Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Πού να σε βρω

Η διημερίδα της κετουκε για την εργατική τάξη ήταν ίσως από τους πιο σημαντικούς σταθμούς του τελευταίου διαστήματος. Βρήκε όμως την κε του μπλοκ εμπύρετη και πρακτικά ανήμπορη να την παρακολουθήσει, για να προχωρήσει σε μια ασφαλή και ολοκληρωμένη αποτίμηση –που επιφυλάσσομαι να την επιχειρήσω μελλοντικά. Την πρώτη μέρα πχ κράτησα από το άνοιγμα του Πρωτούλη τη φράση για την τομή στην κομματική οικοδόμηση και έφτασα ως το σημείο που η Αλέκα ανέφερε την ταξική σύνθεση του πρώτου συνεδρίου του ΣΕΚΕ, 28 εργάτες και 7 φοιτητές, αναλογιζόμενος πως αυτό το 80% παραμένει άπιαστο όνειρο για κάθε μικροαστική γκρούπα. Αντί κάποιας ανταπόκρισης λοιπόν, περιορίζομαι στο να καταθέσω κάποιες δικές μου σκόρπιες σκέψεις σχετικά με το γενικό θέμα της διημερίδας: την εργατική τάξη και τη συνείδησή της.

Εκφράζω αρχικά μια απαισιοδοξία για τον τρόπο που διαμορφώνεται στις μέρες μας αυτή η τελευταία, παίρνοντας υπόψη μερικά εμπειρικά δεδομένα. Την τρομερή επίδραση που ασκεί το διαδίκτυο, την επανάληψη ενός ψέματος, μέχρι να καταστεί πειστικό, από πολλά μέσα-προφίλ που αναπαράγουν το ένα το άλλο ή ανήκουν πολλές φορές στο ίδιο άτομο, τα εύκολα, απλοϊκά σχήματα και την τρομερή τους απήχηση-διάδοση, το ότι μια συκοφαντία, πχ για τις μετοχές του κόμματος στο Γερμανό, πολύ εύκολα διαδίδεται, σαν πυρκαγιά που εξαπλώνεται, αλλά πολύ πιο δύσκολα σβήνεται κι αναιρείται. Ή τον υφέρποντα αντι-λαϊκισμό που υπάρχει στο να βαφτίζεται απ’ τα γνωστά, συστημικά παπαγαλάκια λαϊκισμός οποιαδήποτε εργατική διεκδίκηση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.

Αυτό αποτυπώνει την πολύπλευρη και πολύ πιο συστηματική επίδραση-πίεση που ασκεί το σύστημα κι οι ιδεολογικοί του μηχανισμοί στη μέση λαϊκή συνείδηση. Ενώ πρέπει να σημειωθεί η βασική δυσκολία που καλείται εξαρχής να αντιμετωπίσει ένα κομμουνιστικό κόμμα, καθώς η επανάσταση προϋποθέτει συνειδητή δράση, αλλά η διαμόρφωση ολοκληρωμένης επαναστατικής συνείδησης φαντάζει αδύνατη στα πλαίσια ενός εκμεταλλευτικού συστήματος, που αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία (και τη δική του ύπαρξη) με πολύ υλικούς όρους, από κάθε κύτταρο της παραγωγικής δραστηριότητας και της κοινωνικής πραγματικότητας εν γένει, που υπαγορεύει την «ακατανίκητη» δύναμη της συνήθειας.

