Στη σημερινή θλιβερή επέτειο της υπογραφής
της συμφωνίας της βάρκιζας η κε του μπλοκ αξιοποιεί και παρουσιάζει αποσπάσματα
από το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου του βασίλη (φάνη) μπαρτζώτα, γραμματέα της κοα
κατά την περίοδο των δεκεμβριανών, για την εθνική αντίσταση και το δεκέμβρη του
1944, που εκδόθηκε από το εκδοτικό της σύγχρονης εποχής.
Έπειτα
από την υπογραφή της στρατιωτικής ανακωχής, ήταν φανερό ότι τραβούσαμε για
πολιτική συμφωνία, που θα έβαζε τέρμα στη σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944. Ο συσχετισμός
των δυνάμεων, και μετά την ήττα μας στην Αθήνα, δεν ήταν προς όφελος των Άγγλων
και της Κυβέρνησης Πλαστήρα, που είχε στο μεταξύ διορίσει ο Σκόμπυ. Αυτοί
κατείχαν την Αθήνα – Πειραιά και το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ κυριαρχούσε σε όλη την Ελλάδα. Αυτός
ο συσχετισμός δυνάμεων πίεζε τότε και τους Άγγλους να επιδιώκουν κι αυτοί μια
συμφωνία. Αν δεν είχαν αυτή την πίεση, αν μπορούσαν να μας συντρίψουν
ολοκληρωτικά, θα το ‘καναν χωρίς να περιμένουν ούτε μια στιγμή. Το ζήτημα που έμπαινε ήταν τι είδους
συμφωνία θα κλείναμε, τι συμφωνία μπορούσαμε να υπογράψουμε;
Μπορούσαμε
να επιβάλουμε τους παρακάτω όρους: α) Να κρατήσουν οι αντάρτες ατομικά τα όπλα τους
τη αντίστασης β) Να δοθεί γενική, δίχως κανένα περιορισμό, αμνηστία για το
Δεκέμβρη γ) Να αναγνωριστεί, χωρίς επιφύλαξη, όλη η εαμική εθνική αντίσταση δ)
Να αποχωρήσουν αμέσως οι αγγλικές δυνάμεις μια και Γερμανός δεν υπήρχε πια στην
Ελλάδα. Έτσι θα διορθωνόταν και το αίσχος της Καζέρτας ε) Έπρεπε να ορισθεί
συγκεκριμένη ημερομηνία για σύντομες βουλευτικές εκλογές και δημοψήφισμα για το
πολίτευμα της χώρας, που θα τις έκανε κυβέρνηση με τη συμμετοχή του ΕΑΜ.
Από παντού
έρχονταν προτάσεις για διαπραγματεύσεις. Με δηλώσεις του αντιβασιλιά
αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού απ’ το ράδιο και με προκηρύξεις, που έριχναν με
αγγλικά αεροπλάνα, μας δήλωναν ότι είναι έτοιμοι να δεχτούν επιτροπή του ΕΑΜ –
ΕΛΑΣ για το κλείσιμο πολιτικής συμφωνίας. Το περίεργο είναι ότι ο αρχιεπίσκοπος
Δαμασκηνός με τις δηλώσεις του από το ράδιο της Αθήνας… καθόριζε κατά ένα
ορισμένο τρόπο και την αντιπροσωπεία μας, υποδείχνοντας ότι έπρεπε να
συμμετάσχουν σ’ αυτήν ο Γιώργης Σιάντος σαν Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ και ο
Μήτσος Παρτσαλίδης σαν Γενικός Γραμματέας του ΕΑΜ, για να ‘ναι περισσότερο
αντιπροσωπευτική.
Τις τελευταίες
μέρες του Γενάρη 1945 συγκλήθηκε στα Τρίκαλα συνεδρίαση των μελών της ΚΕ του
ΚΚΕ, για να συζητήσει τους όρους της συμφωνίας και να υποδείξει στο ΕΑΜ, με
πρότασή της, τους αντιπροσώπους μας στη διάσκεψη που θα γινόταν. Η συνεδρίαση
κράτησε μόνο μία μέρα, γιατί έπρεπε να φύγει γρήγορα η αντιπροσωπία του ΕΑΜ –
ΕΛΑΣ για την Αθήνα. Στη συνεδρίαση της ΚΕ έκανε σύντομη εισήγηση ο Γιώργης
Σιάντος και μίλησαν όλοι όσοι έπαιρναν μέρος σ’ αυτήν. Όλοι οι ομιλητές τόνισαν
ότι η συμφωνία που θα κάναμε έπρεπε να
αντανακλά τον πραγματικό συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων, ότι δεν έπρεπε να
κάνουμε απαράδεκτες υποχωρήσεις και να επιμείνουμε στις προτάσεις του ΕΑΜ για
την ειρηνική διευθέτηση της σύγκρουσης.
Επειδή
μας έρχονταν από την Αθήνα ο αχός της πτωματολογίας και της βάρβαρης
τρομοκρατίας, όλα τα μέλη της ΚΕ επιμείναμε ότι
ένας από τους βασικούς όρους της συμφωνίας έπρεπε να ‘ναι η γενική αμνηστία,
χωρίς κανένα όρο. Στην ομιλία του ο Γιάννης Ζεύγος μίλησε κάπως αόριστα για «δρόμο
του Τίτο», όμως κι αυτός συμφώνησε στο τέλος, ότι πρέπει να πάμε για να
κλείσουμε συμφωνία. Δυστυχώς στο πρώτο θέμα, σχετικά με τους όρους της συμφωνίας,
δεν πάρθηκε στη συνεδρίαση της ΚΕ γραφτή πολιτική απόφαση, πράγμα που ήταν
απαραίτητο. Έκλεισε απλώς τη συζήτηση ο Γιάννης Ιωαννίδης λέγοντας ότι είναι
φανερή η γνώμη των μελών της ΚΕ για το κλείσιμο πολιτικής συμφωνίας.
Την
άλλη μέρα έγινε στο ίδιο μέρος που συνεδρίασε η ΚΕ (σσ: στο σπίτι της αρχιεπισκοπής Τρικάλων!) σύσκεψη. Στη σύσκεψη αυτή έγινε πλατιά
συζήτηση για τους όρους της συμφωνίας, πιο αναλυτικά, με κύρια γραμμή, να μην
παραδόσουμε τα όπλα χωρίς όρους, και τονίστηκε, για άλλη μια φορά, ο όρος της γενικής αμνηστίας. Μάλιστα υπογραμμίστηκε,
όπως και στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, να μην υπογραφεί καμιά
συμφωνία χωρίς τον όρο της γενικής αμνηστίας και οι αντιπρόσωποί μας να διακόψουν τις διαπραγματεύσεις και να φύγουν
από τη διάσκεψη, αν οι Πλαστήρας – Άγγλοι δε δεχτούν τον όρο αυτό. Την 1η
Φλεβάρη 1945 η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ξεκίνησε από τα Τρίκαλα για την
Αθήνα.
Στις 3
του Φλεβάρη 1945 στο παραλιακό θέρετρο της Αττικής, Βάρκιζα, άρχισαν οι
διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις αντιπροσωπείες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και της κυβέρνησης
Πλαστήρα για το σταμάτημα της αιματοχυσίας και την αποκατάσταση της ειρήνης και
της ομαλότητας στην πολιτική ζωή της χώρας. Στη δεύτερη σύσκεψη των αντιπροσώπων
του ΕΑΜ και της Κυβέρνησης Πλαστήρα, ο Γιώργης Σιάντος διατύπωσες τις απόψεις της
Αριστεράς πάνω σε όλα τα προβλήματα που συγκλόνισαν και συγκλονίζουν τη χώρα μας.
