Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Το τείχος είχε τη δική του ιστορία

Κάποιοι την έγραψαν στο δρόμο με μπογιά, κόκκινη της ddr. (Αυτά τα κόκκινα σημάδια στο τείχος, μπορεί να ‘ναι κι από αίμα). Κι ύστερα με γκράφιτι πάνω στο ίδιο το τείχος λίγο πριν πέσει. Ή μάλλον λίγο πριν το ρίξουνε.

Όπως και στην περίπτωση της σοβιετίας το βασικό ερώτημα για το τείχος του βερολίνου παραμένει αν το γκρέμισαν ή κατέρρευσε μόνο του υπό το βάρος των εσωτερικών μας αντιφάσεων. Αν το έριξαν οι λαοί ή οι ιμπεριαλιστές κι οι εκ των έσω προδότες. Ποιος φυλούσε την κερκόπορτα στο τσεκπόιντ τσάρλυ. Κι αν αρκούσε μια παρανόηση κι ένα λάθος τηλεφώνημα –ενός φονιά- για να ανοίξει διάπλατα.


Οι αστοί δημοσιολόγοι το αποκαλούσαν τείχος της ντροπής. Δεν πειράζει. Μισή ντροπή δική τους κι η άλλη μισή στην κίνα βρίσκεται, που μας έλεγε σοσιαλιμπεριαλιστές. Αν κι εκείνο τον καιρό, είχαν ήδη υποδεχτεί τον γκόρμπι στο πεκίνο, έζησαν το δικό τους 89’ στην τιεν αν μεν και δεν είχαν πλέον πολύ μεγάλη σχέση με τον μάο που έβγαλε το σχετικό όρο, θυμίζοντας κάπως εκείνη την παιδική φράση: όποιος το λέει πρώτος είναι. Ή γίνεται στη συνέχεια. Ή τέλος πάντων κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, όπως λένε οι μεγάλοι.

Μπορεί λοιπόν οι αστοί να θεωρούν το τείχος ζαβολιά και να το αποκαλούν της ντροπής, αλλά μισή ντροπή δική τους, μισή δική μας. Σαν το βερολίνο ένα πράγμα, που το μοιράσαμε στη μέση. Σε αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σχιστεί, όπως έλεγε κι ο μπίρμαν, πριν απελαθεί από τη ddr και συμβιβαστεί με αυτούς που κατήγγειλε, ακολουθώντας το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού.

Εμείς όμως ξέρουμε τι ακριβώς υπερασπίζαμε στήνοντας αυτό το τείχος. Θα μπορούσε να είναι και μπροσούρα του βλαδίμηρου. Περί δίκαιων κι άδικων τειχών.
Ενώ τα μάγουλα των αστών έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες και κοκκινίζουν από ντροπή, μόνο όταν συναντάνε κόκκινα τείχη που τους κόβουν τη φόρα. Και για τα άλλα, στην κύπρο και την παλαιστίνη, παραμένουν κάτασπρα, σαν λευκοφρουροί της αντίδρασης.

Για αυτούς όμως είναι περίπου αυτονόητο ότι είναι γουρούνια αναίσθητα με ευαισθησίες κάλπικες κι επιλεκτικές. Ενώ για εμάς θεωρείται ασυγχώρητο. Πώς συμβιβάζεται ο κομμουνισμός που θέλει να καταργήσει όλα τα κοινωνικά τείχη, με το τείχος του βερολίνου και την κατάργηση ελευθεριών; Κι αν πας να το πιάσεις συγκεκριμένα και διαλεκτικά για να το εκλαϊκεύσεις –τι είναι και τι θέλει το τείχος του βερολίνου- σου λένε ότι γίνεσαι χυδαίος απολογητής στα όρια του μακιαβελισμού.

Μια πρώτη απόπειρα εξήγησης των γεγονότων οφείλει να εστιάσει στη στάση του κόσμου και την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας και του αστικού κόσμου, που όσο τον κρύβαμε πίσω από τείχη, τόσο πιο γοητευτικός γινόταν. Διέγειρε τη φαντασία αποκτώντας τη γοητεία του απαγορευμένου. Καλός ο σοσιαλιστικός παράδεισος που έχουμε, αλλά πάμε να δούμε τι χάσαμε στην κουρτίνα δύο, πίσω από το παραπέτασμα.