Σημειώνω συμπληρωματικά πως κερδισμένη συνείδηση για εμάς είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από μια απλή θετική ψήφο πχ, κάτι που δε συμπεριλαμβάνει τους ευμενώς ουδέτερους, ούτε καν τους συμπαθούντες ή πολλούς ψηφοφόρους μας, εφόσον η στάση αυτή δε συνοδεύεται κι από συνειδητή δράση (η ουδετερότητα εντός αυτού του πλαισίου δεν μπορεί παρά να είναι ευμενής για την υπάρχουσα κατάσταση και τη διαιώνισή της). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν αρκεί πχ η ευρεία αναγνώριση ότι κάποιος δικός μας δημοσιολόγος τα λέει καλά –που συνήθως καταλήγει στο αήττητο επιχείρημα «γιατί δεν τον/τη βάζετε γενικό γραμματέα;»-, αν το κοινό δε συγκρατεί/αφομοιώνει τι λέει ο δικός μας και όχι το πόσο ωραία το διατυπώνει. Ούτε μπορούν να βασιστούν γενικά οι κομμουνιστές σε ωφέλιμες πλάνες (που ίσως να φέρουν προσωρινά ένα αποτέλεσμα), παρά μόνο σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, με κριτική ικανότητα και σφαιρική αντίληψη, που αφοσιώνονται ολόψυχα σε ένα σκοπό και δεν το στηρίζουν νοερά και παθητικά.

Υπάρχει η κλασική προσέγγιση για τα τρία βάθρα της δικής μας παρέμβασης που περιλαμβάνει την ιδεολογική ζύμωση, τους αγώνες για τις άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις και την πολιτική πείρα ως πηγή συνειδητοποίησης των μαζών. Προφανώς όμως δεν αρκεί κάποια μηχανιστική σύνδεση των παραπάνω, με συγκεκριμένη σειρά και δοσολογία (ξεκινάμε από αυτό, με μία τζούρα μόνο από το άλλο, για να μην τρομάξει ο κόσμος), αλλά ένας δυναμικός συνδυασμός, με βάση τις δοσμένες συνθήκες. Για παράδειγμα, δεν είναι η πείρα που λείπει από τον ελληνικό λαό τα τελευταία χρόνια, με τις συμπυκνωμένες πολιτικές εξελίξεις, αλλά δεν αρκεί από μόνη της για την εξαγωγή σωστών πολιτικών συμπερασμάτων, που είναι κι η δική μας μόνιμη –στα όρια της μονοτονίας- επωδός, μετά από κάθε σημαντική εξέλιξη, κάθε μεγάλο, αποκαλυπτικό γεγονός. Ο λαός να βγάλει τα συμπεράσματά του, να αξιοποιήσει την πείρα του, κτλ…

Το βασικό είναι να βλέπουμε συγκεκριμένα το επίπεδο συνειδητοποίησης του λαού, όχι για να προσαρμόσουμε στα ρηχά τα συνθήματά μας και τους στόχους πάλης μας, αλλά για να το τραβήξουμε στην ανηφόρα και να φροντίσουμε για τη σταθερά ανοδική του πορεία μετά από κάθε σημαντικό σταθμό, από κάθε αγωνιστική κινητοποίηση, που θα διαπαιδαγωγεί όσους συμμετέχουν, θα οξύνει και θα καθιστά ολοένα και πιο φανερή τη βασική αντίθεση, την ουσία πίσω από τα φαινόμενα, και τα πρακτικά καθήκοντα που καθορίζει.

Κι αν η επαναστατική κρίση εμφανίζεται αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη δική μας θέληση, κι η δυναμική της επαναστατικής γραμμής καθίσταται πλειοψηφική ακριβώς κατά τη διάρκειά της, κι όχι πριν από αυτή, ως προϋπόθεση, αυτό κάθε άλλο μας απαλλάσσει από μια σειρά ευθύνες. Όσο σωστό είναι πχ πως η οικονομική κρίση δε ριζοσπαστικοποιεί αυτομάτως και μαζικά τις λαϊκές συνειδήσεις (παρά την πλάνη περί του αντιθέτου), άλλο τόσο προβάλλει η αναγκαιότητα να δούμε κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να συμβεί αυτό, και ποιες προϋποθέσεις συμβάλλουν στην εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης, στη συγκέντρωση δυνάμεων, κτλ.

Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η κρίση μας προσφέρει ως κατάρα κι ευλογία ταυτόχρονα την αντικειμενική σύγκλιση του τακτικού στόχου στη συγκυρία, που είναι η έξοδος από την κρίση, με το στρατηγικό στόχο της εξόδου (ας το πούμε έτσι αδόκιμα) από το σύστημα που την παράγει, και με τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Εν κατακλείδι, χρειάζονται πολύ περισσότερες αντίστοιχες προσπάθειες, σαν αυτή τη διημερίδα, (και όχι μόνο σε «καμπανιακή βάση», με αφορμή κάποια επέτειο), πολλές σύγχρονες θεωρητικές μελέτες, πάνω και σε επιμέρους πτυχές, που δε θα συνοψίζουν απλώς όσα ήδη γνωρίζουμε, αλλά θα διερευνούν, θα φωτίζουν καινούριες πλευρές, θα προτείνουν νέες ιδέες, θέτοντάς τες προς συζήτηση και πυροδοτώντας ένα γόνιμο, συλλογικό προβληματισμό πάνω σε τέτοια, κομβικά κι ακανθώδη ζητήματα.

Υγ: δεν συγκαταλέγεται ακριβώς στα μουσικά μου γούστα, αλλά κολλάει με την αναζήτηση της χαμένης ταξικής συνείδησης και κάποιους συνειρμούς των ημερών...

16 σχόλια:

skatopsyxos είπε...

"Ή τον υφέρποντα αντι-λαϊκισμό που υπάρχει στο να βαφτίζεται απ’ τα γνωστά, συστημικά παπαγαλάκια λαϊκισμός οποιαδήποτε εργατική διεκδίκηση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων."

Αυτό...Να μιλάς με συμφοιτητή για το πως πρέπει να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας είτε σήμερα σαν φοιτητές είτε αύριο σαν εργαζόμενοι και να σου απαντάει λες και ακούς ομιλία του Κούλη που στις 5 λέξεις οι 7 είναι λαϊκισμός...

Ανώνυμος είπε...

https://www.youtube.com/watch?v=4LOixirhI9w Πολύ δυνατή ομιλία, και αναφέρεται και σε κάποια πράγματα που θίγονται στο κείμενο όπως το επίπεδο της ταξικής συνείδησης και το πως αυτό αλλάζει.
Εγώ πάντως έχω πειστεί σχεδόν 100%, η σοσιαλιστική επανάσταση (και γενικά όλες οι επαναστάσεις) περνάει αυστηρά μέσα από τον πόλεμο, και ακόμα πιο πολύ μέσα από την ήττα σε έναν πόλεμο...

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

@κωστα,
νομιζω οτι αυτη ειναι μια απο τις βασεις τις κριτικης που εκανε ο Παπαιωαννου στον μαρξισμο,οτι η αλλαγη δεν ηρθε εξαιτιας της εργατικης ταξης αλλα εξαιτιας της εξαθλιωσης που εφερε ενας πολεμος (τοσο στον λαο οσο και στην δυναμη της αρχουσας ταξης/κρατους).

ΝΦ

Ανώνυμος είπε...

@ΝΦ

Δεν την ξέρω την περίπτωση που λες, απλά να ξεκαθαρίσω εγώ πως το σκέφτομαι.
Η αστική τάξη είναι πάρα πολύ δυνατή, και η δυνατότητα της να χειραγωγεί και να καταστέλλει τις μάζες είναι απλά απόλυτη και σχεδόν ανεξάντλητη.
Στην περίοδο του πολέμου αυτή η δυνατότητα ξεφτίζει σχεδόν αντικειμενικά, και μπορεί και να χαθεί τελείως. Τότε τα κηρύγματα περί εθνικισμού και άλλες κλασικές αστικές φανφάρες, χάνουν την αξία τους, ενώ απομυθοποιήτε και η παντοδυναμία των αστών και του κράτους.
Αυτό αφήνει παράθυρο στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης (αν υπάρχει τέτοια με επαναστατικό χαρακτήρα), να προσπαθήσει να αρπάξει την ευκαιρία και να καταλάβει την εξουσία, εκμεταλλευόμενη την δυσαρέσκεια του πολέμου αλλά και γενικά!

