Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Και οι κάτω έσονται πάνω

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχω υπολογιστή χωρίς μόνιμη και σταθερή πρόσβαση στο διαδίκτυο και γράφω κείμενα σε ρυθμούς καρβέλα. Η κε του μπλοκ ζητάει την κατανόηση και τη συμπάθειά σας.

Συνεχίζουμε με φεστιβάλ της νΚα από εκεί που το 'χαμε αφήσει.
Στο λόγο του σκιώδη χάγιου ακούσαμε τρεις φορές μες σε δέκα λεπτά για τους από πάνω. Από πάνω όπως λέμε θεός.
Δυο εξίσου γενικές κι αφηρημένες έννοιες που ικανοποιούν μεταφυσικές ανησυχίες κι αν(τιερ)αρχικά φετίχ που κρύβουμε μέσα μας -όχι με πολλή επιτυχία, είναι η αλήθεια.

Η αποστροφή στο λόγο του καθόλου τυχαία: Το ντου στο κοινοβούλιο τρόμαξε τους από πάνω.
Κι ας λέει πολύ σωστά ένας παππούς από μια ιστορία του αντώνη στο γκράνμα πως όταν μπεις εκεί μέσα πρέπει να είσαι έτοιμος και να ξέρεις τι θες να βάλεις στη θέση του.

Τέτοια ντου μπορεί να μην τρομάζουν ακριβώς τους από πάνω, συναρπάζουν όμως τους από κάτω κι αριστερά. Φαντασιακό υποκατάστατο της εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα που ονειρεύεται το κίνημα όσο μένει σε χειμερία νάρκη.

Η έφοδος στον ουρανό διαμεσολαβημένη από παιδικές αρρώστειες μεταφράζεται λεκτικά σε ντου. Σε κάθε περίπτωση είναι πάντα διασκεδαστικό να βλέπεις έναν ασπρομάλλη να μιλάει με όρους φοιτητικής συνέλευσης. Που για σένα είναι νωπή ανάμνηση και την άφησες πίσω με την ελπίδα να βρεθείς εφεξής σε πιο σοβαρές διαδικασίες.

Ενώ γι' αυτόν είναι απωθημένο. Γιατί τα δικά του χρόνια έπεσαν μες στην χούντα κι ίσως να μην τις έζησε ποτέ. Ή μπορεί να του έχουν λείψει και να θέλει να τις ξαναζήσει. Αυτό θα πει αιώνιος έφηβος. Και πολιτικά ανώριμος συνάμα. Αλλά ας μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν. Και κάνουν εμένα αποστάτη της γενιάς μου, περισσότερο απολίθωμα από ποτέ.

Μένει όμως η απορία για τους από πάνω.
Είναι αυτοί που δείχνει σε κάθε γκολ ο μέσι κι οι βραζιλιάνοι; Θα τους υποχρεώσουμε στη λαϊκή εξουσία με διάταγμα να δείχνουν τη βάση στο πέταλο; Ή είναι κρυφός συμβολισμός για την επουράνια έφοδο των κάτω;

Διανύουμε κρίσιμες στιγμές. Όπου οι πάνω δε μπορούν να πληρώσουν το χρέος κι οι κάτω δε θέλουν να το πληρώνουν όπως πριν. Κι ήρθαν τα πάνω-κάτω και γίναμε άνω-κάτω.
(Π)άνω και κάτω, τούμπα και πατήσια, γίνανε ένα διαλεκτικό σύνολο με ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Αφεντικά και δούλοι, ένα έθνος γίναμε ούλοι κι έχουμε άπαντες το ίδιο όραμα. Στάση πληρωμών. Εν τούτω νίκα.

Αλλά ο καθένας με τους δικούς του όρους. Υπάρχουν τρεις εκδοχές αντιμετώπισης του χρέους. Μας τις εξήγησε στην ίδια κουβέντα ο πι-πι, η ιστορική συνιστώσα για την 3½ διεθνή -αρκεί να βρούμε πού πέφτει το τσίμερβαλντ.
Η μία είναι αυτή της δικής μας ψοφοδεούς αστικής κυβέρνησης που ξεπουλάει τα πάντα. Η δεύτερη είναι με όρους μαχόμενου ρεφορμισμού, όπως στην αργεντινή που πέτυχε μερική διαγραφή του χρέους μετά από επαναδιαπραγμάτευση. Κι η τρίτη είναι η επαναστατική.

Οπότε διαλέγουμε ευκολάκι το γάμα, ε; Λυπάμαι, χάσατε.
Πρέπει να διακηρύξουμε το δεύτερο για να κάνουμε το τρίτο, λέει ο πι-πι. Ου μην και το μακρύτερο. Σατανικό!
Σαν τη λαϊκή εξουσία, ψιθυρίζει ο προβοκάτορας μέσα μου. Ναι, αλλά όχι ακριβώς. Εμείς το ίδιο πράγμα περιγράφουμε, αλλά με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Κι η τακτική πρόταση συμμαχίας ταυτίζεται εν τέλει με τη στρατηγική.

Αυτό το τρίτο βέβαια -που περνάει από τρίτους δρόμους και τρίτους πόλους- είναι κάπως προαιρετικό. Δεν το λέει σε όλους ο πι-πι. Εμείς που το ακούσαμε ήμασταν λίγοι κι εκλεκτοί. Κυρίως το πρώτο.

Μόνο αν γίνει το δεύτερο θα έχει νόημα να μιλάμε για το τρίτο και μια εναλλακτική αριστερή πρόταση.
Κι επίσης μόνο αν σώζαμε τον πλανήτη από τα πυρηνικά θα είχε νόημα να μιλάμε για έναν κόκκινο πλανήτη. Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν η νέα σκέψη και τα οικουμενικά προβλήματα.

Και μετά έβαλε τα γνωστά βήματα: στάση πληρωμών, εθνικοποίηση τραπεζών, έξοδος από την ευρωζώνη...
Τα άκουσε η σφισσα δίπλα μου (που ήρθε περιφρουρημένα) και τρόμαξε. Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; με ρώτησε.
Έλα ντε. Θα πιέσουμε τους πάνω να τα κάνουν για μας;
Και μάλιστα άμεσα γιατί πάνω-κάτω μες στο 11 η ελλάδα πάει για χρεοκοπία και ντε φάκτο παύση πληρωμών λόγω αδυναμίας.

