Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Η κόρη μου η σοσιαλίστρια

Για κάποιους αυτό είναι ένα δείγμα του παλιού, καλού κινηματογράφου, για άλλους μία από τις πιο ελαφριές και άστοχες στιγμές του και για κάποιους άλλους απλά μια ταινία με καλτ στοιχεία και μια ευκαιρία να γελάσουν. Όπου καλτ (έχει καταλήξει να) σημαίνει κάτι μεταξύ γραφικού κι αστείου, που ωστόσο το σεβόμαστε ή δεν το θεωρούμε μονοσήμαντα γελοίο και κατά βάθος μπορεί να μας αρέσει κιόλας –αν και ντρεπόμαστε να το πούμε ανοιχτά, γι’ αυτό και το βαφτίζουμε καλτ, χωρίς να είναι τέτοιο απαραίτητα.

Οι περισσότεροι την έχουμε μάθει απέξω από μικροί από τις πολλές επαναλήψεις, αλλά δε μας έχει απασχολήσει έκτοτε, για να τη δούμε με άλλο μάτι, ενήλικο. Μπορεί λοιπόν να είναι καλή ταινία για την ηλικία που την είδαμε και για μικρά παιδιά γενικώς, ή για την εποχή που γυρίστηκε, έναν χρόνο πριν από το απριλιανό πραξικόπημα, και τους πολιτικούς περιορισμούς της. Ίσως να μην μπορούσε να μας πει περισσότερα ή να μας έλεγε απλά πως ο σακελλάριος ήταν αυτό ακριβώς που έπαιζε και στην ταινία, όπου υποδυόταν τον εκπρόσωπο της ομοσπονδίας, δηλ ένα είδος πρώιμου σοσιαλιστή, σοσιαλδημοκράτη, καλού πασόκου ανθρώπου –αλλά από τους καλούς γιατί από τους άλλους γέμισε ο τόπος, όπως λέει σε ένα σημείο του έργου ο παπαμιχαήλ- που θέλει τη σύγκλιση και τη συνεργασία των τάξεων.

Δεν είναι τυχαίο μάλλον ότι οι πρώτες σκηνές με τους τίτλους αρχής είναι στιγμιότυπα από την καθιερωμένη ετήσια πορεία ειρήνης στο μαραθώνα, όπου γίνεται η γνωριμία και ο πρώτος καβγάς των πρωταγωνιστών, μόλις τρία χρόνια από την πρώτη πορεία ειρήνης του γρηγόρη λαμπράκη και τη δολοφονία του μερικές μέρες μετά από το αστικό παρα-κράτος. κι όταν βλέπει κανείς σκηνές με κάποια πλακάτ και συνθήματα του τύπου «ειρήνη-αγάπη-φιλία», αναρωτιέται αν πρέπει να τα αποδώσει στο ελαφρύ πνεύμα της ταινίας, την προσπάθειά της να περάσει τη λογοκρισία της εποχής ή τη νομοταγή αυτολογοκρισία της εδα για να προκαλέσει τις αρχές. Το τελευταίο ενδεχόμενο δε μου φαίνεται πολύ πιθανό βέβαια, ας μην ξεχνάμε όμως πως δεν είχαν περάσει και πολλά χρόνια από τη σύλληψη, καταδίκη κι εκτέλεση του νικηφορίδη, επειδή μάζευε υπογραφές κάτω από μια διεθνή έκκληση για ειρήνη.

Στο έργο διακρίνουμε αρκετούς στερεοτυπικούς χαρακτήρες.
Τον βιομήχανο δέλβη της υφασματέξ (κωνσταντάρας) που αν και πάμπλουτος, κυνηγά ακόμα και τα ρέστα από το εισιτήριο, γιατί «έτσι γίνεται το χρήμα» και «οι πλούσιοι το υπολογίζουν περισσότερο από εμάς τους φτωχούς». Μαζεύει ακόμα κι ένα σπάγκο που βρίσκει στην αυλή του εργοστασίου –καθότι σπαγκοραμμένος- κι αρνείται να πληρώσει στους εργάτες την υπερωρία που έκαναν εξαιτίας μιας διακοπής ρεύματος. Αλλά γίνεται προοδευτικός και υπέρμαχος της εξίσωσης των δύο φύλων, όταν το επιτάσσει το κέρδος και η τσιγκουνιά του, για να μη δώσει προίκα –που δε συμφωνεί (;) και με τα σύγχρονα καπιταλιστική ήθη, στα οποία έχει συνηθίσει.