Διατύπωσε επίσης τους όρους του λαού για την ειρήνευση της Ελλαδας, για το
φράξιμο του δρόμου στο φασισμό, κάτω από οποιαδήποτε μορφή και για την
εξασφάλιση της ομαλής πορείας των εσωτερικών πραγμάτων της χώρας μας. Μέσα στους
όρους αυτούς ήταν και η γενική αμνηστία, που μετονομάστηκε γενική κατάπαυση των
διώξεων! (Στη συνέχεια ο μπαρτζώτας
παραθέτει το σχετικό μέρος από το λόγο του σιάντου και τη διακοίνωση της κυβερνητικής
αντιπροσωπείας με την οποία απέρριψε τον όρο αυτό ως απαράδεκτο).
Στη διακοίνωση
αυτή της κυβερνητικής αντιπροσωπείας, η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ, παραβιάζοντας τη
ρητή απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ να διακόψει τις διαπραγματεύσεις και να αποχωρήσει
από τη διάσκεψη, αν δε γίνει αποδεκτός ο όρος της γενικής αμνηστίας, απάντησε στις
5 του Φλεβάρη 1945 με επιστολή που σήμαινε πλήρη συνθηκολόγηση και παράδοση
χωρίς όρους. Το ζήτημα της γενικής αμνηστίας ήταν ζήτημα κλειδί για τη συμφωνία
της Βάρκιζας. Έπειτα απ’ αυτό, η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ υποχώρησε και στα άλλα
βασικά ζητήματα, όπως το ζήτημα το στρατιωτικό, της εκκαθάρισης του κρατικού
μηχανισμού, της σύνθεσης της Κυβέρνησης κτλ. κτλ.
Όπως φαίνεται
από το κείμενο της συμφωνίας της Βάρκιζας, ενώ αυτή μιλάει αόριστα για το «σεβασμό
της πολιτικής συνειδήσεως των πολιτών» και την «ελευθέραν εκδήλωσιν των
πολιτικών φρονημάτων των πολιτών», ότι «θα αποκαταστήση πλήρως τας
συνδικαλιστικάς ελευθερίας» και ότι «ουδείς… θα διωχθή μόνον δια τα πολιτικά του
φρονήματα» κτλ., στρεφόταν αποκλειστικά ενάντια στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ και με τα 9
άρθρα της, που το ένα ήταν χειρότερο από το άλλο. Η συμφωνία της Βάρκιζας (με
το πρωτόκολλο «το συνταχθέν υπό της Τεχνικής Επιτροπής») προέβλεπε ότι ο ΕΛΑΣ
θα πρέπει να παραδόσει 41.5000 τουφέκια, 2015 πολυβόλα, 163 όλμους και 32
κανόνια κάθε διαμετρήματος. Με το άρθρο 3 πρόσφερε στους αγωνιστές του ΕΑΜ και τους
μαχητές του ΕΛΑΣ μια αμνηστία κουτσουρεμένη και ατιμωτική. Η εξαίρεση από την
αμνηστία των λεγόμενων «εγκλημάτων ποινικού δικαίου» θα έδινε τη δυνατότητα
στην αντίδραση να καταδιώξει όλους, όσους πήραν μέρος στη μάχη του Δεκέμβρη
1944 και όλους τους αντιστασιακούς για «εγκλήματα ποινικού δικαίου», που
διαπράχθηκαν στη διάρκεια της κατοχής! Η συμφωνία της Βάρκιζας απόκλειε το ΕΑΜ
από την Κυβέρνηση και παρέπεμπε το δημοψήφισμα και τις βουλευτικές εκλογές στις
ελληνικές καλένδες. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και αξιωματικοί τέθηκαν σε
διαθεσιμότητα και διώχτηκαν από τη δουλιά τους.
Γι’
αυτό δεν έπρεπε να υπογραφτεί η συμφωνία της Βάρκιζας, γιατί αποτελούσε
συνθηκολόγηση και ουσιαστική παράδοση.
Για τη
συμφωνία της Βάρκιζας ακούσαμε, η καθοδήγηση του Κόμματος, για πρώτη φορά από
το ράδιο της Αθήνας και σε 2-3 μέρες μας την έφεραν γραφτή οι Σιάντος –
Παρτσαλίδης. Σε κανένα από τα μέλη της ΚΕ, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν
άρεσε η συμφωνία της Βάρκιζας. Και όχι μόνο δεν άρεσε, μα και εκφράζονταν
ανοιχτά ενάντια στη συμφωνία. Το δυστύχημα είναι ότι δεν απαιτήσαμε να συγκληθεί η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος και εκεί να
ζητήσουμε ανοιχτά την ακύρωση της συμφωνίας σαν απαράδεχτης συνθηκολόγησης!
Ακόμα κι αυτοί που υπόγραψαν τη συμφωνία της Βάρκιζας, Σιάντος και Παρτσαλίδης,
ήταν κατσουφιασμένοι και δεν τολμούσαν να σηκώσουν τα μάτια, για να μας κοιτάξουν!
Τελικά ο Γιάννης Ιωαννίδης, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που έμοιαζε περισσότερο με
κηδεία, συμβούλεψε τα μέλη της ΚΕ που βρισκόταν στα Τρίκαλα, να δεχτούμε τη
συμφωνία, παρά τους σκληρούς όρους και να προσπαθήσουμε με την πάλη μας να τη...
βελτιώσουμε. Έτσι κι έγινε…
Αργότερα,
όταν γυρίσαμε στην Αθήνα, μάθαμε αρκετές λεπτομέρειες για τη συμφωνία της Βάρκιζας.
Μια από τις περίεργες αυτές λεπτομέρειες είναι και τούτη: Ο πρεσβευτής της Αγγλίας
στην Αθήνα, Λήπερ, έπαιρνε συνέχεια στο τηλέφωνο τον Ιωάννη Σοφιανόπουλου,
αρχηγό της κυβερνητικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις της Βάρκιζας, και
εξέφραζε τους φόβους του, μήπως οι κομμουνιστές δεν υπογράψουν τη συμφωνία… Ο
Σοφιανόπουλος καθησύχαζε το Λήπερ και του έλεγε κατηγορηματικά, ότι οι Σιάντος –
Παρτσαλίδης θα υπογράψουν οπωσδήποτε τη
συμφωνία!!! Από πού ήταν τόσο βέβαιος ο Σοφιανόπουλος; Αυτό το είπε ο
Σοφιανόπουλος για πρώτη φορά στο Γιάννη Ιωαννίδη, αμέσως μετά τη Βάρκιζα, και
δεύτερη φορά το επανέλαβε σε μένα, όταν πηγαίναμε μαζί στη Θεσσαλονίκη για το
δημοψήφισμα τον Αύγουστο του 1946.
Από
την άλλη μεριά ο Λήπερ αναφέρει στο βιβλίο του «Όταν ο Έλληνας συναντάει Έλληνα»,
σχετικά με την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας.
«… Ο Σιάντος, με στολή και λαστιχένιες μπότες,
βημάτιζε πλατιά στο δωμάτιο, δηλώνοντας πως δε σκόπευε να υπογράψει την ίδια
εκείνη τη νύχτα, γιατί ήταν φοβερά κουρασμένος και το μυαλό του δεν ήταν αρκετά
καθαρό. Κάναμε πολλές απόπειρες για να τον πείσουμε να υπογράψει, αλλά για την
ώρα, πεισμάτωνε κι αρνιόταν.
