Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Ο κύριος μπαμπάς

-Κι από εδώ ο μπαμπάς της φίλης μου, ο κύριος… τάδε.
-Χαίρετε.
Αυτός ήταν ο ουδέτερος χαιρετισμός στον οποίο είχε καταλήξει με τα χρόνια. Τον είχε διαλέξει ως λιγότερο κοινότυπο από το «γεια σας» κι ελαφρώς πιο ανώδυνο από οποιονδήποτε άλλο. Στην ηλικία του κυρίου μπαμπά βέβαια, μπορεί να ήταν πιο χρήσιμη η ευχή να υγιαίνει, αλλά δε βαριέσαι…

Την ίδια στιγμή έπαιζε στο μυαλό του τη σκηνή με τον τραμπάκουλα και τον ινστρούχτορα από το «αλαλούμ».
-Χαίρετε; Ποιος χαίρεται; Βλέπεις εσύ κανέναν εδώ να χαίρεται; Χαμένε, α χαμένε…
Η αλήθεια είναι πως δεν έβλεπε κάποιον χαρούμενο γύρω του και δεν ήταν επειδή (τους) έκρινε από τη δική του διάθεση.
Περίμενε λοιπόν να συνεχίσει η στιχομυθία, όπως ο διάλογος στη σκηνή.
-Τέλος πάντων, καλησπέρα σας…
-Α μπα; Τέλος πάντων κι εγώ καλησπέρα σας…
Αλλά ο συνομιλητής του χτύπησε με κάτι σαφώς χειρότερο.
-Γεια σου νεαρέ.
Νεαρέ…

Αυτή η κατάληξη σε -(α)ρός, παραήταν καθαρός υπαινιγμός για να μην τον προσέξει. Με μια δόση επιτίμησης, σα να παρέπεμπε σε κάτι μιαρό. Ή ακόμα χειρότερα σε μαλλιαρό, όπως μπορεί να τους έλεγαν ακόμα στην εποχή του κ. μπαμπά τους τεντιμπόηδες της δημοτικής. Βοηθούσε συνειρμικά κι η εμφάνισή του.
Πού πας έτσι με τα μούσια και την κοτσίδα, κόκκινο πανί για τα μέλη της καλής κοινωνίας; Άντε κουρέψου νεαρέ.
Δεν έχει τόση σημασία αν είσαι κόκκινος αλλά το περιτύλιγμα, που τους ερεθίζει. Γιατί οι νεοφιλελεύθεροι ταύροι του μάνου έχουν αχρωματοψία και περνούν για κόκκινο οτιδήποτε περιλαμβάνει τρίχες. Τις οποίες προτιμούν να τις λένε παρά να τις βλέπουν.

Πέρασαν στο καθιστικό με το βιτρό και τα κρύσταλλα, σαν υαλοπωλείο και προσποιούνταν πως είχαν κοινά ενδιαφέροντα να συζητήσουν. Μα ο δικός του νους έτρεχε αλλού. Ακούς εκεί νεαρέ… Και να σκεφτείς πως μόλις είχε πιάσει τα πρώτα -άντα. Ο χόνεκερ βέβαια ήταν γραμματέας της νεολαίας σχεδόν μέχρι τα πρώτα –ήντα, με άσπρα μαλλιά σαν του σοφιανού. Αλλά αυτό ήταν διαφορετικό.

Εξάλλου οι νέοι εκείνα τα χρόνια, του συντρόφου έριχ και του κυρίου μπαμπά, έμοιαζαν μεσήλικες από τα είκοσι. Πρόωρα γερασμένοι από τις δυσκολίες της ζωής, με σκληρά πρόσωπα, υποχρεωμένοι να φοράνε κοστούμι στο πανεπιστήμιο. Είχαν σχεδόν γεννηθεί μεγάλοι. Και μεγάλωναν ακόμα περισσότερο, για να φτάσουν και να χωρέσουν τα μεγάλα γεγονότα της εποχής τους. Ενώ τώρα…

Τώρα η εποχή μοιάζει μικρή για να χωρέσει σκέψεις κι ανάσες και τις συμπιέζει μέχρι να τις πνίξει, να μην έχουμε πια όνειρα και σφυγμό. Και ο παλιμπαιδισμός ανάγεται σε αυταξία για μια ανώριμη πλην γερασμένη κοινωνία, που πνέει τα λοίσθια και τρώει τις σάρκες της για να ζήσει, ρουφώντας τα νιάτα μας, σαν αμοιβάδα.

