Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Εισαγωγή στο 40ό Φεστιβάλ

Το φεστιβάλ κνε-οδηγητή είναι ο μόνος θεσμός ίσως που είναι συνυφασμένος με τη μεταπολίτευση, αλλά όχι με την παρακμή της. Κράτησε ακόμα και στα πιο δύσκολα χρόνια της οργάνωσης –κατά το τέλος του πρώτου μεταπολιτευτικού κύκλου- που κινδύνευσε να διαλυθεί κι έκτοτε τραβάει ξανά την ανηφόρα, με σημαίες, ταμπούρλα και κάθε φορά πιο πλούσιο πρόγραμμα γεμάτο καινούριες δραστηριότητες. Και πρέπει να κουβαλά κανείς πολλά καντάρια εμπάθειας, για να παίρνει με κακό μάτι πχ τον εμπλουτισμό του φεστιβάλ προγράμματος με την επίδειξη πολεμικών τεχνών –κι ειδικά της πάλης, που ήθελαν να την κόψουν από το ολυμπιακό πρόγραμμα γιατί δεν πουλάει. Εκτός κι αν τους έχουν μείνει τα αρνητικά εξαρτημένα αντανακλαστικά από τον εμπλουτισμό του προγράμματος στο 18ο συνέδριο με την απόφαση για το σοσιαλισμό, οπότε εξηγούνται όλα.



Το φεστιβάλ είναι η καλύτερη ευκαιρία να γνωρίσεις τους κομμουνιστές και την πιο ελκυστική τους όψη. Δεν εννοώ συγκεκριμένα άτομα, ως μονάδες, που πιθανότατα θα ‘χουν χρέωση, υπερωρίες με κάτι έκτακτο και γενικώς τρέχουν και δε φτάνουν, αλλά την οργάνωση ως σύνολο. Και όσο για τους σφους που τρέχουν πάνω-κάτω, καλύτερα έτσι από μια άποψη, γιατί όσο κι αν θέλει κανείς να λουφάρει λίγο –στα πλαίσια του θεμιτού- και να τα ταιριάξει έτσι που να πετύχει τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες και να μην τους χάσει, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως το φεστιβάλ το απολαμβάνεις καλύτερα όταν έχεις δουλέψει για να το στήσεις και νιώθεις κι εσύ ένα μικρό κομμάτι του.

Οπότε νομοτελειακά θα στενοχωρηθείς να το δεις να διαλύεται. Αλλά το χειρότερο είναι η επιλογή της μέρας. Όσο κι αν συνειδητοποιείς την αναγκαιότητα (που είναι ορισμός της ελευθερίας από άποψη φιλοσοφική) να τελειώνει το φεστιβάλ το σάββατο, για να γίνει ο μεγαλύτερος όγκος του μαζέματος την κυριακή που την έχουν ελεύθερη οι σφοι μάστορες, τεχνικοί, κτλ, δεν αποφεύγεις ένα (τόσο δα) μικρό ξενέρωμα. Άσε που από την πολλή βιασύνη, αρχίζουμε καμιά φορά να μαζεύουμε πράγματα και να διαλύουμε περίπτερα από σάββατο βράδυ, πριν καν τελειώσουν οι συναυλίες και φύγει απ’ τον χώρο ο κόσμος.

Κι ύστερα διαβάζεις στο αφιέρωμα του 902 για την χρυσή δεκαετία με τις βάτες και το φεστιβάλ του 88’ –με την καλτ συζήτηση που είδαμε πρόσφατα- που κράτησε λέει εννιά ολόκληρες μέρες (!), ενώ την προηγούμενη χρονιά, η πρώτη συναυλία του 13ου φεστιβάλ είχε γίνει μπροστά στην αμερικάνικη πρεσβεία, κι από εκεί ο κόσμος πήγε με πορεία κατευθείαν στον χώρο του φεστιβάλ. Και εκεί κάπου καταλαβαίνεις πως τα καλύτερα δεν τα πρόλαβες –τουλάχιστον όχι σε ηλικία που να τα θυμάσαι και τόσο καλά.

Το ωραίο λοιπόν στο στήσιμο του φεστιβάλ είναι ότι κάθε σφος ανακαλύπτει το γίγα σφο που κρύβει μέσα του, μαζί με ένα σωρό γνώσεις κι ικανότητες που δεν ήξερε πως είχε (και όντως δεν τις κατείχε, πριν δοκιμάσει. Αλλά δεν υπάρχει κάστρο άπαρτο για τους μπολσεβίκους). Μαθαίνει να ψήνει, να γητεύει τις φλόγες και τα ωμά σουβλάκια που δεν πειθαρχούν, να νικάει την υψοφοβία του, να πετάει από σκαλωσιά σε σκαλωσιά, να πιάνουν τα χέρια του, να περπατά ενώ έχει φουσκάλες –και να τρέχει ενίοτε- να κάνει τον άτλα της μυθολογίας και να κουβαλά στις πλάτες του ένα φορτηγό ολόκληρο με το περιεχόμενό του, να ανοίγεται μαζικά, να τρώει μερικές χυλόπιτες χωρίς να χάνει το χαμόγελο και την επαναστατική αισιοδοξία του, να κάνει κάτι αντίστοιχο με το θαύμα της κανά με τις λιγοστές καρέκλες και τα έτοιμα σουβλάκια, που ποτέ δεν είναι αρκετά για να ικανοποιήσουν τον κόσμο, κτλ.

Προσωπικά, το πιο ιδιαίτερο που θυμάμαι είναι ότι έπρεπε μια φορά να πριονίσω κάτι επιφάνειες κόντρα πλακέ σε σχήμα σφυροδρέπανου, εν όψει της έκθεσης, που μία στις δύο χρονιές συμπίπτει με το φεστιβάλ, για να ανακαλύπτεις τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Από τις πιο δύσκολες ασκήσεις ακριβείας-χειροτεχνίας που έχω κάνει, αλλά στην πορεία κοιτούσα το αποτέλεσμα με καμάρι, κι ας ήταν λειψά μερικά σφυροδρέπανα, χωρίς τη λαβή του δρεπανιού, γιατί είχα πάρει φόρα και τις είχα κόψει κι αυτές κατά λάθος.

Και μιας κι ήρθε στη συζήτηση ο φετινός διαγωνισμός αφίσας για το φεστιβάλ, θα μπορούσε να έχει και τίτλο: ποιο είναι το πιο όμορφο σφυροδρέπανο που έχεις δει ποτέ –εκτός από εκείνη την χρονιά στην έκθεση, που τους έλειπε η λαβή προφανώς; Ίσως αυτό, που δεν το ‘χω δει, αλλά περιγράφει ο μπίστης στο βιβλίο του, το πρώτο σφυροδρέπανο της μεταπολίτευσης, μεγάλο και περήφανο κάπου στο κέντρο της αθήνας, που έκανε πολλούς συντρόφους να κλαίνε συγκινημένοι σα μικρά παιδιά μετά από τόσα χρόνια παρανομίας. Κι εκεί διηγείται κι άλλα ωραία, πχ για την επιστροφή του θεοδωράκη –μετά από ένα διάστημα, που το πολιτικό εκκρεμές του κινούταν προς την άλλη πλευρά- σε ένα από τα πρώτα φεστιβάλ και για την αμηχανία-αγωνία που υπήρχε για την κατάληξη του συναπαντήματος αυτού, που κατέληξε τελικά σε μια συμφιλιωτική αποθέωση.
Λες να είχε μια θέση και στο αφιέρωμα για τα 40χρονα του φεστιβάλ; Θα μπορούσε ίσως, αλλά δεν είναι σε θέση να δίνει πια συναυλίες σε αυτή την ηλικία.

