Νενικήκαμεν

Αν και το παπαγαλάκι του κρεμλίνου θεωρεί πως ηττηθήκαμε κατά κράτος. Σαράντα χιλιόμετρα ποδαρόδρομος και μία καμένη γάμπα(!) δικαιολογούν τα πάντα. Ακόμα και ηττοπάθεια.

Ξεκινήσαμε πρωί από το μαραθώνα με γέλια και χαρές που όσο πήγαινε κοβόντουσαν. Πάνω στο κέφι αναφέραμε τη νδε (τι να κάνει αυτή η ψυχή;) κι ευθυμήσαμε. Κι ύστερα το σύλλογο φίλων περιστεράς η ειρήνη στο γκύζη. Που με τη διαλεκτική του κινήματος στην πορεία θα γίνει σύλλογος φίλων ειρήνης η περιστερά, και σε ένα βάθος ρυάκι του ααδμ κι αντικαπιταλιστική συνείδηση. Γιατί όπως έλεγε κι ο σύντροφος με το μουσάκι μέχρι και στις αντικαπνιστικές λέσχες πρέπει να έχουμε παρέμβαση. Άλλο αν καπνίζουν όλοι οι σφοι σαν φουγάρα.

Όταν η κεφαλή της πορείας έφτανε στο σύνταγμα, τα τελευταία μπλοκ μόλις ξεκινούσαν από την αφετηρία στο μαραθώνα.
Ε, καλά όχι ακριβώς. Ξεκινήσαμε κάτι εκατοντάδες και το πήγαμε σε στιλ οδύσσειας. Στην αρχή λιγοστεύαμε σαν τους συντρόφους του πολυμήχανου αλλά στο τέλος πληθαίναμε σαν τους μνηστήρες της πηνελόπης.

Μόνο ο τούσας κι ο αγγουράκης ήταν μαζί μας από την αρχή. Κι ο τούσας ήταν χτες και στο λιμάνι.
Αλλά η πραγματική μορφή ήταν ο αγγουράκης. Εναλλακτικός κουκουές που λέει και το παπαγαλάκι. Σε ένα διάλειμμα στην παλλήνη αναρωτιόταν γιατί δεν είχαμε φέρει μαζί και ποδήλατα. Κι όταν του πρόσφεραν κολοκυθόπιτα που έφτιαξε η τοπική κοβα με τα χεράκια της προσπέρασε το τάπερ με αυταπάρνηση. Κρίμα γιατί με κολοκυθάκι θα ήταν τέλειος συνδυασμός. Νότα δροσιάς μες στο ζόρι της ημέρας.

Είχε κι ένα καπελάκι θαλάσσης από αυτά που φορούσε ο βουτσάς στις ταινίες του εξήντα κι έχουν μεγάλη πέραση στον όμιλο -όπως καθετί παλιομοδίτικο άλλωστε.
Είχαμε γενικά τρελό καπέλωμα και μάλιστα οικειοθελές. Οι πιο πολλοί με καπελάκια του κόμματος απ' τις 15 μάη. Εμείς ως επιρροές προτιμήσαμε αυτά της εδυε. Που λέει και το ένα έβδομο κάθε φορά που ακούω προεκλογικά την αλέκα για τους φίλους που είναι κοντά μας αλλά δε συμφωνούν σε όλα, λέω μέσα μου: εγώ είμαι αυτός, για μένα το λέει.

Ήταν κι ένας σύντροφος με δικό του εξοπλισμό, κουβανέζικο λάβαρο και μπλουζάκι CCCP με τον ύμνο της σοβιετίας, αλλά στη μπρεζνιεφική εκδοχή, χωρίς στάλιν στους στίχους. Κι ο συνεργάτης του με ένα σκουπόξυλο και μια απροσδιόριστου περιεχομένου σημαία στα χρώματα της ινδίας.

Μια ωραία ατμόσφαιρα παραλίας με χαλαρές γραμμές και μυρωδιά αντηλιακού στον αέρα. Η πορεία έσπασε στα δύο κι εμείς κάναμε ως συνήθως τους κεντριστές, μη τυχόν μείνουμε τελείως πίσω και μας φάνε τα όρνια.