Υπάρχουν όμως και πιο σοβαρές αναλύσεις, όπως του μηνακάκη στο πριν.
Τι πάει να πει βουλιάζουμε ως έθνος; Δεν είμαστε όλοι μαζί το ίδιο.
Βλέπει επίσης τη ρίζα της κρίσης στην πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους (επιτέλους, ξαναείμαστε με το μαρξ). Βάζει θέμα εξόδου και από την εε. Και στα περί κατοχής δίνει απάντηση βάση της ανισόμετρης ανάπτυξης (δεν ξέρω όμως αν το κάνει για να απορρίψει τα περί εξάρτησης).

Μας τα χαλάει μόνο στα καθεστώτα του υπαρκτού που κατασυκοφάντησαν τις ιδέες μας. Ευτυχώς δηλ που έπεσαν και γκρέμισαν τις ψευδαισθήσεις μας. Κι αν πιστέψουμε το σεκ τα γκρέμισαν οι λαοί με τον αγώνα τους. Από τα κάτω και δεξιά που λένε (κάτω να 'ναι κι ό,τι να 'ναι).
Η Αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμος στον πόλεμο των ρεβιζιονιστών.

Το σεκ σε όλα αυτά παίζει το ρόλο του τζων βαρδαξή κουτρουμπέση στους απαράδεκτους.
Ο κουτρουμπέσης είναι μικροαπαταεώνας που την κουτρουμπέφτει σε αθώα θύματα, τα αφήνει να πιστεύουν πως είναι λεφτάς που ψάχνει ευκαιρίες για να επενδύσει και τελικά τους παίρνει ό,τι έχουν.

Πάει να βάλει χέρι και σε ένα κτήμα της δήμητρας (νομίζω στο ζούμπερη) αλλά τελευταία στιγμή τον ξεσκεπάζουν κι ο παλαιοκομμουνιστής σπύρος ξεσπάει:
-Δε φταις εσύ, εγώ φταίω. Αφού εγώ είμαι προλετάριος από καταγωγή. Τι δουλειά έχω εγώ με το κεφάλαιο; Κάτω το κεφάλαιο!
-Κάτω!
φωνάζουν κι οι άλλοι.
-Ζήτω εε... η εργατική πρωτομαγιά!
-Ζήτωωω!
-Ζήτω, δεν έχω κανένα πρόβλημα εγώ
, λέει κι ο κουτρουμπέσης.

Ούτε το σεκ έχει. Σοσιαλισμός από τα κάτω. Κάτω η χούντα εε-δντ. Κάτω η κυβέρνηση του πασοκ.
Κάτω!
Δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς μαζί με τη γσεε θα είναι πάλι. Και εις τη λαοκρατία πιστεύουμε.

-Τι έγινε ρε παιδιά; Έφτιαξα υλικό για επανάσταση;

Υγ: λάβαμε και προωθούμε από τον σφο αναγνώστη ροχάλα μία ανάλυση της κόντρα που μαζί με το ρίζο έχουν το καλύτερο εργασιακό ρεπορτάζ κι ένα σχετικό βιντεάκι. Ιδού και οι σύνδεσμοι:

http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=2999&pos=4&cat_id=48

http://www.youtube.com/watch?v=-cXOWvSmhEE&feature=player_embedded

22 σχόλια:

K.K.E. είπε...

απολίθωμα μπορείς να μου εξηγήσεις -σύντομα κ απλά- για την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους?
το διάβασα κ εγώ στο πριν αλλά δε κατάλαβα (δεν το εξηγει ο μηνακάκης).Oκ είναι το αίτιο της κρίσης αλλά

Γιατί πέφτει το κέρδος των καπιταλιστών??

Για τον Μίσσιο δηλώνω ξεκάθαρα αδυναμία να γράψω οτιδήποτε. Μπορώ όμως να συζητάω μερόνυχτα για τα κεραμίδια που στάζουν. Προτείνω να το κάνουμε σε στυλ αχτιφ διαφώτισης. Να βάλει η ΚΕ μια ημερομηνία, ως την οποία θα πρέπει όλοι οι αναγνώστες να διαβάσουν τα κεραμίδια -τουλάχιστον, και όσοι τα έχουν διαβάσει να ταξαναδιαβάσουν. Την ημέρα λήξης της διορίας φτιάνει η ΚΕ μία μικρή -αλλά διεγερτική- εισήγηση επί του θέματος και μετά ξεκινάει το πανηγύρι..
Ελπίζω μέχρι τότε ο 'μικρός' απ'το indymedia νάχει ανεβάσει κ την εκπομπή στο youtube.


κομμάντο καλοκαιρινής εντροπίας

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πέφτει το ποσοστό κέρδους, όχι τα κέρδη σε απόλυτες τιμές -τα οποία και αυγατίζουν.
Το κέρδος προκύπτει από την υπεραξία κι η υπεραξία από το μεταβλητό κεφάλαιο δηλ από τους εργαζόμενους που μισθώνεις στη δούλεψή σου. Τον πλούτο τον παράγουν οι εργαζόμενοι, δεν τον γεννάν οι μηχανές από μόνες τους.
Αλλά το κεφάλαιο αυξάνει διαρκώς την οργανική του σύνθεση, με άλλα λόγια δίνει βάρος στο σταθερό κεφάλαιο με τις μηχανές και την αυτοματοποίηση με αποτέλεσμα να απαιτούνται λιγότερες εργατοώρες να το πούμε έτσι για να παραχθεί ό,τι και πριν.
Αυτό θεωρητικά είναι ευλογία γιατί λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους που λέει κι ένα σύνθημα, αλλά ο καπιταλισμός απλώς πετάει εργαζόμενος έξω από την παραγωγή γιατί πλέον μπορεί να βγάλει τα ίδια και περισσότερα πληρώνοντας λιγότερους εργαζόμενους. Κι έτσι σε βάθος χρόνου υποσκάπτει τα ίδια του τα θεμέλια.
Εν κατακλείδι η υπεραξία προκύπτει από τη ζωντανή εργασία την οποία το κεφάλαιο πετάει διαρκώς όλο και περισσότερο εκτός παραγωγής.
Αυτό σε γενικές γραμμές είναι μία από τις αξεπέραστες αντιφάσεις του συστήματος.

