Τι θα γίνει φίλε μου με μας

Δεν ξέρω πόσους ενδιαφέρει το θέμα και πόσο. Αν κρίνω από παλιότερες αναρτήσεις, μάλλον όχι πολύ.

Το γράφω και με δέκα μέρες καθυστέρηση. Τα γεγονότα πρέπει να τα χωνέψεις για να τα κρίνεις. Να ωριμάσει μια ιδέα μέσα σου. Αλλιώς θα βγει καχεκτική κι επταμηνίτικη.
Τώρα, πώς ήθελα εγώ να δουλέψω σε εφημερίδα, να γράφω για θέματα εφήμερα, είναι ένα ζήτημα.
Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει...

Πριν δέκα μέρες ήταν το ντέρμπι παοκ-ολυμπιακός και το δούλεμα έπεσε σύννεφο. Εκατέρωθεν.

Τα μέσα της πόλης ρίξαν γραμμή να μη γίνουν επεισόδια. Τους έπιασε ο πόνος, όχι για το άθλημα, αλλά για την παε. Μην τιμωρηθεί και πάει στράφι η χρονιά.

Ποιον πείθουν όμως οι εκκλήσεις για ηρεμία λίγες μέρες πριν τον αγώνα; Από τα ίδια μέσα που πουλάν οπαδιλίκι και μακεδονομάχους για να 'χουν πελατεία;

Η ζωή συνεχίζεται, ο κόσμος διαμαρτύρεται, ξεσηκώνεται, βρήκε κάτι να του φταίει σε αυτό που έχει γίνει νόημα της ζωής του.
Ποιος θα του πει όμως πως ο πρόεδρος τεό, η διοίκηση της ομάδας που αγαπάει, είναι κομμάτι του συστήματος που λατρεύει να μισεί; Ότι τα 'χει κάνει πλακάκια με το κατεστημένο της αθήνας;
Ότι στη σούπερ-λιγκ είναι όλοι μια οικογένεια (λύκων) και γι' αυτό στο τέλος ουδείς τιμωρήθηκε;

Κι οι από κάτω όμως δεν πήγαν πίσω.
Έφτιαξαν κι οι ίδιοι κλίμα για να παίξουν το βολικό ρόλο του θύματος.
Τη ριζούπολη την ξέχασαν πολύ γρήγορα. Κι όσοι τη θυμήθηκαν εδώ ήταν για να κάνουν συμψηφισμό.

Στο τέλος όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Ζημιά στην ομάδα τους κάναν οι παοκτζήδες, δεν άφησαν να παιχτεί ποδόσφαιρο και τους γύρισε μπούμερανγκ.
Μάγκας ο κόκαλης που πήρε τον τίτλο στη ριζούπολη. Κότες και πελάτες οι ηττημένοι.

Και μετά, όλοι μαζί (το βράδυ στη βανδή) οι νοήμονες καταδικάζουν τους ανεγκέφαλους και τα επεισόδια.
Φτιάχνουν μια κατάσταση και μετά λένε να μην φτάσει στα άκρα, στην τελική της συνέπεια. Και καταδικάζουν όσους δεν τράβηξαν φρένο στον κατήφορο.
Η εξουσία έχει πάντα διπλή γλώσσα κι ηθική. Η τέταρτη ακόμα περισσότερο.

Ποιος θα εξηγήσει στον κόσμο ότι δεν αξίζει τον κόπο;
Ποιος θα πει σε όσους ντύνονται με δίχρωμα κασκόλ πως το παιχνίδι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο;

Που και τέτοιο να μην ήταν, είναι απλώς ένα παιχνίδι.
Αλίμονο αν η ζωή μας είναι τόσο άδεια, ώστε να τη γεμίζουμε με το ποδόσφαιρο και τις ομάδες. Κι επειδή είναι, αλίμονο αν αφήνουμε να μας τη γεμίζουν με αέρα κοπανιστό. Παίρνοντας φανταστική εκδίκηση για τις νίκες και τις χαρές που δεν έρχονται στην πραγματική ζωή.

Γιατί να το πουν όμως;
Πάνω στο παιχνίδι έχει στηθεί ολόκληρη μπίζνα, παίζονται εκατομμύρια. Κι ο καθένας πάει να φάει ό,τι μπορεί απ' την πίτα.

Αν ο κόσμος το αντιμετώπιζε σαν παιχνίδι δε θα 'χαν τζίρο οι παε, τα κανάλια, ο τύπος.
Θα έβρισκε πιο σοβαρά πράγματα να ασχολείται, θα γινόταν επικίνδυνος.

Κι όμως, υπάρχουν κομμουνιστές που δεν το βλέπουν ως παιχνίδι, ορκίζονται πως το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία (χωρίς απίστους) κι επικαλούνται (ω, τι πρωτότυπο) το βίωμά τους σε όσους δε συμφωνούν.

