Τρεις εκπλήξεις και τρία διακυβεύματα

Επειδή εσχάτως η αναγνωσιμότητα του μπλοκ είναι κάπως πεσμένη, ξεκινάμε τις χαρντ κορ αποκαλύψεις.

Έκπληξη πρώτη: το μπρεζνιεφικό απολίθωμα είναι φοιτητής της θεολογίας.
Ε, ναι λοιπόν, ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου.
Τρία χρόνια πριν, εν όψει στρατού έψαχνα τρόπο να παίρνω φοιτητικές άδειες, να έχω πάσο και πρόσβαση στο ποσείδι (με άλλα λόγια μια δεύτερη σχολή). Αλλά οι βάσεις με το 10% ανέβηκαν σε δυσθεώρητα ύψη και το μοιραίο επήλθε. Πάλι καλά που την έβαλα τελευταία επιλογή (ως δικλείδα ασφαλείας) και πέρασα κάπου, αλλιώς θα έμενα με το μηχανογραφικό στο χέρι.

Η φρίκη ήταν δεδομένη -αν και πολύς κόσμος περνάει κατά λάθος θεολογία. Το [ότι είμαι] άθεος το είχα λήξει μέσα μου πολύ πριν το κομμουνιστής. Ακόμα και την εγγραφή μου την έκαναν άλλοι για μένα.

Έκτοτε η σχέση μας διατηρείται πλατωνική. Μόνο πάσο, κάτι βεβαιώσεις σπουδών κι εκλογές.
Όταν πήγα πρώτη φορά να ψηφίσω και με ρώτησαν αν είμαι θεολογικό ή ποιμαντικό, δεν ήξερα την σωστή απάντηση γιατί δε με είχε απασχολήσει ως τότε το θέμα.
Τελικά γλιτώσαμε τον βούρκο, γιατί ήμουν θεολογία. Αλλά εκ των υστέρων ο βενιαμίν μου είπε πως το στιλ ποιμένας μου πάει περισσότερο. Τι διάολο πρωτοπορία (θέλουμε να) είμαστε;

Δεύτερη έκπληξη: το μπρεζνιεφικό απολίθωμα δέχτηκε να είναι υποψήφιος της πανσπουδαστικής στις εκλογές.
Έκπληξη, όχι τόσο ότι δέχτηκα, όσο που μου το πρότειναν οι σφοι, που είχαν να μου μιλήσουν κάτι μήνες.
Το εύκολο συμπέρασμα είναι ότι ο εκλογικός μύλος της πανσπουδαστικής όλα τα αλέθει.
Αλλά δεν είναι έτσι. Η κοπέλα που με πήρε τηλέφωνο μου είπε και για επιτροπή αγώνα και για μια συνέλευση.
Τα οποία δεν έγιναν ποτέ, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία.

Σε κάποια φάση η υπαπαντή (ό,τι πρέπει για θεολογία και για επαναστατικό ψευδώνυμο) μου κάνει την κρίσιμη ρητορική ερώτηση των πενήντα εκατομμυρίων: δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολιτικές διαφωνίες...(;)
Αν μου άφηνε ένα λεπτό θα μπορούσα να σκεφτώ πρόχειρα πεντ-έξι, αλλά την καθησύχασα βιαστικά: όχι-όχι....
Συμφωνούμε σε πολλά και βασικά. Και μόνο η σοβιετία μου φτάνει.

Θυμήθηκα εξάλλου και την αλέκα που λέει να έρθουμε κοντά στο κόμμα, όπως είμαστε, με τις διαφωνίες, τις αντιρρήσεις και τα σκουλαρίκια μας. Να πάμε μαζί του γιατί κι αυτό μας πάει.

Ένα μήνα μετά στην πορεία με πλησιάζει μια άγνωστη κοπέλα και με χαιρετάει. Ρωτάει για το πόδι, γνωρίζει λεπτομέρειες.
Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε; Πού τα ξέρει όλα αυτά;
Λες να διαβάζει το μπλοκ; Μπα, σε πορεία του παμε, τι πιθανότητες παίζουν να βρούμε αναγνώστες;
Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ, δεν την έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Κι είναι και όμορφη, αν ήταν θα την θυμόμουνα.

