Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Οβελίξ και σία

Προϋπόθεση για να μελετήσουμε συστηματικά την τρέχουσα κρίση, είναι να καταφύγουμε στα κείμενα των κλασικών. Κι ένα τέτοιο κείμενο είναι το δεύτερο τεύχος από τις περιπέτειες του αστερίξ, με τίτλο οβελίξ και σία. Η διεισδυτική ματιά του γκοσινί αποδίδει με εκλαϊκευτικό τρόπο διαχρονικά νοήματα και φτάνει πολύ πιο βαθιά από διάφορες σύγχρονες αναλύσεις περί κρίσης χρέους.


Όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με τους ήρωες του κόμικ, μπορούν να σταματήσουν εδώ την ανάγνωση και να περιμένουν το επόμενο κείμενο. Όσοι απλώς δε γνωρίζουν την υπόθεση της συγκεκριμένης περιπέτειας, μπορούν να διαβάσουν εδώ μια περίληψη και να μπουν στο νόημα.

Ο γκοσινί βάζει τους ειρηνικούς κατοίκους του γαλατικού χωριού να παράγουν μενίρ αδιάκοπα, με ρυθμούς εντατικής ανάπτυξης. Ένα καυστικό σχόλιο πάνω στον φετιχισμό του εμπορεύματος και στην παραγωγή για την παραγωγή –κατ’ αντιστοιχία της τέχνης για την τέχνη- που αποσκοπεί στην ανταλλαγή –και κατά συνέπεια στο κέρδος- κι οδηγεί νομοτελειακά στην υπερπαραγωγή και την κρίση. Και το πιο ωραίο είναι ότι κανείς δεν έχει καταλάβει –ακόμα και σήμερα- σε τι ακριβώς χρησιμεύει ένα μενίρ. Ή με όρους μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας, ποια είναι η αξία χρήσης του.

Η αλυσίδα χρήμα- εμπόρευμα-χρήμα σπάει στον κρίκο του εμπορεύματος κι οδηγεί στην απαλλοτρίωση των μικροπαραγωγών, την καταστροφή της βασικής παραγωγικής δύναμης που είναι ο άνθρωπος και την απαξίωση κεφαλαίων, με την επίθεση των αγανακτισμένων γαλατών στο ρωμαϊκό στρατόπεδο, όπου τα κάνουν όλα λίμπα, με συνείδηση λουδίτη μεν, καταδεικνύοντας δε ότι η διέξοδος βρίσκεται στο συλλογικό αγώνα κι είναι πάντοτε πολιτική, στο πεδίο της ταξικής πάλης κι όχι καθορισμένη ντετερμινιστικά από κάποιες επιστημονικές αυθεντίες.

Στο ενδιάμεσο οι γαλάτες είχαν φτάσει μέχρι του σημείου, να κυνηγάνε οι μισοί εξ αυτών αγριογούρουνα για να εξασφαλίσουν τροφή στους άλλους μισούς που έφτιαχναν μενίρ. Περίπου όπως σήμερα, που μόνο τα φαγάδικα έχουν τζίρο κι είναι βιώσιμα. Με τη διαφορά ότι οι άλλοι μισοί.. στην κίνα βρίσκονται, ή αμείβονται με μισθούς κίνας. Πολλές φορές και καθόλου. Ανεργία και χαρά..

Στο πρόσωπο του κάιους τεχνοκράτιους ο γάλλος σατιρίζει το σύγχρονο σινάφι των γκουρού της οικονομίας και τη δύσκολη έως ακατανόητη –στο ευρύ κοινό- ορολογία που χρησιμοποιούν, για να θολώσουν τα νερά. Σπρεντς, σι ντι ες, σελέκτιβ ντιφόλτ –που δεν είναι αυτό που νομίζετε, έγινε κάποιο λάθος στη μετάφραση- κοκ για να καταλήξει στο: εσύ πρέπει πληρώσει χρέος. Και στην πιο εκχυδαϊσμένη εκδοχή του: όλοι μαζί τα φάγαμε.

Στο τέλος βέβαια υπονοείται η κρατούσα αστική ερμηνεία της κρίσης: ότι φταίει ο χρυσοκάνθαρος, το golden boy, η λανθασμένη πολιτική διαχείρισης που ακολούθησε. Και κατά δεύτερο λόγο η κρατικοδίαιτη συντεχνία των κατασκευαστών μενίρ που αδειάζει το δημόσιο ταμείο της ρώμης.

Αλλά τα νοήματα του έργου πηγαίνουν πιο βαθιά από την επιφάνεια. Σε πολιτικό επίπεδο ο γκοσινί επεξηγεί το μηχανισμό ενσωμάτωσης των μικροαστών στις συστημικές αξίες και το όνειρο των γαλατών που ξεχνάνε την ταπεινή τους καταγωγή και μεγαλοπιάνονται.
Ενώ σε οικονομικό επίπεδο δίνει ένα παράδειγμα εφαρμογής του νόμου της που του μου που κου (πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους), όπου αν ξεπηδήσει ένας κλάδος με δυναμική, πλακώνουν πολλά κεφάλαια, κερδίζουν για κάποιο διάστημα, αλλά προοπτικά χαντακώνουν την δυνατότητα διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Το αυτό και σε διακρατικό επίπεδο, με τους ρωμαίους παραγωγούς μενίρ -που δεν υπήρχαν καν ως κλάδος- να αντιδρούν ενάντια στην κοινή ρωμαϊκή αγορά της εποχής και τα ξένα προϊόντα που τους παίρνουν τη δουλειά.

