Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Τιμή μου πάνω απ' όλα η τιμή του κόμματός μου

Σήμερα συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από την εκτέλεση του ηρωικού κομμουνιστή δάσκαλου, νίκου πλουμπίδη. Μια επέτειος, που για κάποιους «αριστερούς» αντικομμουνιστές αποτελεί ευκαιρία να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το δικό του μπόι, να τον αντιπαραβάλουν λάθρα στο κκε και την (ζαχαριαδική ή διαχρονικά οποιαδήποτε) ηγεσία του, να μιλήσουν για την πιο τραγική φιγούρα του κομμουνιστικού κινήματος, που τον πρόδωσε το κόμμα του και τον σκότωσε ηθικά, προτού τον σκοτώσουν τυπικά οι εκτελεστές του.


Και έτσι, με ένα μαγικό όσο και προβλέψιμο τρόπο, τα βέλη της πολεμικής (γιατί δεν πρόκειται πια για απλή κριτική, πόσο μάλλον καλοπροαίρετη) σημαδεύουν το κόμμα του πλουμπίδη, που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να καθορίσει, με τις πράξεις του ή τις παραλείψεις του, το τέλος ή και τη σωτηρία του «μπάρμπα». Και όχι τους δήμιούς του, το αστικό κράτος που, παρά την προχωρημένη φυματίωσή του και το πέρας πενταετίας από το τέλος του ένοπλου αγώνα, εξακολουθούσε να τον θεωρεί επικίνδυνο και γι’ αυτό τον εκτέλεσε.

Κι οι λύκοι, αγκαλιά με τα σκυλιά, αλυχτούν πένθιμα, με περισσή υποκρισία. Δεν τιμούν τον πλουμπίδη για αυτό που ήταν, ένας ήρωας που θυσιάστηκε συνειδητά στον αγώνα για τους σκοπούς του λαϊκού κινήματος. Αλλά τον αντιμετωπίζουν με συμπόνια, ως ένα αθώο θύμα που εξαπατήθηκε, φεύγοντας γελαστός μα γελασμένος, και το μόνο λάθος που έκανε ήταν η ακλόνητη πίστη που είχε στους χειρισμούς των συντρόφων του, ή μάλλον της (πάντα αυτής) ηγεσίας τους.

Όταν μιλάμε όμως για την κομματικότητα των κομμουνιστών, δεν εννοούμε μια θρησκόληπτη, μεταφυσική πίστη σε ένα δόγμα –άλλο αν μπορεί να διακρίνει κανείς και μια τέτοια, «θρησκευτική» διάσταση στην πρωτόλεια συνείδηση πολλών απλών χωρικών πχ που συμμετείχαν με το δικό τους λιθαράκι στην εποποιία του εαμ και του δσε. Μιλάμε για έλλογη, συνειδητή πίστη, βασισμένη στη γνώση. Για αφοσίωση σε ένα ιδανικό και το συλλογικό αγώνα για την κατάκτησή του. Και αυτή η πίστη ήταν που «κίνησε βουνά» και έχτισε ένα μοναδικό στα ελληνικά χρονικά μαζικό κίνημα στα βουνά και τις πόλεις, δίνοντας χιλιάδες στιγμές, προσωπικές ιστορίες και παραδείγματα ηρωισμού. Αυτό ήταν το μαγικό φίλτρο, που βοήθησε αυτούς τους ήρωες να γίνουν άπαρτα βουνά, να αντέξουν τις κακουχίες του αγώνα, την οδυνηρή ήττα με τις συνέπειές της, το κολαστήριο των φυλακών και της εξορίας.

