Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Ποτέ ξανά φασισμός

Οι πρόσφατες εξελίξεις επισπεύδουν τη δημοσίευση μιας ανάρτησης, που θα κολλούσε ίσως καλύτερα το νοέμβρη, στην επέτειο των 40χρονων του πολυτεχνείου.

Μετά την επταετία της χούντας των συνταγματαρχών κυριάρχησε το σύνθημα «ποτέ ξανά φασισμός». Αλλά με τα χρόνια άρχισε να επαναλαμβάνεται μηχανικά σαν τσιτάτο κι έπρεπε να σκάψεις βαθιά στη συνείδησή σου, κάτω από τη λάμψη των πολιτικών-κινηματικών αστέρων που το είχαν για ψωμοτύρι, για να θυμηθείς την πραγματική του αξία. Ενώ στο τέλος κατέληξε να (μου) ακούγεται σαν εκείνο το «ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον πειραιά», που τραγουδούσε το 96’ σε έκσταση ο… καπετάνιος βαρδινογιάννης. Κι όλοι θυμόμαστε τι ακολούθησε στη συνέχεια… Το πρώτο σερί τίτλων μάλιστα κράτησε ακριβώς μια επταετία, για να τηρηθεί η σημειολογία.

Η γραφική καρικατούρα στρατιωτικού συνδέσμου που ανακοίνωσε την κίνησή της για τις 28 σεπτέμβρη –λες και τα πραξικοπήματα προαναγγέλλονται επισήμως στο διαδίκτυο, για να μας δώσουν χρόνο να προετοιμαστούμε- ενεργοποίησε ξεχασμένα αντανακλαστικά στον κόσμο του κινήματος και σκόρπισε ερωτηματικά. Λες να ξαναζήσουμε τη φρίκη του φασισμού –που ήδη την ξαναζούμε ως ένα βαθμό- και να δούμε μια σύγχρονη εκδοχή χούντας των έφεδρων αξιωματικών; Και το πρωί του σαββάτου ξυπνήσαμε με αγωνία να δούμε το ιστορικό πρωτοσέλιδο της αυγής «γιατί δε θα γίνει πραξικόπημα στην ελλάδα». Αντ’ αυτού όμως είδαμε στις οθόνες το θρίαμβο της αστικής δημοκρατίας, που έπιασε τους σύγχρονους χουντικούς με τις πιτζάμες.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία, όπως κι η χούντα είχε αναβιώσει μια κωμικοτραγική εκδοχή-καρικατούρα του παρελθόντος με τις φιέστες αρχαιοελληνικού μεγαλείου. Και σήμερα το κράτος φαίνεται να διαλύει το παρακράτος, όπως τότε, το 67’, το παρακράτος φαινόταν να καταλύει το κράτος. Αλλά τα φαινόμενα απατούν μόνο όσους δεν έχουν ταξικό κριτήριο. Ποια είναι λοιπόν τα ταξικά διδάγματα που βγάζουμε από την ιστορική μας πείρα, για να μην ξαναζήσουμε τη φαρσοτραγωδία των απριλιανών και των ιδεολογικών τους απογόνων;

Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι τι ήταν αυτό που καθόρισε την επιβολή της χούντας, την αναγκαιότητα και τους σκοπούς της. Αν δε μοιραζόμαστε τις επαναστατικές ονειρώξεις των αριστεριστών ότι στην περίοδο των ιουλιανών η εξουσία κυλούσε στους δρόμους, περιμένοντας να απλώσουμε το χέρι και να την πάρουμε, πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν προέκυπτε η ύπαρξη κάποιας σοβαρής κι οργανωμένης απειλής για την αστική εξουσία –κι αυτό φάνηκε τις πρώτες μέρες της (εύκολης) επικράτησής της, που ήρθε κατ’ ουσίαν χωρίς αντίπαλο. Πόσο μάλλον που η πολιτική γραμμή του κόμματος εκείνη την περίοδο το ευνούχιζε, το άφηνε χωρίς κομματικές οργανώσεις και το καθιστούσε ουρά της ‘προοδευτικής-ριζοσπαστικής’ πτέρυγας του αστικού πολιτικού κόσμου.

