Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Εισαγωγή στον τρίτο τόμο του δοκιμίου

Πρέπει να το είχα αναφέρει και σε μια παλιότερη ανάρτηση πως η καλύτερη εισαγωγή για το θέμα και την περίοδο που εξετάζει ο τρίτος τόμος του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος είναι το δεύτερο μέρος της βιογραφίας του χαρίλαου από το θεοχαράτο· το οποίο πιάνει χοντρικά την ίδια περίοδο, από το 73’ ως το 93’, που ο φλωράκης έπαψε να είναι βουλευτής, και αποτελεί κατά τον χαρίλαο τη μεγαλύτερη πολιτική ομιλία του. Ένα πολιτικό μανιφέστο, το οποίο κατά μείζονα λόγο δεν αποτελεί ιστορία –αν και έχει και τέτοιο χαρακτήρα- καταλήγοντας έτσι να έχει (κι αυτό) μορφή δοκιμίου, όπως σημειώνει ο θεοχαράτος. Ο οποίος στον πρόλογό του συμπληρώνει ότι φέρει αποκλειστικά την ευθύνη για τα σημεία όπου δεν είναι ικανοποιητική η προσέγγιση, ενώ για όσα κατορθώνει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, η εύφημη μνεία ανήκει στον φλωράκη.



Ήδη από την εισαγωγή πάντως, ο αναγνώστης σκοντάφτει σε κάποια σημεία, όπου καλείται να μαντέψει αν αποτυπώνουν την πολιτική σκέψη του χαρίλαου ή απηχούν τις απόψεις του συγγραφέα. Γράφει κάπου πχ ο θεοχαράτος πως ούτε η μεταπολίτευση του 74’ ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του ελληνικού λαού, ούτε η μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης του 81’ έφερε την αλλαγή, δηλ την εθνική κυριαρχία και τη διεύρυνση της πολιτικής δημοκρατίας προς την κοινωνία και την οικονομία. Κάτι χειρότερο: η μεταπολίτευσης της μεταπολίτευσης δυσφήμησε τις έννοιες και του σοσιαλισμού και της αλλαγής.
Και σε ένα άλλο σημείο εκτιμά πως θα ήταν αυτοκτονία για το κκε να πάει ενάντια στο ρεύμα και να μη συμπορευτεί με το πασόκ.

Υπ’ όψιν πως ο θεοχαράτος δεν ήταν κάποιος (έντιμος έστω, καλός) πασόκος αλλά σταθερός οπαδός του κουκουέ, με τις δικές του ιδέες και τις αντιφάσεις του, που καταγγέλλει τον εγχώριο δικομματισμό ως κατ’ ουσίαν μονοκομματισμό και την πολιτική μετάλλαξη του πασόκ. Αναφέρει μάλιστα και ένα διάλογο που είχε ο φλωράκης με τον παπανδρέου το βράδυ των εκλογών του 81’, όταν τηλεφώνησε ο χαρίλαος στον ανδρέα να τον συγχαρεί για το αποτέλεσμα και αυτός του απάντησε πως θα τον φώναζε την επομένη να μιλήσουν για την κυβέρνηση. Τελικά η επόμενή τους επαφή ήρθε μόλις έξι μήνες αργότερα, με τον παπανδρέου να καλεί ενοχλημένος το φλωράκη για μια δήλωση που έκανε στη θεσσαλονίκη, όπου στην ερώτηση (πρασινοφρουρού) δημοσιογράφου για το αν βλέπει αλλαγή, του απάντησε χωρίς περιστροφές: αλλαγές βλέπω, αλλαγή δε βλέπω

