Ένα καμένο μεσημέρι

Πρόλογος: ο τίτλος είναι ενδεικτικός για όσα ακολουθούν.
Όποιος κάνει το λάθος να τα πάρει τοις μετρητοίς είναι άξιος της μοίρας του. Τα μισά από αυτά είναι τελείως ασόβαρα. Δε λέω ποια για να υπάρχει σασπένς.

Τα παπαγαλάκια εσχάτως είναι της μόδας, αλλά το δικό μας, του κρεμλίνου, πήγε στη μαμά πατρίδα ως ναύτης.
Γι' αυτό κι εμείς βρήκαμε παρηγοριά στον κοσμοναύτη γιούρι κακάριν.
Που αν δεν ήταν ο βατικιώτης θα με είχε στην αγία τριάδα με τους αγαπημένους του γραφιάδες, πίσω από δελαστίκ και παπακωνσταντίνου.
Αν αρχίσω να γράφω κι εγώ στο πριν, έχω ελπίδες.

Της μόδας είναι και το σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Το οποίο είπε πρώτος (προσθέτοντας τη φράση σε μία χώρα) ο σύντροφος με το μουστάκι για τις γνωστές τροτσκιστικές διοικητικές μεθόδους, συσπειρώνοντας γύρω του τη βάση του κόμματος και τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία.
Στο καπάκι απέδειξε ότι είναι ψευτοδίλημμα, γιατί μπορούν κάλλιστα να συνδυαστούν. Κι απ' το να έχεις μόνο το δεύτερο στον καπιταλισμό, καλύτερα να τα συνδυάσεις.
Εν παρόδω, ο γιούρι κακάριν είναι της άποψης πως πρέπει να αρχίσω να λέω την αλέκα συντρόφισσα με το μουστάκι. Που και πλάκα και βάση έχει, αλλά κάπου δε μου κολλάει.

Έτσι δημιουργικά περάσαμε το μεσημέρι μας με τον γιούρι κακάριν καίγοντας σαν άπονοι εμπρηστές τα μυαλά μας. Μόλις άναψαν όμως τα πνεύματα, ο γιούρι έπαιξε πυροσβεστικό ρόλο τιμώντας το παρελθόν του στην οργάνωση.
Στιγμές δημιουργικού μαρξισμού από το κάμπινγκ του μέλλοντός μας στα χανιά.

Στα οποία παρεμπιπτόντως θα είναι το άλλο σάββατο για τις αναιρέσεις ο μήτσος από το φυσικό! Οι πιστοί αναγνώστες του μπλοκ και το προσωπικό του φαν κλαμπ ετοιμάζουν πυρετωδώς την υποδοχή του.
Στις εδώ αναιρέσεις θα είναι ο σοβιετικός κυριούλης -με υπαρκτό τον κίνδυνο να πει πράγματα που δεν θα πολυαρέσουν στους οικοδεσπότες του.
Αλλά δεν θα είμαι εκεί για να το ζήσω. Εκτός κι αν δεχτεί η νιφάδα να πάμε στους χαΐνηδες. Αλλιώς, πολιτικά, δε μου πάει καρδιά.

Σε κάποια φάση η κουβέντα πήγε στις σεξουαλικές ανωμαλίες και στο πώς θα τις αντιμετωπίζουμε στο σοσιαλισμό.
Σκέφτηκα να πω θα απονεκρώνονται, το οποίο είναι απάντηση πασπαρτού, από το κράτος και τις εμπορευματικές σχέσεις, μέχρι τους αντιφρονούντες και τα γυράδικα.
Αλλά δεν πρόλαβα να πάρω σειρά κι έτσι το κράτησα για το μπλοκ.
Πέρα από τρόπο έκφρασης, το μπλοκ συνιστά έμμεση ομολογία κοινωνικού ελλείμματος. Κι επίσης κακής επικοινωνίας με τους συντρόφους. Οπότε το ρίχνουμε στα υποκατάστατα.