Εν πάση περιπτώσει το φεστιβάλ είναι μια ξεχωριστή υπόθεση, που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει. Κάθε μέρα ήταν σαν κυριακή, δηλ σαν κομμουνισμός –λέει κάπου, σε κάποιες αναμνήσεις του, ο αλτουσέρ, και το αναπαράγει συχνά ο ρούσης στα βιβλία του. Και αν στην επανάσταση συμπυκνώνεται ο πολιτικός χρόνος και κάθε μέρα μετράει σα μήνας, στα φεστιβάλ νιώθεις καμιά φορά να μετράει σα δεκαετία –που λέει ο λόγος- και σου φαίνεται αιώνας ολόκληρος ο ένας χρόνος, παρά κάτι, μέχρι να ξαναφτάσει ο σεπτέμβρης για το επόμενο.

Γιατί το φεστιβάλ είναι πάνω απ’ όλα οι ιστορίες που σου αφήνει και τις διηγείσαι μετά για χρόνια, ιδίως τις πιο περίεργες. Ο δύστροπος πελάτης που πέτυχες στην καντίνα, κάποιος μεθυσμένος που αντιμετώπισες σα μέλος της περιφρούρησης, οι διαχρονικοί τζαμπατζήδες που ήταν πρόθυμοι να κάνουν τους κασκαντέρ, προκειμένου να σκαρφαλώσουν και να μπουν έτσι, οι σινεφίλ που χώνονται σε μια γωνιά όλο το βράδυ και χάνουν όλα τα υπόλοιπα χαμένοι στην τέχνη τους, μικρά παιδάκια που πετάνε πέτρες στο πανί του καραγκιόζη, για να δουν τι έχει πίσω του, παλιοί σφοι που έρχονται κουμπωμένοι κι επιφυλακτικοί, αλλά βρίσκουν ένα σωρό παρέες και φεύγουν τραγουδώντας, κοκ.

Κι όμως υπάρχει και κόσμος, που δεν του αρέσει –από τους δικούς μας εννοώ. Θες γιατί μένουν σε μικρή πόλη και δεν τους κάνουν αίσθηση οι εκδηλώσεις εκεί, ή γιατί είναι πάντα τα ίδια και τα ίδια, γιατί θα μπορούσαμε να έχουμε αυτό κι εκείνο, και να μη φέρουμε τον τάδε και το δείνα, θες γιατί τους πιάνει λίγο και το αντιδραστικό τους. Αλλά εντάξει, φεστιβάλ χωρίς λίγη γκρίνια για ορισμένες ‘αμφιλεγόμενες’ καλλιτεχνικές επιλογές πχ, τι φεστιβάλ θα ήταν...

Αντί επιλόγου, κάποιες συμβουλές για τους καινούριους. Αν σε σταματήσουν στην είσοδο οι κάρτες γνωριμίας, πάρ’ το ως κομπλιμέντο πως μικροδείχνεις. Αν σε σταματήσουν οι σφοι με το κουτί της οικονομικής ενίσχυσης, πάρ’ το ως κομπλιμέντο πως πλουσιοδείχνεις. Αν και το πιο πιθανό είναι να σε έχουν περάσει για αρκετά μεγάλο, σοβαρό, οικογενειάρχη άνθρωπο, που έχει δουλειά και μπορεί να συνεισφέρει. Το οποίο βέβαια είναι κάπως αυθαίρετο ως συμπέρασμα, ακόμα και οικογενειάρχης να είσαι, αλλά λειτουργεί η δύναμη της συνήθειας κι ο αυθόρμητος φυσιογνωμισμός.


Αν πας με μαύρα παπούτσια, όταν φύγεις θα είναι άσπρα και σκονισμένα. Αν πας χωρίς ομπρέλα, θα βρέξει. Αν θυμηθείς να φέρεις μία, την επόμενη μέρα, μπορεί να βγάλει και ήλιο το βράδυ, κι εσύ θα την κουβαλάς τζάμπα. Αν πας, στο φεστιβάλ της αθήνας, με αμάξι, υπολόγισε μία ώρα επιπλέον για την κίνηση και το παρκάρισμα –που μετά τις εννιά-δέκα γίνεται κυνήγι θησαυρού. Αλλά η χειρότερη αυταπάτη που μπορεί να έχει κανείς, είναι εάν πιστεύει πως αρκεί μια μέρα για να το γυρίσει όλο, να το εξερευνήσει και να το χορτάσει. Ενώ στην πραγματικότητα θέλει περίπου τριάντα, για να τα δει όλα. Γιατί στο φεστιβάλ, κάθε μέρα μετράει σα μήνας...

30 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εχουνε προβλημα με τον εμπλουτισμο του φεστιβαλ οπως ακριβως ειχανε και με τον εμπλουτισμο του προγραμματος στο 18ο οπως πολυ σωστα λες. Γενικα βολευει μερικους η στασιμοτητα Την καλημερα μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Στην αρχή της τρίτης παραγράφου μάλλον λείπουν καναδυό λέξεις.

Ο γυρισμός από το φεστιβάλ ήταν πάντα προβληματικός, και τα παλιά τα χρόνια -να ψάχνεις στις αλάνες στο Περιστέρι μέσα στο σκοτάδι το πούλμαν ή το αυτοκίνητο.

Βέβαια, παρθενογένεση δεν υπάρχει, σαν ιδέα το Φεστιβάλ είναι παρμένο από τις αντίστοιχες εκδηλώσεις των δυτικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων -στη Γαλλία ακόμα και τώρα γίνονται η Fête de l'Humanité και η αντίστοιχη της Rouge των τροτσκιστών. Νομίζω την ιδέα της πρώτης διοργάνωσης την είχε η Ιωάννα Καρυστιάνη.

Στην πορεία πολλές ακόμα πολιτικές νεολαίες αντιγράψαν την ιδέα του Φεστιβάλ. Η ν. ΠΑΣΟΚ έκανε Γιορτή Νεολαίας και μια φορά είχε καλέσει τον Μίκη, που σ' εκείνη τη φάση τα είχε σπάσει με την ΚΝΕ ("γενίτσαροι") και είπε "Γιορτή είναι ελληνική λέξη, ενώ το Φεστιβάλ είναι ξενόφερτο. Εκτός αυτού, δεν με καλέσανε" (μπορεί να είναι μύθος αυτό).

Μια ακόμα νότα ήταν οι κνίτες που πουλούσαν εισιτήρια -και τώρα πουλάνε δηλαδή, αλλά τότε είχες την εντύπωση πως είναι πανταχού παρόντες. Στις γελοιογραφίες τις μεγάλες του ΚΥΡ, που είναι σύνθεση από πολλές μικρές, συχνά έβαζε δυο νεαρούς να πουλάνε 'εισιτήρια για το φεστιβάλ της ΚΝΕ'.

Ανώνυμος είπε...

11.47 Εγω δεν ειχα ποτε προβλημα με τις αλανες. Παντα το μηχανακι ητανε πρωτο πραγμα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Το φεστιβαλ προήλθε από τα φεστιβαλ της Π.Ο.Δ.Ν. τα υπόλοιπα για Γαλλίες κλπ. είναι η κλασική προσπάθεια να σβηστεί ότι θυμίζει Ε.Σ.Σ.Δ. Βασίλης

Valmy είπε...

Καλά οι Μανιαδάκηδες έχουν χάσει τη μπάλα με τίποτα δε βγαίνει η παπαριά που γράψανε

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Μήπως γνωρίζει κάποιος με ποιο σκεπτικό έγινε η τελευταία αλλαγή χώρου για το φεστιβάλ της Αθήνας;

Ανώνυμος είπε...