Βλέπουμε με συμπάθεια τους θρησκόληπτους, όχι όμως το αφιόνι που τους ποτίζουν. Ούτε τους συντρόφους που εξυμνούν το όπιο.

Υπάρχουν κομμουνιστές που λεν πως δεν είναι κακό να είσαι οπαδός.
Αλλά με τη δεύτερη ιδιότητά τους ξεχνάν την πρώτη.
Δεν έχουν πρόβλημα με τη στημένη τράπουλα. Τους πειράζει που δεν τη στήνει η ομάδα τους για να παίρνει περισσότερους τίτλους.

Το οπαδικό κριτήριο θολώνει το ταξικό. Ό,τι κι αν κάνουμε δεν παντρεύονται.
Αλλά οι κομμουνιστές θέλουν ηθική κάλυψη για ό,τι κάνουν, εσωτερική νομιμοποίηση. Κάτι να δικαιολογεί τις πράξεις μας, να ξεγελάμε τον εαυτό μας, πως είμαστε συνεπείς με τις αρχές μας.
Κι έτσι βγάζουμε μια θεωρία για κάθε αδυναμία μας.

Αν οι πράξεις μας δε συμφωνούν με την ιδεολογία μας, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν. Την φέρνουμε στα μέτρα μας για να τις χωρέσει. Χυδαίος εμπειρισμός αντί για θεωρία.
Ο καθένας βγάζει τη δική του αδυναμία αθώα. Ο οπαδός τη μπάλα, ο θρησκόληπτος το θεό του, ο χρήστης την πρέζα και πάει λέγοντας.

Τι μένει ύστερα από όλα αυτά;
Η αποπνικτική οσμή απ' τα χημικά και τα δακρυγόνα.
Που πλέον πέφτουν αδιακρίτως, όπου μαζεύεται πολύς κόσμος. Ακόμη και σε γήπεδα.

Παραδοσιακά το κίνημα είχε την απορία πώς μας την πέφτουν εμάς τόσο οργανωμένα οι μπάτσοι και στο γήπεδο αφήνουν τους κάφρους να αλωνίζουν.
Αλλά δεν πάει πλέον έτσι.

Άσε που εσχάτως μια μερίδα πέτυχε κινηματική συγχώνευση με τους χούλιγκαν.
Από την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής στα 80'ς, στην χουλιγκανοποίηση του κινήματος σήμερα.

Με τους συνδέσμους οπαδών υπάρχουν παραδοσιακά σχέσεις καχυποψίας.
Για μας είναι άνδρα ναρκωτικών και λούμπεν αποχαύνωσης. Για αυτούς είμαστε άνδρα διαφθοράς και κομματόσκυλων.
Εμείς τσουβαλιάζουμε αφοριστικά τους συνδέσμους κι αυτοί κόμματα κι ιδεολογίες. Και τα βρίσκουν με τους αναρχικούς.

Κάποιοι θεωρούν το ποδόσφαιρο τέχνη. Που κατά τον μπρεχτ δεν αντανακλά απλώς σαν καθρέφτης την πραγματικότητα. Τη μεγεθύνει.

Αλλά ας μην του αποδίδουμε μαγικές ιδιότητες που δεν έχει. Αδικούμε τις τέχνες και τους εαυτούς μας έτσι.
Απλός καθρέφτης της κοινωνίας είναι. Και μάλιστα απ' τους καλύτερους.

Πολλά πράγματα ξεκινάν απ' τα γήπεδα. Ή γιγαντώνονται εκεί.
Από το ρατσισμό και τον εθνικισμό, μέχρι το χαφιεδιλίκι με τις κάμερες. Κι εσχάτως και τα χημικά.
Τα οποία, όπως πάει το πράγμα, σε λίγο θα πετιούνται εθιμικά σε κάθε συνάθροιση περισσοτέρων από πέντε ατόμων.

Επειδή το τέλος πρέπει να έχει ηθικό δίδαγμα, η κε του μπλοκ προτείνει ανεπιφύλακτα την ηθικοπλαστική ταινία άγρια νιάτα-χούλιγκανς από τη θρυλική δεκαετία του 80.

Με την απίστευτη σκηνή με την αλήθεια που βρίσκεται στους σεξ πίστολς κι όχι στο δρόμο του θεού, την κατιάνα μπαλανίκα σε ρόλο που θυμίζει κατ γούμαν και μια διεθνή ακροδεξιά οργάνωση να κρύβεται πίσω από τα επεισόδια και τους χούλιγκαν (τα ξένα κέντρα που καταγγέλλει η αλέκα).

Γιατί στα 80'ς ακόμα και το καλτ γιούχου ήταν πολιτικοποιημένο.