Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Ερωτήσεις πάνω στις θέσεις

Ένα μεγάλο κομμάτι των τοποθετήσεων στον προσυνεδριακό θίγει ζητήματα που απασχολούν γενικά κι ανεξάρτητα απ’ το περιεχόμενο των θέσεων τους συμμετέχοντες, που απλώς περίμεναν την ευκαιρία να τα πούνε, χωρίς αυτό να αφαιρεί κάτι από την αξία των επιστολών τους –πόσο μάλλον σε ένα προγραμματικό συνέδριο, όπου αναλύονται με συγκεκριμένο τρόπο τα λεγόμενα διαχρονικά ζητήματα.

Αν παρόλα αυτά σφε αναγνώστη δεν έχεις ένα έτοιμο θέμα από πριν, που να σε τρώει και να θες να το βγάλεις στον προσυνεδριακό, ούτε έτοιμα συμπεράσματα, –τα οποία πάντα βρίσκουν από κάπου να πιαστούν και να αυτοεπιβεβαιωθούν- θα συμφωνείς ότι είναι αρκετά δύσκολη υπόθεση να διαβάσεις ένα κείμενο θέσεων, να το χωνέψεις και να συμβάλεις συγκεκριμένα, με ερωτήσεις, παρατηρήσεις και μια γενική τοποθέτηση επί της ουσίας και του περιεχομένου τους. Και για να είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό, πρέπει πρώτα να καταπιαστούμε με μια σειρά ζητημάτων, για κάποια εκ των οποίων ομολογώ πως δεν έχω κάποια ολοκληρωμένη απάντηση υπ’ όψιν μου.

Γιατί πχ σε παλιότερα συνέδρια του κόμματος υπήρχε καταμερισμός στο πολιτικό γραφείο και πολλές θεματικές εισηγήσεις από διάφορα μέλη του; Τι επιδιώκουμε με ένα συνέδριο; Και γιατί δε γίνονται συχνότερα, όπως τα συνέδρια του κόμματος των μπολσεβίκων; Αυτά τα ερωτήματα απαιτούν εμπεριστατωμένη απάντηση, κι όχι ευλογοφανείς υποθέσεις, περί κόπωσης, κορεσμού και λέσχης συζητήσεων, που θυμίζουν κάπως τη συζήτηση για το μουντιάλ, το ευρωμπάσκετ και το πόσο συχνά πρέπει να διεξάγονται. Και δεν υπονοώ πως δεν έχουν δοθεί τέτοιες απαντήσεις, αλλά ότι πρέπει να απασχολούν το σύνολο των μελών και των φίλων που θέλουν να συμμετέχουν και να συμβάλουν στην επιτυχία του συνεδρίου.

Πολλές φορές το πιο χρήσιμο αλλά και το πιο δύσκολο, είναι να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα. Παρακάτω η κε του μπλοκ καταθέτει τη δική της απόπειρα δημιουργικής συμβολής σε αυτό το πεδίο.

Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ μετώπου και συμμαχίας; Με ποιο σκεπτικό εγκαταλείπεται η μία μορφή και προτιμάται η άλλη; Ποιες δυσκολίες και μειονεκτήματα (θα) αντιμετωπίζαμε στη δουλειά μας με το ααδ μέτωπο, που επέβαλαν ως ανάγκη την αλλαγή του; Αυτή η αλλαγή έχει να κάνει με τις ιστορικές υποδηλώσεις του όρου «μέτωπο» ή είναι κάτι πιο βαθύ κι ουσιαστικό;

Σχετικά με την αντιμονωπολιακή- αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της λαϊκής συμμαχίας.
Πρώτο σημείο: εάν η λαϊκή συμμαχία θεωρείται μια μορφή μετεξέλιξης-ωρίμανσης του ααδμ, γιατί φεύγει από τα χαρακτηριστικά της ο όρος «αντιιμπεριαλιστικός –ή –ο»; Επεξήγηση του σκεπτικού της ερώτησης. Οι θέσεις της κε λένε αφενός ότι σ’ όλες τις χώρες ο καπιταλισμός έχει μπει στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξής του, και με αυτή την έννοια όλα τα κράτη είναι ενταγμένα, με διαφορετική θέση ισχύος, στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Παράλληλα όμως κάνουν λόγο για ισχυρές εξαρτήσεις της ελλάδας από ηπα κι εε και προτάσσουν την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Συνεπώς, δε συμπεριλαμβάνεται το αντι-ιμπεριαλιστικό στοιχείο στον χαρακτήρα της συμμαχίας και το περιεχόμενο πάλης της;