Η κόρη του έχει μεγαλώσει σαν αγοροκόριτσο, με το όνομα σωτήρης –γιατί πάντα ήθελε ένα αγόρι ο μπαμπάς της- αγγίζοντας τις παρυφές του αναρχικού προβληματισμού για την κατασκευή των δύο φύλων. Γαλουχείται στις σπουδές της στο εξωτερικό με ριζοσπαστικές ιδέες, διαδηλώνει για την ειρήνη και στο τέλος γίνεται σχεδόν αποστάτης της τάξης της, σαν καρικατούρα του ένγκελς με την αστική καταγωγή και το βιομήχανο πατέρα.

Ο άγγλος φίλος της είναι μια άλλη καρικατούρα, ξένου τουρίστα, με πέδιλα και ένα ανεκδιήγητο ψεύτικο μούσι, που διψά για σουβλάκι και συρτάκι. Βλέπουμε ακόμα τον φοβητσιάρη απεργοσπάστη που φίλησε κατουρημένες ποδιές για να βρει αυτή τη δουλειά, μετά από ένα χρόνο ανεργία, και έχει τρία στόματα να θρέψει, γι’ αυτό τρέμει και τον ίσκιο του. Τον χαφιέ-τσιράκι της εργοδοσίας, που είναι όμως διεφθαρμένος και κλέβει το «καλό αφεντικό» πίσω από την πλάτη του.

Και τον τίμιο προλετάριο παπαμιχαήλ, που πηγαίνει παράλληλα σε τεχνική σχολή για να πάρει το δίπλωμα, κι έχει κάποια οπισθοδρομικά κατάλοιπα (για την κατσίκα με τα παντελόνια και τον άγγλο γιε-γιε που θέλει κλάδεμα) αλλά παίρνει γενικά σωστές θέσεις, με οξυμένο ταξικό ένστικτο απέναντι στην εργοδοσία, πριν υποκύψει στα θέλγητρά της. Οργανώνει τους συναδέλφους του, τους δείχνει ότι η διέξοδος βρίσκεται στον αγώνα κι όχι στη δουλοπρέπεια κι είναι αρχικά καχύποπτος απέναντι στις γαλιφιές και τις νέες μεθόδους της σοσιαλίστριας κόρης, γιατί η στάση της είναι θέμα κοινωνικής θέσης και όχι καλού ή κακού χαρακτήρα και εξάλλου δεν μπορεί να παραιτηθεί από κόρη του πλούσιου πατέρα της.

Αυτές οι καινούριες μέθοδες, που –αν δεν κάνω λάθος- πρέπει να εφαρμόστηκαν πρώτη φορά στα πλαίσια του φορντισμού (με μείωση του ωραρίου, για να λιγοστέψουν οι κοπάνες των εργατών και να αυξηθεί η παραγωγικότητά τους) είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της παλιάς παραδοσιακής αστικής τάξης και της πιο σύγχρονης κι «ανοιχτόμυαλης», που μεταχειρίζεται διαφορετικές τεχνικές. Ο κωνσταντάρας εκπροσωπεί την πρώτη σχολή που ενδιαφέρεται για το τι κάνουν οι εργαζόμενοι στον ελεύθερο χρόνο τους και λέει πως όποιος θέλει ειρήνη (δεν πηγαίνει σε πορείες, αλλά) κάθεται στα αυγά του, δίνοντας τον ορισμό της κοινωνικής ειρήνης και της μέσης, φιλήσυχης μικροαστικής συνείδησης. Όταν μάλιστα συναντά δυσκολίες να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις, εξαιτίας και των αποζημιώσεων που πρέπει να καταβάλει, αναρωτιέται τι σόι δημοκρατία είναι αυτή όπου δεν μπορείς να κάνεις κουμάντο στην επιχείρησή σου!!
Η δημοκρατία αυτή είναι φυσικά η αστική και σήμερα έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν κανείς περιορισμός δε θα τον δυσκόλευε να διώξει αυτούς που θέλει, με ελάχιστες αποζημιώσεις και πλήρη νομική κάλυψη.

