Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Η Β' Πανελλαδική της Ανταρσύα

Το σαββατοκύριακο που μας έρχεται το μετωπικό σχήμα της ανταρσύα πραγματοποιεί –με αρκετή καθυστέρηση- τη δεύτερη πανελλαδική του συνδιάσκεψη, που μας οδηγεί αναπόφευκτα στο συνειρμό με τη β’ πανελλαδική των ρηγάδων της μεταπολίτευσης, που διαφώνησαν κι έφυγαν από τα αριστερά. Αν και πόσο αριστερά να πας δηλαδή όταν έχεις ως αφετηρία το κκε εσωτερικού της εποχής που δεν εναντιώθηκε καν στην ένταξη της χώρας στην τότε εοκ; Σήμερα η μετεξέλιξη εκείνης της διάσπασης φλερτάρει πολιτικά με τον ανοιχτά ευρώδουλο σύριζα και το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, χωρίς να θεωρεί ταμπού την εκλογική του στήριξη, εφόσον αυτός δηλώνει πως δε θεωρεί ταμπού το νόμισμα και την παραμονή στο ευρώ. Όχι σαν τους συντηρητικούς τους κνίτες που ‘ναι παραδοσιακά γεμάτοι ταμπού στην ερωτική και την πολιτική τους ζωή.

Σήμερα λοιπόν που η συριζοποίηση της ανταρσύα κρύβεται μόνο πίσω από την ταχύτατη πασοκοποίηση του σύριζα και η εκλογική γιγάντωση του τελευταίου έθεσε αντικειμενικά θέμα επιβίωσης για το μετωπικό σχήμα του εξωκοινοβουλίου, απελευθερώνοντας κάποιες φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό του, θα ήταν ίσως ευχής έργο η εμφάνιση ενός αντίστοιχου ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης γραμμής από τα αριστερά, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα είχε ευοίωνες προοπτικές. Όχι μόνο επειδή δεν έχει διαφανεί ένα τέτοιο ρεύμα ώστε να μπορέσει να μαζικοποιηθεί και να γίνει σταδιακά υπολογίσιμο, αλλά –ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει- εξαιτίας της πολιτικής βάσης από την οποία θα εκκινούσε, που θα οριοθετούσε εξαρχής και τις δυνατότητές του.

Το βασικό επίδικο σήμερα –για να χρησιμοποιήσουμε ένα δημοφιλή όρο του χώρου- δεν είναι μια πιο αριστερή και συνεπής εφαρμογή ενός μεταβατικού προγράμματος, ελαφρώς τροποποιημένου κατά το ένα ή το άλλο σημείο. Εξάλλου η επιχειρηματολογία της αριστερής πτέρυγας ενάντια στους δεξιούς και την αυτονόμηση του νομίσματος ως αιτήματος-κρίκου, μπορεί κάλλιστα να γυρίσει μπούμερανγκ ενάντια στις δικές τους θέσεις και να αποδείξει την ανεπάρκειά τους. Το ζητούμενο στη σημερινή συγκυρία είναι η διέξοδος από την κρίση κι η εναλλακτική που έχουμε να προτείνουμε. Κι αυτό απαιτεί μια συνολική πρόταση κι όχι προσεγγίσεις που απομονώνουν επιμέρους βασικές πτυχές όπως το δημόσιο χρέος και η ευρωπαϊκή ένωση, χωρίς ωστόσο να απαντάν πειστικά στο παραπάνω ερώτημα και να θέτουν το κομβικό ζήτημα της εξουσίας που θα υλοποιήσει αυτή την εναλλακτική.

Ίσως κάποιοι θεωρούν αυτή την κριτική κάπως γενική κι αφηρημένη. Θα ήταν λάθος ωστόσο να γίνει συγκεκριμένη κριτική σε ένα κείμενο θέσεων που –κατά τη δική μου αντίληψη τουλάχιστον- κάνει μια καλή περίληψη όσων ήδη γνωρίζαμε, αλλά δε φαίνεται να βάζει ουσιαστικά κάποιο καινούριο ζήτημα. Και αυτό πιστοποιείται εν μέρει κι από τις διάφορες πλατφόρμες που κατατίθενται εν όψει της συνδιάσκεψης και παραμένουν αμετακίνητες στα βασικά τους σημεία, χωρίς ιδιαίτερες επικαιροποιήσεις, είτε γιατί θεωρούν πως οι θέσεις τους δικαιώθηκαν και ενισχύθηκαν από τα (εκλογικά) γεγονότα που μεσολάβησαν, είτε γιατί απλώς μπορούν (σσ: να επιλέξουν την επανακαταγραφή τους).

Μπορεί κάποιος άλλος να διαβάζει καλύτερα πίσω από τις γραμμές ή να παρακολουθεί πιο στενά τα τεκταινόμενα στην ανταρσύα και να διαφωνεί με τη δική μου εκτίμηση, πιστεύοντας πως υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία που προχωράν διευρύνοντας το πολιτικό κεκτημένο της ανταρσύα κι άλλα που θα κριθούν κατά τις (δι)εργασίες της συνδιάσκεψης. Δεν μπορώ να αποκλείσω αυτό το ενδεχόμενο. Πρέπει όμως να λάβουμε υπ’ όψιν μας πως αναφερόμαστε σε έναν χώρο που όχι μόνο δεν έχει ενιαία αντίληψη και δράση για την παρέμβαση των δυνάμεών του στο εργατικό κίνημα –κάτι που θα έπρεπε λογικά να αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση οποιασδήποτε περαιτέρω (πολιτικής και εκλογικής) συνεργασίας, αλλά αδυνατεί να προχωρήσει σε στοιχειώδεις κινήσεις, όπως την έκδοση ενός εντύπου ως ενιαίας πολιτικής έκφρασης του χώρου –γιατί πιθανότατα θα έπρεπε να φιλοξενεί στις σελίδες του για ένα θέμα επικαιρότητας δέκα διαφορετικές ανακοινώσεις απ’ την κάθε οργάνωση που συμμετέχει στο μετωπικό σχήμα κι η έκδοσή του θα αποδεικνυόταν ασύμφορη. Περί τέτοιας ενότητας και αυτού του πολιτικού κεκτημένου ο λόγος.

Ίσως πάλι κάποιος θεωρήσει «προχώρημα» την ελαφρώς αυξημένη –αν δεν κάνω λάθος- συμμετοχή των μελών που ανέδειξαν τους αντιπροσώπους της συνδιάσκεψης, με μέτρο που προσέγγιζε το λόγο ένα προς τρία. Στη θέση του πάντως μάλλον θα προβληματιζόμουν πόσα από τα μέλη που ψήφισαν –ή μάλλον ειδοποιήθηκαν να ψηφίσουν- είναι πραγματικά ενεργά –για να μην πούμε κι οικονομικώς τακτοποιημένα- αλλά και γιατί οι τοπικές συνελεύσεις της ανταρσύα -και το ίδιο το σχήμα συνολικά- είχαν πέσει σε μετεκλογική νάρκη διαρκείας κι ουσιαστικά υπολειτουργούσαν.

Επιστρέφοντας στην κριτική του πολιτικού κομματιού –αν και το οργανωτικό ζήτημα είναι και αυτό πολιτικό στην ουσία του- σημειώνουμε ως βασικό χαρακτηριστικό πολλών τοποθετήσεων μελών και στελεχών του χώρου την τεράστια σύγχυση που επικρατεί γύρω από το ζήτημα των συνεργασιών, του μετώπου και του μεταβατικού προγράμματος που διατρέχει το κείμενο των θέσεων και την πολιτική γραμμή της ανταρσύα. Το ιδεολογικό οπλοστάσιο του χώρου τα αλέθει όλα σαν καλός μύλος –της αντίδρασης- και συνδυάζει τα μεταβατικά του τρότσκι με τις παραδοσιακές θεωρίες εξάρτησης, τις λιγότερο παραδοσιακές της αλληλεξάρτησης ή ακόμα και εξαρτημένης αλληλεξάρτησης με ισχυρές εξαρτήσεις, παντρεύοντάς τις με κάθε λογής μέτωπα: ενιαίο, λαϊκό, εργατικό, αντικαπιταλιστικό και αντι-ιμπεριαλιστικό –αρκεί να υπάρχει μέτωπο γενικώς, διότι για ένα κούτελο ζούμε σήμερον στην κοινωνία.

Που αν έχεις προχωρήσει στην ανάλυσή της, πρέπει να προτείνεις και κάποιο μέτωπο με κοινωνικές συμμαχίες. Αλλά οι περισσότερες αναλύσεις της ανταρσύα επιμένουν να αντιμετωπίζουν το μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά με πολιτικούς όρους, εστιάζοντας την παρέμβασή της «στα ανήσυχα τμήματα της βάσης του κκε και του σύριζα» και σε όσους αποσπούνται από τη λαϊκή βάση του πασόκ (βλέπε σταματόπουλος). Το βασικό μειονέκτημα αυτής της λογικής δεν είναι ο διαχωρισμός που αποκλείει την πολιτική απεύθυνση στα εργατικά στρώματα που παραμένουν εγκλωβισμένα στη νέα δημοκρατία αλλά η αντιμετώπιση των κομμάτων με όρους της δεκαετίας του 30’, οπότε είχαν πραγματικά μαζική κοινωνική βάση –ο σύγχρονος σύριζα αντιθέτως έχει απλά ψηφοφόρους όχι όμως και την εργατική βάση της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας.

Ως προς το μεταβατικό πρόγραμμα κανείς –πλην μερικών ατομικών εξαιρέσεων, που δε συμφωνούν απαραίτητα μεταξύ τους- δεν έχει καθαρό εάν περιλαμβάνει αιτήματα προς ζύμωση ή προς άμεση υλοποίηση. Κι οι συνήθεις λεκτικές ακροβασίες «εντός εκτός κι ενάντια στο σύστημα» ή «ξεκινάει στο σήμερα κι ολοκληρώνεται μόνο όταν…» μπορεί να ικανοποιούν το συλλογικό θυμικό του χώρου, αλλά δεν απαντάνε ουσιαστικά στο παραπάνω ερώτημα. Εάν λοιπόν εννοούμε την άμεση υλοποίηση τότε το μεταβατικό πρόγραμμα της ανταρσύα είναι ταυτόχρονα ρεφορμιστικό κι ουτοπικό. Ρεφορμιστικό γιατί παρακάμπτει το απαραίτητο επαναστατικό άλμα· κι ανεφάρμοστο, γιατί ο καπιταλισμός στην παρούσα φάση αδυνατεί να ικανοποιήσει ακόμα και στοιχειώδη μεταρρυθμιστικά αιτήματα, χωρίς να προηγηθεί επαναστατική ρήξη. Αν πάλι μιλάμε για τη ζύμωση στη μέση λαϊκή συνείδηση, η ανταρσύα της δίνει μια εύκολη και μεσοβέζικη πρόταση διεξόδου από την κρίση, που δεν την προετοιμάζει για μια σκληρή σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης και δε σπάει το απόστημα της ανάθεσης. Συνεπώς υστερεί τόσο στο αντικειμενικό όσο και στο υποκειμενικό επίπεδο.

