Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Ο καλός μπάτσος

Οι μπάτσοι δεν είναι του λαού παιδιά. Δηλ είναι, γιατί κυρίως φτωχόπαιδα πάνε σε τέτοιες δουλειές και δεν υπάρχει κάποιος που να έχει λυμένο το βιοποριστικό και να τις κάνει για ευχαρίστηση. Τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε, όπως φώναζε ο κόσμος στις πορείες. Άλλο αν στην πορεία (τους) μαθαίνουν να το ευχαριστιούνται κιόλας σαδιστικά.

Δεν μπορούμε λοιπόν βάση θέσης και του ρόλου που καλούνται να παίξουν να υπολογίζουμε πως θα συμπεριφερθούν σύμφωνα με την καταγωγή τους. Δεν είναι δηλ σαν τους φαντάρους, που μπορεί την κρίσιμη ώρα να περάσουν μαζικά με το μέρος μας και ν’ απειθαρχήσουν στις διαταγές των ανωτέρων τους. Και δεν είναι τυχαίο πως στο πολυτεχνείο, όταν έριξε την πύλη το τανκ, οργίασαν οι ασφαλίτες, ενώ μες στους στρατιωτικούς μπορεί να ‘ταν και πιο μετριοπαθή στοιχεία με στοιχειώδη αξιοπρέπεια που έσωσαν κάποιους φοιτητές απ’ το ξύλο και τη σύλληψη.

Θα μου πεις, (ακόμα) παλιότερα, υπήρχαν κάποιοι δικοί μας –ή απλώς έντιμα στοιχεία- και στην χωροφυλακή. Αλλά ο κρατικός μηχανισμός εξελίσσεται και διορθώνει τα αδύναμα σημεία του. Το ίδιο έκανε και με το πολυτεχνείο. Τότε δεν υπήρχαν ματ. Αυτά δημιουργήθηκαν επί… δημοκρατίας. Κι ο δοτός πρωθυπουργός της (πειραματικής φιλελευθεροποίησης της) χούντας μαρκεζίνης είχε πει πως αν η κυβέρνησή του είχε στη διάθεσή της τέτοιες μονάδες, δε θα χρειαζόταν η επέμβαση του στρατού για να αποκαταστήσει την τάξη. Διόλου τυχαία λοιπόν η οργάνωση (κνε) είχε από τα πρώτα της συνέδρια ως θέση και στόχο πάλης την κατάργηση των ματ.

Οι αναρχο-μπάχαλοι βέβαια στοχοποιούν φετιχιστικά το όργανο της τάξης ή γενικά το κράτος, χωρίς να εμβαθύνουν πολύ στο ζήτημα ποια είναι τέλος πάντων αυτή η τάξη που αποκαθιστούν τα ματ (μονάδες αποκατάστασης της τάξης). Απ’ αυτόν τον χώρο βγήκε και το σύνθημα «μπάτσος καλός μόνο νεκρός» που απαντάει και στο κλισέ αστυνομικό κόλπο του καλού και του κακού μπάτσου στις ανακρίσεις.

Ο μαγικός κόσμος της τηλεόρασης διορθώνει το κλισέ από την ανάποδη, παρουσιάζοντας μια ειδυλλιακή εικόνα του καλού και του (ακόμα) καλύτερου μπάτσου. Η μικρή οθόνη είναι γεμάτη από ήρωες μπάτσους, ευαίσθητους μπάτσους, μπάτσους ατακαδόρους, μπάτσους γαμάτους, μπάτσους cool, μπάτσους πρότυπα προς μίμηση. Κι έτσι κατορθώνει να εξοικειώσει εν μέρει το κοινό της με τον αστυνόμο, να τον καταστήσει κομμάτι της καθημερινότητας, έναν από εμάς, συμπαθή σε τελική ανάλυση.
Οι μπάτσοι είναι φίλοι μας…

Η κε του μπλοκ κάνει σήμερα μια σχετική αναδρομή στις τηλεοπτικές –κι όχι μόνο- αναμνήσεις της από φιγούρες μπάτσων με τέτοιες κι αλλιώτικες περιπτώσεις.

Ο πρώτος μπάτσος που συμπάθησα ήταν ο βασιλιάς της γκάφας αστυνόμος σαΐνης. Μαζί και τον επιθεωρητή κουίμπι που την πατούσε με κάθε πιθανό τρόπο με τα χαρτάκια που αυτοκαταστρέφονταν σε δέκα δευτερόλεπτα. Αν και θα ήθελα να δω κι ένα εναλλακτικό φινάλε με μια νίκη του μαντ –όπως σε κάποιους είχε γίνει απωθημένο να πιάσει επιτέλους ο γούλι κογιότ το αναθεματισμένο μιτ-μιτ κι είχαν πληρώσει κιόλας για να γυριστούν τέτοια επεισόδια. Η πραγματικά αντιπαθής στην όλη υπόθεση ήταν μάλλον η ανιψιά του πένι, με το γκατζετάκι που νικούσε τα πάντα.
Σήμερα το χιούμορ του σαΐνη μου φαίνεται προφανώς παιδικό και ξεπερασμένο. Αλλά αυτό που δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω είναι οι φοβερές φωνές της μεταγλώττισης και η μουσική από το σήμα έναρξης –και στις δύο ελληνικές του εκδοχές.