Η νέα σχολή της σοσιαλίστριας εργοδότριας ποντάρει στην αύξηση της παραγωγικότητας μέσω της οικοδόμησης καλών σχέσεων με το εργατικό δυναμικό, με δικά της κεράσματα στην ταβέρνα απέναντι, εκδρομές με τα φορτηγά της εταιρείας, κέφι, χορό, τραγούδι, μεγάλα διαλείμματα και μια σειρά μέτρα που προφητεύουν διορατικά το περιβόητο «καλαμαράκι-day» -κάτι που δείχνει πόσο μπροστά ήταν ο σακελλάριος από την εποχή του. Όσο για το τραγούδι της αφεντικίνας «κυριακή, γιορτή και σχόλη να ήταν η βδομάδα όλη..» θυμίζει πολύ εκείνο το σύνθημα στους τοίχους που λέει: πίσω δευτέρες, εμπρός σύντροφοι.
Ο κωνσταντάρας, (που τις κυριακές μένει στο εργοστάσιο, γιατί η αποξένωση δεν χτυπά μόνο τους εργάτες, αλλά και το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο) απορεί κι εξίσταται τι έστειλε την κόρη του να μάθει στις σπουδές της, αλλά αδυνατεί να δει τα μεσομακροπρόθεσμα οφέλη της εταιρείας από τις καινοτόμες πρακτικές της.

Το ίδιο χαρούμενο κλίμα επικρατεί και στο μαραθώνα, όπου οι παρέες κάθονται να ξαποστάσουν κάνα μισάωρο (την πορεία θα την προλάβουν αργότερα) για να πιουν μπίρες και να χορέψουν συρτάκι (χωρίς να τους πτοεί το ξεποδάριασμα μετά ως την αθήνα). Κι όταν έρχονται στα χέρια, η αστυνομία επεμβαίνει διακριτικά για να επιβάλει την τάξη και την ηρεμία και όχι για να βρει αφορμή να διαλύσει την παρακείμενη πορεία, όπως θα πίστευαν οι καχύποπτοι κομμουνιστές, που βλέπουν παντού φαντάσματα και προβοκάτορες.

Το έργο τελειώνει με την εργατική εξέγερση-απεργία για την ανάκληση της απόλυσης του παπαμιχαήλ, που πατρονάρεται βέβαια από τα πάνω κι αριστερά, δηλ τη σοσιαλίστρια εργοδότρια.  Έχει όμως πέτρες, σύγκρουση με την άμεσο δράση και μια μικρή νίκη στο σήμερα, για το πιο απαιτητικό αριστερίστικο κοινό, όπως και συμβιβαστική λύση με πάντρεμα (στην κυριολεξία) των δύο άκρων της ταξικής πάλης, προς τέρψη των πασιφιστών-ρεφορμιστών. Και η μόνη αναφορά που παραπέμπει έμμεσα στον ταξικό πόλο είναι η ατάκα του κωνσταντάρα «εγώ δεν έκανα παιδί, τους τρεις σωματοφύλακες έκανα», που θυμίζει συνειρμικά το δικό μας σύνθημα για την κρίση: «κανείς μόνος του. Όλοι για έναν κι ένας για όλους».


Κι ενώ αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά και τις γλυκανάλατες κωμωδίες, κάποιοι σύγχρονοι σοσιαλισταί αντιγράφουν το σενάριο του σακελλάριου κι υπόσχονται να παντρέψουν τους εργάτες με το (υγιές επιχειρηματικά) κεφάλαιο και να ζήσουμε όλοι μαζί ζωή χαρισάμενη σε μια άλλη ευρώπη. Και πρέπει να τους προτιμήσουμε για την κουμπαριά, γιατί με τον άλλο υποψήφιο η απεργία θα είχε βγει παράνομη και καταχρηστική πριν καν ξεκινήσει, η κυριακάτικη αργία θα καταργηθεί και ο απεργοσπάστης-τρία στόματα να θρέψω θα είχε πιάσει στασίδι στο σκάι να μας λέει ολημερίς τον πόνο του για το αναφαίρετο δικαίωμα στη μισθωτή σκλαβιά.