Απαντάω τα τυπικά, για να κερδίσω χρόνο. Τη ρωτάω πώς είναι, μου λέει σχετικά καλά. Ώπα, σκέφτομαι, εδώ είναι η ευκαιρία.
-Γιατί σχετικά; τη ρωτάω.
-Ε, να μωρέ ξέρεις, το άγχος, η επίθεση που μας κάνουν οι άλλες παρατάξεις...
Εντάξει, σε καταλάβαμε, όλα εξηγούνται πλέον.

Τώρα γιατί ακριβώς ο σύντροφος πρέπει να βγάζει καρκίνο σε κάθε εκλογές από το άγχος δεν το έχω καταλάβει ακόμα κι ας το έχω ζήσει κι ο ίδιος. Ψυχολογικά εξηγείται, πολιτικά όχι και τόσο. Ή μάλλον εξηγείται αν είναι ο βασικός σου στόχος. Που μόνο έτσι δεν πρέπει να είναι.

Θυμάμαι παλιά εκλογές στη δημοσιογραφία. Αντί να χαλαρώσω και να το απολαύσω (έτσι κι αλλιώς οι πασόκοι θα της έπαιρναν) με έτρωγε η αγωνία να μην ανέβει πολύ η συμμετοχή, γιατί θα έφευγε πολλή γιούχου ψήφος κι η γιούχου ψήφος ποτέ δεν ήταν υπέρ μας.
Να είσαι δηλ κνίτης κι αντί να θες να είναι μαζική η διαδικασία να φοβάσαι μη τυχόν έρθει πολύς κόσμος, γιατί ξέρεις το ποιον της σχολής σου και δε θες να το βρεις και στις κάλπες.

Φέτος όμως τα κόζια άλλαξαν στη σχολή κι η πανσπουδαστική έγινε μόδα. Οι πασόκοι βγήκαν πάλι πρώτοι, αλλά αν ερχόταν παραπάνω κόσμος παίζει και να τους είχαμε. Από τότε που πήρα πτυχίο όλοι ξαφνικά έχουν μια πελώρια λαχτάρα να τρέχουν και να δουλεύουν (εγώ πιστεύω για να με εκθέσουν).

Άλλαξαν όμως τα κόζια και σε όλο το απθ, γενικά. Πιο πολύ από τα πεσμένα ποσοστά οι σφοι φέτος στενοχωρήθηκαν για την πτώση στις ψήφους, δηλ σε απόλυτους αριθμούς. Γιατί έτσι μετράνε τι βήματα κάναμε, πόσο κόσμο πείσαμε κι αυτό το βάζουν πάνω απ' όλα. Και καλά κάνουν.

Την τρίτη έκπληξη την έμαθα τη μέρα των εκλογών κι ήταν όλη δική μου. Δεν ήμουν τελικά στο ψηφοδέλτιο της πκσ!
Είχε γίνει ένα λάθος με το όνομα, δε με ήξεραν για να με ειδοποιήσουν (αφού τόσα χρόνια δεν έχω πατήσει το πόδι μου στο άνδρο του θεού) και με έβγαλαν τελευταία στιγμή για να μη γίνει θέμα συνολικά.

Η υπαπαντή με το που με προϋπάντησε μου είπε τα καθέκαστα, να μην υπάρχει παρεξήγηση.
Το κλείδωσα ρωτώντας την καθοδήγηση και στο τέλος πείστηκα ότι ήταν ανθρώπινο λάθος (σαν το τσέρνομπιλ), δεν έπαιζε κάτι άλλο.
Γενικά είμαι καλόπιστος άνθρωπος κι ας μη μου φαίνεται. Ίσως να πίστευα και τον γκόρμπι αν τον προλάβαινα.