Σχέδιο κι αίσθημα ευθύνης. Αστυνόμος σαΐνης…

Στην κατηγορία των παιδικών συμπεριλαμβάνεται το μίκυ μυστήριο, στην πιο συμπαθητική εκδοχή ενός γενικά αντιπαθητικού ποντικού, ο αστυνόμος της φρουτοπίας με τη φωνή του τάσου κωστή και το δίδυμο της συμφοράς με τους αξιαγάπητους αδελφούς ντιμπόν από τον –όχι το ίδιο αξιαγάπητο- τεν-τεν. Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγεται μάλλον ο ρόμποκοπ και ο υπαστυνόμος ρεξ, που πήρε μάλλον την ιδέα από το λαγωνικό Κ-9 σε μια ταινία με τον μπελούσι.

Από τα παιδικά χρόνια προέρχεται κι η ανάμνηση του έντι μέρφι ως μπάτσος του μπέβερλι χιλς, που έδωσε ρεσιτάλ –αλλά αυτό είναι μάλλον υποκειμενικό. Αυτό που δεν είναι υποκειμενικό είναι το μουσικό θέμα της ταινίας, που αντικειμενικά τα σπάει.


Από την ίδια δεκαετία ξεχωρίζει ο (μακαρίτης πια) λέσλι νίλσεν στις τρελές σφαίρες –διαχρονικά η πιο κωμική αστυνομική ανάμνηση. Εκτίμησα με σχετική καθυστέρηση τη μεγάλη των μπάτσων σχολή. Άκρως αντιδραστική ιδέα οι αστυνομικές περιπολίες πολιτών, αλλά ξεχώριζε μεταξύ πολλών άλλων ο τίμιος γίγαντας χάιτάουερ που έπαιζε παλιά ράγκμπι κι απεβίωσε κι αυτός πρόσφατα. Δε με τρέλανε ιδιαίτερα ο μελ γκίμπσον στο φονικό όπλο, αλλά μου έχει μείνει η σκηνή που βγάζει μόνος του τον ώμο του για να κερδίσει ένα στοίχημα και τον ξαναβάζει στη θέση του αργότερα.

Από σειρές υπήρχαν η ομάδα δράσης 21, ένα αγγλικό σίριαλ με τον μπιν (rowan atkinson) και τις καθημερινές ιστορίες ενός αστυνομικού τμήματος και ο στρίπερ με στολή αστυνομικού ντάνι ντεβίτο ως guest στα φιλαράκια. Από τα πιο πρόσφατα υπάρχουν διάφορες σειρές: dexter, lapd, csi για τις οποίες η κε του μπλοκ δεν έχει προσωπική γνώμη, αλλά θεωρεί πως προωθούν πιο εκλεπτυσμένα και συστηματικά την εικόνα του γαμάτου μπάτσου. Η τελευταία μάλιστα είχε μια καλτ μεταφορά ή έστω αντιγραφή στα ελληνικά δεδομένα με τη σειρά «ίχνη».

Κι αφού αναφερθήκαμε σε ελληνικές σειρές, η πιο συμπαθητική φυσιογνωμία μπάτσου είναι πιθανότατα ο πέτρος φιλιππίδης στις έκτακτες εμφάνισή του στους απαράδεκτους (σκασμός εγώ μιλάω)· όπου έφαγε τον περίδρομο και ζητούσε εξηγήσεις για τους ανατρεπτικούς στίχους: θα σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε, για να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε.

Ο πιο απογοητευτικός ρόλος ήταν μετά τις ανατροπές, στο κανάλι του κυριακού, με το βέγγο να παίζει τον υπαστυνόμο θανάση παπαθανάση. Μια μάλλον ατυχής στιγμή ως προοίμιο του άσχημου υστερόγραφου που μας άφησε με την ατάκα του στην «ψυχή βαθιά» του βούλγαρη: μα έλληνες να τουφεκάνε έλληνες; Ο βέγγος συμπρωταγωνιστούσε με τον χατζηχρήστο και στην ταινία ο ηλίας του 16ου.

Στον αστυνόμο παπαθανάση έπαιζε κι ο ηθοποιός που έκανε τον καλό μπάτσο και στην ταινία του δαλιανίδη «όταν οι ρόδες χορεύουν», όπου πήγαινε να φρονηματίσει τους ταραξίες ενός κοινοβίου κι αυτοί του έπιαναν την κοινωνική ανάλυση: είμαστε παιδιά προβληματικά, είδαν τα ματάκια μας πράγματα κακά, ζήσαμε στη φτώχια και την αγωνία, σ’ όλα φταίει η άτιμη η παλιοκοινωνία…

Το προλεκάλτ στα καλύτερά του!

Θυμάμαι επίσης το βλαδίμηρο κυριακίδη στους ασυνήθεις ύποπτους (δε φωνάζω, έμφαση δίνω) και το δικό μας lapd με τον ιεροκλή μιχαηλίδη. Αλλά οι πραγματικά μεγάλες κωμωδίες ήταν το τμήμα ηθών με το σύντροφο γκλέτσο κι ο αστυνόμος θεοχάρης (που ελάχιστοι θυμούνται με το πραγματικό του όνομα) από το καλημέρα ζωή του φώσκολου.


