Να τελειώνουμε, κάποτε

Σήμερα η κε του μπλοκ συνεχίζει την αναδημοσίευση παλιότερων επιστολών συντρόφων στον προσυνεδριακό διάλογο του κρίσιμου και κομβικού 13^ου συνεδρίου του κόμματος. Η πρώτη είναι μια πληρωμένη απάντηση γεμάτη ρητορικά ερωτήματα του μακαρίτη θανάση παπαρήγα περί της δημοκρατίας και των εξελίξεων στην ανατολική ευρώπη. Και η δεύτερη η συναισθηματική επιστολή ενός βετεράνου του κόμματος από τα δωδεκάνησα, που δίνει μια πολύ καλή εξήγηση στον επίλογο για ποιο λόγο διακατέχεται από τέτοιο συναισθηματισμό. Καλή ανάγνωση.

-.-.-

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ, ΚΑΠΟΤΕ

Η επιστολή αυτή απευθύνεται σ’ εκείνους που επίμονα ταυτίζουν τη «δημοκρατία» με τα αίτια των εξελίξεων στην Ανατολική Ευρώπη.

Απαιτώ (το τονίζω: απαιτώ) απάντηση στα παρακάτω ερωτήματα:

1) Πόσο θα «κρατούσαν» οι κυβερνήσεις των 2/3 του κόσμου αν οι «7», με ομόφωνη ανακοίνωσή τους, τάσσονταν υπέρ μιας Νέας Διεθνούς Οικονομικής Τάξης και ανήγγειλαν συγκεκριμένα μέτρα άμεσης εφαρμογής της;

2) Πόσο θα «κρατούσε» η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας αν την είχαν επί 40 χρόνια στη λίστα του COCOM, με την κατηγορία της στρατιωτικής δικτατορίας;

3) Πόσο θα «κρατούσε» η κυβέρνηση της Βρετανίας αν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ την αποκαλούσε «Αυτοκρατορία του Κακού» απειλώντας την με βομβαρδισμό σε 5 λεπτά, επειδή άφησε 10 Ιρλανδούς να πεθάνουν, ο ένας μετά τον άλλο, χωρίς να δείξει ιδιαίτερη συγκίνηση;

4) Πόσο θα έμενε στη θέση του ο στρατηγός Κενιάν Εβρέν αν ο Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, αντί να κάνει ο ίδιος πρώτος την αναγγελία, έδινε εντολή στις δυνάμεις των ΗΠΑ στην Τουρκία να κινηθούν ενάντια στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 12^ης Σεπτέμβρη 1980;

5) Πόσοι από τους –ήδη όχι εξαιρετικά πολυάριθμους- οπαδούς του Τουργκούτ Οζάλ θα παράμεναν τοιούτοι, αν ήξεραν ότι ξένη και μεγάλη δύναμη του επέβαλε να αποκηρύξει την εισβολή στην Κύπρο και την ενσωμάτωση του Κουρδιστάν, καθώς και να προάγει τον Χ. Κουτλού και τον Ν. Σαργκίν σε βουλευτές της Μεγάλης Συνέλευσης της Δημοκρατίας, αν όχι σε συγκυβερνήτες της Τουρκίας;

Πόσο θα έμενε στη θέση του ο σημερινός πρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης (και όλη η κυβέρνηση) αν τους είχαν επιβληθεί ασφυκτικές διεθνείς κυρώσεις για τις δηλώσεις ότι το «κράτος είναι ο αστυφύλακας», για τα επεισόδια του OLYMPIC KΕTERING και για την προετοιμασία αντιαπεργιακού νομοσχεδίου;

Αυτά για την ώρα

Όσο για τα πραγματικά αίτια, αυτά μπορεί να τα δει κανείς εύκολα, αρκεί να διαβάσει την εφημερίδα (οποιαδήποτε εφημερίδα) των περιόδων 1-7.12.1989 και 15-21.10.1990. Όσοι διάβασαν και δεν είδαν είναι απλώς τυφλοί. Όσοι διάβασαν, είδαν και δεν κατάλαβαν, είναι και «πτωχοί τω πνεύματι».