Ο Μακ Μίλλαν κι εγώ καθόμαστε εκεί,
πίνοντας νερό και μασουλώντας σάντουιτς, περιμένοντας σα δυο αστυνομικοί να
υπογράψει ο άνθρωπός μας το χαρτί του. Τέλος, στις 4 το πρωί, ο Σιάντος μας γνωστοποίησε
πως, μ’ όλο που του ήταν αδύνατο να υπογράψει τη Συμφωνία στο σύνολό της, ήταν
έτοιμος να υπογράψει μια σύντομη προσωρινή Συμφωνία» (σελ 148 του βιβλίου).
32 σχόλια:
Η συμφωνια της ΒΑΡΚΙΖΑΣ ητανε η κα ταληξη μιας ολοκληρης πορειας λανθα σμενων ενεργειων ξεκινοντας απο της συμφωνιες ΚΑΣΤΑΝΙΑΣ ΛΙΒΑΝΟΣ ΚΑΖΕΡΤΑ εδεσαν το κινημα χειροποδαρα στα πλοκαμια της αστικης ταξης και των αγγλων βαζοντας την λογικη συνεργα σιας με οπορτουνιστικα και αστικα κομματα ετσι οταν μας δοθηκε η δυνα τοτητα να παρη ο λαος την εξουσια εμεις βρισκομασταν σε κυβερνηση εθνικης ενοτητας που κερδιζε χρονο προκειμενου να συγκεντρωση δυναμεις για να συντριψει το κινημα
Η ηγεσια του ΚΚΕ και του ΕΑΜ εδωσε τη μαχη του δεκεμβρη με το εφεδρικο ΕΛΑΣ ενω ολες οι δυναμεις του τακτι κου βρισκοντουσαν με τον ΑΡΗ στην ηπειρο οι αγγλοι μπορεσαν να μαζεψουν 100000 στρατο ανεμποδιστα για νας μας χτυπησουν εχω διαβαση συγκεκριμενα για περιπτωση στην ΚΑΖΑ που το ΕΛΑΣ πηρε εντολη να μη τους χτυπηση παρα την ηττα στην αθηνα ο αγωνας μπορουσε να ειχε συνεχιστη στην υπολοιπη χωρα που ελεγχαμε τα παντα απλα δεν υπηρχε τετοια στρα τη γικη να συγκρατησουμε οτι ο δαμασκηνος ηθελε για να συνομιλη ση τον ΣΙΑΝΤΟ και τον ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗ και οτι ο τελευταιος το 1956 στη 6η ολομελεια που ανετραπη ο Ν.ΖΑΧΑ ΡΙΑΔΗΣ ανελαβε Γ.Γ του κομματος απο το βιβλιο του ΜΠΑΖΙΩΡΤΑ που το εχω διαβαση πριν απο χρονια θυμα μαι που αναφερει χαρακτηρηστικα οτι την συμφωνια στην ΚΑΖΕΡΤΑ την ανακοινωσε στην αθηνα η κυβερνηση ΡΑΛΛΗ πανυγηριζοντας ΠΑΝ
Να σημειώσω μόνο πως το 56' μετά την έκτη ολομέλεια, γραμματέας δεν ήταν ο παρτσαλίδης (που επέστρεψε βέβαια στο κόμμα και το πολιτικό γραφείο) αλλά ο κολιγιάννης.
Να προσθέσω επίσης πως η αφήγηση του μπαρτζιώτα σε αυτό το σημείο δεν αφήνει αιχμές μόνο κατά του οπορτουνιστή παρτσαλίδη, αλλά και κατά του σιάντου, συμφωνώντας ενδεχομένως και με τα συμπεράσματα της τρίτης συνδιάσκεψης του κκε το 50', που είχε χαρακτηρίσει το γέρο πράκτορα των άγγλων.
στον δευτερο τομο της ιστοριας εχει ολα τα κομματικα ντοκουμεντα 1941 1944 οπου φαινεται με εκπληκτικο τροπο οι αυταπατες που κουβαλουσε η ηγεσια για τον χαραχτηρα του πολεμου και τον ρολο το αγγλων. επισης στην ολομελεια του 1950 στον απολογισμο για την δεκαετια υπαρχουν συγκεκριμε νες αναφορες και στην εισηγηση του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και του ΜΑΚΡΙΔΗ επιτελικος αξιωματικος του ΕΛΑΣ που αναφερει το ρολο του ΣΙΑΝΤΟΥ στην καλυτερη περιπτωση παραξενο. και επισης σημερα ειναι και η επετειος της 2ης ολομελειας 1946 ΠΑΝ.
η διορθωση σου ειναι σωστη απλα ηθελα να συνδεσω τα γεγοντα με το 1956. και για το σιαντο σωστα το λες δεν τον ανεφερα γιατι πεθανε το 1947 και στο ιδιο βιβλιο ο θανατος σημει ωνεται ως περιεργος σε μια περιοδο που καθυστερουσε να βγη στο βουνο ΠΑΝ.
για το θεμα με το σιαντο οταν επε στρεψε ο ζαχαριαδης απο το νταχαου ανεθεσε σε μια επιτροπη με τον ΜΑΚΡΙ ΔΗ να βγαλη ενα πορισμα για αυτον αν θυμαμαι καλα πρεπει να υπαρχει και αυτο στο βιβλιο που αναφερεις αν μπορεις να το τσεκαρεις γιατι εγω το εχω αλλα τα ματια δεν βοηθανε οπως παλια ΠΑΝ
Ο Σιαντος πεθανε στο σπιτι του Πετρου Κοκκαλη μαλλον απο έμφραγμα, λόγω της καταπόνησης απο την ένταση των γεγονότων και της προχωρημένης για εργάτη της εποχής εκείνης ηλικίας του. Ο γιατρός το κατάλαβε και τον ενημέρωσε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κατι άλλο απο ένα καρδιογράφημα εκείνη την εποχή.
Οπότε οτι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ας μην το αποδίδουμε σε συνομωσίες.
Μάλλον, οπως συμπεραίνει ο χαριτόπουλος, ο σιάντος μπορούσε να οργανώνει απεργίες σε εργοστάσια αλλά όχι και τον πολιτικό αγώνα ολόκληρου του κινήματος. Ακατάλληλος για εκείνο το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος.
Καρδιτσιώτης
Χτές ήταν μια πιο μεγάλη επέτειος: Η Συμφωνία της Γιάλτας, 11-02-1945. Η μεγαλύτερη διπλωματική Νίκη, που πέτυχε το παγκόσμιο Προλεταριάτο ενάντια στο Κεφάλαιο, και η κεφαλαιοποίηση των αμέτρητων θυσιών εκατομμυρίων κομμουνιστών και συναγωνιστών τους σε όλο τον κόσμο, στον μεγαλύτερο πόλεμο της ιστορίας, που, ουσιαστικά, με τα προπαρασκευαστικά του, είχε ξεκινήσει από το 1929.
Ιδιαίτερη Τιμή και Μνεία στον σύντροφο Στάλιν, Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τσουκασβίλι, που ανταποκρίθηκε με εκπληκτική επάρκεια στις απαιτήσεις της ηγεσίας ενός τέτοιου άθλου.