Κάτι σφισσες είχαν αγκαλιά τις ντάνες με το ρίζο και στο τέλος της μέρας μπορούσαν να διαβάσουν στον πήχη τους το οπισθόφυλλο.
Μία απ' αυτές τις μέρες που οι σύντροφοι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, για να μην ιδρώνουν και κολλήσουν με τον διπλανό τους. Ευτυχώς ξεκινήσαμε εξ αρχής μπουλουκηδόν χωρίς αλυσίδες και το κρατήσαμε. Γιατί έτσι και γίνει η αρχή, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Η διατροφική αλυσίδα μπορεί να σπάσει, η συντροφική ποτέ.

Στο δρόμο βρίσκαμε χαλκομανίες με πτώματα από κουνέλια και πάλαι ποτέ ζωντανά και παίρναμε θάρρος. Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί. Λες κι εμείς να βρούμε την τύχη τους;
Με αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας, είναι ζωντανοί στη μνήμη του λαού μας, φώναζε η ντουντούκα και παρηγορούσε τον κόσμο. Τουλάχιστον δεν θα πάμε άκλαυτοι, ως παράγοντες του κινήματος.

Κάτι εκπαιδευμένα μαντρόσκυλα του συστήματος αλυχτούσαν ενάντια στους φίλους της ειρήνης. Μια κυρία στα χανιά μας έλεγε ότι το σκυλάκι της μπορεί και της μιλάει κι ο σκληρός διαλεκτικός έπρεπε να της εξηγήσει με τακτ ότι σίγουρα εκφράζει κάποια συναισθήματα, αλλά έναρθρο λόγο δε μπορεί να εκφέρει. Λίγο αργότερα όμως μας έλεγε για τα κομματοσκυλάκια στις πορείες που γαβγίζουν με ταξικό ένστικτο τους μπάτσους.
Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται να μπορείς να αρθρώσεις λόγο για να έχεις ταξική συνείδηση. Ζωντανή απόδειξη ο καψής του μέγκα.

Όσο ακόμα είχαμε όρεξη πιάσαμε τις αναλύσεις.
Το παπαγαλάκι θυμήθηκε την προ δεκαετίας τρέλα με την παγκοσμιοποίηση. Μία από τα ίδια λέει το κκε, μόνο για ιμπεριαλισμό μιλάει, χάνει τη συγκυρία, δεν εξηγεί τίποτα στο σήμερα. Κι ύστερα πέρασε ο καιρός και η καινούρια μόδα και βρήκαμε άλλο φασούλι με το χρέος για να πούμε μία από τα ίδια για το κόμμα που λέει τα ίδια.

Ο προλεταριακός μύθος λέει ότι τις πρώτες μου πορείες τις έκανα με το θηλυκό μου γονιό πάνω σε καροτσάκι. Αυτή τη φορά όμως δεν υπήρχε ούτε θηλυκός γονιός, ούτε κανείς πρόθυμος να με σύρει με καροτσάκι κι έπρεπε να βαδίσουμε το δύσκολο δρόμο.
Το πάθος για την ειρήνη είναι δυνατότερο απ' όλες τις φουσκάλες.

Είναι μαζί μας κι οι τρεις γιοι του λαμπράκη.
Προσοχή σύντροφοι, ο ένας είναι πασόκος. Εδώ βγήκε σκάρτος ο γιος του μπελογιάννη, αυτός θα γλίτωνε;

Καταπίνουμε τους ενδιάμεσους σταθμούς και τα στάδια προς το σοσιαλισμό μέχρι το τελευταίο όπου θα μας αποθεώσουν τα πλήθη. Στους δήμους μας περιμένουν δημόσιες σχέσεις και μπουκαλάκια με νερό. Χρειαζόμαστε τα δεύτερα και κάνουμε τακτικό συμβιβασμό.