Κι έτσι να τη πάλι μπροστά μας η αλλαγή. Που βρισκόταν και στον προγραμματικό λόγο του κκε της εποχής, ως πραγματική αλλαγή ή αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και πιο πριν στον πολιτικό λόγο της εδα, ως εθνική δημοκρατική αλλαγή κι ως εναλλακτική πιθανή ανάλυση του αρκτικόλεξου στον τίτλο της.
Τα ερωτήματα λοιπόν παραμένουν. Διερμηνεύει σωστά την πολιτική σκέψη του χαρίλαου στο σύνολό της ο συγγραφέας; Η αλλαγή ήταν τακτικό σύνθημα που απευθυνόταν στις μάζες η πολιτικός στόχος του κόμματος; Και το πασόκ την πρόδωσε ή μήπως τελικά εξέφρασε την ουσία και τα όριά της;

Μπορούμε να θέσουμε τον ίδιο προβληματισμό και σε διαφορετική ιστορική κλίμακα, για να γίνουν κάποιοι παραλληλισμοί. Αν το πασόκ λεηλάτησε τη βάση και τα συνθήματα της αριστεράς, και κατά βάση τους παλιούς εαμίτες, βάζοντας τέλος στην κυριαρχία της δεξιάς και του παρακράτους, δηλ των νικητών του εμφυλίου, μπορούμε να ισχυριστούμε πως εξέφρασε ως ένα βαθμό και την πολιτική του εαμ; Πως η αλλαγή ήταν η επικαιροποίηση και μεταφορά του εαμικού συνθήματος της λαοκρατίας στα δεδομένα της δεκαετίας με τις βάτες; Κι ότι ο εκφυλισμός της ήταν μια εκ των υστέρων κρίση της ιστορίας για τους κινδύνος και τις αντιφάσεις που υπήρχαν στην πολιτική και τη στρατηγική του εαμ;

Για να προλάβω τυχόν αντιδράσεις, τα παραπάνω ερωτήματα δεν υπονοούν ότι το πασόκ αποτέλεσε την ιστορική συνέχεια του εαμ –όπως θέλησαν να το παρουσιάσουν οι πασόκοι, προσπαθώντας να το καπηλευτούν και να δανειστούν τη λάμψη του- ή αντιστρόφως πως το εαμ κατά βάθος ήταν και λίγο πασόκ, επειδή είχε ρεφορμιστικές αυταπάτες. Τα αναφέρω κυρίως για να δείξω πόσο πιο έμπειρο και ώριμο ήταν το αστικό μπλοκ για να σπεκουλάρει και να αξιοποιήσει τις δικές μας αντιφάσεις.

Το 45’ οι αστοί νίκησαν με τη δύναμη των όπλων, με φωτιά και τσεκούρι όπως γράφει κι ο αβέρωφ, μόνο που ήταν αγγλοσαξονικής προέλευσης. Οι άγγλοι κι ο παλιός πολιτικός κόσμος παρουσιάστηκαν ως σύμμαχοι στο πλαίσιο της εθνικής ενότητας και της διεθνούς, αντιφασιστικής συμμαχίας και όχι επειδή προέκυπτε κάτι τέτοιο από τις πράξεις τους και την πολιτική τους. Και ο παπανδρέου ο παπατζής (ο α’) μόλις που σκέπαζε την ανοιχτά εχθρική στάση τους προς το εαμ, για να τεθεί επικεφαλής της κυβέρνησης και να αφοπλίσει τον ελας και το λαϊκό κίνημα –χρειάστηκε να μεσολαβήσει βέβαια κι η σύγκρουση του δεκέμβρη. Και τη μέρα της άφιξής του στην ελλάδα το 44’, αναγκάστηκε κάτω από την πίεση του πλήθους να πει υποκριτικά το περίφημο «και εις τη λαοκρατίαν πιστεύουμε…», χωρίς να πείσει κανένα για την ειλικρίνειά του και τις πραγματικές του προθέσεις.