Ας σταθούμε λίγο περισσότερο στο ζήτημα των συνεργασιών και του μετώπου. Είδαμε παραπάνω ότι στις περισσότερες τοποθετήσεις στελεχών της ανταρσύα το μέτωπο νοείται κυρίως με πολιτικούς όρους, χωρίς να προσδιορίζεται κοινωνικά. Η αντίστροφη κριτική προς το κόμμα είναι ότι δε μπορεί να αποκλείεται εξ αρχής η πολιτική έκφραση ενός κοινωνικού μετώπου –χωρίς όμως να απαντά συγκεκριμένα με ποιον θα μπορούσε να συγκροτηθεί μια μορφή πολιτικής συμμαχίας. Ποια είναι η απάντηση της ανταρσύα στο συγκεκριμένο ερώτημα; Κοινή δράση με τις δυνάμεις της αριστεράς (αν και αρχικά θα έπρεπε να επιδιώξει να την κατακτήσει στις γραμμές της μεταξύ των συνιστωσών της), και πολιτικό μέτωπο με όσους διαφοροποιούνται από κκε και σύριζα –τους δύο πόλους της επίσημης αριστεράς, όπως μας λένε στην καλύτερη. Δεν είναι μόνο το τσουβάλιασμα και οι ίσες αποστάσεις με την κυβερνώσα αριστερά που ξενίζουν, αλλά και το φοβερό κριτήριο συμμαχιών από «θέση αρχής»: όσοι φεύγουν από τους άλλους..!

Κι αν με τις διαφοροποιήσεις του σύριζα εννοούν βασικά –και σε πρώτο στάδιο- το μέτωπο του αλαβάνου –ο οποίος παραμένει αμετανόητος τυχοδιώκτης και ηγετίσκος, όπως απέδειξε πρόσφατα, σπεύδοντας πρώτος να ανακοινώσει το κόμμα της δραχμής, για να προλάβει να δρέψει τις δάφνες της εκλογικής επιτυχίας του πέπε γκρίλο στην ιταλία- από το κκε ποιον ακριβώς έχουν υπ’ όψιν τους; Μα φυσικά τον εργατικό αγώνα! Φτάνουν δηλαδή να θεωρούν δυνητικό σύμμαχο τα μέλη μιας διαδικτυακής ιστοσελίδας, με δυο-τρεις επώνυμους και καμιά δεκαριά ψευδώνυμους αρθρογράφους, χωρίς άλλη κοινωνική αναφορά, κι αντιγράφουν τις χειρότερες λογικές αστικών κομμάτων, θέλοντας να δείξουν πως διατηρούν επαφή με τα ανήσυχα τμήματα της βάσης του κκε. Κι αυτή είναι η βασική αξία χρήσης του εργατικού αγώνα μετά το 19ο συνέδριο, οπότε κι ήρθε αντιμέτωπος με τα δικά του υπαρξιακά ζητήματα. Αφενός δηλ δεν επήλθε το μαζικό κύμα αποχωρήσεων που περίμενε, για να το αγκαλιάσει πολιτικά και να προχωρήσει στην οργανωτική συγκρότηση που σχεδίαζε –αντ’ αυτού έβγαλε μόνο ένα επετειακό κείμενο για τον ένα και κάτι χρόνο λειτουργία της ιστοσελίδας. Αφετέρου γνωρίζει καλά ότι αν προχωρήσει σε κάποια μορφή συνεργασίας με τους αντάρτες, θα απολέσει αυτή ακριβώς την αξία χρήσης που αναφέραμε και θα χάσει τα όποια τυχόν ερείσματα διατηρεί στη βάση του κόμματος. Μπρος γκρεμός και πίσω (αριστερό) ρεύμα.

Προς το παρόν λοιπόν η διεύρυνση φαίνεται να περιορίζεται στο σχέδιο βήτα –που μας προέκυψε αντί της β’ πανελλαδικής. Το πολιτικό φλερτ με τον αλαβάνο θυμίζει πολύ το αντίστοιχο φλερτ με το σεκ, που κατέληξε στο γάμο μέρα-ενάντια. Και εκείνο είχε ξεκινήσει προεκλογικά –πριν τις εκλογές του 07’-, αλλά δεν ευοδώθηκε εγκαίρως, για να παρουσιαστεί αργότερα ως τετελεσμένο γεγονός και ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής του δεκέμβρη, κατά τη βολική συλλογική αφήγηση του χώρου. Η γενική δοκιμή έγινε στις φοιτητικές εκλογές του 09’ όπου σημειώθηκαν κάποιες αντιδράσεις κατά της ειρηνικής συνύπαρξης με τους σεκίτες. Αλλά μέχρι το επόμενο διήμερο εαακ είχαν ξεχαστεί και όλοι ήταν όπως πριν: ενωμένοι ναι, μονιασμένοι όχι. Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται, και παρά τους σοβαρούς θύλακες αντίστασης στον πολιτικό αριβισμό του αλαβάνου, οι πιθανότητες και η παράδοση δεν είναι με το μέρος τους.

Σε αυτή την πολιτική βαβέλ υπάρχουν και κάποια κείμενα στο δημόσιο διάλογο που ξεχωρίζουν. Η πιο σοβαρή –και προπαντός σύντομη- τοποθέτηση επί του οργανωτικού πχ δεν προέρχεται από τις οργανώσεις-συνιστώσες του σχήματος αλλά από τον χαρίδημο κι όσους ανένταχτους συσπειρώνονται στην κίνηση «ανταρσύα των μελών» (κι όχι των συνιστωσών). Κάποια άλλα κείμενα μπορεί να χάνουν στο πολιτικό κομμάτι, αλλά ξεχωρίζουν για τη σαφήνεια και την καθαρή στόχευσή τους –άλλο αν δε συμφωνεί πολιτικά κάποιος.

Ένα τέτοιο (συλλογικό) κείμενο (συν)υπογράφει και ο πέτρος παπακωνσταντίνου –που σημειωτέον, μετά τα γεγονότα της κύπρου, δεν έχει νιώσει την ανάγκη να κάνει αυτοκριτική για όσα έγραφε στο τελευταίο βιβλίο του σχετικά με τις δυνατότητες μιας κυβέρνησης σε αστικό έδαφος να παίξει με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να τις αξιοποιήσει προς όφελός της. Ο πι-πι συγκαταλέγεται στην κατηγορία των μεγάλων ανδρών που προορίζονται για εξίσου μεγάλα πράγματα και για το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, παρουσιάζοντας σταδιακά τα συμπτώματα και την αγωνία του ανδρουλάκη να μην χαραμιστεί στο περιθώριο των εξελίξεων. Υποτάσσεται στη μαγεία της στιγμής, αναζητεί λύσεις εδώ και τώρα μακριά από τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού, σπεύδει να προλάβει το ραντεβού με την ιστορία, προειδοποιώντας μας για τα τελεσίγραφα που μας άφησε. Αλλά στο τέλος της ημέρας γοητεύει τους αστούς με τον αιρετικό του λόγο και τους παίρνει τα λεφτά με το ταλέντο του, για να συνεχίσει να το προσφέρει στα αστικά μέσα, αποκτώντας έτσι ακόμα περισσότερα κοινά σημεία με τον πρόδρομό του –πέραν της ρητορικής δεινότητας και της εμφανισιακής τους ομοιότητας.

Σε τι συμπέρασμα καταλήγουμε σύντροφοι; Αυτό θα το κρίνουν οι αναγνώστες. Αν κάποιος θεωρεί την ανταρσύα αμελητέα δύναμη –από ποσοτική ή και πολιτική άποψη- τότε προφανώς το ερώτημα στερείται νοήματος. Αν πάλι τη θεωρεί από δυνητικό σύμμαχο μέχρι βασικό εκφραστή της ελπίδας του για να αλλάξουν τα πράγματα, οφείλει να αντιπαλέψει και να σπάσει το δεξιό, ρεφορμιστικό απόστημα που σχηματίζεται στις γραμμές της, ως βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε άλλη πιθανή θετική μετεξέλιξη.

Εσύ αποφασίζεις. Ή έστω, οι οργανώσεις-συνιστώσες..

43 σχόλια:

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Υπενθυμίζεται ότι ανώνυμα σχόλια δε δημοσιεύονται. Ούτε για το τι προκαλεί η πολλή ανταρσύα, ούτε για τις φυγόκεντρες τάσεις του κόμματος.
Βάλτε ένα ψευδώνυμο, αρχικά κάτι τέλος πάντων.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Χάρμα!
Πριν επανέλθω, να κλέψω από τον Spiritus την όλα-τα-λεφτά ιστορική φωτογραφία:
http://web-news.gr/wp-content/uploads/2012/05/wpid-E808AAC52650BA7A409FD963A618A14E.jpg
που μας την ξαναθύμησε σήμερα εδώ:
http://leninreloaded.blogspot.com/2013/05/blog-post_9745.html?showComment=1369814811870#c3767999657653816786
Τα ξαναλέμε, γιατί τώρα με καταπιέζει ο Καπιταλισμός.

Φώντας Φ. είπε...

Καλημέρα, συγχαρητήρια για το άρθρο και για την παραπομπή στο επίσης ωραίο κείμενο του χαρήδημου

Εμένα προσωπικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για πολύ καιρό μου έδινε την εντύπωση ενός ταλαντευόμενου με τάσεις μικροαστισμού συμμάχου του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα και δε το κρύβω. Θα έλεγα ότι μέχρι τις πρώτες προηγούμενες εκλογές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε καταφέρει μια άλφα ζύμωση και πολιτικοποίηση προς τη σωστή κατεύθυνση των δυνάμεων που επηρέαζε...εις μάτην όμως. Από τις δεύτερες εκλογές και μετά όμως η τρομερή απωλεία δυνάμεων σε συνδιασμό με την α) αναγνώριση ως θετικής εξέλιξης της ανόδου του σύριζα β) την συνέχεια της συνεργασίας μαζί του σε συνδικαλιστικό επίπεδο και φυσικά την ύπουλη στάση της στο 19ο συνέδριο του ΚΚΕ (δεν εννοώ τις διαφωνίες, γιατί και εγώ διαφώνισα με το 19ο συνέδριο, μιλάω για πολιτικό-συντροφικό ήθος)την έχουν μετατρέψει σε ένα νεοτροσκιστικό (αριστερή σοσιαλδημοκρατία ή κεντροαριστερά της αυτοδιαχείρισης) μόρφωμα το οποίο πλέον αμφιβάλλω πάρα πολύ αν πρέπει να το υπολογίζουμε στις συναγωνιστικές δυνάμεις.