Κι ευτυχώς. Σκέψου να ήταν κι έξυπνοι και να οδηγούσαν «Ρενώ»! Γιατί, βέβαια, «TRAΒANT» αποκλείεται να προτιμούσαν…

Θ. ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ

«Ριζοσπάστης»/Αθήνα

-.-.-

Σύντροφοι – συντρόφισσες

Ξεκινάω από μια παράγραφο της Θέσης 66 όπου αναφέρεται ότι το «ΚΚΕ χρειάζεται στην ελληνική κοινωνία, γιατί ο σοσιαλισμός δεν παύει να αποτελεί το ζωτικό αίτημα και της εποχής μας».

Μια θέση που όλοι μας λίγο - πολύ συμφωνάμε. Όμως για να παραμείνει το ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: « Τι ΚΚΕ θέλουμε»; Ένα ΚΚΕ που θα λειτουργεί με τις βασικές αρχές λειτουργίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ένα ΚΚΕ όπου η πειθαρχία στις αποφάσεις της πλειοψηφίας θα είναι δεδομένη, ένα ΚΚΕ που ο στρατηγικός του στόχος θα είναι δεδομένη, ένα ΚΚΕ εκφραστή των πόθων και των προσδοκιών της εργατικής τάξης ή ένα ΚΚΕ «σύγχρονο», «ανανεωτικό» που θα λειτουργεί με δημοκρατικές – ριζοσπαστικές πλατφόρμες, όπου ο καθένας (γιατί σε μια δεδομένη συζήτηση-απόφαση, ο καθένας μας μπορεί να είναι μειοψηφία) να διαχωρίζει τη θέση του και να σηκώνει μέσω Τύπου και ραδιοφώνου (κομματικού ή αστικού δεν έχει σημασία, η διάσπαση, η μη υλοποίηση της οποιασδήποτε απόφασης θα έχει γίνει) το δικό του μπαϊράκι;

Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή; Σε ποιο κόμμα, έστω αστικό, λειτουργούν οι δημοκρατικές – ριζοσπαστικές πλατφόρμες (ξεχάσαμε κάποιες δηλώσεις «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος, έχασε το τρένο της αλλαγής, είμαστε κόμμα και όχι ομάδες»); Γιατί και ποιανού συμφέροντα θα λύσει η λειτουργία των δημ. ριζ. πλατφορμών; Πιστεύω, σύντροφοι, ότι όχι μόνο δε θα λύσει ζητήματα, αλλά αντίθετα θα δημιουργήσει πολλά άλλα. Σε τι θα διαφέρει η ύπαρξη πλατφορμών μέσα στο ΚΚΕ, από την ύπαρξη φράξιας ή ομάδων; Αντικειμενικά ο «δυσαρεστημένος σύντροφος» θα βρίσκει καταφύγιο στις πλατφόρμες ή θα δημιουργήσει νέες δικές του. Πού πάει λοιπόν η ενότητα του κόμματος που όλοι μας στο όνομα του ΛΕΝΙΝ επικαλούμαστε; Τι ΚΚΕ λοιπόν θέλουμε;

Άμα, σύντροφοι, δεχτούμε τις απόψεις που αναφέρονται στην κατάργηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Στη δημιοργία Δημ. - Ριζ. πλατφορμών, στην κατάργηση του μαρξισμού – λενινισμού, στην κατάργηση του προλεταριακού διεθνισμού, σε τι θα διαφέρουμε από ένα τυπικό – εκσυγχρονιστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα, από ένα νεορεφορμιστικό κόμμα;

Μιλάμε για ραγδαίες εξελίξεις, ότι απέτυχε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», ότι η περεστρόικα περιέχει στοιχεία επαναστατικότητας, ότι πρέπει να εφαρμοστεί επιτέλους ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο και στο όνομα όλων αυτών να αλλάξουμε και εμείς μιας και είμαστε μέσα στις ραγδαίες εξελίξεις. Για να δούμε λοιπόν αυτές τις εξελίξεις: Ανατράπηκαν τα πάντα σε όλο τον κόσμο,  διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων –τουλάχιστον στην Ανατ. Ευρώπη- χιλιάδες τα μέλη των ΚΚ που αποχωρούν.