Κι έτσι το σιδηρούν έγινε σταδιακά διάφανο, σαν τεράστια βιτρίνα δυτικού πολυκαταστήματος που έκρυψε το σκάρτο εμπόρευμα κάτω απ’ το χαλάκι κι έριξε το δόλωμα της καταναλωτικής αφθονίας για να τσιμπήσουν οι λαοί, εξαγοράζοντας τις συνειδήσεις τους με νάιλον χάντρες και καθρέφτες παραμορφωτικούς, που έδειχναν τη δύση σαν την ωραιότερη του κόσμου.

Τελικά αντί να βρουν το κέρας της αμάλθειας, βγήκαν κερατάδες και δαρμένοι. Κι ένιωσαν τότε μια ακατανίκητη νοσταλγία για τον χαμένο παράδεισο. Που δεν ήταν ασφαλώς τέτοιος, κι είχε πολλά κουσούρια. Αλλά οι έννοιες αποκτούν νόημα ως προς τα αντίθετά τους, μες σε μια διαλεκτική αντίθεση. Κι ο σοσιαλισμός γίνεται κήπος της εδέμ, σε αντίθεση με την καπιταλιστική κόλαση.

Αυτήν τη γνώση όμως την απέκτησαν με πολύ ακριβό αντίτιμο οι πρωτόπλαστοι λαοί που τόλμησαν πρώτοι την έφοδο στον ουρανό και τελικά γκρεμίστηκαν στα τάρταρα. Όπως έλεγε ένα λαϊκό ανέκδοτο της δεκαετίας του 90 σε αυτές τις χώρες: όσα μας έλεγαν οι κομμουνιστές για το σοσιαλισμό, δεν τα είδαμε ποτέ. Αλλά σ’ όσα μας είπανε για τον καπιταλισμό, είχαν δίκιο.

Κι αν μπορούσαν σήμερα να γυρίσουν στο τέλος της ιστορίας, θα τα έκαναν όλα διαφορετικά, κι ίσως πήγαιναν να κλειστούν μόνοι τους στην παλιά επικράτεια της ddr και να χτίσουν γύρω τους ένα τείχος, σε ένα απάνεμο μέρος που να μην πιάνουν οι άνεμοι της αλλαγής κι η θύελλα για την οποία προειδοποιούσε προεκλογικά το κόμμα.

Κι ίσως να το ‘χτιζαν με τα κορμιά τους, όπως είχε προτείνει σε ένα παλιότερο σχόλιό του ο τόνι ριγκατόνι μετά από μια πορεία του πολυτεχνείου, στα εικοσάχρονα από την πτώση του τείχους, που είχαμε μαζί μας σημαίες της ddr.

Για την πορεία του Πολυτεχνείου δεν μπορώ παρά να διατυπώσω την προβοκατόρικη άποψη ότι την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να υπερασπιστούμε την ΛΔΓ μπορούμε [αντί να κουβαλάμε σημαίες] να μεταμφιεστούμε ατομικά σε τούβλα και να βαδίσουμε ωσάν τείχος στους δρόμους.


Σαν ατσάλινο τείχος που αλύγιστο ορμάει στα πεδία των τίμιων μαχών. Όπου ατσάλινο σημαίνει σταλινικό, γιατί έτσι μεταφράζεται το προσωνύμιο του στάλιν στην ελληνική. Όχι, θα σου πούνε όμως οι μουλάδες. Το τείχος του βερολίνου ήταν ρεβιζιονιστικό γιατί το ‘φτιαξε ο νικήτας. Κι έτσι επιβεβαιώνουν ότι το τείχος ήταν ό,τι κι ο πόλεμος για τον κλαούζεβιτς: συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Δε γίνεται να μην το δούμε συγκεκριμένα, τι σκοπούς υπηρετούσε.

Να το δούμε μέσα από το πρίσμα της διαλεκτικής σκοπού-μέσου όπου το δεύτερο διαμεσολαβεί για την επίτευξη του πρώτου. Το μέσο πρέπει να υπηρετεί το σκοπό, αλλά αν ταυτίζονταν απόλυτα, δε θα υπήρχε αντιθετική σχέση και δε θα χρειαζόταν καμία διαμεσολάβηση. Για τον τελικό σκοπό της αταξικής κοινωνίας του κομμουνισμού πχ, δε θα χρειαζόταν η διαμεσολάβηση μιας μεταβατικής κοινωνίας με κράτος.