Στη δεκαετία με τις βάτες αντιθέτως, οι αστοί νίκησαν με τη σοσιαλδημοκρατία και τη δύναμη της λαϊκής ενσωμάτωσης, ενώ το κίνημα αφοπλίστηκε μόνο του ιδεολογικά και πολιτικά χωρίς να χρειαστεί καν να μεσολαβήσει κάποια σύγκρουση. Το πασόκ θεωρήθηκε σύμμαχος στη λογική του αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων εναντίον της δεξιάς αντίδρασης κι όχι στα πλαίσια κάποιου εθνικού αντιφασιστικού αγώνα. Κι ο παπαναδρέου ο β’ διακήρυξε αυτοβούλως μια δική του σύγχρονη 'πίστη' στη λαοκρατία ως ιδανικό, παραπλανώντας όσους πίστεψαν πως το πίστευε ειλικρινά. Παράλληλα, αυτός ο παπατζής κατάφερε να παίξει άριστα το φιλοσοβιετικό χαρτί, έχοντας βέβαια να αντιμετωπίσει και μια διαφορετική σοβιετική ένωση, που ευνοούσε ανοιχτά τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στη δύση.

Είναι πολύ αποκαλυπτική σχετικά με αυτό μια αποστροφή του ανδρέα που μεταφέρει ο θεοχαράτος στην εισαγωγή του βιβλίου του, από μια επίσκεψη του τελευταίου στο σπίτι αθηναίου εκδότη και τη συνομιλία του με κάποιους δημοσιογράφους:
«Στην Ελλάδα υπάρχει μια παραδοσιακή Δεξιά που έχει σχέσεις με τη Δύση και ειδικά με την Ουάσιγκτον και μια παραδοσιακή Αριστερά που έχει σχέσεις με την Ανατολική Ευρώπη και ειδικά με τη Μόσχα. Οποιοδήποτε νέο κόμμα, λοιπόν, φιλοδοξεί να κατακτήσει και να διατηρήσει την «εξουσία», οφείλει να υπερκεράσει τη Δεξιά μέσω της Ουάσιγκτον και την Αριστερά μέσω της Μόσχας»

Είναι εντυπωσιακό πάντως, σε κάθε περίπτωση, πώς κατάφερε να παρουσιαστεί ως φιλοσοβιετικός και οπαδός του κινήματος των αδεσμεύτων ένας αμερικανοτραφής πολιτικός της πλήρους εμπιστοσύνης της ουάσιγκτον· και ως συνεχιστής του εαμ ένας «άκαπνος» πολιτικός, που βρισκόταν στο εξωτερικό την εποχή του μεγάλου έπους της αντίστασης και της ηρωικής δεκαετίας του 40’.

Αν θέλουμε βέβαια να συνεχίσουμε τον παραλληλισμό, θα μπορούσαμε να προεκτείνουμε τους ιντριγκαδόρικους συνειρμούς στις διαπραγματεύσεις για την οικουμενική και την κυβέρνηση εθνικής ενότητας αντιστοίχως. Κι αν το εύκολο και προφανές συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για κακές συμφωνίες, όπου πιθανότατα δεν έπρεπε καν να μπλέξουμε σε διαπραγμάτευση, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος που λέει πως ούτως ή άλλως μας την είχαν στημένη και στις δυο περιπτώσεις. Σαφώς και ήθελαν να μας στριμώξουν στην εκάστοτε κυβέρνηση με τους δικούς τους όρους, αλλά θα είχαν ανοιχτό μέτωπο εναντίον μας, ανεξαρτήτως κατάληξης.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι ούτε οι παπατζήδες, ούτε η στάση των σοβιετικών, αλλά οι δικές μας ευθύνες κι αδυναμίες. Αυτήν ακριβώς την έννοια έχει η κριτική εξέταση της εποχής και ο όρος «αποκατάσταση του επαναστατικού χαρακτήρα του κόμματος», που είχε δεχτεί καίρια πλήγματα τα προηγούμενα χρόνια, πριν αναλάβει δηλ γραμματέας ο –κρατούμενος στις φυλακές- φλωράκης. Ο οποίος μάλιστα είχε σημαντική πολιτική συμβολή σε αυτή την αποκατάσταση. Όπως σημείωνε και η αλέκα στον πρόλογο του βιβλίου του θεοχαράτου, ο καπετάνιος (γιώτης) στις φουρτούνες φάνηκε. Ο φλωράκης είχε σχεδόν προβλέψει μάλιστα, με το γνωστό θυμόσοφο πνεύμα του, το θόρυβο και τους όψιμους πολιτικούς θαυμαστές του, που εξανίστανται για την «αποκαθήλωσή» του απ’ το σύγχρονο κουκουέ, όταν έλεγε: παινεύουν τους νεκρούς κομμουνιστές, για να θάψουν τους ζωντανούς… Αυτούς που ξέχασαν να πεθάνουν, για να θυμηθούμε και το ριζοσπάστη διανοητή ζίζεκ.