Τι έχει μείνει αταξινόμητο για το κλείσιμο;
Ο μπαλούρδος της ελληνοφρένειας. Οι παρα-αστυνομικοί παρακρατικοί ήρωες τύπου πουαρώ και σέρλοκ χολμς. Ο αρκουδέας από τη δεκαετία με τις βάτες (με ματ κι ανδρέα για μια ελλάδα νέα). Κι η κατά λάθος ηρωίδα των δελτίων ειδήσεων που ήταν μπροστά στη δολοφονία του παύλου φύσσα και επενέβη για πει: ε όχι και μαχαίρι…


Ίσως βέβαια όλα αυτά να έπρεπε απλώς να μπουν σε μια ψηφοφορία στο πλάι και να μην ταλαιπωρούν τη βάση του μπλοκ που διψά για πιο σοβαρές αναλύσεις. Αλλά νομίζω πως οι ψηφοφορίες ανήκουν πια στο παρελθόν και σε μια προηγούμενη φάση της κε του μπλοκ που εξελίσσεται –όχι πάντα προς το καλύτερο…

28 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Eπιθεωρητής Ό Χάρα απο το Μίκυ Μάους...και ο σχεδόν ταυτισμένος με το ρόλο του αστυνομικού στις παλιές ελληνικές ταινίες Κώστας Παπαχρήστος.
Σε όσους δε λέει κάτι το όνομα σίγουρα θα τον αναγνωρίσουν στη φωτο:
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/el/1/1b/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82.JPG

petroulas

Rocean είπε...

To Dexter δεν θα έλεγα ότι προωθεί την εικόνα του "γαμάτου μπάτσου". Μάλλον του γαμάτου ψυχάκια serial killer... :)

Οι μπάτσοι είναι το background και περισσότερο βγάζουν μια εικόνα ηθικών ατόμων που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με το έγκλημα. Αλλά δεν κάνουν και πολύ καλή δουλειά, αφού ούτε δολοφόνους πολυ-πιάνουν κι έχουν και τον πιο αιμοσταγή ψυχάκια serial killer, για επιστημονικό προσωπικό χωρίς να πάρουν χαμπάρι.

Ακόμη όμως κι αν πιάσουν κανέναν δολοφόνο, μετά αναλαμβάνει το άτιμο δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα να τα κάνει μούσκεμα, οπότε μια χαρά κάνει ο serial killer/τιμωρός και δολοφονεί τα αποβράσματα της κενωνίας...

Ανώνυμος είπε...

Πολυ καλο και μ' αρεσε που θυμηθηκες και τον Ρεξ, για τον οποιο ταιριαζει το ευστοχο αναρχικο συνθημα "τρια φρησκις παιρνετε και τον κοσμο δερνετε".

Απο σειρες, το πρωτο που μου ερχεται στο μυαλο ειναι το Bones, μια απο τις ελαχιστες αστυνομικες σειρες που δεν μου εσπαγαν τα νευρα, με την πρωταγωνιστρια να εχει ΠΟΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ, αλλα να καταληγει συμπαθεστατη. Μια πιο παλια ειναι το Barney Miller, απο τις πρωτες ξενες σειρες που παιχτηκαν στην ελληνικη τηλεοραση, οι παλιοτεροι σιγουρα το θυμουνται, οι νεωτεροι ας το τσεκαρουμε. Τιγκα στους καλοκαρδους χιουμοριστες μπατσους, ειχε πλακα παντως. Οι υπολοιπες (ncis csi κλπ) προσωπικα με εκνευριζουν αφανταστα, δεν αντεχω ουτε μισο επεισοδιο. Και μην ξεχναμε και τις εκπομπες του ΣΚΑΙ, τιγκα στην αμερικανομπατσιλα, με αληθινες ιστοριες απο μπατσους σε φυλακες, μπατσους στο δρομο, μπατσους που κυνηγανε μεθυσμενους, μπατσους που κυνηγανε ανηλικους, μπατσους που εξιχνιαζουν δολοφονιες, γενικα επιβλητικους, καλους, σκληρους μπατσους που θα σωσουν το μικροαστο απο αιμοδιψεις ανηλικους φτωχοδιαβολους.

Απο ταινιες, πιστευω οτι υπαρχουν καμια τριακοσαρια αμερικανικες που εχουν το λευκο πρωταγωνιστη να εχει μαυρο προισταμενο (μηνυμα εληφθη). Μια ταινια που ειχε αρκετη πλακα ηταν το Starsky and Hutch του Ben Stiller, με τον ιδιο να παιζει τον workaholic μπατσο ου θα πιασει τους κακους πασει θυσια και τον Owen Wilson να ειναι πιο χαλαρος, λουφαδορος και γιατι οχι και λιγο μπαφιαρης.

Ενας απο τους πιο συμπαθητικους μπατσους ειναι ο Τομι Λη Τζοουνς στο Φυγα, οπου σιγα σιγα αρχιζει και ανακαλυπτει την αθωοτητα του κυνηγημενου Χαρισον Φορντ. Αντιπαθεστατοι οι Τανγκο και Κας, αν και τους λατρεψε πολυς κοσμος, ξεχωριστη περιπτωση το αγγλικο "χουλιγκανς", που διηγειται την ιστορια μιας ομαδας αστυνομικων που παρεισφρυουν σε ενα συνδεσμο οργανωμενων οπαδων μιας ομαδας χαμηλης κατηγοριας και, ο ενας απ αυτους, σιγα σιγα μετατρεπεται σε χουλιγκαν, διαλυοντας την επαγγελματικη και προσωπικη του ζωη. Το τελος ειναι πανεξυπνο (μη σποιλεριασω).