Σε κάθε περίπτωση είναι χρέος των έντιμων μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (πολλοι εξ'αυτών κομμουνιστές) να αντιδράσουν στην θέλοντας και μη διοχέτευση τους στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως κάτι τετοιο δε γίνει, οι ίσες αποστάσεις που κρατάνε ανάμεσσα στο ΚΚ και στο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να γίνουν παράδειγμα και για μας... Ίσες αποστάσεις ανάμεσσα σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ.

Γενικώς είμαι πολύ απογοητεύμενος με την πάρτη τους

Ανώνυμος είπε...

1. η β πανελλαδική πήγε όσο αριστερά χρειαζόταν για να πει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αντιμονωπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό και σύμμαχος των κομμουνιστών αλλά αστικό εκσυγχρονιστικό κόμμα .

ότι η εκπαίδευση είναι πεδίο ταξικής πάλης που διαμορφώνει τους φορείς στελέχωσης του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας , και όχι κάτι ουδέτερο , απλά πεδίο προπαγάνδας σε μερίδα εκπαιδευόμενων , ανάλογα με το τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς τους .

2 . δεν υπάρχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνιστώσα που να μην αποκλείει την εκλογική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ . Αυτό είναι το γεγονός και μετά αρχίζει η αξιολόγηση του .έστω τα στάνταρ της αστικής δημοσιογραφίας ( που δεν τα τηρεί βέβαια ) εσύ να τα τηρείς . Γεγονός - αξιολόγηση . Όχι αξιολόγηση -παραλήρημα .

3 η πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και η συριζοποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι έννοιες που πρέπει να οριστούν με όρους ταξικής εκπροσώπησης , σχέσης με το κράτος κλπ . Προφανώς δεν θα επιχειρηματολογήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά όποιος το πετάει έτσι γιατί ακούγεται αριστερή εκτίμηση . Μπορεί και αντικαπιταλιστική .

4 . τα θέματα μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχουν να κάνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ . Έχουν να κάνουν με το αν η επαναστατική προοπτική κρύβεται στις αντιφάσεις και ρωγμές της καπιταλιστικής κυριαρχίας ή στο ότι η καπιταλιστική κυριαρχία δεν παρουσιάζει αντιφάσεις και ρωγμές . Με τους συγκεκριμένους τρόπους που αυτό πολώνεται στην κρίση .

είναι θέματα στα οποία το ΚΚΕ παίρνει καθαρή θέση , και με αυτό τον τρόπο παρεμβαίνει στα εσωτερικά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ , κάτι που το θεωρώ θεμιτό .

αυτή ουσιαστικά είναι η πολιτική συζήτηση , αν οι υλικοί όροι της ζωής των εργαζομένων και της νεολαίας , και οι όροι του αγώνα τους είναι ο δρόμος για το μπλοκ των από κάτω , και για μια σοσιαλιστική στρατηγική ή αν λογικές ανάθεσης και κοινωνικοπολιτικής παραταξιοποίησης γύρω από πλατφόρμες ( πχ του ΚΚΕ και του ΝΑΡ ) που προσπαθούν να εκφράσουν την δυσαρέσκεια , να φτιάξουν όρους κλπ .

Με αυτή την έννοια η κλίμακα πρέπει να είναι στην κλίμακα του κράτους και του ιμπεριαλισμού , η αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα να έχουν πρόταση εξουσίας , που είναι κάτι βασικά διαφορετικό από την πρόταση ζύμωσης .

Η άρνηση της επίσημης αριστεράς ( ΣΥΡΙΖΑ , ΚΚΕ ) και φωνές κοντά στο ΚΚΕ μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ , να βάλουν το θέμα στην κλίμακα ιμπεριαλισμός κράτος , δηλαδή λαϊκή αυτενέργεια - αυτοοργάνωση - αντίσταση - αλληλεγγύη , κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την αριστερά σαν ταξικό μπλοκ και όχι σαν το χ και ψ κόμμα - εμπλοκή των μαζών στην ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές δομές είναι το μέτρο του ταξικού κατευνασμού και της συνθηκολόγησης .

Και το νήμα πίσω από την κρίση που περνάει η αριστερά σε κάθε της έκφραση .

" κάποιος σύντροφος "

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η β πανελλαδική πήγε όσο αριστερά την άφησαν οι ευρωκομμουνιστικές της καταβολές. Αν εσένα αυτό σε καλύπτει, φοβάμαι πως έχουμε πολύ διαφορετικά κριτήρια.

Εγώ μίλησα για φλερτ κι αυτό είναι υπαρκτό τόσο στις αναλύσεις του πι-πι όσο και στα κείμενα των χιλίων, όπου συμμετέχουν διάφορα μέλη της ανταρσύα. Αυτό είναι αναμφισβήτητο γεγονός κι ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος για να το αντιμετωπίσεις. Αν δεν υπάρχει θέμα, τότε γιατί επανέρχεται κάθε τόσο η κουβέντα στο ζήτημα της κυβέρνησης; Είναι άραγε τόσο αθώο, θεωρητικό και άσχετο από την πίεση που ασκεί η κυβερνησιμότητα του σύριζα; Αυτό απαντά νομίζω και στο τέταρτο σημείο που βάζεις.

Για τη συριζοποίηση της ανταρσύα μπορείς να ανατρέξεις σε κάποιες παλιότερες αναρτήσεις, θα ήταν κουραστικό για όλους να επαναλάβω τα ίδια πράγματα. Η μικροαστική σύνθεση είναι περίπου αυταπόδεικτη για τους χώρους που αναφέρεις αλλά με κάνεις να πιστεύω ότι διάβασες διαγώνια το κείμενο και το σημείο για τη δεκαετία του τριάντα και το σύριζα που έχει ψηφοφόρους -λαϊκής καταγωγής σε μεγάλο ποσοστό- αλλά δεν έχει εργατική βάση.

-.-.-.-

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε αυτά τα δύο κείμενα. Του μαυροειδή και του ρούση από το δημόσιο διάλογο της ανταρσύα.
http://aristeroblog.gr/node/1704

http://contramee.wordpress.com/2013/05/28/roussis-antarsya-28maiou/

Από το μεν πρώτο ξεχωρίζουμε τις λεκτικές ακροβασίες σχετικά με το μεταβατικό πρόγραμμα (πχ πρέπει να επικοινωνεί με την ‘’άγνοια κινδύνου’’ που είναι λογικό να έχει μη πολιτικοποιημένος κόσμος, αλλά να μην είναι ψεύτικο (‘’μην ανησυχείτε, μπορεί να υλοποιηθεί, χωρίς κόπο ή επανάσταση), για να καλύψει την αντίφαση που σημειώνω και εισηγητικά.

Από το δεύτερο, πέρα από την απαραίτητη αντικουκουεδίλα και το άσχετο τσιτάτο από τον αριστερισμό για να δικαιολογηθεί ο στόχος της κυβέρνησης (ενώ ο λένιν μιλάει για τη συμμετοχή στις εκλογές γενικά κι όχι για αυτό που λέει ο ρούσης) ο τελευταίος βάζει πολύ καλά την ουσία στο εξής σημείο:

"Η άρνηση συμμετοχής σε μια μεταβατική κυβέρνηση και η αναμονή του Αγίου σοσιαλισμού ουσιαστικά , ακυρώνει το περιεχόμενο της μεταβατικής πρότασης, και ως προς αυτό τουλάχιστον σημαίνει ταύτιση με το ΚΚΕ. Αν δεχτούμε μια τέτοια άποψη προκύπτει το ερώτημα ποιος θα υλοποιήσει τα προτεινόμενα στο μεταβατικό πρόγραμμα που προτείνουμε στη θέση 43"

Λέει δηλ ότι αν θέλεις μεταβατικό πρέπει να προτείνεις και κυβέρνηση που να τα υλοποιήσει κι όχι να λες ότι θα το κάνει πράξη μια αδύναμη αστική κυβέρνηση. Το ένα πηγαίνει μαζί με το άλλο. Ή τα παίρνεις σαν πακέτο ή τα απορρίπτεις. Αυτός κάνει το πρώτο και μας βρίσκει απέναντι. Το θέμα είναι τι κάνουν όσοι πατάνε σε δύο βάρκες.

Αυτά σαν πρόγευση κι αν χρειαστεί μπορεί να επανέλθω με άλλο κείμενο

Αναυδος είπε...

η αληθεια ειναι οτι η σοσιαλδημοκρατικοποιηση του Συριζα θα εχει σαν αποτελεσμα την συριζοποιηση της ανταρσυας με οποιοδηποτε κομματι περισσεψει απο τον συριζα η μπορει να βρεθει απο τα αζητητα της ιστοριας (πχ αλαβανος καζακης κλπ)

Δυστυχως για την ανταρσυα αυτο θα γινει αν και εφοσον ο συριζα γινει κυβερνηση γιατι μεχρι τοτε ουτε οι φυγοκεντρες τασεις του θα εκδηλωθουν ουτε η ιδια η ανταρσυα θα βρει τη στηριξη απο τους μηχανισμους εκεινους που κρατησαν εν ζωη τον Συριζα τα γκριζα χρονια απο το 1991-2012. Το στοιχημα για την ανταρσυα ειναι να επιβιωσει μεχρι εκεινη τη στιγμη ειδικα που ηδη τωρα πολλα μελη της και ψηφοφοροι της αλλοιθωριζουν προς την αριστερη κυβερνηση (που στο κατω κατω ειναι συνεπης με τα συνθηματα της ιδιας της ανταρσυα για πτωση της κυβερνησης για μινιμουμ προγραμμα κλπ). Ο αριστερος Συριζα σημερα δεν εχει καμμια τυχη

Εχοντας κλεψει την ιδεα του Συριζα απο τον Συν και τον Αλαβανο με 5 χρονια καθυστερηση βρισκεται κι αυτη στο σταυροδρομι του να μετατραπει σε ενιαιο κομμα οπου στην περιπτωση αυτη οι σημερινοι κοτσαμπασιδες του ναρ-σεκ μαλλον θα χαθουν απο προσωπου γης (ειδκα οι πρωτοι εχουν στενη σχεση με το κρατος και τη διαπλοκη ).