Ο νίκος πλουμπίδης είναι μια ξεχωριστή ψηφίδα σε αυτό το μωσαϊκό, που ο ηρωισμός της δεν έγκειται σε πολεμικά ανδραγαθήματα ή κάποια φλογερή απολογία που ταπείνωσε κι αποστόμωσε αυτούς που τον (κατα)δίκαζαν. {Αυτά τρέφουν κυρίως το φαντασιακό των ηρώων του αμφιθεάτρου, που θεωρούν ότι αποτελούν την έμπρακτη συνέχειά τους στο σήμερα –στο πεδίο του φαντασιακού, πάντα}. Όσο στο ότι πάλεψε με την αρρώστια, τις αντοχές του, τις δύσκολες συνθήκες κράτησης, για να μπορέσει να σταθεί όρθιος και να δώσει με αξιοπρέπεια την τελευταία του μάχη στο δικαστήριο, χωρίς να αφήσει να λερώσουν το όνομά του και το κόμμα του. Και τα κατάφερε να μείνει αλύγιστος, αντλώντας δύναμη από το μαγικό φίλτρο των αγωνιστών της εποχής του, μολονότι φαινομενικά –για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή- έμοιαζε να έχει κλονιστεί η σχέση (αμοιβαίας) εμπιστοσύνης με το κόμμα. Ο «μπάρμπας» έμεινε όρθιος, για να πέσει μόνο στο εκτελεστικό απόσπασμα, φωνάζοντας «ζήτω το κκε». Και στην τελική ευθεία της ζωής του, δεν είχε αμφιβολία πως το κόμμα θα βρει την αλήθεια και θα αποκαταστήσει το όνομά του. Γιατί δική του τιμή ήταν η τιμή του κόμματος, του τιμημένου (από τους αγώνες και τις θυσίες των μελών του) κουκουέ.

Και είχε απόλυτο δίκιο. Το κόμμα διόρθωσε το λάθος του, αποκατέστησε τον πλουμπίδη και τον τιμά σαν ήρωα για τη θυσία του και το παράδειγμα απαράμιλλης κομματικότητας που έδωσε. Ενώ έβγαλε πολύτιμα (κι ακριβοπληρωμένα με αίμα) συμπεράσματα από την ιστορία του και ειδικά για παρόμοιες περιπτώσεις. Γιατί οι διαφωνίες και οι διαμάχες που προκύπτουν στο εσωτερικό του κκ δεν ανάγονται πάντα σε προδοσία και πέρασμα με την πλευρά του ταξικού εχθρού. Πολλές φορές ερμηνεύονται στη βάση των σύνθετων, πρωτότυπων καταστάσεων που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι κομμουνιστές. Κι αυτό, αν μπορώ να το αναπαράγω σωστά από μνήμης, ήταν και το νόημα του χαιρετισμού της αλέκας στην ετήσια συνεστίαση της πεαεα, λίγο πριν από τη συγγραφή του β’ τόμου του δοκιμίου ιστορίας.
Υπάρχουν πολλά σημεία στην «υπόθεση πλουμπίδη» όπου μπορεί να σταθεί κανείς. Πχ η διείσδυση της ασφάλειας στο παράνομο κομματικό κλιμάκιο με επικεφαλής τον «μπάρμπα» και τις απανωτές συλλήψεις που δικαιολογούν ίσως την καχυποψία και την επιφυλακτικότητα της κομματικής ηγεσίας στο εξωτερικό –όπως είχε πει σε μια συνέντευξή του και ο σήφης ζαχαριάδης, αν ο πατέρας του είχε κατηγορήσει κάποια στιγμή τον πλουμπίδη για «πράκτορα της ασφάλειας», αυτό συνέβη πιθανότατα γιατί υπήρχαν στοιχεία και συγκεχυμένες ενδείξεις που οδηγούσαν προς αυτό το συμπέρασμα. Ή το ζήτημα της διάψευσης από το ραδιοσταθμό του κκε του γνήσιου της υπογραφής του πλουμπίδη στο σημείωμά του για τον μπελογιάννη (στα πλαίσια της δημιουργικής ερμηνείας από τον μπάρμπα του συνθήματος ‘να γίνει ό,τι είναι δυνατό για να σωθεί ο μπελογιάννης’), καθώς μπορεί να ήταν ο μόνος ασφαλής δίαυλος άμεσης επικοινωνίας, για να του περάσει το κόμμα το μήνυμα πως δεν ήταν σωστή η κίνησή του –κι είναι πράγματι αμφίβολο, αν θα μπορούσε να φέρει κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα.