Εγω νομιζω οτι ειδικα απο τοτε που το Φεστιβαλ μετακομισε στο Τριτση γινεται προσπαθεια σοβαρη για αναβαθμιση του προγραμματος του.
Αναβαθμιση σημαινει πλουσιες εκδηλωσεις και καλυτερο δεσιμο πολιτικου-πολιτιστικου.
Επιπλεον θεωρω πολυ καλη ιδεα που δινεται βαρος στον αθλητισμο. Περα απο τους δρομους που ανοιγει, ο αθλητισμος ειναι μεγαλη υποθεση. Πρεπει να ειναι πολυ μικροαστος και μαθουσαλας οποιος φτυνει ετσι αυτο το κομματι παρεμβασης. Και εγω δεν ειμαι πολυ του θεατρου αλλα θεωρω πολυ σωστο το Φεστιβαλ κινιματογραφου με το αφιερωμα στον Κατρακη που ξεκιναει η ΚΝΕ φετος.
Ο κομμουνιστης πρεπει να ειναι οπου χτυπα ο παλμος της νεολαιας. Και στα γηπεδα και στις συναυλιες και να παρεμβαινει παντου. Ουτε σφιχτες χρυσαυγιτες θα γινουμε ουτε μαθουσαλες ακινητοι σαν το Βουδα σε μια καρεκλα.
Τελος ειναι φανερο οτι προσπαθουμε να αναπτυξουμε δεσμους με τη νεα γεννια καλλιτεχνων και ανεξαρτητα απο την πετρια που κουβαλα ο καθενας ειναι κατι που σωστα το επιδιωκουμε ακομα και αν καμια φορα καποιες επιλογες δεν βγαινουν σωστες.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Η αλλαγή έγινε με το σκεπτικό της αμεσότερης επαφής με τη νεολαία της δυτικής αθήνας και της ανάδειξης του πάρκου που έχει γίνει στόχος διαφόρων επιχειρηματικών συμφερόντων με σκοπό την ανάπτυξη φυσικά.
Ο νέος χώρος αν κ αρχικά με είχε προβληματίσει τελικά είναι πολύ καλύτερος από τον προηγούμενο γιατί είναι μεγαλύτερος κ ωραιότερος.Επίσης η μεγάλη πλειοψηφία των αθηναίων δεν ήξεραν καν την ύπαρξη του πάρκου. Ο κόσμος που έρχεται είναι παρά πολύς σε σημείο να απορείς τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στις πορείες,στις εκλογές κλπ.
Παρόλαυτα πλέον το φεστιβάλ μου προκαλεί μια μικρή μελαγχολία γιατί μεγαλώνουμε και αρχίζουμε να αναπολούμε τα παλιά,βλέπουμε λιγότερους γνωστούς (όχι δεν έχουν πεθάνει αλλά μετακομίσει,μεταναστεύσει,αποχωρήσει από το κίνημα).
Είναι κ αυτή η κατάθλιψη της εποχής ότι καλά μαζευόμαστε για χορούς κ τραγούδια αλλά κατά τ άλλα σιωπή και ιδιώτευση. Τέλος πάντων άλλη κουβέντα αυτή.

mariori

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Σίγουρα ο χώρος είναι μεγαλύτερος και εγώ στην αρχή είχα προβληματιστεί, λόγω ότι πήγαινα από πολύ μικρός στον παλιό και είχα πολλά βιώματα, αλλά όντως το πάρκο είναι καλύτερο σαν χώρος. Κατά τα άλλα για την κατάθλιψη της εποχής δεν έχω παρά να συμφωνήσω.

zoot horn rollo είπε...

Απίστευτα θλιβεροί οι ικεα... δώστε "true"ιλα στο "λαό" σας.
Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με ratm κατα τ'άλλα...

Ανώνυμος είπε...

Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει η αναφορά στην ΚΚ-ΕΑ με το φεστιβάλ της ΚΝΕ. Σίγουρα δεν εκφράζουν οι άνθρωποι τη νεολαία.
Σε λίγο, όμως, θα καταντήσει η φάση εμμονή, όπως με το ΚΚΕ εσωτ. Εκεί που δεν κόλλαγε πουθενά, πεταγόταν-σαν πορδή-στη συζήτηση από μέλη του ΚΚΕ. Στην τελική, διαφήμιση τού γινόταν. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα και με την ΚΚ-ΕΑ.
Ήθελα μόνο να προειδοποιήσω για τα κολλήματα με τους "πρώην". Όχι και σε κάθε άρθρο αναφορά σε αυτούς.
Το σημαντικότερο είναι η ελάχιστη συμμετοχή της νεολαίας στα "κοινά", ειδικά τα τελευταία 4 χρόνια. Αυτό είναι αίτιο για "κατάθλιψη", όχι ότι μεγαλώνουμε. Και το πρόβλημα αυτό αφορά και την ΚΝΕ.
Ποιος ξέρει, ίσως να είχαν υπολογίσει και αυτό τον παράγοντα. 30 χρόνια θα δημιουργούμε ψηφοφόρους Χρυσής Αυγής (ψευτομαγκιά,πασοκισμός- εθνικισμός), 20 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση, και να'σου το σημερινό 20χρονο, να θεωρεί ότι η πιο επαναστατική κίνησή του είναι κανένας...αγκυλωτός(!) στο μπράτσο.

ζ

zoot horn rollo είπε...

ζ
Δε θα έλεγα σε κάθε άρθρο, μάλλον καιρό είχαν να πετάξουν τέτοιου επιπέδου "πατάτα". Η ανάρτηση των "true" φτώχεια, κι όχι μόνο,σε πολλά επίπεδα προδίδει.
Για τη νεολαία και τα κοινά, έχουν βάση οι προβληματισμοι σου. Εννοείται ότι η μεγαλύτερη επίθεση γίνεται στα μυαλά των νέων. Μη ξεχνάμε και το εκτεταμένο "κάψιμο" της συνείδησης των σημερινών ηλικιών 30-45, με πολλούς τρόπους, μερικούς τους αναφέρεις. Πολύ μεγάλη ζημιά,σχεδόν ανεπανόρθωτη σε κάποιες περιπτώσεις. Θα παλέψεις και μ'αυτά όμως, δε γίνεται αλλιώς.

