Καθαρά δευτέρα υπάρχει μόνο σε βρώμικα μυαλά.
Κι αντιστοίχως μεγάλη εβδομάδα μονάχα σε μικρά.
Οι μαλαγάνες πουλάνε τις λαγάνες κοντά χιλιάρικο. Και να πεις ότι είναι και νόστιμες.
Ο ταραμάς μ' άρεσε όταν ήμουν μικρός, αλλά τώρα μου φέρνει αναγούλα. Ίδια διαδρομή στα γούστα πολλών είχε κι η σοβιετία.
Η σαρακοστή είναι η θρησκετική ευθυγράμμιση με την κυβερνητική ντιρεκτίβα για λιτότητα. Κάτι που καθιστά επίκαιρο το αίτημα διαχωρισμού κράτους-παπάδων.
Αλλά πώς να χωρίσεις νύχι και κρέας; Γίνεται;
Σήμα κατατεθέν ωστόσο είναι ο χαρταετός.
Παιδί θυμάμαι πηγαίναμε με τον άβερελ δυο τρεις φορές κάθε άνοιξη στο λόφο δίπλα μας να πετάξουμε. Αλλά μετά το κόψαμε.
Άλλες χρονιές είχαμε γύψο στο μυαλό και δεν πηγαίναμε. Φέτος τον είχα στο πόδι. Πού να τρέχεις να βγαίνεις από το κλουβί σου...
Άσε που τέτοιες μέρες έχουν γίνει τυπικές, προκαθορισμένες. Σικέ αποδράσεις στο εναλλακτικό κλουβί μας.
Στην τιβί σε πυροβολούν με ρεπορτάζ για τα κούλουμα. Το θέμα είναι φλέγον και χρήζει ανάλυσης.
Οι έλληνες γιορτάζουν τα κούλουμα.
Στεντόρεια φωνή, δε σηκώνει αντίρρηση. Βασικά εντολή είναι, όχι ρεπορτάζ.
Τ' ακούς καμιά πενηνταριά φορές και σε πιάνουν οι τύψεις. Αν δε γιορτάσεις δεν είσαι έλληνας. Αλλά άπατρις λιποτάκτης.
Άβερελ είναι το επαναστατικό ψευδώνυμο του αρσενικού μου γονιού. Στη ζωή δηλώνει ναρίτης, αλλά με αυτά που λέει τον κόβω για αναρχικό ορίτζιναλ.
Παράλληλα είναι κι οικοδόμος κι αυτό τον κάνει είδος σπάνιο και προστατευόμενο (ναρίτης οικοδόμος). Τον βάζουν και στο ψηφοδέλτιο για να 'χει πιο πολλούς προλετάριους.
Πέρσι ένας σφος είχε την ιδέα να φτιάξουμε χαρταετό με σφυροδρέπανο. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πού θα βρίσκαμε τόσο μεγάλο σήμα του κόμματος. Αλλά η ιδέα για τον αετό έμεινε στα χαρτιά και δεν έγινε ποτέ χαρτί.
Κι ήταν κρίμα, γιατί ο χαρταετός είναι ένας μικρός θησαυρός της κομμουνιστικής σημειολογίας.
Ο χαρταετός είναι το πιο απλό παράδειγμα ιστορικού υλισμού. Προχωράει διαλεκτικά σαν ιστορία. Με ζιγκ-ζαγκ, ποτέ ευθύγραμμα. Με συνεχή πισωγυρίσματα, αλλά γενικά ανοδικά.
Μακροπρόθεσμα η κίνησή του είναι νομοτελώς ανοδική. Νομοτέλεια όμως δε σημαίνει φαταλισμός. Περιέχει ένα φάσμα δυνατοτήτων. Εάν δεν υπάρχει επαγρύπνηση ο αετός μας μπορεί να καταρρεύσει σα σοβιετία. Ή τέλος πάντων να ανατραπεί.
Ο χαρταετός συμβολίζει ανάγλυφα όλες τις φάσεις εξέλιξης της μαμάς πατρίδας.