Δεύτερο σημείο, ως συνέχεια και του προηγούμενου: θεωρούμε ότι η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι λανθασμένη και αναντίστοιχη με τις απαιτήσεις των καιρών ή ότι εμπεριέχεται ως έννοια και περιεχόμενο στην αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της συμμαχίας; (Συναφές και παρεμφερές ερώτημα: η ανάλυση περί εξάρτησης είναι λανθασμένη και αναντίστοιχη της συγκυρίας ή μήπως εμπεριέχεται με τη σειρά της στην έννοια της ανισότιμης αλληλεξάρτησης;)
Με το ίδιο σκεπτικό όμως και τα αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά δεν εμπεριέχονται στον όρο αντικαπιταλιστικό; Και από την άλλη: αν το «αντιμονοπωλιακό» μπαίνει για να πιάσει τους εβε και την πάλη τους ενάντια στα μονοπώλια, δεν έρχεται σε μερική αντίφαση με το «αντικαπιταλιστικό»; Είναι συμβατοί αυτοί οι όροι; Και είναι ώριμοι οι μικροιδιοκτήτες για μια συμμαχία σε τόσο προωθημένη βάση, και μια συνεπή πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού;

Εν κατακλείδι, αν ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, εδώ έχουμε και τους τρεις όρους που μας απασχολούν, καθώς και τα αντίθετά τους (αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό) τα οποία και συγκροτούν διάφορες συμμαχίες και μέτωπα. Οι όροι αυτοί εμπεριέχονται ο ένας στον άλλον αλλά δεν ταυτίζονται. Επομένως -και για να μην παίζουμε με τις λέξεις και τις έννοιες-, με ποια κριτήρια επιλέγεται ή απορρίπτεται ένας όρος εφόσον όλοι δηλώνουν λίγο-πολύ συνώνυμα (αλλά όχι ταυτόσημα) πράγματα και καταστάσεις;

Δεύτερη ομάδα ερωτημάτων σχετικά με τη λαϊκή συμμαχία.
Γιατί δεν αναλύεται ο χαρακτήρας της λαϊκής συμμαχίας στο δεύτερο μέρος των θέσεων- όπου αναφέρεται μόνο στη θέση 77 ως πρόπλασμα του επαναστατικού μετώπου; Δεν είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας το οποίο πρέπει να περιλαμβάνεται στο σχέδιο προγράμματος και στο κείμενο του προγράμματος που θα ψηφιστεί;
Παρεμπιπτόντως: γιατί δε συζητιούνται αυτοτελώς τα δύο μέρη (θέσεις της κε και σχέδιο προγράμματος); Προφανώς υπάρχει οργανική σύνδεση μεταξύ των δύο, αλλά αυτό δεν αναιρεί την σχετική αυτοτέλειά τους – ιδίως του σχεδίου προγράμματος. Μήπως αυτό αποβαίνει εις βάρος του πλούτου και της ποιότητας του προσυνεδριακού διαλόγου;

Παρακάτω. Η λαϊκή συμμαχία παλεύει για τα άμεσα ζητήματα αλλά παράλληλα θέτει ως στόχο την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, που στην οικονομική της ουσία ταυτίζεται με το στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού. Αυτός ο στόχος τίθεται ως προαπαιτούμενο στο κίνημα, για τη συμμετοχή κάποιου στους φορείς της λαϊκής συμμαχίας ή για τη διεξαγωγή ενός εργατικού αγώνα (ουχί διαδικτυακού), πχ μιας απεργίας; Ή ο στόχος που ζυμώνεται μέσα από τους αγώνες για τις άμεσες διεκδικήσεις και ωριμάζει σε μια προοπτική; Αν θεωρείται βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή στη λαϊκή συμμαχία, γιατί τα άτομα που αποδέχονται αυτόν τον όρο και έχουν τόσο υψηλό επίπεδο στρατηγικής συμφωνίας με τους κομμουνιστές, να μην εντάσσονται κατευθείαν στο κόμμα;

Επιπλέον. Η λαϊκή συμμαχία είναι τα φύτρα και το πρόπλασμα των θεσμών της δυαδικής εξουσίας, μακριά από κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αν όμως υπάρχει μια κοινωνική συμμαχία στην οποία συμμετέχουν άλλες μικροαστικές δυνάμεις που ενδέχεται να προκύψουν μελλοντικά, όπως αναγνωρίζουν οι θέσεις της κε, δεν μπορεί αυτή να αποκτήσει και πολιτική έκφραση, ώστε να συμμετέχει κατά συνέπεια και στις εκλογές; Το ενδεχόμενο αυτό απορρίπτεται, για να μην καλλιεργηθούν κοινοβουλευτικές αυταπάτες για το ρόλο της συμμαχίας ή για άλλους λόγους;