Αυτά ως λίγο πρόχειρη και βιαστική απάντηση. Για τα υπόλοιπα θα το σκεφτώ. Προθεσμία μπορεί να είναι όλο το καλοκαίρι και να το πιάσουμε ξανά από σεπτέμβρη...

roxalas είπε...

Ρε σφυροδρέπανε γιατί "τέτοια ντου μπορεί να μην τρομάζουν ακριβώς τους από πάνω"?

Εγώ νομίζω ότι μόνο τέτοια μπορούν σήμερα να τους τρομάξουν.Να αρχίσουν να παρατάν οι υπουργοί τα κυβερνητικά κτίρια με ελικόπτερα για να μην πέσουν στα χέρια του λαού.

Α και τι είναι αυτά τα κεραμίδια?

Toni Rigatoni είπε...

τα κεραμίδια είναι εκεί που ανεβαίνουν πάνω οι από πάνω όταν κάνουν ντου από κάτω οι από κάτω. εκτός απο τη σαϊγκόν, που οι απο πάνω ανέβηκαν πάνω στην ταράτσα, διότι δεν είχαν κεραμίδια να πατήσουν. παραπλήσια περίπτωση καταγράφηκε στον κορυδαλλό, καθώς οι από κάτω ανεβήκαν πάλι πάνω σε ταράτσα και φύγαν προς τα πάνω.

haridimos είπε...

http://www.perizitito.gr/images/T/b80552.jpg

Τα κεραμίδια στάζουν
Συγγραφέας: Μίσσιος Χρόνης
Εκδότης: Γράμματα
Σειρά: Λογοτεχνία
ISBN: 978-960-329-032-2
Έτος έκδοσης: 1991
Κωδικός προϊόντος: B59067
€9.54 (- 10%)
€8.59 με ΦΠΑ

http://www.perizitito.gr/product.php?productid=59067&page=1

sniper είπε...

Εεεε! Εσεις οι αποπανω! Προσεχετε λιγο τους αποκατω!!!

Manuel είπε...

Δεν γουστάρω να γράφω επαίνους - πολύ αστικό μου μοιάζει (μπουχαχα) - αλλά το κείμενό σου τα σπάει!

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΡΙΧΤΕΡ είπε...

ο δρομος μου με εβγαλε απο κει το ειδα σε πανο, γουρλωσα τα ματια, το γουγλαρα και το ποσταρω http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=169411 για να μου πεις τελικα απο τι υλικο ειστε φτιαγμενοι εσεις εκει πανω. Νταξει και οι κρητικοι, πρασινο αιμα εχουν αλλα βρε αδελφε, τετοια δεν κανουν!!!!

Τασκενδίτης Μαοϊκός είπε...

καλά, σε λίγο θα τους παίρνει και η Παπαρήγα περιπολικά, για το δήμο Πανοράματός σε πείραξε;
http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=28/12/2008&id=10422&pageNo=8&direction=1

http://www.poaxia.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=105&Itemid=56


Κατεβάζω πρόταση στην βάση του μπλογκ, καλώντας την ΚΕ να πάρει απόφαση, για την υλοποίηση και διεξαγωγή του δικού της φεστιβάλ. Δεν μπορούμε να αφήνουμε την νεολαία, να λικνίζεται με τους ρεβιζιονιστικούς στίχους του Βασιλομπίλαρου με τις πέντε βαμένες τρίχες στο κεφάλι και να δηλιτηριάζεται από καμμένα κνίτικα σουβλάκια, που είναι πιο επικίνδυνα και από τα δηλητήρια του Πούτιν... νΚα και ΚΟΕ στρέφουν την νεολαία σε alternative μικροαστικούς "δρόμους", εγκλωβίζοντας την στα στενά όρια της γεωπονικής...
Περιμένω την ΚΕ να πει την αποψή της για την αντιπρόταση που πρέπει να κατέβει στην νεολαία...

alekos είπε...