Για να είσαι ανθρωπιστής, πρέπει να μισείς και να αντιπαλεύεις τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Για να γκρεμίσεις τα ταξικά τείχη και κάθε αόρατο φραγμό που βάζει στη σκέψη ο καπιταλισμός, πρέπει να εντάξεις τους ταξικούς διαχωρισμούς στη συνείδησή σου, να τους αναγνωρίζεις και να μάθεις να σκέφτεσαι ως τάξη απέναντι στην τάξη. Να στήσεις τείχος γύρω από τα κεκτημένα του εργαζόμενου λαού και να τα υπερασπίσεις.

Ο ανώριμος κομμουνισμός αναγκάζεται να αρνηθεί τον εαυτό του για να τον υπερασπίσει ως οντότητα. Ενώ ο καπιταλισμός τρέφεται κι αναπαράγεται μέσα από τον πόλεμο, ενισχύοντας το λεγόμενο στρατιωτικο-βιομηχανικό μπλοκ κι ανοίγοντας ευκαιρίες ανοικοδόμησης και νέα πεδία κερδοφορίας.

Ο κομμουνισμός δε μπορεί να νοηθεί όμως με εθνικούς στρατούς και πολεμικές συγκρούσεις. Ο πολεμικός κομμουνισμός της εποχής του ‘εμφύλιου’ στη ρωσία, ονομάστηκε κατ’ ευφημισμόν τέτοιος, για να δείξει το ζήλο των μπολσεβίκων να καταργήσουν άμεσα τις εμπορικές σχέσεις. Κι ο πασιφιστικός κομμουνισμός του νικήτα και της ειρηνικής συνύπαρξης, πρόδωσε αυτή την πάλη ταυτίζοντάς την με το συμβιβασμό και την ταξική ειρήνη στις χώρες της δύσης.

Τι ήταν λοιπόν από αυτή την άποψη το τείχος του βερολίνου;
Εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Γιατί η δτπ (κι όχι γενικά εργατική δημοκρατία) είναι δικτατορία ενάντια στην αστική τάξη, και πρέπει να μεταχειριστεί και τέτοιες μεθόδους για να επιβιώσει.

Και τι ήταν από αυτή την άποψη το δυτικό βερολίνο;
Η απόδειξη ότι μπορούν να υπάρξουν καπιταλιστικές νησίδες εν μέσω σοσιαλιστικών χωρών και να είναι άκρως επιζήμιες για την υπόθεσή μας. Σε αντίθεση με τις σοσιαλιστικές νησίδες που είναι θνησιγενείς και σε κρατάνε κλεισμένο σε ένα μικρόκοσμο, στο περιθώριο της πραγματικής ζωής.

Εμείς μία φορά πήγαμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο με αξιώσεις, όταν θέλαμε να εγκαταστήσουμε πυραύλους στην κούβα, που ήταν ούτως ή άλλως από μόνη της αγκάθι στο μάτι των αμερικάνων και προκεχωρημένο φυλάκιο του κομμουνισμού. Αλλά κάναμε πίσω την τελευταία στιγμή εκθέτοντας το φιντέλ, για να μη γενικευτεί η σύγκρουση. Τώρα που έμεινε μόνη της η κούβα είναι μια νησίδα πολιορκημένη από ένα καπιταλιστικό αρχιπέλαγος, που απειλεί να τη σκεπάσει και να την πνίξει. Τραγική απόδειξη ότι οι νησίδες δε μπορεί να έχουν θεαματικό αποτέλεσμα, εφόσον παραμείνουν τέτοιες.

Φέτος είναι η εικοστή δεύτερη επέτειος της πτώσης του τείχους και τα πενηντάχρονα της έγερσής του. Απάνω στα 28 συνάντησε κι αυτό το θάνατο, μα το κρατάμε μυστικό, μας έδιωξε κι εμάς αδιάβαστους.
Καληνύχτα και καλά τείχη.