Άλλα επιμέρους ζητήματα.
Εφόσον γίνεται ειδική αναφορά στο κυπριακό ζήτημα, δεν είναι σκόπιμο να γίνει μια πρώτη κριτική στην πολιτική του ακελ; Με τον ίδιο τρόπο που δημοσιεύτηκε στις στήλες του ρίζου η κριτική του κόμματος και σε άλλα συνεργαζόμενα κκ, όπως αυτό των ηπα και της ισπανίας. Πόσο μάλλον όταν α. το κυπριακό παράδειγμα και η αρνητική πείρα από την κυβερνητική θητεία του ακελ επιβεβαιώνουν πλήρως τις θέσεις του κκε για τον «αριστερό» κυβερνητισμό και τα περιθώρια φιλολαϊκής διακυβέρνησης ενός κκ με κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και β. τα αντιμνημονιακά δάκρυα του χριστόφια είναι εικόνα από τα προσεχώς και από μια πιθανή ελληνική εκδοχή αριστερής κυβέρνησης, που θα τεθεί αντιμέτωπη με το ίδιο ακριβώς ζήτημα.

Υπάρχουν λόγοι τακτικής ή και ουσίας, που μας κάνουν να είμαστε επιφυλακτικοί στην κριτική μας απέναντι στο ακελ; Μήπως από την άλλη πρέπει να παραδειγματιστούμε από την αρνητική πείρα αυτού του ζητήματος (άκριτη αποδοχή των εξελίξεων στην εσσδ, καθυστερημένη κριτική στην καπιταλιστική μετάλλαξη της κίνας); Εξάλλου η συντρόφική κριτική δε συνιστά απαραίτητα πολεμική αντιμετώπιση, ούτε όμως πρέπει να στρογγυλεύει τις αιχμές της και την ουσία της.

-Οι θέσεις δίνουν βάρος στο ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, ως συνέπεια της όξυνσης της κρίσης και των αντιθέσεων, και στη δουλειά των κομμουνιστών για τη μετατροπή του σε επαναστατική κατάσταση. Αυτό δεν απαιτεί ειδική δουλειά μες στο στράτευμα; Υπάρχει σχετική προεργασία σε επίπεδο αξιωματικών, πέρα από την κεθα; Δε θα συνέβαλλε σε αυτή την κατεύθυνση και η δουλειά στους φαντάρους, η πίεση για τη νομιμοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης τους; Δεν πρέπει να δούμε με διαφορετικούς όρους απ’ ό,τι πριν αυτά τα καθήκοντα;

-Θα υπάρξει απόδοση ευθυνών για την υπόθεση της τυποεκδοτικής –έστω και σε ειδική απόφαση το περιεχόμενο της οποίας δε θα ανακοινωθεί δημόσια; Τι συμπεράσματα βγάζουμε από την κατάληξη αυτής της υπόθεσης σχετικά με την «επιχειρηματική δραστηριότητα» του κόμματος;

-Με ποιο σκεπτικό ακριβώς απορρίπτουμε τη συγκρότηση ενός αντιφασιστικού μετώπου με τα χαρακτηριστικά που πρότεινε η κομιντέρν κι η εισήγηση του ντιμιτρόφ για το 7ο συνέδριό της; Ποια είναι η δική μας θεωρητική ανάλυση για τη σύγχρονη φασιστική απειλή, από την οποία απορρέουν προφανώς και τα πρακτικά καθήκοντα; Και πώς αξιολογούμε εκείνη τη θεωρητική συμβολή της κομιντέρν στην εποχή της, αλλά και σε πιο διαχρονική κλίμακα;

Αυτή είναι μια ενδεικτική σταχυολόγηση, που προφανώς δεν εξαντλεί τα ζητήματα που θίγουν οι θέσεις. Το πιο σημαντικό στα παραπάνω ερωτήματα, αλλά και σε όλες τις ερωτήσεις κατά τη γνώμη μου είναι να μην αντιμετωπιστούν ως «ερωτήσεις ολικής άγνοιας» που επιδέχονται απλών στερεότυπων απαντήσεων «ναι ή όχι», αλλά ως προβληματισμοί που πρέπει να αναλυθούν και να εξηγηθούν με επαρκή και πειστική τεκμηρίωση.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάποιες σκέψεις πάνω στα ερωτήματα που βάζεις:

Λες: "αν ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, εδώ έχουμε και τους τρεις όρους που μας απασχολούν, καθώς και τα αντίθετά τους (αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό) τα οποία και συγκροτούν διάφορες συμμαχίες και μέτωπα. Οι όροι αυτοί εμπεριέχονται ο ένας στον άλλον αλλά δεν ταυτίζονται. Επομένως -και για να μην παίζουμε με τις λέξεις και τις έννοιες-, με ποια κριτήρια επιλέγεται ή απορρίπτεται ένας όρος εφόσον όλοι δηλώνουν λίγο-πολύ συνώνυμα (αλλά όχι ταυτόσημα) πράγματα και καταστάσεις;"

Καπιταλισμός υπήρχε και πριν τα τέλη του 19ου αιώνα. Οπότε ξέρουμε ότι δεν περιγράφεται γενικά από τους όρους "ιμπεριαλιστικός" , "μονοπωλιακός". Από κει και πέρα όμως;
Επίσης απ' όσο καταλαβαίνω οι όροι μονοπωλιακός και ιμπεριαλιστικός αναφέρονται στο ίδιο ακριβώς πράγμα, στον αναπτυγμένο καπιταλισμό, ο πρώτος αναδεικνύοντας την κύρια μορφή της οικονομικής μονάδας, ο άλλος την πολιτική που αναγκαστικά συνοδεύει τη γέννηση του μονοπωλίου. Δε βλέπω διαφορές ως προς τη σημασία.

