Για το 3ο Συνέδριο του ΝΑΡ

Σε αυτό το ρεύμα που στα δυο έχει σχιστεί…

Πριν από οτιδήποτε άλλο , η κε του μπλοκ οφείλει να ξεκινήσει με μια βασική παραδοχή: το τελευταίο διάστημα βρίσκεται μακριά από την πατρική εστία και το πριν που αγοράζει σταθερά ο άβερελ. Συνεπώς δεν παρακολουθεί πολύ στενά τις προετοιμασίες, το διάλογο και τις διεργασίες εν όψει του τρίτου συνεδρίου του ρεύματος, που ξεκινάει την παρασκευή. Επειδή όμως ουδέν κακό αμιγές καλού, αποφεύγω τουλάχιστον να εκνευρίζομαι συχνά με κάποια κείμενα σαν κι αυτό για την …υπόθεση μπογιόπουλου (το περιβόητο μπογιό-gate) που παίρνει ως αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης τις ρουφιανιές του σταυρόπουλου στο βήμα. Και να φανταστείς πως ο σκαμνάκης είναι από τις ήπιες περιπτώσεις αντικουκουεδίλας στην εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς, χωρίς δείγματα χυδαίας γραφής μέχρι τώρα.

Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι πως η κε του μπλοκ έχει απομακρυνθεί και ψυχολογικά από την περίοδο που έβρισκε ενδιαφέρον στην κριτική-πολεμική στον πολιτικό λόγο και τα επιχειρήματα του χώρου –κάτι που αποτυπωνόταν εν μέρει στα κείμενα, το αναγνωστικό κοινό και τα σχόλια του μπλοκ. Συνεπώς η σημερινή εισήγηση μπορεί να έχει τα πλεονεκτήματα της απαραίτητης αποστασιοποίησης, αλλά και όλα τα μειονεκτήματα που μπορεί να προκύπτουν από αυτήν την απόσταση –πχ έλλειμμα ‘εσωτερικής πληροφόρησης’.

Ας επιμείνουμε λίγο ακόμα σε αυτό το σημείο. Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός πως έχουν αυξηθεί στο ρίζο και την κομεπ οι αναφορές κι η κριτική σε θέσεις και πρακτικές του εξωκοινοβουλίου –ενώ παλιότερα αναφέρονταν από σπάνια ως ποτέ. Αυτό από την πλευρά της ανταρσύα πχ εκλαμβάνεται ως αποτέλεσμα πίεσης που ασκεί στις γραμμές μας η δική τους γραμμή για τα μεταβατικά αιτήματα και καρπός της ανάγκης της βάσης για πειστικές εξηγήσεις για τη σεχταριστική τακτική της ηγεσίας, την άρνηση για κοινή δράση, κοκ. Αυτή η λογική βέβαια εντάσσεται αρμονικά στη λογική «μονά-ζυγά δικά μας» που αναλύσαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση. Αν κάποιος μας ασκεί κριτική, πάει να πει πως έχει θορυβηθεί κι ενοχλείται από την παρουσία μας, γι’ αυτό και μας επιτίθεται, για να φανατίσει και να συσπειρώσει τον κόσμο του. Αν πάλι δε μας δίνει σημασία και τον αφήνουμε αδιάφορο, βρε καλώς το λέω το πάθος το παράφορο. Φως φανάρι πως αποσιωπά τις θέσεις μας γιατί φοβάται να αντιπαρατεθεί ανοιχτά με αυτές. Κορώνα κερδίζουμε, γράμματα χάνουν οι άλλοι.

