Μετά τη Βάρκιζα

Στη σημερινή ανάρτηση η κε του μπλοκ συνεχίζει από εκεί που έμεινε χτες, αντιγράφοντας αποσπάσματα από το βιβλίο του μπαρτζιώτα και το κεφάλαιο σχετικά με τη βάρκιζα, που δίνουν μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατούσε στην πρωτεύουσα μετά την υπογραφή της συμφωνίας και για τη σταδιακή ανασύνταξη των δυνάμεων του εαμ και του κουκουέ.

Το Πολιτικό Γραφείο, τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ και τα καθοδηγητικά στελέχη της ΚΟΑ και της ΚΟΠ γυρίσαμε στην Αθήνα μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, στις 20 Φλεβάρη 1945. Στα τέλη του Φλεβάρη – αρχές του Μάρτη γύρισαν στην Αθήνα οι χιλιάδες αποστρατευθέντες ελασίτες της Αθήνας – Πειραιά, οι ηρωικοί μαχητές του ένδοξου Δεκέμβρη 1944.

Η κατάσταση που βρήκαμε στην Αθήνα ήταν με μια λέξη φοβερή. Ο ηρωικός λαός της αδούλωτης Αθήνας πεινούσε και η ζωή του είχε καταντήσει κόλαση. Η τρομοκρατία οργίαζε. Ομάδες μπράβων, με την ανοιχτή υποστήριξη της Αστυνομίας και των Εγγλέζων, έδερναν αλύπητα στους δρόμους τους κομμουνιστές και τους εαμίτες της Αθήνας. Ξέσχιζαν τις εφημερίδες μας και ξυλοφόρτωναν τους πουλητές τους! Η πτωματολογία είχε γίνει σημαία της αντίδρασης. Μαυροφορεμένες γυναίκες (ως επί το πλείσον γνωστές γυναίκες των πορνείων της Αθήνας) παρουσιάζονταν παντού σα θύματα του Δεκέμβρη – η σκηνοθεσία ήταν καλά οργανωμένη απ’ τους Άγγλους!!! – έκλαιγαν και μας καταριόνταν και ταυτόχρονα έδιναν το σύνθημα στους μπράβους να επιτίθενται κατά του λαού. Ένα πνεύμα φοβίας άρχισε να κυριαρχεί στην Αθήνα!

Στην πρώτη συνεδρίαση της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ βάλαμε το καθήκον να σπάσουμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οπωσδήποτε, την τρομοκρατία και να ξεκινήσουμε οργανώνοντας την πάλη του αθηναϊκού λαού, για τα οικονομικά και πολιτικά του ζητήματα. Στη δουλειά αυτή όλα τα μέλη της ΕΠ της ΚΟΑ, οι Γρμματείς των αχτίδων και άλλα καθοδηγητικά της στελέχη πήραν ενεργό μέρος, μπαίνοντας επικεφαλής των συνεργείων που πουλούσαν στο κέντρο της Αθήνας τις εφημερίδες μας, «Ριζοσπάστης» και «Ελεύθερη Ελλάδα». Γίνονταν κάθε μέρα και ώρα πραγματικές μάχες με τους μπράβους και την Αστυνομία, στην πλατεία Συντάγματος και σε άλλους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Τα στελέχη μας γυρνούσαν με δεμένο το κεφάλι απ’ τα τραύματα ή έπαιρναν το δρόμο του νοσοκομείου.

Σε λίγο άρχισαν να κατεβαίνουν απ’ τα βουνά και να φτάνουν στην Αθήνα οι ηρωικοί ελασίτες μας. Την πρώτη ομάδα τη σταμάτησαν οι οργανωμένοι μπράβοι έξω απ’ τα καφενεία της Ομόνοιας, ξυλοκόπησαν πολλούς και άλλους τραυμάτισαν. Έχοντας αυτή την πείρα, όταν έφτασαν στα Πατήσια οι δοξασμένοι ελασίτες της Καισαριανής, τους προειδοποιήσαμε, τους οργανώσαμε, τους οπλίσαμε με ξύλα και μπαστούνια κτλ. κτλ. και, συνταγμένους με στρατιωτικό βήμα, τους περάσαμε απ’ την πλατεία της Ομόνοιας. Εκεί οι μπράβοι, με τη βοήθεια της Αστυνομίας, επετέθηκαν κατά των ελασιτών μας. Τώρα, όμως, η εικόνα στάθηκε διαφορετική. Η πλατεία της Ομόνοιας έγινε πραγματικό κέντρο μάχης. Οι ελασίτες ορμούσαν, όπως στις μάχες του Δεκέμβρη, αντιμετώπισαν παλικαρίσια τους μπράβους και τους αστυφύλακες. Τους έδοσαν τέτιο ξύο, που το θυμόνταν για κάμποσους μήνες!

Οι ελασίτες τελικά ανασυντάχτηκαν και πέρασαν απ’ τη λεωφόρο Πανεπιστημίου με το τραγούδι:

Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα

το δίκιο και τη λευτεριά…

χωρίς να τους πειράξει κανένας και κατάληξαν στην Καισαριανή, όπου ο λαός τους αποθέωσε! Γυναίκες και άντρες έκλαιγαν, φιλούσαν τα παιδιά τους και έλεγαν:

«Νάτοι πάλι οι ελασίτες μας, όπως στη χιτλερική κατοχή, όπως και στο Δεκέμβρη».