Ο «νόμος της πτωτικής τάσης» του ποσοστού κέρδους:
Η τάση του ποσοστού του κέρδους να πέφτει είχε γίνει μέρος της πίστης των οικονομολόγων από την εποχή της Κλασικής Σχολής της Πολιτικής Οικονομίας. Ο Ρικάρντο επιχείρησε να την ερμηνεύσει ως αποτέλεσμα του «νόμου των φθινουσών αποδόσεων».
Ο Μαρξ, με το νόμο του της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, επιχειρεί να δείξει ότι η τεχνολογική καινοτομία, που εισάγεται στην παραγωγή από τον ατομικό κεφαλαιοκράτη στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και έχει ως στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας (άρα και του ποσοστού υπεραξίας), θα μπορούσε να είναι η αιτία για ένα τέτοιο φαινόμενο. Βασίζει την ανάλυσή του στις έννοιες τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου (η οποία υποδηλώνει την ποσότητα των μέσων παραγωγής ανά μονάδα ζωντανής εργασίας σε υλικούς όρους) και αξιακή (ή οργανική) σύνθεση του κεφαλαίου (ο λόγος του σταθερού προς το μεταβλητό κεφάλαιο, σε όρους αξίας).
Στον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου ο Μαρξ ορίζει ως «ειδικά kαπιταλιστικό τρόπο
παραγωγής» εκείνες τις συνθήκες από τις οποίες προκύπτει αύξουσα αξιακή σύνθεση του κεφαλαίου ως συνέπεια της αύξουσας τεχνικής σύνθεσης του κεφαλαίου. Η τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου αυξάνει με την κεφαλαιακή συσσώρευση και την τεχνολογική καινοτομία. Στον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου ο Μαρξ υποστήριξε ότι, με δεδομένο τον ειδικώς καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και αν όλοι οι άλλοι παράγοντες παραμένουν σταθεροί, μπορεί να προκύψει μια πτώση στο ποσοστό κέρδους. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι το να αυξάνει η τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου ταχύτερα από την παραγωγικότητα της εργασίας που αυτή επιφέρει.
Ακολουθώντας τη λογική της ανάλυσης του Μαρξ μπορεί να διατυπωθεί η θέση ότι σ’ όλες τις περιπτώσεις όπου η τεχνολογική καινοτομία δεν προκαλεί υψηλότερες αυξήσεις στην τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου, έναντι των αυξήσεων στην παραγωγικότητα της εργασίας, θα παρουσιαστεί μια ανοδική τάση στο ποσοστό κέρδους. Η ανοδική τάση στο ποσοστό κέρδους επικρατεί επίσης όταν το ποσοστό εκμετάλλευσης (ποσοστό υπεραξίας) αυξάνει ταχύτερα από την αξιακή (οργανική) σύνθεση του κεφαλαίου ή όταν η οργανική σύνθεση μειώνεται βραδύτερα από το ποσοστό εκμετάλλευσης.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο «νόμος της πτωτικής τάσης» του ποσοστού κέρδους χαρακτηρίζεται από τα ακόλουθα στοιχεία:
α) Ισχύει υπό συγκεκριμένες «ιστορικές» προϋποθέσεις, τις οποίες ο Μαρξ ονόμασε «ειδικά καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής», διότι θεωρούσε ότι αποτελούν την κυρίαρχη μορφή εισαγωγής τεχνολογικών καινοτομιών της εποχής του: Την ταχύτερη αύξηση της τεχνικής σύνθεσης του κεφαλαίου ως προς την παραγωγικότητα της εργασίας και την αδυναμία του αυξανόμενου ποσοστού εκμετάλλευσης να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις από την αύξηση της αξιακής σύνθεσης του κεφαλαίου.
Ο «νόμος» δεν αποκλείει εντούτοις τη μη ύπαρξη των προϋποθέσεων αυτών, άρα την ανάσχεση ή αντιστροφή της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους.
β) Ισχύει (στο βαθμό που υφίστανται οι ανωτέρω προϋποθέσεις) «με όλους τους άλλους παράγοντες σταθερούς». Επομένως δεν επαρκεί για να αποφανθεί κάποιος για την εξέλιξη του ποσοστού κέρδους, με δεδομένο ότι αυτό επηρεάζεται εξίσου από «όλους τους άλλους παράγοντες», πέραν αυτών που συνδέονται με την τεχνολογική καινοτομία. Στους άλλους παράγοντες εντάσσονται η μεταβολή της διάρκειας της εργάσιμης ημέρας και της έντασης λειτουργίας του συστήματος των μηχανών, η μεταβολή της τιμής των πρώτων υλών (που επηρεάζει την αξιακή σύνθεση του κεφαλαίου), η αύξηση των δεξιοτήτων των εργαζομένων (του «συλλογικού εργαζόμενου») στο δεδομένο σύστημα (και με δεδομένη τεχνολογία) παραγωγής κ.λπ.

alekos είπε...

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο ίδιος ο Μαρξ επισήμαινε την «ιστορικότητα» του
νόμου που διατύπωσε και απέδιδε την ισχύ του στον τρόπο διάδοσης, στην εποχή του, των νέων τεχνολογιών:
Εισάγονταν τεχνολογίες που μείωναν το ποσοστό κέρδους, διότι η σχετικά αργή γενίκευσή τους επέτρεπε στον κεφαλαιοκράτη που πρώτος τις εισήγαγε να απολαμβάνει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ένα «πρόσθετο κέρδος».
Έγραφε ο Μαρξ:
«Κανένας κεφαλαιοκράτης δεν χρησιμοποιεί μια νέα μέθοδο παραγωγής, όσο
παραγωγική κι αν είναι, όσο κι αν αυξάνει το ποσοστό της υπεραξίας, εφόσον μειώνει το ποσοστό του κέρδους. Αλλά κάθε τέτοια νέα μέθοδος παραγωγής φτηναίνει τα εμπορεύματα. Γι’ αυτό στην αρχή ο κεφαλαιοκράτης τα πουλά πάνω από την τιμή παραγωγής τους [...]. Τσεπώνει τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στα έξοδα παραγωγής τους και στην αγοραία τιμή των υπόλοιπων εμπορευμάτων, που έχουν παραχθεί με υψηλότερο κόστος παραγωγής [...]. Η διαδικασία παραγωγής του στέκει πάνω από το μέσο όρο της κοινωνίας. Ο συναγωνισμός όμως τη γενικεύει και την υποτάσσει στο γενικό νόμο. Τότε αρχίζει η πτώση του ποσοστού κέρδους» (Μαρξ,1978-β: 334-335).
O «νόμος της πτωτικής τάσης» του ποσοστού κέρδους ερμηνεύθηκε από πολλούς μαρξιστές ως η «μαρξιστική θεωρία των κρίσεων».
Όμως...
Οι οικονομικές κρίσεις της καπιταλιστικής οικονομίας προκύπτουν ως μια άμεσα αντιληπτή πραγματικότητα με συγκεκριμένα-τυπικά χαρακτηριστικά. Αυτό καθιστά αντιληπτό γιατί είχαν προκαλέσει την προσοχή των Μαρξ και Ένγκελς, πολλά χρόνια πριν από τη διατύπωση από τον Μαρξ του θεωρητικού συστήματος της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας.
Στον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου ο Μαρξ ονομάζει τις οικονομικές κρίσεις «κρίσεις υπερπαραγωγής». Επιπλέον επισημαίνει ότι οι κρίσεις μπλοκάρουν την ομαλή αναπαραγωγή της κεφαλαιακής σχέσης καθαυτής:
«Υπερπαραγωγή κεφαλαίου, και όχι ξεχωριστών εμπορευμάτων –αν και η
υπερπαραγωγή κεφαλαίου περιλαμβάνει πάντα την υπερπαραγωγή εμπορευμάτων– δεν σημαίνει λοιπόν τίποτε άλλο από υπερσυσσώρευση κεφαλαίου» (Μαρξ 1978-β:317). «Περιοδικώς παράγονται πάρα πολλά μέσα εργασίας και μέσα συντήρησης, τόσα που δεν μπορούν να τα βάλουν να λειτουργήσουν σαν μέσα εκμετάλλευσης των εργατών με ένα ορισμένο ποσοστό κέρδους (Μαρξ 1978-β: 326-327)
Εντούτοις, οι κρίσεις συνιστούν απλώς έναν προσωρινό κλονισμό (ή
αποσταθεροποίηση) της διαδικασίας διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου και ταυτοχρόνως ένα μηχανισμό αποκατάστασης των ισορροπιών και του ύψους του ποσοστού κέρδους. Αυτό σημαίνει ότι οι κρίσεις δεν αποτελούν ένα μόνιμο χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (ΚΤΠ), αλλά ένα (δυνητικό) αποτέλεσμα της οικονομικής συγκυρίας, το οποίο όμως –αξίζει να τονιστεί– πηγάζει από τις εγγενείς δομικές αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τον ΚΤΠ. Με άλλα λόγια οι κρίσεις δεν θα πρέπει να ταυτίζονται με το «νόμο της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους», ούτε με την υποτιθέμενη εγγενή στο σύστημα υποκατανάλωση των λαϊκών τάξεων. Αντίθετα, η κρίση πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως μια συγκυριακή παραγωγή εμπορευμάτων (μέσων παραγωγής και μέσων κατανάλωσης) σε τέτοιες ποσότητες και τιμές που οδηγούν τη διαδικασία συσσώρευσης και την διευρυμένη αναπαραγωγή του συνολικού-κοινωνικού κεφαλαίου σε επιβράδυνση ή ανάσχεση και, παράλληλα, το ποσοστό κέρδους σε
μείωση. Επιπλέον, η υπερσυσσώρευση δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ορατής και προβλέψιμης –άρα διαχειρίσιμης– αιτίας (π.χ. των δυσαναλογιών ανάμεσα στους κλάδους και τομείς παραγωγής)