Προσωπικά δίνω πάντως μια τελείως διαφορετική εξήγηση, που έχει να κάνει με τη μετατόπιση όλου σχεδόν του πολιτικού φάσματος προς τα δεξιά. Για να το θέσω πιο απλοϊκά, από τη στιγμή που ο σύριζα πχ γίνεται το νέο πασοκ, η αντιπαράθεση μαζί του δεν αποτελεί ιδιαίτερη πρόκληση για το μέσο σφο, ούτε έχει και τόσο ενδιαφέρον στην τελική. Οπότε δημιουργείται ένα κενό και ένα περίσσευμα που πρέπει να διοχετευτεί κάπου. Κι αυτό το κάπου είναι η ανταρσύα –που επίσης έχει μετατοπιστεί δεξιά κατά τη γνώμη μου. Αν λοιπόν το ενδιαφέρον για κάποιους συντρόφους είναι πως έχουν βρει έναν καινούριο σύριζα να αντικαθιστά τον παλιό για να παίζουν, για μένα αυτός ακριβώς είναι λόγος που ατόνησε το δικό μου ενδιαφέρον και έχω σταματήσει να παρακολουθώ στενά τα τεκταινόμενα στον χώρο.

Υπάρχει όμως ένα ακόμα σημείο, που είναι ίσως και το πιο σημαντικό σχετικά με τις θέσεις και τις προγραμματικές επεξεργασίες του ρεύματος. Για ποιο λόγο να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με τις θέσεις (κείμενο εργασίας τέλος πάντων) και την απόφαση του συνεδρίου του ναρ, απ’ τη στιγμή που δεν επηρεάζουν ιδιαίτερα τα μέλη του στον τρόπο που συγκροτούν το δικό τους πολιτικό λόγο και εκθέτουν τις προσωπικές τους απόψεις;

Θα αλλάξει πχ τίποτα στον πολιτικό λόγο του πι-πι που θέλει λαϊκό μέτωπο και αριστερή κυβέρνηση γύρω από το σύριζα, γιατί αλλιώς θα μας ξεπεράσουν τα γεγονότα –όπως λέει στο τελευταίο βιβλίο του; Μήπως θα επηρεαστεί στο παραμικρό ο βαθιά συστημικός λόγος του δελαστίκ –ο οποίος έχει τουλάχιστον, σε αντίθεση με τον πι-πι, αρκετή κουκουέ παιδεία από το διεθνές ρεπορτάζ του ρίζου, για να ξεχωρίζει μια ιμπεριαλιστική επέμβαση από μια γνήσια λαϊκή εξέγερση, όπως στην περίπτωση της λιβύης; Και με τι θα ‘ρθει σε επαφή ο περισσότερος κόσμος; Με τις επίσημες αναλύσεις του ναρ ή με αυτές του πι-πι και του δελαστίκ;

Μήπως πάλι θα αλλάξει τίποτα στον γεροντοέρωτα του μπιτσάκη για την παναριστερά και την κυβερνητική προοπτική; Δεν είναι φανερό πως με τις δηλώσεις του και τις συνεντεύξεις του εκθέτει τον εαυτό του –που στα γεράματα ξαναέθεσε το ερώτημα «ρήξη ή ενσωμάτωση» για να απαντήσει το δεύτερο- όσο και τους συντρόφους του στο ρεύμα που προσπαθούν να τον υπερασπιστούν δικαιολογώντας κάθε φορά τα ασυμμάζευτα;

Πώς μπορεί να πάρει κανείς στα σοβαρά την ίδια τη λειτουργία και το καταστατικό του ναρ, που προβλέπει διεξαγωγή συνεδρίου τουλάχιστον κάθε τρία χρόνια (τρώει σκόνη το καταστατικό του κκε που τα προβλέπει ανά τετραετία) ενώ στην πράξη καταστρατηγείται και τα συνέδρια γίνονται περίπου ανά οκταετία; Φέτος μάλιστα έσπασε για ένα μόλις μήνα η ακολουθία (ίδρυση το 90’, πρώτο συνέδριο το 98’, δεύτερο το 06’, τρίτο δεκέμβρη του 13’ αντί για το 14’) που συνέπιπτε χρονικά με κάθε δεύτερο μουντιάλ.