Στη σοβιετία ήταν πιο εύκολο να σηκωθεί ο αετός, αλλά πιο δύσκολο να συνεχίσει και να φτάσει ψηλά λόγω αντικειμενικών συνθηκών (παλιός χαρταετός, κακοτράχαλο έδαφος κτλ).
Έπρεπε λοιπόν μες σε λίγα χρόνια να καλύψουμε την απόσταση από τους ανταγωνιστές μας, αλλιώς θα μας εξαφάνιζαν.
Τελικά καλύψαμε μες σε 10 χρόνια μια απόσταση 100 μέτρων (σε ύψος) και αντέξαμε στην επίθεση των ναζί, με τους οποίους είχαμε συμμαχήσει προπολεμικά για να κερδίσουμε χρόνο και να αγοράσουμε μεγαλύτερη καλούμπα.
Η πορεία αυτή ήταν ταχύτατη. Κατά τη διάρκειά της έγιναν λάθη κι υπερβολές. Η απότομη άνοδος σε πρωτόγνωρα ύψη, ανάγκασε το σύντροφο με το μουστάκι να γράψει το βαρυσήμαντο άρθρο "ο ίλιγγος της επιτυχίας" όπου στηλίτευε αυτές τις υπερβολές κι έδωσε το σύνθημα να μαζέψουμε καλούμπα.
Οι αντιμουστακικοί χτυπάνε σε δύο κυρίως σημεία.
Ότι έπρεπε να αμολήσουμε καλούμπα σε όλο τον κόσμο κι ότι τον χαρταετό έπρεπε να τον διευθύνουν συνολικά οι εργάτες και τα σοβιέτ. Στο καταστατικό τους προβλέπουν ότι τον χαρταετό πρέπει να τον πετάνε όλα τα μέλη εκ περιτροπής. Αλλά στην πράξη κάνουν τα ίδια και χειρότερα.
Πού να αποκτήσουν κι εξουσία...
Μεταπολεμικά ο χαρταετός μας πέταξε ψηλά φτάνοντας στη δεύτερη θέση και κατά διαστήματα στην πρώτη.
Ξέραμε ότι έπρεπε να αποφύγουμε τα καλώδια και τον ηλεκτρονισμό, γι' αυτό αποκοιμηθήκαμε και χάσαμε το τρένο της ετε. Ο μιχαήλ σουσλόφ δημοσιεύει στην πράβδα το βαρυσήμαντο άρθρο "ο ίλιγγος της στασιμότητας" αναλύει τη θεωρία της υπαρκτής στασιμότητας κι επιδοκιμάζει αυτάρεσκα τη βασική κατευθυντήρια γραμμή του 23ου συνεδρίου του κκσε: δεν πάμε πουθενά, καλά είναι εδώ, άραξε.
Την εποχή της στασιμότητας η γραφειοκρατία των ειδικών από μορφή ανάπτυξης του χαρταετού και των παραγωγικών δυνάμεων μετατρέπεται σε εμπόδιο. Τότε έρχεται μια εποχή κοινωνικής αντεπανάστασης.
Η οποία βρήκε τον άνθρωπό της στον γκόρμπι. Που από μικρός θαύμαζε τη βίβιαν λι.
Ο γκόρμπι έκοψε την καλούμπα, άνοιξε τους ασκούς του αιόλου, έριξε αέρα στα πανιά της αντίδρασης και σκόρπισε τη σοβιετία στους πέντε ανέμους. Τη δε χρονιά εβδόμη έκατσε στον ημιόροφο της πίτσας χατ όπου είχε πανοραμική θέα και απόλαυσε το κατόρθωμά του φωνάζοντας: νενίκηκά σε νέρωνα...
Την ίδια στιγμή εμείς βλέπαμε σοκαρισμένοι τον αετό μας να χάνεται πίσω από ταράτσες και πολυκατοικίες τραγουδώντας πένθιμα ο αετός πεθαίνει στον αέρα. Κι αποφασισμένοι παρά το σοκ να υπερασπιστούμε τον χαρταετό που γνωρίσαμε και την προσφορά του.