Παράλληλα ο γκοσινί κάνει μία ενδιαφέρουσα νύξη σε μια αποστροφή των Grundrisse του Μαρξ –οικονομικά χειρόγραφα υπό μορφή σημειώσεων, προπαρασκευαστικά του Κεφαλαίου, που ήρθαν στη δημοσιότητα μόλις τη δεκαετία του 1930- για τη γενική διάνοια (general intellect) και την επιστήμη ως άμεση παραγωγική δύναμη –αν το μεταφέρω σωστά από μνήμης- στο πρόσωπο του πανοραμίξ που δίνει μαγικό ζωμό στους κατασκευαστές μενίρ, μειώνοντας τον μόχθο του χειρώνακτα στο ελάχιστο. Κι εφόσον η γνώση είναι κάτι που –σε αντίθεση με τα κοινά εμπορεύματα- μπορούμε να τη δώσουμε χωρίς να την αποστερηθούμε, τα καλούπια της ιδιωτικής ιδιοκτησίας που επιχειρούν να τη μεταχειριστούν ως εμπόρευμα, αποδεικνύονται στενά κι αναχρονιστικά.

Σε ένα γενικότερο επίπεδο, το γαλατικό χωριό ως σύλληψη –σε αντίθεση με το εξ αμερικής ορμώμενο ιδανικό του τυχερού, μοναχικού καουμπόι- προσφέρεται για μια σειρά κινηματικούς συνειρμούς.
Το κκ είναι ένα είδος συλλογικού διανοούμενου, που περικλείει στις γραμμές του το σπέρμα της λαϊκής συμμαχίας, και στο σήμα του την ένωση του σφυριού της εργατικής τάξης του σιδερά αυτοματίξ, με το δρεπάνι του διανοούμενου πανοραμίξ που είναι ο πνευματικός καθοδηγητής του χωριού και παίζει στα δάχτυλα τον μ-λ, τον οποίο και κωδικοποιεί σε διάφορες σοφές συνταγές και μαγικά μαντζούνια.

Όμως, παρά τη διαλεκτική άρση της διαφοράς πνευματικής-χειρωνακτικής εργασίας, ελλοχεύει ο κίνδυνος του καπελώματος των μεν απ’ τους δε. Η κοινωνία του μέλλοντος θα προκύψει ως μια ζωντανή διαδικασία, η οποία καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, κι όχι μέσα από έτοιμες συνταγές παρμένες από τον τσελεμεντέ του αναρχίξ. Μέσα από πάλη κι όχι μεταφυσικά με κάποιο μαγικό ζωμό. Ο πανοραμίξ έχει γενική εποπτεία της παραγωγής –βάση ονόματος μεταξύ άλλων- αλλά πρέπει να είναι αιρετός κι ανακλητός ανά πάσα στιγμή απ’ τη βάση του χωριού.

Κατά τα άλλα, ο ιντεφίξ είναι το κομματικό σκυλάκι που έρχεται στις μάχες με τους ρωμαίους και γαβγίζει τους μπάτσους. Ο οβελίξ είναι κάτι σαν την περιφρούρηση των οικοδόμων, κι απλώς θέλει να του εξηγήσουν για τι παλεύουμε, που είναι κι η βάση της συνειδητής πειθαρχίας κάθε κομμουνιστή. Ο μαζεστίξ έχει το κύρος του γγ, που κανείς αστός αρχηγός δε θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει. Είναι γενναίος, ατρόμητος και το μόνο που φοβάται είναι μη τυχόν μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι την ώρα που θα επιχειρούμε την έφοδο προς αυτόν –ό,τι περίπου πάθαμε με τη σοβιετική ένωση και τις λοιπές λδ.

Ο μαθουσαλίξ είναι ο βετεράνος με τις ιστορίες από το παρελθόν, σαν αυτούς τους ξεχασμένους παππούδες που συναντάς στα γραφεία στις συνοικιακές κόβες και σου διηγούνται ώρες ατέλειωτες, χωρίς ειρμό για τον περιφανή θρίαμβο του εαμ στη ζεγκόβια. Κι η αλεζία; (βάρκιζα).
-Ποια αλεζία; Τι τη θέλετε τέλος πάντων αυτή την αλεζία, ε; Μου λέτε;

Ο αλφαβητίξ είναι ένας οπορτουνιστής που τρώει ψάρια, αλλά υποτάσσεται στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό του χωριού και τα αγριογούρουνα. Οι αντιλήψεις του αποτέλεσαν τη βάση για τη ρεφορμιστική μετάλλαξη του γαλλικού κκ που τα ‘κανε θάλασσα και σήμερα είναι ένα θλιβερό απομεινάρι του ένδοξου παρελθόντος του. Τα αμφίβολης φρεσκάδας –σαν τα ψάρια του- επιχειρήματά του, για την ανανέωση της δίαιτας και των συνηθειών μας με πιο light θέσεις, γίνονται συχνά αφορμή για ασήμαντους καβγάδες στο εσωτερικό του χωριού, όσο δε μας παίρνει να τα βάλουμε με τους ρωμαίους, και παίζουμε αναμεταξύ μας.
Είναι τρελοί αυτοί οι κομμουνιστές.

Μαζί κι ο κακοφωνίξ, μια διαρκής παραφωνία στη σωστή γραμμή του κόμματος, που είναι αξιαγάπητος για παρέα όταν κρατάει κλειστό το στόμα του στις κόβες. Αλλά όταν αρχίζει τη γκρίνια, οι σύντροφοι τον κόβουν στεγνά, με συνοπτικές, σταλινικές διαδικασίες. Όχι δε θα τραγουδήσεις. Στην ουσία ενσαρκώνει έναν πρόδρομο του ρασούλη στο ρόλο του τροτσκιστή βάρδου.