Για το τελος κρατησα την πιο προσφατη και ταιριαστη περιπτωση με το θεμα της αναρτησης, την κωμωδια Superbad του 2007. Ενας απο τους ανηλικους πρωταγωνιστες βγαζει ψευτικη ταυτοτητα με ονομα, ηλικια και φωτογραφια που πρεπει να εισαι ηλιθιος για να μην καταλαβεις οτι ειναι μουφα, με σκοπο να αγορασει ποτα για ενα παρτι. Το μαγαζι στο οποιο μπαινει ληστευεται απο εναν αγνωστο και οι μπατσοι που ερχονται για να παρουν καταγγελιες, πειθονται απο την ενδειξη της ψευτικης ταυτοτητας του νεαρου και τον παιρνουν μαζι τους σε περιπολιες οπου κανουν τη μια γκαφα μετα την αλλη. Στο τελος της ταινιας του αποκαλυπουν πως, εννοειται οτι τον ειχαν καταλαβει απο την αρχη, ομως ηθελαν να του δειξουν οτι οι μπατσοι δεν ειναι αυτο που νομιζουν καμια φορα οι εφηβοι κι οτι κι αυτοι ανθρωποι ειναι και θελουν να διασκεδασουν και να κανουν χαβαλε. Στη σκηνη-αποκορυφωμα, πυροβολουν ολοι μαζι το περιπολικο και του βαζουν φωτια. Σνιφ, κλαψ, λυγμ...

sniper

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά τεράστιο θέμα έπιασες. Από πού να ξεκινήσει κανείς;

Προσωπικά ως πιο συμπαθητική εικόνα αστυνομικού στον ελληνικό κινηματογράφο είναι ο χωροφύλακας που παίζει ο Χρόνης Εξαρχάκος (αγαπημένη φιγούρα γενικώς) στο "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια". Συμπαθητική (κ με περισσότερο βάθος) η φιγούρα του αστυνόμου στο "Ποντικάκι" με τη Βουγιουκλάκη (δεν ξέρω ποιος έπαιζε το ρόλο).

Στα πρόσφατα νομίζω ότι η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα αστυνομικού στα της Ελλάδος πρέπει να είναι ο αστυνόμος στου 10 μικρούς μήτσους του Λαζόπουλου (αν κ πρέπει να είμαι από τους λίγους που δε πρέπει να έχω δει ούτε ένα ολοκληρωμένο επεισοδιο αυτής της σειράς-ο λόγος ήταν διότι για κάποιο λόγο δεν καταλάβαινα την άρθρωση του Λαζόπουλου σε πολλούς ρόλους του εκεί-γενικά η ακοή δεν είναι το φόρτε μου). Νομίζω ότι μπορούμε να πούμε, κοιτώντας προς τα πίσω, ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας στη συγκεκριμένη σειρά προετοίμασε κατά κάποιο τρόπο την επίθεση στο δημόσιο που ήρθε χρόνια μετά. Με την αρωγή κ του Τσακνή μιας κ στο τραγούδι του που λέει "είμαι ένας δημόσιος φορέας" ακούγεται ο Λαζόπουλος. Αν υποθέσουμε ότι οι προθέσεις του Τσακνή ήταν άλλες από το πώς λειτούργησε το τραγούδι τότε αποδεικνύεται κάτι που νομίζω είχε πει ο Σιδηρόπουλος για το ότι μόλις το τραγούδι φεύγει από το δημιουργό ακολουθεί ανεξάρτητη "καριέρα" (ή κάπως έτσι αν θυμάμαι καλά).

Στα ξένα τώρα.

Μπράβο στο sniper για την ταινία που θυμήθηκε. Εξαιρετική. Δε πρέπει να την ξέρουν πολλοί. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μόνη παρατήρηση στο sniper ότι εγώ τη θυμάμαι ως ID (νομίζω ότι μιλάμε για την ίδια αγγλική ταινία).

Από εκεί κ πέρα.

Σαν παιδί θυμάμαι το γκαφατζή σερίφη Ρόσκο στους Ντιουκς (τη σειρά). Τη δεκαετία του '80 το πρότυπο των cool μπάτσων πλάσαραν οι σκληροί του Μαϊάμι συνεχίζοντας νομίζω τη παράδοση που δημιούργησε το Χαβάη 5-0 (κάτι που μάλλον έφτασε να εκφυλιστεί στους ναυαγοσώστες τoυ Baywatch). Ωραία ταινία με μπάτσους στη δεκαετία του '80 οι αδιάφθοροι με κόστνερ κόνερι γκαρσία. Αναγνωρίσιμη φιγούρα μπάτσου τη δεκαετία του '80 (κ πολύ πολύ αρχές του '90) ο Νόλτε στις δυο ταινίες με το μέρφι (48 hours κ another 48 hours) αλλά εγώ πιο πολύ τον θυμάμαι στο Q&A με τον Τιμοθυ Χάτον στο ρόλο του καθάρματος μπάτσου.

H δεκαετία του '90 εχει μερικές πραγματικά καταπληκτικές ταινίες με αστυνομικούς (σε αυτή τη δεκαετία ανήκει κ το εξαιρετικό ID που αναφέρθηκε παραπάνω). Η Σιωπή των Αμνών με τη Φόστερ κ το LA Confidential που είναι γεμάτο κάθε λογής μπάτσουw είναι νομίζω δυο από τις τρεις κορυφαίες. Μικρός αλλά ρόλος που τον θυμάμαι είναι ο Τιμ Ροθ που τον πίνει στο τέλος ως under cover στο Reservoir Dogs. Φιγούρα που καλλιεργεί το συμπαθητικό μπάτσο είναι της αστυνομικού στο Fargo. Η τρίτη κορυφαία ταινία με αστυνομικούς ως πρωταγωνιστές είναι το seven με Φρήμαν κ Πητ. Αριστουργηματική αλλά με ρόλο αστυνομικού σε όχι πρωταγωνιστικό ρόλο είναι το Συνήθεις ύποπτοι όπου τον αστυνομικό παίζει ο πολύ καλός ηθοποιος Τσαζ Παλμιντέρι.