"Αν θεωρείται βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή στη λαϊκή συμμαχία, γιατί τα άτομα που αποδέχονται αυτόν τον όρο και έχουν τόσο υψηλό επίπεδο στρατηγικής συμφωνίας με τους κομμουνιστές, να μην εντάσσονται κατευθείαν στο κόμμα;"

Με αυτή τη λογική, αν γίνει επανάσταση θα πρέπει μόνο κόμμα να είναι το κομμουνιστικό και όλοι να θεωρούνται ικανοί για στρατολογία.
Δε νομίζω να είναι σωστό. Η ανατροπή των μονοπωλίων μπορεί και πρέπει να είναι υπόθεση της εργατικής τάξης. Όμως δεν σημαίνει ότι η εργατική τάξη στο σύνολό της θα την αντιλαμβάνεται σαν κάτι άλλο από "πάμε να φάμε τους πλούσιους" ούτε ότι θα ξεπερνά μεταφυσικά δόγματα, συντεχνιασμούς και άλλες τέτοιες "παθήσεις" της κοινωνίας μας.
Είναι δηλαδή πολύ πιο απαιτητικός ο ρόλος του κομμουνιστή.

Η συμφωνία στην αλλαγή τάξης στην εξουσία, αν θέλουμε να μιλήσουμε μακροπρόθεσμα, δεν είναι το μάξιμουμ αλλά το μίνιμουμ όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον.


Για ΤΟ ΑΚΕΛ συμφωνώ, για το λαϊκό μέτωπο του 35 νομίζω η απάντηση θα σχετίζεται και με την τελική ωφελιμότητά του πάνω στο σκοπό που είχε αλλά και με το ρόλο που έπαιξε στην διάλυση της διεθνούς, την ιδεολογική υποχώρηση.
Κάποιος θα πει ότι "απολυτοποιήθηκε" αυτή τακτική. Είναι όμως δυνατό να μην απολυτοποιείται και να μην κάνει πισωγυρίσματα όταν αμβλύνεις την αντιπαράθεση με τη σοσιαλδημοκρατία;

Γιάννης

Ανώνυμος είπε...

"Με το ίδιο σκεπτικό όμως και τα αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά δεν εμπεριέχονται στον όρο αντικαπιταλιστικό; Και από την άλλη: αν το «αντιμονοπωλιακό» μπαίνει για να πιάσει τους εβε και την πάλη τους ενάντια στα μονοπώλια, δεν έρχεται σε μερική αντίφαση με το «αντικαπιταλιστικό»; Είναι συμβατοί αυτοί οι όροι; Και είναι ώριμοι οι μικροϊδιοκτήτες για μια συμμαχία σε τόσο προωθημένη βάση, και μια συνεπή πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού;"

Όπως είπα και προηγουμένως προσωπικά θεωρώ ότι αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό ως έννοιες και νοήματα σήμερα ταυτίζονται.

Για τους αυτοαπασχολούμενους υπάρχει πρόβλεψη στο πρόγραμμα ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε τομείς με χαμηλή συγκέντρωση κεφαλαίων. Τι θα είχαν να φοβηθούν λοιπόν;


Νομίζω ότι συχνά καταλαβαίνουμε την πολιτική συμμαχιών λάθος. Θέλουμε ας πούμε συμμαχία με τους μικρούς ΕΒΕ, λέμε "ποια είναι τα προβλήματα των μικρών ΕΒΕ σήμερα; Φόροι και μονοπώλια, ωραία να τα καταργήσουμε, από κει και πέρα τίποτα όμως μην τους τρομάξουμε".

Φανταζόμαστε δηλαδή ότι πολιτική συμμαχιών σημαίνει να φτάνεις να προτείνεις έναν ουτοπικό καπιταλισμό επειδή αυτό θέλει ο ελάχιστος κοινός πολλαπλασιαστής.

Ποια θα πρεπε να είναι η πολιτική συμμαχιών; Ξεκινώντας από το πρόγραμμα της εργατικής τάξης που είναι ο κεντρικός σχεδιασμός, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, να βλέπεις ποιες παραχωρήσεις μπορείς να κάνεις στα διάφορα στρώματα.

