Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Κάποιο άγαλμα που με είδε

…με θυμήθηκε και τον πόνο μου ν’ ακούσει δεν αρνήθηκε

Πόσα θα μπορούσαν να πουν άραγε αυτά τα αγάλματα, αν είχαν φωνή να μιλήσουν. Και πόσα έχουν ακούσει από τον πόνο αυτών των λαών τα τελευταία είκοσι χρόνια, που δεν ξηλώθηκαν απλά κάποιες κατακτήσεις, δεν έπεσε απλώς ραγδαία το βιοτικό τους επίπεδο αλλά έχει πέσει κατακόρυφα ο μέσος όρος στο προσδόκιμο ζωής. Συνεπώς μιλάμε για συνθήκες γενοκτονίας μετά τις δραματικές κοσμογονικές –ή μάλλον κοσμοκτόνες για να ακριβολογούμε- ανατροπές του 91’. Και τι θα γίνουμε τώρα χωρίς ξανθό γένος, να το προσμένει ο λιακόπουλος και να το ξορκίζει η οακκε;

Βλέποντας τότε τα σοβιετικά αγάλματα να αποκαθηλώνονται, γκρεμίζονταν παράλληλα οι βεβαιότητές μας κι ένας (νέος) κόσμος μέσα μας. Και μέναμε εμείς σαν αγάλματα, να παρακολουθούμε αμήχανοι τις εξελίξεις και τις σιδερένιες νομοτέλειες που «κατέρρεαν». Σαν τη σκηνή από το goodbye lenin με τη μητέρα του πρωταγωνιστή, που πέτρωσε βλέποντας το άγαλμα του λένιν να πετάει πάνω από το κεφάλι της και να φεύγει, σα να την αποχαιρετά.

Υπάρχει κι η ποδοσφαιρική φράση «έμεινε άγαλμα» για τους τερματοφύλακες που ακινητοποιούνται και το τρώνε στο παραθυράκι, από το οποίο μπήκαν και κυριάρχησαν μες στο κόμμα ανοιχτά αντεπαναστατικά στοιχεία. Κι έκτοτε ο κυρίαρχος λαός είναι πάνω στο ρολόι να μετράει πόσα τρώει, ζαλισμένος από τα απανωτά χτυπήματα, χωρίς να μπορεί προς το παρόν να αντιδράσει. Και μένει να εκκρεμεί το ερώτημα γιατί δεν έκανε κάτι να πιάσει την μπάλα, να υπερασπιστεί την εστία του και τη σοβιετική εξουσία. Αν δηλ είχε πάθει αγκύλωση από την χρόνια απραξία, αν αιφνιδιάστηκε από το τείχος (του βερολίνου) που άνοιξε κι άφησε να περάσει το σουτ του αντιπάλου –και μετά μας πήρε η μπάλα και χάσαμε το τόπι- ή αν απλώς δεν περίμενε το αυτογκόλ και τα εξ οικείων βέλη με τους «δικούς μας» ηγέτες να κηρύσσουν την αντεπανάσταση.

Σηκώνει στον ουρανό του Κιέβου το βραβείο παλάμης που κέρδισε
(το 'ανοιχτής' υπονοείται)
Βλέποντας τώρα το άγαλμα του βλαδίμηρου στην ουκρανία, μπορεί αρχικά να νιώσει την ίδια σαστιμάρα που είχαμε βλέποντας κάποτε στην τιεν αν μεν έναν κόσμο να διαδηλώνει κρατώντας μικρά αγαλματάκια (νάτο πάλι το άγαλμα) της ελευθερίας και να ζηλεύει το απατηλό αμερικάνικο όνειρο. Πέρα από αυτό όμως είναι απορίας άξιο, όπως επισήμαναν κι άλλοι, πώς κατάφερε να γλιτώσει από την αντισοβιετική λαίλαπα κι έμεινε τόσα χρόνια ‘ζωντανό’ στη θέση του, μια ιδιότυπη σοσιαλιστική νησίδα μες σε ένα καπιταλιστικό αρχιπέλαγος, περικυκλωμένη στην πλατεία από διάφορες καπιταλιστικές φίρμες και μονοπωλιακές επιχειρήσεις για κοντράστ. Κι εύλογα αναρωτιέται κανείς τι θα γινόταν αν το αγανακτισμένο πλήθος κατευθυνόταν πχ σε κάποιο πολυκατάστημα για να τα σπάσει κι αν τότε οι αρχές θα ήταν το ίδιο… απροετοίμαστες ή ανεκτικές απέναντί του και θα άφηναν τον ‘όχλο’ να βανδαλίσει.