Το πιο βασικό όμως το συνοψίζει ο ίδιος ο πλουμπίδης στη φράση του: τιμή μου έχω πάνω απ' όλα την τιμή του κόμματός μου. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ατιμία από το να αντιπαραβάλλεις τον πλουμπίδη στο κόμμα του, τάχα για να τον τιμήσεις.
Γιατί το κουκουέ γεννάει από τις γραμμές του πλουμπίδηδες και μπελογιάννηδες, ενώ αυτοί με τη σειρά έκαναν το κκε το ιστορικό κόμμα που είναι σήμερα. Αυτά τα δύο υπάρχουν σε μια αξεδιάλυτη ενότητα, όπου δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τον ένα πόλο από τον άλλο, ούτε και να αγνοούμε τον πρωτεύοντα ρόλο που έχει απέναντι στα μεμονωμένα άτομα το σύνολο μες στο οποίο λειτουργούν κι αναδεικνύονται.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι τιμητές του κόμματος, που «τιμάνε» τον πλουμπίδη, και όλοι όσοι γοητεύονται με τους «μοναχικούς καουμπόηδες» που δρουν έξω από τα «κομματικά στεγανά» είναι πως οι κομμουνιστές δε σκλαβώνουν το «εγώ» τους στο κόμμα, αλλά διαμορφώνουν κι αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους μες σε αυτό, εξελίσσονται μαζί του, χάρη στα ερεθίσματα και τις εμπειρίες ζωής που αποκτούν. Από τις πιο ηρωικές πράξεις τους, μέχρι τα πιο ευτελή τους βήματα, όπως αυτό το ιστολόγιο πχ, οι επιλογές τους φέρουν τη σφραγίδα της οργανωμένης ζωής, της πάλης μέσα από τις γραμμές του.

Οι σύντροφοι οφείλουν πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς τους, τις ανησυχίες, τις ευαισθησίες, τα διαβάσματα, τις ιδέες, την καλλιέργειά τους στο πέρασμά τους (μικρό ή μεγαλύτερο) από το κόμμα και την οργάνωση. Με δυο λόγια οι κομμουνιστές οφείλουν το ευ ζην στο κόμμα και την επίδρασή του, και για αυτό δε δίστασαν, όποτε χρειάστηκε, να δώσουν και το ίδιο το ζην τους για τον αγώνα του. Κανένα άλλο κόμμα δεν μπόρεσε να εμπνεύσει τέτοια στράτευση και να βγάλει έναν πλουμπίδη από τις γραμμές του.

Και έτσι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ατιμία από το να προσπαθείς να αντιπαραβάλλεις τον πλουμπίδη και τους κομμουνιστές με το κόμμα τους, για να το σπιλώσεις. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σπιλώσεις την τιμή του ίδιου του πλουμπίδη, που έχει για τιμή του πάνω απ' όλα την τιμή του κόμματός του.

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ητανε μια πολυ δυσκολη εποχη η ηττα του 1949 βαθια παρανομια διωξεις εξοριες και επιπλεον η δραση της γιουγκοσλαβικης πρεσβειας μαζι με τους οπορτουνιστες και την ανοχη του αστικου κρατους για την δημιου ργια αλλου κομματος απο το 1950. Στον 2ο τομο ειναι δημοσιευμενα τα τηλεγραφηματα του ΒΑΒΟΥΔΗ προς την ηγεσια σχετικα με το θεμα οπως και της ΠΑΠΠΑ που κατηγορουσε χωρις στοιχεια συντροφους για πραχτορες. Ασφαλως και ειναι σωστο οτι η καθε διαφωνια δεν ειναι προδοσια αλλα ο οπορτουνισμος διαχρονικα ειναι το βασικο στηριγμα του καπιταλισμου. Τα συμπερασματα απο την ιστορια ειναι πολυτιμα και πληρωμενα με αιμα. Συγχαρητηρια σφυροδρεπανε για την αναρτηση ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Δεν εγραψες απλως-ζωγραφισες!!
Αγωνιστες και προσωπικοτητες εξω απο το κομμα,και εξω απο το λαικο κινημα δεν υπαρχουν.Και ουτε το λαικο κινημα ή το κομμα μπορουν να υπαρξουν χωρις τετοιες προσωπικοτητες.

Χαρακτηριστικες ειναι οι περιπτωσεις των Τροτσκυ,Μπουχαριν και γενικα οσων εκκαθαριστηκαν.Δεν το πιστευω οτι ηταν παντα συνειδητοι προδοτες του προλεταριατου (ακομα και ο Τροτσκυ).Απο την στιγμη που αποκοπηκαν απο το κομμα και την κινηση της κοινωνιας και της ιστοριας,εγιναν απο ηγετες του προλεταριατου,σε εχθρους του.

Ανώνυμος είπε...