Η ιστορική ειρωνεία είναι ότι εκείνη την ίδια χρονιά που στηνόταν το τείχος και της επέμβασης στον κόλπο των χοίρων, όπου οι κουβανοί απέκρουσαν τα ιμπεριαλιστικά γουρούνια, οι σοβιετικοί έσπαγαν τα τείχη της στρατόσφαιρας και πετούσαν στο διάστημα με τον κοσμοναύτη γιούρι γκαγκάριν. Κι ο μη αστικός μύθος λέει ότι το πρώτο πράγμα που είπε εν πτήσει ήταν: δε βλέπω κάποιον θεό, εδώ πάνω.
Αλλά οι σοβιετικοί –κι όχι μόνο- τον λάτρεψαν σαν θεό για το κατόρθωμά του κι αυτό φαίνεται μεταξύ άλλων από μια δήλωση της μαύρης αράχνης, του τερματοφύλακα λεβ γιασίν, που είχε πει ότι η χαρά που πήρε όταν είδε το γκαγκάριν στο διάστημα, ξεπερνιέται μόνο από την απόκρουση ενός πέναλτι! Ίσως γιατί στο πέναλτι, σε αντίθεση με το φάουλ, δεν υπάρχει τείχος αμυνόμενων -όπως στο βερολίνο- να σε προστατεύει.

Η χαρά αυτή αντανακλά με αταβιστικό τρόπο και στους σύγχρονους συντρόφους, ίσως γιατί κατά κάποιον τρόπο συμβολίζει την πολυθρύλητη έφοδο στον ουρανό, που επιτέλους έγινε. Μπορούσε να το δει κανείς και στο φετινό φεστιβάλ της αθήνας. Συγκεκριμένα στον παιδότοπο, όπου υπήρχε αφιέρωμα στον ηρωικό κοσμοναύτη και μαζί ένα ομοίωμα, σαν αυτά με τους παίκτες του ΝΒΑ, με δυο ειδικές υποδοχές για να βάζεις το κεφάλι σου και να φωτογραφίζεσαι φορώντας το σκάφανδρό σου, παρέα με τον σύντροφο γιούρι. Τα μικρά παιδάκια το λάτρεψαν.

Ε, μαζί και κάποια μεγαλύτερα παιδάκια, όπως φαίνεται από την παραπάνω φωτό. Και δεν ήταν και λίγα.
Έτσι δεν είναι ναντιέζντα;

17 σχόλια:

Αναυδος είπε...

Ξεχασες το τειχος στα συνορα ΗΠΑ – Μεξικού με τους εκατοντάδες νεκρούς κάθε χρόνο (όταν γα το τείχος του Βερολίνου τα ‘θυματα’ υπολογίζονται σε λιγότερα από 250 σε όλη την ιστορία του

Επίσης στο παρακατω άρθρο (από ένα ψυχροπολεμικό think tank) αναγνωρίζεται ανοικτά η συμβολή του τειχους του Βερολινου στην παρεμπόδιση των υπονομευτικών και κατασκοπευτικών δραστηριοτήτων των δυτικών μυστικών υπηρεσιών σε βάρος της ΓΛΔ (δυστυχως στα αγγλικά)

http://www.wilsoncenter.org/publication/exploiting-and-securing-the-open-border-berlin-the-western-secret-services-the-stasi-and

Ανώνυμος είπε...

Το ανέκδοτο που ανέφερες πάει ως εξής:
Δυο γέροι, παλιά κομματικά στελέχη εποχής Μπρέζνιεφ, συναντιούνται τυχαία στη Μόσχα 15 χρόνια μετά την ανατροπή. Αράζουν να πιουν μια βότκα και πιάνουν την κουβέντα.
- Τελικά σύντροφε, λέει ο πρώτος, όλα όσα μας έλεγε το Κόμμα και η καθοδήγηση για τον κομμουνισμό ήταν ψέματα.
- Το πρόβλημα όμως, σύντροφε, είναι πως όσα μας έλεγε το Κόμμα και η καθοδήγηση για τον καπιταλισμό ήταν όλα αλήθεια...


Αυτός που εναντιώθηκε περισσότερο απ' όλους στην πτώση του Τείχους ήταν η Θάτσερ.
Επίσης, ο Μπίρμαν δεν προσχώρησε απλά στον ευρωκομμουνισμό, κατάντησε να υπερασπίζεται την εισβολή του ΝΑΤΟ στο Ιράκ. Κάτι ήξεραν οι σφοι της DDR που του ακύρωσαν την υπηκοότητα, ο πολύς ο ρομαντισμός βρωμάει μικροαστίλα.

Σφε Απολίθωμα, προτείνω επόμενη ανάρτηση να αφορά σε (αντι)σοβιετικά ανέκδοτα, θα πέσει γέλιο μέχρι δακρύων!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πολύ καλή ιδέα για την ανάρτηση, αλλά αφενός θέλει οργανωτικότητα, που δε νομίζω ότι διαθέτω κι αφετέρου δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να κάνω κάτι παραπάνω από το να παραθέσω απλώς, τα ανέκδοτα που συγκέντρωσα.
Ωστόσο η πρόταση θα ληφθεί υπ' όψιν και θα συζητηθεί στην επόμενη ολομέλεια της κε του μπλοκ

parekklisi είπε...