Γιατί το άγαλμα το λένιν δεν είναι φυσικά ούτε θα μπορούσε να είναι κάποιο είδος σοσιαλιστικής νησίδας, ήταν όμως μια νησίδα ιστορικής μνήμης που δεν μπόρεσαν να ξεριζώσουν όσοι επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία. Κατάλοιπο μιας άλλης εποχής που θέλουν να τη σβήσουν οριστικά από τη συλλογική μνήμη των λαών. Οι κρατούντες γνωρίζουν πολύ καλά τη δύναμή της, γι’ αυτό δεν τους είναι ανεκτά τα κομμουνιστικά σύμβολα, είτε ανήκουν στο ‘φιλοευρωπαϊκό’ μπλοκ είτε στο αντίπαλο ‘φιλορωσικό’.

Εδώ πρέπει να προσέξουμε κάτι σημαντικό για να μην περιορίσουμε το ζήτημα ως εκεί που φτάνει η χυδαία αστική αντίληψη κι η κυρίαρχη οπτική που βλέπει σχηματικά δύο στρατόπεδα: φιλορώσοι vs φιλοευρωπαϊστών. Το κατευθυνόμενο πλήθος δεν έβλεπε στο άγαλμα του λένιν μόνο ως σύμβολο της ρωσικής κυριαρχίας στην χώρα του. Στράφηκε με ταξικό μίσος (δανεικό από τους πάτρωνες που το κατεύθυναν) κυρίως ενάντια στον κομμουνιστή λένιν που προειδοποιούσε προφητικά πως το σύνθημα των ενωμένων πολιτειών της ευρώπης θα είναι είτε αντιδραστικό είτε απραγματοποίητο –και κατά μία έννοια, ισχύουν τελικά και τα δύο σκέλη, σε μια ευρωπαϊκή ένωση που διέπεται από αξεπέραστες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά τηρεί ενιαία αντεργατική στάση ενάντια στα δικαιώματα και τις τελευταίες εναπομείνασες κατακτήσεις των λαών.

Το πρόβλημά τους λοιπόν δεν ήταν η εθνική ανεξαρτησία της ουκρανίας από τη ρωσική μπότα και η εναντίωσή τους σε κάποια ολοκλήρωση αλλά το είδος της ολοκλήρωσης, από καθαρά ταξική σκοπιά. Γι’ αυτό βάφτιζαν τη σοσιαλιστική ολοκλήρωση, σοβιετικό ολοκληρωτισμό, ενώ στην περίπτωση της εε βλέπουν το όραμα και την ελπίδα, ακριβώς τη στιγμή που η πραγματικότητα της κρίσης ξεσκίζει χωρίς έλεος τις αυταπάτες και τα ιδεολογήματα για την ευημερούσα ενωμένη ευρώπη.

Αποτυπώματα αυτής της σχηματικής αντίληψης, μπορεί να δει κανείς ενίοτε και στον πολιτικό λόγο κάποιων κκ της πάλαι ποτέ σοβιετικής ένωσης, που παγιδεύονται στο δίπολο και τις αντιθέσεις του αστικού κόσμου. Έτσι βέβαια το άγαλμα του λένιν μπορεί να είχε μείνει στη θέση του, αλλά αυτό θα ήταν και το μόνο που θα θύμιζε κάτι από σοσιαλισμό, κρατώντας τον εκεί πετρωμένο, με το λένιν σε ρόλο μαρμαρωμένου βασιλιά, σαν ένα ακίνδυνο ομοίωμα, σύμβολο χωρίς περιεχόμενο.