Στην παράγραφο 2 της θέσης 5 αναφέρεται ότι «τεράστια σημασία για την ελκτικότητα των ιδεών του σοσιαλισμού, για την πορεία των διεθνών επαναστατικών δυνάμεων, για την πρόοδο σε όλο τον κόσμο, θα έχει η επιτυχία των βαθιών αυτών μεταρρυθμίσεων κλπ. στη Σοβ. Ένωση.

Για ποια Σοβιετική Ένωση μιλάμε;

1) Στην ουσία δεν υφίσταται ο όρος Σοβ. Ένωση και 2) έχουν ήδη εκφραστεί απόψεις για αλλαγή του σοβ. Κράτους (απόψεις που πιστεύω ότι στο όνομα της περεστρόικα θα επικρατήσουν). Δεν υφίσταται πια ο όρος Σοβ. Ένωση γιατί κάθε άλλο παρά Σοβ. Ένωση υπάρχει αυτή τη στιγμή. (Γέλτσιν, ύπαρξη πλατφορμών, εθνικιστικοί πόλεμοι, αποσχίσεις κρατών, αποχωρήσεις εκατοντάδων χιλιάδων κομ. μελών, ελεύθερη οικονομία, κλπ).

Δεν μπορούμε να μιλάμε αισιόδοξα για δυνάμωμα των διεθνών επαναστατικών δυνάμεων γιατί δεν υπάρχει την περίοδο αυτή κάτι το δυναμικό – προοδευτικό στην περεστρόικα που εφαρμόζει η Σοβ. Ένωση.

Τι ανάπτυξη του σοσιαλισμού έχουμε όταν εφαρμόζεται η θεωρία της ελεύθερης οικονομίας ή όταν πάνε να βγούνε με νόμο του κράτους παράνομα τα κομμουνιστικά κόμματα; Τι πλουραλιστική δημοκρατία υπάρχει όταν ο άλλος αυτοκτονεί επειδή του είναι βαριά η ρετσινιά του κομμουνιστή; Τι είδους πλουραλισμός είναι αυτός όταν οι πανκς, οι νεοναζιστές, οι τσαρικοί, τα πορνό, τα χάμπουργκερς, οι πίτσες, τα δυτικά και αμερικάνικα τραπεζικά κεφάλαια εισβάλλουν παντού ακάθεκτα; Τι είδους περεστροϊκός πολιτισμός είναι αυτός να ζωγραφίζουν γυμνές κοπέλες με σαντιγύ; Ποιο είναι το καινούργιο που έφερε ο Γκόρμπυ, όπως τον ονομάζουν Ρωσικά οι Αμερικάνοι;

Πιστεύω συντρ. ότι μετά και την εξαφάνιση του «σοσ. στρατοπέδου» ο καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός βρίσκεται στα πάνω του και θα γίνει ακόμα πιο απάνθρωπος, πιο επικίνδυνος για την ανθρωπότητα. Ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου είναι τώρα πιο εμφανής όσο ποτέ άλλοτε. Και δεν είναι ούτε η περεστρόικα, ούτε ο Γκορμπατσόφ, ούτε η ενοποιημένη Γερμανία που μπορούν να τον εμποδίσουν. Αλλά αυτοί που μπορούν και να τον φρενάρουν και να τον ανατρέψουν είναι το Ενωμένο Επαναστατικό Διεθνές Κίνημα, ο προλεταριακός διεθνισμός, οι λαοί κάτω από τις ιδέες του μαρξισμού – λενινισμού.