Τα ίδια περίπου ισχύουν και στο μετωπικό σχήμα της ανταρσύα, όχι μόνο στο οργανωτικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Γιατί να πάρει κανείς τοις μετρητοίς το πολιτικό πλαίσιο και τις αποφάσεις της ανταρσύα, πχ για το ζήτημα των συμμαχιών και της συμπόρευσης, εφόσον δεν το σέβονται ούτε οι ίδιες οι συνιστώσες της κι επιμένουν να καταθέτουν σε κάθε ευκαιρία από την αρχή –όπως τώρα στη συζήτηση με το μέτωπο του αλαβάνου- τη δική τους αντίληψη για το μέτωπο και την τακτική του;

Μου είχε πει σε κάποια φάση ο μήτσος από το φυσικό, όταν ήταν στο φόρτε της η συζήτηση για το χρέος, ότι στην αντιπαράθεση με τους κνίτες τότε, μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα ίδια ακριβώς αντεπιχειρήματα που είχε κατά της χαρι-τάσης στο εσωτερικό του ρεύματος. Εγώ πάλι θα έλεγα ότι οι σημερινοί σύμμαχοι του ρεύματος (και κάποια μέλη του) μπορούν να χρησιμοποιήσουν εναντίον του τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που έχει το ναρ στην κριτική κατά του κκε. Να του αντιστρέψουν δηλ μπούμερανγκ τα δικά του επιχειρήματα.

Όταν η συζήτηση περιορίζεται σε απλοϊκά σχηματικά δίπολα (καταστροφικός σεχταρισμός ή ενότητα και κοινή δράση) γιατί να μη συμπεριλάβει κι εσένα στο κάδρο του σεχταρισμού, που δεν ανοίγεις την αγκαλιά σου στο σφο αλαβάνο; Όταν πάλι έχεις επιχειρηματολογήσει εξαντλητικά για τη δυνατότητα αυτονόμησης του αιτήματος της αποδέσμευσης από την εε, γιατί να μη γίνει το ίδιο και για το νόμισμα, την ελε ή την παύση πληρωμών, αντί να τα μεταθέτουμε όλα σε ένα απώτερο μακρινό μέλλον; Αφού θέλουμε νίκες στο σήμερα.

Μπορεί κάποιος να αντιτείνει ότι το ρεύμα έχει πραγματοποιήσει στο ενδιάμεσο δύο ενδιαφέρουσες θεματικές συνδιασκέψεις (για την κρίση και το επαναστατικό υποκείμενο), πλούσιες εκδηλώσεις –αν και με ένα μεταμοντέρνο πολυσυλλεκτικό κριτήριο στο όνομα της ελεύθερης αναζήτησης- και έχει αναπτύξει αξιόλογη δραστηριότητα για τα δεδομένα του χώρου. Ή ότι με αυτό το συνέδριο αφήνει πίσω του τα αμαρτήματα του παρελθόντος (πιθανόν και το όνομά του) και θέτει τις βάσεις για την ανασυγκρότησή του σε κόμμα με σύγχρονα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Συνεπώς χρειάζεται μια πιο σοβαρή προσέγγιση του συνεδρίου.

Ο σεβασμός ωστόσο, ακόμα κι ο στοιχειώδης, πάει πακέτο με τη (στοιχειώδη) σοβαρότητα. Είναι λοιπόν πρωτίστως θέμα αυτοσεβασμού για το ρεύμα και τα μέλη του να αντιμετωπίσουν σοβαρά όσα εκθέτουν κι ακυρώνουν την προσπάθειά τους –αν υποθέσουμε πως έχουν την πολιτική βούληση να το κάνουν. Κι ύστερα να μιλήσουμε σοβαρά σε νέα βάση και για τις σοβαρές πολιτικές διαφωνίες μεταξύ μας.

Έτσι δεν είναι Ούτε Καν;