Εντυπώσεις από μια προεκλογική εκδήλωση

Την περασμένη παρασκευή ήταν να έρθει να μιλήσει σε μια συνάντηση εργατικών σωματείων στα χανιά ο πέρρος, αλλά του έτυχε κάτι απρόσμενο και αναγκάστηκε να φύγει εσπευσμένα, αφήνοντάς μας με την όρεξη. Χτες όμως ο παπαδάκης, μέλος της κετουκε, παρέστη κανονικά στην εκδήλωση της τοπικής κομματικής οργάνωσης για την επικείμενη εκλογική μάχη, στην αίθουσα του εμπορο-βιομηχανικού επιμελητηρίου, που αποδείχτηκε αρκετά μικρή για να χωρέσει τους σφους και φίλους που ήρθαν να την παρακολουθήσουν. Όσα ακολουθούν είναι μια σύντομη παρουσίαση, με τη μορφή ρεπορτάζ, κάποιων βασικών σημείων, χωρίς πολλές συνειρμικές παρεμβολές και παρενθέσεις.

Η εκδήλωση άνοιξε με σύντομους χαιρετισμούς από τον ορφανό και τον παπαντωνάκη, υποψηφίους μας στην περιφέρεια κρήτης και το δήμο χανίων, αντίστοιχα. Ο ορφανός μίλησε κοντά στα άλλα για τους συσχετισμούς και το μόνιμο μοτίβο στο περιφερειακό συμβούλιο, όπου όλες οι αποφάσεις παίρνονται σχεδόν ομόφωνα, με 44 ψήφους υπέρ και μία δική μας κατά (στο δήμο θεσσαλονίκης που ξέρω, έχουμε σαφώς καλύτερους συσχετισμούς: μόλις 47-2). Κι εκεί φαίνονται οι πραγματικές διαφορές των άλλων δυνάμεων –συμπολιτευόμενων και μη- καθώς και των διάφορων υποψήφιων που το παίζουν ανεξάρτητοι, αδέσμευτοι, αδιάφθοροι, ατίθασοι και δε συμμαζεύεται. Να βλέπεις δηλ στα χανιά τον πασόκο δήμαρχο (σκουλάκης) να το παίζει υπεράνω κομμάτων και κομματικής στήριξης και να σε πιάνουν τα γέλια.

Στο δικό του χαιρετισμό ο παπαντωνάκης πρόσθεσε ένα παράδειγμα σπατάλης των χρημάτων του δήμου όχι σε κάποιο έργο αλλά στη μελέτη επισκευών στην πλατεία αγοράς· και συμπλήρωσε πως η ψήφος στο κουκουέ και τη λαϊκή συσπείρωση είναι ο καλύτερος τρόπος για να τους πεις «σας πήραμε χαμπάρι…».

Ο παπαδάκης ήταν αρκετά καλός ομιλητής, πατούσε σε σημειώσεις αλλά δεν τις διάβαζε από μέσα και κούμπωσε με το χανιώτικο κοινό. Η ομιλία του έπιασε πολλά θέματα, μοιάζοντας με ένα πλήρες ενημερωτικό μαγκαζίνο ή μάλλον με ένα καλό ξεφύλλισμα του ρίζου.

Μεταξύ πολλών άλλων μίλησε: για τα μεγάλα κέρδη του τουριστικού τομέα και τα ελάχιστα οφέλη που γύρισαν στο λαό και τους εργαζόμενους του κλάδου. Για το μεγάλο θέμα της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων –ανάμεσά τους και των χανίων. Για την αναφορά της αυγής στις 28 γενάρη πως η εναλλακτική πρόταση του σύριζα δεν αποκλείει τα προγράμματα ενεργητικής απασχόλησης! Για τα ναυπηγεία στο σκαραμαγκά και άλλες επιχειρήσεις που φυτοζωούν και κλείνουν, χωρίς να έχει γίνει ούτε μισό δεύτερο απεργιακών κινητοποιήσεων. Για τη συμφωνία του μάαστριχτ που είναι κάτι σαν το μνημόνιο των μνημονίων και η βάση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής. Για τη λογική του μικρότερου κακού, που όσο πάει και θεριεύει και γίνεται πάντα σκαλοπάτι για τα χειρότερα.

Είπε ακόμα για το μείζον ζήτημα των χημικών της συρίας και την υδρόλυσή τους στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ κρήτης και ιταλίας. Για τις κολοβές ανησυχίες του σύριζα που καλούσε δια στόματος δούρου τη διεθνή κοινότητα να επέμβει και να απαλλάξει το συριακό λαό από την τυραννία του άσαντ, ενώ τώρα κλαψουρίζει για τα αποτελέσματα των δικών του εκκλήσεων. Για τον ουκρανικό λαό, που σφάζεται για να μπει στο σφαγείο της εε και για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Και για τους φασίστες που γκρεμίζουν και καταστρέφουν αντιφασιστικά μνημεία και αγάλματα του λένιν σε όλη την χώρα. Για τη διελκυστίνδα συμφερόντων γύρω από το φυσικό αέριο και τους αγωγούς του. Για τη διχοτομική λύση που προωθείται στο κυπριακό με δύο συνιστώτα κράτη και τη ρωσία που κοίταξε να υπερασπίσει τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περίπτωση της χρεοκοπίας της κύπρου και των τραπεζών της.