Κι αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό, σφε αναγνώστη, είσαι σεχταριστής, δογματικός κι όχι ενωτικός σοσιαλιστής. Από τους καλούς, γιατί από τους άλλους έχει βρωμίσει ο τόπος…

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία η ανάρτηση-βρίσκει κατ ευθείαν στόχο.

Δυστυχώς δεν έχω τις γνώσεις, νομίζω όμως ότι θα είχε ενδιαφέρον μια μελέτη (ίσως στα πλαίσια μιας πτυχιακής ή ενός διδακτορικού) των ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου σε σχέση με το πολιτικό κλίμα, τις πολιτικές εξελίξεις, τις επεμβάσεις της λογοκρισίας κτλ. Πιθανότατα βέβαια να έχουν γίνει αυτά ή κάτι από αυτά (όπως είπα δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις). Αν κανείς έχει κατά νου κάποιο σχετικό link ας βάλει ένα link. Εγκυκλοπαιδικά θα ανέφερα ότι παρόλο που το "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια" όταν το βλέπουμε τώρα γράφει στην αρχή όμιλος Καραγιάννη-Καρατζόπουλος, η ταινία είναι της εταιρείας Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης που παρόλο δεν είναι τόσο γνωστή, είχε βγάλει πολύ γνωστές και εμπορικές παραγωγές (πχ το "Η Αλίκη στο ναυτικό") και σήμερα πρέπει να υπάρχει ως συνέχεια στη πολύ πιο γνωστή ODEON. Η χρονική συγκυρία του "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια" είναι πολύ ενδιαφέρουσα, φαίνεται ότι κατάφεραν και πέρασαν στο "mainstream" κινηματογράφο κάποιοι πολιτικοί προβληματισμοί. Το '66 για παράδειγμα προβλήθηκε το αγαπημένο "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" που είχε γυριστεί μέσα στο καλοκαίρι του '65.

Λαμβάνω το θάρρος να ζητήσω από την ΚΕ του μπλογκ να ασχοληθεί αν κάποτε μπορέσει (ίσως και συμπληρωματικά στο "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια") και με το "Ξύπνα Βασίλη" το οποίο προβλήθηκε τρία χρόνια αργότερα, το 1969.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Aν στο σχολιο που εστειλα εγραψα "αντιδιαστολη" να διαβαστει ως αντιπαραβολη. Να προσθεσω εγκυκλοπαιδικα οτι το χωμα βαφτηκε κοκκινο ηταν συμπαραγωγη της φινος με τη δαμασκηνος-μιχαηλιδης

ρα

Ανώνυμος είπε...

Να σημειώσουμε και την "προοδευτικότητα" που έχουν οι "μοντέρνες" ιδέες της αφεντικίνας, που κάνουν τον αγωνιστή εργάτη να φαίνεται γελοίος και γραφικός. Χαρακτηριστικό όπλο του αντίπαλου στρατόπεδου, να φαίνονται οι αγωνιστές γελοίοι και κολλημένοι. Σε άλλες ταινίες, οι αριστεροί είναι ήδη καρικατούρες, όπως ο Βογιατζής στο "δεσποινίς διευθυντής", ενώ εδώ ο αγωνιστής εργάτης χτίζεται σαν σωστός και ακέραιος χαρακτήρας μεν,γελοιοποιείται η ιδεολογία και ο αγώνας του δε. Στο τέλος, φαίνεται κι αυτός να ενστερνίζεται τη "μοντέρνα" ιδεολογία. Έτσι κάνουν λιανά το ιδεολόγημα της ταξικής συνεργασίας, αφού ο τίμιος και αγωνιστής εργάτης μπορεί να ενστερνιστεί πλήρως το νέο, "τίμιο" τρόπο διαχείρισης, (αφήνοντας τους αγώνες βεβαίως βεβαίως).