Υπάρχει μία ακόμα τελευταία παράμετρος που θα ήθελα να συμπεριλάβω σε αυτή την εισαγωγή. Σε κάποιες παλιότερες συνεντεύξεις της ως γγ η αλέκα είχε αφήσει να εννοηθεί πως η συγγραφή του γ’ τόμου θα καθυστερούσε κάπως, γιατί πρέπει να την αναλάβουν οι επόμενες γενιές, που δε θα έχουν ζήσει τα γεγονότα από πρώτο χέρι και θα τα εξετάσουν με την απαραίτητη αποσταασιοποίηση.

Από την άλλη ωστόσο είναι πολύ σημαντικό –και θα αναλύσουμε και σε επόμενες αναρτήσεις τους λόγους- να καταγραφούν οι μαρτυρίες στελεχών και μελών που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα της περιόδου, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της συγγραφής του τόμου και ως βοηθητικό, προπαρασκευαστικό υλικό για τη σχετική συζήτηση. Πρέπει δηλαδή να γράψουν κείμενα, μαρτυρίες, βιβλία και μάλιστα πολλά, για φωτίσουν πτυχές, να δώσουν τροφή για σκέψη και προβληματισμό, προτού καταλήξει συλλογικά το κόμμα στην επεξεργασία και την τελική μορφή του τόμου. Και αυτό αφορά πρωτίστως κορυφαία στελέχη, όπως η ίδια η αλέκα κι άλλα στελέχη της γενιάς της.


Με αυτή την παρατήρηση κλείνω την εισαγωγή, κρατώντας κάβα κάποιες σκέψεις για τα επόμενα κείμενα.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Σε κάποιες παλιότερες συνεντεύξεις της ως γγ η αλέκα είχε αφήσει να εννοηθεί πως η συγγραφή του γ’ τόμου θα καθυστερούσε κάπως, γιατί πρέπει να την αναλάβουν οι επόμενες γενιές, που δε θα έχουν ζήσει τα γεγονότα από πρώτο χέρι και θα τα εξετάσουν με την απαραίτητη αποσταασιοποίηση."

Την πρόλαβε η επικαιρότητα. Που να φανταζόταν ότι θα είχαμε σύντομα στην Ελλάδα "εν δυνάμει" επαναστατική κατάσταση. Και ότι για να δικαιολογήσει το κόμμα την-εκ του αποτελέσματος-κατευναστική του στάση, θα χρειάζονταν να βγάλει οπορτουνιστικό το ΕΑΜ...

Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμόμενος

Vankas είπε...

Είναι όντως ένα κάποιο βήμα κριτία που μπορείς πλέον να διακρινεις το ΕΑΜ από το ΕΠΑΜ. Που να το φανταζόμασταν ότι τα ουρλιαχτά των καταστρεφόμενων μικροαστών θα κατεύναζαν την οξυδερκειά σου.

Ανώνυμος είπε...

