Ερωτογραφία της κνε (νο 2)

Φλας μπακ, τρία χρόνια πριν, με μια συντρόφισσα (στη ζωή και το κόμμα).
Γυρνάει και με κοιτάει θυμωμένη:
-Γίνεσαι πιεστικός, το ξέρεις;
-Α, σοβαρά; Για καινούριο μου το λες; Κνίτες είμαστε. Τι περίμενες δηλ, να κάνουμε συντονιστικό σχημάτων με κυκλικό προεδρείο;
Θα της έλεγα, αν το είχα σκεφτεί εγκαίρως.

Σε ζευγάρια μεταξύ συντρόφων το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει γραμμή κι ο καθένας κάνει του κεφαλιού του.
Η ρίζα του κακού είναι ότι σε περίπτωση διαφωνίας δε μπορεί να υπάρξει δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Τι δ.σ. να εφαρμόσεις σε δύο άτομα;
Οπότε πηγαίνουμε αναγκαστικά σε ομοφωνία αλά εαακ.
Κι άντε να αντέξεις δεκάωρα και βάλε (απο)συντονιστικά καβγάδων με τον σύντροφό σου. Που όχι επειδή ήμουν κνίτης, αλλά ούτε στον εχθρό σου δεν το εύχεσαι.

Για αυτό το λόγο τα διοικητικά συμβούλια και τα πολιτμπιρό των κκ έχουν συνήθως μονό αριθμό μελών.
Στη σοβιετία το μπέρδεψαν με τη λέξη μονομελές κι αποφάσιζε μόνος του ο σύντροφος με το μουστάκι.
Εμείς εδώ ξεπεράσαμε τα τυπικά κωλύματα κι έχουμε δώδεκα μέλη στο πολιτμπιρό μας. Έτσι κι αλλιώς διαφωνίες δεν έχουμε.
Αρχή μας είναι ο δ.σ. νέου τύπου. Άλλο αν στην πράξη έχουμε ομοφωνία τύπου εαακ.

Οι αριστεριστές κερδίζουν τις κοπέλες με επαναστατικά προστυχόλογα.
Ο κνίτης μπορεί να μην έχει γοητεία, αλλά έχει τρόπο. Πηγαίνει κατευθείαν στο στόχο και ζητάει με την πρώτη βιογραφικό.
Και στατιστικά να το πάρεις, μία στις τόσες, δε μπορεί, ο στόχος θα ενδώσει.
Κάποιοι μας λεν λιγούρια γιατί την πέφτουμε σε όλες (τις επιρροές) αδιακρίτως. Αλλά έχουμε καλο σκοπό. Όχι σαν κάτι άλλους που ψάχνουν περιπέτειες μιας βραδιάς κι ενός κινήματος.

Πόσο μακρόχρονη μπορεί όμως να είναι μια σχέση που είναι προϊόν πίεσης;
Ή ακόμα χειρότερα, όταν είναι συνοικέσιο, με άτομα που μας στέλνουν συστημένα από το σπίτι, πριν μας γνωρίσουν και τους γνωρίσουμε;
Τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Και τα δύσκολα φέρνουν γκρίνια.

Το κλασικό παράπονο του μέσου κνίτη είναι ότι πριν το γάμο όλοι ασχολούνταν μαζί του κι ήταν μες στις γλύκες και την περιποίηση.
Αλλά αυτό κρατάει μέχρι να τον ρίξουν.
Μετά το μήνα του μέλιτος οι γλύκες κόβονται απότομα. Οι σφοι αρχίζουν να φλερτάρουν άλλες επιρροές. Κι αυτός αρχίζει να νοσταλγεί την εποχή πριν τον γάμο, που τον είχαν στα ώπα-ώπα.

Ο κλοιός γύρω του και το ασφυκτικό πρεσάρισμα, ήταν μέχρι να μπει το γκολ. Μετά αρχίζει το κατενάτσιο. Κι αυτός μένει με τα δεσμά του γάμου.
Οι σφοι δεν έχουν παρά να χάσουν τις αλυσίδες τους και να βρουν την κριτική τους ικανότητα.

Η φθορά επέρχεται σα νομοτέλεια. Λίγο η (κομματική) ρουτίνα, λίγο ο πρακτικισμός...
Παλιά τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ταξίδια, κινήματα, ιδανικά, έξοδοι σε καφέ και σε αγωνιστικά ουζερί.
Τώρα μονάχα υποχρεώσεις.
-Μαγείρεψες για τα παιδιά; Έκλεισες τους οδηγητές; Έπλυνες τα πιάτα; Πήρες την χαρτογράφησή σου τηλέφωνο;

Συγκρίνεις παρόν και παρελθόν, τρομάζεις να σε γνωρίσεις.
Πόσο άλλαξες (οργάνωση), πόσο άλλαξα κι εγώ
Τα όνειρά σου κόκκινα, τα όνειρά μου επίσης
Ρούχα μαζί που πλύθηκαν και ξέβαψαν λιγάκι.