Από σειρές τη δεκαετία του '90 θυμαμαι την καλτ φιγούρα του αστυνομικού στο Σλέτζ Χαμερ (αλλά τώρα που το σκέφτομαι εγώ μπρεί να την είδα τη δεκαετία του 90 στην Ελλάδα αλλά μάλλον ήταν της προηγούμενης). Σε ρόλο αστυνομικών θα κατέτασσα τις φιγούρες του Μώλντερ κ της Σκάλυ σε μια σειρά που ίσως αξίζει να αναλυθεί ο ρόλος της κ η επίδρασή της στα σκατά που κυκλοφορούν μέσα σε πολλά κεφάλια.

Από τη δεκαετία του 2000 δε φέρνω πολλά στη μνήμη. Μόνο τον Μπέικον στο Mystic River. Νομίζω ότι οι σειρές που αναφέρθηκαν (CSI Κτλ) είναι οι πιο χαρακτηριστικές.

Αν έμπαιναν οι δεσμοφύλακες τότε δυο ταινίες που θα εμπαιναν είναι το Πράσινο Μίλι κ το εξαισιο Shawsank Redemption.

Νομίζω όμως ότι όταν μιλάμε για μπάτσο στο σινεμά, μιλαμε για τον άνθρωπο που δεν ανέφερα ως τώρα. Τον Αλ Πατσίνο. Κ που κατά ένα περίεργο λόγο (ή μηπως καθόλου περίεργο τελικά;) κ όταν μιλάμε για μαφιόζο πάλι για τον Πατσίνο μιλάμε.

ρα

Ανώνυμος είπε...

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Shield_(TV_series)

xamogelo

makis είπε...

http://www.imdb.com/title/tt0306414/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Wire
και για αρχή http://kickass.to/the-wire-season-1-t1144141.html
Κάντε ένα κόπο και δείτε τη καλύτερη "αστυνομική" σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης.
Για μένα ότι καλύτερο έχει φτιαχτεί για τη τιβι γενικά, και με ένα ιδιαίτερο, στρυφνό και διεστραμμένο τρόπο, ότι πιο κοντά στο σοσιαλιστικό ρεαλισμό έχει βγει από τις ΕΠΑ πρόσφατα

haridimos είπε...

o αστυνόμος Μπέκας (της ασφαλείας) ;

Ανώνυμος είπε...

To "Bullitt" με τον Steve McQueen,
το "Serpico",

o Kojak (με το γλειφιτζουρι του),
ο Columbo,

και φυσικα ο Clouseau
με τον αρχηγο του Dreyfus
στο "Ροζ Πανθηρας".
http://www.youtube.com/watch?v=DaHG1x2Bg84

(...που το θυμηθηκες
το Sledge Hammer?! Μπραβο!
Ηταν, οντως, του '86-'88.)

- Τ.An.

Ανώνυμος είπε...

Ξαναπαιρνω τη σκυταλη απο τον ρα, για να του πω κατ αρχην οτι ειχε δικιο για τον τιτλο της ταινιας, εγω απλα την ανεφερα με τον "ελληνικο" της και δευτερον, μπραβο που θυμηθηκε το φαργκο και την αγαπημενη των κοεν, φρανσις μακ ντορμαντ, που παιζει την εγκυο μαλιστα, μπατσινα. Χαρακτηριστικη η σκηνη που βγαινει απο το αυτοκινητο της, σκυβει προς τα κατω, ο βοηθος της την ρωταει "τι εγινε αφεντικο, βρηκες στοιχεια?" κι αυτη του λεει "οχι, μου ηρθε αναγουλα".

Αλλη αγγλικη ταινια με μπατσο-σουπερ ηρωα, αν και καπως σατυρικη, ειναι το Hot fuzz. Ο πρωταγωνιστης ειναι τοσο "καλος", που κανει τους συναδελφους του να φαινονται αχρηστοι κι ετσι ο προισταμενος του τον στελνει απο το Λονδινο στην ανω περδικουλα αγγλιας. Μονο που εκει "παιζει" κατι πολυ χειροτερο απ αυτα που ειχε να αντιμετωπισει στην πρωτευουσα. Φοβερη η σκηνη που ιπταται για μερικα δευτερολεπτα και κλωτσαει στο προσωπο μια μαφιοζογρια με καραμπινα (εγω αυθορμητα φωναξα "γκολ").

Χαρακτηριστικος "καλος" μπατσος ειναι αυτος που συναντουν οι δυο πρωταγωνιστες του "28 μερες μετα" και τους σωζει απο τα ζομπι-μεταλλαγμενους. Θηριο και αγαθος ταυτοχρονα, βαζει τη στολη των ματ, κομπλε με την ασπιδα και το ροπαλο και σαπιζει στο ξυλο τα ζομπι. Μηνυμα εληφθη.