Κάτσε να στα κάνω σούμα να τα έχεις πρόχειρα σφυροδρέπανε. Λοιπόν το κκε αποκατέστησε τον Ζαχαριαδή και τον Στάλιν, και έτσι έγινε σταλινορεφορμιστικό που για χρόνια κοίταγε μόνο τα ψηφαλάκια του και τις χρηματοδοτησούλες του. Επίσης έφερνε σαν τον σταυρό του μαρτυρίου την βρωμερή κυβέρνηση τζανετάκη. Μετά όμως έγινε αριστερίστικο, σταλινοτροτσκικό, και αποκαθήλωσε τόσο τον Ζαχαριάδη όσο και τον Φλωράκη, ενώ πέταξε και στα σκουπίδια το εαμ ως οπορτουνιστικό (δεν ξέρω αν είναι καινούριο αυτό, έχει γραφτεί τόση σκατίλα που πλέον δεν ξέρεις τι εμφανίστηκε και πότε).

Ποιός τα λέει όλα αυτά; Όλοι. Μα ποιοί όλοι; Οι συριζαίοι που την έκαναν το 91 θέλοντας να διαλύσουν το κόμμα βρισκόμενοι απέναντι από τον χαρίλαο, οι ανανήψαντες πασόκοι που έσκουζαν τόσα χρόνια για το "βρώμικο 89", και τα "παιδιά" που είπαν (επιτέλους!) "ποιός τον χέζει τον τζανετάκη στην τελική; το πουλί της μέρκελ δεν τον βλέπει κανένας;".

Και καλά κάνουν γιατί έχει παραγίνει το κακό. Οι εργαζόμενοι μένουν στους "χαμηλής έντασης αγώνες", αυτοί του δημοσίου δλδ όπου υπάρχει πεδίο δράσης για ανταριζα, γιατί στον ιδιωτικό δεν, άσε που είναι κι η ρημάδα η ανάπτυξη που πρέπει να'ρθει και πώς θα'ρθει; Με τους ούγκανους να κάνουν απεργίες και να ζητάν αξιοπρεπή μεροκάματα και τα λεφτά στην ώρα τους (που είναι και "χαμηλής έντασης αιτήματα" στην τελική); Άσε εκεί τα απολιθώματα να απολύονται με το που βήξουν "παμε" και να μετράνε τις μηνύσεις με την ντουζίνα. Που προσπαθούν να οργανώσουν σοβαρές απεργίες και να καλλιεργήσουν αγωνιστικό πνεύμα στον εργάτη. Για τέτοια είμαστε τώρα; Εδώ ο κόσμος πεινάει ρε. Ένα ξεροκόμματο κι οκ, τα θέλουμε όλα λέει ο άλλος, ε παρ'τα.

Το δημόσιο λοιπόν έλεγα, το οποίο πρέπει να κάνει κάτι (έστω να βγάζει ανακοινώσεις για απεργίες όπως έλεγαν οι εδεσσαϊκοί για τους εκπαιδευτικούς, κι ας μην απεργεί κανείς) να πιέσει την κυβέρνηση ώστε να πέσει, και να έρθει η περιούσια κυβέρνηση της αριστεράς. Και τότε ξεχάστε απολύσεις, ξεχάστε κινητικότητα, μειώσεις μισθών, τα πάντα όλα.

Γιατί μπορεί να έχεις γράψει 70000000 κείμενα για τις αλλαγές από τα κάτω, και την δύναμη του λαϊκού κινήματος (αυτό στις πλατείες), αλλά ένας είναι ο μοχλός για τις πραγματικές αλλαγές: τα μελλοντικά ρουσφέτια των μελλοντικών κυβερνήσεων. Α ρε Λαλιώτη άρχοντα.

Είναι πολλές οι καρέκλες Άρη Βελουχιώτη, κι εσύ Τσίπρα πρέπει να το ρίξεις, διάβασε λίγο "Αριστεριμό", δες τι έκανε κι ο Μουστάκιας με Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Οι ορίτζιναλ πασόκοι έχουν πάρει θέσεις μάχης και παίζουν κι εντός έδρας, έχουν σφίξει οι κώλοι.