Ντρικ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όντως ρα, εγώ έμεινα περισσότερο στους πολιτικούς περιορισμούς της εποχής, αλλά αν το εξετάσουμε στα πλαίσια της δεκαετίας ήταν σα μια μικρή ανάπαυλα πριν την καταιγίδα. Για αυτό που ζητάς, νομίζω πως το κάλυψε ως ένα βαθμό το σχόλιο της amor. Το μόνο που θα πρόσθετα εγώ είναι μια διασκευή του φαμφαρικού στίχου.

Το πρόγραμμά μου είναι θολό
μα το δικό σου πιο λειψό
σας θόλωσε η οπορτουνιά
γεια σου αλαβάνο φαφλατά

Η δική σου πρόταση amor υπερβαίνει νομίζω τις δικές μου δυνατότητες, αλλά το μπλοκ είναι ανοιχτό, αν θα ήθελες να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου σε αυτό το ζήτημα.

Σωστή παρατήρηση ντρικ, δεν την είχα σκεφτεί αυτή τη διάσταση.
Θυμάμαι επίσης μια ατάκα, νομίζω σε ένα από τα πρώτα κεράσματα της εργοδοσίας, που λένε στο βλάση που ήταν στην επιτροπή: μίλα ρε (πόσο καλή ήταν η σοσιαλίστρια κόρη). Κι αυτός με μπουκωμένο στόμα δεν είπε τίποτα, αλλά το επιβεβαίωσε με τον πιο εύγλωττο τρόπο για την εξαγορά των συνειδήσεων, με ένα ακατάληπτο μουγκρητό λαιμαργίας.

Ανώνυμος είπε...

Συντάσσομαι με την ανοιχτή πρόσκληση της ΚΕ στην Amor omnia vincit να ασχοληθεί με το θέμα (αν και εφόσον βέβαια έχει καθόλου χρόνο-την επιστημονική μεθοδολογία για να το κάνει την κατέχει άλλωστε αν δε με απατά η μνήμη μου από το phorum.gr). Και την ευχαριστώ για το πολύ καλό της σχόλιο πάνω στο "Ξύπνα Βασίλη". Μια ταινία που ενώ πάντα την έβρισκα εξαιρετική πρόταση για να την παρακολουθήσω, από την άλλη την έβρισκα "περίεργη" ταινία (όχι με την κακή έννοια). Και την έβρισκα ξεκαρδιστική κωμωδία αλλά και δε μπορούσα να αποφύγω μια κακή διάθεση όταν τελείωνε. Κυρίως όμως δε μπορούσα/ώ να βγάλω ξεκάθαρη άκρη μαζί της από "πολιτικής απόψεως". Και παρόλο που ήξερα ότι βασίζεται σε θεατρικό, μου είχε για κάποιο λόγο καρφωθεί στο μυαλό ότι αυτό ήταν γραμμένο πάρα πολύ κοντά χρονικά με την ταινία (μέσα στη δικτατορία) και δε μου "κόλλαγε" με τίποτα, οπότε ευχαριστώ Amor που ανέφερες τη χρονολογία του θεατρικού-που πέφτει μέσα στην ενδιαφέρουσα περίοδο του 1965-1967 (παρενθετικά, εκεί μέσα, το 1965, πέφτει και μια άλλη αγαπημένη ταινία, το "Φωνάζει ο κλέφτης" στην οποία υπάρχει σαρκασμός για το "κυνήγι μαγισσών", η οποία βασίζεται σε έργο που γράφτηκε σε μιαν άλλη πολλή ενδιαφέρουσα χρονιά, το 1958). Το "περίεργον" της συγκεκριμένης ταινίας ήταν ότι παρόλο που υπάρχουν αρκετά στοιχεία που δικαιολογούν το ότι επιτράπηκε από τη δικτατορία (ανέφερε τα βασικά η Amor, εγώ λέω ότι ακόμα η χρησιμοποίηση πραγματικών πλάνων από-λογικά-τα Ιουλιανά, στο σημείο της ταινίας που η Ναθαναήλ συναντά τον Αλεξανδράκη, μπορούσε να γίνει εύκολα αποδεκτή από τη δικτατορία μιας οι χουντική προπαγάνδιζαν ότι "έβαλαν τέλος στην ανωμαλία"-αν και ταυτόχρονα υπήρχε και η διπλή ανάγνωση, αυτής της αστυνομοκρατίας) εντούτοις, όπως έγραψε η Amor, το "ζουμί" της υπόθεσης είναι ότι το είναι καθορίζει τη συνείδηση κάτι που έβρισκα πάρα πολύ μαρξιστικό και υλιστικό (όντας εγώ μάλλον ιδεαλιστής).