Ξαναγυρνωντας στην τηλεοραση, εκπληκτικοι οι χαρακτηρες Chief Wiggum και Joe Swanson σε Simpsons και Family guy αντιστοιχα. Ο πρωτος, διευθυντης της αστυνομιας στην πολη των σιμπσονς, υπερβαρος, χαζοχαρουμενος, φαφλατας, συνομωσιολογος της κακιας ωρας και υπερβολικα ηλιθιος. Ο δευτερος, πρωην σουπερ μπατσος, καθηλωμενος πλεον σε αναπηρικο καροτσακι, φιλοτιμος, στρατοκαυλος, κομπλεξικος (δεν τον βοηθαει και το περιβαλλον του να αποκτησει λιγο αυτοσεβασμο) και με πολλα κρυφα βιτσια, μιας και το family guy ειναι καπως πιο "ενηλικο" απο τους simpsons.

Τελος, θα ξεφυγω λιγο και θα αναφερω και τον γελοιο Stryker του Mortal Kombat. Σε παιχνιδι που δεσποζουν οι Sub-zero και Scorpion, απαγορευεται να υπαρχουν μπατσοι.

sniper

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Είναι προφανές καταρχάς πως τα σχόλια της βάσης του μπλοκ απογείωσαν την ανάρτηση, για την οποία ομολογώ πως δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση.

Η κε του μπλοκ δέχεται την παρατήρηση του ρόσεαν για το dexter, γιατί δεν έχω προσωπική άποψη και συνεπώς μπορεί να λέω ανακρίβειες. Το τσουβάλιασα με τα υπόλοιπα, στην κατηγορία που λέει κι ο σνάιπερ για τις σειρές του σκάι, πιθανότατα λανθασμένα.

Υποκλίνεται στον εφευρέτη του συνθήματος 'τρία φρίσκις παίρνετε...'
Προτίθεται να μεσολαβήσει για τη διαδικτυακή γνωριμία sniper και ρα για να πουν περισσότερα -σίγουρα θα έχουν.

Κάνει την αυτοκριτική της που παρέλειψε τον αστυνόμο μπέκα -τον είχα σημειώσει αλλά κάπου χώθηκε για να κρυφτεί- τον κλουζώ και τον αστυνόμο χαρίτο του πέτρου μάρκαρη (από τις 58 προσωπικότητες για την ενότητα της κεντροαριστεράς) που έκλεψε το μυαλό του λαϊκού στρώματος στην τηλεοπτική μεταφορά της άμυνας ζώνης. Το δε τελευταίο του 'ψωμί-παιδεία-ελευθερία' όπου η ελλάδα του 2014 αν θυμάμαι καλά έχει βγει από το ευρώ, αγγίζει τα όρια του νεοφιλελεύθερου καλτ άρλεκιν.

Συμπάσχει με την ακοή του ρα ως προς την άρθρωση του λαζόπουλου στον αστυνόμο μήτσο -και γενικότερα

Έχει ακούσει από αρκετούς συναγωνιστές του εξωκοινοβουλίου καλά λόγια για το wire, αλλά δεν έχει πειστεί ακόμα να το δει, λόγω θεματολογίας.

Και περιμένει να μάθει ακόμα πού είναι το μίκυ σίτυ, από το οποίο προέρχεται ο ο'χάρα. Ενώ για τη λιμνούπολη τόχα καθαρό από μικρός πως είναι κάπου στη λήμνο.

Ανώνυμος είπε...

Απουσίες που με εκπλήσσουν:

Ο Ματλοκ. Νερόβραστος και αντιπαθής κατά την γνώμη μου. Και μάλλον εμπνευστής (πολλά πολλά χρόνια αργότερα)της ακόμα πιο νερόβραστης και αντιπαθητικής δημιουργίας του χαρακτήρα του ντετέκτιβ Μονκ. Βέβαια ήταν και οι δύο ιδιωτικοί ντεντέκτιβ αλλά για μένα είναι όλοι μπάτσοι.

Ο άνθρωπος-ρόλος μπάτσου Μρους Γουίλις. Έχει παίξει και πολλούς άλλους ρόλους αλλά η αμερικανιά του αμερικάνου μπάτσου στις ταινίες "πολύ σκληρός για να πεθάνει" είναι ανυπέρβλητη. Για να μην θυμηθώ και την εϊτίλα "αυτός αυτή και τα μυστήρια"...

Μ Α

Ανώνυμος είπε...

θα σημφωνήσω με τον μάκη, το The Wire ειναι πραγματικά η καλύτερη ιστορία που θα δείς στην τηλεόραση με διαφορα - μια επική ταινία διάρκειας 57 ωρών. Bonus, διδάσκεται στο Harvard.. :D

O Ντεϊβιντ Σίμονς (ο "δημιουργός" της σειράς - πρώην δημοσιογράφος της Baltimore Sun) έχει επάξια χαρακτηριστεί "Κάρολος Ντίκενς" της τιβι.

μΑστός

Ανώνυμος είπε...

sos
wow είσαι αναξάντλητος σφυροδρέπανε
τι μας θυμισες τωρα...
όλους τους γαματους ψυχακηδες... απορώ πως δεν αναφέρθηκε το battle in seattle αλλα με κάλυψε το συνθημα "τρια φρησκις πααιρνετε και τον κοσμο δερνετε " έτσι γiα να μην ξεχνιόμαστε

Ανώνυμος είπε...

Στο Superbad που αναφέρει ο sniper, όταν ο μπάτσος μπουκάρει στο πάρτι αρχίζει να χορεύει στους ρυθμούς του "pork and beef" του "The Coup":

http://www.youtube.com/watch?v=ZLBEZoagX6o

Τα οποία μέλη του ραπ συγκροτήματος "The Coup" δηλώνουν ανοιχτά και περήφανα κομμούνια (ναι δίνω πάσα για τρόλλινγκ τώρα για τους goin' through, αν και τους έφαγαν οι γεωργιάδηδες και οι καρτεροί -- ποιό λόμπι της δράχμης και κουραφέξαλα, όλα από το μυαλό μας τα βγάζουμε οι κουκουέδες)

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Coup

Ijon Tichy

Αναυδος είπε...