Η αλήθεια είναι ότι στο όνομα της δικτατορίας (του προλεταριάτου) μπορεί να δικαιολογηθεί οτιδήποτε.

Ο σοσιαλισμός όμως εκτός από δικτατορία ενάντια στους αστούς είναι και δημοκρατία για το λαό. Γι' αυτό και σοσιαλισμός δε γίνεται να επιβληθεί εκ των έξω.

Πάντως όσον αφορά το τείχος έχει αξία να δούμε πως αντιμετωπίζονταν το ζήτημα επί Στάλιν και πόσο διαφορετικά επί Χρουστσόφ. Στην πρώτη περίπτωση η γραμμή ήταν ότι παλεύουμε για ενιαία Γερμανία αστικοδημοκρατική και όντως όλες οι κινήσεις την περίοδο 45-49 που οδήγησαν στην ίδρυση δύο διαφορετικών κρατών έγιναν από τη δυτική πλευρά. Και η γραμμή αυτή συνεχίστηκε και μετά το '49. Ο Μαλένκοφ, όντας πρωθυπουργός το '53, έλεγε ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ανατολική Γερμανία είναι λάθος γιατί οδηγεί στην παγίωση της διαίρεσης. Την ακριβώς αντίθετη γραμμή ακολούθησε ο Χρουστσόφ.

Και αυτό που είπα στην αρχή περί δημοκρατίας και δικτατορίας ισχύει και σε άλλες περιπτώσεις. Πχ πως αντιμετωπίστηκε η Γιουγκοσλαβία το 48 από τον "αντιδημοκράτη" Στάλιν και πως η Τσεχοσλοβακία το 68.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τη γιουγκοσλαβία -πέραν όλων των άλλων- ίσως και να μην ήταν εύκολο να την αντιμετωπίσουμε με τον ίδιο τρόπο τη δεδομένη στιγμή (48).

Πέρα από αυτό όμως, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι διαφορετικό μπορούσαν να κάνουν οι σοβιετικοί το 61', έτσι όπως είχαν τα πράγματα. Θεωρείς δηλ πως το τείχος στρεφόταν ενάντια στο λαό κι όχι στους ιμπεριαλιστές;

TRASH είπε...

Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ένα αφιέρωμα του "ΙΟΥ" της ελευθεροτυπίας (δυστυχώς το έχω χάσει και δεν είναι στο ψηφιακό αρχείο) για τους νεκρούς φρουρούς του τοίχους, που μόνο λίγοι δεν ήταν και που στην DDR θεωρούνταν εθνικοί ήρωες.
Εάν το έχει κανείς, ας το ανεβάσει κάπου, νομίζω είχε τίτλο "οι άλλοι νεκροί του τοίχους" ή κάτι τέτοιο....