alekos είπε...

Σε τελευταία ανάλυση, όλες οι κατηγορίες των παραγόντων που επηρεάζουν την αξιακή σύνθεση του κεφαλαίου και το ποσοστό κέρδους καθορίζονται από την πάλη των τάξεων, κύριο επίδικο ζήτημα της οποίας είναι το ύψος της εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης η πτώση του ποσοστού κέρδους στην περίπτωση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου δεν προέρχεται από την εισαγωγή νέας τεχνολογίας, «την ανάπτυξη της παραγωγικής δύναμης της
εργασίας» (όπως λέει ο Μαρξ) και τη συνακόλουθη αύξηση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου («νόμος της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους»). Διευκρινίζει λοιπόν ο Μαρξ, στον ορισμό της απόλυτης υπερσυσσώρευσης, ότι η πτώση του ποσοστού κέρδους στην οποία αναφέρεται έχει άλλα αίτια από αυτά της «πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους»: Οφείλεται «στη μείωση της σχέσης της υπερεργασίας προς την αναγκαία εργασία». Με άλλα λόγια, ο καθοριστικός παράγοντας για την πτώση του ποσοστού κέρδους είναι στην περίπτωση αυτή η μείωση του ποσοστού υπεραξίας. Οι κρίσεις αποτελούν συγχώνευση-συμπύκνωση όλων των μορφών αντιφάσεων που προκύπτουν από την ολότητα των συγκεκριμένων «εξωτερικών» σχέσεων, οι οποίες διαπλέκονται δυναμικά με την κεφαλαιακή σχέση, με τρόπο που να προκύπτει πτώση του γενικού ποσοστού κέρδους και περιορισμός ή και σταμάτημα της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Όλες αυτές οι αντιφάσεις, ακόμα και
εκείνες που φαινομενικά έχουν «τεχνικό» χαρακτήρα, καθορίζονται σε τελευταία ανάλυση από τον ταξικό συσχετισμό δύναμης σε δεδομένη καπιταλιστική κοινωνία, δηλαδή από την ικανότητα του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη σε βαθμό που να εγγυάται ένα συγκεκριμένο ποσοστό κέρδους. Όταν ξεσπάσει μια κρίση, αναπτύσσει τη δική της δυναμική, που αφορά σχεδόν κάθε όψη της κοινωνικής ζωής.
Η υποκατανάλωση των εργαζομένων δεν συνιστά την αιτία της κρίσης συνιστά όμως ένα καθοριστικό αποτέλεσμά της, το οποίο κατόπιν αναδρά στο ποσοστό κέρδους και ανατροφοδοτεί την κρίση.
Η όλη διαδικασία εξελίσσεται με τη μορφή ενός «φαύλου κύκλου»: Καθώς η
κρίση οδηγεί αναγκαστικά σε πτώση ή επιβράδυνση της κατανάλωσης, προκαλείται μια αύξηση του αναπασχόλητου σταθερού κεφαλαίου, επομένως μια αύξηση της λεγόμενης έντασης κεφαλαίου της καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία με τη σειρά της επιτείνει την πτώση του ποσοστού κέρδους, δηλαδή επιδεινώνει την κρίση. Η κρίση οξύνει επίσης τις αντιφάσεις μεταξύ βιομηχανικού και χρηματιστικού κεφαλαίου σχετικά με ζητήματα όπως η νομισματική πολιτική και το ύψος του επιτοκίου.
Η ικανότητα της καπιταλιστικής τάξης να κάνει οικονομία στη χρήση του σταθερού κεφαλαίου δεν αποτελεί ένα απλό «τεχνικό ζήτημα» της παραγωγικής διαδικασίας, αλλά την έκβαση ενός κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων, δηλαδή το αποτέλεσμα της πάλης των τάξεων. Η αυξανόμενη δυνατότητα οικονομίας στη χρήση σταθερού κεφαλαίου προϋποθέτει την αυξανόμενη εξουσία της καπιταλιστικής τάξης πάνω σε αυτή καθαυτή την παραγωγική διαδικασία και συχνά συνοδεύεται από την επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης των εργαζομένων, όπως επισήμανε ο Μαρξ. Ο Μαρξ σημείωσε επίσης επανειλημμένα ότι η ικανότητα των καπιταλιστών να εξοικονομούν σταθερό κεφάλαιο (μειώνοντας έτσι την αξιακή σύνθεση του κεφαλαίου και αυξάνοντας το ποσοστό κέρδους) εξαρτάται κυρίως από την εξειδίκευση και τη στάση (απέναντι στην καπιταλιστική εκμετάλλευση) του συλλογικού εργάτη.
Εφόσον λοιπόν η εξασφάλιση των «κανονικών» επιπέδων της κεφαλαιακής κερδοφορίας μπορεί πάντοτε να αναχθεί, σε τελευταία ανάλυση, στη διασφάλιση των αντίστοιχων επιπέδων καπιταλιστικής εκμετάλλευσης (και πειθαρχίας), είναι κατανοητό γιατί η καπιταλιστική έξοδος από τις οικονομικές κρίσεις συνδέεται πάντοτε με την κήρυξη ενός ανοιχτού ταξικού πολέμου εναντίον των εργαζόμενων τάξεων, των συλλογικών μορφών οργάνωσής τους, των κοινωνικών τους δικαιωμάτων (και όχι με πολιτικές «κοινωνικής συναίνεσης» και «ζωογόνησης της λαϊκής κατανάλωσης», όπως θα έτεινε να πιστέψει μια κεϊνσιανής έμπνευσης οπτική).
Η ανάλυση του Μαρξ αποκαλύπτει το αντικειμενικό υπόβαθρο των αστικών
πολιτικών στρατηγικών