Με την πάλη των κομμουνιστών και των ελασιτών κατορθώσαμε τους μήνες Μάρτη – Απρίλη να σπάσουμε την τρομοκρατία. Κι όταν την Πρωτομαγιά του 1945 συγκεντρώθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο η εργατιά της Αθήνας για να γιορτάσει τη διεθνή γιορτή της και πάλι ακούστηκαν σαν πρώτα και κυριαρχούσαν τα συνθήματα:

ΚΚΕ – ΕΑΜ – ΕΛΑΣ!

Στην περίοδο αυτή η ΚΟΑ και η ΚΟΠ, παλεύοντας ενάντια στην τρομοκρατία, συγκέντρωσε την προσοχή της στη δουλιά στα συνδικάτα και στις αρχαιρεσίες των διοικήσεών τους. Ο περιβόητος Σιτρίν είχε διαλαλήσει σ’ όλη την Ευρώπη ότι οι κομμουνιστές στα ελληνικά συνδικάτα είναι μια… μικρή μειοψηφία και μόνο με την τρομοκρατία πήραν το Δεκέμβρη την πλειοψηφία στα Εργατικά Κέντρα και τη ΓΣΕΕ. Έπρεπε να δόσουμε την απάντηση στον κ. Σιτρίν, κάτω απ’ τις συνθήκες της αγγλοκρατίας και παράλληλα να πάρουμε στα χέρια μας τα συνδικάτα και να τα χρησιμοποιήσουμε στην πάλη για τα οικονομικά ζητήματα των εργατών και τη γενικότερη μάχη για τη δημοκρατική μετεξέλιξη της Ελλάδας…

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του Εργατικού ΕΑΜ, μαζί με άλλες προοδευτικές παρατάξεις και προσωπικότητες των συνδικάτων συγκεντρώθηκαν στον Εργατικό Αντιφασιστικό Συνασπισμό ΕΡΓΑΣ. Οι συνελεύσεις των σωματείων είχαν κι αυτές μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Οι μαυροφορεμένες πόρνες, μαζί με τους μπράβους, οργίαζαν! Δεν άφηναν τους ομιλητές μας να μιλήσουν, τους χτυπούσαν και τους τραυμάτιζαν. Μα τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τους κομμουνιστές και τους εαμίτες της Αθήνας – Πειραιά. Σε κάθε εκλογή διοίκησης σωματείων παίρναμε το 70%, 80%, ακόμα και τα 90% των ψήφων. Κι όταν έγινε η συνδιάσκεψη των αντιπροσώπων για την εκλογή της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας, δείξαμε στον κ. Σιτρίν, πόση… μειοψηφία ήμασταν, παίρνοντας ο ΕΡΓΑΣ τη διοίκηση του μεγαλύτερου Εργατικού Κέντρου της Ελλάδας, του ΕΚΑ, με 75% των ψήφων. Η επιτυχία μας, η νίκη ήταν συντριπτική!

Η πάλη μας στα συνδικάτα και η κατάκτηση των συνδικάτων από τον ΕΡΓΑΣ, η νικηφόρα πάλη μας ενάντια στην τρομοκρατία, η συστηματική μας δουλιά για το ξεσκέπασμα της πτωματολογίας και προπαντός η οργάνωση τω οικονομικών αγώνων του προλεταριάτου της Αθήνας – Πειραιά και των μεσαίων στρωμάτων τους ανέβασε πολύ το κύρος της ΚΟ Αθήνας και ΚΟΠ, που απόδειξαν πως ήξεραν να παλεύουν με το όπλο στο χέρι, στη χιτλερική κατοχή και το Δεκέμβρη και, μετά την ήττα μας, σε άλλες συνθήκες και με άλλες μορφές, να συνεχίζουν την πάλη αυτή για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού.

Η καλή αυτή δουλιά της ΚΟΑ – ΚΟΠ και του ΕΑΜ Αθήνας –Πειραιά συνεχίστηκε όλο το καλοκαίρι 2945. Δημιουργήθηκε ένα δίχτυ δημοκρατικών συλλόγων (οργάνωση πλατύτερη από το ΕΑΜ) και η Ομοσπονδία Δημοκρατικών Συλλόγων Ελλάδας με επικεφαλής το στρατηγό Οθωναίο και άλλους στρατηγούς και ναυάρχους. Επιστέγασμα όλης αυτής της ηρωικής προσπάθειας της ΚΟΑ και της ΚΟΠ ήταν η περίφημη συγκέντρωση στο Παναθηναϊκό Στάδιο για τα 4 χρόνια του ΕΑΜ. Συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες λαού της Αθήνας – Πειραιά στο Στάδιο και στους γύρω χώρους μέχρι τη λεωφόρο Αμαλίας και το Ζάππειο. Η ανασυγκρότηση του κινήματός μας, έπειτα από την ήττα μας του Δεκέμβρη 1944, είχε ολοκληρωθεί!

-.-.-

Οι σφοι αναγνώστες αξίζει να αναζητήσουν τις αναμνήσεις του στρατηγού σαράφη στο βιβλίο που έχει τον τίτλο της ανάρτησης (μετά τη βάρκιζα), ενώ μπορούν να βρουν περισσότερες λεπτομέρειες για τον εργας, την ανάδειξη του παπαρήγα στην ηγεσία της γσεε και το συνδικαλιστικό κίνημα εκείνων των χρόνων στο πολύ αξιόλογο βιβλίο του γιώργου μαυρίκου «το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, 1918-1948, δύο γραμμές σε διαρκή αντιπαράθεση» από το εξκδοτικό της σύγχρονης εποχής.