Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Σοσιαλισμός και δημοκρατία

Ας δούμε το θέμα μας σε δύο επίπεδα, ένα θεωρητικό κι ένα πιο επίκαιρο, σχετικά με τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων, καθώς και στη μεταξύ τους σύνδεση.

Ο σοσιαλισμός είτε θα είναι δημοκρατικός, είτε δε θα υπάρξει, ήταν η περίφημη φράση που έγινε το σύνθημα του ευρωκομμουνισμού και συμπύκνωσε τις διαφωνίες και την αποστασιοποίηση αυτού του ρεύματος από το «σοβιετικό μοντέλο». Το οποίο ρεύμα κατάφερε να συγκεράσει διαλεκτικά τις δύο έννοιες, σοσιαλισμό και δημοκρατία, και να καταλήξει, δια της μετάλλαξης, στη μεγάλη αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας, που αποζητά το ανθρώπινο πρόσωπο του σοσιαλισμού αλλά κλείνει συστηματικά τα μάτια στο απάνθρωπο είδωλο του καπιταλισμού.

Τη ίδια πορεία ωστόσο ακολούθησε κι η σοβιετική ηγεσία. Η αντεπανάσταση στη ρωσία πρόβαλε το χαρτί της δημοκρατίας, ως ιδεολογική προμετωπίδα. «Περισσότερος σοσιαλισμός» ήταν το σύνθημα της περεστρόικα, που αρχικά ήταν αναγκασμένη να κρατάει κάποια προσχήματα, αλλά και «περισσότερη δημοκρατία και διαφάνεια» (γκλάσνοστ) ως απαραίτητο συμπλήρωμα –σαν σλόγκαν της πίτσας χατ.

Τι έγινε λοιπόν στο όνομα του περισσότερου σοσιαλισμού; Καταπολεμήθηκε η ολοκληρωτική λογική της υπαγωγής του ατόμου στο σύνολο, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, ή στο πλάνο της παραγωγής, που κατέπνιγε την ιδιωτική πρωτοβουλία και οδηγούσε στην παθητικότητα. Στη θέση της προβλήθηκε ως αξία η «κοινωνία ως άθροισμα ατόμων» όπως την όρισε η θάτσερ, που συνοψίζεται και στην περίφημη φράση του χομπς «άνθρωπος προς άνθρωπο, λύκος». Με άλλα λόγια η ελευθερία της ζούγκλας.

Επιπλέον. Υπήρξε επιστροφή στον πολυκομματισμό, στα πρότυπα του αστικού κοινοβουλευτισμού. Προωθήθηκε η «αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων» ενάντια στον κεντρικό σχεδιασμό κι η ενίσχυση των εμπορευματικών σχέσεων και της αγοράς, στο όνομα της άρσης της αποξένωσης των εργατών από το προϊόν της δουλειάς τους.

Ας δούμε για του λόγου το αληθές ένα απόσπασμα από τη συλλεκτική καλτ έκδοση της ΣΕ με τα υλικά του 28ου (και τελευταίου) συνεδρίου του κκσε, το 1990, με τον άκρως ενδεικτικό τίτλο: για έναν ανθρώπινο, δημοκρατικό σοσιαλισμό.

Τη θέση του σταλινικού μοντέλου σοσιαλισμού παίρνει η κοινωνία των ελεύθερων πολιτών. Μετασχηματίζεται ριζικά το πολιτικό σύστημα, εγκαθιδρύεται η αυθεντική δημοκρατία με ελεύθερες εκλογές, πολυκομματισμό και ανθρώπινα δικαιώματα, αναγεννάται η γνήσια λαϊκή εξουσία. Διαλύονται οι σχέσεις παραγωγής που υπήρξαν πηγή αποξένωσης των εργαζομένων από την ιδιοκτησία και τα αποτελέσματα της δουλειάς τους. Δημιουργούνται οι συνθήκες για τον ελεύθερο συναγωνισμό των παραγωγών από τη σοσιαλιστική κοινωνία. Άρχισε η μετατροπή του υπερσυγκεντρωτικού κράτους σε πραγματικά ενωσιακό, βασιζόμενο στην αυτοδιάθεση και την εθελοντική ένωση των λαών. Τη θέση της ατμόσφαιρας της ιδεολογικής απαγόρευσης πήρε η ελευθερία της και η διαφάνεια, το άνοιγμα της κοινωνίας στην πληροφόρηση.