Ο προφανής συνειρμός με το γαλατικό χωριό της κούβας, έχει αναλυθεί σε προηγούμενα κείμενα, και δε θα επεκταθώ περαιτέρω.
Όσο για τον ατσαλάκωτο αστερίξ, η κε του μπλοκ τον θεωρεί ντροπή του κόμικ κι αρνείται να σχολιάσει το παραμικρό.

31 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σωποδήποτε!

ένας στρατολάτης είπε...

Κι εμένα μου τη σπάει ο Αστερίξ. Όχι το κόμικ στο σύνολό του, αυτό είναι καταπληκτικό. Για τον κοντοπίθαρο κομ-ιλ-φώ σοσιαλδημοκράτη του κερατά μιλάω που βαδίζει με το θερμιδομετρητή στο χέρι. Νομίζω τελικά πως ταυτίζομαι περισσότερο με τον Κακοφωνίξ!

Ανώνυμος είπε...

Πακατληκτικο.

Κασπερ

haridimos είπε...

unπαιχτable !

(συμφωνώ με στρατολάτη για Αστερίξ.
πάντα ημουν με τον οβελίξ και αργότερα λόγω ειδικότητας με τον Αυτοματίξ :-)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ σας ευχαριστεί, αλλά περιμένει από τους σφους (ανα)γνώστες του κόμικ και του μ-λ κινήματος, την συνεισφορά τους με περισσότερους συνειρμούς.

Ο κακοφωνίξ ασκεί μια διαχρονική γοητεία. Ο σπαρίλας κι ο ριγκατόνι μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Με αφορμή το σχόλιο του χαρίδημου να παραδεχτώ ένα παλιότερο λάθος και να βεβαιώσω ότι τα πρώτα αστερίξ στις αρχές της δεκαετίας με τις βάτες είχαν όντως άσπρα εξώφυλλα, αλλά και τελείως διαφορετική γραμματοσειρά. Δεν είναι αυτή η μορφή με την οποία κατοχυρώθηκαν στη συνείδησή μας.

Να πω επίσης ότι ψάχνω στο γκουγκλ αλλά δε μπορώ να βρω ένα εκπληκτικό αφιέρωμα ενός μπλόγκερ στο σύριζα με συρραφή σκίτσων από διάφορες περιπέτειες αστερίξ και διασκευασμένους διαλόγους. Όποιος γνωρίζει, καλείται να δώσει τα φώτα του και στους άλλους.

Ονειρμός είπε...

Φοβερό άρθρο.

Το παράδειγμα με το μενίρ μου το είχε αναφέρει μέλος του Σύριζα, για να μου παρουσιάσει ένα σημείο κριτικής στην έννοια της αξίας χρήσης.

Το επιχείρημα αυτό είναι λίγο σωστό και λίγο λάθος. Πράγματι, όταν δεν παράγεται αξία χρήσης, δεν υπάρχει ''παραγωγή''. Επομένως, η προεκβολή σε προκαπιταλιστικούς σχηματισμούς της ''παραγωγής'' με την κεφαλαιοκρατική έννοια έχει τα όριά της.

Όπως θα έλεγε ο Μπωντριγιάρ, μη αξίες χρήσης εντάσσονται σε μια ''συμβολική ανταλλαγή''. Βέβαια, για να φτιαχτεί το μενίρ, πρέπει να υπάρχει εργασία. Άρα χρειαζόμαστε διάκριση παραγωγής και εργασίας.

http://takseis-ithikh.blogspot.com/2011/10/blog-post_11.html

Ξέρουμε για τον Γκοσινί στάνταρντ πού πολικά ήτανε? Δεν γνωρίζω πολλά για το θέμα.

Φυσικά, διάβαζω Αστερίξ και μαμουθκόμιξ γενικότερα, μανιωδώς. Η όλη (παρα)φιλολογία εδώ μου θυμίζει εκείνη με τα στρουμφάκια και τον Δρακουμέλ. Υπάρχει και εκείνο το φοβερό επεισόδιο όπου ο Δρακουμέλ διαφθείρει τα στρουμφάκια ρίχνοντας στην καθημερινότητά τους το χρήμα, αν θυμάμαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό το κειμενάκι , όπως και στον Ονειρμό μου θύμισε αρκετά μια (ημιτελή) προσπάθεια που έγινε κάποτε με κατι συναγωνιστές να γραφτεί η ιστορία της κομμούνας του στρουμφοχωριού [ τα ξέρετε τώρα Παπαστρουμφ= Σταλιν , Σπιρτούλης = Τρόσκυ , Δρακουμέλ = Αστική τάξη , Ψιψινέλ = Παναγόπουλος κλπ ]


Κανένα σχόλιο για την υπερβολικά μεγάλη ανοχή στην μικρή και μεσαία [στην περίπτωση του αλφαβητιξ ] ιδιοκτησία ; Μήπως δεν έχουμε να κανουμε με σοσιαλιστικό παράδεισο αλλά ημιφεουδαρχική χώρα(χωριό) που αντιστέκεται[μεχρι νομοτελειακά να ηττηθεί] στα Ρωμαικά Μονωπώλια ;

Επίσης να μην ξεχνάμε την απροθυμία των γαλατών να διαδώσουν την φλόγα της επανάστασης ( με εξαιρεση μικρά τοπικά χωρια της ελβετιας , κορσικής κλπ )... Που ειναι ο προλεταριακός διεθνισμός?