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Το δυτικό Βερολίνο ήταν ένα στρατόπεδο, χωρισμένο σε τρείς τομείς, από τις τρείς δυνάμεις κατοχής. Οι κάτοικοι του ήταν έγκλειστοι του στρατοπέδου και όμηροι των δυνάμεων κατοχής. Του δόθηκε μορφή "πόλης" χάρις στο άφθονο χρήμα, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΤΕ ΜΕΤΡΗΘΕΙ. Ηταν ο "τσαμπουκάς" των κεφαλαιοκρατών, απέναντι στο προλεταριάτο. Εκεί δεν ίσχυαν κανόνες "ανταγωνιστικότητας" και "ελεύθερης οικονομίας", γιατί δεν θα μπορούσε να κρατηθεί ούτε για μια βδομάδα, αφότου έγινε το τείχος. Τα πάντα επιδοτούνταν από παντού. Δεν υπήρχε δυτικογερμανική μεγάλη επιχείρηση (και όχι μόνο), που να μην συντηρούσε πολυέξοδα γραφεία και παραρτήματα στο Βερολίνο. Υποτροφίες για το Βερολίνο, ευκαιρίες καριέρας στο Βερολίνο, αερογέφυρες για το Βερολίνο, εκδρομές στο Βερολίνο, αφορολόγητα στο Βερολίνο, αλυτρωτισμός για το Βερολίνο, κλπ. κλπ.
Θυμάμαι το 1973, στην άλλη άκρη της Δ. Γερμανίας, σε έξοδο (Ausfahrt)από την Καρλσρούη, σε επαρχιακό δρόμο προς βορράν, πέτρινη πινακίδα με χιλιομετρική απόσταση (κάπου ~700 km ;) από το ...Βερολίνο! (Η Γερμανία είναι η πατρίδα ΚΑΙ της ολοκληρωτικής προπαγάνδας - Κανείς ελληναράς δε σκέφτηκε, π.χ. να βάλει έξω από την ...Καλαμάτα, στο Ασπρόχωμα, πινακίδα με την απόσταση από την ...Κωνσταντινούπολη!).
Για την Δικτατορία του Προλεταριάτου πίσω από το τείχος:
Είμαι στο ταμείο τράπεζας στην Alexanderplatz το '71, για να αλλάξω δυτικογερμανικά μάρκα με σοσιαλιστικά. Μπροστά στο ταμείο και χωρίς να φοβάται τίποτε έρχεται τύπος και μου λέει φωναχτά: Δε σε συμφέρει, έλα να σου δόσω εγώ τέσσερα προς ένα! Η ισοτιμία ήταν 1:1. Που ήταν η Δ.τ.Π.;
Αλλο. Είμαι βράδι του '81 χαμένος μέσα στη Λειψία. Πλησιάζω δύο αστυνομικούς και ρωτάω μια διεύθυνση. Δεν ξέραν, και μου προτείνουν να πάμε στο τμήμα, να μάθουμε. Ευγενέστατοι. Στο δρόμο έρχεται τύπος, και, αδιαφορώντας για τους ...μπάτσους, που ήταν δεξιά-αριστερά μου, μου λέει φωναχτά "Κλειστό το στόμα, μην παραδεχτείς τίποτε!"
Ο τύπος προφανώς θεώρησε ότι είχα ...συλληφθεί (!!) και μου έδινε συμβουλές ...αντίστασης! Χωρίς κανένα φόβο για την ...Δικτατορία!
Να πω και για την συγκέντρωση των παλαίμαχων ...ναζιστών, που την είδα με τα μάτια μου, σε πλατεία της ίδιας πόλης. Ηταν αναμνηστική συνάντηση. Σιωπηλή βέβαια, γιατί αν έλεγαν κάτι ναζιστικό θα τους μπουζούριαζαν, βάσει του νόμου. Αλλά δεν είδα να φοβάται κανείς το φακέλλωμα, την αφαίρεση ταυτότητας και την συνακόλουθη πρόσκληση στην τοπική ασφάλεια "δι υπόθεσίν σας".
Ειδικά αυτοί και οι μαυραγορίτες, ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ. Τέτοια ..."Δικτατορία" να την χ...ω.
Τo '89 δεν με εξέπληξε, κάπου ήμουνα προϊδεασμένος. Αλλά για το γκρέμισμα του ΤΕΙΧΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ δάκρυσα.

RedBoy είπε...

http://communist-party.org.uk/index.php?option=com_content&view=article&id=1475:greece-communists-act-against-eu-sponsored-coalition-of-the-willing&catid=129:solidarity&Itemid=161

RedBoy είπε...

Σα να το χει γράψει ο Μαυρίκος δεν είναι? :-)))

Ανώνυμος είπε...

Συζήτηση με αντιδραστικό ερευνητή (καμια πρωτοτυπία) που έχει μεγαλώσει στην ανατολική γερμανία και τώρα είναι περήφανος γερμανός. Πήγαμε λοιπόν κι εμείς όταν έπεσε το τείχος να ψωνίσουμε στα φοβερά σουπερμαρκετ του δυτικού βερολίνου. Είχαμε ακούσει φοβερά πράγματα για την ποικιλία, την ποσότητα, την πολυχρωμία. Και δε διαψεύστηκαν οι προσδοκίες. Όλα ήταν πολλά και εντυπωσιακά. Τα θέλαμε όλα και λέγαμε μα γιατί εμείς ζούσαμε στη δικτατορία του ενός προΐόντος τόσα χρόνια. Ψωνίσαμε τα πάντα και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε και να τα πληρώσουμε. Λεφτά δεν είχαμε. Στη ddr δεν είχαμε ποσότητα αλλά είχαμε τα βασικά, εδώ έχουμε τα πάντα αλλά μπορούμε να πάρουμε λιγότερα και από πριν. Αυτή ήταν και η πρώτη αμφιβολία ότι ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Για τους νοσταλγούς πάντως υπάρχει,ακόμα τουλάχιστον, το treptower park που αποδίδει φόρο τιμής στους νεκρούς του κόκκινου στρατού και είναι γεμάτο αποφθέγματα του στάλιν.
Γι αυτό, λοιπόν, και τείχο(ς) τείχο(ς) μη σας πετύχω.

mariori

Viacheslav είπε...

