Καταδίκη του φασισμού απ’ όπου κι αν προέρχεται

Διάβαζα χτες βράδυ στα αδελφά ιστολόγια της κόκκινης μπλογκόσφαιρας και τα σχόλια των σφων αναγνωστών για την περίεργη δολοφονία των δυο χρυσαυγιτών στο νέο ηράκλειο. Προφανώς κι είναι ύποπτα τα κίνητρα της δολοφονίας, αλλά δυσκολεύομαι να συμμεριστώ τον επιθετικό προσδιορισμό «περίεργη», γιατί δε βρίσκω τι θα μπορούσε να μας ξαφνιάσει και να μας παραξενέψει σε αυτήν την περίπτωση.

Υπάρχει κανείς που πίστευε πως θα μας άφηναν να πάρουμε ανάσα και να ανασυνταχθούμε; Πως δε θα προσθέτονταν αλυσιδωτά νέα επεισόδια στη θεωρία των δύο άκρων για να τη δέσουν; Ή μήπως αμφέβαλλε κανείς για την αξιοποίηση του θέματος λίγα 24ωρα πριν την πανεργατική απεργία στις 6 νοέμβρη από τον τηλεοπτικό καθεστωτικό εσμό, που σαν έτοιμος από καιρό έβγαλε άμεσο πόρισμα περί τρομοκρατικού χτυπήματος -«όπως δείχνουν όλες οι ενδείξεις» (μα ποιες είναι τέλος πάντων αυτές οι ενδείξεις; Θα μας πει κανείς κάτι που να στέκει, πέρα από την ώρα και τη χρήση όπλων;)

Περισσεύει νομίζω να επισημάνουμε τα φάλτσα της παπαγαλικής δεοντολογίας, γιατί θα ήταν σα να ληστεύαμε εκκλησία –όχι μόνο με την έννοια πως είναι πολύ εύκολο, αλλά γιατί η εκκλησία διαθέτει αμύθητη περιουσία· και όσα κι αν κλέψει κανείς, πάλι λίγα θα ‘ναι. Αρκεί μια απλή σύγκριση με την περίπτωση της δολοφονίας του παύλου φύσσα, που ακόμα και την επόμενη ημέρα, κάποια κανάλια την παρουσίαζαν ως ποδοσφαιρικό καβγά. Ενώ εδώ δεν είδαμε κανένα τέτοιο αποπροσανατολιστικό συνειρμό, πχ με το σημερινό ντέρμπι στη λεωφόρο και το συνδεσμιακό πόλεμο μεταξύ χούλιγκαν με σχεδόν μαφιόζικες μεθόδους. Ούτε καν εξετάστηκε η πιθανότητα ρε παιδί μου.

Κι ενώ ο προφανής άμεσος συνειρμός, βάση της πρώτης εικόνας, των γεγονότων και του τρόπου της εκτέλεσης, παρέπεμπε σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών του υποκόσμου μεταξύ νονών της νύχτας, όπου έχουν εμπλακεί διάφορα χρυσαυγίτικα μπουμπούκια, ως έμμισθοι μπράβοι που πουλάνε προστασία, οι ασώματες κεφαλές στα παράθυρα το απέκλεισαν κατηγορηματικά. Κι αποφάνθηκαν με το γνωστό εισαγγελικό ύφος, ως ειδικοί εμπειρογνώμονες, αυτόπτες μάρτυρες κι ιατροδικαστές ταυτόχρονα πως είναι πολιτική δολοφονία με… οσμή τρομοκρατίας –κι όχι με την μπόχα του υπόκοσμου, που τόσο καλά ξέρουν να αναγνωρίζουν και να σκεπάζουν.

Ας μη μας εκπλήσσει ούτε αυτό. Το τελευταίο διάστημα που είχαν φορέσει τον αντίφα δημοκρατικό τους μανδύα, τα καθεστωτικά μμε προχωρούσαν σε συγκλονιστικές αποκαλύψεις που γκρέμιζαν από τα σύννεφα αθώες, ανυποψίαστες συνειδήσεις: οι χρυσαυγίτες εξαπέλυαν πογκρόμ εναντίον μεταναστών (αλλά πουλούσαν προστασία σε μικροπωλητές και το παρεμπόριο). Οι χρυσαυγίτες οργανώνονταν σε τάγματα ασφ… εε εφόδου κι εκπαιδεύονταν από στελέχη της οργάνωσης. Ώστε έτσι; Ποιος να το ‘λεγε;

Ελάχιστοι όμως ασχολήθηκαν (κι αυτοί το πέρασαν σε δεύτερο πλάνο) με τις υπόγειες δουλειές του μιχαλολιάκου, τη σύνδεση της χρυσής αυγής με τον υπόκοσμο, τα νυχτοκάματα των μελών της και πάει λέγοντας. Αυτά είναι θέματα που κάνουν τζιζ και τα αφήνουν συνειδητά στο περιθώριο –μαζί με τους εμπλεκόμενους- ως κοινά μυστικά που όλοι γνωρίζουν, αλλά δεσμεύονται από την ομερτά, για να μη μιλήσουν.