Ο Μαθουσαλίξ στην καρέκλα θα πεθάνει?
Το συνέδριο των δρυιδων είναι η 3η διεθνής ?

Ονειρμός είπε...

@Εγώ ήξερα πως ο Μπαρμπα-Στρούμφ ήταν ο Μάρξ...

Πέρα από την πλάκα, εννοείται πως οι αναλογίες μορφής και περιεχομένου δεν έρχονται ''απέξω'' από εμάς, διά της ομοιότητας και της διαφοράς αποκαλύπτουμε έναν ουσιώδη δεσμό μεταξύ κάθε λογοτεχνικής σκηνογραφίας και αναπαράστασης με τους διάφορους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς.

Συμφωνώ πολύ με την άποψη του Φώντα περί ημιφεουδαρχικού, ταξικού σχηματισμού. Η θέση του Μαζεστίξ-αρχηγού, οι δεισιδαιμονίες (''θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι''), η ύπαρξη καθαρά συμβολικών λειτουργιών (μενίρ, δείπνο του χωριού κλπ) μη αλλοτριωμένων από την εμπορευματοχρηματική μορφή, η θέση του χρήματος και του εμπορεύματος ως μη δεσπόζουσες, αλλά υπαρκτές, στιγμές των κοινωνικών σχέσεων, όλα αυτά καταδεικνύουν ημιφεουδαρχική συγκρότηση. Άλλωστε μιλάμε και για τα συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια (Ρωμαίοι κλπ).

Ρε παιδιά, ο μαγικός ζωμός τί είναι, είπαμε? Μπορεί να το καλύψατε και να μην το είδα.
Νομίζω πως ο παραλληλισμός του γαλατικού χωριού με τον σοσιαλισμό συναντά εδώ τα όριά του. Αν προσφύγουμε στην ημιφεουδαρχική τάξη πραγμάτων θα βρούμε μια φετιχιστική δομή στον ζωμό που αποκρύπτει το πραγματικό γεγονός της υλικής κατωτερότητας του μικρού χωριού έναντι των Ρωμαίων. Η συλλογική δύναμη, που είναι η αιτία της νίκης των Γαλατών, πραγματο-ποιείται φετιχιστικά στην τελετουργία παρασκευής και κατανάλωσής του από τους Γαλάτες.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο μαγικός ζωμός μπορεί να είναι η πίστη στη νομοτέλεια, γιατί στους βρετανούς ο αστερίξ πηγαίνει τσάι, αλλά καταφέρνει να τους ανεβάσει το ηθικό κατακόρυφα.

Αν πάρουμε ως βάση το νόμο της άρνησης της άρνησης, μπορούμε να κάνουμε κάποιους πολύ ιντριγκαδόρικους συνειρμούς για το σοσιαλισμό που είναι φεουδαρχία σε ανώτερο επίπεδο και τον κομμουνισμό που είναι η αποκατάσταση της αστικής ατομικότητας σε ένα ανώτερο επίπεδο -αυτό της κοινωνικής ατομικότητας. Φυσικά όλα αυτά έχουν περισσότερο λογοτεχνική αξία -κι αυτή αμφίβολη- κι όχι ουσιαστική. Τα κρατάμε για επόμενο κείμενο.

Η κε του μπλοκ κωφεύει στα εύστοχα ερωτήματα του φώντα και λέει απλώς ότι ο γκοσινί αν και γεννήθηκε στην αργεντινή, πάνω-κάτω την ίδια εποχή με τον τσε γκεβάρα, έμεινε "πιστός" στα ιδεώδη της μικροαστικής του καταγωγής -που γίνεται περισσότερο εμφανής στις σχεδόν αυτοβιογραφικές περιπέτειες του μικρού νικόλα.
Τα περισσότερα έργα του δεν έχουν κοινωνικές αιχμές, κι η πιο πάνω ανάλυση εμπίπτει μάλλον στη συνήθη συντροφική ιδιότητα να βρίσκουμε κρυφά πολιτικά νοήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Παρόλα αυτά ο γκοσινί δε μπορεί να έμεινε ανεπηρέαστος από το κλίμα της εποχής και τη γαλλική ριζοσπαστική κουλτούρα, λίγο πριν το μάη του 68. ίσως πολλά στοιχεία που επισημαίνουμε να παρεισφρέουν στο έργο του ασυνείδητα.

Για τα στρουμφάκια είναι εντελώς σίγουρο ότι υπάρχει μια αντίστοιχη ανάλυση που κυκλοφορεί διαδικτυακά. Να προσθέσω μόνο ότι η στρουμφίτα παραπέμπει στην κοινοκτημοσύνη των γυναικών.

demis είπε...

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231133003 Όλα καλά στο μικρό χωριό μας! Και σιγά την... συγκυρία! Εμείς δεν μασάμε! Προχωράμε... βάσει στρατηγικής! Α, όλα κι όλα! Έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα κάνουμε! Σίγουρα πράγματα! Γιατί, πού ξέρεις, μπορεί να πέσει κι ο ουρανός στο κεφάλι μας!

RedBoy είπε...

Ο Μαθουσαλίξ φιγουράρει σε γνωστή Ρωμαϊκή φυλλάδα προτάσσοντας την ανάγκη εθνικό-λαικού αντικυβερνητικού μετώπου και μετατροπής του Γαλατών προλετάριων σε εθνικόφρονες αντι-κυβερνητικούς υπαλλήλους.

Να δούμε πως θα τα μαζέψουν κάποιοι γνωστοί Γαλάτες όλα αυτά.