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπαρχει κανενος ειδος κολλημα με τους ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΔΕΣ και καθε ειδος χαφιεδες.οταν εχουνε διαφωνησει με ολα εδω και 20 χρονια και ξαφνικα την ωρα που η αστικη ταξη παιζει το χαρτι του συριζα το 2012 βγαινουνε πισωπλατα διαστρεβλωνοντας το 15ο συνεδριο για να χτυπησουνε το κομμα αυτο λεγεται αλητεια και δεν χρειαζεται καμμια χαλαρωση στην επαγρυπνηση απεναντι τους και σε καθε ειδος οπορτουνισμου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Λοιπόν, Κάπταιν, και όσοι δε με βαριέστε, ακούστε μια προσωπική εμπειρία, με πολλά διδάγματα, από το ...1ο (!) Φεστιβάλ, στου Ζωγράφου, το '75.
Είμαι περαστικός από την Ελλάδα, μέλος του κόμματος αλλά σε οργάνωση της ΟΔ Γερμανίας, και με επιστρατεύουν εξοοργανωτικά, (χωρίς κομ. σύνδεση-δεν υπήρχε χρόνος) κάποιοι γνωστοί σ., για να λύσω βασικά ένα γραφειοκρατικό πρόβλημα της ηλεκτροδότησης των εγκαταστάσεων (άδεια εργοταξιακού ρεύματος από ΔΕΗ). Πήγα, το έλυσα, και ..."κάτσε εδώ σύντροφε να βοηθήσεις, αφού είσαι και μηχανικός". Εκατσα, και σε λίγο νάσου μπουκάρει μια νεαρή συντρόφισσα, χαριτωμένη και ντελικάτη (όποιος λέει οτι δεν τα προσέχουμε αυτά, εκτός από ψεύτης είναι και αντικομμουνιστής και πράχτορας...): "Σύντροφε, με έστειλαν σε σένα να μου δώσεις μια δουλειά να κάνω". Κολακευμένος εγώ, σαν γύφτικο σκερπάνι, κοίταξα έξω, είδα έναν σύντροφο, που παιδευόταν να στήσει έναν προβολέα σε μια κολώνα, πάνω σε μια σκάλα ~10 μέτρων (!) και τις λέω: "Τράβα να βοηθήσεις αυτόν εκεί, να του δίνεις τα εργαλεία"! Η κοπέλα με κοίταξε διστακτικά και ερωτηματικά αλλά εγώ ...πάνω στον καθοδηγητικό (;!) μου οίστρο (τρομάρα μου) δεν άφησα της περιθώρια: "Ελα πήγαινε!" ....και πήγε,η καυμένη! Τι νάκανε, στο κόμμα δε λέμε ποτέ όχι!
Οσο το θυμάμαι ντρέπομαι, θα δείτε παρακάτω γιατί. Εκανα σωρεία λαθών εκείνη την ημέρα. Πρώτον, δεν είχα αρμοδιότητα να της δώσω εγώ δουλιά, έπρεπε να την στείλω στον εργοταξιάρχη (αν υπήρχε, λέμε τώρα) η, τέλος πάντων, σε ότι τον υποκαθιστούσε η έστω σε κάποιον πιο μπασμένο στη δουλιά του Φεστιβάλ, εγώ κομήτης ήμουνα, τι δουλιά είχα να δίνω ...διαταγές!
Δεύτερον, λειτούργησα σα γραφειοκράτης του χειρίστου είδους. Αντί να αλλάξω δυο κουβέντες με τη συντρόφισσα, να δω τι μπορούσε η ίδια να προσφέρει και να της βρω την κατάλληλη γι αυτήν δουλιά, την έστειλα άρον-άρον σε ό,τι ΕΓΩ έκρινα ότι χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή.
Τρίτον, παραβίασα όλους τους κανόνες της εργονομίας/ασφάλειας εργασίας.
Τέταρτον, ένας σωστός κουμανταδόρος συνεργείου δε λειτουργεί έτσι. Εντάξει, άπειρος μηχανικός ήμουνα, αλλά γι αυτό ακριβώς έπρεπε να είμαι συμμαζεμένος. Ο κουμανταδόρος, με μια ματιά στα χέρια της κοπέλας (λεπτά, τελείως ακατάλληλα για χειρωνακτική) θα απέφευγε την ..πατάτα!
Πέμπτον...., έκτον,,,,, χαμός, μη σας τα ζαλίζω. Δε λέω, υπήρχε η πίεση του χρόνου κλπ., αλλά νομίζω πως έπαθα ...έπαρση λόγω της κατανάγκην βιαστικής επιστράτευσης μου σε μια καθοδηγητική δουλιά. Μου φάνηκε πως κάποιος ήμουνα και έπρεπε να το επιβεβαιώσω! Δεν έπρεπε να μου επιτρέψουν διοικητικά καθήκοντα, παρά μόνο συμβούλου, κι αν οι σύντροφοι καθοδηγητές (νομίζω ο Σκαμνάκης ήταν στο οργανωτικό του Φεστιβάλ) έκαναν λάθος, εγώ θα έπρεπε τουλάχιστον να τους το προτείνω. Αλλά πολλές φορές κάτω από την ...επαναστατική ορμή(!), και την πολλή κομματικότητα(!!), κρύβονται και προσωπικές αδυναμίες.., ιδίως όταν βολεύει..., κι αυτό είναι ένα από τα πιο σκληρά μέτωπα για έναν αγωνιστή, πολύ σκληρότερο από τους true-ληδες και τους αντικομμουνιστές συριζάνους.

Τέλος πάντων δε συνέβη τίποτε το κακό, ούτε στο Φεστιβάλ, ούτε στη συντρόφισσα, για την οποία ίσως θα έμεινε αλησμόνητη η εμπειρία (το γιατί παρακάτω). Ηρθε μετά και γνωριστήκαμε, κι έτσι έχω το όνομά της, που τότε δεν μου έλεγε τίποτε. Ομως το συγκράτησα, και πολύ αργότερα, χρόνια, όταν έμαθα ποιά έγινε, συνειδητοποίησα το μέγεθος της πατάτας μου, να στείλω μια βιρτουόζα του ...βιολοντσέλου (!), να σκαρφαλώνει σε επικίνδυνες σκάλες κουβαλώντας πένσες και λαμπτήρες!!
Λεγόταν Εύη Ρεμπούτσικα, και ήταν αυτή, που ξέρετε.
Ελπίζω να μην ήμουνα ένας (πρόσθετος η μη) λόγος, που μετά έφυγε από το Κόμμα. Ανήκει σε οικογένεια αγωνιστών της αντίστασης, με νεκρούς.
Το Φεστιβάλ ήταν πάντα μια αλησμόνητη εμπειρία, από κάθε πλευρά.

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Kαταπληχτική ιστορία. Στο ξεστήσιμο του Ζωγράφου ήμουνα κι εγώ, στο στήσιμο δεν θυμάμαι αλλά μάλλον όχι (αλλιώς θα το θυμόμουν).

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ. καλα ρε μπαγασα εστειλες τετοια συντροφισσα πανω στην σκαλω σια δεν βρηκες κατι πιο ευκολο να κανει πως το αντεξες ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

nkst είπε...

Στο Φεστιβάλ του Ζωγράφου παρευρέθηκα και γω και τις δύο μέρες. Μαθητής 5ης Γυμνασίου τότε, και γείτονας. Αργότερα και μετά το 2ο Φεστιβάλ στην Καισαριανή μετακόμισα για κάποια χρόνια στην Θεσσαλονίκη λόγω της φοίτησής μου στο τοπικό Πολυτεχνείο. Τρίτο τοπικό Φεστιβάλ στο γήπεδο Τριανδρίας. Χαρμάνια μπετόν και καροτσάκια μεταφοράς μπαζών θυμάμαι, ίσως λόγω ειδικότητας, και ξαφνικό μπουρίνι. Εχω και σχετικές φωτογραφίες.Στα μετέπειτα Φεστιβάλ της πόλης στο πάρκο τέρμα Χαριλάου θυμάμαι δουλειά στο δισκοπωλείο, καθάρισμα στις "Καλλιόπες", και αμέτρητες βραδινές περιφρουρήσεις. Α και κάτι μπινελίκια ως τροχονόμος γιατί αναγκαζόμασταν,για να διευκολύνουμε το Parking, να κλείνουμε κάποιον δευτερεύοντα δρόμο.Αλλες εποχές, με αμέτρητο ενθουσιασμό αλλά και ρομαντισμό για το ότι θα ήμασταν η γενιά που θ' αλλάζαμε τον ρου της ιστορίας στην πατρίδας μας. Σήμερα μεσόκοπος πιά,αλλά πάντα αδιαπραγμάτευτα ονειροπόλος παρευρίσκομαι πάντα στο Φεστιβάλ της Αθήνας (συνήθως τις δύο απο τις τρείς-κάποτε τέσσερις μέρες)αφήνοντας χώρο στα παιδιά μου να ζυμώσουν με τη σειρά τους τ'όραμα μιας δικαιότερης κοινωνίας.
Υ.Γ. Κατά κοινή παραδοχή το Φεστιβάλ,χρόνο το χρόνο, προσπαθεί να αγκαλιάσει όλο και περισσότερα θέματα που απασχολούν την σύγχρονη νεολαία.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Σεχταρ ο Τρομερος ονομα και πραγμα,γραφειοκρατης στυγνος και σταλινικος!Το φαγες το κοριτσι.