Ο γιούρι κακάριν μας ανέλυε μια ακραία περίπτωση κτηνοβασίας που είχε ακούσει. Για την ακρίβεια πτηνοβασίας. Όπου οι πτηνοβάτες πήγαιναν με κότα και την κρίσιμη στιγμή την αποκεφάλιζαν για να αυξήσουν με τους επιθανάτιους σπασμούς της την ηδονή...

Αν σε αυτό το σημείο υπάρχουν αναγνώστες που κλείνουν αηδιασμένοι τη σελίδα μπροστά τους και θα κάνουν πολύ καιρό να την ξανανοίξουν, τους καταλαβαίνω απόλυτα.
Κι εγώ προς στιγμήν σκέφτηκα ότι δεν ήθελα να ξαναδώ τον γιούρι κακάριν μετά από όσα ωραία μας διηγήθηκε.

Μαντεύοντας ωστόσο τη φρίκη στα πρόσωπά μας βιάστηκε να προσθέσει ότι το διάβασε στο έψιλον. Και μετά από αυτό σιγουρεύτηκα ότι μεγαλύτερη ανωμαλία απ' το να διαβάζει κανείς ελευθεροτυπία δύσκολα βρίσκεις.
Ελπίζω μόνο μετά από αυτό να μην χάσαμε αναγνώστες. Κερδίζοντας στη θέση τους ανώμαλους πάσης φύσης (αναγνώστες του έψιλον και γενικότερα).

Κι όμως όλα αυτά ξεκίνησαν από το θέμα της οικογένειας και των έμφυλων σχέσεων. Που μπορεί να γίνει άκρως ενδιαφέρον και σοβαρό αν δε μπλεχτούν αλτουσεριανοί ή αναγνώστες του έψιλον στη συζήτηση.

Στην αρχή πχ λέγαμε για το παράδειγμα των σοβιετικών.
Που χωρίς να ξεκινάν από πολύ μικροί τις σεξουαλικές τους εμπειρίες ωρίμαζαν γρήγορα και παντρεύονταν σχετικά νέοι. Κυρίως γιατί ένιωθαν κοινωνικά ασφαλείς ώστε να το κάνουν.
Εκτός κι αν το έκαναν για να παίρνουν προνόμια κι επιδόματα. Δημόσιοι υπάλληλοι ως το μεδούλι.
Πιο πιθανό είναι να έπαιζαν ρόλο και τα δύο. Όχι όμως με την ίδια βαρύτητα.

Αφού αναλύσαμε μαρξιστικά κι ενδελεχώς τις έννοιες μονογαμία, μονογαμία κατά διαστήματα, μονοφιλία, πολυφιλία και μονοκτηνοβασία στην χώρα της ελευθερίας (όπου κάποια δίποδα ζώα θέλουν να κατοχυρώσουν το δικαίωμά τους να παντρεύονται κανονικά ζώα) ο βενιαμίν έκανε εντυπωσιακό φινάλε με ένα σύνθημα που είδε κάποτε σε έναν τοίχο και το οποίο σε ελεύθερη απόδοση έλεγε τα εξής:
Στο κρεβάτι του γάμου πεθαίνει ο έρωτας, χάνεται η παρθενιά και γεννιέται η μάνα. Λευτεριά στις νοικοκυρές.

Μείναμε άφωνοι με την πολιτική βαθύτητα του συνθήματος.
Ο γιούρι κακάριν αναρωτιόταν ποιος ανέλαβε την ευθύνη για αυτή την ομορφιά.
-Τι υπογραφή είχε; Νοικοκυρές σε απόγνωση;
Και στο καπάκι συνειρμός.
Στον απέναντι τοίχο σύνθημα:
Στηρίζουμε-ψηφίζουμε ΚΚΕ.
Υπογραφή: νοικοκυραίοι σε απόγνωση.
Ο συνειρμός βασικά είναι δικός μου, αλλά τον χρεώνω στον γιούρι για να αναλάβει αυτός το πολιτικό κόστος της προβοκάτσιας.