Σύντομα εξάλλου μπορεί να τεθεί αντίστοιχο ζήτημα και στη ρωσία με το μαυσωλείο του λένιν στην κόκκινη πλατεία που στέκει σαν ιστορικό αγκάθι στη νέα τάξη πραγμάτων στην πάλαι ποτέ χώρα των σοβιέτ. Την ίδια στιγμή βέβαια η κυβέρνηση πούτιν δεν έχει κανένα πρόβλημα να στήσει αγάλματα για να τιμήσει και να εναγκαλιστεί πολιτικούς σαν το κοσύγκιν, το σοβιετικό υπουργό του μπρέζνιεφ, που έδωσε το όνομά του στις αντίστοιχες οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που έστρωσαν το δρόμο στην αγορά και την καπιταλιστική παλινόρθωση –όπως μπορείτε να θυμηθείτε και εδώ, σε μια παλιότερη ανάρτηση. Αποδεικνύουν έτσι από την ανάποδη το αλάνθαστο ταξικό τους κριτήριο.

Γιατί, όπως θα ‘λεγε κι η συναγωνίστρια μαντώ

Μα τον μαρμαρωμένο βασιλιά!

8 σχόλια:

ulyanovism είπε...

In a hugely symbolic denouement to the rally, dozens of masked protesters, some brandishing flags of the ultra-nationalist Svoboda (Freedom) party, tore down a 3.4 metre (11 feet) high statue of Lenin after putting a rope noose round his neck.

http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5hu2D04aIOKsU1zcL9EtZXo5tiUMA?docId=7309bcc3-71c0-4392-a6f3-34bd009f43b5

http://en.wikipedia.org/wiki/All-Ukrainian_Union_%22Svoboda%22

Τελικά οι διαδηλωτές που ρίξαν το άγαλμα είχαν πολιτικό πρόσημο, και το πρόσημο αυτό είναι ακροδεξιό. Ποιος θα το περίμενε!

Ανώνυμος είπε...

Αστο σφυροδρέπανε,
Καλό το κειμενό σου αλλά δεν γκρεμίζονται τα σύμβολα μοναχα. Μπορεί και να αλλοιωθεί το περιεχόμενό τους για πασα χρήση.

Βασικά στην Ουκρανία συγκρούονται δύο βασικές συμμορίες, η φιλορώσικη υπό τον παλιό ληστή τραπεζών Γιανουκόβιτς και η φιλοευρωπαϊκή υπό την μεγαλοαπατεώνισσα Τιμοσένκο και την παρέα της. Αυτό ισχύει, είτε μας αρέσει είτε όχι. Στην ουσία ο διχασμός είναι και γεωγραφικός, ανατολική ουκρανία vs δυτικής.

Οι πληρωμένοι διαδηλωτές υπέρ της ΕΕ, οι περισσότεροι εξαθλιωμένοι νεολαίοι έριξαν το άγαλμα του Λένιν επειδή είναι σύμβολο της φιλορώσικης αντίστοιχης συμμορίας.

Το κομμουνιστικό κόμμα Ουκρανίας που είχε φτάσει το 1998 να είναι το πρώτο κόμμα σε ψήφους υπο τον Σιμονένκο αν θυμάστε (έκτοτε περιορίστηκε σημαντικά η εκλογική του επιρροή) ακολουθεί φιλορώσικη πολιτική και η δύναμή του προέρχεται από το ανατολικο ρωσσόφωνο κομμάτι.

Στην ουκρανία το φιλορώσικο κομμάτι διαδηλώνει και με φωτογραφίες του Στάλιν που για τους ουκρανούς του δυτικού τμήματος είναι κόκκινο πανί και εξ αιτίας του λιμού του 1932-33.

Έτσι είναι λίγο απλοϊκή η ερμηνεία πως πρόκειται για ακροδεξιούς ενάντια στον σοσιαλισμό. Καμία σοσιαλιστική ανοικοδόμηση δεν είναι ορατή για την Ουκρανία, ούτε καν από το ΚΚ Ουκρανίας που είναι κόμμα κατα βάσιν ηλικιωμένων νοσταλγών της ΕΣΣΔ με ανύπαρκτη επιρροή στη νεολαία.

φιλήδονο κουκί

ΥΓ. Αυτό το άγαλμα ήταν το τελευταίο που είχε απομείνει στην Ουκρανία. Όλα τα άλλα πήγαν για σκράπ ως το 1992

Antonxxx είπε...