Με λίγα λόγια δεν πιστεύω για κανένα λόγο ότι η επανάσταση είναι θέμα απλά εξαθλίωσης και πολέμου, γιατί άμα ήταν έτσι πολλές χώρες της Ασίας ή της Αφρικής θα την είχανε κιόλας κάνει.
Επαναλαμβάνω δεν τον ξέρω τον Παπαιωάννου, όμως το θέμα δεν πιστεύω ότι είναι αυτό που λέει. Είναι πάντως σχεδόν σίγουρο ότι βασικότατα θέματα, είναι η πιθανή αδυναμία της αστικής τάξης να ελέγχει την κατάσταση με χίλιους τρόπους, και από την άλλη η ύπαρξη οργανωμένης πρωτοπορίας που θα δώσει στόχο, νόημα στον αγώνα, και που θα τον οργανώσει μέχρι το τέλος.

Στον πόλεμο αυτό που όντως είναι μεγάλης σημασίας είναι ότι η αστική τάξη εξοπλίζει τον λαό χωρίς πολλά πολλά, και ότι η δυσαρέσκεια και όλα τα άλλα έρχονται σίγουρα.
Πέρα από αυτά όμως, επανάσταση θα μπορούσε να γίνει και χωρίς πόλεμο, άμα για άλλους λόγους η αστική τάξη έχανε το πάνω χέρι, και ίσχυαν και τα υπόλοιπα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Απλά νομίζω αυτό είναι το πιο δύσκολο και απίθανο σενάριο...

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

http://www.efsyn.gr/arthro/xafnika-i-eyropi-se-polemo

Δυνατός Μαργαρίτης.




Σ.

Ανώνυμος είπε...

http://m.902.gr/eidisi/kosmos/80880/mahitika-katerripsan-rosiko-su-24-konta-sta-synora-me-ti-syria

Ε ρε θα παρει φωτια ο κωλος μας...
Και το 1945 υπηρχε ο Κοκκινος Στρατος να σωσει την κατασταση, τωρα μονο οι λαοι μπορουν...

ratm

Ανώνυμος είπε...

@ratm

Και εμείς θα κάνουμε τους βαστάζους των ιμπεριαλιστών, εκτός αν χοντρύνει πολύ το πράμα και μπούμε μέσα για κάνα παξιμάδι...

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

Πάντως μια χαρά τους "βολεύουν" τους Ρώσους τη δεδομένη στιγμή τα πρόσφατα γεγονότα στο Παρίσι. Άντε να πείσεις του Γάλλους-Γερμανούς (=>>>> Ε.Ε. πλην Μ.Β. και ανατολικοευρωπαίων) να ενεργήσουν ως σύμμαχοι βάσει ΝΑΤΟ και να στηρίξουν τη σύμμαχο Τουρκία.
Σε κάθε περίπτωση ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ θα στηρίξουν τον Ερντογάν (θεωρώ...). Οι δικοί μας ιμπεριαλιστές τι θα κάνουν τώρα; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για την δεύτερη φορά φασιστερά. Μάλλον για την ζεστή αγκαλιά του Ομπάμα τους βλέπω πάλι (=>>>> bye bye Αιγαίο, αγκαλίτσες Τσίπρα-Νταβούτογλου, ελπίδα και για την πολυπόθητη ρύθμιση του χρέους;). "Κρίμα" για τα όνειρα του εσμού ψεκασμένων-ναζί κλπ που νομίζουν ότι θα πολεμήσουν τώρα τον Τούρκο και θα πάρουν και την Πόλη, as per father Paisios words.

ΒΧ

Neophyte_commie είπε...

Ε όχι και παξιμάδι. Το 1912/13 ο ελληνικός ιμπεριαλισμός συμμάχησε με τις άλλες βαλκανικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ίδιου επιπέδου, όχι δυνατότερες) και διπλασίασε τη χώρα. Το 1914 μπήκε στον Α'ΠΠ με αντάλλαγμα από τις δυνατότερες την περιοχή της Σμύρνης, λιμάνι κόμβο διέλευσης τεράστιας ροής εμπορίου, όπως και της Θεσσαλονίκης άλλωστε. Κι αν τότε η ελληνική αστική τάξη ήθελε τρία μεγάλα λιμάνια, σήμερα θέλει μερίδιο στον ορυκτό πλούτο, εντός και εκτός συνόρων. Μην υποτιμάς την θέση της χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Άκου παξιμάδι...