Συνεπώς πρέπει να αναζητήσουμε βαθύτερα τα αίτιά της και να τα εξετάσουμε παράλληλα με το συναρτώμενο ερώτημα: τι ήταν αυτό που επέβαλε την πτώση της δικτατορίας; Η εξέγερση του πολυτεχνείου ήταν αναμφίβολα ηρωική στιγμή και κορύφωση της αντίστασης στην χούντα, αλλά απείχε αρκετά από το να γκρεμίσει το καθεστώς των συνταγματαρχών. Αυτό που όντως έκανε –κι είναι μια πολύτιμη συνεισφορά, που δεν ακυρώνεται- είναι πως έκαψε το χαρτί της φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος και την ‘ομαλή μετάβαση’ σε μια κουτσουρεμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία με περιορισμένες ελευθερίες και δικαιώματα
Μια κίνηση που με διαφορετικούς όρους και ζητούμενα θυμίζει ίσως τη σημερινή προσπάθεια της κυβέρνησης σαμαρά να αναβαπτιστεί στα δημοκρατικά ιδεώδη, όπου καμία θέση δεν έχει ο ναζισμός και τα άκρα, κτλ, κτλ.

Η αρχή και το τέλος της χούντας συνδέονται και με μια σειρά διεθνείς παραμέτρους: το πρώτο πείραμα μπανανίας στην ευρώπη, η κύπρος και ο αττίλας, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην περιοχή και η σύγκρουση με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Πρωτίστως όμως ήταν ένας ελιγμός για την καλύτερη διαχείριση της λαϊκής οργής, που θα καθίστατο πολύ επικίνδυνη αν γκρέμιζε με τη δυναμική της το απριλιανό καθεστώς. Ενώ με αυτή την ‘ομαλή μετάβαση’ (που θύμιζε εν μέρει τελετή παραλαβής-παράδοσης) η αστική εξουσία πρόλαβε τα χειρότερα και απέκτησε συγκυριακό πλεονέκτημα που το εξαργύρωσε με το περιβόητο δίλημμα «καραμανλής ή τανκς».

Που προσπαθεί να το αντιγράψει σα φάρσα και σήμερα με το αντίστοιχο «σαμαράς ή τάγματα εφόδου» -λες και δεν προέρχονται από την ίδια μήτρα- και με το σύγχρονο παπανδρέου να περιμένει στη γωνία. Κι είναι εντυπωσιακό πόσο εύκολα εγκλωβίζονται σε αυτά τα ψευδοδιλήμματα όσοι πίνουν νερό στο όνομα της (γενικής κι αφηρημένης) δημοκρατίας, κι αρνιούνται να θέσουν το πραγματικό δίλλημα της εποχής: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Ή όπως θα ‘λεγε και το λαϊκό στρώμα (που κοροϊδεύει την κοινωνία και δεν πρόκειται να γράψει ποτέ το τρίτο μέρος): χούντα του προλεταριάτου ή χούντα του αστάτου.

Αν κοιτάξουμε σήμερα ωστόσο τη διεθνή διπλωματική σκακιέρα, θα διαπιστώσουμε ότι η «πολιτική μόδα» των μπανανιών έχει αλλάξει και ότι οι σύγχρονες τάσεις είναι οι διάφορες πολύχρωμες επαναστάσεις του φέισμπουκ και του πληκτρολογίου, σαν τα λουλούδια της αραβικής (ή μήπως τσεχοσλοβάκικης;) άνοιξης και το αγωνιστικό προκάλυμμα της εκάστοτε δικτατορίας. Στα πλαίσια αυτά θα μπορούσε ίσως να μας προβληματίσει η αξιολόγηση του χαρακτήρα του κινήματος των αγανακτισμένων στις πλατείες, τα πειράματα κι οι βαθύτεροι στρατηγικοί σχεδιασμοί εκείνης της περιόδου.