Το σημειωμα του ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ για την σωτηρια του ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ πιστευω οτι δεν θα βοηθουσε. Εκεινο που ειχε πολυ μεγαλες πιθανοτητες επιτυχιας ητανε η υποψηφιοτητα του συντροφου με την ΕΔΑ τον σεπτεμβρη του 1951. Αλλα αυτο του το αρνηθηκανε για να μην τους βγαλουνε λεει παρανομους. Και αρνηθηκανε και την υστατη λυση να γραφει ο κοσμος το ονομα του με το χερι και ας βγουνε ακυρα. φανατικο τερος πολεμιος ο Μ. ΚΥΡΚΟΣ. οτι χαραχτηρισμο και να δωσει καποιος ειναι μεσα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Cos είπε...

Πολύ ωραία ανάρτηση, μπράβο.

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

1. είναι βέβαιο ότι αντιλαμβάνεσαι τον παραλογισμό ενός δημόσιου κειμένου, που λέει ότι το θέμα ειναι θέμα του ΚΚΕ. Γιατί είναι δημόσιο τότε ?

2. είναι βέβαιο ότι αντιλαμβάνεσαι τον παραλογισμό ένα θέμα να είναι θέμα του ΚΚΕ όταν από τότε το ΚΚΕ πέρασε 4 μεγάλες διασπάσεις, που σημαίνει ότι το τότε ΚΚΕ είναι σήμερα σε 5 κομμάτια.

3. είναι βέβαιο ότι αντιλαμβάνεσαι τον παραλογισμό να λες ότι δεν είναι θέμα κανενός εκτός ΚΚΕ να πει το οτιδήποτε για θέμα του ΚΚΕ. Ακόμα δηλ και αν υποθέσουμε ότι είναι θέμα στενά του ΚΚΕ, τότε και πάλι ο καθένας λέει ότι θέλει.

4. από κει και μετά έχουν γίνει γνωστά πάρα πολλά πράγματα, για μια πορεία πολλών διαφωνιών του Πλουμπιδη με την ηγεσία του ΚΚΕ, που ήταν το έδαφος για να στοχοποιηθεί σαν ύποπτος. Τα θύματα αυτής της ιστορίας σε επίπεδο φυσικών προσώπων βέβαια (Μπελογιάννης, Πλουμπίδης, Παππά ειδικά η τελευταία που έζησε κοντά 60 χρόνια ακόμα)έκαναν την α ή την β αποτίμηση, με μια ορισμένη ικανότητα να κρίνουν δίκαια ψύχραιμα και αντικειμενικά που δυστυχώς συνήθως δεν ήταν σπουδαία. Μάλλον ο Πλουμπίδης καλά τα πήγε σε αυτό. Η Έλλη Παππά, για παράδειγμα σίγουρα δεν μπόρεσε να δει την μεγάλη εικόνα, όσο και αν πέθανε σαν μια σπουδαία Ελληνίδα κομμουνίστρια. Ο τυφλός της αντιζαχαριαδισμός-αντισταλινισμός ήταν λάθος, που εξηγείτε εν μέρει από το ότι η ίδια ήταν θύμα μιας τραγικής ιστορίας γραφειοκρατικής τρέλας της κομμουνιστικής ηγεσίας,και των ιμάντων ηγεσίας -βάσης. Υπάρχουν ελαφρυντικά για την τρέλα? Πολλά (ήττα, καταστολή, πράκτορες, ιμπεριαλισμός κλπ). Είναι όμως και ένα κομμουνιστικό κίνημα με αντανακλαστικά ευταξίας και όχι κοινωνικής ανατροπής (και με αυτά σαφώς) αλλά και με στοιχεία κρατικής ψυχολογίας αναπαραγωγής του κοινωνικού status kuo

πάντως ο τρόπος που το ΚΚΕ αντιμετωπίζει το θέμα υποτιμάει το ότι ο Πλουμπίδης δεν έπαψε στιγμή να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να λέει ότι το ΚΚΕ τον αδικούσε. Καμιά φορά αν διαβάσεις κείμενα του ΚΚΕ βγάζεις το συμπέρασμα ότι ο Πλουμπίδης έλεγε "αν το λέει το κόμμα,είμαι πράκτορας.

"κάποιος σύντροφος"

Ανώνυμος είπε...

ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ. Σε αυτο με τις λεξεις εχεις δικιο προσπαθω να βελτιωθω αλλα παντα κατι ξεφευγει ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Να ευχαριστήσω καταρχάς, πριν περάσω στα υπόλοιπα, τον cos, τον πγ και τον παναγιώτη για τα καλά τους λόγια

Κατά τα άλλα. ΝΣ, κι εγώ θυμάμαι ένα περσινό κείμενο του πετρόπουλου, που επικεντρώνει όντως σωστά στον άθλιο ρόλο των μηχανισμών της ασφάλειας και του αστικού κράτους. Η ανάρτηση όμως λέει κι άλλα πράγματα, που δε συνδέονται με τον πετρόπουλο -κι ας μην επιχειρήσουμε καλύτερα αυτή τη σύνδεση, γιατί θα ξεφύγουμε σε άλλα μονοπάτια.
Νομίζω ότι ο πλουμπίδης δεν ήταν ο τελευταίος κομμουνιστής-πολιτικός κρατούμενος που εκτελέστηκε, αλλά ο υπολογιστής που έχω τώρα δε με βοηθάει ιδιαίτερα να το ψάξω και να το επιβεβαιώσω -συμβιβάζομαι με το ότι με αφήνει τουλάχιστον να σχολιάσω.

Κάποιε σύντροφε, δε θυμάμαι να χωρίσαμε πολύ καλά την τελευταία φορά και εν μέρει μου θύμισες το γιατί. Ολόκληρο το σχόλιό σου βασίζεται δυστυχώς σε σημεία που δεν υπάρχουν στο κείμενο που διάβασες. Αυτό που γράφω είναι πως είναι άτιμο να "τιμάει" κανείς τον πλουμπίδη, αντιπαραθέτοντάς τον -παρεμπιπτόντως, δε θεωρώ και τόσο ουσιαστική τη συγκεκριμένη διόρθωση, νίκο- με τον κόμμα του και την ηγεσία του (τη ζαχαριαδική ή διαχρονικά οποιαδήποτε). Και υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να το κάνουν, μολονότι δεν τους έδωσε κανένα τέτοιο δικαίωμα ο μπάρμπας με τη στάση του.

Ανώνυμος είπε...

12.02 αυτο το σπουδαια κομμουνι στρια για την ΠΑΠΠΑ που εστελνε τη λεγραφηματα στην ηγεσια και κατηγο ρουσε συντροφους για πραχτορες χω ρις στοιχεια και μετα κατηγορουσε τον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ για πρακτορολογια αποτελει θρασος. ολα τα ντοκουμεντα ειναι δημοσιευμενα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

απολιθωμα απο οτι θυμαμαι ειναι ο σ. καρανταης η τελευταια εκτελεση ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

το δικαίωμα ο μπάρμπας το έδωσε πολύ απλά με το να λέει "το κόμμα έχει άδικο".

άσε που δεν είναι στο χέρι του να δώσει ή να αφαιρέσει δικαιώματα, κανένας όχι μόνο του συγκεκριμένου.

ποια πορεία έφερε ένα κόμμα να μιλάει για σκηνοθετημένες φρικιαστικές φωτογραφίες του πτώματος ενός κομμουνιστή ήρωα? είναι θέμα, δεν θα ψάξω τα γραπτά του Πλουμπίδη, με αφορά και με ενδιαφέρει αυθόρμητα σαν έλληνα κομμουνιστή.

για το ότι είναι αδύνατον να βρούμε τρόπο συζήτησης συμφωνώ μαζί σου, αλλά φταίει μια απίθανη νοοτροπία σου οτι πρέπει να πάρω το κείμενο σου γραμμή γραμμή, με αποσπάσματα σε εισαγωγικά ίσως, και να απαντάω.

δεν θέλω να το κάνω, δεν λέγεται συζήτηση αυτό που προτείνεις, αυτό που καταλαβαίνω τέλος πάντων, γιατί θα μου πεις "που το πρότεινα" είναι ένα σχήμα "πραγματική συζήτηση μπορεί να γίνει μεταξύ όσων συμφωνούν" .