Ας πούμε πολιτική συμμαχιών με τη φτωχομεσαία αγροτιά στη Ρωσία δε σήμαινε να πούμε όχι στην εργατική επανάσταση για να μην τους τρομάξουμε. Αντιθέτως να τους καλέσουμε να αγωνιστούν κι εκείνοι για την εργατική επανάσταση δίνοντας κάποιες διαβεβαιώσεις. Ποιες ήταν τελικά αυτές; Ότι η γη ενώ μεν εθνικοποιούνταν, παρέμενε ουσιαστικά στα χέρια τους (απλά δεν μπορούσαν να την πουλήσουν ή να τη νοικιάσουν) κι εκείνοι οργανωμένοι σε συνεταιρισμούς την καλλιεργούσαν. Όσα περισσότερα παρήγαγαν, τόσα περισσότερα θα έβγαζαν.

Τέτοιες προβλέψεις υπάρχουν στο πρόγραμμα και για τον αγροτικό πληθυσμό και για αυτοαπασχολούμενους. Δεν έχουν λόγο να νιώσουν κάποια απειλή.
Προωθημένη βάση θα ήταν να λες "μετά την επανάσταση υπάρχουν μόνο οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, όλοι είναι εργαζόμενοι στο κράτος-εργοστάσιο".

Αυτό πράγματι θα ήταν πολύ προωθημένο και πράγματι δεν θα ήταν ώριμοι οι μικροϊδιοκτήτες. Δεν το προτείνει όμως κανείς.

Γιάννης

Ανώνυμος είπε...

ας μην παιζουμε
1ον
ο όρος αντικαπιταλιστικος αντιμονοπωλιακος είναι αποτέλσμα συμβιβασμου στην ΚΕ αυτων που ήθελαν αντιμονοπωλικο από την μια
και αυτων που ηθελαν αντικαπιταλιστικό από την άλλη
ύστερα έρχεται η υποτιθεμενη θεωρητικη δικαιολόγηση
2ον η λογική του αντιμονωπωλιακής συσπειρωσης μπορεί να μπει και με αντικαπιταλιστικη φρασεολογια
π.χ. στο πρόγραμμα αναφέρεται ότι η συσπείρωση ξεκινάει στην βάση αντικαπιταλιστικών στόχων
και αργοτερα μαπίνει το θέμα της εξουσιας
ποιοι είναι αυτοι οι "αντικαπιταιστικοι στόχοι"
και που διαφέρουν από τα μεταβατικά αιτηματα που το ΚΚΕ έκανε κριτικη τόσον καιρο
3ον στο ζήτημα του πολέμου οι Θέσεις είναι αντιφατικές γιατι δεν ξεκαθαρίζουν αν σε περιπτωση πολεμουν οι κομμουνιστες θα υπερασπισουν την πατριδα
αν όχι τότε πρέπει να δηλώσουν με σαφηνεια
ότι το εργατικό κίνημα θα παλέψει για την ήττα της δικιά της της αστικής τάξης και του κράτους της
και ότι το συνθημα μας σε περιπτωση πολέμου θα είναι "Η εθνικη ενοτητα είναι μα παγιδα, οι προλεταριοι δεν έχουνε πατριδα"

Ανώνυμος είπε...

επίσης χρειάζεται διασάφηση η ξεκάθαρα συβιβαστική και για αυτό αντιφατική θέση
περί μελλοντικης συνεργασίας με μικροαστικά πολιτικά κόμματα (παρακαλώ αν μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος τι θα πει μικροαστικη πολιτική σε επιπεδο εξουσιας)
και κατά δευτερον η άρνηση συνεργασιας με οάδες κομμουνιστικης αναφοράς

ωραιο αυτό
με μικροαστικα κόμματα συνεργαζόμαστε με κομμουνιστικά πολιτικά μορφώματα όχι

Ανώνυμος είπε...

σημαντικό ερώτημα σ/φοι είναι και το πως περιγράφεται η μελλοντικη κοινωνια για την οποία παλεύουμε
Θα υπάρχει μόνο ένα κόμμα ή θα αναγνωρίζεται η ελευθερια πολιτικης δράσης και άλλων σοβιετικων κομμάτων κομμουνιστικης αναφοράς??
Οι θέσεις μαλλον στο συγκεκριμενο ακολουθουν την λογική του σύνταγματος της Σοβιετικής Ένωσης του 1936

Φώντας Φ. είπε...

Τα ζητήματα που βάζει το συνέδριο είναι πάρα πολλά και οι επιμέρους ενστάσεις επίσης πολλές.

Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι ουσιαστική εξήγηση για την αλλαγή του ΑΑΔΜ σε Λαική συμμαχία δεν έχουμε, πέρα από το γεγονός ότι το ΑΑΔΜ "εσπερνε αυταπάτες" (κάτι που είναι γεγονός ότι ισχύει σε ένα βαθμό). Γενικά τα περί κυβέρνησης του ΑΑΔΜ έγιναν προπαγάνδα στα χέρια του τσίπρα ενάντια στο Κόμμα, το θέμα είναι όμως το εξής, είναι σωστή η αναδίπλωση προς τα αριστερά για να αποκρούσεις αυτή την επίθεση φιλίας. Κοινώς όταν σου λέει ο άλλος ότι "Όλοι είμαστε δημοκράτες και αριστεροί" τι είναι σωστό να του απαντήσεις ότι δεν είσαι δημοκράτης αλλά κομμουνιστής ή ότι αυτοί δεν είναι ούτε δημοκράτες,ούτε αριστεροί ούτε και φυσικά κομμουνιστές.

Επίσης εγώ διαφωνώ κάθετα με την άρνηση συνεργασίας με χώρους που έχουν περάσει από το ΚΚΕ, έστω και καιροσκοπικά πρέπει να γίνουν κινήσεις προσέγγισης σε επίπεδο βάσης. Η επαφή μου με τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μου έχει δείξει ότι πλάι στην κατά βάθος σύριζα γραμμή (που σωστά επισημαίνει το κόμμα) υπάρχουν και καλά,ώριμα φρούτα για τον αγώνα μας.

Επίσης κατ' εμε πρέπει να σταματήσει η καραμέλα του "η δημοκρατία/ελευθερία λόγου/ελευθερία του τύπου είναι έννοια ταξική" δεν έχω διαφωνίες βέβαια με αυτό αλλά νομίζω ότι είναι μια πάρα πολύ εύκολη και για μένα λάθος απάντηση σε όποιον καλοπροαίρετα βάζει ζητήματα δημοκρατίας και δικαιωμάτων στο σοσιαλισμό. Η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έδειξε και τέτοιες αδυναμίες άλλωστε τα συμπεράσματα από τις οποίες δε θέλουμε ακόμα να εντάξουμε στο πρόγραμμα του κόμματος για κάποιο λόγο.

Για το ΑΚΕΛ συμφωνώ και εγώ. Κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους. Για το αντιφασιστικό μέτωπο κρίνω γενικώς σωστή την στάση του Κόμματος

Αυτά τα ολίγα

Αντωνης είπε...

"3ον στο ζήτημα του πολέμου οι Θέσεις είναι αντιφατικές γιατι δεν ξεκαθαρίζουν αν σε περιπτωση πολεμουν οι κομμουνιστες θα υπερασπισουν την πατριδα
αν όχι τότε πρέπει να δηλώσουν με σαφηνεια
ότι το εργατικό κίνημα θα παλέψει για την ήττα της δικιά της της αστικής τάξης και του κράτους της
και ότι το συνθημα μας σε περιπτωση πολέμου θα είναι "Η εθνικη ενοτητα είναι μα παγιδα, οι προλεταριοι δεν έχουνε πατριδα""

"Ενα δεύτερο ζήτημα στο οποίο θέλω να σταθώ είναι το ζήτημα της στάσης του Κόμματος στην περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου. Εδώ πρέπει να κατανοηθεί ότι το βασικό ζήτημα σε κάθε πόλεμο δεν είναι ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται αλλά ποιας πολιτικής συνέχεια (με άλλα, με βίαια μέσα) αποτελεί η επίθεση σε μία άλλη χώρα ή η άμυνα απέναντι σε κάποιον εισβολέα. Π.χ., για άλλους λόγους αμύνεται στον εισβολέα η αστική τάξη μίας χώρας και το κράτος της, για άλλους λόγους αμύνεται η εργατική τάξη. Η πρώτη αμύνεται - στο βαθμό που εκτιμά ότι αυτό απαιτείται - για να διατηρήσει «για την πάρτη της» την εκμετάλλευση των εργαζομένων και του πλούτου του «έθνους-κράτους» της, ενώ η εργατική τάξη πρέπει να αξιοποιήσει τον αλληλοσπαραγμό των αστών των διαφόρων κρατών για να οικοδομήσει τη δική της κοινωνία. Εδώ εδράζεται η θέση για τη δημιουργία «αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής αντίστασης», η οποία θα αντιπαρατίθεται ταυτόχρονα τόσο με την αστική τάξη-εισβολέα όσο και με την αμυνόμενη εγχώρια αστική τάξη, διατηρώντας και σε συνθήκες πολέμου την απαραίτητη ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος από τις επιδιώξεις της αστικής τάξης."
X. Μπαλωμένος, http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7263630&publDate=27/1/2013

Ανώνυμος είπε...