alekos είπε...

οσο αφορα την κατάληψη της βουλής σίγουρα αυξάνει την λίμπιντο και την φαντασία των αριστεριστών
όμως αυτό που φοβίζει τους απο πάνω
δεν είναι η αυξηση του κκε και των ανταρτων (οσο δεν ξεπερνουν το 15% δεν τους νοιαζει) όσο οι χιλιάδες πασοκοι που κατέβηκαν εκείνη την μερα στο δρομο με διάθεση για πολλά γεγονότα...
αλλά η μαρφιν δεν άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν...

ΕΜκΤ είπε...

Καλημέρα κόκκινε συγγραφέα!

Εχεις άδικο για την ποιότητα και την πολιτική κατεύθυνση των τοποθετήσεων των στελεχών του ΝΑΡ. του Άγγελου Χαγιου και του Πέτρου Παπακωνσταντίνου.

Ο μεν Αγγελος με την φράση που αναφέρεις, τόνισε το πόσο έχουντρομάξει οι αστοί από δύο πράγματα: Την αυθόρμητη οργή του λαού που μπορεί να τα σαρώσει όλα εάν το θελήσει (και εμείς σαν κομμουνιστές πρέπει να αβαντάρουμε αυτό το αυθόρμητο), μα και ταυτόχρονα τρέμουν αυτό το αυθόρμητο, μη και λάβει σαφή κομμουνιστική πολιτική κατεύθυνση...

Ο δε Πέτρος, τόνισε -με υπεβολή- την ανάγκη του να μην ξεκοπούν οι κομμουνιστές από το επίπεδο συνείδησης των μαζών, προβάλλοντας αριστερίστικα συνθήματα του στυλ "επανάσταση τώρα" και κάθε μεταβατικό αίτημα είναι "ρεφορμιστικό", "αποπροσανατολιστικό" κλπ...

Εφερε δε ως παράδειγμα την Αργενιτνή όπου είχαμε δύο μαζικά επαναστατικά κόμματα (Παρτίδο Ομπρέρο -τροτσκιστικό- και το ΚΚ) τα οποία δεν ωφελήθηκαν το παραμικρό από την εέγερση του 2001.... Αντίθετα, κάτι που τόνισε και ο Αγγελος, ωφελήθηκε τα μέγιστα ο αριστερός περονισμός (Κίρχνερ)... Την κρίση τη δημιούργησε ο δεξιός Περονισμός (Μένεμ) και την τιθάσευσε ο αριστερόςπερονισμός...Η Αριστερά και οι κομμουνιστές, κάπου χάθηκαν στην...επανάσταση.. (την επικαλούντα και τα δύο αυτά κόμματα, για να π΄ραουν στις εκλογές που έγιναν, ό,τι ακριβ΄λως έπαιρναν και πριν την εξέγερση: 0.75% οι τρότσκες, 1,75% το ΚΚ)...

Να γιατί χρειάζεται μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα και λογική...

επισυνάπτω και ένα άρθρο-απάντηση του Δημήτρη Καζάκη, στον "Ρ".

http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8E%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B7

ΕΜκΤ είπε...

Και κάτι για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας!

Από σημερινό "ΠΟΝΤΙΚΙ":

"Μια κυρία 157 ετών!

Η απογραφή της Ινδονησίας, έφερε μια ανακάλυψη! Μια γυναικα σε ένα μικρό χωρίο της Σουμάτρας, βεβαιώνει ότι είναι 157 ετών! Οι υπαλληλοι της Στατιστικής Υπηρεσίας εκτιμούν ως πιθανό το ενδεχόμενο η κυρία Τουρινάχ να έχει γεννηθεί όντως το...1853 όπως η ίδια λέει, έστω και αν ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρουμε ότι έζησε πάνω από 120 χρόνια, ήταν η Γαλλίδα Ζαν καλμάν που πέθανε το 1997 σε ηλικία 122 ετών. "Για την Ινδονησία δεν υπάρχουν ντοκουμέντα που να αποδυκνύουν την ηλικία της, αλλά με βάση τις δηλώσεις τη και λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία της υιοθετημένης κόρης της, η οποία είναι 108 ετών, είναι δύσκολο να αμφιβάλλουμε", δήλωσε ο επικεφαλής της απογραφής. Η κυρία Τουρινάχ συνεχίζει να ζει στο σπίτι της, εξακολουθεί να καπνίζει μοσχοκάρφι (γαρύφαλλο). Παρά την ηλικία της, έχει εξαιρετική μνήμη, καλή όραση και δεν έχει προβλήματα ακοής. Η κ. Τουρινάχ έκαψε την ταυτότηά της το 1965 για να μην ταυτιστεί με τους κομμουνιστές, οι οποίοι σφαγιάστηκαν μαζικά από το καθεστώς... (και κομμουνίστρια η δεσποινίς ετών...157)!!!