Σε ενα φεστιβαλ εχω παει μονο,το περσινο.Ειδα παρα πολυ κοσμο,που εξωτερικα τουλαχιστον δεν εμοιαζε να στηριζει το κομμα,πχ πολλοι πιο πολυ θα ταιριαζαν σε ενα παρτυ της ΔΑΠ ή σε καποια Θυρα,πραγμα που σημαινει οτι ερχονται περισσοτεροι απο τους φιλους και τους ψηφοφορους.Κατι που ειναι σαφως θετικο.

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Δεν νομίζω πως μπορείς πια να ξεχωρίσεις από την εξωτερική εμφάνιση τον κόσμο που στηρίζει το κόμμα, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για κόσμο από τις περιοχές κοντά στο πάρκο Τρίτση, στις οποίες οι πλειονότητα των νέων έχει ένα συγκεκριμένο ενδυματολογικό κώδικα.
Εξαιρώ βέβαια κάτι τύπους που είδα και γω πέρυσι στην νεανική σκηνή,(την ώρα του Μουζουράκη), με περίεργα καπέλα, με τιράντες κτλπ, οι οποίοι και μένα μου έκαναν για δαπίτες.
Κατά τα άλλα γνωρίζω πραγματικά πολύ κόσμο, με εμφάνιση "κάγκουρα", που στηρίζει το κόμμα και σε πολλές περιπτώσεις αρκετά ενεργά.

Ανώνυμος είπε...

….κι επειδή το φεστιβάλ κνε-οδηγητή δεν είναι μόνο υπόθεση της Αθήνας, να πούμε και μια ιστορία επαρχιώτικη. 1976 σε μια κωμόπολη της Βόρειας Ελλάδας. Λίγους μήνες πρίν έχει στηθεί η κομματική οργάνωση του κόμματος. Δυο παπούδες, βετεράνοι, και τέσσερις πρώην Εδαίτες στήσαν μετά από χρόνια την κόβα. Βαθιά πίστη στο κόμμα, πείρα από αγώνες αλλά και χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο σε όλους τους συντρόφους. Μ’ αυτά τα όπλα κατάφεραν και αμέσως σχεδόν προσέλκυσαν τρεις νέους (μαθητές) και έτσι είχε σχηματιστεί και η πρώτη όβα της κνε. Γραμματέας εγώ (τρομάρα μου), με μοναδικό κριτήριο ότι είχα δώσει πρώτος βιογραφικό (δεν υπήρχε αντικειμενικά και άλλο κριτήριο). Δυο μήνες λειτουργία της όβας και μετά από δυο συνελεύσεις και ένα ιδεολογικό μάθημα που είχαμε κάνει μας έρχεται ραπόρτο για να κάνουμε προφεστιβαλική εκδήλωση (όσο και αν φαίνεται περίεργο, πράγμα σπάνιο τότε για την επαρχία, αλλά οι αγωνιστικές παραδώσεις και η μεγάλη παράδοση του κόμματος στην κωμόπολη ήταν στοιχεία που πίεζαν στην γρήγορη ανοιχτή παρουσία της νεολαίας του κόμματος). Με πείρα μηδέν αλλά χωρίς κανένα δισταγμό όλοι (όβα και κόβα) είπαμε ότι θα γίνει. Βοήθεια θα είχαμε από την κόβα αλλά την πολιτική ευθύνη της διοργάνωσης, οι τρείς κνίτες. Καλοκαίρι (και με μια διαολεμένη ζέστη), μαθήματα δεν είχαμε, αρχίζουμε λοιπόν.
Έξι συνεδριάσεις, οι τρείς μαζί με τον γραμματέα της κόβας (καλή του ώρα εκεί που είναι) και συζητήσεις επί συζητήσεων για το πώς θα γίνει, τι θα περιλαμβάνει το φεστιβάλ. Ιδέες και προτάσεις πολλές, που όμως όπως εγκρινόταν, αναθεωρούνταν την επόμενη ώρα γιατί ούτε τεχνικά ούτε οικονομικά μπορούσαν να γίνουν. Οι μέρες περνούσαν και έπρεπε όμως να βάλουμε μπροστά. Στην έκτη συνεδρίαση, επιτέλους, η μηχανή παίρνει μπρός. Ο Γραμματέας της κόβας (από τους Εδαίτες ήταν αυτός) φέρνει μαζί του στη συνεδρίαση και τον μπαρμπα- Γιάννη, τον βετεράνο (παλιό μέλος της ΟΚΝΕ, του κόμματος και της τοπικό στέλεχος της ΕΠΟΝ). Κουτσός (από γερμανικό βόλι στον ΕΛΑΣ), ρυτιδιασμένος (από τον ήλιο των χωραφιών και της Μακρονήσου) μπήκε και έκατσε σε μια γωνιά του δωματίου (στο σπίτι του γραμματέα της κόβας) που συνεδριάζαμε. Ο σύντροφος του είπε, έλα και κάθισε εδώ μπαρμπα- Γιάννη και του έδειξε την καρέκλα στο τραπέζι που συνήθως καθόταν αυτός. Δε χρειάζεται, του είπε, αυτούς να αρχίζεις να βάζεις εκεί (και μας έδειξε). Συνεχίσαμε. Είπαμε τα δικά μας, προτείναμε, απορρίψαμε πάλι. Σε μια στιγμή ο γραμματέας της κόβας γύρισε στο μπαρμπα- Γιάννη και του επίπε: Εσύ τι λες σύντροφε, έχεις καμία πείρα να μας μεταφέρεις; Τα μάτια του πήραν φωτιά. Μπροστά μας δεν είχαμε πιά τον ανήμπορο σακάτη. Η φωνή του διαφορετική, η χωριάτικη προφορά του αλλαγμένη. Άλλος άνθρωπος. Από ατσάλι. Μας μίλησε για την ΟΚΝΕ, για τις διώξεις, για την ΕΠΟΝ. Σιωπή. Λίγα λόγια. Στο τέλος κατέληξε. Σύντροφοι, σημασία δεν έχει μόνο το περιεχόμενο των εκδηλώσεων μιας κομμουνιστικής οργάνωσης αλλά το πώς θα προσεγγίσουμε τον κόσμο και ιδιαίτερα εσείς την νεολαία. Το περιεχόμενο το διαμορφώνουμε ανάλογα με τις συνθήκες και τις δυνατότητες που έχουμε. Βάλτε τα κάτω, δείτε τι έχουμε, μ’ αυτά θα κάνουμε το πανηγύρι (έτσι το έλεγε το φεστιβάλ και εμείς από σεβασμό δεν τον διορθώναμε). Τελείωσε. Και μετά, μέσα σε μισή ώρα, καταλήξαμε στο τι θα κάνουμε. Μετά από χρόνια, όταν συζητούσαμε για την μετάδοση πείρας, σκεφτόμουνα ακόμα τον σακάτη, τον μπαρμπα-Γιάννη και αναρωτιόμουνα αν υπολειπόταν σε τίποτα η απλοϊκή τοποθέτησή του από τις δικές μας βαθυστόχαστες επεξεργασίες.
Το πρόγραμμα που καταλήξαμε ήταν:
Πολιτική Ομιλία από το Κόμμα, χαιρετισμός της ΚΝΕ, απαγγελία δυο ποιημάτων και μουσική (που δεν είχαμε βρει ακόμα). Τεχνική υποστήριξη; Έναν ενισχυτή με δυο κόρνες (εκείνα τα παλιά ηχεία) και για τις κατασκευές (εξέδρα και ταμπλώ) θα φρόντιζε ένας σύντροφος οικοδόμος από την κοβ. Προβλήματα; Πολλά. Τρείς κνίτες
(συνέχεια)

Ανώνυμος είπε...