Από μια άποψη καλύτερα ίσως, γιατί λείπει ένα ένζυμο από τον οργανισμό μου (το G6PD για τους γιατρούς) και δεν αντέχω τα κουκιά (εκλογικά ή μη), τις ασπιρίνες (μαζί με αυτές του ναυτικού και τα μέτρα ασπιρίνη απέναντι στο σύστημα) και τη ναφθαλίνη (ή τις ιδέες που είναι μέσα σε αυτήν).
Κι άντε να κάνεις ζύμωση στις μάζες χωρίς το ένζυμο.

Βασικά όμως ένιωθα μέσα μου ένα απέραντο κενό (σαν την κοιλιά του οβελίξ όταν δεν τρώει). Πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια που δεν ήμουν υποψήφιος της πανσπουδαστικής!
Κάπου μέσα μου πιστεύω ότι αυτός ήταν κι ο βαθύτερος λόγος της πτώσης μας φέτος. Κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο εξηγώ την πτώση μας με ένα συνειρμό με τη σοβιετία (σιγά την πρωτοτυπία).
Η νίλα του 90 με την κνε του γράψα ήταν σαν την καταστροφή μετά το βήτα παγκόσμιο (χωρίς να υπονοώ ότι τα εαακ είναι ναζί ή ότι χαιρετούν φασιστικά την ευρωπαϊκή ένωση, όπως η ανακοίνωσή μας στη σθε).
Η ανοδική μας πορεία τα επόμενα χρόνια ήταν ο θρίαμβος των ζηλωτών συντρόφων που πάνω απ' το κρεβάτι τους έχουν αφίσες του σταχάνοβ και του πάβελ κορτσάγιν.

Αλλά αυτή ήταν ανάπτυξη εκτατικού τύπου κι είχε ένα λογικό όριο. Το στοίχημα ήταν να προωθήσουμε την εντατική ανάπτυξη της παράταξης για να μην χάσουμε το τρένο της ετε και των κινημάτων. Εμείς ωστόσο, υιοθετήσαμε ποσοτικά, αξιακά κριτήρια (εκλογικό κέρδος, βιογραφικά, ιδιοσυντήρηση κτλ) κι οδηγηθήκαμε σε μπρεζνιεφική στασιμότητα των ποσοστών και της απήχησής μας.
Ελπίζω τουλάχιστον να έχουμε διαφορετικό τέλος (και να μη μας διαλύσει κανένας μπόρμπι με περεστρόικες).

Για κάποιους βέβαια η πτώση μας έχει να κάνει με το δεκέμβρη και τη στάση μας στο θέμα με τις εργολαβίες.
Που για αυτούς ήταν τα δυο βασικά διακυβεύματα των φετινών εκλογών. Για το μέσο φοιτητή όμως όχι.

Δε λέω ότι δεν έπαιξαν ρόλο σε ένα κομμάτι υποψιασμένου κόσμου. Αλλά η πλειοψηφία παραμένει ανυποψίαστη.
Όπως λέει κι ο μηνακάκης, ο δεκέμβρης του 08 απέχει λίγους μόλις μήνες από την άνοιξη του 09, αλλά στην πράξη μοιάζει πολύ πιο μακρινός. Το ψόφιο κλίμα των φετινών εκλογών το αποδεικνύει. Η άνοδος των πασόκων -που ήταν ανύπαρκτοι στα γεγονότα του δεκέμβρη- επίσης.

Όσο για τους υποψιασμένους, οι περισσότεροι απλώς δεν ψήφισαν γιατί τους κέρδισε η αναρχία που πλέον παίρνει τα καλύτερα κομμάτια της νεολαίας.
Και δεν ξέρω αν για αυτό φταιν αυτοί που πήγαν σε άλλο γήπεδο και τους αφήσαν να παίξουν μόνοι τους μπάλα, ή αυτοί που τους είχανε συμπαίκτες. Μάλλον φταιν κι οι δυο εξίσου.

Οι αναρχικοί λεν ότι οι κοινωνικοί αγώνες δεν εξαργυρώνονται στην κάλπη κι η τυπική λογική τους δικαιώνει.
Το εξωκοινοβούλιο μένει σε αυτό κι αποτυγχάνει να τους συνδέσει διαλεκτικά με τον πολιτικό αγώνα.