Όταν βγαίνουν λοιπόν με πομπώδεις, κακότεχνους λεονταρισμούς τα κυβερνητικά στελέχη να μας πουν για το μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο και τους ενόχους που θα πληρώσουν όσο ψηλά και σε όποιον χώρο κι αν βρίσκονται (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;), είναι πραγματικά να γελάει κανείς, που θα έλεγε και ο συχωρεμένος ο φίλιππας. Γιατί ο υπόκοσμος της νύχτας είναι ουσιαστικά παρα-κράτος εν κράτει, χειροπι-αστό παράδειγμα για την όσμωση και την αγαστή συνεργασία κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών.

Είναι όπως θα ‘λεγε κι ο ποιητής, όμορφος υπόκοσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος· καθαγιασμένος από τους νόμους της αγοράς και το μέγιστο δυνατό κέρδος. Κι η πάταξή του θα ήταν ο στοιχειώδης, αστικός εκσυγχρονισμός που καμία, μα καμία αστική δημοκρατία στον κόσμο δε θα μπορούσε να αντέξει και να σηκώσει. Γι’ αυτό εφευρίσκει για να παρηγορεί το ευρύ κοινό υπερήρωες σαν το λούκι λουκ, τον μπάτμαν και το σούπερμαν, που τα βάζουν με το οργανωμένο έγκλημα και πατάσσουν τη διαφθορά.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που κάνουν λόγο με τυφλή (σαν τη δικαιοσύνη) σιγουριά περί τρομοκρατίας. Δεν είναι καθόλου τυχαία επιλεγμένη η λέξη και η λειτουργία της, ως έννοια και περιεχόμενο. Τι εστί τρομοκρατία; Τρομοκρατία είναι να λειτουργεί κανείς υπό το κράτος του φόβου, να τρέμει τον ίσκιο του, να φοβάται να εκτεθεί και να αντιδράσει, και να λουφάζει φιλήσυχα στο καβούκι του.

Λαός φοβισμένος, πάντα ηττημένος και χαμένος από χέρι.

Τρομοκρατία είναι λέει τα παιδιά με τις μαύρες κουκούλες, που χρεώνονται ύπουλα στο κίνημα, ενώ δεν έχουν καμία σχέση με αυτό και με τις πρακτικές του. Οι πυρήνες που νομίζουν πως κλονίζουν το σύστημα και κάνουν το κράτος να τρέμει, ενώ στην πραγματικότητα στερεώνουν την εξουσία του και το ξελασπώνουν.

Ήδη χτες σε ένα δελτίο έγινε ειδική αναφορά στις λαϊκές αντιφασιστικές διαδηλώσεις στην περιοχή, όχι για να τις ταυτίσουν με τους δράστες του εγκλήματος (προς θεού) αλλά για να εξηγήσουνε τους λόγους που η χρυσή αυγή ζητούσε αστυνομική προστασία (πόση ακόμα;) έξω από τα γραφεία της.

Τρομοκρατία εν κατακλείδι είναι η κοινή δράση κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών, η οποία σκορπίζει απλόχερα «φόβο και θεάματα» ή αλλιώς «νόμο και τάξη» κατά το νέο επίσημο δόγμα. Το παρα-κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης.

Η ουσία είναι πως η χρυσή αυγή παίρνει το φιλί της ζωής για να καταστεί εκ νέου συμπαθής και να επανασυσπειρώσει έναν κόσμο, τη στιγμή που βρισκόταν στην αφάνεια κι έβλεπε να αποδομείται η με τηλεοπτικούς όρους δημοφιλία της. Και εννοώ την χρυσή αυγή συνολικά –κατά το ‘όλον πασόκ’ που λέμε- κι όχι τη σοβαρή πτέρυγα ή την πιο.. ασόβαρη εκδοχή της. Εξάλλου μόνο σοβαροφανείς αστοί αναλυτές κάνουν αυτό τον τελείως ασόβαρο διαχωρισμό.

Δεν ξέρω αν κάποιοι φωστήρες δημοσιολόγοι με προοδευτικό πρόσημο θα θέσουν πάλι το ερώτημα του κλουζώ «ποιος ωφελείται από τη δολοφονία;», μπλέκοντας στις σκοτεινές ατραπούς του μυαλού τους. Πρέπει όμως να είμαστε προετοιμασμένοι για ένα νέο γύρο απ’ όλα, με θεωρία των άκρων, τον εμφύλιο που έρχεται και το στιβαρό χέρι του νόμου και της πολιτείας που θα μας σώσει απ’ αυτές τις συμπληγάδες, καταδικάζοντας γενικά και αφημερημένα τη βία –πλην της έννομης κρατικής βεβαίως-βεβαίως.

Γι’ αυτό πρέπει να παραμείνουμε σε εγρήγορση κι επαγρύπνηση, όπως μας καλούσε προ ημερών στο κλείσιμό του ένα άρθρο του λεκάτη στο ριζοσπάστη. Να καταδικάσουμε το φασισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται: από το παρακράτος, από οθόνης ή από το ναό της δημοκρατίας και την κυβέρνηση. Και να δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα περιφρουρώντας την απεργιακή κινητοποίηση της τετάρτης, πως οι προβοκάτσιες και η θεωρία των άκρων δεν περνάνε στο οργανωμένο ταξικό κίνημα, ό,τι κι αν δοκιμάσουν.