Ανώνυμος είπε...

μια μικρή διευκρίνιση

λες σ διαχειριστή , ότι " αν δεν υπάρχει θέμα , γιατί επανέρχεται το θέμα της κυβέρνησης " ? και για στρουθοκαμηλισμο .

γενικά αν λες για μένα μην με κατηγορείς ότι κρύβω πράγματα που φωνάζω . Μέχρι και η π1000 που μπορεί και να το παράκανε , τάραξε τα νερά , ενεργοποίησε αντανακλαστικά , διεργασίες και αντιφάσεις .

προφανώς υπάρχει θέμα για κυβέρνηση και καλώς , απλά το θεωρώ δευτερογενές , δεν υπάρχει διαφωνία για την κυβέρνηση ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά αν είναι μια συγκυρία για διαμαρτυρία ( όπως χρεώνω και στο ΚΚΕ ) ή για την συγκρότηση κοινωνικών και πολιτικών μπλοκ , για την όξυνση της ταξικής πάλης , και για την κυβέρνηση της αριστεράς , είναι κάτι απέναντι στο οποίο δεν έχουν διατυπωθεί επιχειρήματα , από τα αριστερά .

ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν έχει την οργανωμένη βάση της σοσιαλδημοκρατίας του 30 , αλλά αυτό δεν τον κάνει ... ΠΑΣΟΚ του 2009 , είναι θεωρίες που όποιος ξέρει τα βασικά γράμματα του μαρξισμού ντρέπεται να τις πει .

ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μεταξύ να του να κάτσει να τον συντρίψει η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός ή να παίξει έναν ρόλο στα δεξιά ενός μετώπου ας πούμε " αριστερού - λαϊκού " δηλαδή της αριστεράς , με οριζόντιες όμως δομές υποδοχής του κόσμου που φλερτάρει να ριζοσπαστικοποιηθεί .

αν τα κριτήρια σου είναι ότι προς τα αριστερά είναι ο ... Μπρέζνιεφ ( ???!!!)προφανώς είμαστε μακρυά . Η Β πανελλαδική ήταν στα αριστερά του ΚΚΕ , σαν μαρξισμός , σαν ανάλυση της πολιτικής συγκυρίας , και σαν δράση στην νεολαία όπου κυρίως εκεί ήταν δυνατή .

και σαν " κοινωνική ηθική και αισθητική " , πράγμα πολύ βασικό , απέναντι στις προκομμένες γραμμές για μαθήματα αγώνες και πρωτιές .

" κάποιος σύντροφος "

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι, ο μπρέζνιεφ ήταν πιο αριστερά από τον ευρωκομμουνισμό της εποχής του χωρίς να είναι το απαύγασμα του μαρξισμού-λενινισμού, ή ο πατέρας του (που του γάμησε τη μάνα, όπως λέει το ανέκδοτο).
Και δεύτερον, μια απλή ματιά στα κείμενα που παρέθεσα, αλλά και η ανάγκη κάποιων να δευτερολογήσουν, αρκεί να μας δείξει αν είναι ή όχι κομβικό το ζήτημα της κυβέρνησης στο διάλογο που έχει ανοίξει στην ανταρσύα.
Συμπληρωματικά μπορείτε να δείτε κι αυτό εδώ.
http://ilesxi.wordpress.com/2013/05/29/το-ζήτημα-της-κυβέρνησης-και-η-συζήτησ/
Το γιατί τώρα είναι ή όχι κομβικό ζήτημα είναι πολύ καθαρό σε όποιον θέλει να το δει και καταλαβαίνει τι παίζεται -το λέει πχ ο ρούσης στο κείμενό του και συμφωνώ με το σκεπτικό του, διαφωνώντας βέβαια στο τελικό συμπέρασμα.

Πέραν αυτών δε νιώθω πως έχω κάτι γόνιμο να προσθέσω στα όσα είπαμε. Τα υπόλοιπα, αν συντρέχει λόγος, εισηγητικά.

Ανώνυμος είπε...

Ο Κουτσουμπας γιατι το γυρισε για τις κυβερνησεις και ειπε ότι το ΚΚΕ θα κυβερνησει?? Το γυρναμε?

σ/φος από Αργυρουπολη

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αν καταλαβαίνω καλά το "γυρίζουμε" στο πώς το λέμε παραέξω στον κόσμο. Αν μας δώσει ο λαός τέτοιο ποσοστό, δε θα πούμε όχι αλλά πρέπει, κτλ... Είναι καλύτερο από αυτό που λέγαμε πριν, τι λες κι εσύ;

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κάπταιν,
Η Β' Πανελλαδική μπορεί να έφυγε από την "αριστερή πόρτα" του ΚΚΕσ, αλλά αυτό ήταν το μελάνι της σουπιάς. Ηταν ένα εντελώς δεξιό μόρφωμα, που, με έναν "υπεραριστερό" βερμπαλισμό και αριστερίστικες πρακτικές συχνά επιπέδου χυδαίας προβοκάτσιας και αλητείας(*), κάλυπτε έναν χοντροκομμένο/άξεστο αντι-κομμουνισμό (προφανώς και αντι-κουκουεδισμό), αντι-Σοβιετισμό, έναν ελιτίστικο αντεργατισμό ιμπεριαλιστικής/δεξιάς κοπής.
[* Δε θα ξεχάσω το τρομερό αντισύνθημα "Ρίτα Παμπούκη, πάρτη μας τσι#$ούκι", από το μπλοκ της Β'/Π, ένα βράδι στα Χαυτεία, σε ομιλία της παραπάνω άτυχης κυρίας - κομματική προεκλογική συγκέντρωση ('78 για '81;) του ΚΚΕσ ήταν όλο αυτό! Κανονική δεξιοτραμπούκικη αλητεία...]
Ηταν (μια ακόμη) ντόπια εκδοχή της "Εναλλακτικής" η "Νέας Αριστεράς" η "αριστερής αμφισβήτησης", που προωθούσε διεθνώς η Αντίδραση για να εκτονώσει κύρια την ανήσυχη μικροαστική νεολαία μακρυά από τις επιρροές του παραδοσιακού κομμ. κινήματος, το οποίο δεν εμπιστευόταν, τότε, ούτε καν στην ευρωκομμουνιστική η στην μαοϊκή εκτροπή του.
Χαρακτηριστική εικόνα του τι ήταν και πού θα κατέληγε η Β'/Π, αποτελεί ο Ν. Χριστοδουλάκης. Ενας δεξιός νεοσσός, Μ-Η του ΕΜΠ, που αφού τσαλαβούτησε λίγο στα ρηχά της "αμφισβήτησης" αμερικανικού/"δυτικού" τύπου (πόζαρε και για "θεωρητικός" της Β'/Π, τρομάρα του και τρομάρα τους), στο τέλος κατέληξε London School of Economics και "Τσάρος της Οικονομίας", δηλ. σκεύος εκλογής του νεοφιλελευθερισμού, επί Σημίτη.
Το ότι βλάστησαν μέσα σε ένα χαρακτηριστικό Ευρωκομμουνιστικό κόμμα όπως το ΚΚΕσ, δε λέει τίποτε περισσότερο από ότι το "εσ" στα πλαίσια του λικβινταριστικού πλουραλισμού του, ανεχόταν κάθε καρυδιάς καρύδι. Ηταν αντανάκλαση η γέννημμα του "Μάη '68", του αμερικάνικου κινήματος των χίππις, Μαρκούζε κι έτσι, ασφαλώς και μπόλικης Αναρχίας, αλλά καμιά επαφή με εργατικό κίνημα η κομμουνισμό, μη γελιόμαστε.
Η εμπειρία δείχνει ότι μέχρι σήμερα δεν έχει αποκολληθεί κάτι σαν ομάδα, οργανωμένο, από άλλο πολιτικό χώρο, και να προσεγγίσει το ΚΚΕ. Μόνο άτομα αποσπάστηκαν από άλλους χώρους και ήρθανε στο Κόμμα. (Βέβαια, από το ΚΚΕ έχει φύγει, ατομικά η οργανωμένα, περίπου η μισή Ελλάδα, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης ανάρτησης.)
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Δεν περιμένω να γίνει κάτι διαφορετικό με το Ανταρσύα. Κατ' αρχήν από το όλο αυτό, μόνο το αλήστου μνήμης Ναρ είχε κάποια σχέση με την κομμουνιστική αριστερά, και κατά την γνώμη μου όχι και πολύ βαθειά. Επιρροές τέτοιες, που προκάλεσαν την εξωσωματική γονιμοποίηση της Β'/Π στο ΚΚΕσ, ασφαλώς δέχτηκε και το ΚΚΕ παρά τις καλύτερες (αλλά όχι επαρκείς) άμυνές του. Με εξωσωματική έτεκε και το ΚΚΕ την ΚΝΕ του Γράψα και εν συνεχεία το Ναρ. Δεν προϊδεάζει μόνο η ατομική ταξική προέλευση των ηγητόρων εκείνης της ομάδας (που θα μπορούσε κανείς, σε άλλες συνθήκες, για πολλούς λόγους να υποτιμήσει) αλλά κύρια ο αντι-Σοβιετισμός/αντι-Κομμουνισμός, που ενδημούσε και ενδημεί αμαχητί μέχρι σήμερα σε αυτή την τάση, παρά, και δίπλα-δίπλα με, τις κάποιες αρκετά ειλικρινείς φιλο-κομμουνιστικές απόψεις. (Οταν αναφέρομαι σε αντι-Κομμουνισμό εδώ εννοώ αυτό το μίγμα ολικού αντι-κουκουεδισμού και του αντι-σταλινισμού, που ο Κάππος πολύ εύστοχα είχε χαρακτηρίσει "ντροπαλό αντικομμουνισμό"). Οφείλω βέβαια να παρατηρήσω ότι παρόμοιες σκόρπιες α-Σ/α-Κ απόψεις θα βρούμε ακόμη και μέσα στα πλαίσια του ΚΚΕ, συχνά σε επίπεδο ψηφοφόρων, αλλά και σε κ.μ., όπως φάνηκε τώρα τελευταία με τις wannabe φράξιες. Είναι δείγμα, του πόσο γερά έχει διεισδύσει η εχθρική ταξική προπαγάνδα στις γραμμές όχι μόνο του μικροαστικού, αλλά και του καθεαυτού εργατικού κινήματος. Και πόσο σκληρή και ανυποχώρητη ιδεολογική δουλειά και επαγρύπνηση χρειάζεται.
Μόνο η εντατικοποίηση της ιδεολογικής, πέρα από την μαζική, πάλης θα αποδιοργανώσει την παραπέρα συντηρητικοποίηση του εξωκοινοβουλευτικού χώρου και παράλληλα θα πυκνώσει και θα κάνει πιο μάχιμες τις γραμμές του ΚΚΕ.
Το πρόβλημα όχι μόνο της ελληνικής αριστεράς αλλά και είναι ότι αυτοευνουχίστηκε, αποκήρυξε τον εαυτό της, την ιστορική της παρουσία, την προσφορά της, και τώρα κάθεται και κλαίγεται γιατί μέσα σε τέτοια κρίση ο κόσμος πάει δεξιά.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Διόρθωση:
"Το πρόβλημα όχι μόνο της ελληνικής αριστεράς αλλά και διεθνώς, είναι ότι.... "

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"Σύντροφοι" από Αργυρούπολη κλπ,
Και κάπου αλλού πήρε το μάτι μου ότι "το γυρνάμε" με αφορμή την συνέντευξη του Γ.Γ.
Αυτή είναι η τρέχουσα γραμμή σας γι αυτή τη βδομάδα;
Ο άνθρωπος ξεκαθαρίζει πως για το ΚΚΕ η Κυβέρνηση θα ακολουθήσει την απόφαση του Λαού να πάρει την εξουσία ("...θα είναι αποφασισμένος...").
Αειντε βρείτε κάτι άλλο, αυτό ήταν τζούφιο!