Ανώνυμος είπε...

Καλό θα ήταν επίσης να μελετήσουμε την ιστορ...βασικά το τεύχος του Αστεριξ- Η μεγάλη τάφρος. Οι αναφορές στο τοίχος του βερολίνου [ γινεται ακόμα πιο ξεκάθαρο στην αγγλική έκδοση ] δεν μπορούν να μας αφήσουν αδιάφορους ούτε και το τέλος φυσικά... Υπάρχει μια ελαφρά τοποθέτηση υπέρ της "αριστεράς" [ οι δεξιοι έστω και αν δεν ειναι αυτός ο σκοπός του , παραδίδουν το χωριο στους ρωμαίους και καταδικάζονται ως προδότες]αλλά στο τέλος και οι 2 πλευρές "καταρρέουν" για να δώσουν τη θέση τους σε ενα νέο ζευγάρι που με δικαιοσύνη θα κυβερνήσει το χωριό...Κάπου εκεί οι αυταπάτες τελειώνουν(ή αρχίζουν) αφού ο γκοσινι παίρνει ξεκάθαρη θέση υπερ του τρίτου δρόμου ανάπτυξης, που ως γνωστόν δεν υπάρχει

Ανώνυμος είπε...

ΕΜΕΝΑ Μ' ΑΡΕΣΕΙ Η ΑΝΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΙΚΟΥ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΟΣ!ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΟΠΤΙΚΗΣ ΓΩΝΙΑΣ!Κ

Ανώνυμος είπε...

Βασικα νομιζω οτι η μεγαλη ταφρος ειναι δημιουργημα του Ουντερζο και μονο. Δεν το χω μπροστα μου, ομως θυμαμαι οτι ολα του Γκοσινυ ειναι απο εξαιρετικα ως αριστουργηματα, ενω του Ουντερζο απο μετρια ως ξερασματα. Ο Γκοσινυ εγραψε μεχρι και το τευχος 25, που ειναι ο Αστεριξ στους Ολυμπιακους αγωνες, ενω απο το 26 και μετα, τη μεγαλη ταφρο, αναλαμβανει ο Ουντερζο. Αν κανω λαθος διορθωστε με.

Και μια ερωτηση: Ολοι στο χωριο κανουν κατι. Ο Μαζεστιξ ειναι αρχηγος. Ο Πανοραμιξ δρυιδης. Ο Οβελιξ φτιαχνει μενιρ. Ο Αλφαβητιξ ψαρας, ο Αυτοματιξ σιδερας κλπ κλπ. Ο -γαματος παρεπιπτοντως- Αστεριξ, τι σκατα δουλεια κανει? Και που παραπεμπει αυτο?

Κασπερ

Rizobreaker είπε...

χαχα!

Απολίθωμα για σένα:
http://rizobreaker.blogspot.com/2011/10/blog-post.html

;-)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μα ο αστερίξ είναι ο πολεμιστής του χωριού. Τσίου-μπίου δηλαδή.

Συντάσσομαι με την υποψία του κάσπερ για την τάφρο. Σίγουρα έχει νοήματα περί ανέμων της αλλαγής, και πρέπει να δούμε και πότε ακριβώς γράφτηκε, αλλά προσωπικά αρνούμαι από θέση αρχής να εντρυφήσω στον ουντερζό.
Ευτυχώς ανακοίνωσε πρόπερσι ότι σταματά την καριέρα του και δε θα μας βασανίσει άλλο.

Δε νομίζω ρε ντέμη ότι λέει κανείς όλα καλά κι όλα ωραία. Αλλά αν κάνουμε ενότητα με όρους μαθουσαλίξ το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Ο οποίος μαθουσαλίξ, αν θυμάστε στο δώρο του καίσαρα, είχε κάνει μόνος του λεπενικό μέτωπο, ενάντια στους ξένους. Αλλά ευτυχώς τον μάζεψε η γυναίκα του -πού μήπως ξέρει κανείς πώς τη λένε παρεμπιπτόντως;

haridimos είπε...

Νο2 το Οβελίξ ήταν στη Μαμουθκομιξ που πήρε τα δικαιώματα το επάρατο 1989. Στην AngloHellenic Agency-Ψαρόπουλου η αρίθμηση ήταν η κανονική και το Obélix et Compagnie ήταν το 23ο (2ο το χρυσό δρεπάνι). Τη σωστή σειρά 1-12 ακολούθησε και η έκδοση με χοντρο εξωφυλλο που έγινε μέσω και της Καθημερινής .
Στην αρχική κυκλοφορία είχαν άσπρα εξώφυλλα .

haridimos είπε...

Είναι τα στρουμφάκια κΟμμουνιστΑΙ ;
THE SMURFS SPREAD DISTENTION THROUGH COMMUNISM!!!

Αναυδος είπε...

με βάζεις στον πειρασμό να κάνω μερικές επουσιώδεις διορθώσεις:
μενιρ: μακρια πετρα (ελ. μονόλιθος)
πρωιμα θρησκευτικά μνημεια αλλά κατα βάση άγνωστη η προέλευση τους, Οι χρήσεις τους ποικίλες ταφοι, αγάλματα, ημερολόγια, συνοριακοί δείκτες κλπ.
Συνεπώς αξία χρήσης υπήρξε

Ο μαγικός ζωμός στο βαθμό που μειώνε τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο κατασκευής μενιρ οδηγούσε σε υπερκέρδη το γαλατικό χωριό και θεωρητικα στην εξαφάνιση των ανταγωνιστών του αλλα....