Φάνηκε αυτό στην πρωτομαγιά, όπου οι ανεξάρτητοι μάζεψαν συγγενείς και φίλους.
Και δεν είναι ποσοτικό το θέμα. Πού ήταν οι εργαζόμενοι του απθ που είχαν δίπλα τους τους φοιτητές στο θέμα με τις εργολαβίες; Τι συμπεράσματα βγάλανε; Τι δεσμοί δημιουργήθηκαν;
Και με ποιον να δημιουργηθούν αλήθεια; Ούτε καν οι φοιτητές δεν πήγαν στην καμάρα. Ψιλά γράμματα για αυτούς η πρωτομαγιά.

Το τρίτο επίδικο των εκλογών είναι η εφεε κι είναι το πιο μπερδεμένο.
Μια ματιά στο εξωκοινοβούλιο αρκεί για να δει κανείς το γιατί.
Η μία συνιστώσα είναι υπέρ, η άλλη κατά κι η τρίτη υπέρ με προϋποθέσεις (τους κατάλληλους συσχετισμούς).
Η τελευταία το βλέπει πιο διαλεκτικά, αλλά δε δίνει απάντηση στο δίλημμα γενικές συνελεύσεις ή εκλογές (πώς θα βγαίνουν οι συσχετισμοί και ποιος θα συντονίζει).

Το πρόβλημα των άλλων δύο είναι ότι το βλέπουν ως θέμα αρχής.
Οι μεν ότι πρέπει να υπάρχει ένα κεντρικό όργανο να συντονίζει (όπως το κάνει η γσεε;).
Κι οι δε θεωρούν οτιδήποτε τριτοβάθμιο, από θέση αρχής, γραφειοκρατία που καπελώνει το κίνημα (στο εργατικό κίνημα τι αλλάζει;).
Όπως έγραφε κι ο κον μπεντίτ στον αριστερισμό, οι μάζες είναι πιο αριστερά από το κόμμα και το κόμμα πιο αριστερά από την κεντρική του επιτροπή (τσιτάτο που βρήκε στον τρότσκι) (ο οποίος με τη σειρά του το αποδίδει στον λένιν).

Στην ουσία μπαίνει το δίλημμα γραφειοκράτες ή αμεσοδημοκράτες. Τα οποία εν τέλει δεν απέχουν και τόσο πολύ στην πράξη (δυστυχώς).
Τα συντονιστικά (όπως τα έζησα εδώ τουλάχιστον) λειτούργησαν τελείως γραφειοκρατικά. Δεν πήγαν μπροστά το κίνημα, απέτυχαν να συντονίσουν οτιδήποτε και να κρατήσουν μέχρι τέλους ανένταχτο κόσμο πέρα απ' τους συνδικαλιστές.

Αυτά δεν ήταν αδυναμίες του κινήματος στη σωστή κατεύθυνση.
Γραφειοκρατικές στρεβλώσεις ήταν που το κίνημα δεν ενδιαφέρθηκε να τις αλλάξει γιατί ήταν θέμα αρχής και φετιχισμού να κρατήσουμε τη λαογέννητη δομή της ομοφωνίας και των δεκάωρων συζητήσεων για βάλιουμ χωρίς αντίκρισμα.

Το θέμα εφεε πρέπει να μπει συγκεκριμένα μακριά από φετίχ.
Το θετικό που βλέπω εγώ είναι ότι οι πασόκοι θα εκτίθενται πολύ πιο άμεσα, ενώ τώρα έχουν όλη την άνεση να πουλάν ανέξοδα αγωνιστικό προφίλ χωρίς να χρεώνονται τίποτα.
Και κάπου εκεί τα θετικά σταματάν. Η αναδιοργάνωση του κινήματος δεν είναι υπόθεση ενός οργάνου από τα πάνω.

Δυσκολεύομαι εξίσου όμως να βρω κι αρνητικά.
Αν έπρεπε οπωσδήποτε να πω κάτι θα έλεγα ότι ιστορικά η εφεε, ακόμα και στα καλύτερά της το 79 με συσχετισμούς σοβιέτ πετρούπολης, έμεινε πίσω από τις διαθέσεις των μαζών στο κίνημα για τον ν.815.
Αλλά το κίνημα δεν έμεινε πίσω. Κι ας υπήρχε εφεε.