Το πιο εντυπωσιακό αν μη τι άλλο είναι ότι σήμερα μπορεί να ακούσει κανείς τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα από ‘αριστερή’ θεωρητικά σκοπιά ως πολεμική ενάντια στο σοβιετικό εγχείρημα οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Πού οδηγεί, ή που μπορεί να φτάσει αυτή στάση;
Στην άρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αντί να αναλυθεί και να επεξηγηθεί ως έννοια, αποκρύπτεται και αντικαθίσταται από διάφορα ψευδώνυμα. Κι ας είναι ο ίδιος ο μαρξ που την αναγνωρίζει ως τη βασική του συνεισφορά στο πεδίο του επιστημονικού σοσιαλισμού. (Την πάλη των τάξεων την είχαν ανακαλύψει κι οι αστοί στοχαστές πριν από μένα. Αυτό που έκανα εγώ ήταν να δείξω (...) ότι οδηγεί αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου).

Από που απορρέει αυτή η στάση; Κατά τη γνώμη μου, πηγάζει ως ένα βαθμό από την αποδοχή της αστικής ιδεολογίας, της ουσίας και των αξιών της, που δημιουργούν ένα βαθύτερο αίσθημα ενοχής σε κάποιους αριστερούς για το «αμαρτωλό παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος» και μια απολογητική διάθεση που (νομίζει ότι) ελαφραίνει τη θέση της αν αποκηρύξει αυτό ακριβώς για το οποίο εγκαλείται. Απεταξάμην του υπαρκτού.

Αυτό δημιουργεί με τη σειρά του ένα ηθικό, ιδεολογικό μειονέκτημα και την αντίστοιχη ανάγκη να αντισταθμιστεί με την απόδειξη του δημοκρατικού ελλείμματος του ταξικού αντιπάλου, που είναι καθ’ όλα υπαρκτό. Εξ ου κατά τη γνώμη μου το περίφημο σύνθημα του κινήματος της γουόλ στριτ, είμαστε το 99%, καθώς η δημοκρατία είναι συνδεμένη με την έννοια της πλειοψηφίας. Αλλά και το κατοπτρικό της αντίθετο σε μια πρόσφατη αφίσα του «χώρου» με τη μόλις συγκαλυμμένη αγωνία του κεντρικού της συνθήματος: μη λες πως είμαστε λίγοι. Μπορεί δηλ οι συσχετισμοί να μην είναι με το μέρος μας, αλλά μη μου το πεις (τα όνειρα που κάναμε πως χάθηκαν...)

Στην ίδια λογική κινούνται εν μέρει κι οι αναλύσεις περί χούντας της τρόικας και του δντ –καθώς και η εκτίμηση ότι η χούντα τελειώνει, ακριβώς τη στιγμή που η αστική τάξη πέτυχε μια πύρρειο, αλλά σημαντική τακτική νίκη με την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου. Όπως επίσης και μια ερμηνεία της ανάλυσης για το νέο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που δε δίνει βάρος στις οικονομικές ολοκληρώσεις (δηλ το βασικό κι ίσως μοναδικό χαρακτηριστικό που θα μπορούσε ενδεχομένως να στοιχειοθετήσει κάποια καινούρια φάση του ιμπεριαλισμού) αλλά στον ολοκληρωτισμό του πολιτικού εποικοδομήματος, αξιοποιώντας την αμφισημία του όρου στα ελληνικά, που δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες (στα αγγλικά πχ αποδίδεται ως totalitarian ή integrated, ανάλογα με το τι υποδηλώνεται).