Έχω τη γνώμη, ότι η περεστρόικα και τα γεγονότα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έχουν επηρεάσει πολλά στελέχη και μέλη του κόμματος, με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει την ψύχραιμη σκέψη και πανικόβλητοι τρέχουμε να απορρίψουμε κάθε «δογματικό» και να ασπαστούμε ό,τι νέο φέρνει η περεστρόικα, ανεξάρτητα αν είναι θετικό ή αρνητικό. Ας μείνουμε ψύχραιμοι λοιπόν και ας μη φτάσουμε στο σημείο να λέμε «ο Στάλιν πέθανε. Ζήτω ο Γκορμπατσόφ».

Ακόμα θέλω να τονίσω ότι με βρίσκει αντίθετο η αλλαγή μας στο θέμα της ΕΟΚ. Η θέση που λέει ότι «η συμμετοχή μας στην ΕΟΚ προσφέρεται για μια πιο ενεργητική συμμετοχή στο διεθνή καταμερισμό εργασίας» δεν την καταλαβαίνω.

Ποιοι και για ποιανού συμφέροντα είναι αυτοί που κανονίζουν το διεθνή καταμερισμό εργασίας;

Επειδή πολλά ακούγονται για την αλλαγή της φράσης «δικτατορία του προλεταριάτου», θέλω να προγράψω ότι δε γίνεται ΚΚ χωρίς αυτές τις λέξεις μέσα του. Όταν υπάρχει επαναστατική διαδικασία σύντρ. αλλάξουμε ή δεν αλλάξουμε τον όρο ή την ουσία, ο λαός θα την εφαρμόσει και έτσι θα την αποκαλέσει «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ».

Και μερικές σκέψεις για την ιδιότητα του μέλους. Δε νομίζω ότι πρέπει να αλλαχτεί τίποτα από αυτά που αναφέρει το τωρινό καταστατικό. Η οποιαδήποτε αλλαγή στο θέμα αυτό θα οδηγήσει σε πλαδαρές ΚΟΒ, σε «εθελοντές» υλοποίησης μιας απόφασης, σε δημιουργία δημ. ριζ. πλατφορμών.

Θα μετατραπούμε σε ένα κόμμα αστικού ή σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα τύπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΟΔΗΣΟ, κ.ά. μιας και αυτοί μιλάνε για σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, για εκσυγχρονισμό,  για «δημοκρατία». Παλιά σύντροφοι, όταν κυνηγούσαν τους κομμουνιστές και τους έβαζαν στις εξορίες και στις φυλακές, τους σκότωναν στα πέντε μέτρα, τους ζήταγαν πρώτα να δηλώσουν- να υπογράψουν, να αποκηρύξουν δηλαδή τις ιδέες του μαρξισμού – λενινισμού, τις ιδέες του κομμουνιστή. Το ίδιο μας ζητάνε και σήμερα, να αποκηρύξουμε τις ιδέες μας.

Να μην τους δόσουμε αυτή τη χαρά.

ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ – ΝΑ ΜΗ ΔΗΛΩΣΕΙ

Να τους δηλώσουμε για άλλη μια φορά ακόμα ότι «ΤΙΜΗ ΜΑΣ Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ».

Το δικαίωμα να είμαστε μέλη αυτού, του σημερινού, του ΤΙΜΗΜΕΝΟΥ ΚΚΕ να μην το χαρίσουμε σε κανένα.

Υ.Γ. Το ξέρω αγαπητοί σύντροφοι, ότι διακατέχομαι από συναισθηματισμούς, αλλά όταν πάψω να είμαι συναισθηματικός, θα πάψω να είμαι κομμουνιστής, και όταν θα πάψω να είμαι κομμουνιστής, θα πάψω να είμαι και συναισθηματικός και εγώ θέλω να είμαι και κομμουνιστής και συναισθηματικός.

ΠΛΑΝΤΖΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Μέλος ΝΓ Βορ. Συγκρ. Δωδ/σου Κως