Το πιο σημαντικό όμως, πέρα από τις εικασίες, είναι να καταλάβουμε πως σήμερα η αστική τάξη δε φαίνεται να έχει ανάγκη στο άμεσο μέλλον από κάποιο στρατιωτικό πραξικόπημα για να θωρακίσει την εξουσία της. Όχι γιατί έχει χωρίσει τα τσανάκια της από το φασισμό, αλλά ακριβώς εξαιτίας της σύγκλισης της αστικής δημοκρατίας με το φασισμό, η οποία συντελείται ραγδαία το τελευταίο διάστημα· ή με άλλα λόγια εξαιτίας του ταχύτατου εκφασισμού της αστικής δημοκρατίας εν καιρώ κρίσης, που δεν είναι τίποτα άλλο από τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Το σύστημα χρειάζεται δυνατή την χρυσή αυγή, ανεξάρτητα από το όνομά της και το φορέα που θα την εκφράζει πιο πιστά. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν οφείλουμε να εξετάσουμε και τη διαβόητη ντιρεκτίβα-συμβουλή από οθόνης του ινστρούχτορα μπάμπη προς την χρυσή αυγή να σοβαρευτεί. Κάποιοι λένε πως η δολοφονία του παύλου φύσσα και τα γεγονότα που ακολούθησαν ξεγύμνωσαν την πολιτική σκέψη του μπάμπη και τον ανάγκασαν σε πολιτική στροφή 180 μοιρών. Στην πραγματικότητα ωστόσο η σκηνοθεσία του μπάμπη δικαιώθηκε στο έπακρο, με έξοχες ερμηνείες από τους βασικούς πρωταγωνιστές. Η δημοκρατία νικά κι ενσωματώνει τους ‘εχθρούς’ της, η σοβαρή χρυσή αυγή καλείται να αφήσει στην άκρη τις ακρότητες των άκρων και να στηρίξει ανοιχτά το πολιτικό σύστημα, ενώ την ίδια στιγμή ο εγκληματικός βραχίονας του υπόκοσμου παραμένει στην υπηρεσία του συστήματος, όπως επίσης κι οι αιτίες που γεννάνε και θεριεύουν το φασισμό.


Κι έζησαν αυτοί δημοκρατικά κι εμείς φτωχότερα πανηγυρίζοντας για τη νίκη του κινήματος..

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι τι ήταν αυτό που καθόρισε την επιβολή της χούντας, την αναγκαιότητα και τους σκοπούς της."

Γενικα οι υλικοι οροι της κοινοβουλευτικης δημοκρατια με τον καιρο μου φαινεται οτι παυουν α ισχυουν. Οσο βεβαια και να την κουτσουρεψει δεν νομιζω οτι θα ειναι αρκετο για να εξακολουθησουν να εφαρμοζουν την πολιτικη τους.
Αργα η γρηγορα καποιο κινημα εστω και με ανεφικτα αιτηματα μαλλον ειναι αναποφευκτο να προκυψει και να αρχισει να χαλαει την σουπα. Ειναι ενα θεμα ποσο μπορουν να το ανεχθουν ή εστω και ποσο μπορουν να ανεχθουν να τους καθυστερησει μεχρι να το ενδωματωσουν.
Παντως στα πλαισια εε και τεσπα ελευθερης αγορα οι ελιγμοι ενσωματωσης δεν πολυ φαινεται να ειναι εφικτοι. Η αναγκη και η επιτακτικοτητα αμεσης εφαρμογης μιας πολιτικης σιγουρα ειναι βασικοι΄λογοι επιβολης μιας δικτατοριας.

Νομιζω μια μελλοντικη χουντα θα στηριχθει σε κατι τετοιο. Ετσι μου φαινεται τουλαχιστον τωρα.

υγ.Για την χουντα τοτε η αντισταση που προβαλε ο ελληνικος λαος η μαλλον η αδυναμια για αντισταση σε τανξ δεν νομιζω οτι ειναι ενδεικτικο της επιροης του ΚΚΕ στην κοινωνια.

υγ2.Ολα αυτα ειναι σε μεγαλο βαθμο γενικολογιες και νομιζω οτι χρειαζομαστε να προχωραμε ποιο συχνα απο το γενικο στο ειδικο ποιο συχνα α[π οτι το κανουμε.