Αυτή η αντιληψη για τη «δημοκρατία που καταπατάται» μπορεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις να φτάσει μέχρι τα άκρα και να οδηγήσει κατά περίπτωση σε δύο παρακλάδια. Πρώτον, σε μια αφηρημένη αντίληψη περί καθαρής δημοκρατίας, ή μιας πραγματικής δημοκρατίας, όπως πχ στην περίπτωση του κινήματος των πλατειών, που ξέχασαν να σκέφτονται ταξικά και να θέτουν το βασικό ερώτημα: δημοκρατία για ποιον; Κι αυτό δεν αποτελεί μομφή προς τον απλό κόσμο που αντέδρασε και κατέβηκε στις πλατείες, αλλά για τις οργανωμένες δυνάμεις μαρξιστικής αναφοράς που έδρασαν και είχαν παρέμβαση σε αυτό το ‘κίνημα’.

Υποκεφάλαιο αυτής της περίπτωσης είναι κι η αμεσοδημοκρατία, που προτείνεται ως φάρμακο δια πάσα νόσο, ανεξαρτήτως κοινωνικού-οικονομικού συστήματος. Κι η οποία –για να παραφράσουμε ένα γνωστο αφορισμό για τη δημοκρατία- είναι το σύστημα όπου ένας λύκος κι ένα κοπάδι πρόβατα αποφασίζουν από κοινού τι θα φάνε.
Σήμερα θα φάμε το πρόβατο που δουλεύει στο δημόσιο και το μισούμε όλοι.

Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή που υπερτιμά τη σημασία του δημοκρατικού μετώπου, τραβάει ως τα άκρα τη σωστή γενικά θέση ότι ο αγώνας για δημοκρατία οδηγεί αναγκαστικά στον αγώνα για το σοσιαλισμό και καταλήγει να τους ταυτίζει. Τυπικό παράδειγμα η άποψη του καζάκη ότι η οκτωβριανή επανάσταση ήταν στην ουσία της δημοκρατική κι όχι σοσιαλιστική, κι ότι η πολιτική, επαναστατική συνείδηση προκύπτει (αποκλειστικά) από αιτήματα δημοκρατικού χαρακτήρα κι όχι από «οικονομίστικα, ρεφορμιστικά» αιτήματα για τη βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης (μισθολογικό, ασφαλιστικό κτλ).

Όμως οι βασικοί αστικοδημοκρατικοί μετασχηματισμοί στην ελλάδα έχουν κατ’ ουσία ολοκληρωθεί. Η επερχόμενη επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική, χωρίς κάποιο ενδιάμεσο στάδιο δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Και το καθήκον που έχουν μπροστά τους οι κομμουνιστές δεν είναι να φετιχοποιούν το ζήτημα της δημοκρατίας και να το προβάλλουν αυτοτελώς, αλλά να αντιστρέψουν (δια)λεκτικά την ευρωκομμουνιστική λογική και τα απότοκά της και να πουν: η δημοκρατία είτε θα είναι σοσιαλιστική, είτε δε θα υπάρξει.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι το δημοκρατικό μέτωπο στερείται σημασίας κι ότι τα αιτήματα που προβάλλει είναι ρεφορμιστικά; Ή ότι πρέπει να καλέσουμε στον περισσό το βενιζέλο για να μας εξηγήσει κάποιες βασικές έννοιες; Όχι, φυσικά. Να πάει στα τσακίδια. Πρέπει να υπερασπιστούμε απαρέγκλιτα τις δημοκρατικές κατακτήσεις, τις ελευθερίες και τα δικαιώματα.

Σε δεύτερο επίπεδο έχει τη δική του αξία να καταδείξουμε στις μάζες ότι ο αντίπαλος δεν τηρεί καν τους κανόνες του παιχνιδιού που ο ίδιος έθεσε. Ότι το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης κουρελιάζει τους νόμους κι αυτής της κουτσουρεμένης αστικής δημοκρατίας. Να αναδείξουμε τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα του νέου μνημονίου και της διαδικασίας του κατεπείγοντος, τη φύση των σκανδάλων που είναι σύμφυτα με το ίδιο το σύστημα.