"κάποιος σύντροφος"

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Και πότε ακριβώς το είπε αυτό ο πλουμπίδης; Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε..
Αυτό που προτείνω βασικά, για να μην ψάχνεις τα.. άπα(ν)τά μου, είναι διάλογος μεταξύ όσων έχουν στοιχειωδώς κοινή λογική, για να μπορούν να καταλήξουν κάπου. Κάτι που προφανώς δε μοιραζόμαστε μαζί, χωρίς να ψάχνω ποιος φταίει και γιατί. Ας πούμε ότι είναι δικό μου το λάθος, για να κερδίζουμε χρόνο. Οπότε σε παρακαλώ βρες αν μπορείς κάποιον άλλο πιθανό συνομιλητή, αν κι εφόσον πληροίτε δηλ το παραπάνω κριτήριο. Όχι εμένα όμως, δε με ενδιαφέρει τέτοιου είδους 'διάλογος'.

Ανώνυμος είπε...

και γω κουράζομαι, δεν δήλωσε πράκτορας για να "προστατέψει το κόμμα". Είναι τόσο απλό.

"κάποιος σύντροφος"

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Anef_Oriwn είπε...

Σφυροδρέπανε,

Εξαιρετική η ανάρτηση ΣΟΥ!
Με την άδεια ΣΟΥ [αλλά και anef¬_ αυτής, αφού προφανώς δεν έχεις ένσταση], θα αναδημοσιεύσω το κείμενο ΣΟΥ κάποια στιγμή στο Blog ΜΟΥ, ίσως αυτό τον μήνα, για να μην απομακρυνθούμε και πολύ από την επέτειο της δολοφονικής εκτέλεσης του Πλουμπίδη...

Προσωπικά θεωρώ τον Νίκο Πλουμπίδη ως την ηρωικότερη και συνάμα τραγικότερη μορφή του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος! Ηρωικές και τραγικές μορφές [κύρια ένεκα του “αντι-ηρωικού” τους θανάτου] ήταν επίσης και ο Άρης Βελουχιώτης και ο Νίκος Ζαχαριάδης, παρά πολλά πολιτικά λάθη που ΤΟΎ επιμερίζονται...
Όμως εκείνη η αέναη πίστη τού Πλουμπίδη στο κομμουνιστικό όραμα, η οποία στην πράξη εκφραζόταν κυρίως με το να μην αποστασιοποιείται από το ΚΚΕ και να αντιπαρατίθεται σ’ αυτό, παρά τις κατηγορίες περί προδοσίας που τού είχε προσάψει η τότε ηγεσία του Κόμματος, ήταν κάτι που πάντοτε με συγκλόνιζε. Η όλη στάση και συμπεριφορά του Πλουμπίδη αναδεικνύει το μεγαλείο του Ανθρώπου ως Κομμουνιστή! Τού Κομμουνιστή όμως ,που πιστεύει στους μαζικούς [πολιτικούς και κοινωνικούς] αγώνες και που δεν ανακηρύσσει τον Εαυτό ΤΟΥ σε πάνσοφο Μεσσία και κοσμοκαλόγερο.

Και σχολιάζοντας κι αυτά που λέει ο “κάποιος σύντροφος” [χωρίς όμως να είναι πρόθεση ΜΟΥ να μπω σε μακράν συζήτηση μαζί ΤΟΥ], ναι μεν ο Πλουμπίδης θεωρούσε ότι το Κόμμα του ΤΟΝ αδικούσε [δεν ξέρω αν το ‘λεγε κιόλας δημόσια], όμως τα κομμουνιστικά ιδανικά ΤΟΥ, ΤΟΎ υπαγόρευαν ότι κάποια στιγμή το ΚΚΕ θα ΤΟΝ δικαίωνε! Αυτοί είναι οι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ!

Ανώνυμος είπε...

Εκφράσεις όπως "το ΚΚΕ βγάζει Μπελογιάννηδες" (ό,τι κι αν λέει ο τίτλος της μπροσούρας) ή ότι το τότε ΚΚΕ έχει σχέση με το σημερινό ΚΚΕ, όταν σωστά λέει ο "κ.σ" έχει διασπαστεί τρεις-τέσσερις φορές, και την τελευταία μάλιστα διασώθηκε για μόλις 4 ανθρώπους (57-53), ή ότι μόνο ως μέλος του Κόμματος είσαι σωστός, δεν κάνουν καλό στην προσπάθεια να προσεγγιστεί ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται το ΚΚΕ σήμερα.Προκαλούν αποστροφή, αν όχι θυμηδία.
Αυτή η συμπεριφορά είναι ακριβώς η ίδια με αυτή του μέσου ελληνάρα-χρυσαυγίτη που βασίζεται στα ...των προγόνων του για να πουλήσει μούρη, που λέει "Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι" και άλλα τέτοια σαχλά.
Καμία σχέση δηλαδή με τη σεμνότητα που διέκρινε τους κομμουνιστές της εποχής Μπελογιάννη, Ζαχαριάδη, Πλουμπίδη. Καμία σχέση με τα κείμενα του τότε ΚΚΕ. Γενικώς, καμία σχέση με τον κομμουνισμό.
Κατά τα λοιπά, συμφωνώ με το άρθρο και διαφωνώ με όσους καπηλεύονται κομμουνιστές οργανωμένους για να πουλήσουν αντικομματισμό.