Ανώνυμος είπε...

Β πανελλαδική σύντροφε σεχτάρ δεν υπήρχε μόνο στην Ελλάδα ( σαν ρεύμα )

ήταν ένα ολόκληρο ρεύμα που γεννήθηκε πρώτα και κύρια από τις αδυναμίες του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στις αναπτυγμένες δυτικές χώρες και όχι για την κατάντια του σοσιαλισμού στην ΣΕ και τις λοιπές .

γέννημα του Μάη του 68 ? προφανώς , όταν το ΚΚΓ ήταν η δικλείδα ασφαλείας του ντε γκωλ .

όταν στην Ιταλία το κόμμα ( πολύ πριν τον ευρωκομμουνισμό που έτσι κι αλλιώς στην κατεστημένη του εκδοχή , δεν είχε διαφορές απο το επίσημο κκ - το ΚΚΕ ας πούμε δεν ήταν ευρωκομμουνιστικό αλλά ήταν με την Αλλαγή , τα ίδια και το εντελώς ορθόδοξο ΚΚΓ ) σαμπόταρε και αρνιόταν το σπουδαίο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα του 60 - 79

που είναι σήμερα ο Χριστοδουλάκης , δεν είναι επιχείρημα . Η Δαμανάκη που είναι ?

τα περί μιας συγκέντρωσης το 81 και τι ειπωθηκε , τι τα θες ? να σου πω συνθήματα της ΠΚΣ σε καταμετρήσεις ? Και των ΕΑΑΚ εννοείται ..

ειδικά αυτό που είπες τώρα είναι εντελώς άκυρο. Ιστορικά η Β πανελλαδική συνδέθηκε ( και έγινε και αντικείμενο ειρωνείας για αυτό ) με στάσεις αντισεξιστικές κλπ

παρέκκλινε η κουβέντα αλλά τόση άγνοια , τόση αλαζονεία δεν βοηθάει σε κάτι .

" κάποιος σύντροφος "

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"Κάποιε σύντροφε",
Προφανώς δεν κατάλαβες σχεδόν τίποτε από ότι διάβασες και προσπαθείς να απαξιώσεις.
Καταρχήν μάθε τι εστί "ασφαλιστική δικλείδα" και τότε θα καταλάβεις ότι ακριβώς ο Μάης '68 και η αριστερά των ονείρων σου ανταποκρίνεται ακριβώς στην λειτουργία του μηχανολογικού αυτού εξαρτήματος αλλά σε σχέση με όλο τον καπιταλισμό και όχι απλά στον Ντε Γκώλ, που άλλωστε ...καταφέρατε και τον διώξατε, παρά τις ...προσπάθειες(;) του ΚΚΓ! Αλλη μια νίκη της "Αριστεράς" της Αυτοκρατορίας...
Κατά τα άλλα ο Χριστοδουλάκης είναι ακριβώς χαρακτηριστική εικόνα (και όχι απόδειξη...) για την τύχη της Β'/Π, (όπως και τα Χαυτεία για το ποιόν της Β'/Π...), ενώ η Δαμανάκη δεν είναι χαρακτηριστική εικόνα για το ΚΚΕ.
Διάβαζε ότι βλέπεις και όχι ότι συνειρμικά ανακαλεί το νευρικό σου κέντρο.
Δε συνεχίζω γιατί νοιώθω ήδη υποβαθμισμένος....

Ανώνυμος είπε...

ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ Η ΕΠΙΒΟΗΤΗ «Β΄ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ»;

Ήταν ένα εντελώς δεξιό μόρφωμα, που, με έναν «υπεραριστερό» βερμπαλισμό και αριστερίστικες πρακτικές συχνά επιπέδου χυδαίας προβοκάτσιας και αλητείας, κάλυπτε έναν χοντροκομμένο/άξεστο αντικομμουνισμό (προφανώς και αντιΚΚΕδισμό), αντισοβιετισμό, έναν ελιτίστικο αντεργατισμό ιμπεριαλιστικής/δεξιάς κοπής.
Σεχτάρ ο Τρομερός


Συμπληρώνω εν συντομία και επί τροχάδην τον φίλο τον Σεχτάρ τον Τρομερό από τις προσωπικές μου αναμνήσεις και εμπειρίες περί την επιβόητη «Β΄ Πανελλαδική».

Λοιπόν η «Β΄ Πανελλαδική» ήταν εκείνο το αλήτικο ψευτο«κομμουνιστικό» και δήθεν αντι«καπιταλιστικό» μόρφωμα που στα τότε ΑΕΙ (τέλη δεκαετίας 1970 με αρχές δεκαετίας 1980) πρώτο —ναι, πρώτο— μετά τους νεοφασίστες και νεοναζί —αυτοί, σημειωτέον, δεν τόλμαγαν τότε να πατήσουν πόδι στις σχολές— είχε ρίξει το πολιτικό σύνθημα της φυσικής εξόντωσης των κομμουνιστών «Πίσσα και πούπουλα για τους Κνίτες!» κάνοντας μάλιστα και την σχετική ζύμωση με την προβολή της αντικομμουνιστικής κινηματογραφικής ταινίας της χούντας «Οι Γενναίοι του Βορρά» μέσα στο κτίριο της Νομικής Αθηνών… Από τότε, βέβαια, αρκετοί την έχουν μιμηθεί και ξεπεράσει την «Β΄ Πανελλαδική» (βλέπε «λαμπρά» παραδείγματα π. χ. στον σημερινό μαοϊκό χώρο), αλλά παραμένει στον αλήτικο και τραμπούκικο αντικομμουνισμό και αντιΚΚΕδισμό πάντοτε η πρώτη διδάξασα…

Βέβαια, μήτρα της «Β΄ Πανελλαδικής» ήταν ο «Ρήγας Φεραίος»: Μέσα σ’ αυτόν η «Β΄ Πανελλαδική» ήταν μια κακοφορμισμένη πληγή, ένα απόστημα που όταν ήρθε η ώρα, διερράγη και γέμισε με πύο και με μπόχα όλη την γύρω ατμόσφαιρα. Η «Β΄ Πανελλαδική» έμεινε σ’ όλη την διάρκεια της ύπαρξής της πυορροούσα πληγή και δηλητηρίασε αρκετά και αρκετούς μέχρι να «μεταλαμπαδεύσει» σε άλλα ικανότερα μορφώματα τις πρωτιές της…

Κι όποιος θέλει σπαρταριστές «εκ των ένδον» μαρτυρίες ας πάει εδώ (παλιός εβραίος σύντροφος):

http://enosy.blogspot.de/2009/11/blog-post_17.html?showComment=1258673800995#c1612525032444765017

κι εδώ (ο ίδιος):

http://enosy.blogspot.de/2009/11/blog-post_17.html?showComment=1258675825823#c1073010414938993127

κι εδώ (κωλόγερος):

http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/11/08/xrysan8os-lazaridis-foto-b-panelladiki/

(Μάλλον για το ίδιο πρόσωπο πρόκειται).

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

ΕΟΣ είπε...

Μερικά στοιχεία για αποκατάσταση μερικών ιστορικών στοιχείων:

Ο Ν. Χριστοδουλάκης ΠΟΤΕ δεν πόζαρε και για "θεωρητικός" της Β'/Π . Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν ποτέ στην Β’ Πανελλαδική. Εκείνη την εποχή ήταν μέλος του Κόμματος και όχι του «Ρήγα φεραίου». Η μόνη σχέση που είχε με την Β’ Πανελλαδική ήταν ένας από τα ελάχιστα μέλη του ΚΚΕ ες που δεν είχε την άποψη ότι θα έπρεπε να διαγραφεί η Β’ Πανελλαδική.

Αν θέλατε να αναφερθείτε σε ποιους αλλαξοπίστησαν από την Β’ Πανελλαδική, έχετε άλλα καλύτερα παραδείγματα, όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίζης. Όμως ούτε και αυτός είχε καθοριστικό ρόλο του για την πορεία της Β’ Πανελλαδικής, αφού στην ιδρυτικές της διαδικασίες, γιατί είχε πάει ταξιδάκι στο εξωτερικό για να κάνει επαφές με αδελφές οργανώσεις…

Όλοι σήμερα γνωρίζουν την Μ. Δαμανάκη ως την φωνή του Πολυτεχνείου. Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι ο Ν. Χριστοδουλάκη ήταν ο υπεύθυνος για τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου το 73;

Αν θέλετε να μάθετε τι ήταν η «Β’ Πανελλαδική», καλό είναι να μην στηρίζεστε σε φήμες και διαδόσεις, αλλά σε ντοκουμέντα.

Ένα είναι το περιοδικό «ΑΓΩΝΑΣ» που εξέδιδε.

Επίσης, αν σας ενδιαφέρει και η άποψη της Ασφάλειας για αυτή την οργάνωση, υπάρχει ένα ντοκουμέντο – έκθεση: «Ο φάκελος της Β' Πανελλαδικής», το οποίο είναι δημοσιευμένο από τον «ιο» στην ιστοσελίδα του, εδώ:
http://www.iospress.gr/ios2003/ios20030119a.htm

λαθραναγνώστης είπε...