Δεν πρέπει όμως να τα κάνουμε σημαίες μας. Να «ξεχειλώνουμε» έννοιες όπως η χούντα, δια της άσκοπης επανάληψης, που δεν εξυπηρετεί τίποτα πέραν της δικής μας εκτόνωσης. Ή να μιλάμε για εκτροπή. Εκτροπή από τι, αλήθεια; Από την αστική δημοκρατία;

Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε μορφή αστικής δημοκρατίας, κι η πιο προοδευτική ακόμα, είναι στην ουσία της δικτατορία της αστικής τάξης. Ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι εκατομμύρια φορές πιο δημοκρατική, γιατί στρέφεται εναντίον μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Κι εδώ η διαφορά δεν είναι μόνο αριθμητική (το 99% καταπιέζει το 1%) αλλά πρωτίστως ταξική.

Η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν είναι μια απλή διεύρυνση –ή βάθεμα όπως το έλεγαν παλιότερα- της αστικής δημοκρατίας, ένα ριζοσπαστικό άθροισμα αστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, που δεν ολοκληρώνονται στον καπιταλισμό, αλλά μια εντελώς διαφορετική ποιότητα.

Σε τελική ανάλυση η δημοκρατία είναι κι αυτή μια μορφή κράτους που πρέπει να απονεκρωθεί. Τα δικαιώματα θεσπίζουν και προασπίζουν κάτι που χρειάζεται υπεράσπιση. Όταν αυτό γίνει αυτονόητο το δίκαιο καθίσταται περιττό κι απονεκρώνεται μαζί με το κράτος.

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικο. Αφηνεις να αναρτηθει σε αλλα site (εννοειται με αναφορα στη πηγη);

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι είναι αυτονόητο ότι μπορεί να αναρτηθεί αλλού. Δε χρειάζεται άδεια.

Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρον άρθρο με δυο επισημανσεις:

- Η σοσιαλιστική δημοκρατία θα είναι κατά πολύ ανώτερη από αυτή του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" ο οποίος συνίστατο στην κυριαρχία της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας πάνω στην εργατική τάξη

- Η ανάλυση για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, χαρακτηρίζεται από 3 βασικά σημεία που ορίζει ως τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του, εκ των οποίων το 1 αφορά την δομική μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας σε κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Τα άλλα 2 αφορούν τις ποσοτικές/ποιοτικές μεταβολές στην οικονομία.

Ανώνυμος είπε...

Στα αυτια θα της ριχνει,οχι μονο πολυ ανωτερη... σοσιαλιστικη δημοκρατια-αμανικο, θρυλαρα και λουκανικο...

Αναυδος είπε...

1 ερωτηση και 2 παρατηρησεις

α. Ποτε προλαβαινεις ρε μπαγασα (από τα πιο καλά σου)

α. Το 1990 εγινε δημοψηφισμα για τη διαλυση ή μη της ΕΣΣΔ. Το οχι στη διάλυση πηρε περίπυ 70% (μειοψηφισε αν θυμαμαι καλά μονο στις βαλτικές). Ενα μηνα περιπου μετά το διαλυσανε το μαγαζι οι ‘δημοκρατες’

β. Τα ορια που σου εχει παραχωρησει ο εχθρός τα αξιοποιεις για να δρας κατω από την δικτατορία του. Ειναι όμως θανασιμο λαθος όταν εχεις εσυ την εξουσια να του παραχωρήσεις τα ιδια όρια

Αναυδος είπε...