χαμογελο

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Αφού τότε μάλλον δε ζούσες, Κάπταιν, αυτό "τι ήταν αυτό που καθόρισε την επιβολή της χούντας;", δείχνει καλή μελέτη εκείνης της εποχής, και μου ξυπνάει στη μνήμη θυελλώδεις συζητήσεις του '71.
Η γνώμη μου: Το "γιατί Χούντα;" θάπρεπε να αντικατασταθεί με το "γιατί όχι Χούντα;" Λυτά ήταν τα χέρια τους, ό,τι θέλανε κάνανε. Πάντα ο φασισμός, στις ποικίλες εκδοχές του, βολεύει καλύτερα τον Καπιταλισμό από οικονομικής πλευράς. [Και η "απελευθέρωση" του Κεφαλαίου επί χούντας παραμένει ακόμη ασυναγώνιστη τηρουμένων των αναλογιών...]. Το αν θα τον εφαρμόσουν είναι θέμα πολιτικών συσχετισμών. Και όποιος δεν είχε παρωπίδες τότε, τώβλεπε, πως σαν κόμμα, άρα και σαν λαϊκό κίνημα, είμασταν ξεβράκωτοι. Οργανωτικά, αλλά κυρίως, (όπερ και χείρον), ιδεολογικά. Και αντανάκλαση της ιδεολογικής γύμνιας ήταν η πεποίθηση, πως, για τον Καπιταλισμό, το ιδανικότερο εποικοδόμημα είναι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ξεχνώντας, πως απέχουμε πολύ πια από τα χρόνια του Ανταμ Σμιθ. Πεποίθηση, που βλέπουμε μια χαρά να επιβιώνει στην "Αριστερά", ενώ ευτυχώς υποχωρεί στο Κόμμα...
Tέσπα, αντίπαλος αξιόλογος στο εσωτερικό δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο η κοινή γνώμη, που, σε Δύση και Ανατολή, και μόλις ~22 χρόνια μετά τη φρίκη, ούτε να ακούσει ήθελε για δικτατορίες και φασισμούς, βάλε και τον Κευνσιανισμό, που ακόμη τότε μεσουρανούσε και σκόρπιζε απλόχερα "κοινωνικό κράτος", αρνητικό περιβάλλον λοιπόν. Ομως, αυτούς τους ενδοιασμούς των δυτικών "δημοκρατών" βραχυκύκλωνε εύκολα η ψυχροπολεμική προπαγάνδα για τον βλοσυρό επεκτατικό μπολσεβίκο, βάλε και την γεωστρατηγική θέση (είχε αρχίσει να σκάει και ο Σοβιετικός Στόλος έξω από τα Δαρδανέλια), την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι οι "δημοκράτες" περιορίστηκαν σε φραστικές καταδίκες. Αλλωστε, δεν έσπαγε και καμιά παρθενιά, στην Ιβηρική είχαν ξεμείνει ακόμη δυό δικτατορίες, από τον μεσοπόλεμο, "ξεχασμένες"....
Εγινε λοιπόν η Χούντα, ήρθε και ο Αγκνιου, πλάκωσε και το μονοπωλιακό κεφάλαιο, δόστου "ανάπτυξη", τότε έγιναν και οι πύργοι, που στέκουν σαν μπαμπούλες πάνω από την Αθήνα, ...αλλά η δουλειά σκάλωσε στις ενδοκαπιταλιστικές κόντρες και ήρθε καπάκι και η κρίση του '73, κι εκεί ...σκάτωσε! Οι δυτικοευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες δε βλέπανε με καλό μάτι την αμερικανική επέκταση στην Ελλάδα (και την Ευρώπη...), και θυμήθηκαν, πως γι αυτούς ο Κέυνς ήταν καλύτερος από τον Χάγιεκ. Ανέλαβαν λοιπόν οι σοσιαλιστές να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά, ρίξανε κάποια λεφτά για υποστήριξη αντιστασιακών, κλείνοντας προσωρινά τα μάτια ακόμη και σε κουμμουνιστές, κι έτσι, βρεθήκαμε, το '71, καμιά διακοσαριά "τσογλάνια" κύρια σε ΕΜΠ, Νομική-Φιλοσοφική και Εμπορική, να ξεκινάμε ανοιχτό κίνημα με μαζικούς όρους, όχι πια "βομβιστές" κι έτσι. Η γνώμη μου επίσης είναι, πως οι "δυτικοί" παρακινήθηκαν γιατί πολύ φοβήθηκαν, εκείνο, που μέχρι τότε δεν φοβούνταν: Το κόμμα, που μετά το '68 άρχισε να γίνεται και πάλι απειλητικό και επιθετικό. Η κάθοδος καθοδηγητικών στελεχών του "εξωτερικού" στην Ελλάδα, γνωστή και από τις