Ήταν η Β Πανελλαδική, που εγκαινίασε τον αριστερό ελιτισμό και την πρακτική του αντικομμουνισμού με αριστερή φρασεολογία.

Ανώνυμος είπε...

ΟΣΑ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ Η ΑΛΕΠΟΥ… Ή Ο ΛΥΚΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΓΕΡΑΣΕ…

Αν θέλετε να μάθετε τι ήταν η «Β΄ Πανελλαδική», καλό είναι να μην στηρίζεστε σε φήμες και διαδόσεις, αλλά σε ντοκουμέντα.
Ένωση Οπαδών της ΣΥΡΙΖΑ


Ας δούμε λοιπόν τι λέει για τα καθ’ ημάς σχετικά πρόσφατα (20/12/2012) γηραιός «Δευτεροπανελλαδικάριος» (παλιός εβραίος σύντροφος ή κωλόγερος) σε ιστολόγιο, στο οποίο παράπεμψα προηγουμένως (http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/11/08/xrysan8os-lazaridis-foto-b-panelladiki/, διατηρείται η ορθογραφία του πρωτότυπου, ενώ συντομογραφίες, παρωνύμια και πασιφανή ορθογραφικά λάθη γράφονται ολογράφως, αναλύονται ή διορθώνονται εντός ορθογώνιων αγκυλών, με κάποια φειδώ, βέβαια, έτσι για να μην να κάνουν εμετό οι αναγνώστριες/αναγνώστες «θαυμάζοντας» το «υψηλοπετές» ύφος και «υψηλόφρον» «ήθος» του βετεράνου «Δευτεροπανελλαδικάριου»):

[…] Και καλά αυτά. Η αρχιμαλάκα η Παπαρίγανη [Αλέκα Παπαρήγα] έλεγε ότι, μη σας νοιάζει ρε, θα στρώσουν αυτοί άμα μπουν στη Βουλή. Τάδαμε μωρή χλέχλα γμ [γ*μ*] τον Περισσό σου. Κι η Κανέλλα [Λιάνα Κανέλλη] πούχε αφηνιάσει με το Δίκτυο 21 και τη Νέμεση και ότι το Δεκέμβρη 08 τον έκαναν χαφιέδες τώρα κλαίγεται πούφαγε μάπες. Τομάρι. Βγάλανε κι ένα βίδεο της πλάκας, γιατί φοβήθηκε ο Μαίλης [εννοεί τον Μάκη Μαΐλη] μπας και ξεθάψουν το Ζαχαριάδη και βάλουν τον Τσολάκογλου. Κότες λέμε και ξέφτιλα [ξεφτίλα] υποκείμενα, χεστήκανε γιά [για] τα πάντα, αρκεί το κώμα να παίρνει 3,0 %.. […]

Ρε ΣΥΡΙΖΑίοι, οπαδοί, μέλη ή ό,τι άλλο δηλώνετε, δεν τ’ αφήνετε τα «σάπια»; Αντικομμουνιστές είσαστε μέχρι το μεδούλι και σας τρέχουνε τα σάλια πότε θα σας δώσει το σινιάλο η κυρίαρχη τάξη για να κάνετε κυβέρνηση και να επαναλάβετε τα έργα και τις ημέρες της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας το 1918–1933 που έφεραν τον Αδόλφο στην εξουσία… Αλλά δεν πρέπει να σας περάσει και δεν θα σας περάσει!

Αντ’ από ’δω, να μην πω καμιά πιο βαριά κουβέντα κι εκθέσω και τον οικοδεσπότη μας τον φίλτατο Βασίλη… Ακούς εκεί «να μην στηρίζεστε σε φήμες και διαδόσεις»…

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Φώντας Φ. είπε...

"Για να κάνετε κυβέρνηση και να επαναλάβετε τα έργα και τις ημέρες της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας το 1918–1933 που έφεραν τον Αδόλφο στην εξουσία"

αυτό ακριβώς
η σοσιαλδημοκρατία έχει τις ίδιες ικανότητες τσακίσματων επαναστάσεων και δολοφονίας εργατών όσες και οι φασίστες

haridimos είπε...

Μια σημείωση για τον τίτλο.
Αύριο ξεκινά η 2η Συνδιάκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι η Β .

Αναυδος είπε...

αν δε με απατα η μνημη μου οι του ιου ειχαν καποια σχεση με τη Β' πανελλαδικη

Ανώνυμος είπε...

Πολύ γκρίνια ρε παιδιά. Ταυτίσεις με αναχρονισμούς ανάμεσα στη Β του Ρήγα και τη δεύτερη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πάει λέγοντας. Χανουμε το νόημα θεωρώ. Τέλος πάντων ας γίνει πρώτα και θα βγάλουμε και τα αντίστοιχα συμπεράσματα, καλό είναι να γίνεται κριτική βέβαια αλλά με πολιτικό κριτήριο πάντα. Εγώ πάντως πιστεύω ανεξάρτητα απο το πως θα πάει ότι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνει μια προσπάθεια να συμβάλει στις μάχες που έρχονται και αυτό οφείλουμε να το αποτιμήσουμε. Δεν είμαι της άποψης πως όλοι συλλήβδην εκεί μέσα είναι οπορτουνιστές, όπως επίσης και της λογικής οτι οι οπορτουνιστές δεν γίνονται ποτέ επαναστάτες, όπως είπε η Αλέκα ξεχνώντας τα δικά της 80's. Όπως και να έχει πάντως απο αυτό που κυκλοφορεί στο πολιτικό στερέωμα οι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι οι δικοί μας πολιτικοί συγγενείς, έστω και ανεπιθύμητοι και αυτό θα πρέπει κάποια στιγμή να το ζυγίσουμε.
Χ.Γ

Αναυδος είπε...

Χμμ...

Για να δουμε ποσο ‘δικοι’ μας ειναι της ανταρσυας
Ιδεολογικα ειναι ενα μειγμα τροτσκιστων και μαοικων εχοντας εδω και δεκαετιες διακοψει καθε σχεση με τον μαρξισμο-λενινισμο. Μεχρι τα τελη της δεκαετια του’90 το ΣΕΚ ψηφιζε ΠΑΣΟΚ!!!. Το ΝΑΡ διεσπασε το ΚΚΕ και προσπαθησε να προξενησει ζημια τοσο στο κομμα όσο και στην ΚΝΕ. Διολισθισε με τα χρονια σε εναν τροτσκισμο. Στα τελευταια 20 χρονια συνταχθηκε με τους αναρχικους ή με το Συριζα σε ολες τις μικρες ή μεγαλες πολιτικες μαχες αλλα ποτε με το ΚΚΕ.
Στο συνδικαλιστικο εχει χρονια τωρα σταθερη αντι-ΠΑΜΕ στρατηγικη ψηφιζοντας (οπου φυσικα εχει δυναμη) μαζι με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΠ και παντα εναντια στις προτασεις του ΠΑΜΕ. Στους εκπαιδευτικους εχει στην ουσια συγχωνευτει με τον Συριζα σε παρα πολλες ΕΛΜΕ και πρωτοβαθμιους συλλογους της ΔΟΕ. Στη ζωνη του Περαματος κατεβηκε με ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ κονο ψηφοδελτιο εναντια στο ΠΑΜΕ. Στο φάρμακο το ιδιο. Στην ΟΣΝΙΕ ψηφισε την εξοδο της ομοσπονδιας απο το ΠΑΜΕ και τον Γκλεζακο για προεδρο. Τα αισχη τους στην τελευται απεργια της ΟΛΜΕ που δεν εγινε ποτε ειναι ακομα νωπα αλλα ενα συγγνωμη λαθος δεν βγηκε απο κανενος τα χειλη μονο κατηγοριες και συκοφαντιες για το ΠΑΜΕ.Στις πλατειες στις πατατες σταθηκε στο πλευρο των δεξιοστροφων μικροαστων και στραφηκε εναντια στο ΚΚΕ
Σταθηκε στο πλευρο του Συριζα στην επιθεση του εναντια στο ΚΚΕ για την δηθεν αριστερη κυβερνηση του Ιουνιου και εχει υιοθετησει τους πρακτορισκους του Εργατικου Αγωνα. Εσπειρε και σπερνει αυταπατες (που τις πληρωσε και η ιδια εκλογικα) για δηθεν κυβερνηση στα πλαισια του καπιταλισμου

Αν πιστευει κανεις οτι η Ανταρσυα ειναι εν δυναμει συμμαχος πλαναται πλανη οικτρη. Δεν συναντιομαστε ΠΟΥΘΕΝΑ για τον απλο λογο οτι εκφραζει μικροαστους και μερος της κρατικης γραφειοκρατειας κι εμεις εργατες. Με τους οπαδους και ψηφοφορους της υπαρχουν ελπιδες κατω απο δυο προυποθεσεις
- να φυγουν απο το μαγαζι
- να παρουν το μαγαζι στα χερια τους πετωντας εξω ολους τους δεινοσαυρους του αντικομμουνισμου και της διαπλοκης που την ελεγχουν

Η πιθανοτητα του δευτερου σεναριου ειναι ελαχιστη γιατι οι Χαγιοι, Μαυροειδηδες Ρουσηδες ΠΠ Δελαστικ Κωνσταντινου Μπιστης κλπ εχουν κανει τεχνη το γαντζωμα στις καρεκλες του παραγοντισκου και ειναι αδυνατον να τους ξεκολλησει καποιος απο αυτες με το διαλογο και την πειθω

ΥΓ μου αρεσει που ο λιοσοκαλτσωνης μας κατηγορουσε για διολισθιση στις θεσεις του ΝΑΡ !!!

Αναυδος είπε...

να θυμισω επισης οτι πριν απο 2-3 μερες στην Παντειο η ΧΑ βεβηλωσε την αναμνηστικη πλακετα της Σωτηριας Βασιλακοπουλου. Πριν 2 χρονια περιπου την ιδια πλακετα ειχαν αποκαθηλωσει τα ΕΑΑΚ.

Ανώνυμος είπε...

Τωρα να αναστησουμε το πτωμα της Β'Πανελλαδικης και να θελουμε δεν μπορουμε. Το προλεταριακο κινημα στην Ελλαδα τιποτε δεν κερδισε απ'αυτο το επι της ουσιας αντιπρολεταριακο ρευμα μικροαστων διαννοουμενων. Ισα-ισα. Οσον αφορα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μενα ειναι αξιοπεριεργο και το αντιΚΚΕ μενος και η ταση καποιων εκει μεσα να βαζουν την καρεκλα πανω απο καθε αρχη ακομα και αυτη που οι ιδιοι διακηρυσσουν. Ομως ο χωρος εχει πολλους ειλικρινεις και μαχιμους που πρεπει ομως οι ιδιοι ν'αποφασισουν με ποια πλευρα θελουν να ειναι. ΑΑ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πράγματι είναι η δεύτερη συνδιάσκεψη χαρίδημε, αλλά αυτό δε μειώνει τους συνειρμούς με τη βήτα πανελλαδική. Αν και πιστεύω πως το εξαντλήσαμε και με το παραπάνω στα σχόλια το θέμα της.

