Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Ιστορική χρεοκοπία

Την Κυριακή έγιναν δύο εκλογικές αναμετρήσεις, σε Αυστρία και Κύπρο, που είχαν τη δική τους σημασία.

Στη γενέτειρα του Χίτλερ, οι νεοναζί έχασαν την ανάληψη της διακυβέρνησης για μερικές χιλιάδες ψήφους, με τους αυστριακούς μετανάστες (κατά μια παράδοξη ιστορική ειρωνεία) να αντιστρέφουν τα δεδομένα, το προβάδισμα των νεοναζί και το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, η "δημοκρατική Ευρώπη" ανάσανε ανακουφισμένη για τα προσχήματα που σώθηκαν και τον επελαύνοντα φασισμό, που θα συνεχίσει να λειτουργεί συγκαλυμμένα (και πιο αποτελεσματικά). Όπως έκανε φέτος, πχ κατά την προσφυγική κρίση, με το κλείσιμο των συνόρων, για να μη συνωστισθούν πρόσφυγες σε αυστριακό έδαφος κι αναγκαστούν να τους κλείσουν σε τίποτα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να τους βγει το όνομα. Έχουν και δημοκρατικές ευαισθησίες. (Έχω και τις πεποιθήσεις μου, μα στο τέλος θα στις βρέξω, που τραγουδούσε κι ο Άσιμος).

Η εξέλιξη των αυστριακών πραγμάτων είναι πολύ διδακτική για το πώς η υιοθέτηση ναζιστικών θέσεων κι ο αντίστοιχος καθορισμός της πολιτικής ατζέντας όχι μόνο δεν αφαιρούν το ζωτικό χώρο (Lebensraum) για την ανάπτυξη του φασισμού, αλλά λειτουργούν σαν λαγός που μετακινεί όλη την πολιτική σκηνή σε τέτοια κατεύθυνση, καθιστώντας τον κυρίαρχη δύναμη (ακόμα και πριν ή χωρίς την τυπική επικράτησή του). Το ενδιαφέρον που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για μια συγγενή ιδεολογικά, ακροδεξιά κυβέρνηση, τύπου Σαμαρά, που ακολουθεί πολιτική κατευνασμού απέναντί τους και τους χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά για κεντρώες δυνάμεις (πράσινοι, σοσιαλδημοκράτες, κτλ) με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.

Η άνοδος της ακροδεξιάς, που εξασφαλίζει μάλιστα για πρώτη φορά κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, είναι ένα απ' τα κύρια χαρακτηριστικά και των κυπριακών εκλογών (μια κριτική προσέγγιση του εκεί αποτελέσματος μπορείτε να διαβάσετε στο κείμενο της Agkarra). Η δεξιά κυβέρνηση του ΔΗΣΥ έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει, γιατί είναι η πρώτη ευρωπαϊκή κυβέρνηση που κλήθηκε να εφαρμόσει ένα σκληρό, αντιλαϊκό πρόγραμμα (μνημόνιο) και δεν καταποντίστηκε εκλογικά, ούτε έχασε την πρώτη θέση. Μια εξέλιξη που οφείλεται προφανώς και στην αμήχανη αντιπολίτευση του ΑΚΕΛ, το οποίο επικέντρωσε την προεκλογική του εκστρατεία στο κομμάτι της διαφθοράς και της σκανδαλολογίας, και την επακόλουθη δυσκολία του κόσμου να εντοπίσει κάποια ουσιαστική διαφοροποίηση μεταξύ των δύο βασικών διεκδικητών ή ένα πρακτικό αντίκρισμα στην ψήφο του.

Αυτή η παράμετρος εξηγεί τόσο την αυξημένη αποχή, που (κινείται σε ευθεία αναλογία με την εντεινόμενη απογοήτευση και) προβληματίζει τα αστικά επιτελεία, όσο και τη μεγάλη διασπορά δυνάμεων, από την οποία προέκυψε οκτακομματική βουλή. Ακριβώς όπως και στην Ελλάδα, με το σύστημα-βεντάλια, που άνοιξε, για να ξανακλείσει σύντομα και να επιστρέψουμε στο γνώριμο διπολικό σκηνικό, αναδιαταγμένο κι ανασυγκροτημένο.

Η βάση στην οποία αναπτύσσονται κι εδραιώνονται ωστόσο όλα τα παραπάνω, ο καταλύτης για να ξεδιπλωθούν και να επικρατήσουν, είναι η ιστορική χρεοκοπία της εκεί αριστεράς (χρησιμοποιώ τον όρο συμβατικά, για να συμπεριλάβει το αρκετά ευρύ φάσμα που θα μας απασχολήσει) και των συγκεκριμένων εκδοχών της-πολιτικών λογικών, που δοκιμάστηκαν. Κι αν η ιστορική χρεοκοπία του αυστρομαρξισμού (που αναλύεται πολύ εύστοχα στο βιβλίο του Ντατ "Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση") είναι παλιά και γνωστή, από τη δεκαετία του 30', και τα αδιέξοδα της σοσιαλδημοκρατικής μετεξέλιξής του δεν αποτελούν αυστριακή ιδιαιτερότητα, το στρατηγικό αδιέξοδο κι η χρεοκοπία του αριστερού κυβερνητισμού του ΑΚΕΛ είναι νωπό δίδαγμα, που θυμίζει σε πάρα πολλά την περιπέτεια της ΠΦΑ στα καθ' ημάς.

Άλλο ζήτημα βέβαια ποιοι θέλουν να λάβουν υπόψη τους αυτά τα διδάγματα. Και με αυτό δεν εννοώ μόνο όσους φαντασιώνονται πως ζουν σε μια Ευρώπη που αλλάζει (από μέσα, με εκλογές) και μαζί της αλλάζουν οι συσχετισμοί. Αλλά και σε όσους στήνουν νοερά έναν πόλεμο χαρακωμάτων, με την αστική εξουσία, τα οποία πιστεύουν πως καταλαμβάνονται σταδιακά και με διάφορους κρίκους (πχ τον κυβερνητικό). Εκτός πια κι αν θεωρεί κάποιος ότι τα όρια αυτών των κυβερνήσεων δεν ήταν αντικειμενικά, αλλά ζήτημα υποκειμενικών προθέσεων...

10 σχόλια:

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Μαυρίζει ο ορίζοντας (και) διεθνώς.
Δεν είναι μόνο οι δυό προχτεσινές χρεοκοπίες. Ολοι δουλεύουν για τον Φασισμό, με πρωτεργάτες τους "ροζουλί" αριστεροπασόκους, διεθνώς. Παντού ανεβαίνουν φασίστες, νοσταλγοί του Ναζισμού, ακροδεξιοί, ρατσιστές - άνοιξε ο βόθρος της Ιστορίας: Γαλλία, Βέλγιο, Ουκρανία, Πολωνία, Ουγγαρία, οι γνωστές βαλτικές της πρώην ΕΣΣΔ. Τι είναι οι λεγόμενοι "ευρωσκεπτικιστές"; Σάμπως και σε όλη τη Βαλκανική τι γίνεται; Στην Τουρκία τι γίνεται; Τα "λουλούδια" της ..."Αραβικής ανοιξης" τι είναι, οεο; Στο USA ποιός παλεύει τον Τραμπ; Η μισοφασίστρω Ιλαρά;
Μόνο στην Ρωσσία+ανατ. Ουκρανία είναι ακόμη ισχυρά τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά, αλλά και εκεί τα ηνία του αντιφασιστικού αγώνα τα έχουν οι ...ολιγάρχες!!
Τι κάνει το κομμουνιστικό κίνημα;
Παραδέρνει στη σύγχυση! Οπου κάνει να ξεπεταχτεί μια φωνή πέφτουν απάνω της χιλιάδες "true" να την επαναφέρουν στο κομ-ιλ-φώ της ευθύγραμμης παρακμής, αγκαλιά με τους "ροζ" "αριστερούς". Νάσου και οι χρεοκοπημένοι μαοϊκοί, νάσου και οι "κομμουνισμός με ...ελευθερία-δημοκρατία", νάσου και οι τροτσκιστές, νάσου και οι "αμεσοδημοκράτες", οι "ανεξάρτητοι", οι "αντιεξουσιαστές", η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα.
Τι περιμένουν άραγε οι κομμουνιστές ακελίτες; Τι περιμένουν και όσοι κομμουνιστικής συνείδησης αγωνιστές έχουν εγκλωβιστεί μέσα στη σάρα και τη μάρα;
Η αστική τάξη, διεθνώς, προετοιμάζεται για στρατιωτικό νόμο.
Πόλεμο μυρίζει όλο αυτό.

Saportoutourki είπε...

Σοβιετικό κινούμενο σχέδιο για τους φασίστες - μεταπολεμικά.
Λίγα λόγια και καλά.
https://www.youtube.com/watch?v=CdxqJ4P39hY

ΚΑΛΗ ΓΚΕΛΜΠΕΣΗ είπε...

@ Σεχτάρ ο Τρομερός

ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΟΛΑ, ΜΑ ΟΛΑ!!!

Κι είναι όλα καραμπινάτα φανερά.
Ως κι οι τυφλοί μπορούν να τα δουν,
οι κουφοί να τ' ακούσουν,
κι οι άνθρωποι χωρίς όσφρηση, να τα οσφριστούν.

Άρα, μόνο οι αυταπατώμενοι, οι ηλίθιοι και οι εκφασισμένοι, πιστεύουν πως τάχα θα γλιτώσουν απ' αυτό που έχει ήδη ξεκινήσει κι έρχεται...

Μωρέ σαν δεν κινήσει ταχιά ο λαός να οργανωθεί και να επιτεθεί ή κι αντεπιτεθεί, τέτοιο λαϊκό νεκροταφείο δεν θά 'χει δημιουργηθεί άλλη εποχή...

Κι όταν λέω λαός, δεν εννοώ μόνο τον εντός συνόρων μας λαό, μα τής Γης το λαό. Τους λαούς.

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Οι παλλινοδιες ομως του Γιουρογκρουπ δειχνουν και κατι αλλο : Το συστημα αφου ξεπερασε την σκοπελο της ψηφισης βλεπει κατι αλλο πιο μεγαλο μπροστα του και πιο δυσκολο ...την εφαρμογη !!! Το αυτο και στην Γαλλια !!! αλλα και αλλου ..
Γι αυτο προκρινει πιο γρηγορα τον ΦΑΣΙΣΜΟ .Για να μπορεσει με πληρη και απολυτο "γυψο " στις κοινωνιες να κανει τα κουμαντα του .Το συστημα παιζει τα ρεστα του !
Οσο κι αν δεν ευννοουν οι συνθηκες την αναπτυξη ενος ταξικου κινηματος ευελπιστω οτι οι λαοι θα πουν την τελευταια τους λεξη γιατι ειναι δικοπο μαχαιρι να διαχειριστει την τελικη ρηξη

Αναυδος είπε...

Η παρατεταμενη κριση είναι καταρχην κριση του κεφαλαιου. Αυτό σημαινει ότι καποιες μεριδες του κεφαλαιου υποφερουν περισσοτερο από καποιες άλλες. Κατά κανόνα προκειται για το λιγοτερο παραγωγιό κεφαλαιο που συνηθως είναι συνδεδεμενο με μια αγορά και μόνο. Ειναι η μεριδα αυτή του κεφαλαιου που στις χωρες της ΕΕ υποστηριζει την επιστροφη ή διατηρηση του εθνικου νομισματος, αντιτιθεται στην οικονομικη ολοκληρωση και φτανει μεχρι και στο να προβαλει αιτημα αποχωρησεις από την ιδια την ΕΕ. Η πολιτικη του επιρροη αυξανεται σε ολη την ευρωπη, πολωνια, γαλλια, ολλανδια, σκανδιναβικες χωρες, ουγγαρια κλπ. Ακριβως επειδη σαλπιζει μια επιστροφη σε έναν αυξανομενο προστατευτισμό της εγχωριας αγορας η προπαγανδα του είναι εθνικιστικη και ρατσιστικη . Αν υπερισχυσει θα προχωρησει και σε αυξηση των στρατιωτικων δαπανων κλπ.

Επειδη βρισκεται σε αντιπαραθεση με το πολυεθνικο κεφαλαιο κερδιζει συμπαθειες από πλατια λαικα στρωματα και καταγραφει εκλογικες νικες σχεδον παντου. Θα είναι φυσικα αυτοκτονικο αν η εργατικη ταξη ταχθει κατω από μια ξενη σημαια σε αυτο τον αγωνα συμμαχωντας ειτε με τον ένα ειτε με τον άλλο πολο. Ανιστορητες μεταφορες στο σημερα των αντιφασιστικων μετωπων της δεκαετιας του 1930 δεν κανουν τιποτε άλλο από το να ριχνουν νερο στο μυλο του συστηματος και να διαιωνιζουν τη μισθωτη σκλαβια.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστά όσα αναφέρονται.
Να κάνω μόνο δυο παρατηρήσεις.

Κατ'αρχας στην Αυστρία δεν θα αναλάμβαναν την διακυβέρνηση, καθώς ήταν εκλογή προέδρου και το σύστημα δεν είναι προεδρικό. Ο πρόεδρος έχει κάποιες σημαντικές εξουσίες, αλλά παραδοσιακά δεν τις ασκεί.

Δεύτερον να παρατηρήσω οτι ο χαρακτηρισμος του αυστριακου FPÖ συλληβδην ως "νεοναζιστικού" μπορεί να αποβει αποπροσανατολιστικός παρα την αδιαμφισβητη υπαρξη τέτοιων στοιχείων στο κόμμα αυτό και την πολιτική γραμμή του. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φιλοναζιστικό, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι είναι ξενοφοβικό, ρατσιστικό καί εθνικιστικό (για πατριωτισμό ούτε βέβαια καν κατ' ευφημισμό λόγος για ένα αυστριακό (!) κόμμα που στελεχώνεται κατεξοχήν από το "γερμανο-εθνικό" χώρο - απογόνους φυσικά των ναζί και οπαδούς της "μεγάλης Γερμανίας")

Το λέω, γιατί σε κάτι τέτοιες εκτιμήσεις βασίστηκε η λογική του "μικρότερου κακού" και η δήθεν "αντιφασιστική ψήφος" τόσο στις αυστριακές προεδρικές εκλογές όσο και στις γαλλικές πριν χρόνια.

Το πιο ανησυχητικό στοιχείο πάντως είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία της αυστριακής εργατικής τάξης και των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων (και μάλιστα πολλών μη μουσουλμάνων μεταναστών - ειδικά Σέρβων) ψήφισε το κόμμα αυτό. Τα αντανακλαστικά μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό και ξενοφοβικά, αλλά είναι και κοινωνικά, ειδικά όταν η άλλοτε παντοδύναμη στην εργατική τάξη σοσιαλδημοκρατία έχει χρεωκοπήσει πλήρως (χωρίς να υπάρξει ακόμα τουλάχιστον "αριστερό" Ersatz), το κομμουνιστικό και ταξικό εργατικό κίνημα είναι ανύπαρκτο ή και αποπροσανατολισμένο, η ακροδεξιά πουλάει "παλια καλή σοσιαλδημοκρατία" και όλη η φιλελεύθερη αστική και μικροαστική τάξη συσπειρώνεται πίσω από εναν υποψήφιο που λέει ότι δεν πρόκειται να ορκίσει κυβέρνηση που θα αμφισβητήσει την θέση της Αυστρίας στην ΕΕ.

Αυτή η διάβρωση είναι ο καρπός που δρέπει η αστική τάξη από την χρόνια κυριαρχία της σοσιαλδημοκρατίας και είναι συνειδητή.

Από εκεί και πέρα οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί απαιτούν συμμαχίες και συσπείρωση λαϊκων μαζών. Και γι' αυτο είναι απαραίτητο το ρατσιστικό διλητήριο στον λαό και η φιλελεύθερη νιρβάνα του "πρεκαριάτου" της Βιέννης.

Νομοτελειακά για το κεφάλαιο και στην Αυστρία πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις σε συνταξιοδοτικό, ασφαλιστικό, περικοπές σε μισθούς και παροχές.

Το ζήτημα είναι με πιο μείγμα διαχείρισης θα γίνουν οι αναδιαρθρώσεις. Και με ποια ναρκωτικά θα οδηγηθεί ο λαός στην σφαγή των δικαιωμάτων του.

Παραδουνάβιος

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Στον εισαγωγικό ...κατάλογο της απελπισίας, είπα να μην βάλω την Κούβα, που κινείται κάπου ανάμεσα σε ταχτική αναδίπλωση κα δεξιά στροφή, καθώς και την Βενεζουέλα, σεβόμενος την κρισιμότητα των στιγμών στις δύο αυτές χώρες, που αντανακλούν και σε όλη την "πίσω αυλή" του USA. Σήμερα είδα αυτό:
Προετοιμασίες για στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα
και κάπου αναθάρρησα.
Καμιά φορά "το αγώϊ ξυπνάει τον αγωγιάτη" και ο ταξικός εχθρός τον αμφιταλαντευόμενο επαναστάτη.
Ο Μαδούρο πρέπει να καταλαβαίνει τι τον περιμένει.... Αν ξυπνήσει, έστω στο "και πέντε" και αντιδράσει δυναμικά, όπως λέει το δημοσίευμα, η παρτίδα, θαρρώ, παίζεται.
Η Βενεζουέλα "κράτησε" ζωντανή και την Κούβα. Αμα τώρα αντέξει, θάχουμε κερδίσει πολλά...
Και στο κάτω-κάτω, ένας ένδοξος θάνατος, με μάχη, αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς, δεν είναι η ξεφτιλισμένη αυτοπαράδοση, που εμπεδώνει το "ΤΙΝΑ".
Μήπως είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος η "ονειρεύομαι καρβέλια";

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

αντε να γελασει λιγο το χειλακι του παγκοσμιου προλεταριατου ...

Ανώνυμος είπε...

Είναι δυστυχώς κι άλλα πράγματα Σεχτάρ που διεκδικούν κι αυτά να μπουν στον κατάλογο. Πχ η είδηση πως σε κάποια χώρα της ΝΑ Ασίας, ήδη μέλος της Trans-Pacific Partnership o "πρόεδρος Ομπάμα" ανακοίνωσε μέσα σε εξαιρετικά ευχάριστο κλίμα ότι άρεται το αμερικανικό εμπάργκο όπλων. Και το θέμα δεν είναι μόνο για αυτήν τη χώρα αλλά και (πολύ πολύ παραπάνω) για τη βόρεια γείτονά της ( Πώς καταντήσαμε λοχία, ποιος είμ' εγώ, ποιος είσ' εσύ; που λέει και το τραγούδι).

ρα

Ανώνυμος είπε...

Για την ανάρτηση του Μπρεζνιεφικού Απολιθώματος ας σκεφτούμε και τα παρακάτω:

Το διαρκές κυνήγι για όλο φθηνότερη εργατική δύναμη εντός μιας Ιμπεριαλιστικής Χώρας και το κυνήγι εκτός για τόπους εξαγωγής κεφαλαίων(*), με ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη, υλικούς πόρους και αγορές.

Την εργατική αριστοκρατία που βολεύεται σε άκοπες θεσούλες.

Τον παρασιτισμό της αστικής τάξης και στρωμάτων της που ζει με “κουπόνια”, ομόλογα και κ.α.

Το Ιμπεριαλιστικό Σύστημα ως πυραμίδα στην οποία μικρομεσαίοι και ψιλικατζήδες δεν έχουν καμία θέση. Αρκετοί από τους οποίους δεν θέλουν να βλέπουν το προλεταριάτο ως την πιθανότερη κατάληξή τους. Και αναπολούν τις εποχές που το παιχνίδι παίζονταν “τίμια” το καπιταλιστικό παιχνίδι. Περιμένουν τον “Αρχηγό” που θα βρει τον “μαγικό τρόπο” με τις “ευκαιρίες” για να ξαναμπούν -έτσι νομίζουν- στο καπιταλιστικό“παιχνίδι”.

Το Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού του Λένιν, μαζί με τις μορφές φασισμού https://dl.dropboxusercontent.com/u/23809549/GossweilerOriginesIII.pdf


(*)υλικοί πόροι και αγορές ήταν το κίνητρο και την Φιλελεύθερη, την προηγούμενη εποχή του Καπιταλισμού. Ο Καπιταλιστής δεν εκμεταλλεύεται μόνο την δική του Εργατική Τάξη αλλά και τις Εργατικές Τάξεις των χωρών στις οποίες κάνει εξαγωγή των κεφαλαίων.

Ο 4:14