Να προσθεσω τους ευρωπαίους αλεν ντελον, ζαν πολ μπελμοντο , λινο βεντουρα, ζαν γκαμπεν αλλα και τον τσαρλς μπρονσον

Εμβληματικές οι ταινιες με τον Καλαχαν αλλα και το σκοτεινο ποταμι του ιδιου σαν σκηνοθετη, Chinatown, dick tracy, l.a confidential shaft,
Καλουτσικες ταινίες copland , lethal weapon, naked gun, 16blocs

Ανώνυμος είπε...

στο προφιλ του καλου μπάτσου απο λαικη γειτονια συγκαταλεγεις και
"Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά";
Σιμος.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κι έλεγα, δε μπορεί, γιατί αργεί ο Κορκονέας....

Ανώνυμος είπε...

Γράφω κυριολεκτικά σκαστός μιας κ δεν έχω πολύ χρόνο. Σωστά τα θυμάται ο sniper, σωτά αναφέρθηκαν οι Dirty Harry κ John McClane (όπως κ οι ευρωπαίοι ηθοποιοί).

Ίσως σφυροδρέπανε-απλά σαν ιδέα το ρίχνω-θα μπορούσες κάποια στιγμή να πιάσεις στο (εκτός κινηματογράφου) θέμα των αστυνομικών, την πτυχή του ΕΑΤ-ΕΣΑ που έπαιξε το ρόλο που έπαιξε έχοντας σε πολύ μεγάλο μέρος του, κληρωτούς (έτσι έχω την εντύπωση τουλάχιστον).

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΜΑ προτίμησα να μείνω στους καθαυτό μπάτσους. Οι υπόλοιποι κατατάσσονται στην κατηγορία παρα-αστυνομικών παρα-κρατικών δυνάμεων.

Σεχτάρ, την ίδια ακριβώς σκέψη έκανα κι εγώ.

Ρα το θέμα που προτείνεις είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά ξεπερνά νομίζω τις δικές μου δυνατότητες.

Ανώνυμος είπε...

τι να κανουμε ρε συντροφε, καθενας με τις παραξενιες τους!
ή τουλαχιστον με αυτο που τον τσιγκλαει. Παντως δεν μπορεις να πεις δεν σε αφησα να περιμενεις και πολυ; Τσιμπησα επειτα απο 16 σχολια. Καλα παω, ε;
Σιμος

Ανώνυμος είπε...

H Bραζιλιάνικη αστυνομία είναι μια απο τις πιο βίαιες και συνάμα πιο διεφθαρμένες αστυνομίες του κόσμου. Η ταινια ¨tropa de Elite¨ γυριστηκε το 2007 και αναφερεται στο 1997.Μεσα απο την αφήγηση του ημιψυχάκια λοχαγου Νασιμέντο προσπαθει να δικαιολογήσει την βιαιότητα της στρατιωτικής αστυνομιας ΒOPE.Περα απο αυτό, αξίζει να την δει κάποιος γιατι παρουσιάζει αλλες πτυχες μέσα απο την ροή της που δεν απέχουν σχεδον καθολου απο την ζωή των βραζιλιάνικων μεγαλουπόλεων,η διεφθαρμενη αστυνομια,η προστασία,οι νόμοι στις φαβέλες κτλ. Απο σπόντα πετυχα την ταινια με ελληνικους υποτιτλους για οπoιον θελει να την δει. παραθετω και τις κριτικες που γιναν στα αγγλικα.
http://www.youtube.com/watch?v=4YA99qFRvL4

http://en.wikipedia.org/wiki/Elite_Squad

Sentic

Ανώνυμος είπε...

Παρα παρα παρα πολύ καλή ταινία του ιδιου σκηνοθέτη είναι επίσης η "τελευταια σταση 174" που αναφέρεται σε πραγματικο γεγονός το 2002 αν θυμαμαι καλά.
Εδω στα ισπανικα και στα Αγγλικα

http://www.youtube.com/watch?v=TZhZu8-A6dY

http://www.alluc.to/movies/watch-last-stop-174-2008-online/309971.html

Sentic

Ανώνυμος είπε...

1) Καταλαβαίνω σφυροδρέπανε.

2)Μια συμπλήρωση που κρίνω απαραίτητη. Ο Μανιάς στη μεταφορά σε σειρά (στον ANT1) του βιβλίου "πρόβα νυφικού" (έχω ακούσει ότι η σειρά ήταν πιο καλή από το βιβλίο). Αξιωματικός της χωροφυλακής στη Μεταξική περίοδο που τελικά εξελίσσεται σε ηγέτη της τοπικής αντίστασης στους γερμανούς. Στο βιβλίο του Χανδρινού για την ΟΠΛΑ είχα διαβάσει ότι οι δοσιλογικές κυβερνήσεις κ οι γερμανοί ήταν όντως καχύποπτοι έναντι της χωροφυλακής θεωρώντας τη "διαβρωμένη" ως ένα σημαντικό βαθμό από το ΕΑΜ. Από τη σειρά θυμάμαι επίσης (για να ρίξω κ μια κουτσομπολίστικη πινελιά) την αρχοντικής ομορφιάς "Αγγελικούλα" (Αλεξάνδρα Σικελιανού) που έχει γίνει-εδώ κ αρκετό καιρό νομίζω-καλόγρια στα Ιεροσόλυμα.