Και τι φταίει ο τριαντάρης, που δεν μπόρεσε να φύγει ακόμα από το σπίτι και μένει ακόμα με τους γονείς του; Πώς να μεγαλώσεις και να γίνεις γονιός, να μεγαλώσεις μια άλλη ψυχή, όταν δεν μπορείς να θρέψεις καν τον εαυτό σου; Παλιά, θα μου πεις, ήταν πιο εύκολα δηλ τα πράγματα για τους γονείς; Όχι, μάλλον. Αλλά είχαν σε κάτι να ελπίζουν τουλάχιστον. Πως θα σπάσουν το τείχος της μιζέριας και θα ‘ρθουν (ακόμα) καλύτερες μέρες. Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του.

-Να σας κεράσω κάτι; Ρώτησε η οικοδέσποινα.
-Εε, ναι… μήπως σας βρίσκεται λίγο περγαμόντο;

Ναι αλλά δεν είναι αυτό το επίδικο, όπως έλεγε κι ένας φίλος του φοιτητής. Το θέμα είναι πως ο κ. μπαμπάς τον υποτιμούσε για την εμφάνισή του και όσα αυτή συμβόλιζε στο παλαιομοδίτικο μυαλό του, άλλο αν στην προκείμενη έπεφτε μέσα. Αυτό όμως δεν ήταν παρά μια σύμπτωση άνευ σημασίας.

Έπιασε στον αέρα τον αρνητισμό του κυρίου απέναντι και τον ανταπέδωσε ασυνείδητα με τη γλώσσα του σώματος, κοφτές τυπικές φράσεις και λοξές ματιές που απαξιούσαν να συναντήσουν το βλέμμα του συνομιλητή του και να τον επιβραβεύσουν με την προσοχή τους. Άρχισε να παρατηρεί το χρυσό ρολόι του κυρίου μπαμπά, τα ασημένια μανικετόκουμπα, την ακριβή γραβάτα και την καρφίτσα που ίσως κάτι συμβόλιζε –οτιδήποτε εκτός από το πρόσωπό του. Κι αναγνώρισε εύκολα τη νεοπλουτική επιτήδευση που πάσχιζε να κρύψει άτσαλα μια ούτως ή άλλως ξεχασμένη λαϊκότητα. Σκέφτηκε πως τα δικά μας γεροντάκια, τα ταξικά, θα ξεχωρίζουν πάντα, θαρρείς απ’ τη λάμψη στο βλέμμα, ακόμα κι αν έχουν μάθει να ντύνονται με τον ίδιο τρόπο (κοστουμιά-πουκαμισιά). Αν κι εκείνη την εποχή όλοι σχεδόν δικοί μας ήταν, λίγο-πολύ.

Μήπως έτσι όμως γινόταν σνομπ και μισάνθρωπος; Μήπως αδικούσε τους γύρω του και τους απομάκρυνε; Γιατί να μείνει οχυρωμένος στην πρώτη εντύπωση και να πέσει στο ίδιο λάθος που έκανε μαζί του ο κύριος μπαμπάς; Γιατί να αποφύγει μια ενδιαφέρουσα αναμέτρηση και –γιατί όχι;- μια πολιτική συζήτηση με αβέβαια κατάληξη; Δεν έπρεπε να φανεί υπεράνω, μαζικό στοιχείο, χωρίς γρύλλους και προκαταλήψεις; Στην ανάγκη, αν βρει αντίδραση, θα κληθεί να κάνει ένα φλογερό κήρυγμα και να αποστομώσει με επιχειρήματα τον αντίπαλό του, όπως ο ήρωας της σιδερένιας φτέρνας, ερνέστος έβερχαρντ. Δεν ήταν μια σπουδαία πρόκληση; Κι όταν περάσουν πολλά χρόνια από αυτή τη συζήτηση και βρεθεί στο χείλος της χρεοκοπίας η επιχείρηση του κυρίου μπαμπά, θα την ανακαλέσει στο νου του και θα αναφωνήσει μετανιωμένος πριν ανέβει στην πυρά: νεαρέ, νεαρέ, νεαρέ, πόσο δίκιο είχες…
Ναι καλά, σιγά μην έδινε και βιογραφικό να οργανωθεί. Αυτά μόνο στα βιβλία γίνονται. Εκεί καλά τα πάμε, στη ζωή χωλαίνουμε λίγο.