ήμασταν. Ακόμα και για τις απαγγελίες των ποιημάτων έπρεπε να βρούμε κι άλλα άτομα, επειδή εμείς θα είχαμε άλλα καθήκοντα. Το τι έγινε τις επόμενες μέρες δεν περιγράφετε. Από τον κύκλο μας, των συμμαθητών, στο άκουσμα για το φεστιβάλ, προέκυψαν γύρω στους είκοσι εθελοντές (οι πιο πολλοί από οικογένειες οπαδών μας), που στην πορεία οι περισσότεροι έγιναν κνίτες (έτσι χτιζόταν τότε η κνε, μέσα από τα φεστιβάλ). Το ένα ταμπλώ που υπολογίζαμε έγινε έξι., ο χώρος που ζητήσαμε από το δήμο περιφράχτηκε (με κάτι παλιές λινάτσες) αν και δεν το είχαμε προγραμματισμένο (έτσι για να αισθανόμαστε εκείνες τις λίγες ώρες του φεστιβάλ ότι εκεί ήταν λαϊκή δημοκρατία). Μουσική βρέθηκε τελικά. Ο Θοδωράκης (όπως τον γράφω). Από δική μας οικογένεια, έπαιζε μπουζούκι σε σκυλάδικο αλλά το κόμμα, κόμμα. Ρεπερτόριο φτωχό (τα δημοτικά που είχαν γίνει αντάρτικα και τα πολιτικά του Θεοδωράκη που ακουγόταν τότε). Ήρθανε και τα κορίτσια από το χορευτικό του πολιτιστικού συλλόγου και μας ζητήσαν να χορέψουνε. Εκεί κάναμε την πρώτη «πατάτα». Είπαμε ότι σε φεστιβάλ της κνε δεν χωράνε τέτοιες εκδηλώσεις (δεν έχουν πολιτικό χαρακτήρα). Ευτυχώς επενέβη ο σακάτης ο μπαρμπα-Γιάννης μόλις το έμαθε. Αφού μας έκραξε (πρώτη φορά τον βλέπαμε τόσο αυστηρό) και μας είπε ότι από μόνοι μας θα έπρεπε να επιδιώκομε να προβάλουμε τους δημοτικούς χορούς (αργότερα όταν ωριμάσαμε κάπως ιδεολογικά καταλάβαμε πως αυτός ο απλός σύντροφος είχε εμπεδώσει τη θέση μας για το λαϊκό πολιτισμό καλύτερα από τον καθένα), πήγαμε με κατεβασμένα τα αυτιά και είπαμε στα κορίτσια να χορέψουν. Οι μέρες περνούσαν και το μόνο που μας ανησυχούσε (εμάς τους τρείς κνίτες και τους εθελοντές νεολαίους) ήταν ότι δεν δινόταν άδεια από την αστυνομία (έτσι ήταν τότε, τα απομεινάρια της χούντας για τη διοργάνωση εκδηλώσεων). Τις ανησυχίες μας (που δεν φαινόταν στα πρόσωπα των μεγαλύτερων κομματικών) τις εκφράσαμε στον μπαρμπα-Γιάννη (που εν τω μεταξύ με την παρουσία του στις προετοιμασίες και στο χώρο του φεστιβάλ είχε κερδίσει εκτός από το σεβασμό μας και τον τίτλο του κνίτη). Χαμογέλασε, και μας το ξεκαθάρησε. Ορθά κοφτά. Πάρομε δεν πάρουμε το χαρτί, το πανηγύρι θα γίνει.
Η μέρα έφτασε. Κυριακή. Εμείς από το πρωί παρόντες. Να είναι όλα στην εντέλεια. Τεχνικά προβλήματα, το ένα μετά το άλλο. Και το περιπολικό παρόν όμως. Εκεί δίπλα στο χώρο για την «τήρηση της τάξεως». Δεν φτάναν οι δυό χαφιέδες που που από το πρωί ήταν στο απέναντι καφενείο (δεν είχαν ξαναπατήσει εκεί), έπρεπε να είναι και η επίσημη πλευρά του κράτους να ελέγχει ποιος και τι. Δεν αντιδράσαμε παρότι το όλο θέαμα του χαφιεδότσουρμου ήταν το θέμα συζήτησης. Κι αφού αρχίσαμε να φωνάζουμε με τον ενισχυτή συνθήματα και ανακοινώσεις για την εκδήλωση (που μικροφώνιζε συνεχώς και ευτυχώς ήρθε ένας ηλεκτρολόγος Πασόκος με καταγωγή από δικιά μας οικογένεια και μας το έλυσε) έφτασε το μεσημέρι. Αράξαμε στο απέναντι καφενείο, προκλητικά δίπλα στους δυό χαφιέδες και αφού ήπιαμε την φραπεδιά μας, μετά από κέρασμα των κομματικών που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, ήπιαμε και το πρώτο μας τσίπουρο. Την μουσική την κλείσαμε το μεσημέρι, όχι από παρατήρηση των μπάτσων αλλά μετά από «διαταγή» του κνίτη μπαρμπα-Γιάννη. Θέλει να ησυχάσει ο εργαζόμενος το μεσημέρι, δε θα του χαλάσουμε εμείς το ραχάτι μας είπε. Και αφού κλείσαμε το αρχαίο εκείνο μανητόφωνο (μας είχε μασήσει τρείς κασέτες αλλά ευτυχώς πριν την εκδήλωση, μετά έδειξε καλή διαγωγή), μας κέρασε από την πενιχρή του σύνταξη και άλλο πενηνταράκι.
Το μεσημέρι πέρασε, πέντε η ώρα και βάλαμε ξανά τη μουσική. Και δώστου συνθήματα. Άρχισαν να έρχονται και οι πρώτοι επισκέπτες. Κουβέντα με τους κομματικούς που ήταν άπαντες παρόντες, συγχαρίκια και παροτρύνσεις να μπουν κι άλλοι στο κόμμα. Εκεί κατά τις πεντέμισι κατεβαίνει ο Αβραάμ. Με το παχύ (συνέχεια)

Ανώνυμος είπε...