αναπόφευκτες συλλήψεις, άρχισε να τους μυρίζει, πως κάτι "ψήνεται", κι έτρεξαν να προλάβουν. Αλλωστε, ήταν φανερό πως ανάμεσα στα "διακόσια τσογλάνια" υπήρχαν και πολλοί φρεσκο-οργανωμένοι κνίτες (άσχετο αν σήμερα οι περισσότεροι δε θέλουν ούτε να το θυμούνται...), που θύμιζε πολύ το "οκνίτες", προς φρίκη των ασφαλιτών και των αλήστου μνήμης Λαμπράκη-Κωνσταντόπουλου (του Σάββα, όχι αυτουνού του κεφτέ). Και ήταν πολύ πιο πλατειά η διάχυτη, μη οργανωμένη, επιρροή του ΚΚΕ, που περιβαλλόταν και με την αχλύ ενός ολοζώντανου μύθου. Να θυμίσω, πως το '72-'73 έκαναν την εμφάνισή τους στον μαζικό αντιδικτατορικό αγώνα και οι οικοδόμοι του αλησμόνητου Τερζάκη, και ήταν σκέτο ΚΚΕ αυτοί... Πάνω από την Ελλάδα πλανιόταν το φάντασμα του ΚΚΕ. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, κι όπως είπα, ήρθε καπάκι και η κρίση το '73 και την έστειλε την Χούντα.
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Να προσθέσω, πως την πρόσεχαν ιδιαίτερα την Ελλάδα γιατί συνόρευε με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και τυχόν επανάσταση μπορούσε να υποστηριχτεί από την ΕΣΣΔ, με πολύ καλύτερους πια όρους από το '47-'49. Τώρα υπήρχε στρατιωτική ισορροπία, και το μόνο αντίμετρο, ο πυρηνικός πόλεμος, ήταν πολύ βαρύ, ένας δε συμβιβασμός, αλα Κούβα (="ούτε ΝΑΤΟ-ούτε Βαρσοβία", που φώναζαν οι Εκκετζήδες τότε!), δε συζητιόταν από τους ιμπεριαλιστές, γιατί θα έκανε την Μέση Ανατολή μαλλιά-κουβάρια καθώς θα ανάγκαζε το ΝΑΤΟ να τραβηχτεί πίσω από την Σικελία. Αντίο Τουρκία-Περσία-Ισραήλ, αντίο Αραβία, αντίο πετρέλαια, μήπως και αντίο Καπιταλισμός; Παίχτηκαν πολλά τότε...
Το ρεζουμέ είναι, όπως σωστά υπογραμμίζεις, πως το κίνημα, και βασικά το ΚΚΕ "εξ", τότε ακύρωσαν την "φιλελευθεροποίηση", (που υποστήριζαν και οι "ρηγάδες" της ΕΑΔΕ, πολιτικοί πρόγονοι του Ανταρσυριζοπασόκ, μην ξεχνιόμαστε....)και εξεβίασαν, εκ των ενόντων, μια πιο μαχητική λύση, που βασικά συμπυκνώθηκε στην ντε φάκτο νομιμοποίηση του ΚΚΕ, μια που η "αποχουντοποίηση" έμεινε στα χαρτιά. Συγκριτικά, την ίδια περίπου εποχή, η φιλελευθεροποίηση του φρανκισμού πέρασε άνετα στην Ισπανία, με τις ευλογίες της Ντολορές Ιμπαρούρι (και των φοβερών-τρομερών ισπανών αναρχικών, που ήδη από το '39 είχαν γίνει κότες και σήμερα επανδρώνουν όλα τα αστικά και μικροαστικά η αποσχιστικά κινήματα), ενώ στην Πορτογαλία το ΚΚ του Αλβάρο Κουνιάλ αιφνιδίασε τους πάντες, Ιμπεριαλισμό και μικροαστούς, διαβρώνοντας τον φασιστικό στρατό και αχρηστεύοντας έτσι το βασικότερο εργαλείο καταστολής της αστικής τάξης. Η επανάσταση, που φυσικά ακολούθησε, πολεμήθηκε με απίστευτη λύσσα κύρια από τους "συντρόφους" της ευρωκομμουνιστές, αλλά και από τους πορτογάλλους μικροαστούς, και πνίγηκε εν τη γενέσει της...