Ijon Tichy

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Από την πλευρά μου να διευκρινίσω το εξής, σε σχέση με το σχόλιο του κριτία.
Η αλέκα αναφερόταν στη συγγραφή του τρίτου τόμου. Για τον πρώτο και την περίοδο του εαμ, νομίζω πως ούτως ή άλλως είχε αποφασιστεί να συμπληρωθεί

Ανώνυμος είπε...

Εγώ στέκομαι εκεί που λες για το πώς στάθηκε δυνατόν να τα κάνει όλα αυτά ο ανδρέας. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να μελετηθεί και να καταγραφούν οι εμπειρίες αυτών που τα έζησαν (ας πούμε οι μαρτυρίες του Σεχτάρ θα είχαν πολύ ενδιαφέρον). Εγώ γεννήθηκα το '76 οπότε δεν έχω καμιά μνήμη από τα τότε. Διαισθάνομαι όμως ότι πολλοί ψάχνουν τις αιτίες σε λάθος μέρος. Τις ψάχνουν δηλαδή κυρίως στο '74 κ δώθε-στο ότι δημιουργήθηκε δηλαδή το ΠΑΣΟΚ που έκλεψε κάποια συνθήματα κ με βάση αυτά παραπλάνησε/παγίδεψε τον κόσμο. Αυτά προφανώς κ έγιναν, δε μπορεί να τα αρνηθεί κανείς. Μήπως όμως ο κόσμος είχε φτάσει, πριν από το 1974 ήδη, να είναι έτοιμος να παραπλανηθεί/παγιδευτεί;

Τι εννοώ; Από τα λίγα που έχω διαβάσει, μου κάνει μεγάλη εντύπωση η σύγκριση κάποιων εκλογικών αποτελεσμάτων. Το 1951 η ΕΔΑ στη πρώτη της κάθοδο (αν θυμάμαι καλά) καταφέρνει κ παίρνει ποσοστό 10.57%. Το 1974 η ΕΑ παίρνει 9.47% (ΠΑΣΟΚ 13.58%- με τον Παναγούλη μάλιστα-έχει αυτό κάποια σημασία- όχι στο ΠΑΣΟΚ αλλά στην ΕΚ-ΝΔ) ενώ το 1977 το ΚΚΕ παίρνει 9,36% (με το ΠΑΣΟΚ να γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση). Ε, αυτό-πώς να το πω- δεν "καταπίνεται" εύκολα; Κάπως πρέπει να εξηγηθεί ότι δυο χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου-τότε που μετά την ήττα τα πλάκωνε όλα η φοβέρα- η ΕΔΑ πήρε υψηλότερο ποσοστό από ότι πήρε η ΕΑ το 1974 μετά από "νίκη"; Με όλη την ακτινοβολία της εποχής πώς στο διάολο πήρε μόνο τόσο; Συγγνώμη, δε μπορώ να αποδεχτώ ως κύριο λόγο που έγινε αυτό την προεκλογική εκστρατεία ενός κόμματος που βασικά ήταν ένας αρχηγός κ από εκεί κ πέρα ένα τσούρμο από περίπου άγνωστους μεταξύ αγνώστων (δηλαδή σοβαρά, ποιός ήξερε στην Ελλάδα τον Τσοχατζόπουλο ή τον Παπούλια λόγου χάρη;) κ επιπροσθέτως κάποιους εντελώς γελοίους τύπους (πχ Κατσιφάρας, Κουλούρης); Ήμαρτον αλλά δε μπορεί να φταίει που ένας Μιχάλης Ζιάγκας λόγου χάρη, άρχισε να παίρνει σβάρνα χωριά κ γειτονιές φωνάζοντας "αλλαγή" για να αρχίσει να "πέφτει" στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ ο κόσμος. Εμένα μου φαίνεται-κ συγγνώμη που θα το θέσω έτσι-ότι αρκετοί από τον κόσμο δεν παγιδεύτηκαν. Ήταν προετοιμασμένοι κ έτοιμοι πια να παγιδευτούν.