Το Svoboda ειναι ΝΖι και οι συγκεκριμένοι ήταν απο τα ταγματα εφόδου που παρελαύνουν με στολή και βηματισμό.

Μερικές μέρες πριν σε εκπομπή του σουηδικού ραδιοφώνου, σοσιαλδημοκράτες και τα αλλα αστικά κομματα συμφωνούσαν οτι πρέπει να πέσει η κυβέρνηση.

μ-λ-μ είπε...

Κατ' αρχήν επιβεβαιώνω, επειδή το έψαξα, ότι το άγαλμα του γίγαντα της προλεταριακής επανάστασης το έριξαν μέλη της Πανουκρανικής Ένωσης Σβόμποντα, εθνικοφασίστες Ουκρανοί με φιλοναζιστικό προσανατολισμό, που συμμετέχουν ως παρατηρητές στη διεθνή του αντισημιτικού - φιλοναζιστικού Jobbik της Ουγγαρίας, του Εθνικού Μετώπου (Λεπέν) της Γαλλίας κλπ.

Ο Αντρίι Τσεβτσένκο (που εμείς τον ξέρουμε σα Σεβτσένκο - ναι ναι, ο γνωστός πρώην μπαλαδόρος) δήλωσε εκ μέρους της δημοκρατικής φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης ότι η ενέργεια έγινε από "μεμονωμένη ομάδα" διαδηλωτών, εκφράζοντας τη διαφωνία της πλειοψηφίας.

Είναι απορίας άξιο να συγκρίνει κανείς μια εθελοντική συμφωνία εμπορικής σύνδεσης με μια διακρατική ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ κοινότητα όπως η Ε.Ε., στην οποία και τα 28 της μέλη έχουν προσχωρήσει με τη θέλησή τους, με την ηγεμονία, στον χώρο της Ουκρανίας, ενός ξένου δυνάστη, ο οποίος δουλεύει και με χαφιέδες (Γιανουκόβιτς) και με ανοιχτούς εκβιασμούς (εμπόριο, ενέργεια) σαν κοινός τραμπούκος, σαν ένας διεθνής Παναγιώταρος (Ρωσία του Πούτιν).

Κείνο που θα πρεπε να εξηγήσει ένας κομμουνιστής στους ουκρανούς πατριώτες είναι ότι ο Λένιν ήταν ο πλέον διαπρύσιος κήρυκας της αντίθεσης στο μεγαλορώσικο σωβινισμό και ότι αν ζούσε σήμερα θα ήταν σύμμαχος και όχι εχθρός του δημοκρατικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της Ουκρανίας ενάντια στον Τσάρο - Μπρέζνιεφ - Πούτιν. Απλώς θα ήταν η πιο αριστερή πτέρυγα του, δε θα άφηνε δηλαδή την ηγεμονία στην εθνική και φιλοδυτική αστική τάξη της Ουκρανίας.

Όσο για τα "κομμουνιστικά" κόμματα στο χώρο της πρώην ΕΣΣΔ, αυτή είναι πραγματικά η αχίλλεια φτέρνα κάθε κνίτη. Αν δηλαδή κάποιος συνεπής κομμουνιστής καθότανε και μετάφραζε συστηματικά τι λεν οι φίλοι του Κουτσούμπα λιβανίζοντας ως "αντιιμπεριαλιστική" και "αντίβαρο" την πουτινική Ρωσία στα επίσημα κείμενά τους από τη Γεωργία ως την Ουκρανία μέχρι την ίδια τη φασιστική - αντισημιτική - αντιομοφυλοφιλική - ολιγαρχική υπερκαπιταλιστική Ρωσία, δε θά ξερε πού να κρυφτεί ο κάθε έλληνας οπαδός του "αντικαπιταλιστή - ο Δημητρόφ ήταν δεξιός" Μαΐλη.