Τελος να ευχεσαι η Αλεζια να μην ειναι η Βαρκιζα (αν και πρόκειτο για μαχη και οχι συνθηκη) γιατι εγκαθιδρυσε το ρωμαικο ζυγο στη γαλλια για 500 χρονια

Συμφωνω οτι η αλληγορια εχει να κανει με την επιβολη του δυτικου τροπου ζωης στους καθυστερημενους των αποικιων

Ωραιο κειμενο

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Χαρίδημε, μήπως έχεις κάποιο λινκ με τη σωστή σειρά; Γιατί προσπαθούσα μικρός να τη βγάλω από τα σκίτσα κι άλλα συμφραζόμενα, αλλά δε γινόταν με τίποτα.

Άναυδε δεκτές οι παρατηρήσεις, αλλά νομίζω ότι
α. παραμένει και σήμερα μυστήριο γιατί υπήρχαν τόσο πολλά μενίρ στην αρμορική, όπου τοποθετεί το χωριό ο γκοσινί
και β. έστω και με αυτή την αξία χρήσεις δεν ήταν και για μαζική παραγωγή. οπότε στην ιστορία οι ρωμαίοι έπρεπε να ανακαλύπτουν πλαστές ανάγκες που καλύπτουν τα μενίρ, για να τα αγοράσει το ευρύ κοινό.

Κατά τα άλλα το μενίρ ως μονόλιθος προσφέρεται για συνειρμούς με το κόμμα νέου τύπου.
Και το φαινόμενο της επιβολής του δυτικού τρόπου ζωής πιάνεται απ το γκοσινί με αριστοτεχνικό τρόπο στην κατοικία των θεών, νο 7 με τη νέα αρίθμηση.

demis είπε...

Ι hope... some day...
Όταν γυρίσει ο ήλιος, πριν γίνουν όλα μύλος!
Πάντως, διανύεις περίοδο οίστρου!

Ανώνυμος είπε...

Φανταστική η ανάλυση. Το συγκεκριμένο τεύχος, τόχα αναφέρει κι εγώ πριν κάνα χρόνο σε κάποιο μπλόγκ.
Να σημειώσω μόνο μια σημαντική κατ εμέ παράλλειψη στην ανάλυση;
Αυτή είναι΄, ο καταπληκτικός τρόπος με τον οποίο ο Γκοσινί εκλαϊκεύει το πως κάτι παντελώς άχρηστο, ανούσιο και ανόητο όπως είναι το Μενίρ (για τους Ρωμαίους φυσικά), γίνεται απαραίτητο, αρρώστεια, φανατίλα και προκαλεί υστερία παραγωγής και κατανάλωσης μέσω της διαφήμισης και των ΜΜΕ.
Προκαλώντας ταυτόχρονα και τη δημιουργία ανταγωνιστών.
Σήμερα εγώ στη θέση μενίρ, θάβαζα τα γκατζετάκια του Τζόμπς.
Και μην θελήσει να μου πει κανείς πως δεν είναι το ίδιο...

mbiker

Ανώνυμος είπε...

Η γυναικα του μαθουσαλιξ δεν εχει ονομα,τουλαχιστον δεν αναφερεται ποτε.

Οσο για τα στρουμφακια,smurf = small man under red father

Ανώνυμος είπε...

Κατσε ρε συ, ολοι στο χωριο, ανεξαρτητα απο το τι κανουν ειναι και πολεμιστες. Ο Αστεριξ ομως? Ειναι φοβερος πολεμιστης (ο καλυτερος ισως), εχει ηγετικες ικανοτητες, ειναι καλος κυνηγος, εχει γνωσεις αλιειας, εκτιμα την καλη τεχνη κλπ. Εχει αναπτυξει με λιγα λογια ολοπλευρα την προσωπικοτητα του, με πιανεις?

Αυτο με την αριθμηση των τευχων μου ειχε χτυπησει ασχημα στο ματι απο μικρο παιδι, γιατι εβλεπα τευχη οπως τον Αστεριξ το Γαλατη ή τον Αστεριξ στους Γοτθους να ειναι πιο "πρωτογονα" σχεδιασμενα απ οτι το Οβελιξ και Σια πχ που ηταν στην αριθμηση πριν απ αυτα και δεν καταλαβαινα γιατι η εταιρεια τα κυκλοφορουσε αναποδα.

Κασπερ

haridimos είπε...

Γκοσινύ & Ουντερζό
1. 1961 - Αστερίξ ο Γαλάτης (Astérix le Gaulois)
2. 1962 - Το χρυσό δρεπάνι (La Serpe d'or)
3. 1963 - Ο Αστερίξ και οι Γότθοι (Astérix et les Goths)
4. 1964 - Ο Αστερίξ μονομάχος (Astérix gladiateur)
5. 1965 - Ο γύρος της Γαλατίας (Le Tour de Gaule d'Astérix)
6. 1965 - Αστερίξ και Κλεοπάτρα (Astérix et Cléopâtre)
7. 1966 - Ο Αγώνας των αρχηγών (Le combat des chefs)
8. 1966 - Ο Αστερίξ στους Βρεττανούς (Astérix chez les Bretons)
9. 1966 - Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί (Astérix et les Normands)
10. 1967 - Ο Αστερίξ λεγεωνάριος (Astérix légionnaire)
11. 1968 - Η ασπίδα της Αρβέρνης (Le bouclier Arverne)
12. 1968 - Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς αγώνες (Astérix aux Jeux Olympiques)
13. 1969 - Ο Αστερίξ και η χύτρα (Astérix et le chaudron)
14. 1969 - Ο Αστερίξ στην Ισπανία (Astérix en Hispanie)
15. 1970 - Η διχόνοια (La Zizanie)
16. 1970 - Ο Αστερίξ στους Ελβετούς (Astérix chez les Helvètes)
17. 1971 - Η κατοικία των θεών (Le Domaine des dieux)
18. 1972 - Οι δάφνες του Καίσαρα (Les Lauriers de César)
19. 1972 - Ο μάντης (Le Devin)
20. 1973 - Ο Αστερίξ στην Κορσική (Astérix en Corse)
21. 1974 - Το δώρο του Καίσαρα (Le Cadeau de César)
22. 1975 - Το μεγάλο ταξίδι (La Grande traversée)
23. 1976 - Οβελίξ και Σία (Obélix et Compagnie)
24. 1979 - Ο Αστερίξ στους Βέλγους (Astérix chez les Belges)
34. 2009 - Τα γενέθλια των Αστερίξ & Οβελίξ - Η Χρυσή Βίβλος (L’Anniversaire d’Astérix et Obélix - Le Livre d’or)