Για το θέμα της Βάρκιζας νομίζω τάχουμε ξαναπεί. Δε νομίζω πως φταίει μόνον ο Σιάντος, που δεν αποκλείεται να ήταν πράγματι πράκτορας, η οι οππορτουνιστές Ιωαννίδης-Παρτσαλίδης. Το θέμα είναι πως έφτασαν πράκτορες και καιροσκόποι στην ηγεσία του ΚΚΕ, κι ακόμη, αν έφταναν μόνον αυτοί για την άτιμη συμφωνία.
Κάπου το ΚΚΕ, με τις ώριμες πλέον επεξεργασίες έχει πιάσει την άκρη σε όλην αυτήν την ιστορία. Ηταν θέμα κακής σύλληψης και ακόμη χειρότερης εφαρμογής των συμβιβασμών, που επέβαλλαν την υιοθέτηση της ταχτικής του Λαϊκού Μετώπου και των αντιφασιστικών συμμαχιών. Τα κόμματα της Γ' Διεθνούς δεν συνειδητοποίησαν τους κινδύνους αυτών των ανοιγμάτων, γι αυτό και δεν θωρακίστηκαν ανάλογα.
Δε θάλεγα πως φταίγαν ακριβώς οι συμβιβασμοί: Η διάλυση της Γ' Διεθνούς, τα αντιφασιστικά μέτωπα με αστικές δυνάμεις, μπροστά σε τέτοιο θανάσιμο κίνδυνο. Συμβιβασμούς δεν κάναμε μόνο εμείς, κάναν και οι αντίπαλοί μας: Μας έστελναν όπλα, εξαναγκάστηκαν να πολεμάνε και μεταξύ τους, αστοί εναντίον αστών.
Κατ' εμένα, το θέμα είναι ότι τα κκ "αλλοτριώθηκαν" σε αυτούς τους συμβιβασμούς, αλλοιώθηκε η έτσι και αλλιώς μη μπετοναρισμένη ταξική τους συνείδηση. Η μικρή ιστορία του ελληνικού κκ είναι πολύ αντιπροσωπευτική: Το Κόμμα αναλαβαίνοντας το κύριο βάρος της πάλης ενάντια στον εξωτερικό εχθρό, που εύκολα καμουφλαριζόταν σαν "εθνικός" (ψέμα, κυρίως ταξικός ήταν, οι αντιθέσεις του με την ντόπια ΑΤ δευτερεύουσες ήταν), σε συνδυασμό και με το βάρος του αγώνα του αστικού εκσυγχρονισμού κόντρα στα φεουδαλικά κατάλοιπα, ενσάρκωνε το μικροαστικά οράματα τω μικροαστών, η και αστών, δίπλα στα επαναστατικά οράματα των εργατών του, εξ ου και το "Λαοκρατία", που τα χώραγε όλα. Ετσι έγινε μαγνήτης για εισροή χιλιάδων αγωνιστών βασικά μικροαστικής νοοτροπίας. Η αστική τάξη της επαρχιακής πόλης και του χωριού μπήκε μαζικά στο Κόμμα, μέσω μιας πολύ επιφανειακής, αν κι αυτή γινόταν, διαφώτισης. Και από διαπαιδαγώγηση, βράστα, κάπου θεωρήθηκε, φαίνεται, πως οι αντικειμενικά οξυμένες συνθήκες της αντιστασιακής (που ακόμη και μέχρι σήμερα την λέμε "εθνική") πάλης ατσαλώνουν τον ...προλεταριακό χαρακτήρα των κομματικών μελών. Για να μην πιάσουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες των φίλων-συνοδοιπόρων.
Τότε θεμελιώθηκε η πολιτική συνείδηση, που αργότερα, σε συνδυασμό και με ουσιαστικές κοινωνικοοικονομικές παραχωρήσεις από την παμπόνηρη και έμπειρη ΑΤ, σχηματοποιήθηκε στην ιδιόμορφη νεοελληνική μικροαστική κοινωνική τάξη, που ακούει κυρίως στο όνομα "ΠΑΣΟΚ" και σε σημερινή παραλλαγή, "Συριζα", μαζί με τα διάφορα "ξέφτια" του εξωκοινοβουλίου (με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις).
Σε αυτά τα πλαίσια νομίζω μπορεί να εξηγηθεί η δράση των Σιάντου-Ιωαννίδη κλπ., και η Βάρκιζα.
εγω δεν μιλησα για καμμια συνωμοσια γεγονοτα παραθετω και ο καθενας βγαζει συμπερασματα ο ζαχαριαδης αναφερει οτι δεν ηθελε να τον αφηση μεσα στην αθηνα φευγοντας για το βουνο και οτι ολο εβρισκε δικαιολογι ες για να μη βγη μεχρι που εχοντας συνενοηθη να βγη απο το εξωτερικο μια μερα πριν η ασφαλεια του πηρε το διαβατηριο τα αναφερει και στο βιβλιο ο μπαρτζωτας ΠΑΝ.
εδω ειναι η πρωτη φορα που θα συμφω νησω με τον σαραντακο ασφαλως και επαιξαν ρολο και τα μικροαστικα κομ ματα που αναφερεις και μαζι με τους οπορτουνιστες που ειχαν το πανω χερι μεσα στο κομμα λογο μεταξικης δικτακ τοριας οδηγησαν το κινημα στην κατασ τροφη ενω ειχε την δυνατοτητα 12 οκ τωμβρη του 1944 να παρει την εξουσια ΠΑΝ
το διεθνες ΚΚ εκανε ελιγμους για να διασπαση το ενιαιο μπλοκ του καπιτα λισμου και το καταφερε οι οπορτουνι στες αυτους τους ελιγμους τους εκα ναν θεωρια ειρηνικης συνειπαρξης με τους αντιφασιστες αστους η δικτακτο ρια του μεταξα ητανε η προετοιμασια της αστικης ταξης ωστε οταν βγη στο πολεμο το ΚΚΕ να ειναι τσακισμενο και σε πολυ μεγαλο βαθμο το πετυχε αυτο εδωσε την δυνατοτητα σε σιαντο παρτσαλιδη να βρεθουν στην ηγεσια του κομματος ας σκεφτουμε για ποιο λογο η αστικη ταξη παρεδωσε τον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στους γερμανους και αυτοι τον μετεφεραν εκτος ελλαδας ΠΑΝ
πραγματι ο τσιριμωκος ειχε μυστικες επαφες με την αστικη πλευρα και τους αγγλους σε ολη τη διαρκεια των διαπραγματευσεων αποκαλυπτωντας τους και τις σκέψεις των ηγετων του ΚΚΕ αλλα και το γεγονος οτι το εαμικο μετωπο δεν ηταν και τοσο αραγες. άλλη μια απόδειξη ηταν η παραδοση/προδοσια του 2ou συνταγματος στη φιλοθεη (αδιευκρινιστος ο ρολος των παπαζηση, μουντριχα, νικηφορου) μην ξεχναμε και τον σβολο που κουνησε το μαντιλι στο ΕΑΜ μετα την ηττα του δεκέμβρη
υγ
η οποια συμμαχία ειναι παντα προσωρινη το σφαλμα δεν εντοπιζεται στη συμμαχια αυτη καθαυτη αλλα στο αν θα επιτρεψεις στο συμμαχο να σε παρασυρει στη δικη του τακτικη και στρατηγικη
με αλλα λογια χρειαζεται τεχνη για να οικοδομεις συμμαχιες αλλα και τεχνη για να ξερεις ποτε πρεπει να τη διαλυσεις
Η Βάρκιζα ήταν ίσως το μεγαλύτερο λάθος από μεριάς του παγκόσμιου προλεταριακού στρατοπέδου. Αν στην Ελλάδα στεριώνονταν πολίτευμα ΛΔ τότε η μετέπειτα σύγκρουση μεταξύ σοσιαλιστικού και καπιταλιστικού στρατοπέδου θα λάμβανε χώρα κάτω υπό πολύ καλύτερες συνθήκες. Οι Νατοικές δυνάμεις θα έφταναν μέχρι το μέσον της Μεσογείου. Όσον αφορά στην διαφορά μεταξύ ΛΔ και Δτπ αυτή έγκειται στο ότι η Λαική δημοκρατία χρησιμοποιεί τα όργανα εξουσίας του αστικού κράτους (Βουλή, κυβέρνηση κτλ), ενώ η ΔτΠ λαογενείς θεσμούς (πχ σοβιέτ). Η ύπαρξη ΛΔ προυπέθετε ένα ισυρό σοσιαλ. στρατόπεδο.