Προφανώς η προσπάθεια του λαού της DDR ήταν ηρωική και ίσως ήταν ένα από τα σοσιαλιστικά κράτη με τα υψηλότερα τεχνολογικά επίπεδα(ιδιαίτερα κάτω από αυτές τις συνθήκες). Η δημιουργία του τείχους ήταν τελικά αναπόφευκτη εφόσον είχε δημιουργηθεί αυτό το πραγματικά ανώμαλο καθεστώς στη Γερμανία. Ουσιαστικά δηλαδή ήταν ζήτημα που θα επέλεγε να δώσει τη μάχη το καπιταλιστικό στρατόπεδο(θα μπορούσε να ήταν η Αυστρία) οι συνθήκες το ευνοούσαν στη Γερμανία περισσότερο.
Ωστόσο νομίζω ότι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο το οποίο έχει ενδιαφέρον σε σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα είναι το σύνολο της διπλωματίας στη συγκεκριμένη φάση της Σοβιετικής Ένωσης. Νομίζω η κατάσταση όπως διαμορφώθηκε μετά τη συνθήκη ειρήνης με τους τομείς επιρροής κλπ ήταν εξαιρετικά ανώμαλη. Βάρυνε όμως ιδιαίτερα η κούραση και οι απώλειες του Σοβιετικού λαού και η ανάγκη για ειρήνη. Αν δεν κατέληγαν σε αυτή την συνθήκη ο πόλεμος θα συνεχιζόταν και μπορεί τελικά να οδηγούσε στην ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας και στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση.
Τα συγκεκριμένα ζητήματα σε σχέση με τη τακτική της Σοβιετικής διπλωματίας δεν μπορεί κανείς να τα αρνηθεί. Αλλά αυτό που συμπερασματικά αναδεικνύεται είναι ότι αν τελικά το κομμουνιστικό κίνημα ήταν ακόμη στα πλαίσια της διεθνούς και τα πρώτα δειλά βήματα του ευρωκομμουνισμού δεν είχαν κάνει την εμφάνιση τους η μάχη θα είχε δωθεί με άλλους όρους. Με τη Σοβιετική Ένωση να μπορεί πολύ περισσότερο να εμπιστευτεί τη δύναμη των λαών και όχι, να καταφεύγει ο Μολότοφ σε αναζήτηση ζωτικού χώρου εδαφικά για να μπορεί να έχει μια ελπίδα άμυνας η Σοβιετική Ένωση ή ακόμη περισσότερο σε μια εξαντλητική, από άποψη οικονομική, ανάπτυξη πυρηνικών και εν γένει στρατιωτικών εξοπλισμών, πέραν των ορίων της άμυνας, αλλά μπαίνοντας στη λογική της αποτροπής.
Τελικά το βασικό δίδαγμα το οποίο προκύπτει από το ίδιο το τείχος είναι η αναγκαιότητα σε κάθε περίπτωση το κομμουνιστικό κίνημα να έχει ιδεολογική και οργανωτική ενότητα παγκόσμια το οποίο είναι και το ζητούμενο τελικά. Η κατάσταση στη Γερμανία ήταν αντικειμενικά απότοκο της ίδιας της διάλυσης της Διεθνούς. Αν σκεφτεί κανείς τι υποχωρήσεις και συμβιβασμούς έκανε τελικά η Σοβιετική Ένωση για να μπορέσει να εξασφαλίσει την ύπαρξη της εύκολα κάποιος βγάζει το παραπάνω συμπέρασμα. Σε μια αντίθετη περίπτωση το κίνημα παγκόσμια θα πήγαινε πολύ πιο πίσω, ειδικά στην συγκεκριμένη περίοδο της διαμόρφωσης του νέου συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και καπιταλιστικό στρατόπεδο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πολύς προβληματισμός υπάρχει σε σχέση με το ζήτημα της ενότητας, ωστόσο δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να πει κανείς ότι έχει αρχίσει να σχηματίζεται κάτι ελπιδοφόρο. Ο δρόμος είναι δύσκολος και η ήττα του '90 έκανε τα ήδη δύσκολα πράγματα ακόμα χειρότερα.
Αυτό που σίγουρα θα έδινε μια νέα πνοή τελικά θα ήταν μια νέα νίκη...