Μίλησε για τους «αδοκίμαστους» κι άφθαρτους υποψήφιους του σύριζα και για τον πρωτοπόρο δήμαρχο σαρωνικού (με στήριξη της κουμουνδούρου) που είχε ανοίξει πρώτος το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας και της κατάργησής της. Για το λαφαζάνη που καταγράφει τις διαφωνίες στο μπλογκ (την ίσκρα εννοεί) για να είναι εντάξει με τη συνείδησή του. Για το νόθο αντικαπιταλισμό του αλαβάνου, που κατηγορούσε κάποτε το κόμμα για εθνική περιχαράκωση στο θέμα της εοκ και τώρα εκφράζει τον ‘αριστερό ευρωσκεπτικισμό’. Για την εργατική αντιπολίτευση του κκε (χωρίς αλεξάνδρα κολοντάι) και για το λαό που βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και πρέπει να συστρατευτεί με το κόμμα, ακόμα κι αν δε συμφωνεί μαζί μας για το τέλος αυτής της διαδρομής.

Το ωραίο είναι πως μετά από αυτά τα ολίγα, στο γύρο των ερωτοαπαντήσεων που ακολούθησε ένας ηλικιωμένος σφος από το κοινό παρατήρησε στον παπαδάκη πως ξέχασε να πει για τα γεγονότα της βενεζουέλας και για τους νέους επιστήμονες που ξενιτεύονται μαζικά για να βρουν καλύτερη τύχη.

Στο πρώτο θέμα ο παπαδάκης απάντησε –μεταξύ άλλων- πως στη βενεζουέλα κυριαρχούν ακόμα τα μονοπώλια και δεν έχει προφανώς σοσιαλισμό, υπάρχει όμως ένας οργανωμένος λαός που αγωνίζεται και το ζητούμενο είναι να δυναμώσει η πάλη του κι η αλληλεγγύη μας σε αυτόν τον αγώνα.

Στο δεύτερο ζήτημα μετέφερε την εμπειρία από τις κομματικές οργανώσεις του εξωτερικού, όπου πολλοί νέοι βρίσκουν κάποια δουλειά με σχετικά υψηλές απολαβές, αλλά τους πετάνε έξω από την αγορά εργασίας, μόλις υπερβούν κάποιο ηλικιακό όριο (40-45 χρονών) για να πάρουν άλλους πιο νέους στη θέση τους. Ενώ σε αρκετές χώρες, τα εργοδοτικά συνδικάτα υπογράφουν κατάπτυστες συμφωνίες, πχ για συγκεκριμένη ποσόστωση προσλήψεων από γραφεία ενοικίασης εργαζομένων –μια σύγχρονη μορφή σκλαβοπάζαρου.

Το εντυπωσιακό πάντως είναι ότι πλέον, όταν μιλάμε για το μεγάλο θέμα των μεταναστών, πρέπει να διευκρινίζουμε αν εννοούμε τους φτωχοδιάβολους που έρχονται στην ελλάδα ή τους έλληνες που την εγκαταλείπουν για να βρουν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Ο παπαδάκης απάντησε επίσης για τους καλλικρατικούς δήμους που έχουν γίνει το μακρύ χέρι του κράτους και των θεσμών της εε, γι’ αυτό εδώ και κάποιο καιρό στις αναλύσεις μας κάνουμε λόγο για τοπική διοίκηση κι όχι «αυτοδιοίκηση». Εξήγησε πως αν το κουκουέ πάρει κάποιο δήμο δε θα γίνει κάποιο είδος τοπικής κυβέρνησης, αλλά θα συνεχίσει να είναι αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική. Κι ότι κόκκινος δήμος –όπως είχαμε συνηθίσει να αποκαλούμε στη μεταπολίτευση κάποιους δήμους προπύργια του κουκουέ- είναι αυτός στον οποίο αναπτύσσονται αγώνες και προχωρά η ταξική πάλη.

Ακολούθησε ένας γύρος τοποθετήσεων, όπου μίλησε ένας συνεργαζόμενος φαρμακοποιός με το κκε και τη λασυ κι είπε πολύ εύστοχα πως οι κομμουνιστές έχουν γνήσια αυτοδιοικητικό, πολιτικό λόγο, γιατί συνδέουν το ειδικό με το γενικό, το απλό και καθημερινό με τις πολιτικές του διαστάσεις· και μιλάνε με κατανοητά, ταξικά σχήματα και όχι με νεφελώδεις, αντιδραστικές θεωρίες περί κοινωνίας των πολιτών.

{Γιατί; Δεν έχει πολιτικό, αυτοδιοικητικό λόγο ο αντάρτης τζιτζικώστας που έθεσε ως στόχο να γίνει η κεντρική μακεδονία η πρώτη περιφέρεια της ελλάδας που θα βγει από την κρίση; Και αν όχι τον πολιτικό λόγο, δεν οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε τουλάχιστον την καλή αίσθηση χιούμορ με όσα λέει;}

Στο κλείσιμο ο παπαδάκης μίλησε για τις σημερινές.. ανεργουπόλεις, όπου δεν υπάρχει πιο φλέγον ζήτημα απ’ αυτό για τους δημότες τους και είπε να αναμετρηθούμε με αυτοπεποίθηση με όλα τα ζητήματα, γιατί ο αντίπαλός μας δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.

Είναι ένα ζήτημα βέβαια κατά πόσο και ποιους έχουν αγγίξει η ανεργία και η κρίση στην κρήτη με την κρατούσα μικροαστική νοοτροπία. Αλλά αυτό θα το δούμε αναλυτικά σε κάποια επόμενη ανάρτηση.