μουστάκι, ο επονομαζόμενος «κομμούνι». Κι άλλοι πολλοί είναι γνωστοί κομμουνιστές στην πόλη μας, αλλά κανένας δεν έχει τέτοιο παροτσούκλι. Μόνο ο Αβραάμ. Οι δεξιοί όταν θέλουν να αναφερθούν απαξιωτικά ή με φόβο για τους κομμουνιστές, αυτόν αναφέρουν, τον Αβραάμ το «κομμούνι». Αλλά και οι δικοί μας όταν θέλουν να δώσουν το χαρακτήρα του αταλάντευτου και σκληρού κομμουνιστή, αυτόν αναφέρουν. Εβδομηντάρης στην ηλικία, για τριαντατόσα χρόνια φυλακή και εξορία έχουμε ακούσει αλλά στέκεται σαν σαραντάρης. Σκληρή φυλή οι καυκάσιοι πόντιοι. Αυτά τα ήξερα. Δεν καταλάβαινα μόνο γιατί αυτός ο φόβος και τρόμος των δεξιών δεν ερχόταν στο κόμμα (στις συνεδριάσεις δηλαδή). Υπολόγιζα ότι μπορεί να ήταν από την ηλικία του αλλά η φυσική άριστη κατάστασή του δεν συνηγορούσε σ’ αυτό. Άλλωστε ο μπαρμπα-Γιάννης, ο σακάτης, κοντά του ήταν στην ηλικία Την αλήθεια θα την μάθαινα λίγες μέρες μετά. Μόλις έφτασε λοιπόν ο Αβραάμ (που ήταν στα νιάτα του σιδεράς και πεταλωτής) στο χώρο του φεστιβάλ, δεν μας χαιρέτησε κάν. Έστριψε προς το περιπολικό και έπιασε κουβέντα με τον επικεφαλής. Πρίν το καταλάβουμε άνοιξε φασαρία. Τέσσερις μπάτσοι και οι δυο χαφιέδες που σηκώθηκαν από το καφενείο και απέναντι το «κομμούνι». Όλοι που ήμασταν εκεί, μαζευτήκαμε γύρω. Ο Αβραάμ να τους διαλωστέλνει που προκλητικά παρακολουθούν ποιος θα μπει στο χώρο του φεστιβάλ και αυτοί να τον απειλούν ότι θα τον συλλάβουν (βρήκαν άνθρωπο να φοβερήσουν). Ο μπαρμπα- Γιάννης μόνο μπόρεσε και τον κάλμαρε αλλά με τη ρητή υπόσχεση ότι θα το χειριστεί αυτός το ζήτημα. Μας είπαν να μπούμε στο χώρο του φεστιβάλ και μετά από λίγο και τις διαβουλεύσεις του μπαρμπα-Γιάννη το περιπολικό μαζί με τους δυο χαφιέδες αποχώρησαν πιο πέρα, έτσι που να μην φαίνονται. Ο Αβραάμ αφού έκανε μια βόλτα στα ταμπλώ, είδε τις φωτογραφίες, πλησίασε στην μικρή εξέδρα που είχαμε κάνει και ρώτησε ποιος είναι ο υπεύθυνος της κνε. Θέλοντας και μη του είπα ότι εγώ είμαι ο γραμματέας της όβας. Με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε έλα να σου πω. Με πήγε προς το μέρος των ταμπλώ και μου είπε ότι από εδώ κάτι λείπει. Είχαμε κάνει κάτι ταμπλώ με φωτογραφίες για τις σοσιαλιστικές χώρες, για τα προβλήματα των αγροτών, των μαθητών και ένα για την εθνική αντίσταση. Το δεύτερο το ξεχάσατε σύντροφε μου είπε. Δεν το κατάλαβα και τον ρώτησα. Άρχησε να μου λέει για το ΔΣΕ φυσικά και τότε μπήκα στο νόημα. Προσπάθησα να το δικαιολογήσω ότι δεν είχαμε υλικό αλλά μάλλον δεν τον έπεισα. Τελικά του είπα ότι του χρόνου θα έχουμε (δεν τήρησα την υπόσχεση δυστυχώς) και του είπα να καθίσει στην μπροστινή σειρά των καθισμάτων (κάτι σαν επίσημος δηλαδή). Πήγε και έκατσε στην τελευταία. Ρώτησα διακριτικά τον μπαρμπα-Γιάννη για τον Αβραάμ. Άστα μου είπε τώρα, θα σου πω άλλη μέρα. Τώρα κοίτα το φεστιβάλ. Άρχισε να έρχεται κόσμος και θα πρέπει να αρχίσετε.
Παρένθεση: Ο Αβραάμ, όπως έμαθα μετά από λίγες μέρες, ήταν από τους διαγραμμένους ζαχαριαδικούς του Αη-Στράτη. Αν και ο μπαρμπα-Γιάννης έλεγε ότι δεν κάνει καλά που επιμένει και είναι έξω από το κόμμα, μου μίλησε με μεγάλο σεβασμό γι’ αυτόν. Είχε μπεί στην ΟΚΝΕ το 24 και ήταν ο πρώτος εξόριστος του νομού. Πέρασε από διχτατορίες, εθνική αντίσταση, ΔΣΕ. Ακλόνητος, ο μόνος που δεν υπέγραψε επί Μεταξά. Στον παράνομο μηχανισμό μετά τον πόλεμο. Αλλά μετά το 56 τα τσούγκρησε με τους Κολλιγιαναίους (έτσι τους έλεγε ο μπαρμπα-Γιάννης). Πρώτον αυτόν έπιασαν μετά από τη διχτατορία από το κόμμα για να αποκατασταθεί αλλά αυτός (αγύριστο κεφάλι έλεγε ο μπαραμπα-Γιάννης) έλεγε πρώτα το Ζαχαριάδη και μετά όλους εμάς. Ο Αβραάμ δυστυχώς δεν πρόλαβε να ζήσει την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη.
Το φεστιβάλ άρχισε στις 8 και μισή. Μαζέυτηκαν κοντά στα τρακόσια άτομα. Ούτε στη φαντασία μας δεν περιμέναμε τέτοια επιτυχία. Ήταν και οι εποχές φυσικά τέτοιες και οι παραδόσεις της πόλης βοηθούσαν. Ο σύντροφος ο κνίτης που
(συνέχεια)

Ανώνυμος είπε...

παρουσίαζε το πρόγραμμα ανέβηκε και μπροστά στο πλήθος τα ψηλοέχασε. Τραύλιζε αλλά τελικά ανακοίνωσε όλο το πρόγραμμα. Αμέσως μετά κάλεσε τον αντιπρόσωπο της κνε (εμένα δηλαδή που εν τω μεταξύ είχα εκνευριστεί μαζί του γιατί τραύλιζε) να απευθύνει χαιρετισμό. Ανέβηκα στην μικρή εξέδρα και έκανα μια από τα ίδια. Πρώτη φορά μιλούσα μπροστά σε κόσμο και μάλιστα μπροστά στο κόμμα. Τελείωσα κατακόκκινος με υψωμένη τη γροθιά φωνάζοντας ζήτω το ΚΚΕ. Όταν κατέβηκα, δεν κατάλαβα πως αλλά έπεσα στην αγκαλιά του Αβραάμ. Είχε σηκωθεί από τις τελευταίες θέσεις και ήρθε δίπλα στην εξέδρα. Με αγκάλιασε και έκλαιγε. Τα έχασα. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Έβλεπα κόσμο γύρω μου να χειροκροτάει, να φωνάζει συνθήματα και νομίζοντας ότι είναι για μένα αναρωτιόμουνα γιατί αφού δεν τα είχα πει και πολύ καλά, τα είχα μπερδέψει στην ομιλία. Γρήγορα κατάλαβα φυσικά πως το σκηνικό ήταν που ενθουσίαζε τον κόσμο. Το «κομμούνι», η ιστορία του κόμματος, να αγκαλιάζει τη νέα γενιά του, τον άπειρο κνίτη. Παραδίπλα η μάνα μου, να καμαρώνει, ξεπέρασε εκείνο το βράδυ όλους τους δισταγμούς που είχε (από φόβο για το «μέλλον» μου) για την ένταξή μου στην κνε.
Ανέβηκε μετά ο αντιπρόσωπος του κόμματος για την κεντρική ομιλία. Μεγάλη ομιλία αλλά τσιμουδιά από κάτω. Όλοι παρακολουθούσαν με προσοχή. Κανένα σύνθημα μέχρι το τέλος. Όταν όμως τελείωσε σ’ όλη την πόλη ακούστηκε Καπα Καπα Ε, το κόμμα σου Λαέ. Από λάθος στον συντονισμό δεν ανακοινώσαμε την απαγγελία ποιημάτων. Αποτέλεσμα να κατσουφιάσουν τα δυό κορίτσια που είχαν αναλάβει. Τελικά μετά από «διαβουλεύσεις» κάναμε «διάλλειμα» στο μουσικό πρόγραμμα που εν τω μεταξύ ανακοινώσαμε και άρχισε και έγιναν και οι απαγγελίες. Ο Οδηγητής του Βάρναλη και ένα του Ρίτσου που δεν θυμάμαι πιο ήταν αλλά που χρειάστηκε πριν το φεστιβάλ να δώσουμε μάχη με την κοπελιά που της χρεώσαμε την απαγγελία. Ο λόγος; Δεν είχε ομοιοκαταλεξία και η 14χρονη τότε επαρχιώτισσα μελλοντική συντρόφισσα έλεγε ότι αυτό δεν είναι ποίημα. Η Νατάσσα τελικά σπούδασε φιλολογία, θαυμάζει το Ρίτσο τον οποίο γνώρισε μετά, αλλά της έμεινε το όλο περιστατικό σαν ανέκδοτο.
Άρχισε η μουσική λοιπόν. Με το Θοδωράκη. Στην αρχή δημοτικά μόνο για να χορέψει το χορευτικό. Σκέτη μουσική. Μετά το τέταρτο τραγούδι, αρχίζει να παίζει τη Σαμιώτισσα. Και ο κόσμος να τραγουδάει το απάνω στα ψηλά βουνά. Το «κομμούνι», ο Αβραάμ σηκώνεται πρώτος και πιάνει το χέρι της κοπελιάς που σέρνει το χωρό. Φέρνει μια γύρα και την αφήνει. Έρχεται προς το πλήθος και το χέρι του κάποιον ψάχνει να τον ανεβάσει να χορέψει μαζί. Αρπάζει το χέρι του σακάτη του μπαρμπα-Γιάννη. Εκείνος αντιστέκεται χαμογελώντας. Τον αγριεύει και τελικά τον σηκώνει. Ποιος σακάτης; Αέρα στα πανιά. Οι δυό παλιοί αντάρτες χορεύουν μαζί με τα κορίτσια. Ο Θοδωράκης αλλάζει το πρόγραμμα και συνεχίζει με αντάρτικα. Έγινε το έλα να δείς. Οι καρέκλες έφυγαν και γίναν πίστα. Ο Θοδωράκης αναγκάστηκε να πει το φτωχό του ρεπερτόριο δυό φορές για να καλύψει τις ανάγκες που γέννησε το πανηγύρι. Μετά τις 1 το βράδυ, αφού ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει, είχαμε την επίσκεψη του αναχωρίσαντος περιπολικού για να μας πουν ότι αυτοί δεν είχαν πρόβλημα αλλά διαμαρτυρήθηκαν οι περίοικοι. Περιέργως το «κομμούνι» δεν διαμαρτυρήθηκε αυτή τη φορά και τους είπε ότι σε λίγο κλείνουμε. Ζήτησε από το Θοδωράκη να παίξει τον ύμνο της Διεθνούς αλλά αυτός τον κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα. Τον ύμνο δεν τον ξέραμε ούτε και μείς οι κνίτες αλλά τον ήξεραν κάμποσοι παλιοί που τον είπαν και έτσι τον ακούσαμε και μεις πρώτη φορά. Στο μάζεμα ήμασταν οι διπλάσιοι απ’ ότι στο στήσιμο του φεστιβάλ. Μπορεί να είχε συμβολικό χαρακτήρα αυτό αλλά τους επόμενους μήνες η ανάπτυξη και της κόβας και της οβας έδειξε πως και το φεστιβάλ είχε παίξει το ρόλο του στην κομματική οικοδόμηση.
(συνέχεια)