ΧΓ καμία γκρίνια ούτε μηδενισμός. Το κείμενο ασκεί πολύ συγκεκριμένη κριτική και ο συνειρμός με τη β' πανελλαδική δεν υποδηλώνει κανέναν αναχρονισμό αλλά μια κωμική πτυχή. Η κριτική γίνεται σε άλλα σημεία.

κ.κ.ε. είπε...

ΟΡΝΙΑ φτάνει με τον εμετό και τα κόμπλεξ σας για τη β' πανελλαδική. Σας χάλασε μερικούς γεροντοκνίτες που ρίξανε τα παιδιά τον καραμανλή ενω εσείς μπουκάρατε στις καταλήψεις και στέλνατε κοπελίτσες στο νοσοκομείο. Η ιστορία γράφει. Τα ξερατά σας μονο εδώ και στις παρεούλες σας περνάνε να το ξέρετε.



κομμαντο καλοκαιρινης εντροπιας

Ανώνυμος είπε...

ΣΥ ΕΙΠΑΣ…

[…] Σας χάλασε μερικούς γεροντοκνίτες που ρίξανε τα παιδιά τον καραμανλή […]
κομμαντο καλοκαιρινης εντροπιας

Θαυμάστε από τις «αναμνήσεις» του βετεράνου «Δευτεροπανελλαδικάριου» (κωλόγερος, δες: http://xyzcontagion.wordpress.com/2012/11/08/xrysan8os-lazaridis-foto-b-panelladiki/, διατηρείται απολύτως η ορθογραφία του πρωτότυπου) τα «παιδιά» που «ρίξανε» τον Καραμανλή:

[…] Ρε μην παραπληροφοτείτε τη νεολαία! Εξ αριστερών: Γιάννης Φλώρος (αυτός που είναι στο μπομπολέικο Έθνος), Σπύρος ΚΙούσης, Γιάννης Μηλιός και το κομπλεξικό τσουτσέκι Χρύσανθος, γυιός στρατηγού, που από τότε μας τάχε ζαλίσει με τις μαλακισμένες πομφόλυγες του. Η άνοδός του δεν οφείλεται απλά στη χαμέρπειά του αλλά στη σαπίλα του πρακτοροειδούς ελληνικού πολιτικού συστήματος (όπως τακούτε, διότι ο Χρύσανθος διετέλεσε σύμβουλας του Σιάκωβου, του πάλαι Πειραιώς και της Μητρόπολής του όπως και του Ινστιτούτου στρατηγικών μελετών. Τα γράφει και στο βιογραφικό που σπρώχνει γιά ρεκλάμα της μπομπής του το σούργελο). […] Το εκδοτικό βασικά δικό μας ήτανε, τόχε ο Ψαρράς με αυτόν τον γκιόζη τον Πιζάνια που παριστάνει τώρα τον ιστορικό στο Πανεπ. Ιονίου και ήταν πάντα του φελός (ούτε καν δικός μας αλλά άκουγε). Τεσπά, φύγαμε κοντά τρία χιλιάρικα γεμάτα την άνοιξη του 78 κι ως το χειμώνα είχαμε μείνει μιά πεντακοσούρα και κάτι ψιλά. […] Εντάξει εμείς φαντασιωνόμασταν μεγαλεία και μαλακία μας αλλά τον σκατόψυχο και το προδοτικό κόμμα του τα τσαλακώσαμε. […] Αυτά και καλά ξεμπερδέματα με τα χάλια μας. […]

Ε, άμα δεν είναι μ’ αυτά και τα του «κομμαντο καλοκαιρινης εντροπιας» («η ιστορία γράφει»!!!) να ξερνάς, τότε δεν ξερνάς με τίποτα… Ρε, ούτε για κλάματα δεν είσαστε, για γέλια είσαστε κι είναι το μόνο «θετικό» της υπόθεσης: Μας κάνετε να γελάμε στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε… Πάλι καλά…

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

κ.κ.ε. είπε...

Κάτι μας είπες τώρα κι εσύ κι ο άλλος ο πανελλαδικάριος με τα απωθημένα. Σ'όλες τις τότε οργανώσεις υπήρξαν άνθρωποι που μετέπειτα τα πουλήσαν όλα. Και στο κκε είχε τέτοιους. Αλλά η πανελλαδική είχε απόλα, είχε και αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, είχε και αγωνιστές οι οποίοι δεν σταμάτησαν ποτέ να πολεμάνε και μέχρι σήμερα είναι στο δρόμο. Και ναι, ήταν αυτοί που έριξαν τον εθνάρχη την ώρα που εσείς το παίζατε υπεύθυνη πολιτική δυναμη μετά από μισόν αιώνα παρανομίας.

Ανώνυμος είπε...

«ΕΜΜΟΝΕΣ» «ΓΗΡΑΙΟΥ»

@κομμαντο καλοκαιρινης εντροπιας

Κοίτα να δεις, «κομμάντο», καλά κάνεις και «το παίζεις» γελωτοποιός, επειδή το γέλιο είναι ανεκτίμητης αξίας αγαθό κι έτσι συνεχίζεις να με κάνεις —μαζί μ’ αρκετούς άλλους, φαντάζομαι— να γελώ με την καρδιά μου. Επειδή, όμως, δεν είμαστε μόνοι μας εδώ σ’ αυτήν την συζήτηση και συμβαίνει μάλλον να είμαι «παλιός» (ο παλιός είναι αλλιώς που λένε και στο φανταριλίκι), αν νομίζεις ότι η «Β΄/Π» «έριξε» τον «Εθνάρχη», τότε, για να χρησιμοποιήσω τους στίχους γνωστού και μη εξαιρετέου τραγουδοποιού, «δεν ξέρεις πού πατάς και πού πηγαίνεις». Κι όσο για τους «Δευτεροπανελλαδικάριους» «αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, […] οι οποίοι δεν σταμάτησαν ποτέ να πολεμάνε και μέχρι σήμερα είναι στο δρόμο», ε, τι να σου κάνω, έχεις τύχη που τα ’χουν φέρει έτσι τα πράγματα ώστε να μην επιτρέπεται —εντελώς ορθώς— να αναφερθώ ανωνύμως σε σημερινούς επώνυμους μεγαλόσχημους της πάλαι ποτέ «Β΄/Π» —το απαγορεύει ρητά ο κάπταιν αυτού του ιστολόγιου και πράττει άριστα— για να δεις τι είδους «αντιδικτατορικό» «αγώνα» κάνανε όλα αυτά τα είδωλά σου. Έχεις πραγματικά τύχη (και ειρήσθω εν παρόδω ότι οι «κύριοι» και η «κυρία» του αλήστου μνήμης «Ιού» —η μνήμη του «Άναυδου» δεν τον απατά, από την φάρα της «Β΄/Π» έλκουν την καταγωγήν— ξέρουν πάντα να δημοσιεύουν τους «σωστούς» φάκελους της Ασφάλειας, δηλαδή αυτούς που δεν βγάζουν στην φόρα τ’ άπλυτα των ιδεολογικών ταγών τους: αλλά «ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι» που λέει κι ο λαός μας)…

Και για να τελειώνω μαζί σου, επειδή έχω και σπουδαιότερα πράγματα να κάνω, θα ’θελα να μου λύσεις, αν, βέβαια, μπορείς και θέλεις, μιαν απορία (έτσι για να θυμηθώ και τις αναμνήσεις του φίλτατου Σεχτάρ του Τρομερού από την προεκλογική συγκέντρωση της πραγματικά άτυχης κυρίας Ρίτας Παμπούκη το ’78 ή το ’81): Οι «αγωνιστές» της μακαρίτισσας «Β΄/Π» «οι οποίοι δεν σταμάτησαν ποτέ να πολεμάνε και μέχρι σήμερα είναι στο δρόμο» άμα λάχει μίαν των ημερών που μας έρχονται να πάνε σε προεκλογική συγκέντρωση της κυρίας Ρένας Δούρου και δεν συμφωνήσουν με τα λεγόμενά της, τι θα της φωνάζουνε; «Ρένα Δούρου, πάρε τσι#$ούκι την Κουμουνδούρου!» ή κάτι παρόμοιο; Ε;

Συμπέρασμα δικό μου: Οι νοσταλγοί της αλήστου μνήμης «Β΄/Π» έχουν βλαφτεί βλάβη ανήκεστη (σύστοιχο αντικείμενο, φίλτατε «Άναυδε», έτσι για να μην ξεχνάμε και τα ελληνικά μας)…

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Tελικα αποδεικνυεται οτι ολοι εχουν τα κουμπια τους...

Αλλος παιρνει αναποδες με το κκε,αλλος με συριζα,αλλος με ανταρσυα,με κνε,με σεκ,με εαακ,με μουλου,με φραξιονιστες,με σαιτ,με προσωπα κλπ

Ο βαλτικος αποτι φαινεται ανεβαζει τεταρταιο πυρετο οταν ακουει για β πανελλαδικη,σπανιο πραμα,βγαλμενο απο αλλη εποχη σιγουρα...

ππ

λαθραναγνώστης είπε...

Ρε ππ και ποιος γνώστης προσώπων και πραγμάτων, δεν ανεβάζει και πυρετό και πίεση, όταν ακούει για β πανελλαδική?

κ.κ.ε. είπε...

Δεν θα σας στενοχωρήσω άλλο ξύνοντας παλιές πληγές. Η προσωπική αγωνιστική πορεία του καθενός είναι ένα πράγμα σχετικά εύκολο να διαπιστωθεί. Η χώρα είναι μικρή. Το ποιά νεολαία (πέρα από το κίνημα των εργοσ. επιτροπών)έριξε τον εθνάρχη είναι για μένα σαφές και δεν ήταν σίγουρα η νεολαία του κκε.
Τώρα αυτά που λέτε για τους σικέ αγωνιστές του ρήγα και της β' πανελλαδικής καλό θα ήταν να τα σταματήσετε γιατί εκτίθεστε. Και με τέτοια πράματα δεν παίζουν, ξέρετε ζουν ακομα πολλοί απ'αυτούς.

Αναυδος είπε...