Κοίταξε για πρώτη φορά στα μάτια τον κύριο μπαμπά, πούχε μείνει από ώρα σιωπηλός. Αυτός σηκώθηκε απ’ τη θέση του, κατευθύνθηκε στο μπαρ του σύνθετου με αργό βήμα και τον ρώτησε.
-Να σου βάλω κάτι να πιεις; Τζόνι γουόκερ, τζακ ντάνιελς;
-Τζακ λόντον έχετε; Σκέφτηκε να πει, αλλά μετάνιωσε και το κατάπιε.
-Όχι, ευχαριστώ, δεν πίνω ουίσκι.


Ήταν ένα πρώτο δειλό βήμα προσέγγισης, μια κίνηση καλής θέλησης. Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε. Κι ο κύριος μπαμπάς πήρε δυο θρυμματισμένα παγάκια και τα έβαλε στο ποτήρι του...

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ολα απο τη ζωη ειναι βγαλμενα.

sniper

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τυλιγμένα με κάποιες σάλτσες για γαρνιτούρα.

Ανώνυμος είπε...

άντε και καλός γαμπρός απολιθωμένε!

φιλήδονο κουκί

Πέτρος είπε...

Και στα δικά μας οι ελεύθερες

Ανώνυμος είπε...

κάπως έτσι δηλαδή, χωρις αγγλικα!!! :-) http://www.youtube.com/watch?v=v4d9V7zHZ_s

Sentic

Ανώνυμος είπε...

:)
Τις καλύτερες ευχές μου σφυροδρέπανε μιας κ ετοιμάζεσαι απ' όσο καταλαβαίνω για το ... "απονενοημένο διάβημα" :) Να σου πάνε όλα όσο πιο καλά γίνεται.

Επί το κειμένου, αν θυμάμαι καλά ο ήρωας της σιδερένιας φτέρνας συναντήθηκε για πρώτη φορά, τη παρουσία του (μελλοντικού εκείνη τη στιγμή) "πάθους του παράφορου" με τον "daddy" στο σπίτι υπήρχε μια μεγάλη μάζωξη. Το φλογερό κήρυγμα ήταν παρουσία πολλών κ όχι μόνο του "πεθερού". Σε τέτοιες περιπτώσεις-κι αφού έπιασες τον Λόντον-μου φαίνεται ότι κολλάει περισσότερο ο Μάρτιν Ήντεν. Ευτυχώς εσύ είσαι κομμουνιστής οπότε το τέλος προβλέπεται πολύ διαφορετικό από αυτό του εν λόγω βιβλίου κ κυρίως προβλέπεται happy.

Να μη τα βάζεις με τον πάγο σχετικά με τα πεθερικά. Είναι χρήσιμος ο πάγος. Ρώτα κι άλλους που σπεύσανε να σπάσουν ότι πάγο υπήρχε ξεχνώντας ότι το σπάσιμο του πάγου είναι καλό, μόνο άμα είσαι πάνω σε παγοθραυστικό. Άσε που να ξέρεις είσαι κ τυχερός. Ο πεθερός είναι φίλος σου. Φαντάζεσαι να είχε ντουφίσει; Δε θα υπήρχε κανένας σάκκος του μποξ για να εκτονωθεί η πεθερά σου προτού περιλάβει εσένα.

Ο Ερνέστος Έβερχαρντ αποτελεί χρονολογικά (έστω κ λογοτεχνικά) τον πρώτο ερνέστο ήρωα του σοσιαλισμού. Ο δεύτερος είναι ο Τσε. Φήμες από Κουμουνδούρου λένε ότι η Περιστέρα μεγαλώνει τον τρίτο ... (καλά να είναι το παιδί).