1 ερωτηση και 2 παρατηρησεις

α. Ποτε προλαβαινεις ρε μπαγασα (από τα πιο καλά σου)

α. Το 1990 εγινε δημοψηφισμα για τη διαλυση ή μη της ΕΣΣΔ. Το οχι στη διάλυση πηρε περίπυ 70% (μειοψηφισε αν θυμαμαι καλά μονο στις βαλτικές). Ενα μηνα περιπου μετά το διαλυσανε το μαγαζι οι ‘δημοκρατες’

β. Τα ορια που σου εχει παραχωρησει ο εχθρός τα αξιοποιεις για να δρας κατω από την δικτατορία του. Ειναι όμως θανασιμο λαθος όταν εχεις εσυ την εξουσια να του παραχωρήσεις τα ιδια όρια

RedBoy είπε...

Aπολίθωμα κάποιες ενστάσεις

1. Ο σοσιαλισμός είναι κοινωνία ατόμων.
2. Η θάτσερ δεν μιλούσε καν για κοινωνία. Έλεγε ότι: «Δεν υπάρχουν κοινωνίες. Υπάρχουν άτομα, και υπάρχουν οικογένειες»
3. Η σοσιαλδημοκρατία είναι εκείνη που δεν πιστεύει στο σοσιαλισμό με άτομα. Απλά επιβάλλεται στα άτομα από τα πάνω, όπως λ.χ. εκείνη του Κέυνς αλλά και από πιο πριν.

Η ΕΣΣΔ ήταν επαναστατικό (σοσιαλιστικό) κράτος που ξεκαθάριζε τις υποθέσεις της με τους εκπροσώπους του παλαιού καθεστώτος.

RedBoy είπε...

Διόρθ.

Η σοσιαλδημοκρατία είναι εκείνη που δεν πιστεύει σε κοινωνία ατόμων. Πιστέυει στο Κευνς, τον Πουλαντζά και την «αριστερά με σοβαρότητα».

Ανώνυμος είπε...

Να κανω μια ερωτηση στο απολιθωμα που τα ξερει αυτα. Οι αριστεριστες (κυριως οι ναριτες?) οταν αναφερονται στον υπαρκτο και στην απεγνωσμενη προσπαθεια για ετεροπροσδιορισμο που θα τους δωσει λογο υπαρξης τον χαρακτιριζουν σαν κομματικη/κρατικη γραφειοκρατια (οπως ο φικος ποιο πανω)δινοντας στην εννοια αυτη προσδιορισμο κοινωνικοπολιτικου συστηματος ετσι δεν ειναι? Με αυτη τη λογικη,ακομα και στην Ελλαδα του 2012 που η γραφειοκρατεια ζει και βασιλευει γιατι χρησιμοποιουν ορους οπως καπιταλισμος και "αντικαπιταλιστικη απελευθερωση"? δεν θα επρεπε να λενε αστικη/κομματικη γραφειοκρατια? η αμα το εξειδικευανε ποιο πολυ αστικη/δικομματικη γραφεικρατικη? Δεν θα επρεπε να προτρεπουν τους εργαζομενους σε "αντι-αστικη δικομματικη γραφειοκρατικη απελευθερωση"? Δεν μπορει να γινει αυτο ενα συνθημα που ολους μας ενωνει? Γιατι βαζουν 2 μετρα και 2 σταθμα?

Ανώνυμος είπε...

* ο φιλος ποιο πανω εννοουσα και οχι ο φικος.

Ανώνυμος είπε...

Tραβα ρωτα τους,να τα μαθεις κι απο πρωτο χερι.

Ανώνυμος είπε...

Σορρυ κι ολας ρε φιλε που ρωτησα αλλα δεν τους βρισκω, ουτε στη σχολη μου ειχα ουτε τοσα χρονια που δουλευω εχω δει στη δουλεια μου η στο σωματειο μου, τι να παω να ρωτησω εναν ασχετο σε καμια πορεια?

Ανώνυμος είπε...

Ναι,απο το να ρωτας κκεδες μπλογκερ,τι ειναι πιο λογικο?

Ανώνυμος είπε...