Νομίζω ότι οι λόγοι που ο κόσμος-κ μάλιστα ένας κόσμος με αγωνιστικό παρελθόν κ διάθεση-προετοιμάστηκε να πέσει στην παγίδα πρέπει να αναζητηθούν στη προδικτατορική δράση της ΕΔΑ (βασικά, σε αδυναμίες της δράσης της, που σε ένα δρόμο σπαρμένο με καλές προθέσεις, έφτασε να δίνει συγχωροχάρτι στο χασάπη της Αθήνας κ να συντελεί στην κατασκευή του "ριζοσπάστη" Ανδρέα), στη διαβρωτική επίδραση της διάσπασης κ των διασπαστών (ως φυσικών προσώπων) κ στην επίδραση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (επιπλέον του ευρωκομμουνισμού) που τότε ήταν στη "χρυσή εποχή" της. Αυτή η επίδραση της σοσιαλδημοκρατίας έπαιρνε ως ένα βαθμό κ τη μορφή των μάρκων κ των κορωνών που έρχονταν ως εμβάσματα από τους μετανάστες.

ρα

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Τι ψαχνουμε η ιδια η ΕΔΑ μια σοσιαλδημοκρατια της εποχης της ηταν,ενω και η ιδια η ΕΣΣΔ εστριβε προς τα δεξια,επηρεαζοντας αναλογα και το ΚΚΕ.Δεν ηθελε πολυ ο κοσμος να κανει το αλμα απο ΕΔΑ και ΕΚ σε ΠΑΣΟΚ.

ΥΓ Κανενα λινκ για τον πρωτο τομο παιζει? Στο ιντερνετ μονο για τον 1ο εχω βρει.

Ανώνυμος είπε...

Δε νομίζω καθόλου ότι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την ΕΔΑ ως σοσιαλδημοκρατία της εποχής. Δε θα ήταν σωστός αυτός ο μηδενισμός.

ρα

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Πως θα χαρακτηριζες ενα μη κομμουνιστικο αριστερο κομμα τοτε?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΠΓ, δεν κατάλαβα πολύ καλά τι ζητάς στο υστερόγραφο. Ποιον πρώτο τόμο εννοείς; Του δοκιμίου ιστορίας; Της βιογραφίας του φλωράκη; Δε νομίζω να έχουν ανέβει στο διαδίκτυο, ούτε ο πρώτος ούτε κάποιος άλλος τόμος.

Όπως λέει ο ρα και συμπληρώνει ο ρα, το πρόβλημα με την εδά ήταν το πώς κατέληξε, όχι ο χαρακτήρας της εξ αρχής. Ξαναδιαβάζοντας αυτές τις μέρες τη βιογραφία του χαρίλαου, πέτυχα ανακοίνωση της κε, πριν από τις εκλογές του 74', όπου είχαμε κοινή κάθοδο με τους αναθεωρητές στο ψηφοδέλτιο της ενωμένης αριστεράς, αλλά παίρναμε αποστάσεις από την ανασυγκρότησή της που προώθησαν υπολογισμένα κι αυθαίρετα ηλιού και δρακόπουλος. Η ανακοίνωση λέει χαρακτηριστικά πως η εδα ανταποκρινόταν σε μια ιστορική ανάγκη της εποχής, όταν το κόμμα είχε τεθεί εκτός νόμου. Συνεπώς ήταν απαραίτητη η ύπαρξή της στις δοσμένες συνθήκες κι αυτό ανεξάρτητα από την κατοπινή τροπή που πήραν τα πράγματα και την οργανωμένη προσπάθεια να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα στη θέση του κκε που θα διαχεόταν στς γραμμές της.