Κι αμέσως καινούριος συνειρμός σχετικός με ανωμαλίες.
Που για να μην τον χρεώσω κι αυτόν στον γιούρι κακάριν τον παρουσιάζω σε μορφή υποθετικού διαλόγου, όπου συμμετέχουν:
α. κάφρος αναρχικός χωρίς αναστολές (ηθικές και ποινικές).
β. ρομαντικός ορθόδοξος σύντροφος, στοιχείο ηθικό και παραδοσιακό.

Α: -Σοσιαλισμός ήταν αυτό που είχανε στη ρωσία; (σ.σ: αυτοί δεν την αναφέρουν ποτέ ως σοβιετία). Σκατά περνούσε ο κόσμος εκεί πάνω.
Β: -Μια χαρά ζούσε ο κόσμος. Κι εγώ εκεί θα προτιμούσα να ζω.
Α: -Δηλ, κοπρολαγνεία; Οκ, εγώ είμαι ανοιχτός στα βίτσια των άλλων.

Η πραγματικότητα ωστόσο ξεπερνάει τη φαντασία.
Ποιοι νοικοκυραίοι σε απόγνωση και πράσινα άλογα...
Η πιο καλτ ομάδα στήριξης του κόμματος υπάρχει κι έχει όνομα.
Κάπα κάπα ύψιλον...
Δαγκώνομαι από ζήλεια που δεν είμαι ιδρυτικό μέλος.

Σε αυτό το σημείο ο μέσος σύντροφος προσπαθεί να θυμηθεί από το όνομα-ζώα-φυτά μια χώρα που να αρχίζει από ύψιλον. Οι πιο ψαγμένοι σφοι καταλήγουν στο κκ υεμένης.
Όπως στη θεολογική που χρόνια τώρα ένα ψώνιο κατεβάζει μόνος στις εκλογές την καταπληκτική κίνηση φοιτητή (κκφ) και μια σφισσα το πέρασε για κκ φινλανδίας.

Αλλά το κάπα κάπα ύψιλον σημαίνει άλλο πράγμα.
Κίνηση για την κριτική υποστήριξη του κκε. Που είναι μίλια μπροστά ως κίνηση από αυτές για την ανασύνταξη, την ανασύνθεση και την ανακύκλωσή του.
Το κόμμα έχει στραβά, αλλά με σωστή κριτική μπορεί να τα αλλάξει.
Κι ας μου τραγουδούσε ο σύντροφος τις προάλλες στην πορεία:
Καληνύχτα απολίθωμα, το κόμμα αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει...
Ξέρω ότι κατά βάθος το εννοεί, αλλά δεν το πιστεύει.

Η κίνηση αυτή λοιπόν αποτελείται από τρεις ανθρώπους(!) απ' τον χώρο του κινηματογράφου (τόσοι τουλάχιστον υπογράφουν το ιδρυτικό της κείμενο) που έρχονται να συνταχθούν με το κόμμα με τις διαφωνίες τους, τα σκουλαρίκια τους κτλ.
Αλλά ο γιώργος ρούσης (που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι κι ιδρυτικό μέλος της κίνησης) (μας έκανε όμως την καρδιά περιβόλι με το κείμενό του για την ανταρσύα στην ελευθεροτυπία) (και δεν χρειάζεται να είναι κανείς κκε για να τον ξενίσει αυτή η κίνηση) λέει ότι ακόμα και σε αυτό το κόμμα αντέδρασε αρνητικά.
Τι έκανε δηλ; Τους κατηγόρησε για ροπή προς τον αστισμό;

Ξεφύγαμε όμως. Επιστροφή στον γιούρι κακάριν.
Που επειδή ο άβερελ άργησε να φέρει το πριν την κυριακή μου είπε ότι δεν είχε τίποτα πολύ ενδιαφέρον. Μόνο ένα κείμενο του μπιτσάκη που έλεγε για τον τρίτο πόλο της αριστεράς και τις συνεργασίες, αλλά κινούνταν στα γνωστά, δεν είχε κανά μαργαριτάρι.
Βέβαια εσύ μπορεί να έρθεις αύριο και να μου πεις ότι έχει, είπε στο τέλος.
Κάτι ήξερε, αλλά μου το έφερνε λάου-λάου.