Η γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ είπε ότι το κόμμα στηρίζει τους αγώνες που αναπτύσσονται και κάλεσε σε μεγαλύτερη μαζικότητα και μαχητικότητα των αγώνων, ενώ απαντώντας σε ερώτηση ανέφερε χαρακτηριστικά: «Σκίστε τα χαρτιά της επιστράτευσης, τα χαρτιά της εφορίας και τα χαρτιά των χαρατσιών, αλλιώς τα μνημόνια θα μείνουν για πάρα πολλά χρόνια».

ολα τ' αλλα ειναι περι όνου σκιας ή ερωτηματα για το ποσσοι αγγελοι χωράνε στη μυτη της καρφιτσας

Ανώνυμος είπε...

Ούτε Καν

Συμφωνώ μαζί σου με εξαιρεση ένα σημείο
Το ΚΚΕ δεν λέει ότι το ΑΑΔΜ έσπερνε αυταπάτες, περισσότερο προσπαθεί να δείξει την συνέχεια...
και δυστυχώς εκεί εντοπίζεται μια από τις αδυναμίες του
δηλαδή ότι δεν κάνει μια ανοιχτή αυτοκριτική για προγενέστερες ανεπάρκειες
έτσι έχει καταφέρει μαζί με σωστές αναλύσεις να κουβαλάει και μπολικο φλωρακισμό
βαρίδια που δεν ξεφορτώνεται (δεν μιλώ για ανθρώπους)

Ανώνυμος είπε...

Ο μπαλωμένος στηριζει την γραμμή αλλά οι διατυπώσεις που χρησομοποιεί δεν είναι απαραίτητα πανομοιότυπες με αυτές του προγράμματος στο ζήτητμα του πολέμου

παρόλα αυτά και ο μπαλωμένος το στροφογυρναει δεξια και αριστερά χωρίς να τοποθετείται με σαφηνεια και λενινιστικά στο συγκεκριμένο

το ερώτημα είναι
παλεύει το εργατικο κίνημα για την ήττα της δικιάς του αστικής τάξης
για την ήττα του δικού του κράτους

ή υπερασπίζεται την πατρίδα, αμυνεται όπως λέει μπαλωμένος από την δικιή της σκοπιά

δηλαδή γραμμή επαναστατικου ντεφετισμού αλά λένιν
ή σοσιαλπατριωτική γραμμή ανάλογη με του Ζαχαριαδη στο πρώτο γράμμα (τα δυο άλλα αν και καλυτερα δεν σωζουν την κατάσταση)

Ο Λένιν έλεγε ΄πτι σε περιπτωση εισβολής δεν υπερασπιζουμε την πατριδα στον ειμπεριαλιστικο πόλεμο γιατι τότε οι προλεταριοι δεν έχουν πατριδα

δυστυχως το ΚΚΕ και εδώ τα μισολέει όπως αλλού τα μισοκάνει
το ίδιο και ο Χρήστος στο συγκεκριμένο άρθρο
δεν γνωριζω αν ο Χρήστος ξέρει και τι λέει

upokeimeno είπε...

@ Anonymoys 29 Ιανουαρίου 2013 - 1:29 π.μ.

Εεε εσύ δεν τρώγεσαι. Πραγματικά, αν σου μένει απορία είσαι κουτοπόνηρος στην καλύτερη.

Αναλυτικά, ΚΟΜΕΠ τεύχος 6 του 2012, άρθρο πρώτο για τη στάση των κομμουνιστών στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Άμα έχεις ακόμα απορίες ρώτα κάποιον από κοντά να στα αναλύσει αντί "τυχαία" να εκφράζεις τις απορίες σου (που δεν είναι απορίες, αλλά απόψεις) στο διαδίκτυο όπου είναι προφανές ότι δε μπορούν να λυθούν σε συζητησιακό επίπεδο τέτοιου είδους "απορίες".

Ανώνυμος είπε...

sfyrodrepano emena mia einai i erotisi mou. o kasper einai soos kai ablavis?
Virginia

Ανώνυμος είπε...

υποκείμενο

το Κείμενο για τον πόλεμο της ΚΟΜΕΠ είναι αρκετά αξιοπρεπες
αυτά που λέει όμως δεν αποτυπώνοται και στις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ

αν θες τώρα πιο προχωρημένα πράγματα από το αξιοπρεπες κειμενακι της ΚΟΜΕΠ
διάβασε σε παρακαλώ ή αυτουσιο τον Λένιν
ή τα κείμενα του Παντελη Πουλιοπουλου για τα λαικά μέτωπα και τον πόλεμο
παρε υποψη ότι ο τελευταιος τα έγραφε αυτά πριν 70-80 χρόνια πριν όταν το παγκοσμιο ΚΚ ήταν βυθισμενο στην σοσιαλσωβινιστικη εθνικιστικη σταλινικη μέθη
αφου διαβάσεις τα παραπάνω ξαναπήγαινε στις θέσεις της ΚΕ και θα καταλάβεις τις ελλειψεις, την ατολμία, εν τέλει την συμβιβαστικη διάθεση και τον κεντρισμό τους
....αντε και καλή οργάνωση της άμυνας της χώρας μαζί με τον Μπαλωμένο
...πατριωτες F 16 να είναι οι ώρες σας

Ανώνυμος είπε...