Είναι μεγάλη ιστορία πώς και γιατί μπόρεσε τότε να εμφανιστεί ένα δυνατό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στις ελληνικές συνθήκες -το οποίο μάλιστα έπαιρνε αποστάσεις αρχικά την παραδοσιακή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, καταγγέλλοντάς την ως ρεφορμιστική!
Μια αρκετά καλή περιγραφή στο επίπεδο των καθημερινών συνειδήσεων δίνει κατά τη γνώμη μου ο κοτζιάς στον παράνομο, όπου δίνει γλαφυρά τόσο το δρόμο του μικροαστικού βολέματος για όσους διάλεξαν να τους καταπιούν τα οικογενειακά βάρη, οι απαιτήσεις ενός νέου σπιτιού και οι ευκολίες της ζωής, όσο και τη διάβρωση σε πολιτικό επίπεδο, με το διευθυντή της εφημερίδας (όλοι ξέρουμε ποια εννοεί) που περιέγραφε με σχήματα και κινήσεις στον αέρα τα διάφορα στάδια από τα οποία θα περνούσε η επανάσταση για να φτάσουμε κάποτε στο σοσιαλισμό, αμήν. Αναζήτησέ το ρα, αν δεν το έχεις διαβάσει.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Και το ιδιο το ΚΚΕ ομως ειχε δεξιες θεσεις και ειχε ''ανακαλυψει'' διαφορα ψευτοσταδια αναμεσα στην τοτε κατασταση και τον σοσιαλισμο.Αν θυμαμαι καλα μεχρι και σταδιο της Νεας Δημοκρατιας ειχαν βγαλει,λιγο πριν την πτωση της Χουντας.Μετα βγηκε και το ομωνυμο κομμα και χαλασαν τα σχεδια. :D

ΥΓ Τον πρωτο τομο του δοκιμιου εννοω,συγγνωμη που δεν διευκρινησα.Ο δευτερος (φαινεται ειναι πολυ πιο δημοφιλης) εχει απειρα λινκ,ο πρωτος ομως δυστυχως ουτε ενα.

Ανώνυμος είπε...

> ΥΓ Κανενα λινκ για τον πρωτο τομο παιζει? Στο ιντερνετ μονο για τον 1ο εχω βρει.

+1, δεν το έχω βρει πουθενα. Μεγάλη η χάρη του αν το έχει κάποιος.

ΣπυροςΚ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Aκυρο τελικα,υπαρχει ο Α τομος το δοκιμιου,σε 2 συνεχειες,στο scribd (εχει σωσει κοσμο αυτο το σαιτ).

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Σπυρο πιασε 100 ευρα για τον κοπο μου

http://www.scribd.com/doc/181858714/%CE%94%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9A%CE%9A%CE%95-%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%91-1918-1949-1-pdf

http://www.scribd.com/doc/181862522/%CE%94%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CE%BF-%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9A%CE%9A%CE%95-%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%91-1918-1949-2-pdf

Ανώνυμος είπε...

@Γατο

Ευχαριστώ!!!! Ευρώ δεν έχω, για νέα Μνα τι λες ; Για να δούμε τι λέει το ΚΚΕ για τα πρώτα του χρόνια.....

ΣπυροςΚ

Αναυδος είπε...

εμπρος για το νεο ΕΑΜ
κατω τα χερια απο τον Τσουκαλά

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ σφυροδρέπανε. Θα το αναζητήσω.

ρα

Ανώνυμος είπε...

σημειο καμπης για το ΚΚΕ ειναι το 20 συνεδριο του ΚΚΣΕ και η 6 ολομελεια του 1956 επιβληθηκε στο κομμα δεξια οπορτουνιστικη στροφη ενω βρισκοτανε σε παρανομια και πολιτικη προσφυγια διελυσε της Κ.Ο 1958 και η ΕΔΑ εγινε ενιαιο κομμα.σε αυτη την κατασταση βρεθηκε μετα το 1974 χωρις στελεχη και στο προγραμματα την θεωρια των σταδιων αρα οτι συνεβη μεχρι το 1991 ειναι αποτελεσμα αυτης της καταστασης.