Αναυδος είπε...

@Παρεκλιση

Νομίζω ότι η αναφορά σου για τον Τιτο και τον Στάλιν περιέχει λογικά άλματα παραλείποντας το τέλος του Κοστοφ και του Σλάνσκυ. Οπως δείχνει η ιστορία (και συμφωνώ όχι η στιγμή) ότι κατακτά η δικτατορία του προλεταριατου πρέπει να το υπερσπίζεται με κάθε θυσία

Είναι αλήθεια ότι το 1952 η ΕΣΣΔ κατέθεσε μία πρόταση στις άλλες 3 μεγάλες δυνάμεις για την ενοποιήση της Γερμανίας με απαράβατους όμως όρους την ουδετερότητα της χώρας και τη μη συμμετοχή της στην EDC και στο ΝΑΤΟ. Η πρόταση αυτή πρέπει να εκτιμηθει στα πλαίσια της εποχής δηλ. πόλεμος της Κορέας και συζητήσεις εισόδου της ΟΔΓ στο ΝΑΤΟ. Η ΕΣΣΔ είχε σοβαρότατους λόγους να φοβάται μια εξοπλισμένη αμερικανοκρατούμενη Δ. Γερμανία στο δυτικό πλευρό της.

Ανώνυμος είπε...

αναυδε, αυτό που λές για την πρόταση της ΕΣΣΔ το 1952 (επί Στάλιν) περί ενοποίησης της Γερμανίας και μάλιστα με τους όρους που αναφέρεις, σημαίνει πολλά!

Σημαίνει πως ήδη επί Στάλιν, είχε χαραχθεί η γραμμή της "ειρηνικής Συνύπαρξης" που τόσες αυταπάτες σκόρπισε στο κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς!

Ο Χρουτσώφ λοιπόν την γραμμή αυτή την συνέχισε, ως δημιούργημα της κομματικής/κρατικής άρχουσας τάξης της ΕΣΣΔ που ήταν.

Η ίδια άρχουσα τάξη που έβγαλε και τον Στάλιν.

Αναυδος είπε...

Συγγνωμη αλλα λανθανεις
Η ειρηνικη συνυπαρξη ξεκινησε με την συνθηκη του Μπρεστ Λιτοφσκ το 1918 επι Λενιν με βασικό αντιπαλο τον Μπουχαριν που σχεδιαζε τη συλληψη του Λενιν. Οι μπολσεβικοι δεν ηταν ποτε υπερ της εξαγωγης της επαναστασης

Ανώνυμος είπε...

αναυδε, κάνεις λάθος:

Η συνθήκη του μπρεστ λιτοφσκ δεν σήμαινε, "ειρηνική συνύπαρξη γενικά με τους καπιταλιστές", αλλά συμφωνία ανακωχής και ειρήνης με τη γερμανία.

Αντιθέτως η επεξεργασία από το ΚΚΣΕ ήδη κιόλας από το 1945 (συμφωνίες Γιάλτας, Ποτσδαμ κλπ) της γραμμής της "ειρηνικής συνύπαρξης", σήμαινε, την εσωτερική και εξωτερική υπονόμευση της επανάστασης στην Ελλάδα (όπερ και εγένετο), το σταμάτημα επαναστατικών διαδικασιών σε Γαλλία και Ιταλία και την υποστήριξη των συντηρητικών πλευρών των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (πχ Τσαγκ Καϊ Σεκ στην Κίνα κλπ).

Ανώνυμος είπε...

Απολιθώματα! Υπάρχει μια εξέχουσα θέση στο μουσείο ιστορίας για σας.Μην το αρνηθείτε θέλω τα παιδιά μου να ξέρουν ποιοι ήταν αυτοί που μετέτρεψαν τον κομουνισμό σε βρισιά. Κάθε τρίτη και τετάρτη το εισιτήριο δωρεάν για σχολειά και καπη.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Θα φροντίσουμε με αίσθημα ευθύνης για δωρεάν επισκέψεις στο ζωολογικό κήπο, για να έχετε τακτική επαφή με τα παιδιά. Εξάλλου οι βρισιές από κάποια στόματα ακούγονται σαν έπαινος