Eχεις δικιο,απο το να ρωταω τον απολιθωμα που εχει φιλους ναριτες και φανταζομαι το εχει συζητησει μαζι τους ειναι ποιο λογικο να παω να βρω εναν ασχετο στο δρομο και να των ρωταω για την σοβιετικη ενωση, απλα καθημερινα πραγματα δηλαδη. Ασε που υποψιαζομαι οτι θα μπορουσες να μου απαντησεις και εσυ, δημοσια ρωτησα,δεν του εστειλα mail.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξερω να σου απαντησω ρε,αμα ηξερα θα εγραφα σεντονια,δεν θα επαιζα την κολοκυθια.

Το πιο λογικο ειναι η να διαβασεις τις θεσεις τους,κειμενα τους κλπ η αλλιως να βρεις κανεναν σε καμια πορεια,συζητηση,οτιδηποτε και να τον ρωτησεις.

Νταξει,αμα φοβασαι μην σε παρει για τρελο,μη ρωτησεις κατευθειαν για τη σοβιετικη ενωση,ξεκινα με κατι πιο λαιτ (συντονισμος,απεργιες,ανταρσυα,μπασκετ κλπ).

δευτερος ανωνυμος είπε...

Αμα συνεχιστει κι αλλο η συνομιλια ετσι εντωμεταξυ,χαλαρα θα νομιζουν οτι ειμαστε ενας και απλα τρολαρουμε.

Απο δω και περα θα λεγομαι "δευτερος ανωνυμος" για να συνεννοουμαστε.

Ανώνυμος είπε...

Στο ποστάκι που βάλθηκες πάλι να μας πείσεις για το πόσο περιττή και "αστική - ψευδεπίγραφη" είναι δήθεν η επίκληση στη δημοκρατία, η ζωή έρχεται να δώσει την απάντησή της.

Αίσχος στον Περισσό!

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΑΙΣΧΟΣ!!Οι χρυσαυγίτες στη Χαλυβουργία κι ο κνίτης Σιφωνιός τους χειροκροτάει!!


Ο Περισσός μπάζει τους μαχαιροβγάλτες στο εργατικό κίνημα

Η Χρυσή Αυγή, με τους αρχηγούς των συμμορίτικων και δολοφονικών ταγμάτων τους Κασιδιάρη και Παναγιώταρο πήγε για "συμπαράσταση" δήθεν στους εργάτες της Χαλυβουργίας Ελλάδος στον Ασπρόπυργο.



Εκεί λοιπόν, με τα γάλατα και τα σάντουιτς γαρνιρισμένα με αυτοκολλητάκια "Ψηφίζουμε ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ για να ξεβρωμίσει ο τόπος" τους υπόδεχτηκε ο επικεφαλής του σωματείου και μέλος του κόμματος του Περισσού Σιφωνιός, ο οποίος τους ακούει με χαρά, χειροκροτάει και στο τέλος μιλάει έχοντάς τους δίπλα και λέει ότι "όλη η Ελλάδα είναι στο πλευρό μας" (εκείνη την ώρα στο πλευρό του είναι οι δύο αρχιναζί, οι οπαδοί του Χίτλερ και των SS).

Δεν είναι αστείο ούτε όνειρο, είναι αλήθεια!! Δείτε το βίντεο

http://www.youtube.com/watch?v=5b8TBnbNoUo

Ονειρμός είπε...

Ωραίο και κατανοητό κείμενο.

Νομίζω το μόνο που έχω να πω είναι ότι εφόσον διατηρούνται/και πρέπει να διατηρούνται, στον σοσιαλισμό (και ποιός ξέρει, ίσως και αργότερα), κάποιοι προσδιορισμοί της δημοκρατίας, όπως πχ η ψηφοφορία, και αρχές όπως οι αυξημένες πλειοψηφίες, η αρχή της δημοσιότητας των αποφάσεων, η αρχή της υπεράσπισης του κατηγορούμενου και πολλά πολλά άλλα, τίθεται κάτω από νέο φως το ζήτημα της δημοκρατίας ''γενικά''. Αφού δηλαδή η δημοκρατία στον σοσιαλισμό διατηρεί κάποιους προσδιορισμούς από τις ταξικές κοινωνίες, με την έννοια της άρσης, αξίζει να το δει κανείς από πιο κοντά το ζήτημα. Βλ και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Όσο και αν αποκρύπτουν την ταξικότητα κλπ, η χρήση πχ των βασανιστηρίων και για τους κομμουνιστές θα ήταν μια έσχατη λύση.