Ε, δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη που έλεγε παλιά ο Μπιλ με τις 5 βαμμένες τρίχες...

Ανώνυμος είπε...

Η δημοσιογραφική κάλυψη του φεστιβάλ της νΚα ήταν ζωντανή και κατατοπιστική. Νομίζω όμως πως τα γεγονότα κινούνται γρήγορα αυτές τις μέρες και τα νέα μπαγιατεύουν πριν καλά- καλά αποτυπωθούν στην οθόνη του υπολογιστή.

Αναφέρομαι στις εξελίξεις στο κόμμα formerly Known as Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας. Πλέον η πιο διασκεδαστική και φορτωμένη νοσταλγικές μνήμες τάση του, η Ανανεωτική, άνοιξε τα φτερά της για να γράψει για άλλη μια φορά ιστορία.

Θα είναι άλλη μια απόδειξη πως η δεκαετία του '80 δεν τελείωσε ποτέ, αλλά σαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά περιμένει το φούρνο μικροκυμμάτων που θα την ξεπαγώσει.

Ο λαός απαιτεί να τεθούν τα ακόλουθα ζητήματα σε διαλεκτική επεξεργασία:

1) Δημοσκόπηση για το νέο (ή παλιό) όνομα που θα κοσμήσει το νέο (ή μήπως παλιό) κόμμα. Εγώ πάντως προτιμώ Ε.ΑΡ., που φέρνει και έναν αέρα από "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα".

2) Επιβράβευση και αναγνώριση του προφητικού άρθρου του Παπαδημούλη με τίτλο: "Συνέδριο ισχυροποίησης και όχι διάσπασης του Συνασπισμού".
http://www.ananeotiki.gr/el/readArchives.asp?catID=1&subCatID=1&textID=4686
Εκεί σημειώνει προφητικά: "Ο Συνασπισμός, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες του, είναι γερό σκαρί. Έχει μια αντοχή και ιστορικότητα, με 20 χρόνια ζωής." Βουλωμένο γράμμα διάβασε ο Δημήτρης!

3) Αυτός που με ενθουσίασε όμως ήταν ο Ανδρέας Νεφελούδης με το άρθρο: "Επιτέλους τέλος, δυναμικά τώρα για τη Νέα Aριστερά, την Δημοκρατική Αριστερά".
http://www.ananeotiki.gr/el/readArchives.asp?catID=1&subCatID=1&textID=4704
"Τώρα λοιπόν, αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, που τα μάτια σας έλαμπαν, όταν όλοι μαζί δίναμε την ύστατη μάχη και αποχωρούσαμε, όταν την επόμενη μέρα συζητάγαμε με περισσή νηφαλιότητα, τώρα λοιπόν είναι η ώρα της γρήγορης και μεστής περισυλλογής".
Δε βγάζει έναν αέρα άλλης εποχής όλο αυτό; Εγώ πάντως συγκινήθηκα! (Αφήνει να σκεφτούμε πως στον Ανδρέα θα άρεσε ένα όνομα του τύπου Ελληνική Δημοκρατική Αριστερά).

4) Θέλει η ΚΟΕ να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει: "Ειδικά για ορισμένα στελέχη που κάθε μέρα σούρνουν τα εξ αμάξης στην ΚΟΕ, μπορούμε να συμμεριστούμε τη θλίψη για την αποτυχία της προσωπικής τους στρατηγικής, αλλά δεν προσφερόμαστε να παραστήσουμε τη μάγισσα στο κυνήγι μαγισσών".
http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3968:-862010&catid=193:2010-01-26-15-02-35&Itemid=115

Τολμώ να ελπίζω πως τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Θέλω να δω να γίνονται πάλι φεστιβάλ "ΕΚΟΝ- Ρήγας Φεραίος" όπου να διακινείται "Θούριος" (αν και το κοπιράιτ το έχει η ΑΚΟΑ). Θέλω να γίνονται μάχες για το γραφείο στην Κουμουνδούρου με θέαμα και πάθος. Θέλω καινούριες φοιτητικές παρατάξεις να εμφανιστούν στα πανεπιστήμια. (Βάζω και τη νεολαία Ντόρας και τη νεολαία Αλαβάνου στο παιχνίδι). Θέλω νέο λαϊφστάιλ στο ντύσιμο και τη μουσική των νέων πολιτικών νεολαιών... Τελικά έχει πλάκα η νέα μεταπολίτευση!

Δε μπορεί, πρέπει να σε έπεισα να γράψεις κάτι μετά από όλα αυτά...

sniper είπε...

Ρε Επιμονη Μυαλο και Τολμη, ενταξει εκανες την αυτοκριτικη σου και δεν γραφεις πλεον σεντονια (οχι οτι ηταν απαραιτητα κακο βεβαια), αλλα την παραεκανες μου φαινεται. Ακομα και το ψευδωνυμο σου θεωρεις οτι ηταν σεντονι? Γιατι το μικρυνες?

Κι οσο για την κυρα-Τουριναχ, το 1965 πρεπει να ηταν συμφωνα με τα λεγομενα της 112 ετων. Ειχε ταυτοτητα να καψει? Εγω ειχα την εντυπωση οτι μετα τα εκατο μηδενιζεις και ξαναρχιζεις. 157 χρονων εγινε κι ακομα Κομμουνισμο περιμενει η δολια καπνιζοντας (κοκκινα) γαρυφαλλα...

K.K.E. είπε...

Ανδρέας Νεφελούδης για πάντα!

(αυτός πρέπει νάναι πάνω από εκατό έτσι?)


ΕΝΙΑΙΑ ΛΑΙΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΞΑΝΑ!!



κομμαντο καλοκαιρινής εντροπίας

Ανώνυμος είπε...