Κι έτσι αρχίζουν οι κουβέντες και τα αλληθωρίσματα με τρίτους, μήπως σου δώσουν αυτό που λείπει απ' το γάμο σου.
Και στο καπάκι οι ζήλειες κι οι συνεργασίες επειδή πήγες στις εκδηλώσεις των άλλων.
Μα όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Άσε με να φύγω λιγάκι, να γνωρίσω άλλο κόσμο, να μιλήσω μαζί του και μετά θα γυρίσω σε σένα, πιο ώριμος, πιο σοφός, να μοιραστούμε ό,τι έμαθα όσο έλειπα.
Σαν τον μαρξ που έγραφε στη τζένη (φον βεστφάλεν) ότι νιώθει μακριά της την αγάπη του για αυτήν να δυναμώνει. Και μετά πήγαινε με την υπηρέτρια του σπιτιού.
Ή σαν τον λένιν που έλεγε ότι για να ενωθούμε με τους μενσεβίκους πρέπει πρώτα να χωριστούμε. Ωραίο πράγμα η διαλεκτική.

Αυτά για μένα είναι το αλατοπιπερο της σχέσης. Τι νόημα έχει ένας έρωτας αν δε δοκιμαστεί;
Με αντιθέσεις και καβγαδάκια είναι η σχέση μας πολύ εκρηκτική.
Όσοι το καταλαβαίνουν αυτό έχουν κάνει ένα πρώτο εμπειρικό βήμα για να καταλάβουν τη διαλεκτική.
Αλλά η οργάνωση έχει τυπική λογική. Οι αντιθέσεις είναι κακό πράγμα και πρέπει να τις εξαλείψουμε.
Δεν την κακολογώ. Κι εγώ έτσι σκεφτόμουν κάποτε. Και τώρα ίσως.

Φτάνουμε στην αρχή του τέλους.
Οι σύντροφοι που νιώθεις κοντά σου λιγοστεύουν.
Κι ήμουν απ' αυτούς που φίλους δε μπορούν να κάνουν
τώρα πλέον οι καλύτεροί μου φίλοι δεν υπάρχουν.
Ώσπου μια μέρα γυρνάς σπίτι και το όνομά σου δεν υπάρχει στο κουδούνι. Βάζεις το κλειδι για να ανοίξεις, δεν ταιριάζει.
Μένω εκτός, κομματικά άστεγος. Φρίκη.
-Θα στείλω κάποιον να πάρει τα πράγματα, φωνάζεις.
Δεν σου απαντά κανείς.

Γυρνάς σαν τρελός στα ίδια μέρη, σκοντάφτεις πάνω της, στα ίδια στέκια, στις ίδιες πορείες, ρωτάς να μάθεις νέα της, δεν κάνει να ξέρεις, σου λένε οι σφοι.
Κι αυτή εκεί, κάνει πως δε σε είδε, πως δεν υπάρχεις. Δεν υπάρχεις κι είσαι εκεί.
Αυτή υπάρχει κανονικά, η ζωή της συνεχίζεται χωρίς εσένα, μετά από σένα ζει.

Τι να 'ναι αυτό που ξάφνου μέσα σου φουντώνει όταν την βλέπεις να γελά με σιγουριά;
Αυτή δεν ήταν σαν τις άλλες πρώην. Θέλει καιρό πολύ να την ξεχάσεις. Ίσα με μια ζωή. Γιατί ήταν η ζωή σου.

Η λύση δεν είναι τα one night stand με το αυθόρμητο.
Εσύ θέλεις μονογαμία, μια σοβαρή σχέση για γάμο. Κι οι άλλοι είναι πολύ λίγοι για αυτό. Χωρίς αγάπη, χωρίς συναίσθημα, μόνο συγκινήσεις με σεξ, μπας και γεμίσουν το κενό τους.
Η λύση είναι αυτή μόνο. Τα ίδια λάθη, η ίδια διαδρομή.
-Και να το πουλούσα, πάλι χάρρυ κλυνν θα αγόραζα.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Ποτέ δεν υπήρξε.

Η οργάνωση είναι η πρώτη σου αγάπη και παντοτινή.
Κάτι σαν την ίον αμυγδάλου (που έχει εχθρό της τον παυλίδη).
Πού πας χωρίς αγάπη, στον ήλιο, στη βροχή
το δρόμο θα τον χάσεις καρδιά μου αναρχική...