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Το "γιατί όχι Χούντα" λοιπόν του ΄67, έγινε "αρκετά με την Χούντα" το '73, και η πρωτοβουλία των άμεσων κινήσεων ανήκε στους αστούς-έτσι στρώσαμε (ήδη από τον "Λίβανο", που δεν καταφέραμε να ανατρέψουμε το '49) έτσι θα πλαγιάζαμε. Και το "Πολυτεχνείο" θα πείς, τι ρόλο έπαιξε; Ηταν κλασσική περίπτωση "συμπαράταξης" (αναγκαστικής...) κομμουνιστών με μικροαστούς. Καθένας είχε τις προοπτικές του, και γίνονταν συμβιβασμοί. Αυτοί βιάζονταν για μια γρήγορη "ανατροπή" της Χούντας, (όπως καληώρα, τώρα βιάζονται για μια γρήγορη ανατροπή του Σαμαρά, η σε παραλλαγή, με "μεταβατικό πρόγραμμα") σε καπιταλιστικά πλαίσια κι ας μην τώλεγαν ρητά. Τότε αντισοβιετισμός σήμαινε καπιταλισμός, έστω και γιουγκοσλάβικος, όλοι τώξεραν. Εμάς μας ξύνιζε να χαθεί τέτοια ευκαιρία αποσταθεροποίησης του αστικού καθεστώτος χωρίς ουσιαστικά επαναστατικά κέρδη, θέλαμε βαθύτερη δουλειά ζύμωσης, ίσως γιατί ψυχανεμιζόμασταν, πως αυτό, που θα προέκυπτε τελικά με τις βιασύνες (συνήθως προβοκαρισμένες, η "Πανσπουδαστική Νο8" είχε απόλυτο δίκηο επί της ουσίας) θα ήταν ένας "Ανδρέας", όπερ και εγένετο. Το "Πολυτεχνείο" δεν έρριξε την Χούντα, απλά ήταν η μοιραία, και γι αυτό τελευταία, εκδήλωση ενός κινήματος, που έκοψε τις γέφυρες Μαρκεζίνη-Παρτσαλίδη-Βασιληά, χωρίς, εξ αιτίας του "Πολυτεχνείου", να δίνει λύση. Το κίνημα τις έκοψε, και μάλλον τις είχε ήδη κόψει τον Νοέμβριο του '73, η ΕΑΔΕ και οι αστοί το είχαν χάσει αυτό το παιχνίδι. Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει από την άλλη, ότι μετά το "Πολυτεχνείο" και μέχρι τις 24 Ιουλίου 1974, ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΙΑ ΜΑΖΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. Νέκρωσαν τα πάντα και ξαναγυρίσαμε σε μια κατάσταση όπως πριν το '71, τρόμου και βασανιστηρίων, αλλά σε ακόμη βαθύτερο χάσμα με τον Λαό, λόγω και της σφαγής της 17ης, που αδυνάτισε τα μικροαστικά ερείσματα της χούντας. Η όπως-όπως εκπαραθύρωση της χούντας έδοσε τέλος σε μια εκκρεμότητα, που οι αστοί δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να παραταθεί και αυτό συνδυάστηκε με την καταστροφή της Κύπρου. Ισως η 8-μηνη παράταση της εκκρεμότητας να σχετίζεται με τις λεπτομέρειες του διαμελισμού της Κύπρου. Ο καθένας πήρε ό,τι μπορούσε: Οι Αμερικανοί την "Κύπρο", οι Ευρωπαίοι την "Μεταπολίτευση" στην Ελλάδα, οι έλληνες μικροαστοί και οι αστοί τον Παπαντζή ΙΙ, όλοι μαζί την ακεραιότητα του ΝΑΤΟ, όλοι ευχαριστημένοι.
Συμπέρασμα; Το προλεταριάτο να μην ελπίζει σε συμμαχίες με πολιτικούς εκπροσώπους των μικροαστών. Η Επανάσταση θα γίνει κόντρα και σ' αυτούς η θα είναι αντ-επανάσταση. Αν σήμερα μπορούν να βγάλουν έναν παπαντζή ΙV μόνοι τους, ακόμη καλύτερα, και να τον λουστούν μόνοι τους. Αν δεν μπορούν, ας στριγγλίζουν σαν γεροντοκόρες. Η ελπίδα αυτή την φορά δεν πρέπει να πεθάνει, ξέρουμε πια τόσα και τόσα.
Και όσο για την επικαιρότητα, να θυμώμαστε πως η Χρυσαυγή είναι Φασισμός, αλλά ο Φασισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο από την Χρυσαυγή. Και δεν είναι καν σίγουρο, πως θα απαλλαγούμε, έστω κι από αυτήν....

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Χαμόγελε, όντως η αντίσταση που προβλήθηκε τότε δεν ήταν ενδεικτική της επιρροής του κόμματος, αποτύπωνε όμως τις αυταπάτες και τα αδιέξοδα της γραμμής του.
Οι θεωρητικές γενικεύσεις χρειάζονται για να ειδικεύουμε επί στέρεας βάσεως Αλλιώς θα είμαστε σαν το ανέκδοτο με τους αναρχικούς μπαχαλάκηδες.
-Είσαι για ένα ντου;
-Πού και πότε;
-Ε άμα αρχίζεις τις θεωρητικολογίες..

Πολύ καλή ανάλυση σεχτάρ, δεν ξέρω αν εξαντλεί το θέμα αλλά σίγουρα θα αξιοποιηθεί τις μέρες της επετείου.