Το επόμενο βράδυ διάβασα την ανάλυση. Πιο σοβαρή από άλλες φορές, αλλά είχε και κάποια ερωτήματα για το σοσιαλισμό που προτείνουμε τα οποία με προβλημάτισαν:
-Τι θα γίνει με την κοινωνικοποίηση (όχι κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής);
-Τι θα γίνει με τον κίνδυνο αναπαραγωγής του αστικού καταμερισμού εργασίας (...);

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί με αυτό το τελευταίο και τι έχει υπ' όψιν ως σοσιαλιστικό καταμερισμό εργασίας.
Αλλά αν φτάσουμε σε μια κοινωνία με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, χωρίς καταμερισμό εργασίας (ο οποίος αναπόφευκτα παραμένει ως αστικό κατάλοιπο όσο υπάρχουν τάξεις), τότε αυτή η κοινωνία είναι η αταξική.
Ποια είναι λοιπόν η διαφορά της σοσιαλιστικής κοινωνίας από τον κομμουνισμό;
Κι αν ήταν τελικά τόσο απλό να προτείνουμε κάτι που να υπερβαίνει τις αντιφάσεις αυτές γιατί δεν το σκεφτήκαμε νωρίτερα να πάμε μια ώρα αρχίτερα με τους αναρχικούς που κι αυτοί το ίδιο πάνω-κάτω λένε;

Λίγο πιο κάτω το κείμενο λέει (και πολύ σωστά) ότι η κομμουνιστική θεωρία του μέλλοντος δεν είναι ο σταλινισμός, ο μαοϊσμός ή ο τροτσκισμός.
Πριν καν κλείσει την πρόταση όμως, σπεύδει να μας πει εντός παρενθέσεως ότι δε βάζει τον στάλιν στην ίδια μοίρα με τις άλλες προσωπικότητες.
Το αυτό ισχύει και δι' ημάς υποθέτω, αλλά από την ανάποδη.
Ο γιούρι κακάριν όμως είχε προλάβει ήδη να φύγει.
Νόμιζε ότι θα τη γλιτώσει έτσι...

Λοιπόν, επειδή βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, όλα τα κείμενα πρέπει να έχουν εκλογικό χαρακτήρα.
Να καταλήγουν στο γιατί ψηφίζουμε γιούρι κακάριν και σε πρόταση για βιογραφικό.

Ήδη στην τρέχουσα ψηφοφορία τα ατοπήματα είναι αλλεπάλληλα.
Δεν είναι μόνο που ο γιούρι κακάριν έχει μόλις μία ψήφο (πιθανότατα τη δική του). Σα να μην έφτανε αυτό ο ηρωικός μάκης πέτσας βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της πρώτης του εκλογικής ήττας.

Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να κάνουμε μαζικό, στοχευμένο άνοιγμα στις επιρροές μας.
Δεκατρείς και σήμερα, να μην πάει ούτε μία χαμένη.
Αλλιώς θα αναγκαστούμε να κάνουμε εκλογο-μαγειρέματα.
Κι επειδή αυτά δεν ταιριάζουν στο ήθος μας σκέφτομαι να στείλω τους δύο πρώτους σε δεύτερο γύρο, κατά το μοντέλο των δημοτικών, για μάχη μέχρι τελικής πτώσης. Ίδωμεν...