Ανώνυμος είπε...

(συνέχεια)
Συμφωνώ και επαυξάνω λοιπόν στη παρατήρηση της Amor ότι το έργο μπορεί να διαβαστεί ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις του δημιουργού. Δε βρίσκω καθόλου τραβηγμένο από τα μαλλιά αυτό που έγραψε, εγώ θα το τραβήξω όσο δε πάει και θα πω ότι ακόμα και το έργο του Αριστοφάνη υπάρχει πιθανότητα να διαβάζεται ανεξάρτητα των προθέσεών του (μιας και ο ίδιος ήταν εξαιρετικά συντηρητικών πολιτικών θέσεων για την εποχή του). Τέλος πάντων, ο λόγος για τον οποίο μου ήρθε να προτείνω να ασχοληθεί η ΚΕ με το "Ξύπνα Βασίλη" συμπληρωματικά με το "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια" είναι μια λεπτομέρεια στο "Ξύπνα Βασίλη" που μάλλον διαφεύγει σε πολλούς. Στην αρχή της ταινίας, εκεί που κοντράρονται στο γραφείο της Φαρμάκαινας ο Κωνσταντίνου με τον Αλεξανδράκη, ο Κωνσταντίνου λέει στον Αλεξανδράκη "Αλλά κουκουές δεν είσαι;" και ο Αλεξανδράκης απαντά το, κατά τη γνώμη μου, αμίμητο και προφητικότατο "Με συγχωρείς, εγώ είμαι σοσιαλιστής". Έχω την εντύπωση ότι ίσως είναι η πρώτη φορά που γινεται εμφανώς σε ταινία διάκριση από την πλευρά του "κατηγορούμενου" μεταξύ των όρων "σοσιαλιστής" "αριστερός" και "κομμουνιστής". Και στο "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια" όμως ο Σακελλάριος κινείται στην ίδια κατεύθυνση καθώς λείπει κάθε αναφορά στο κομμουνιστής, κουκουές κτλ. Κι όμως, είναι ο Σακελλάριος που πιο πριν, στο "Θα σε κάνω βασίλισσα" (και επειδή η ταινία είναι του 1964 αλλά το έργο ήταν γραμμένο το 1956 έχει σημασία να ξέραμε πώς ήταν στο πρωτότυπο) βάζει στο πρόσωπο του Βογιατζή τις έννοιες "κουκουές" (και μάλιστα από τους πιο λυσσασμένους όπως λέει ο Βογιατζής) και "αριστερός" ως ταυτόσημες. Θα τολμήσω να πω-όσο παρακινδυνεμένο και να είναι-ότι μέσα στις δυο αυτές ταινίες (την "κόρη" και το "βασίλη") βλέπει κανείς τη σχηματοποίηση του επελαύνοντος ΠΑΣΟΚ και της επερχόμενης κλοπής των συνθημάτων του ΚΚΕ (οι ίδιοι οι κουκουέδες παρόλο που γι' αυτούς γίνεται λόγος, εμφανίζονται ως απόντες, ο Αλεξανδράκης αρνείται το χαρακτηρισμό και κανείς δε βρίσκεται για να τον αποδεχτεί).

ρα (με πιθανότατα πολλούς λογικούς ακροβατισμούς)

Ανώνυμος είπε...

Στα πλαίσια αυτού που πρότεινε η amor omnia vincit έχω υπ'όψιν μου το παρακάτω κείμενο για την ταινία "Συνοικία το όνειρο":

http://radicaldesire.blogspot.de/2010/05/1961.html

Θεωρώ πως έχει το ενδιαφέρον του (σημ.: ο συγγραφέας τους δεν είναι ο γνωστός Αντώνης του LR αλλά πρώην μαοϊκός αν δεν κάνω λάθος που άρχισε να χάνει πολλά λάδια με την άνοδο του συριζα).