Ανώνυμος είπε...

Έτσι ήταν στη μικρή μας πόλη, το πρώτο φεστιβάλ που οργάνωσε η κνε. Αργότερα τα πράγματα ήταν πιο οργανωμένα, πιο πλούσια. Κάποια στιγμή με την κρίση του κόμματος και της κνε, διακόπηκαν. Τώρα ξανάρχησαν. Με καλύτερο ήχο η μουσική και με πιο πλούσιο ρεπερτόριο. Αλλά στην ιστορία του φεστιβάλ της πόλης μας, αυτό που δεν ξεχνιέται είναι ο χορός από τους δυο αντάρτες. Άντε και τα πρώτα μας τσίπουρα. Μεγαλώσαμε αλλά συνεχίζουμε να παραμένουμε.

Αμετανόητος


ΥΓ. Συγγνώμη για το σεντόνι, αν δεν δημοσιευτεί θα το κατανοήσω, αλλά φορτίστηκα συναισθηματικά απο τις θύμισες του φεστιβάλ που ήταν εκτός των άλλων και μέρος της νιότης μας.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Αμετανόητε, ζωγράφισες!
Πές μας τώρα και την κωμόπολη, γιατί θα σκάσω.

Ανώνυμος είπε...

Αμετανοητε και απο εμενα ενα μεγαλο μπραβο. Ενα λουλουδακι και απο εμενα αν βρεθεις στον ταφο του σ.αβρααμ ανθρωποι σαν αυτον ειναι αξεχαστοι χαρη σε αυτους κρατηθηκε το κομμα μας ορθιο ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Παναθεμα σε Αμετανοητε. Ολοκληρο αντρα με κανες και βουρκωσα....

Δεν υπαρχει πιο ομορφη εικονα απο το να βλεπεις βετερανους του κομματος σε γλεντια κλπ να σηκωνονται και να χορευουν σαν 20χρονοι...

ratm

Αναυδος είπε...

η δικια μου ερωτηση ειναι αν ο αμετανοητος εδω ειναι ο ιδιος αμετανοητος που γραφει στο σαιτ των οπαδων του μανιαδακη

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όντως έλειπαν κάνα δυο λέξεις από το σημείο αυτό (που συμπληρώθηκαν) ίσως και από το υπόλοιπο κείμενο, είναι λίγο βιαστικά γραμμένο και μπορεί να έχουν ξεφύγει και άλλα. Ευτυχώς το εμπλούτισαν πολύ ωραία οι φοβερές ιστορίες των σφων σχολιαστών που ακολούθησαν.

Ζ, η αναφορά είναι ξώφαλτση αλλά χρειζούμενη κατά τη γνώμη μου. Προσωπικά δε διαβάζω καν την ικεα, το συγκεκριμένο μου υποδείχτηκε από σφισσα αναγνώστρια και δε θεώρησα ότι έπρεπε να μείνει χωρίς αναφορά.

Άναυδε, κατά δήλωση του εδώ σχολιαστή "αμετανόητου", όχι, δεν είναι ο ίδιος αμετανόητος που έγραψε το κείμενο στο ικεα κι είχε παλιά και το ομώνυμο μπλογκ. Δεν κολλάνε και οι περιοχές άλλωστε, νομίζω.

Ανώνυμος είπε...

Ωραία η ανάρτηση ακόμα πιο ωραία τα σχόλια. Θα πάρω όμως αφορμή από την εικόνα των δυο παλιών ανταρτών να χορεύουν θα κάνω έναν ακροβατισμό συνδέοντάς τη με κάτι που ανέφερε ως ανάμνηση ο Σεχτάρ σε προηγούμενη ανάρτηση και θα αναφωνήσω-αφοριστικώς και ιδεαλιστικώς μεν, ειλικρινώς πιστεύοντάς το βαθύτατα δε:
Αυτό, κανείς Μάλερ δε θα το κατάφερνε ποτέ.

Και θα συμπληρώσω ότι τελικά το πραγματικά δύσκολο δεν είναι να κάνεις πολλούς να σφυρίζουν Μάλερ, το πραγματικά δύσκολο είναι να συντελέσεις στο να φτιαχτούν τέτοιας δύναμης άνθρωποι.

Το ότι δεν έμαθα πάντως χορό (το θεωρούσα βλακωδώς από μικρό παιδί ως ανόητη μορφή επίδειξης) ενώ μπορούσα, είναι κάτι που πραγματικά το έχω σκυλομετανιώσει. Κλείνω με τη παρατήρηση ότι από εκεί που παλιά χόρευαν οι άνθρωποι μαζί σε έναν κύκλο, πήγαμε σε χορούς των δύο και καταλήξαμε στο χωρό του ενός (που σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι καν χορός). Όταν φτιαχτεί η άλλη κοινωνία, ίσως ξανα-ανακαλυφτεί η χαμένη συλλογικότητα του χορού.

ρα