ρα

Ανώνυμος είπε...


Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα καταρχήν να πω πως δε με πείθει και πολύ-ουτε καν ετυμολογικά- η σύνδεση της Λιμνούπολης με τη Λήμνο χωρις αυτό να αναιρεί τελικά την κοινή μας αναζήτηση να τοποθετήσουμε καπου τις φανταστικές αυτες πόλεις.Πέρα απο το προφανές Λιμνούπολη-λίμνη -πάπιες, εγω το είχα λύσει και κάπως αλλιώς.Θεωρούσα τη Λιμνούπολη και το Μίκυ Σίτυ χωρόχρονικά στον αντίποδα του δικου μας σύμπαντος.Σε ενα παραλληλο σύμπαν που το Μίκυ Σίτυ μπαίνει-με την όλιγον film noir αισθητική του-στη θέση του Σικάγο. Έχει πάντως ενα ενδιαφέρον πως τα παιδικά και προεφηβικά μας μάτια προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο των κόμιξ και πως αυτο σε ενα βαθμό επηρέαζε και διαμόρφωνε την αντίληψη μας για τον πραγματικό...αλλα πιθανότατα όλα αυτά όπως θα έλεγες και συ αποτελούν το αντικείμενο μιας ξεχωριστής αναρτησης .

petroulas

Ανώνυμος είπε...

Οχι ρε Ρα τι είπες τώρα η Αλεξανδριανη σε μοναστήρι;;;;;;Αυτό δεν ήταν είδηση ήταν κατάστηθη μαχαιριά. :-) Ημουν απο τους μεγαλύτερους θαυμαστές της,απο τις πιο ομορφες γυναίκες και πολύ καλή ηθοποιός. Συμφοιτήτρια το 98,το γνωρίζει και με καλει σπίτι της,εκεινη κολλητη της Αλεξανδριανης απο την Ζακυνθο χωρις να μου το χει πει.Παω και μενω αναυδος βλέπωντας την Αλεξανδριανη μπροστά μου,που είχε έρθει για καποιες παραστάσεις στο Δημοτικο θέατρο Ρόδου.Μου ζήτησε να την πάω με το παπι στο ξενοδοχείο και έτρεμα ολοκληρός :-) και η γκαντεμιά, μας σταματανε οι μπάτσοι και με γράφουν γιατι δεν είχα δίπλωμα.Ενιωσε τοσο άσχημα που ήθελε να μου πληρώσει την κλίση,το βράδι πήγα τσαμπα στην παράσταση και μου έστειλε πρόσκληση για Αθηνα να παω με την φίλη της για την πρεμιερα που θα έκανε,δεν θυμαμαι σε ποιο έργο!!! Ερωτας η Αλεξανδριανή!!! Σε μοναστήρι ρε π... μου!! :(

Sentic

Ανώνυμος είπε...

Ναι Sentic, έτσι τουλάχιστον ξέρω εγώ που παρακολουθώ τον "ποιοτικό τύπο". Δε γράφουν το λόγο. Εκτός από ομορφιά έβγαζε και μια ποιότητα ως άνθρωπος. Ας είναι καλά η κοπέλα-μακάρι να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει.

Δηλαδή σε εκείνο το παπάκι βρεθήκατε δυο άνθρωποι που ο ένας αργότερα τράβηξε για Λ. Αμερική (αν δεν κάνω λάθος) κ ο άλλος πήγε κι έγινε μοναχή στα Ιεροσόλυμα. What were the odds, ε;

ρα

Ανώνυμος είπε...

με λίγο γρέζι στην φωνή :)
Ο μόνος μπάτσος που άξιζε, ήταν ο Μαχόνεϊ,
http://www.tvzapping.gr/userfiles/73274b5c-a96f-4093-8c58-b41e67a129f9/POLICE-2_1.gif
Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι.

Ν.Μ.

Ανώνυμος είπε...

Ρα εξαιρετικος χαρακτηρας και πολύ άνετη,δεν την ειχε δει καθόλου,παρολο που ήταν στα πάνω της τότε.
Αυτό το στρογγυλοφαναρο μοντελο 84 ήταν σεσημασμένο στο νησί,μπλέ με πιτσιλιες κοκκινες απο τις αφισοκολλήσεις και ονοματεπώνυμο παρακαλώ "Κιτσος".Πολλές προσωπικοτητες ανέβηκαν επανω απο Σοφιανο,πρωτουλη κτλ μεχρι Σικελιανου. Η πινακιδα εβγαινε τα βράδια οταν έρχονταν αμερικανικα πλοια και βγαιναν οι γιανκηδες αλα τρουμπα στην ροδο μια και περναγαμε τις πρωινες ωρες που επιστρέφαν στα καράβια και τους πετάγαμε προιοντα της πατριδας,χυμους, πορτοκαλια και καθε είδους ζαρζαβατικα για να δροσιστουν,συχνα με κάποιον που σήμερα απο οτι μαθαίνω κατήντησε γραφικος αντικκες ψευτοεπαναστάτης και απολογητής των πάντων.
Βρε λες να κλείστηκε σε μοναστήρι για χάρη μου επειδη δεν ανέβηκα στην Αθήνα τότε ή οταν έμαθε οτι έφυγα για έξω;;; :-) :-) :-)

Sentic