ο καθενας εχει τους μυθους του κι ετσι πορευεται και δικαιολογει τις ανεπαρκιες του.
Ο αλαβανος εριξε το αρθρο 16, η ανταρσυα τον γαπ, η β'πανελλαδικη τον εθναρχη !!! (καινουργιο αυτο), το πασοκ εφερε τον σοσιαλισμο το 1981 ο συριζα ειναι αριστερος κλπ

Αναυδος είπε...

επισης να εξηγησω σε ορισμενους οτι τα μαθηματικα μπορουν να δειξουν ποιες οργανωσεις ειναι ταγμενες στο πλευρο του κεφαλαιου και ποιες οχι

Πουλημενοι υπαρχουν σε ολα τα ‘αριστερα’ κομματα. Στον Τσουκατο Τατουλη, στον Λαζαριδη τον ΠανΠαν στον Τσιοδρα και τον Πολλακη κλπ οι μαοικοι οι Β’ πανελλαδικαριοι το ΝΑΡ αντιπαρατασσουν τη Δαμανακη και τον Ανδρουλακη, τον Ανδρουλακη και τη Δαμανακη.
Ο απολυτος αριθμος των αποστωτων δε λεει τιποτε. Αυτο που ομως σιγουρα λεει ειναι το ποσοστο τους στο συνολο των μελων. Αν καποιος μπει στον κοπο αυτο θα δει οτι ολα τα μορφωματα της ‘αριστερας’ που αθροιστικα η οργανωμενη επιρροη τους δεν εφτασε τις 20-30 χιλιαδες εχουν παραξει απειρως περισσοτερους αποστατες από οτι το ΚΚΕ. Αυτο κατι δειχνει αν δεχτουμε οτι η επαναστατικοτητα μιας οργανωσης καθοριζεται και απο την καταληξη των μελων της και τη διαρκεια της στο χρονο.
Που ειναι σημερα η ΑΑΣΠΕ, ΠΠΣΠ, Β’Πανελλαδικη, Ρηγας Φεραιος κλπ παρα στον σκουπιδοντενεκε της ιστοριας ?. Ο λογος απλος δεν ειχαν και πιο σημαντικο δεν εχουν να προσφερουν τιποτε στον αγωνιζομενο

Ανώνυμος είπε...

ΓΙΑ ΡΙΞΤΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ

@ Άναυδος, Σεχτάρ ο Τρομερός

Παιδιά, ρίξτε μια ματιά στο:

Κωστής Καρπόζηλος: Οι δικοί μας Χόροβιτς, Αναζητώντας τα ίχνη του Χρύσανθου Λαζαρίδη («λεύγα», τεύχος 10, άνοιξη 2013)

που θα το βρείτε εδώ:

http://www.levga.gr/2013/03/blog-post_29.html.

Τελικά, κάποιοι νοσταλγοί κι υπερασπιστές της «Β΄/Π» πάνε γυρεύοντας όταν παίρνουν υπό την υψηλή προστασία τους το αλήστου μνήμης εκείνο μόρφωμα κι απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα τους βγει σε καλό, γιατί όσο σκάβει κανείς στο παρελθόν της μακαρίτισσας όλο και πιο πολλή μπόχα του χτυπάει στα ρουθούνια, βρομάει και ζέχνει η υπόθεση που λένε…

Σημειωτέον ότι πολύ ενδιαφέρουσα είναι η κινέζικη αφίσα (έχει τυπωθεί το 1967 στην πόλη Σιάν [ 西安 ] της Βόρειας Κίνας) της λεγόμενης «Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης» —αυτή μπορεί να ήταν «μεγάλη» λόγω του μεγάλου πληθυσμού της χώρας, αλλά ούτε προλεταριακή ούτε πολιτιστική ούτε, πολύ περισσότερο, επανάσταση ήταν, όμως αυτό το ζήτημα θέλει ανάπτυξη σε τουλάχιστον 4–5 ξεχωριστές αναρτήσεις—, η οποία υπάρχει στην διαδικτυακή δημοσίευση του παραπάνω άρθρου της «λεύγας» και γράφει «Κάτω ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, κάτω ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός» [ 打倒美帝打倒苏修 ], ένα δηλαδή σύνθημα που «πήγαινε κουτί» στον ψευτοκομμουνιστικά μακιγιαρισμένο τραμπούκικο, αντικομμουνιστικό, αντισοβιετικό και αντιΚΚΕδικο χαρακτήρα της «Β΄/Π», η οποία, κοντά στ’ άλλα, έπινε νερό στο όνομα της «Πολιτιστικής» «Επανάστασης».

Με πολλούς χαιρετισμούς,

Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ψευτο"κ.κ.ε."
Τον εθνάρχη, και τον ήσσονα ανηψιό του αργότερα (και άλλους..), τους έρριξαν η CIA μαζί με τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες, όχι γιατί δεν τους γούσταραν, κάθε άλλο, αλλά απλά γιατί τους είχαν αρμέξει, δεν είχαν πια άλλο γάλα, και είχαν σειρά άλλοι, πιο κατάλληλοι να συνεχίσουν τη "δουλειά", όπως κι έγινε. Μπορεί οι διάφοροι χαζοχαρούμενοι "επαναστάτες" της φακής να φαντασιώνεστε "νίκες" γιατί μέχρι εκεί φτάνει το μυαλουδάκι σας, αλλά κάποιοι σας "προγραμματίζουν", μαζί με τις "νίκες" σας, κανονικά!
Και στην Πατρίδα μας η ιστορία της είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων, όπως παντού. Και συνεπέστερος εκφραστής της Ε.Τ. είναι εδώ και 95 χρόνια το ΚΚΕ. Δεν είναι δύσκολο σε έναν ψύχραιμο παρατηρητή να καταλάβει πως η πολιτική ιστορία της χώρας μας εδώ και έναν αιώνα έχει έναν και μοναδικό άξονα: Το ΚΚΕ.
Οτιδήποτε γίνεται μπορεί να ερμηνευτεί σωστά μόνο σε συνάρτηση με την ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ, που είναι ο μοναδικός μη ελεγχόμενος παράγοντας στην κοινωνική πάλη.
Η Αντίδραση βλέπει πάντα δυό επίπεδα πιο μπροστά, και προετοιμάζεται, όχι για την επόμενη, αλλά για την μεθεπόμενη εναλλακτική λύση. Εγκαιρα διέγνωσε το '77 ότι ο "ΡΦ" ήταν τελειωμένη υπόθεση απέναντι στην ΚΝΕ και έρριξε στο παιχνίδι την "Β'/Π" και τους "αναρχοαυτόνομους" (θυμίσου τον Ανδριανόπουλο το '78!). Βλέποντας, αντίστοιχα, πως οι παραδοσιακοί εργατοπατέρες ήταν τελειωμένοι απέναντι στην ΕΣΑΚ έστησε (τη συνδρομή και των ΔΟΛ-"Ελευθεροτυπίας"..) τα "εργοστασιακά σωματεία", σαν προσωρινό-μεταβατικό ανάχωμα (φοβούμενη άλωσή τους από την ΕΣΑΚ, ιδιαίτερα μετά την ΛΑΡΚΟ-'78), για να προχωρήσει σε συνολική (και οικονομικά γενναία...) λύση με την κυβερνητική ΠΑΣΟΚΑΡΑ και τους εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ, που φτάσαν μέχρι τις μέρες μας.
Η εκτός ΚΚΕ "Αριστερά" στις ποικίλες εκδοχές της, από "Κ"Κεσ μέχρι ΡΗΜΑΔ και μέχρι "αντιεξουσιαστές" και αναρχοφασίστες, σε όλο αυτό το διάστημα ήταν απλά ένα μαστουρωμένο εργαλείο των πιο καταχθόνιων σχεδιασμών. Και η μαστούρα, που αδρανοποιούσε την κρίση όλων αυτών ήταν ο αντικομμουνισμός, ντροπαλός η ξεδιάντροπος.
Οταν τα εργαλεία απαξιωθούν, είτε λόγω χρήσης είτε λόγω ανεπάρκειας, πετάγονται στα αζήτητα, και ίσως κάποια καλά "κομμάτια" τους να ανακυκλωθούν όπως π.χ. Χριστοδουλάκης η Λαζαρίδης, κ.α..
---
Ευχαριστώ "Μη Απολιθωμένε..." για τις παραπομπές σου και ιδιαίτερα την τελευταία από την Λεύγα. Ηταν όλες αποκαλυπτικές.

Ανώνυμος είπε...

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΧΑΓΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΟΟΕ

ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΡΟΥΣΗ, ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΥΡΟΥΔΕΑ, ΠΕΤΡΟ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΝΑΡΙΤΕΣ
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΕΣ

ΨΗΛΑ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Ναριτης

Ανώνυμος είπε...

Η Β'Πανελλαδικη εριξε τον Καραμανλη; Ρε παιδια αυτη η φοιτητοποιηση του συμπαντος δεν σας περασε ακομα; ΑΑ

Ανώνυμος είπε...

τωρα ναριτη που φαγατε το χαστουκι με το μετωπο που εισηγηθηκε ο ρουσης τι εχεις να πεις ? οσο σε επιπεδο τοποθετησεων φαγατε τρια γκολακια , το πρωτο απο τον ρουση , σκεψου τα αλλα δυο .

ενας παρατηρητης

Ανώνυμος είπε...

Εκ των υστέρων...
Η 2η συνδιάσκεψη ήταν μεγάλο πισογύρισμα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι τροποποιήσεις του ΝΑΡ για το εργατικό απορρίφθηκαν, οι τροποποιήσεις άλλων δυνάμεων (της ΟΚΔΕ κατά βάση) για το ξεκαθάρισμα του υποκειμένου που θα υλοποιήσει το μεταβ. πρόγραμμα πάλι δεν πέρασαν. Κι ο Ρούσσης όντως μας γάμησε με την πρόταση για την μετωπική πολιτική, που την κατέβασε και τελευταία στιγμή με τον αέρα της "προσωπικότητας", κανείς δεν πολυκατάλαβε τι ακριβώς έλεγε, αλλά το ζουμί ήταν "όλοι οι καλοί χωράνε". Όντως, φάγαμε τουλάχιστον τρια γκολ χθες...

Άντε σύντροφοι, με τις υγείες μας. Να κρατήσουμε ψηλά τις ταξικές σημαίες του αντικαπιταλιστικού αγώνα, ειδάλως θα κραδαίνουμε τις γαλανόλευκες και θα διεκδικούμε δημοκρατικές αλλαγές στο κράτος, εθνικό νόμισμα και παραγωγική ανασυγκρότηση. Κι ευτυχισμένο το 1981...
Άλλος ναρίτης