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Κωστα αλλαξε το νικ σου γιατι ο ΝΦ σε περασε για τον δικο του
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Ανώνυμος είπε...

@Neophyte_commie

Τι να σου πω, νομίζω τα πράγματα δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα προχωρήσουν.
Εγώ προς το παρών για παξιμάδι τους βλέπω, αλλά όλα αλλάζουν!
Δεν είναι λίγες και οι φορές που κράτη μπήκαν σε πολέμους με μεγάλες υποσχέσεις και μετά πήραν ένα παξιμάδι (Ιταλία στον Α' ΠΠ).
Βέβαια και αυτό σχετικό είναι με τις βλέψεις της κάθε Α.Τ. Άμα η αστική μας τάξη θέλει π.χ. (τραβηγμένο) τις αγορές του Λιβάνου και της Συρίας, και τελικά πάρει απλά κάποια μικρά δικαιώματα εξόρυξης και εμπορίου, παξιμάδι θα είναι...

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

@Γκεόργκυ Ζούκωφ

Εσωτερική υπονόμευση! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!
Να σημειώσω ότι το είχα το "Κώστας" πολύ πιο πριν, αλλά χαλάλι!

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

@Γ.Ζουκωφ
κριμα και για τον κωστα και οσα λεει αλλα και για μενα και για την "ικανοτητα" μου να μην μπορω να ξεχωρισω ενα proΚΚΕ κειμενο απο ενα ενανιον,ασχετα με το ψευδωνυμο του γραφοντα.
Κριμα και για τον Παπαϊωαννου δηλαδη αλλα οκ,αυτο δεν ειναι απτεται ουτε στην θεληση ,ουτε και στην "δικαιοδοσια" μου να τον υπερασπιστω!
Γενικα κριμα να "πουλας τοσο φτηνα" τα ατομα που γραφουν εδω μεσα..με εμενα στην τελευταια θεση!

ΝΦ

Saportoutourki είπε...

Τάξη για τον εαυτό της. Αυτήν θέλουμε να χτίσουμε.

Μέχρι τότε ας έχουμε στο μυαλό μας πως οι αστοί έχουνε διδαχτεί από τα λάθη τους, διαβάζουν την ιστορία διαλεκτικοϋλιστικά και την γράφουν ιδεαλιστικά. Π.χ. στο λεξιλόγιο του λαού έφεραν αυτοί τις λέξεις CDS και PSI κλπ, παρά οι κομμουνιστές το λεξιλόγιο τους: κρίση υπερσυσσώρευσης, υπεραξία κλπ. Αυτοί μας μάθανε πως φταίει η κακή τρόικα και ο ψεύτης κλέφτης πολιτικός, παρά η εξουσία του κεφαλαίου και οι σχέσεις παραγωγής. Αυτοί μας μάθανε να λέμε πως τίποτα δεν αλλαζει, παρα ακούστηκαν οι κομμουνιστές να μιλάνε για την πάλη των τάξεων.

Saportoutourki είπε...

Στα πλαίσια της συζήτησης για την τηλε-καυλτεύθυνση της λαϊκής συνείδησης θα αφήσω λινκ άρθρου που ναι μεν ειναι κακογραμμενο, αλλα αξιζει προσεκτικης αναγνωσεως καθοτι ομοιαζει προφητικον μα και περιεκτικον συναμαναμαναμαν.


tro-mpa-xtiko.blogspot.com.cy/2015/09/blog-post.html?m=1&zx=728a1decea20e439

Ανώνυμος είπε...

Αφού ήσουν άρρωστος στη διημερίδα, τουλάχιστον να είσαι καλά να γράψεις ανταπόκριση από την εκδήλωση της ΚΝΕ για τον αθλητισμό στο κλειστό της Νήαρ Ηστ.

http://resources.sport-fm.gr/supersportFM/images/news/15/11/26/120036.jpg

Παππάς, Μίσσας, Λεάνης: «ο αθλητισμός δεν είναι πολυτέλεια για λίγους, είναι δικαίωμα για όλους».

ARGIE