Ο πασόκος της αγίας παρασκευής μας είπε για γκλάσνοστ και διαφάνεια. Ενώ αυτός της νέας μάκρης δεν έχει ετοιμάσει τίποτα και ψέλλισε με το ζόρι τρεις φράσεις. Ημέρα μνήμης... αγώνας για δημοκρατία... τιμούμε τον αγωνιστή και τον άνθρωπο... τελεία.
Τον νοστάλγησα όμως στο πικέρμι όπου δεν ήταν κανείς να μας περιμένει και μπουκάραμε στο εργοστάσιο του μπουτάρη που είχε λάστιχα και δέντρα με σκιές. Επιτέλους και κάτι καλό από αυτή τη συνεργασία.

Η αμέσως επόμενη στάση λεγόταν Μοναξιά! Για να μας θυμίσει ότι εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει κι αυτή. Οι σύντροφοι στους χώρους δουλειάς βλέπουν από πρώτο χέρι πως δένουν διαλεκτικά αυτά τα δύο.

Επόμενη στάση... πληρωμών. Και μετά κρατικοποίηση τραπεζών, έξοδος από το ευρώ και σοσιαλισμός. Τερματικός σταθμός. Παρακαλούνται οι επιβάτες να συνεχίσουν πεζοί προς την αταξική κοινωνία. Προσοχή στο (θεωρητικό) κενό.

Το φορτηγάκι με τη ντουντούκα μας έδινε θάρρος στα δύσκολα.
Η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Τούτο το κόμμα είναι δικό τους και δικό μας. Δε μπορεί κανείς να μας το πάρει. Πες τον παπασταύρου προσευχή να κάνει (να σχωρεθούν τα διαγραμμένα μας) πες το μουεζίνη, πες και τον ιμάμη. Εγώ δε ζω γονατιστός είμαι της γερακίνας γιος. Τα παιδιά του λαού συσπειρώνονται στην πκσ και τη βρίσκουν με καζαντζίδη.

Λεβέντης εροβόλαγε. Ωραίο τραγούδι, αλλά οι καταλήξεις του είναι αθηναϊκή προπαγάνδα ποιητική αδεία. Άκου εκεί, φτερούγαγε...
Εκτός από το τυρί οι αθηναίοι σύντροφοι λένε λάθος και το αυτοί σκοτώσαν. Το φωνάζουν ανάποδα: φονιάδες των λαών αμερικάνοι, αυτοί σκοτώσαν λαμπράκη, μπελογιάννη.

Κι η φρειδερίκη μαζί, όχι μονάχοι τους, έλεγε δίπλα ένας γεράκος.
Κι ο πλαστήρας επίσης, αλλά δεν χωράει στο σύνθημα, τι να κάνουμε τώρα. Όπως ξαναλέει το ένα έβδομο ήταν απ' αυτούς τους γεράκους που τα λένε όλα σωστά και με συναίσθημα και στο τέλος τους λες.
Εντάξει, έτσι είναι, αλλά τι θες δηλαδή να γίνει τώρα;

Η σφισσα στο φορτηγάκι έβαζε συνέχεια τα ίδια τραγούδια κι έκοβε στη μέση όσα δεν της άρεσαν. Ένα-δυο αποτυχημένα συνθήματα με ελληνόπουλα κι ευρώ που σκορπάν έφαγαν άκυρο από τα κάτω κι αριστερά. Όπως κι ένα ακόμα καλτ που ξεκινούσε κάπως έτσι: δυο χιλιάδες τόσοι φαντάροι στην ασία... το μυαλό κόλλησε εκεί, η συνέχεια δεν είχε καμία σημασία.
Αλλά μες στις σήραγγες με τον αντίλαλο ακουγόμασταν σα να 'μασταν μυριάδες, παίρναμε θάρρος και φωνάζαμε ό,τι και να έλεγε.

Φτάσαμε στο σύνταγμα βέβαιοι ότι η συμμαχία με το φιλειρηνικό κίνημα πατούσε γερά στα πόδια της. Εμείς πάλι όχι. Ανίκανοι για το παραμικρό βήμα είτε μπρος, είτε προς τα πίσω για να πάρουμε φόρα.
Ψάχναμε μόνο τον παφίλη να του πούμε νενικήκαμεν και να ξεψυχήσουμε ευτυχισμένοι.