Μου φαίνεται λίγο προβοκατόρικη η αναφορά σου για τους "από πάνω" και τον Χάγιο. Και δεν μιλάω για το κομμάτι της εφόδου στο κοινοβούλιο που δεν συμφωνώ ούτε με το Χάγιο, ούτε με 'σένα ((δλδ δεν πιστεύω πως οι αστοί χέστηκαν από το φόβο τους αλλά δεν το καταδικάζω ούτε το αποδίδω στην ακροδεξιά))αλλά για το "γενικές κι αφηρημένες έννοιες που ικανοποιούν μεταφυσικές ανησυχίες κι αν(τιερ)αρχικά φετίχ που κρύβουμε μέσα μας". Και ο Λένιν όπως γνωρίζεις χρησιμοποιούσε έννοιες όπως "κυρίαρχες ταξείς", "κορυφές", "απο κάτω" κτλ Αν δεν προβοκάρεις μάλλον σε χτύπησε η παιδική αρρώστια του αριστερισμού :-)

Τώρα για τον "Πι Πι" έχεις εν μέρει δίκιο (αν και δεν ήμουν στο φεστιβάλ για να ακούσω τι ακριβώς είπε). Αλλά η επαναδιαπραγμάτευση/αναδιάρθρωση/ρύθμιση του χρέους που προτείνεται κυρίαρχα από το χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από μειοψηφικούς αστικούς κύκλους δεν είναι θέση ούτε του ΝΑΡ με το οποίο δεν έχω κάποια σχέση, ούτε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μ' αυτήν κάποια σχέση έχω). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάει ξεκάθαρα για παύση (όχι στάση που ίσως έχει διττή ερμηνεία) πληρωμών του ληστρικού χρέους και κατάργηση-διαγραφή του χρέους. Είναι πιθανό μια αστική κυβέρνηση (ίσως ο Σαμαράς) να αναγκαστεί να πάει σε "ελεγχόμενη χρεοκοπία" και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που θα οδηγήσει σε διαγραφή τ μ ή μ α τ ο ς του χρέους, αλλά σε καμία περίπτωση μια αστική κυβέρνηση δεν θα κύρηττε μονομερή διαγραφή του χρέους. Ελπίζω να συμφωνείς. Αν είναι έτσι, τότε δεν καταλαβαίνω γιατί η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους (ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ) χαρακτηρίζονται ως συνδιαχειριστικά αιτήματα..

Τασκενδίτης Μαοϊκός είπε...

Η πρώτη αεροπειρατεία του κόσμου...
http://www.youtube.com/watch?v=bkeqW-tsSmE&feature=related

Ο ΚΛΟΙΟΣ Σκηνοθεσια Κωστας Κουτσομυτης(1987)

ένα δώρο για τον δρέπανο, ενόψη της προφεστιβαλικής εκδήλωσης του φεστιβάλ της ΚΕ του μπλογκ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι εμένα μου φαίνονται αστικά αλλά ευχαριστώ.
Ακόμα πιο αστικό μου φαίνεται που σνομπάρω τα σχόλια, αλλά δεν παίζει σύνδεση με ίντερνετ. Μέχρι τότε, μέχρι τη λαϊκή εξουσία και τη δευτέρα παρουσία η βάση του μπλοκ πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της από τα κάτω -γιατί η κε του μπλοκ ως από πάνω δε μπορεί, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Η μόνη συμβολή της στο σήμερα μπορεί να είναι ένα ακόμη κλεμμένο σύνθημα από το παπαγαλάκι:

Όρκος στον καζάκη, χρέος στη ζωή...

Μπρεζινσκι είπε...

Θα ειχε εξαιρετικο ενδιαφέρον μια περιγραφη αυτων των μεταβατικών αιτημάτων και των μεταβατικών πραγματικοτήτων που θα έχουν καρφιτσομενο στην πλατη τους ένα ταμπελάκι "Από εδώ προς αταξικη παραλία"...

Μια αναγραφη 2 συνθηματων αιτημάτων είναι βέβαια μια κάποια κρυμμενη πληροφορία αλλα στην καλύτερη περίπτωση με οδηγει σε κύκλους και βουρ για την διπλα παραλια με τα κουβαδάκια μου και τα λοιπα οικοδομικα, για τη νεα κοινωνια, συνεργα...
Αν και το πιο πιθανο ειναι να με οδηγησει σε αφυδατωση(επαναστατικος καυσωνας γαρ) οπότε να σταθω στο ίδιο σημειο που ημουν και να αρχισω να φτυνομαι για να δροσιστώ αυτοβαυκαλιζόμενος ότι το σαλιο μου είναι το κυμα δροσιας, το ταιλανδεζικο τσουναμι που θα τα παρει και θα τα σηκώσει όλα.

Το παθαμε το μαjuni (μια προταση για πιο ευρωπαικη αναφωνηση του μαιουνη)εμεις οι θερινοι κολυμβητες και το δεκεμβρη οι χειμερινοι...

Και μονος ο φτωχος μπρεζινσκις αναγνωσκει το νεο must αναγνωσνα του καλοκαιριου. ΚΑΖΑΚΗΣ.

Τα χει όλα μικρα μεγαλα γνωστα και αγνωστα. Και σασπενς και μαχες με ιπποτες και φωτισμενους κομμουναρους.... Και πάνω απ όλα όμορφους συνειρμους για την παρουσα χωροχρονικη κατασταση.

Είπαμε είμαστε σε προεπαναστατικη κατασταση κοντα στα 1905, ή στα 1848, ή στα δικα μας thirtys.

Ποιος θα τα κανει όλα αυτα λες;
Αχα. Ελα ντε...
Κι αν η εξοδος από τα ευρα και τας ενωσεις πάει πακέτο με μεταβατική προς την αταξ κενωνια;

Κατι μου θυμιζουνε αυτα κατι μου θυμιζουνε αυτα. Χμμμμ Ευρωπαϊκή ένωση εναντίον των ευρωπαϊκών λαών μηπως, που η ρήξη με την ολοκληρωση αφου αυτη ηταν νομοτελειακη, μπορει να γινει μονο με ορους αλλης κενωνιας;

Λεω εγω τωρα ο τιμιος μπρεζινσκις.

Γιατι αυτα κατι λεγανε αλλά άλλα γινοντουσαν στην καβαλα στον ταυρο ηπειρο....

ΠΑΜΜΕΓΓΙΣΤΟΣ ΕΡΜΗΣ, ΝΕΡΟΚΟΥΒΑΛΗΤΗΣ