Οι ουκρανοί πατριώτες όμως πρέπει να πετάξουν από τις τάξεις τους τα φασισταριά, τους ναζί αντισημίτες και κομμουνιστόφοβους ακροδεξιούς. Όχι μόνο για στρατηγικούς λόγους, αλλά γιατί αυτά τα κοπρόσκυλα εκθέτουν το πατριωτικό κίνημα στην προβοκάτσια της Μόσχας και του φασιστικού της ιμπεριαλισμού, που ακριβώς κατηγορώντας συλλήβδην το κίνημα για "ακροδεξιό - φιλοναζί" φέρνει την πραγματική ναζιστική κατοχή στην Ουκρανία, στο όνομα τάχα του... σταλινικού και λενινιστικού αντιφασιστικού αγώνα 41-45.

zoot horn rollo είπε...

μ-λ-μ Μη-λες-μ.......
Προτιμάς ΕΕ; Δικαίωμά σου, δε λέω. Όσο για αυτά που προσάπτεις στο ΚΚΕ περί του ρόλου της Ρωσίας, μη μας δουλεύεις.
Τώρα είναι σα να μας λες πως ο ουκρανικός λαός έχει πέσει σε ένα βόθρο και τα σκατά που επιπλέουν μπροστά του βρωμάνε καλύτερα από αυτά που επιπλέουν πίσω του. Αλλίμονο στο λαό της Ουκρανίας που είναι τα "βατράχια" που τη πληρώνουν από τη μάχη των "βουβαλιών" (ΕΕ και Ρωσία).

"δημοκρατική φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση"-καλό κι αυτό...
Δεν είσαι ο μόνος/μόνη βέβαια που κάνει τέτοια περίεργα, υπάρχει αρκετή κινητικότητα, διαφόρων "αποχρώσεων" σε διάφορα μέσα.

Κανένα καλό δε θα δει ο Ουκρανικός λαός από οποιον από τους δυο τελικά του κάτσει στο σβέρκο. Καθαρά πράγματα.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μ-λ-μ, δεν νομίζω οτι το ΚΚΕ έχει κάτι να κρύψει σε όλο αυτό που περιγράφεις. Αντιθέτως, μιλάει στον κόσμο του ανοιχτά και ξεκάθαρα επ όλων αυτών, με την πλέον τίμια στάση που μπορεί να έχει.



Κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Συνάντησης εκφράστηκαν διαφορετικές γνώμες για τη φύση των αντιθέσεων μεταξύ εδραιωμένων και ανερχόμενων καπιταλιστικών δυνάμεων. Ορισμένα κόμματα θεωρούν ότι οι αντιθέσεις αυτές λειτουργούν προς όφελος των λαών και της πάλης τους. Το ΚΚΕ κι άλλα κόμματα εκτίμησαν ότι πρόκειται για αντιθέσεις μεταξύ χωρών με ισχυρή μονοπωλιακή βάση, όπου κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να λάβει το μέρος καμίας αστικής τάξης στο μεταξύ τους ανταγωνισμό.

(...)

Επιπλέον, εκτίμησαν ότι η ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορεί να επιτευχθεί στη βάση του ελάχιστου κοινού παρονομαστή μεταξύ των κομμάτων, αλλά στη βάση που υπαγορεύει η όξυνση της ταξικής πάλης για το σοσιαλισμό, η υπεράσπιση του μαρξισμού - λενινισμού και της προσφοράς του σοσιαλισμού, η ανάγκη διαμόρφωσης ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής ενάντια στον καπιταλισμό.



http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7703937&publDate=17/11/2013




Σ.

μ-λ-μ είπε...

Για το αν προτιμώ Ε.Ε., zoot, θα σου απαντήσω περιφραστικά και θα με καταλάβεις πιστεύω.

Το πατριωτικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της Ουκρανίας διαδηλώνει σήμερα με σημαίες της Ε.Ε. Ας πούμε ότι το αντίπαλο στρατόπεδο, με σας μέσα (δηλαδή τους ουκρανούς συντρόφους σας) ήθελε να κάνει μια αντιδιαδήλωση (μέχρι στιγμής κρύβεται). Θα μπορούσε λες να σηκώσει ρώσικες σημαίες, ακόμη κι ο πιο φανατικός φιλορώσος Ουκρανός;