Βέβαια (και εδώ θέλω τα φώτα των σοβιετολόγων) με την συνταγματική αναθεώρηση του '36 στην ΕΣΣΔ το πολίτευμα έγινε παρόμοιο με την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δηλαδή εκλογές σε μονοεδρικές για την ανάδειξη διθάλαμης βουλής που όριζε την κυβέρνηση. Θ είχε ενδιαφέρον ένα άρθρο για το πολίτευμα στην Εσσδ.
Σεχτάρ, πως εξηγείς τα Δεκεμβριανά και την εποποιία του ΔΣΕ λίγο μετά την απελευθέρωση, με τους δεκάδες χιλιάδες μαχητές και τους εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές σε πόλεις και χωριά; Γιατί δεν γίνεται ένα ανάλογο κίνημα; Απάντησε σε αυτό και μετά ας μιλήσουμε για λαθεμένη διαπαιδαγώγηση του ΕΑΜ.
Μάκης
ΜΑΚΗΣ. αυτο ειναι το ζητουμενο να φτιαχτη η λα ικη συμμαχια που θα οικοδομηση την εργατικη εξουσια αλλα για να γινει αυτο πρεπει να το αποφα σιση ο λαος για αυτο αλλωστε παλευει το ΚΚΕ ΠΑΝ
Καρδιτσιώτη έχεις δίκιο σε αυτό που λες, δε μπλέκουμε σε θεωρίες συνωμοσίας. Ανέφερα μόνο ότι είναι πιθανόν ο μπαρτζιώτας να συμφωνεί με τα συμπεράσματα της 3ης συνδιάσκεψης του 50' που είχε χαρακτηρίσει το σιάντο πράκτορα των άγγλων. Διαβάζοντας τώρα πιο προσεκτικά το βιβλίο, διαπιστώνω ότι μάλλον θέλει να αναδείξει τις ευθύνες του σιάντου -το ίδιο κάνει άλλωστε και με το άλλο κορυφαίο ηγετικό στέλεχεος, τον ιωαννίδη. Όταν φτάσω στο σημείο που λέει ο παναγιώτης, θα τσεκάρω και το σημείο που λέει.
Δίκιο έχει κι ο άναυδος για τις επαφές του τσιριμώκου με τους άγγλους -αν και αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου σε ποιο βιβλίο αναφέρονται
ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ. σιγουρα λεει μεσα και για την περιπτωση της αποχης το 1946 οτι η θεση του κομματος ητανε για συμμε τοχη με ενα υποψηφιο σε καθε περιοχη συμβολικα και οτι αυτο δεν περασε στο ΕΑΜ ΠΑΝ
Κυρ Μάκη,
Συζητάγαμε για την Βάρκιζα, που έγινε ΜΕΤΑ τον Δεκέμβρη. Και δεν καθαρίζουμε λέγοντας "ήταν λάθος", ιδίως όταν βλέπουμε ότι, ακόμη και σήμερα, είμαστε (μερικοί-μερικοί) πρόθυμοι να το επαναλάβουμε....
Κάποιες αιτίες έχουν όλα αυτά.
Ποιά άραγε είναι η αιτία για την εμμονή πολλών στο "Αλάθητο του ΕΑΜ";
Τόσο τον Δεκέμβρη, όσο και στον Εμφύλιο, η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη μεταξύ δύο κόσμων, που δεν είχαν τίποτε κοινό, για να θυμηθώ και μια φράση του Γ. Μαργαρίτη. Ηταν διαδοχικές φάσεις σε έναν ΕΝΙΑΙΟ εμφύλιο πόλεμο, ανώτερη μορφή της ταξικής πάλης, που ξεκίνησε το '43 και έληξε το '49. Το ερώτημα είναι γιατί απέληξε με ήττα της πλευράς, που, σύμφωνα με την αργόσυρτη νομοτελειακή κίνηση της Ιστορίας, έπρεπε να νικήσει.
Τοδ' ουν, ουκ εά με καθεύδειν.
Και η απάντησή μου είναι σχετικά απλή: Γιατί αυτή η αναπόφευκτη και νομοτελειακή σύγκρουση έγινε με τους όρους του νικητή. Η άλλη πλευρά δεν είχε καθαρούς στόχους, δεν ήξερε τι ήθελε.
Και γιατί δεν ήξερε;
Σ' αυτό απαντά (προσπαθεί) το σχόλιό μου, που μάλλον άθελά σου το επιβεβαιώνεις.
Γιατί δεν γίνεται ένα ανάλογο κίνημα σήμερα;
Γιατί απλά δεν έχει πια λόγο: Η Ελλάδα, από πολλά χρόνια, "ανήκει στους Ελληνες", δηλαδή στους Αγγελλοπουλαίους, Σημίτηδες, Στασινοπουλαίους, ΚοκκαλοΜελισσανίδηδες, Μυτιληναίους κλπ. Το σύνθημα του ΕΑΜ, "Η Ελλάδα στους Ελληνες" υλοποιήθηκε από τους παπατζήδες Α, και Β, αλλά και από τον δεξιό "Εθνάρχη", και σήμερα το σέρνει η Εθνική Αυγή ενάντια στους πιο εξαθλιωμένους προλετάριους, τους μετανάστες. Το ίδιο και η "Λαοκρατία", καλύφθηκε μια χαρά από τα δύο κόμματα (το εξής ένα για το προσεκτικό μάτι), ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που έφθασαν να εκφράζουν το 85% του ελληνικού Λαού, ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΘΕΙΑ, μην κοροϊδευόμαστε.
Στεκόμαστε με σεβασμό στην τιτανική προσπάθεια του ΕΑΜ-ΚΚΕ, στις αγωνιστικές παρακαταθήκες του, στην μνήμη του, αλλά ακριβώς γι αυτό έχουμε χρέος να αξιοποιήσουμε την συνολική χρήσιμη εμπειρία, που μας παρέδοσε, και το πιο πολύτιμο κομμάτι αυτής της εμπειρίας είναι η επίγνωση των λαθών, που το οδήγησαν στην Ηττα.
Γιατί το κίνημα, που θέλει να πάει μπροστά πρέπει να μαθαίνει από τις ήττες του.
Και το δίδαγμα του ΕΑΜ είναι πως το Κόμμα δεν πρέπει να συντήκεται μέσα στις συμμαχίες και τα μέτωπα, που οι ανάγκες του αγώνα επιβάλλουν (όταν επιβάλλουν) να συγκροτεί.