Φαντάζομαι στο ΚΚΕ δεν το βλέπουν γλωσσολογικά το πράγμα. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω πως οι θέσεις κάνουν ξεκάθαρο ότι, θα έπρεπε κατά βάση, άμα σε ενδιαφέρει η λαϊκή συμμαχία, να σε συμφέρει, από άποψη ταξικής προέλευσης, και η λαϊκή εξουσία. Βέβαια, η αντίληψη παίζει μεγάλο ρόλο. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, νομίζω η ΛΣ δε μοιάζει να είναι κάτι άλλο από αυτό που σήμερα μπορεί να κάνει η εργατική τάξη και οι φίλοι της, ώστε αύριο να μπορεί να πάρει και την εξουσία. Και δεν εννοώ πολιτικό σχηματισμό σε ενδιάμεση κατάσταση, αλλά ούτε και σημαίνει πως η ΛΣ δεν είναι από τα γεννοφάσκια της ενάντια στον καπιταλισμό, που εδώ και χρόνια βιώνει το τελευταίο του στάδιο. Το μπλογκ πάντως, θα έπρεπε να αποφασίσει αν τελικά θεωρεί πως οι όροι αντικαπιταλιστικός (που δεν ήταν «γράμμα στο ΑΑΔΜ») αντιμονοπωλιακός, και αντιιμπεριαλιστικός αλληλοϋπονοούνται ή όχι. Λέει χαρακτηριστικά το κείμενο:
«Η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό
προσανατολισμό - αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός -
προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αντιστρατεύεται τον ιμπε-
ριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή σε αυτόν».

Οπότε το θέμα λήγει εδώ.

Από την άλλη, η ΛΣ δεν είναι συμμαχία δυνάμεων, άρα δε μπορεί να εμπεριέχονται και μικροαστικές δυνάμεις σε αυτή, αλλά κόσμος που επηρεαζόταν από μικροαστικές αντιλήψεις. Τώρα, εκλογικά τι ακριβώς να κάνει; Θέλω να πω, ότι, πρώτα απ’ όλα, δε θα φτιάξεις ένα υβρίδιο του οποίου το μισό θα θέλει να γυρίσει πίσω ο τροχός και το άλλο μισό να πάει επιτέλους μπροστά και να σπάσει τους δεσμούς της ιστορίας. Έτσι, θα σου διαλυθεί. Και πάλι, το Κόμμα, σε άλλο κεφάλαιο βλέπει τη συμμετοχή σε αστικούς θεσμούς, και με άλλη εντελώς κατεύθυνση. Άρα, ζήτημα δεν τίθεται, του τύπου «να ανατρεπόταν το σύστημα από τα μέσα».

Τέλος, επειδή λες ότι αναφέρει το ΚΚΕ τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επαναστατική κατάσταση, στην πραγματικότητα λέει πως τον βλέπει ως μετατροπή σε επαναστατική διαδικασία. Να πάρει ο λαός τα ντουφέκια, δηλαδή. Η επαναστατική κατάσταση είναι ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, είτε την έχεις, είτε δεν την έχεις.

Ανώνυμος είπε...

Με βάση και το σημερινό, με την επίθεση στην ακτιβιστική κατάληψη των γραφείων του Βρούτση, τα μέλη και οι φίλοι ελπίζω να κατάλαβαν ότι ο χώρος ελευθερίας που είχαμε κερδίσει με τη Μεταπολίτευση, παίρνεται πίσω.
Τώρα, κάθε κίνηση θα πρέπει να γίνεται σα να μην είναι τίποτα δεδομένο.
Όπως δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι μονοπωλείται ο όρος "κομμουνιστής" από το ΚΚΕ, εξού και διαφωνώ με τον αποκλεισμό της συνεργασίας με άλλες κομμουνιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα δε όταν συνοδεύεται από την ομολογία δυνατότητας συνεργασίας με μικροαστικές δυνάμεις.
Ακόμα και στη δεύτερη περίπτωση, δεν είναι εγγυημένο εξαρχής ότι οι κομμουνιστές θα έχουν την ηγεμονία της συμμαχίας.
Πάνε αυτά. Και ίσως καλύτερα, γιατί ζούσαμε σαν τον κάθε ελληνάρα, με τα αρχ.. των προγόνων μας.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Βιργινία ο κάσπερ ζει και είναι καλά, απλώς δεν περιγράφει άλλο... (όπως κι εσύ άλλωστε).

Για τα υπόλοιπα σοβαρά εν καιρώ ίσως.