Όχι. Γιατί η Ρωσία είναι μία χώρα (και όχι ένωση χωρών) - πυρηνική υπερδύναμη - πρώην τσαρικός και σοσιαλιμπεριαλιστικός κατακτητής, ενώ η Ε.Ε. είναι ΕΝΩΣΗ κρατών ΣΕ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟ. Σου δηλώνω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ότι αν κάποτε η Ε.Ε. επέβαλε σε χώρες με το ζόρι τη συμμετοχή τους σε αυτήν, σα μαοϊστής θα έριχνα αμέσως το σύνθημα: Να γκρεμίσουμε την Ε.Ε. Ναι, είναι καπιταλιστική, ναι, μέσα της υποφέρουν οι εργάτες και ευημερούν οι κεφαλαιοκράτες, ναι, θέλει το (πολύ) "ξύλο" της για τις επενδύσεις των μονοπωλίων της σε φασιστικές χώρες (π.χ. Κίνα), αλλά και για τη σχετική ή και απόλυτη μείωση του μισθού και των εργατικών δικαιωμάτων εντός των 28 χωρών της (και στην Ελλάδα).
Πάντως, ούτε εκλογές στήνει η Ε.Ε. με νοθείες, ούτε ρίχνει βιτριόλια όπως στον μετέπειτα ουκρανό πρόεδρο Γιούσενκο το 2004, ούτε εκτελεί Πολιτκόφκσαγιες και Εστεμίροβες με μια σφαίρα στο κεφάλι, ούτε Pussy Riot στέλνει για καταναγκαστική εργασία στη Σιβηρία, ούτε ομοφυλόφιλους δέρνει και ταπεινώνει. Νομίζω κατάλαβες το σκεπτικό μου.

Ο λαός της Ουκρανίας δεν είναι βατράχι. Αυτά τα λέει ο από κάθε άποψη απαράδεκτος και "ρώσος" ως το κόκκαλο, κατά τ' άλλα ΑΝΤΑΡΣΥΑς Δελαστίκ. Έχει βούληση και δικαίωμα να αποφασίσει. Αν θέλει να ενωθεί με την Ε.Ε., έχει δικαίωμα να το κάνει. Αν θέλει να μείνει μόνος, επίσης. Αν θέλει να ενωθεί με τη Ρωσία, ακόμη και τότε. Δεν είναι άβουλος, όπως έγραψε ο "Δέλα" με άρθρα του τύπου "Ο Πούτιν κέρδισε στην Ουκρανία την Ε.Ε.". Το πώς μιλά ο Δελαστίκ για τον Πούτιν, με τα σάλια να τρέχουν, μου θυμίζει Παπαδόγκωνα του 43 (αρχηγός Ταγμάτων Ασφαλείας στην Αρκαδία) για το Χίτλερ.

Για το ποιον στηρίζει πραγματικά, πέρα από τα ούτε - ούτε του το "ΚΚΕ" και οι συν αυτώ στην Ουκρανία, ας διαβάσεις ξανά, φίλε Σ., τόσο το άρθρο του Απολιθώματος από πάνω (όπου δεν υπάρχει καμία αιχμή για το μαφιόζο Γιανουκόβιτς και για τη φιλορώσικη κομπροδόρικη μπουρζουαζία της Ουκρανίας) όσο και προσεκτικά τα άρθρα του 902.gr και του "Ριζοσπάστη". Ούτε - ούτε, αλλά όλες οι αιχμές για πρακτοριλίκια κλπ. είναι προς την αντιπολίτευση και επ' ουδενί για τον σχεδόν αποδεδειγμένα πράκτορα της Ρωσίας Γιανουκόβιτς...

Υ.Γ. Δεν εννοώ ότι το Απολίθωμα κινείται από σκοπιμότητα. Εκφράζει απλώς την άποψή του. Για να μην παρεξηγηθώ...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Διαρκώς το ξεχνούσα τις τελευταίες μέρες, αλλά επειδή μαζί μ-λ-μ και χώρια καταλαβαινόμαστε, παραθέτω ένα κείμενο του ρίζου, ενδεικτικά ως απάντηση για το αν μιλάει καθαρά ή με ήξεις-αφήξεις

http://rizospastis.gr/story.do?id=7744484&publDate=13/12/2013

Όταν τα γεγονότα δε συμφωνούν με τα ανόητα έτοιμα σχήματα που έχουν κάποιοι στο κεφάλι τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη.