Από αύριο δίαιτα

Εντάξει, δεν εννοώ ακριβώς δίαιτα, ξέρεις… προσεγμένη διατροφή μάλλον. Μήπως όμως όλα αυτά είναι βλακείες; Όχι ακριβώς. Αρκεί να τα δεις από σωστή σκοπιά. Ναι αλλά πώς μπορούμε να δούμε από μαρξιστική σκοπιά ένα διαιτολόγιο; Έχουμε και λέμε.

Η μέρα μας ξεκινά με δέκα οπορτουνιστές, που τους έχουμε για πρωινό. Κι εφόσον η πάλη απέναντι στον οπορτουνισμό είναι βασικός παράγοντας που δεν πρέπει να υποτιμάμε, καταλαβαίνεις γιατί το πρωινό θεωρείται τόσο σημαντικό γεύμα, που δεν πρέπει να παραλείπουμε.

Η βάση της δίαιτάς μας είναι το ταξικό κόκκινο κρέας, με στόχο τη λαϊκή παχυσαρκία (θα αναλυθεί παρακάτω) κι ενδεδειγμένη ποσότητα τα τρία πιτόγυρα, γιατί ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός –οι δύο πρώτοι δε μας χόρτασαν. Κατ’ αντιστοιχία του οβελίξ, που όταν είναι άρρωστος ή στενοχωρημένος τρώει μόνο δύο αγριογούρουνα (σα να λέμε τίποτα). Ενώ η μόνη αξία χρήσης των ψαριών του αλφαβητίξ στο γαλατικό χωριό είναι να ξεκινάνε καβγάδες για το πόσο φρέσκα είναι. (Και αν τέλος πάντων πρέπει οπωσδήποτε να φάει κανείς ψάρι, ας προτιμήσει τα άλικα μπαρμπούνια).

Αν υπάρχει στην πραγματική ζωή κάτι αντίστοιχο του γαλατικού χωριού, αυτό θα ήταν η θεσσαλονίκη, όπου ο γύρος είναι βαρύς και σταλινικός, μεγάλος σαν αγριογούρουνο και στάζει λάδι –γιατί ως σταλινικοί είμαστε γνωστοί αιμοσταγείς, αρκεί να μην καταφεύγουμε σε εγκλήματα και σε ωμότητες τις ώρες αιχμής, που δεν προλαβαίνει να ψηθεί καλά το κρέας. Κι ας μην ανοίξουμε καλύτερα το ζήτημα ποιος έχει δίκιο με την ορολογία (σάντουιτς, πουρουφάν και τα σχετικά), αφενός γιατί δεν έχει κανένα νόημα αυτή η συζήτηση, κι αφετέρου γιατί έχουμε προφανώς δίκιο στη λδ του βορρά και το κομμουνιστικό κίνημα τασσόταν παραδοσιακά με  τους βόρειους (βιετνάμ, κορέα) ή τους ανατολικούς (λδγ). Εκτός από τις υεμένες, όπου νομίζω πως ήμασταν με τη δυτική.

Κι η σαλάτα; Ποια είναι η πρότασή μας για τη σαλάτα (όχι μες στο σάντουιτς, γενικώς); Εδώ ακολουθούμε ομόχρωμο σκεπτικό και βασιζόμαστε στις πιπεριές φλωρίνης, τη (μάτα τη) ντομάτα και το (βρασίδα το) κρεμμύδι, γιατί είμαστε ό,τι τρώμε, δηλ κόκκινοι –κι όχι γουρούνια εκ του χοιρινού. Εκτός κι αν εννοείς την αλληγορία του όργουελ στη φάρμα των ζώων, ότι εμείς δε λυγίσαμε, όπως τα άλλα γουρούνια που μεταλλάχτηκαν κι έγιναν άνθρωποι, σαν τους καπιταλιστές της δύσης. Ναι αλλά με αυτή την αστική λογική δεν πάμε μακριά, γιατί για να παραμείνεις άνθρωπος, πρέπει να τρως τους συνανθρώπους σου. Κι αυτός ο κανιβαλισμός είναι η βασική κινητήρια αρχή στον καπιταλισμό.

Αν θυμάσαι λοιπόν τη φρουτοπία της οικογένειας σοφιανού (τι σχέση να έχουν άραγε με το νίκο;) και το επεισόδιο με το τοπικό ντέρμπι μεταξύ κόκκινης θύελλας και παγκιτρινιακού, εμείς είμαστε με την πρώτη (που παίζει να ‘χε την υποστήριξη του αιμίλιου του μήλου, του ηγέτη της χώρας, και να ήταν κάτι αντίστοιχο με την τσσκα) ενάντια στο δεύτερο, που σε ένα άλλο επίπεδο θα μπορούσε να συμβολίζει την κίτρινη δεύτερη διεθνή του κάουτσκι.

Αν και γενικά, είμαστε από θέση αρχής με το λεμόνι, κι ας γινόμαστε οι ‘ξινοί’ της υπόθεσης, που χαλάνε την ζαχαρένια των μικροαστών. Κι αν θέλουμε να προσδώσουμε στο μενού μας μια διεθνιστική νότα από τον αδύναμο κρίκο της λατινικής αμερικής, θα θυμούνται οι σύντροφοι που πήγαν προ οκταετίας στο φεστιβάλ της ποδν στη βενεζουέλα, τι περιελάμβανε το πλούσιο μενού των διοργανωτών: μπανάνες ψητές, μπανάνες βραστές, μπανάνες τηγανητές, μπανάνες σκέτες, μπανάνες πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Άλλο αν οι γιάνκηδες δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα να την κάνουν μπανανία (είναι μία, μόνο μία…)

Γιατί τα πιάσαμε όμως όλα αυτά;

Γιατί τις προάλλες ο μητσοτάκουλας που έκλεισε (απ)αισίως τα 95 του, πήγε σε μια εκπομπή του μέγκα για την υγεία να εξηγήσει το μυστικό της μακροζωίας του και τη διατροφή που ακολουθεί (όσπρια, ντολμαδάκια, κτλ). Αλλά ο βασικός λόγος που κατάφερε να μακροημερεύσει, σε αντίθεση με αρκετούς εκπροσώπους της γενιάς του, είναι πως δεν έμπλεξε ποτέ με… επικίνδυνα αντάρτικα στην αντίσταση και τρεφόταν από τρία διαφορετικά συσσίτια κατά τη διάρκεια της κατοχής (ενώ άλλοι ούτε από ένα). Έφαγε απ’ των εγγλέζων, έφαγε απ’ των κρητικών, έφαγε απ’ των δικηγόρων. (Όλοι μαζί τα) φάγανε, φάγανε, φάγανε…

Και κάνει μπάνιο στο μαράθι, δίπλα στις βάσεις της σούδας, οπότε έχει απορροφήσει ακτινοβολία, που τον προστατεύει –αν και ο καρκίνος θερίζει στην περιοχή κι αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

Ενώ οι δικοί μας αιωνόβιοι παππούδες (που έχουν βάλει στο μάτι το ρεκόρ του γκιαπ, που πέθανε πλήρης ημερών στα 102) έχουν άλλα «μυστικά». Έχουν περάσει από αντάρτικα, βουνά, κακουχίες, που τους ατσάλωσαν· κι έχουν περιφρονήσει τόσες φορές το θάνατο, για να θριαμβεύσει η ζωή, που δεν τους τρομάζει πια. Αλλά οι δικές τους ιστορίες δύσκολα θα βρουν χώρο στην εκπομπή του μέγκα για την υγεία.

Ο λαός κατάφερε με τα πολλά να αφήσει πίσω του την πείνα της κατοχής, αλλά του έμεινε αμανάτι το σχετικό σύνδρομο κι οι δωσίλογοι. Θυμάμαι πχ τον παππού μου που του έμεινε το κουσούρι να τρώει στο τραπέζι πρώτα το κρέας και μετά όλα τα άλλα, γιατί θα ήταν κρίμα, μία στα τόσα που το είχανε, να γίνει καμιά στραβή, να τους βρει στη μέση κάνας έκτακτος συναγερμός και να πάει χαμένο.

Ποιο ήταν τα αποτέλεσμα; Μετά από μια εξαιρετικά λιπόσαρκη γενιά, όπως μπορεί ακόμα να δει κανείς στα πλάνα από το πάρτι στη βουλιαγμένη με τον κηλαηδόνη, να καταλήξουμε στη λαϊκή παχυσαρκία –και την μπυροκοιλιά του κλασικού οικοδόμου με τα γυμνασμένα μπράτσα- με τις έτοιμες λιπαρές –και πρωτίστως φτηνές- τροφές, γιατί η φτώχια θέλει καλοπέραση.

Ενώ η καλή διατροφή (χώρια η άσκηση, τα γυμναστήρια, κτλ) θέλει να έχεις χρόνο κι όρεξη να μαγειρεύεις μετά τη δουλειά, ή να έχεις δουλειά για να μπορείς να αγοράζεις καλά αγνά υλικά και βιολογικά προϊόντα, ή συμβουλές ενός ειδικού (διαιτολόγου) και καταλήγει πολλές φορές να είναι πολύ ακριβό σπορ για λίγους και προνομιούχους. Γιατί μόνο αυτοί είναι κοινωνικά παχύδερμα, που τους περισσεύουν λεφτά για ξόδεμα, για να χάσουν αυτά που τρώνε, την ώρα που κάποιοι άλλοι δεν έχουν τι να φάνε.

Για αυτό το μόνο σωστό σύνθημα για τα λαϊκά στρώματα είναι «σωστή διατροφή με λαϊκή εξουσία». Κι από αύριο, μαζί με τη δίαιτα (την άθληση κι ό,τι άλλο σχετικό) να αρχίσουμε πιο σοβαρά και τον αγώνα να αλλάξουμε τον κόσμο και μέσα από αυτόν κι εμάς τους ίδιους. Το χρωστάμε στον εαυτό μας, στη σιλουέτα μας και την αξιοπρέπεια της τάξης μας.