Ουντερζό - σόλο
25. 1980 - Η μεγάλη τάφρος (Le Grand fossé)
26. 1981 - Η οδύσσεια του Αστερίξ (L'Odyssée d'Astérix)
27. 1983 - Ο γιος του Αστερίξ (Le Fils d'Astérix)
28. 1987 - Ο Αστερίξ και η Χαλαλίμα (Astérix chez Rahazade)
29. 1991 - Ρόδο και ξίφος (La Rose et le glaive)
30. 1996 - Η γαλέρα του Οβελίξ (La Galère d'Obélix)
31. 2001 - O Αστερίξ και η Λατραβιάτα (Astérix et Latraviata)
32. 2003 - O Αστερίξ και η επιστροφή των γαλατών (Astérix et la rentrée gauloise)
33. 2005 - Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους (Le ciel lui tombe sur la tête)

Πυρήνας της Τρολλιάς είπε...

Το Γαλατικό χωριό είναι όντως μια ήμι-φεουδαρχική κοινωνία. Σε μία τέτοια κάθε ελεύθερος άντρας φέρει τα όπλα και είναι σε κάποιο βαθμό πολεμιστής. Φυσικά στο Κόμικ δεν μας παρουσιάζονται μη ελεύθεροι άνθρωποι που προφανώς ήταν η παραγωγική ραχοκοκαλιά τέτοιων κοινωνιών.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Αστερίξ δεν κάνει τίποτα ή είναι "ατσαλάκωτος" όπως με αριστεριστικού τύπου εμπάθεια τον χαρακτηρίζει η ΚΕ. Ο Αστερίξ είναι ο καλύτερος πολεμιστής του χωριού ενώ, όπως επεσήμανε παραπάνω άλλο σύντροφος, διαθέτει και εξαιρετικές ηγετικές ικανότητες. Ο Αστερίξ λοιπόν αντιπροσωπεύει την πολεμική αριστοκρατεία που νομοτελειακά υπάρχει σε κάθε τέτοιο κοινωνικό σχηματισμό και η οποία αργότερα μετατράπηκε στην φεουδαρχική άρχουσα τάξη της Ευρώπης.

Είναι λοιπόν σωστός ο χαρακτηρισμός του Αστερίξ ως "ντροπή του κόμικ". Όχι, δεν είναι σωστός. Ο Αστερίξ είναι η ενσάρκωση της κοινωνικής τάξης που έγραψε την ιστορία της Ευρώπης τουλάχιστον μέχρι την διαμόρφωση των πρώτων πόλεων και της πρωιμης αστικής τάξης. Η εμπάθεια που δείχνουν ορισμένοι σύντροφοι ενάντιον του Αστερίξ οφείλεται στην αριστεριστικού τύπου αποστροφή που νιώθουν για κάθε άρχουσα τάξη, άσχετα με το ρόλο τους στο ιστορικό προτσές.

Είναι αυτό Μαρξιστική αντιμετώπιση της ιστορίας; Όχι, δεν είναι. Επιλέγοντας έναν αριστοκράτη πολεμιστή για πρωταγωνιστή του έργου του, ο Γκοσινί μας δίνει να καταλάβουμε οτι η ιστορία πρέπει να μελετάται σύμφωνα με τους αντικειμενικούς νόμους της κοινωνικής εξέλιξης και όχι σύμφωνα με την ηθική του ερευνητή. Η τάξη του Αστερίξ ήταν πρωταγωνίστρια στην εποχή της και έφερε σε πέρας το αντικειμενικό καθήκον της ανασυγκρότησης της κοινωνίας μετά την κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατωρίας. Πότε επιτέλους θα σταματήσει η ΚΕ τη λασπολογία ενάντια στο πρόσωπο του;

Με τον Αστερίξ ενάντια στον αριστερισμό της ΚΕ!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Α ώστε έτσι. Εντάξει λοιπόν, θα τα πούμε όλα.
Και ποιος διέγραψε τον οβελίξ από την αφίσα της πκς στα πανεπιστήμια, αρχές με μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ε;

Για τα υπόλοιπα δεν προλαβαίνω τώρα.
Χαρίδημε, ευχαριστώ, είμαι ευγνώμων.

Ανώνυμος είπε...

ο αστεριξ ειναι επαγγελματικο στελεχος

prop-agit είπε...

Με γειά τη νέα μορφή στο μπλογκ!