Από τον Αντώνη του LR τώρα υπάρχει το εξής κείμενο για τον Βέγγο που βρίσκω επίσης ενδιαφέρον:

http://radicaldesire.blogspot.de/2011/05/blog-post_03.html

Ijon Tichy

demis είπε...

To Kόμμα είναι η σπίθα που πρέπει να μείνει ζωντανή μέσα στη στάχτη, ακόμη κι αν δεν συμφωνείς σε πολλά μαζί του. Η μαγιά του είναι απαραίτητη για το ζύμωμα του μεγάλου ψωμιού της επανάστασης (κανείς πια ας μην αρκεστεί σε ψίχουλα, κανείς ας μην επαναπαύεται σε εκλογικά ποσοστά και δήθεν θεσμικούς ρόλους). Αλλά οφείλει το ίδιο να αναζητήσει τους ανθρώπους του, τους φίλους, τους συνοδοιπόρους του. Να γίνει η στεντόρεια φωνή των κατατρεγμένων. Να οργανώσει αποτελεσματικά την προπαγάνδα του. Να πλατύνει την κοίτη του, γιατί έρχονται πολλές βροχές ακόμα.

Ανώνυμος είπε...

ΛΑ ΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ Εργατες αυτοαπασχο λουμενοι φτωχοι αγροτες με τελικο στοχο αλλαγη ταξης στην εξουσια. Και βασικο καθηκον για το κομμα επαγρυπνηση και καμμια ανοχη απενα ντι στον οπορτουνισμο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω και εγω με την ανοιχτη προσ κληση της Κ.Ε του μπλοκ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Αισθάνομαι ως λαϊκή αοιδός εν μέσω λουλουδοπολέμου, να 'στε όλοι καλά κι ευχαριστώ την ΚΕ και τους εκπροσώπους της βάσης που επικρότησαν για την πρόσκληση.:) Η αλήθεια είναι πως, παρά το ενδιαφέρον μου για το ζήτημα, ούτε τα μεθοδολογικά εργαλεία επί του συγκεκριμένου αντικειμένου,αγαπητέ ρα, ούτε-το σημαντικότερο-το χρόνο διαθέτω, για να συνεισφέρω έστω την ερασιτεχνική μου ματιά στο ζήτημα, εξού και η φθίνουσα εδώ και πολύ καιρό δραστηριότητα μου στον άλλον ιστότοπο που ανέφερες . Εννοείται πως εφόσον οι συνθήκες το ευνοήσουν, θα αξιοποιήσω την φιλοξενία κατά δύναμιν.

Amor omnia vincit

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Και γω αυτες τις ταινιες μεχρι σχετικα προσφατα τις εβρισκα απλως καλτ,οσο ομως διαβαζω για την περιοδο μετα τον εμφυλιο,τοσο περισσοτερο τις βρισκω χυδαιες και προπαγανδιστικες.Να ειναι ο κοσμος τις δεκαετιες του '50 και του '60 στην φτωχεια,και αρκετοι στα ξερονησια,και να χεις την κοντη αταλαντη ξανθια να χορευει χαλι γκαλι με τον μεσοαστο συζυγο,ή να το παιζει ψαρου στην Κρητη με την βλεφαριδα καγκελο.

Εμετος σωστος,πιο προστυχες ειναι αυτες οι ταινιες και απο τσοντες,και το χειροτερο ειναι οτι καναμε το αταλαντο χομπιτ ''εθνικη σταρ'' και παμπλουτη.Φυσικα η Βουγιουκλακη δεν εγραφε τα σεναρια που επαιζε (εδω καλα καλα δεν ηξερε να παιζει,θα γραφε κιολας),οποτε δεν ειναι δικη της η ευθυνη (μονο),αλλα ειναι το εμβληματικοτερο προσωπο του σαπιου ελληνικου κινηματογραφου.

Για τον Σακελαριο απ' οτι φαινεται,οι διαδηλωσεις ηταν χαβαλες,και μετα σουβλακια στην ταβερνα,και καμια φαπα να περασει η ωρα.