Ανώνυμος είπε...

@Ανώνυμος 17 Φεβρουαρίου 2012 11:22 μ.μ.:
"χρυσαβγιτακο", επειδή ξέρουμε τι έγινε, μην βιάζεσαι να διαδώσεις τα "μονταζακια" της γκρούπας σου, θα ξεφτιλιστείτε που βαράτε k βάρδιες στο net...

Ανώνυμος είπε...

Τι έγινε?μόκο ο λαλίστατος σφυροδρέπανος για τη χρυσή αυγή ?? Που είναι τα άλλα συντρόφια τώρα να παινευτούν για την απεργία ?Τι να πω ξεφτίλα,πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει αυτό το κόμμα.'Ολη η ελλάδα μέχρι και αναρχικά στέκια μάζευαν λεφτά για τους χαλυβουργούς,Τώρα να δούμε....

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρεντ μπόι, έχεις δίκιο, δεκτή η 2η παρατήρησή σου. Για το πρώτο νομίζω ότι ο μαρξ μιλάει για την κοινωνική ατομικότητα στα χειρόγραφα του 44'.

Ανώνυμε το ναρ γενικά μιλάει για ανέκδοτο, ταξικό, εκμεταλλευτικό κοινωνικό σχηματισμό. Αυτή είναι η θέση του για τη σοβιετική ένωση και δανείζεται αρκετά στοιχεία από άλλα ρεύματα για να τη στοιχειοθετήσει.
Αν πιάσεις σχέσεις με κάποιον από αυτούς μπορείς να του ζητήσεις και μια μπροσούρα που έβγαλαν σχετικά πρόσφατα για το θέμα -νομίζω με αφορμή τα 90χρονα της οκτωβριανής- που επανεκδίδουν όσα είχαν πει στο πρώτο συνέδριο της οργάνωσής τους το 98'. Αν ψάξεις στην ιστοσελίδα τους θα το βρεις πιθανότατα και σε ηλεκτρονική μορφή.

Ονειρμέ, χτες που έβλεπα τα κορίτσια της βροχής της αλίντας δημητρίου, έκανα έναν παρόμοιο συνειρμό, για τα βασανιστήρια και τη θέση τους σε μια σοσιαλιστική εξουσία. Δύσκολο θέμα αν μη τι άλλο. Δεν έχω να πω κάτι σπουδαίο πέραν του αρχικού προβληματισμού.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αγαπητέ μόκο,

δεν έχω συχνή πρόσβαση στο δίκτυο, οπότε δεν απαντάω συχνά στα σχόλια. Και στο δικό σου δεν έχω και κάποια όρεξη να απαντήσω γενικώς. Μπορείς να δεις μια σχετική συζήτηση που έχει ανοίξει στο lenin reloaded για το θέμα, ή να προβληματιστείς για το πολιτικό επίπεδο της εργατικής τάξης ακόμα κι ενός πρωτοπόρου κομματιού της, όπως των χαλυβουργών, που διεξάγουν έναν τόσο ηρωικό αγώνα τις τελευταίες εκατό μέρες. Μπορείς επίσης να διερευνήσεις το ενδεχόμενο να πρόκειται για μοντάζ που παραπλανεί κι αποκρύπτει την ουσία των γεγονότων. Μπορείς όμως και να μην κάνεις τίποτα από όλα τα παραπάνω και να ασχοληθείς με το κουκουέ, που είναι κι η βασική σου προτεραιότητα. Πόσο πιο χαμηλά μπορείς να ρίξεις τον πήχη της κοινής λογικής όταν ταυτίζεις τους χαλυβουργούς, που είναι σωματείο, με το κουκουέ;