Ζ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άνευ ορίων, εννοείται πως δεν χρειάζεται άδεια για αναδημοσίευση. Με την ευκαιρία να πω πως η μακράν καλύτερη περιγραφή όσων προσπαθούμε να πούμε κι εδώ είναι το βιβλίο του κώστα κοτζιά "ο αλύγιστος" που μπορεί να το βρει κανείς πια σε πολύ φτηνή τιμή στις προσφορές της ΣΕ.

Ζ, νομίζω πως κι εσύ -όπως κι ο ΚΣ πιο πάνω- πατάς σε κάποια πράγματα που δεν υπάρχουν στο κείμενο, αλλά τα είδατε αλλού -πχ μόνο ως μέλος του κόμματος είσαι σωστός. Ή ότι "το κκε βγάζει μπελογιάννηδες και πλουμπίδηδες", ενώ εγώ συμπληρώνω πως ισχύει και το αντίστροφο, σε μια αξεδιάλυτη ενότητα, όπου όμως τον πρωταρχικό ρόλο τον έχει σαφώς το σύνολο.
Εν πάση περιπτώσει το κκε δεν είναι το ίδιο ακριβώς κόμμα, όχι επειδή μεσολάβησαν 3-4 διασπάσεις (από ομάδες που ήθελαν βασικά να το διαλύσουν αλλά ηττήθηκαν) αλλά επειδή κανείς ζωντανός οργανισμός δεν παραμένει ακριβώς ίδιος, χωρίς να εξελίσσεται στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε διατηρεί βασικά χαρακτηριστικά του. Το γεγονός πως βρέθηκαν αυτοί οι 4 παραπάνω άνθρωποι, όπως τους λες, το 91' πατάει ακριβώς σε αυτή τη συνέχεια και τους βαθιούς δεσμούς του κουκουέ με την ιστορία του και με το λαό μας.
Αν τώρα αυτά δε λένε και πολλά ίσως σε κάποιες νεότερες γενιές, είναι ζήτημα να δούμε πώς θα τους δείξουμε τη σημασία τους. Αν πάλι προκαλούν σε εμάς τους ίδιους αποστροφή και θυμηδία -και εμείς κρίνουμε απλά εξ ιδίων τα αλλότρια- αυτό τότε είναι άλλης τάξης και ποιότητας ζήτημα.

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε Σφυροδρέπανε,

Όντως συγκλονιστικό ανάγνωσμα το βιβλίο του Κοτζιά “Ο Αλύγιστός”... Το διάβασα όταν προ αμνημόνευτων χρόνων, όταν ήμουν φοιτητής, και παρ’ όλο που έχει μυθιστορηματική πλοκή, απεικονίζει πολύ εύγλωττα την κατάσταση καχυποψίας κι αμφισβήτησης που υπήρχε τότε [επί εποχής Πλουμπίδη] μέσα στο ΚΚΕ ένεκα της ήττας και του ανελέητου κυνηγητού των Αριστερών και δη των Κομμουνιστών από πλευράς Ασφάλειας...
Έχει αποτυπωθεί έντονα στην μνήμη ΜΟΥ εκείνη η σκηνή της συνάντησης των δύο μελών του Κόμματος που είχαν πέσει σε δυσμένεια [και ίσως να είχαν διαγράφει κιόλας – δεν θυμάμαι], ο ένας παλαιοτέρα κι ο άλλος πρόσφατα, με τον πρώτο να επιρρίπτει ευθύνες στο δεύτερο για τις κατηγορίες που του είχαν προσαφθεί και για την εν τέλει δική του διαγραφή...

Αν το πετύχω κάπου το βιβλίο [μέσα στο χάος της βιβλιοθήκης ΜΟΥ], θα επιδιώξω να το ξαναδιαβάσω...