ΥΓ Ενδιαφερουσες οι παρατηρησεις σου πανω στους χαρακτηρες του εργου.

Ανώνυμος είπε...

αφου δεχτηκε κριτικη απο την ΕΔΑ θα πει οτι εχει νοημα το εργο. Μη περι μενεις βεβαια να υπερασπιστω την αριστερα χυλος. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Έχει ενδιαφέρον το απόσπασμα στο οποίο, μέσα από τις σελίδες της ΑΥΓΗΣ, ο Δρομάζος λέει: "η Αριστερά δεν έχει μόνο εμάς τους "στρατευμένους" (να την η διάκριση μεταξύ αριστεράς και κομμουνιστών). Εύπορα στρώματα, έμποροι, βιομήχανοι, γενικά ευκατάστατοι (...) εμμένουν στις αριστερές τους απόψεις" !!!

Λίγο πιο πάνω είχε γράψει ότι η Αριστερά που περιγράφει ο Ψαράς βρίσκεται στην παράταξη του ίδιου του Ψαρά, το Κέντρο (καλή-κακή αριστερά).

Κάτι δε πάει πολύ στραβά με όλα αυτά; Και μιλάμε πρόκειται για άνθρωπο που είχε περάσει από το ίδιο εδώλιο με το Μπελογιάννη-όχι για κανένα τυχαίο δηλαδή.

Πραγματικά πιστεύω ότι σε αυτή τη χρονική περίοδο πρέπει να αναζητηθεί η μαγιά του ΠΑΣΟΚ-σχεδόν έτοιμο ήταν ήδη.

Υπάρχει και μια ελαφρά ειρωνεία της τύχης. Του χώνεται από την "ΑΥΓΗ" ο Δρομάζος του Ψαθά για τα "ΝΕΑ" (χτυπώντας προφανώς το ρόλο του ΔΟΛ κατά την αποστασία) αλλά μεταδικτατορικά ο Δρομάζος πάει και εργάζεται στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" ενώ ο Ψαθάς πάει στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ".

-

Παπουτσωμένε Γάτε κατανοητό το συναίσθημά σου. Σκέψου ότι εν μέσω της Κατοχής είχαν γραφτεί και παιζόντουσαν στα κέντρα διασκέδασης (ναι υπήρχαν και τέτοια) τραγούδια όπως το "Νύχτες μαγικές" (αραπίνες λάγνες ερωτιάρες) ή το "Μπαξέ τσιφλίκι". Τραγούδια τα οποία ηχογραφήθηκαν αμέσως μετά την Κατοχή εν μέσω εμφυλίου. Και μένα με πιάνουν τα διαόλια μου ώρες ώρες. Είμαι όμως πολύ πιο ελαστικός στις κρίσεις μου. Υπάρχει πάντα και η ελαφριά πτυχή της ζωής. Και σίγουρα είμαι πολύ πιο ελαστικός για τον κινηματογράφο του τότε. Χρειάζεται πάντως μια λεπτομερής ανάλυση της τότε εποχής, πρώτα πρώτα από αυτούς που την έζησαν. Έχω την αίσθηση ότι είχαν επέλθει το 1965 κάποιες αλλαγές στην ελληνική κοινωνία σε σχέση με τα αμέσως προηγούμενα χρόνια ένα από τα οποία-που κολλάει στα όσα περιέγραψες-ήταν και η εμφάνιση κάποιων "νεόπλουτων" στρωμάτων. Όχι τυχαία είναι το 1965 νομίζω που ο Καζαντζίδης αποσύρεται από τα πάλκα αηδιασμένος από την κατάσταση που έχει πλέον αρχίσει να επικρατεί.

ρα

Ανώνυμος είπε...

ρα. Πολυ σωστα Ακριβως εκει ειναι η μαγια για το ΠΑΣΟΚ μετα το 1974 και σε προεκταση σημερα.Να σου συμπληρω σω μονο οτι τις εφημεριδες με τις αποφασεις του 20ου συνεδριου τις μοιραζε στους εξοριστους η ασφαλεια Γνωμη μου ειναι οτι μεγαλυτερη ζη μια ητανε αυτο ακομα και απο την παρανομια. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