---------------------------------
Για να συμπληρώσω το σχόλιο της 13.02.2014 - 1:05 π.μ.,
η κοινωνική τάξη "ΠΑΣΟΚ", όπως ήταν αναπόφευκτο εκφράστηκε σε όλο το πολιτικό φάσμα, από άκρη σε άκρη, και από αυτή τη χολέρα δυστυχώς δεν ξέφυγε το ΚΚΕ (και πως να ξεφύγει, αφού δε φρόντισε εξαρχής να κλείσει τις κερκόπορτες;), που μέχρι σήμερα πληρώνει ακόμη τις παληές αμαρτίες: Σήμερα Ε.Α., Ν.Σ., αλλά και όλος αυτός ο ιστορικά διαμορφωμένος δεξιοαριστερίστικος οππορτουνισμός (ΚΚες, Σύριζα, σημαντικό μέρος του εξωκοινοβουλίου), που βγήκε μέσα από τα σπλάγχνα του
Το ότι μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του '80 σε όλην την Ευρώπη τα ΚΚ, με τις αντιφάσεις τους από ένα σημείο και μετά, ήταν η εναλλακτική δύναμη στον δικομματισμό και αριθμούσαν εκατοντάδες χιλιάδες μέλη οφείλονταν στα πεπραγμένα τους κατά την διάρκεια του ΒΠΠ. Αν είχαν επιμείνει στο πορκουά και στο κομμουνισμός ή τέφρα, θα εξαφανιζόταν από τον πολιτικό χάρτη, έτσι απλά. Άσε που αν δεν υπήρχε η συνεργασία με αστικές δυνάμεις στα αντιφασιστικά μέτωπα, στα οποία πυρήνας ήταν τα ΚΚ, τότε πιθανόν να μην υπήρχε ΕΣΣΔ μετά τον πόλεμο, καθότι η αντίσταση στις ευρωπαικές χώρες συνέβαλε τα μέγιστα στην ήττα του άξονα. Το Εαμ ήταν ότι καλύτερο εφόσον δεν υπήρχε μαζικό εργατικό κίνημα με σαφή προλεταριακή γραμμή.
Όσον αφορά στην άποψη που εκφράζουν αρκετοί ότι ο "μεγαλοιδεατισμός" νανουρίζει την Ε.Τ., ισχύει αλλά όχι σε μαγάλο βαθμό καθώς αρκετές παραγωγικές μονάδες κλίμακας, πολλά πολυκαταστήματα και οι περισσότερες μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες ανήκουν σε "ξένους" και όχι σε συμπατριώτες των χρυσαυγιτών. Άρα δεν ικανοποιείται η συνθήκη κατά την οποία η "Ελλάς ανήκει στους Έλληνες" και επομένως ο λαουτζίκος παραμυθιάζεται από την "εθνική" αστική τάξη. Άσε που ο κάθε Έλληνας ηγέτης κρέμεται από τις κελεμπίες των Καταριανών προκειμένου να έρθει κανένα petrodollar.
Η άποψή μου είναι ότι οι κοινωνικές εκρήξεις λαμβάνουν χώρα λόγω των σεισμικών ρηγμάτων που δημιουργούνται εξαιτίας των ενδοαστικών συγκρούσεων. Η "παλαιομαρξιστική" μηχανιστική λογική, που θέλει τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς να συμβαίνουν όπου τα μέσα παραγωγής έχουν αναπτυχθεί πάνω από όσο αντέχουν οι παραγωγικές σχέσεις, δεν με πείθει όσο η θεωρία του "αδύναμου κρίκου" του Λένιν, η οποία έχει αποδειχθεί καθ' όλη την διάρκεια του 20ου αι. Συνεπώς ματαιοπονεί όποιος επιδιώκει επαναστατικές καταστάσεις σε περιόδους κοινοβουλευτικής νηνεμίας. Εξού και η άποψή μου για έξοδο από την ΕΕ, η οποία έξοδος θα αποτελέσει έναν από τους παράγοντες οι οποίοι ενδέχεται να συντελέσουν στην δημιουργία επαναστατικών συνθηκών. Σε ήρεμες περιόδους το πολύ πολύ να φτάσουμε να εκλέξουμε "κυβέρνηση αλλαγής" ή στο αποκορύφωνα να εξεγερθεί η μιροαστική διανόηση και το φοιτηταριό εναντίον της "οργανωμένης πλήξης" όπως τον Μάη του 68. Μακάρι να ήταν αλλιώς.
Μάκης
ΜΑΚΗΣ με τα λεγομενα σου επιβαιβεω νης το ποσο επικυνδινος εχθρος ειναι ο οπορτουνισμος μεσα στο κινημα και ασφαλως αποτελει την εναλακτικη λυση του καπιταλισμου για να αλλαζει μα σκες Η ΕΣΣΔ και το ανατολικο μπλοκ θα συνεχιζε να υπαρχει και θα ειχε επικρατηση παντου αν το 1956 στο 20ο συνεδριο δεν αρχιζαν να εφαρμοζουν νομους του καπιταλισμου η εργατικη ταξη θα μπορεσει να φτιαξη την δικη της εξουσια οταν μπορεσει να ξεριζωση την οπορτουνιστικη γαγκραινα απο το εργατικο κινημα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
θα πρέπει κάθε φορά να έχουμε στο νου μας ποια είναι η βαση μιας συμμαχίας:
στον Β’ΠΠ η συμμαχία του ΕΑΜ εξυπηρετούσε δυο στοχους την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ και την απελευθέρωση της ελλάδας από τον ξενο ζυγο. Αναμφισβητητα η απελευθερωση αυτή θα διευκόλυνε τον αγώνα της εργατικής ταξης να κατακτησει την εξουσια. Μεριδα της αστικης ταξης ειχε και αυτή συμφερον την απελευθερωση της χώρας ώστε να γδυνει η ιδια (χωρις μεσαζοντες) την ελληνικη εργατικη ταξη. Συνεπως η βάση της συμμαχίας ήταν ο αγωνας ενάντια στον κοινο εχθρό φασισμός για την εργατικη ταξη γερμανοι (και όχι ο φασισμος) για την αστικη.
Το λάθος του ΕΑΜ δεν ηταν η συσταση του και ο αντικατοχικος αγωνας του αλλα η συνεχης προσπαθεια του να τα βρει με το μερος της αστικης ταξης που συνεργαζοταν με τους αγγλους. Το γιατι το ΕΑΜ ακολουθησε μια συμβιβαστικη τακτικη θα πρεπει να αναζητηθει στα συστατικα του μερη και στην γραμμη του βασικου κορμου του του ΚΚΕ.
Παρα τα θρυλουμενα το ΕΑΜ ηταν μια συμμαχια από τα κατω ασχετα αν παρουσιαστηκε σαν συμμαχια 3 κομματων (ΑΚΕ, ΣΚΕ και ΕΛΔ) και του ΚΚΕ ασχετα αν αρχικά έγινε προσπαθεια να συμμετασχουν στο ΕΑΜ τα μεγάλα αστικά κομματα. Στην πραγματικοτητα η ΕΛΔ ιδρυθηκε το 1941 το ΣΚΕ ηταν ένα μικροσκοπικο κομμα και το ΑΚΕ ειχε ισχυρους δεσμους με το ΚΚΕ από την ιδρυση του. Συνεπως το ΕΑΜ μοιαζει πολύ με τη Λαικη Συμμαχια που σημερα προκρινει το ΚΚΕ με τη μεγαλη διαφορα να βρισκεται στα κοινωνικα στρωματα που αποτελεσαν την εαμικη συμμαχια και που δεν συμπεριλαμβανονται στη Λαικη Συμμαχια.
Σημερα η προτεινομενη βαση της συμμαχιας από τα μεσαια στρωματα, μερος του κεφαλαιου και της κρατικης γραφειοκρατιας είναι η ακυρωση του μνημονιου και η επαναδιαπραγματευση του χρεους ενώ μια μικροτερη (αποκαλουμενη αντικαπιταλιστικη) μεριδα προσθετει την επιστροφη σε εθνικο νομισμα και μια ακομη πιο μικρη ομαδα εξοδο από την ΕΕ. Η εργατικη ταξη θα πρεπει πριν απαντησει να αναρωτηθει αν όλα τα πιο πανω προτεινομενα την φερνουν πιο κοντα στην εξουσια η εστω αν μπορουν αν φερουν μια βελτιωση στη ζωη της δηλ. στο μισθο στην απασχοληση και στις κοινωνικες δαπανες.
Η απαντηση στο δευτερο ερωτημα είναι ευκολη καμια καπιταλιστικη οικονομια δεν μπορει να εξαφανισει την ανεργια αν δεν μεταναστευσουν η αποδημησουν στον άλλο κοσμο περι το 1 εκ, η αν οι μισθοι δεν πεσουν σε τετοια επιπεδα που οι επενδυσεις να συμφερουν. Η ανακαμψη προυποθετει μια γονατισμενη εργατικη ταξη συνεπως ουτε πιο κοντα στην εξουσια θα τη φερει. Συνεπως η εργατικη ταξη δεν εχει κανεναν συμφερον από μια τετοια συμμαχια αντιθετα θα πρπει να την αντιπαλεψει πασχιζοντας για τη δικη της.
@Μακης
Αν από τη λιστα των κομ.κομματων με δυναμη αφαιρεσεις το ιταλικο-ισπανικο και γαλλικο που αποδειχτηκαν ηδη πριν την καπιταλιστικη παλινορθωση σε δεκανικια του συστηματος μενει το ΚΚΕ και το ΚΚΠορτογαλιας.
Το ΚΚΕ δε μιλα για πουρκουα η για τεφρα αλλα για αυτοτελη αγωνα της εργατικης ταξης όλα τα αλλα είναι ως και συκοφαντικα
Επισης το ΚΚΕ δεν επιδιωκει να δημιουργησει η επαναστατικη κατασταση αλλα αντιθετα λεει ότι είναι αντικειμενικο φαινομενο. Το θεμα είναι θα είναι η εργατικη ταξη ετοιμη η όχι. Η κριση απεδειξε ότι με τα συνδικατα αδυναμα και στα χερια του ταξικου εχθρου ή των συνεργατων του η ηττα είναι εξασφαλισμενη Αρα όταν θα ερθει η επαναστατικη κατασταση και δεν εισαι προετοιμασμενος παλι θα ηττηθεις
εχουμε αλλη μια τραγικη επετειο 14 φλεβαρη του 1956 ξεκινησε της εργα σιες του το 20ο συνεδριο του ΚΚΣΕ κατα την διαρκεια του οποιου στηθη κε και η 6η ολομελεια του ΚΚΕ που ανετρεψε την ηγεσια ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΜΠΑΡΤΖΩΤΑΣ και επικρατησε ο οπορτου νισμος και επισημα ΠΑΝ
Μιας και αναφέρθηκε ο Μπαλτσαβιάς, στο 20ο οι καπιταλιστικές μέθοδοι στην παραγωγή που προώθησε η κλίκα του Χρουστώφ πέρασαν με δημοκρατικές-κομματικές διαδικασίες. Δεδομένου μάλιστα ότι οι αποφάσεις του συνεδρίου ψηφίστηκαν από το Ανώτατο Σοβιέτ σημαίνει ότι ο λαός ψήφισε άτομα χωρίς μαρξιστική παιδεία. Το είχα θίξει και πιο πάνω ότι με το σύνταγμα του 36 ουσιαστικά το πολίτευμα στην ΕΣΣΔ ήταν παρόμοιο (για να μην πω πανομοιότυπο) με αυτό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Άρα βουλευτής μπορούσε να γίνει ο οπωσδήποτε σε αντίθεση με παλαιότερα που ο βουλευτής βρισκόταν στην παραγωγή, σε σύνεση επαφή με τους συναδέλφους του και ήταν κλητός και ανακλητός. Χωρίς να σημαίνει ότι για το 20ο έφταιγε το σύνταγμα του 36, αλλά έδωσε ζωτικό χώρο σε αστικά στοιχεία να προσχωρήσουν στα όργανα εξουσίας.
Μάκης
ΜΑΚΗΣ η καπιταλιστικες σχεσεις παρα γωγης εφαρμοστηκαν σταδιακα στην σο βιετικη οικονομια με διολησθηση την στιγμη που στα λογια ο χρουτσωφ ελε γε οτι εχουν φτασει στο κομμουνισμο και στην αταξικη κοινωνια Για την επικρατηση των οπορτουνιστικον στοι χειων δεν φταινε οι ελιγμοι του 1936 φταιει η ελειψη στελεχων λογο των απωλειων του πολεμου ΠΑΝ
Σε αυτο συντροφε θα διαφωνησω. Δεν ειναι μαρξιστικα ορθο να βαζουμε μια καθετη γραμμη στο 20ο συνεδριο του ΚΚΣΕ και να λεμε ολα πριν το 56 σωστα ολα μετα το 56 λαθος. Οι αποψεις του δεξιου οπορτουνισμου που επικρατησαν στο 20ο συνεδριο δεν ηταν ουτε νεες εντος ΚΚΣΕ ουτε απο παρθενογεννηση. Παρομοιες αποψεις ειχαν ηττηθει στα προηγουμενα συνεδρια αλλα υπηρχαν. Ο οπορτουνισμος δεν ειναι μονο οργανωμενος φορεας ή ατομα ειναι πρωτα απ'ολα η αστικη και μικροαστικη αντιληψη εντος του εργατικου κινηματος ειναι ρευμα που ενισχυεται στην κοινωνια οταν υπαρχει η υλικη βαση. Στην ΕΣΣΔ η ΝΕΠ και γενικα η μικροιδιοκτησια ηταν υλικη βαση οπως παντα θα υπαρχει υλικη βαση οσο δεν εξαλειφεται καθε μορφη ιδιοκτησιας και καθε διαχωρισμος χειρονακτικης-πνευματικης εργασιας , πολη -χωριο κλπ αυτη η υλικη βαση ενισχυε τον οπορτουνισμο στην κοινωνια ειδικα σε στρωματα που ηταν ευαλωτα οπως μικροιδιοκτητες αγροτες, διανοηση, φοιτητες κλπ και αυτο αντανακλουσε και στο κομμα. Δηλαδη η πιεση της κοινωνιας μεταφεροταν και στο κομμα.(γι'αυτο παιζει ρολο καθοριστικο και η εργατικη -κοινωνικη συνθεση του κομματος και των οργανων του) τρανο παραδειγμα ειναι οτι ο Σταλιν προτεινε στο Π.Γ μετα την επιτευξη του πρωτου 5χρονου πλανου μετα τον πολεμο να μπει κατι σαν εκτακτος φορος στα κολχοζ προφανως βλεποντας οτι εκει λογο μικροιδιοκτησιας δημιουργουνται οι υλικες προυποθεσεις για να γινει αρκετα μετα το "σκιωδες" κεφαλαιο. Αυτη η προταση δεν περασε ποτε απο το Π.Γ. Εγιναν οπορτουνιστες το Π.Γ. του ΚΚΣΕ ξαφνικα? Ασφαλως οχι αλλα ηταν αυτη η αποφαση αντανακλαση της πιεσης που ασκουσε η ταξικη παλη στην κοινωνια εντος κομματος. Γιατι ως γνωστον η ταξικη παλη συνεχιζεται στο σοσιαλισμο. Βεβαια τοτε ο κατα τ'αλλα αιμοσταγης Σταλιν δεν σφαγιασε ουτε εστειλε στα γκουλαγκ το Π.Γ. επειδη καταψηφιστηκε η προταση του. Αυτο για να σηκωσω λιγο την τριχα σε τυχον σταλινοφαγους αναγνωστες...