Δυστυχώς από τους δυο πρώτους ερνέστους επιβεβαιώνεται ξανά το ότι
"σοσιαλιστής, ξεσοσιαλιστής,
ήρωας ή μη,
η γυναίκα μας, μας θάβει στο τέλος". Τελικά, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Οπότε μαύρε μου, δεν έχεις επιλογή-άρα κ κανένα φόβο στην τελική. Βουρ. Γερά. Βάλε από τώρα μπροστά για σφυροδρεπανάκια.

ρα

σκέψη προέδρου γκονζάλο είπε...

συνδυαζοντας αυτη την αναρτηση με την προηγουμενη για τα ονοματα παιδιων, θελοντας και μη εκανα το συνειρμο: μπρεζνιεφ, μηπως προκειται να γινεις πατερας και για αυτο παντρευεσαι?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Επειδή αν σας αφήσω να ξεσαλώνετε, σε λίγο θα βρεθώ νέος πολύτεκνος πατέρας και θα βρούμε κάνα μπελά, από πού ακριβώς προκύπτει ρε σεις ο πεθερός;
Ξαναδιαβάστε προσεκτικά την αρχή. Λέει κάποιος-α, από εδώ ο πατέρας της φίλης μου. Δηλ και η κοπέλα μου να ήταν, δε μου συστήνει τον πεθερό. Συνεπώς;
Πέραν του ότι είναι ούτως ή άλλως τυλιγμένο με κάποιες σάλτσες, για να μην παραπέμπει ευθέως σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις

Με τα άλλα δηλ δεν υπήρξε κανείς συνειρμός, καμία ταύτιση; Μόνο με (όλα) τα του γάμου (δύσκολα);

spiral architect είπε...

Ποιος παντρεύεται;
Στης ακρίβειας τον καιρό επαντρεύτηκα και γω
και μου δώσαν μια γυναίκα που'τρωγε για πέντε δέκα ...

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Α, δηλαδή δεν θα φάμε κουφέτα; Διότι και το δικό μου το μυαλό παρόμοιους συνειρμούς έκανε. Και καπάκι επόμενο άρθρο για την αγάπη... :)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλά αν ξαναγράψω διήγημα να μου γράψετε! Δεν είστε έτοιμοι για τέχνη... :)

anonymous anonymous είπε...

Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα το εισηγητικό κείμενο.

Ανώνυμος είπε...

και θες να μας πεις σφυροδρέπανε ότι τυχαία έγραψες εκείνο το άρθρο περί του ονόματος. Αγόρι είναι ή κορίτσι;

φιλήδονο κουκί

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το άρθρο περί ονόματος το είχα στο αρχείο εδώ και καιρό. Και βγήκε στο μπλοκ τώρα, με αφορμή και το συνέδριο του ρεύματος, που θα 'χε βαφτιστικό χαρακτήρα υποτίθεται, αλλά ο νονός δεν είχε έμπνευση ή ξέμεινε από ονόματα. Ως θέμα με είχε απασχολήσει αρχικά για άτομα του στενού μου περιβάλλοντος, που είχαν μπλοκάρει και συνεδρίαζαν επί μέρες. Πέραν τούτου ουδέν.

Εν παρόδω, στα του ονόματος να προσθέσω τον παναγούλη για τους αλέκους, το σουμπκομαντάντε για τους μάρκους (μαζί με τον καλτ ήρωα μάρκο λεζέ).

Δεν υπάρχει κάτι να καταλάβεις ανώνυμε στο τετράγωνο. Διήγημα είναι, ελπίζω να 'μίλησε' τελικά σε κάποιους, πέρα από το επίπεδο του γάμου και της πατρότητας που μου φόρτωσαν στα σχόλια.

Ιστρολλικός είπε...

Απολίθωμα μη μασάς, εγώ δεν διάβασα τίποτε τέτοιο πίσω απο το κείμενο. Ελπίζω να εξελιχθεί σε σειρά διηγημάτων.

Ανώνυμος είπε...

sos

τα ευκολως εννοουμενα () παραλείπονται
ευχομαι να μην εχεις ΘΕΜΑ..........με το συντακτικό μου και τον τονισμό :P

Ανώνυμος είπε...

Να ζήσετε!

Ο πιο παλιός