Θα συμφωνήσω σε κάποια κομμάτια της κριτικής του πυρήνα γιατί πραγματικά με συγκίνησε το αλα Στάλιν σχήμα ρητορικών ερωτήσεων με άμεση άρνηση της ερώτησης που ήδη τέθηκε.

Έχει δίκιο για τον Αστεριξ η ΚΕ? Όχι δεν έχει δίκιο. Εκτός κι αν δε θεωρούμε ήρωες τους Ζούκοφ ή Βασίλι Ζάιτσεφ ή τους χιλιάδες αντιφασίστες πολεμιστές "Αστερίξ" του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.


Επίσης είναι παπάντζα αυτό που πέταξε ο Φόντας. Ο προλεταριακός διεθνισμός των Γαλατών είναι διάχυτος. Διεθνιστική αλληλεγγύη εισέπραξαν και οι Βέλγοι με τις "χλιαρές τους μπύρες" και οι Βρετανοί του "ζεστού νερού με μια σταγονίτσα γάλα". Ομοίως και οι Ισπανοί και οι Κορσικανοί!
Στο νεότερο τεύχος "Γαλέρα του Οβελιξ" επίσης που συναντά το Σπάρτακο, ο Πανοραμίξ τον οδηγεί στην Ατλαντίδα. Σοσιαλιστική αλληλεγγύη σε χώρα του 3ου δρόμου δίδεται στα νεότερα τεύχη και στο "αστεριξ και Χαλαλίμα" όπου τους στέλνουμε βροχή με την ανώτερη τεχνολογία μας.
(Όσο κι αν δε γουστάρουμε τα νεότερα τεύχη Μπρέσνιεφ πρέπει να τα βλέπουμε σα διαλεκτική ενότητα με τα παλιά όπως κάνουμε και με την εποχή του συνονόματού και ομολόγου σου ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ).

Πολύ ενδιαφέρον τεύχος επίσης είναι και το Αστερίξ στους Γότθους όπου υπάρχει μια ωραία κριτική στο μιλιταρισμό και το φασισμό!

Ανώνυμος είπε...

Στο κόμιξ πάντως, τη μεγαλύτερη κριτική δέχεται η μικροαστική νοοτροπία μεγαλύτερη ακόμη και απο την κριτική στους ιμπεριαλιστες της ρώμης.
Στις περισσότερες αν όχι σε όλες τις ιστορίες υπάρχουν αστείες σκηνές με μικροαστούς που γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται(χαρακτηριστικότερη η κατοικία των θεών) ή άλλες σκηνές που το αστείο βγαίνει απο στενόμυαλους τυπολάτρες μικροαστους που τα χάνουν όταν οι γαλάτες μας σμπαραλίασουν την τόσο καλά οργανωμένη και ιεραρχημένη πραγματικότητα τους (βλ. ο αστεριξ λεγεωνάριος)
Αντίθετα η ρωμαική αυτοκρατωρία δια μέσου του καίσαρα που είναι μεν ψωνάρα αλλα σώφρων και δίκαιος γίνεται πολύ συχνά αν όχι συμπαθής τουλάχιστον ανεκτή.
Επίσης βέβαια πηγή γέλιου είναι πάσης φύσεως μεταφυσικές αντιλήψεις ενώ φοβερής αντιπάθειας η δίψα για το χρήμα και ο χυδαίος συμβιβασμός(οι ρωμαιότροποι γαλάτες είναι πάντα οι πιο αντιπαθητικές φιγούρες)
Όλα αυτά μαζί με την αγάπη για την φύση και τον κοινωνικό τρόπο ζωής με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι γκοσινί και ιντερζό πολιτικά έχουν την σκοπιά ξεπεσμένου αριστοκράτη που αγαπάει το παρελθόν κατηγορεί την αστική τάξη για τα χάλια του-και ως εκ τούτου ρέπει στον αναρχισμό- σνομπάρει και ειρωνεύεται τους μικροαστούς αντιμετωπίζει με συμπάθεια τους εργαζόμενους και πιστεύει ότι προτιμάει την ηθική απο τα λεφτά. το κομμουνιστικό μανιφέστο έχει και ένα σχετικό κεφάλαιο για κάτι τέτοιους τύπους που ήταν συνηθησμένο φαινόμενο ειδικά στη γαλλία μέχρι προσφάτως.
Τι θα πρέπει να κάνει το κίνημα με αυτούς λοιπόν να συμμαχήσει ή κάτι τέτοιο θα ήταν μέγας καιροσκοπισμός; οι δημιουργοι πάντως σίγουρα θα μας πρότειναν απλα να γελάσουμε

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση.
Το γαλατικό χωριό -ως μικρόκοσμος, αλλά και με τον άναρχο τρόπο δράσης των πολεμιστών του στη μάχη- σαφώς ρέπει προς την αναρχία. Η οποία θα είχε πετύχει όλους τους στόχους της, αλλά οι υπολογισμοί της σκοντάφτουν στην έλλειψη μαγικού ζωμού. Μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την ευτυχία.

Εκ των υστέρων θυμήθηκα και μια εκδήλωση της πανσπουδαστικής στο ποσείδι, νομίζω με το συγγραφέα του βιβλίου, στη γροθιά του σούπερ-μαν, που κριτικάρει τα πρότυπα των δυτικών κόμικ. Κι όταν η κουβέντα πήγε στον αστερίξ, βραχυκυκλώσαμε, γιατί ήταν ευρύτατα δημοφιλές στο κοινό και δε γινόταν να μπει στο ίδιο τσουβάλι με όλα τα υπόλοιπα.
Δυστυχώς δε θυμάμαι τι έγινε στο τέλος..