ratm
Άναυδε, πάλι παραποιείς την αλήθεια.
Το ΑΚΕ δεν ήταν από γεννησιμιού του σύμμαχο του ΚΚΕ, αλλά μόνο όταν νίκησε η πτέρυγα Γαβριηλίδη έγινε φιλολαϊκό.
Αυτό βεβαίως αποδεικνύει ότι τα κόμματα μπορούν να κάνουν αριστερή στροφή, αλλά αυτό δεν επαληθεύει τη σημερινή αφήγηση του "διαλεκτικού μαϊλισμού" που έχει αντικαταστήσει το διαλεκτικό υλισμό.
Το να ταυτίζεις ΕΑΜ με ΛΣ εξαιρώντας το βασικό του στοιχείο, την ταξική του σύνθεση, είναι άλλη μια ένδειξη ότι μπροστά στην υπεράσπιση της "γραμμής" μπορείς να αναθεωρήσεις και το μαρξισμό.
Ζαχαριαδικός (όχι από το '11 και μετά)
προαιωνιε ζαχαριαδικε-πετροπουλικε μηπως εχεις υποψη σου τι αντιπροσωπευαν στην ελλαδα η ελδ και σκε ? μηπως λεω μηπως το ακε με τον κ.γαβριηλιδη ηταν ηδη από το 1936 συμμαχος του ΚΚΕ ενώ εβγαινε δημαρχος και βουλευτης στις αρχες της δεκαετιας του ’30 με τα εκλογικα σχηματα του ΚΚΕ ? Με αλλα λογια το ΕΑΜ εμοιζε πολύ με συμμαχια του ΚΚΕ με τον εαυτο του ?
όπως θελεις να αλλαξεις το συριζα ετσι κι εγω θελω να κερδισω το τζοκερ αλλα δεν το κανω και θεμα
εγω δεν ειπα πουθενα οτι πριν το 1956 δεν υπηρχαν λαθη και οτι ολα ητανε σωστα υπηρχαν προβληματα αλλα η γενικη κατευθυνση ητανε σωστη το 20ο συνεδριο ειναι σημειο καμπης στην πορεια του διεθνες ΚΚ απο εκει και περα σταδιακα με διολησθηση αρχισαν να εφαρμοζουν καπιταλισμο στην οικονομια και ειρηνικη συνειπα ρξη με ταχα παλα ικο κρατος οσο επικρατουσαν οι νεες σχεσεις στην οικονομια επικρα τουσε καπιταλισμος λαθη ναι πριν το 1956 αλλα μετα για μενα αυτα δεν ητανε λαθη ΠΑΝ.
το ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΟΣ πριν το 2011 μου μοιαζει λιγο παραπλανητικο κατι αλλο μαλλον θελεις να μας πεις για το συριζα αλλα σε βλεπω διστακτικο ΠΑΝ
"Επίσης το ΚΚΕ δεν επιδιώκει να δημιουργήσει η επαναστατική κατάσταση άλλα αντίθετα λέει ότι είναι αντικειμενικό φαινόμενο. Το θέμα είναι αν θα είναι η εργατική τάξη έτοιμη η όχι. Η κρίση απέδειξε ότι με τα συνδικάτα αδύναμα και στα χεριά του ταξικού εχθρού ή των συνεργατών του η ήττα είναι εξασφαλισμένη. Άρα όταν θα έρθει η επαναστατική κατάσταση και δεν είσαι προετοιμασμένος πάλι θα ηττηθείς"
Με αφορμή αυτό το σχόλιο του Άναυδου, θέλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις.
Θεωρούμε ότι οι αντικειμενικές συνθήκες σήμερα είναι επαναστατικές ή όχι; Αν δεν είναι, τι είναι αυτό που θα γίνει πέρα από αυτό που έχει ήδη γίνει και θα μεταβούμε σε αντικειμενικά επαναστατικές συνθήκες; Γιατί νομίζω ότι σήμερα η καπιταλιστική κρίση έχει φθάσει σε ένα υψηλότατο επίπεδο, οι αστοί υποχρεωτικά καταφεύγουν σε δεύτερες και τρίτες πολιτικές επιλογές για να διατηρήσουν την κοινωνική ηρεμία και το μόνο που λείπει για να αμφισβητηθεί η κυριαρχία τους είναι ένα ισχυρό εργατικό κίνημα. Έχουμε δηλαδή αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα την στιγμή που το σύστημα είναι σε κρίση και μάλιστα εντονότατη.
Τι θα αλλάξει, χωρίς παρέμβαση του υποκειμενικού παράγοντα, ώστε να δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση;
Η επαναστατική κατάσταση είναι μόνο αντικειμενικό φαινόμενο ή προκύπτει ΚΑΙ από την ταξική πάλη; Γιατί όσες κρίσεις και αν περάσει ο καπιταλισμός (ορθότερα: ο καπιταλισμός, έχοντας φθάσει στο ανώτερο στάδιο ανάπτυξης του, βρίσκεται μονίμως πλέον σε κρίση, άλλοτε πιο έντονη, άλλοτε πιο ήπια) αν δεν ανέβει το επίπεδο της ταξικής πάλης, επαναστατική κατάσταση δεν θα υπάρξει ποτέ, εκτός αν έχουμε πόλεμο.
Διαφωνώ λοιπόν ότι το ΚΚ δεν επιδιώκει την δημιουργία επαναστατικής κατάστασης και περιμένει να δημιουργηθεί από μόνη της. Το αντίθετο, μέσα από την ταξική πάλη, προσπαθεί συνεχώς για την δημιουργία επαναστατικής κατάστασης (οι αντικειμενικές συνθήκες υπάρχουν πάντα, είναι οι ίδιες οι καπιταλιστικές αντιφάσεις, η ένταση τους διαφοροποιείται) και έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες η πάλη αυτή να είναι αποτελεσματική όταν το σύστημα διέρχεται έντονη κρίση, όπως τώρα.
Το ΚΚ πρέπει να θέτει συνεχώς στην εργατική τάξη το ζήτημα της εξουσίας, να προσπαθεί να την οργανώσει γύρω από αυτόν τον στόχο, να προσπαθεί να διατηρεί ψηλά την ταξική πάλη και όταν οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ευνοϊκές (όπως τώρα) να μπορεί να θέσει το ζήτημα της επανάστασης και στην πράξη.
Εν ολίγοις, συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Δημοσίευση σχολίου