Σε ρυθμούς τζαζέ

Το σφυροδρέπανο έχει σήμερα την τιμή να φιλοξενεί την πρώτη του ανταπόκριση (τις οποίες φιλοδοξεί να συνεχίσει και να καθιερώσει ως θεσμό). Κι είναι διπλή η τιμή γιατί πρόκειται για ένα πολύ ωραίο κείμενο.

Μπορεί σε κάποιους να φανεί λογοτεχνικό, αλλά στην ουσία είναι βαθιά πολιτικό.
Είναι η οπτική ενός παιδιού που έφυγε πρόσφατα από την πασπ και λέει κάποια πράγματα όπως τα προσλαμβάνει. Γι' αυτό εκτός από ενδιαφέρον, είναι κι αυθεντικό.

Ο V (for vendetta) θα μπορούσε απλώς να ανταποδώσει σε κάποιους συντρόφους του την αγάπη που του δείχνουν εσχάτως.
Θα μπορούσε να βγάλει στη φόρα τα εσω-παραταξιακά της πασπ και να τους εκθέσει. Ή να καταγγείλει απλώς κάποια κεφάλια και το ρόλο που παίζουν (στην τελική δε θα 'λεγε και ψέματα).

Προτίμησε απλώς να μιλήσει πολιτικά κι αυτό είναι προς τιμήν του. Και μόνο για αυτό, αξίζει πιστεύω τον κόπο να διαβάσετε όσα γράφει, ακόμα κι αν δε συμφωνείτε, ή αν σας φαίνονται αυτονόητες κάποιες διαπιστώσεις του.
Έστω και σαν ορεκτικό για την σφυροδρεπανική ανάλυση που θα ακολουθήσει για τις φοιτητικές εκλογές.
Καλή ανάγνωση...

H ΠΑΣΠ νομικής Θεσσαλονίκης είναι σαν jazz μπάντα. Στηρίζεται στον αυτοσχεδιασμό.

Οι μουσικοί της δεν έχουν παρτιτούρα. Τι να την κάνουν άλλωστε; Είναι progressive καλλιτέχνες και δεν προσαρμόζονται σε νόρμες και επιταγές της κλασσικής θεωρίας.

Ξεκινούν από αφηρημένες ιδέες. Όταν βαράνε την πρώτη νότα δεν ξέρουν ποια θα είναι η δεύτερη. Αν η πρώτη ξεσηκώσει ενθουσιασμό συνεχίζουν την κλίμακα. Αν απογοητεύσει αρχίζουν καινούρια.

Πού και πού πετάνε κανένα πιασάρικο ρυθμό για να λικνιστεί ο κόσμος σε γνώριμες μελωδίες. Έχει επιτυχία και οι θαμώνες σηκώνονται απ’ τη θέση τους και χορεύουν ξέφρενα ενώ οι μουσικοί κοιτιούνται συνωμοτικά συνεχίζοντας να παίζουν.

Για να μην ξεχνούν τις καταβολές τους και επειδή αυθόρμητα εκφράζουν τις επιρροές τους ρίχνουν στο τραγούδι καμιά κλασσική μουσικούλα, έτσι λίγο, ίσα ίσα να το αντιληφθεί το αυτί και να μείνει ικανοποιημένο το μυαλό ότι άκουσε, λέει, ποιοτικό καλλιτέχνημα.

H jazz είναι η πιο δύσκολη μουσική, είναι γραμμένη από μουσικούς για μουσικούς που λέει και ένας φίλος μου και συχνά πυκνά κουράζει, ειδικά η αυτοσχεδιαστική. Οι συγκεκριμένοι μουσικοί, χωρίς να έχουνε κάνει καμιά πρόβα στην ουσία -στην πραγματικότητα παίζουνε ό,τι να ‘ναι- καταφέρνουν να γεμίσουν τη συναυλιακή αίθουσα. Πώς;

Πέρα απ’ τα χορευτικά και τα κλασσικά που ελκύουν γενικώς και διεγείρουν την ψυχή, δεν σ’ αφήνουν να σκεφτείς, δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις τι μουσική ακούς και θαρρείς αυτόματα ότι το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και για να προσδεθείς στο άρμα τους καλό είναι να σωπαίνεις.

Βασικά, οι μουσικοί αυτής της κάστας υπνωτίζουν το κοινό τους που δεν αναλογίζεται έτσι την ουσία της Τέχνης. Παίζουν τόσο αφηρημένα εξάλλου που δεν μένει χώρος για διαπιστώσεις.

Είναι ώρες που οι σολίστες έχουν μεταξύ τους διαφωνίες και παίζουν αντίθετους ρυθμούς. Αφενός αναδεικνύουν το τάλαντό τους παίζοντας αντίστροφα αφετέρου μόλις δουν και φεύγει ο κόσμος απ’ το μαγαζί γιατί κουράζεται με τόσα ευτράπελα μονοιάζουν και παίζουν πιο συμβατικά και αν θέλετε πιο συμβιβαστικά.

Οι μουσικοί της jazz συχνά περιορίζονται σε μια επίδειξη χωρίς νόημα:απλά μας δείχνουν πόσο καλοί τεχνίτες είναι, χωρίς συναίσθημα ή πάθος και μεταχειρίζονται το όργανο σαν εργαλείο.

Το ίδιο και οι ΠΑΣΠίτες με την ιδεολογία τους: την εργαλειοποιούν. Επειδή δεν την αντιλαμβάνονται (και καταπώς φαίνεται ούτε καν τη γνωρίζουν ίσως γιατί δεν υπάρχει) της φέρονται ψυχρά και συνάμα την ξετρυπώνουν όταν την χρειάζονται. Την όποια ιδεολογία, όχι μόνο αυτή που υποτίθεται ότι εκφράζουν και ελπίζω να γίνεται σαφές ότι δεν εκφράζουν κάποια ιδεολογία τελικά, περιοριζομενοι σε ιδεολογικά «ιδιώματα» πασοκικής προελεύσεως που καταντούν ιδεοληπτικά ιδεολογήματα. Εξάλλου ιδεολογία και αφηρημένο δεν ταιριάζουν σε μόνιμο δεσμό.

Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι ο Miles Davis θα μπορούσε να μας δείχνει τι κάνει η τρομπέτα του για ώρες. Αλλά μετά θα μου ‘παιζε και πέντε έξι ήχους, έτσι για δείγμα που θα μου λιώναν την καρδιά και θα με ‘βάζαν στη θέση μου που τόλμησα να προσβάλλω την και καλά κουλτουριάρικη υφή της τέχνης του.

Ο Πασπίτης ξέχασε να μιλάει με μανία και μεράκι πολιτικό, απλά φυσάει το πνευστό μέχρι που ζαλίζεται και πέφτει κάτω γιατί είναι βαριά η καλογερική.
Και το κοινό χειροκροτάει για την επιμονή του.

Γιατί το ουίσκι είναι εύγευστο και πίνεται με ενάργεια όταν το συνοδεύει μουσική. Και το κοινό μέθυσε και βαράει παλαμάκια ασίγαστα αντί να τσεκάρει την πόρτα πίσω του και να φύγει αποδοκιμάζοντας ένα άθλιο show…

για την αντιγραφή
μπρεζνιεφικό απολίθωμα