Μπορεί η κυβέρνηση να θέλει μια γαλάζια εφεε να υποκαταστήσει ως φωνή των φοιτητών το κίνημα. Το ίδιο γίνεται με τους εργαζόμενους και τη γσεε. Σε τι εμποδίζει αυτό το κίνημα να αναπτυχθεί και να ανατρέψει τους συσχετισμούς;
Η εφεε δε μπορεί να αναχαιτίσει ένα κίνημα, όπως ένα δ.σ. δε μπορεί να σταματήσει τοπικά τον αγώνα σε μια σχολή.

Δεν είναι πολύ λογικό να καταρτίζει κανείς ψηφοδέλτια για πρωτοβάθμια όργανα, αλλά να απορρίπτει τα τριτοβάθμια.
Πιο πολύ μοιάζει με ακροβασία σχιζοφρενή αρρώστου ανάμεσα σε δυο βάρκες (μια κόκκινη και μια μαύρη). Η αρρώστεια δεν είναι πολύ σοβαρή (κάτι σε ιλαρά, ή μαγουλάδες) αλλά πρέπει να μείνει στην κόκκινη βάρκα για να γιατρευτεί. Αλλιώς τον πνίγει η μαυρίλα κι ησυχάζει.

Το χειρότερο στην υπόθεση είναι ότι μετά από κάτι δηλώσεις γιωργάκη κι αλαβάνου για λαϊκή κατανάλωση, η ανασύσταση της εφεε θεωρείται περίπου στρατηγική επιλογή του πολιτικού συστήματος.
Το ότι η δαπασπ αρνήθηκε να γίνουν οι εκλογές πρωταπριλιά (που θα ήταν φοβερή σημειολογία) και τις πήγαν μετά το πάσχα (οπότε αφενός δε μπορεί να συγκλιθεί συνέδριο κι αφετέρου εντάχτηκαν σε προ-ευρω-εκλογικό κλίμα) θεωρείται τεχνική λεπτομέρεια. Αλλά όπως λεν και στη σχολή μου (και στην παλιά και στην καινούρια) μην αφήνεις ποτέ μια λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία.

Ίσως όντως συγκροτηθεί κάποτε εφεε (μάλλον όχι τώρα στα κοντά).
Αν αυτό για κάποιους σημαίνει συμπόρευση της κνε με τις επιλογές του συστήματος μπορεί κάποιος άλλος να αντιπαραθέσει γόνιμα ότι η μέχρι στιγμής κωλυσιεργία για την ανασύστασή της είναι επίσης στρατηγική επιλογή του συστήματος και χαρακτηρίζει όλους όσους τη στηρίζουν.
Κι ο δεύτερος θα μιλάει με πραγματικά δεδομένα.

Όσο για τον περιβόητο συντονισμό των συλλόγων και του κινήματος, η πιο σοβαρή πρόταση κατά τη γνώμη μου είχε γίνει καταμεσίς του κινήματος για το ν. πλαίσιο. Ήταν αυτή που έκανε λόγο για αιρετούς κι ανακλητούς εκπροσώπους των γενικών συνελεύσεων.
Ακόμα κι αυτοί που βλέπουν τους συλλόγους ως σοβιέτ φοιτητών και βάζουν το σύνθημα όλη η εξουσία στις συνελεύσεις, θα έπρεπε να ξέρουν ότι ακόμα και τα σοβιέτ με αντιπροσώπευση λειτουργούσαν σε κεντρικό επίπεδο.

Την πρόταση απ' όσο ξέρω την έκανε η οργάνωση (κι απ' ό,τι μου είπαν τη στήριζαν και ναρίτες). Τι ακριβώς έγινε κι εγκαταλείφθηκε τόσο γρήγορα είναι ένα ζήτημα στο οποίο δεν έχω απάντηση.
Αν έχει κάποιος άλλος, επιβάλλεται να τη μοιραστεί μαζί μας.