Είκοσι χρόνια μετά το κόμμα έκανε συνέδριο για τη σοβιετία. Τελικά έφταιγε το ζύγι. Δεν υπολογίσαμε καλά και βάλαμε παραπάνω νόμο της αξίας απ' όσο έπερεπε. Οι εμπορευματικές σχέσεις λειτούργησαν ως βαρίδιο και οδήγησαν σταδιακά στην πτώση και τη διάλυση.
Οι αριστεριστές, ανυπόμονοι όπως πάντα, είναι ενάντια στα βαρίδια απ' όπου κι αν προέρχονται. Δε νοείται, λένε, σοσιαλισμός με εμπορευματικές σχέσεις.
Αυτοί ήθελαν σύστημα αέρα-πατέρα κι όπου πάει. Αλλά στη σοβιετία μετά τον πολεμικό κομμουνισμό άρχισαν οι παρεκκλίσεις.
(Συνεχίζεται...)
19 σχόλια:
Άμα ένας εργολάβος θέλει 20 χρόνια για να καταλάβει γιατί έπεσε το σπίτι που έφτιαξε, άντε μετά να τον εμπιστευτεί ο άλλος να του δώσει την εργολαβία για να του χτίσει το δικό του.
Άμα ένας γιατρός έχει έναν ασθενή που τον πυροβόλησαν κι αυτός αποφαίνεται ότι πέθανε από φυσικά αίτια, ή ότι αυτοκτόνησε, άντε μετά να του εμπιστευτεί ο άλλος την υγεία του.
Εργολάβοι εμείς δεν είμαστε. Άλλοι έχουν πάρει εργολαβία τον αντισοβιετισμό.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ (που δεν ήταν γιατρός) λέει ότι δεν τον πυροβόλησαν γιατί δεν χρειάστηκε.
Εγώ (που είμαι γιατρός) σου λέω, αν τον πυροβόλησαν δεν θα έπρεπε να έχει μια τρύπα στο κούτελο?
Γιατί δεν αντιστάθηκε ούτε ένας σοσιαλιστικός θεσμός έστω και για μιά μέρα μετά την κατάρευση του "θύματος".
Ξέρεις, έαν υπάρχει το έθιμο της συνέλευσης του τοπικού σοβιέτ για 70 χρόνια (έστω χωρίς να αποφασίζει για τίποτα) θα έπρεπε να είχαν συνηθήσει οι άνθρωποι να πηγαίνουν (έστω για να δούν ένα φίλο όπως πηγαίνουμε εμείς για κούλουμα χωρίς κατανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι).
Εδώ την επόμενη μέρα δεν υπήρχε τίποτα για πιό σοβιέτ-ισμο μου μιλάς?
Μήν θυμώνεις όμως, συζήτηση κάνουμε . Πως θα γίνει αυτή έαν δεν υπάρχουν και αιχμές.
1.Η ρόζα πέθανε αρχές του 19. Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω;
2.Αυτό περί θεσμών που δεν έμειναν κι αντιστάσεων που δεν υπήρξαν το έχεις γράψει κι αλλού και φανερώνει άγνοια.
Τα σοβιέτ πχ που αναφέρεις καταργήθηκαν τον οκτώβρη του 93, δύο χρόνια μετά την τυπική διάλυση, με αιματηρό πραξικόπημα από το γέλτσιν και με τον κόσμο να κατεβαίνει μαζικά στους δρόμους με σημαίες με σφυροδρέπανα.
Το ότι δεν θα μάθεις ποτέ για αυτό από τις πηγές των αστών, ή από το πριν, δε σημαίνει ότι δεν συνέβη.
3.Δεν αναιρείται στο ελάχιστο η ανάγκη για κριτική στη λειτουργία των σοβιέτ, που ήταν συχνά υποτυπώδης και τα κατέστησε ατροφικά.
Αλλά όχι με αστικά, ή αναρχικά (που κι αυτά αστικά είναι στην τελική) κριτήρια. Κι αυτό δεν το λέω για σένα.
Α, ναι. Και βάση των ιστορικών συνθηκών. Λατρεμένο κλισέ, δεν άντεξα να μην το βάλω.
4.Δε θύμωσα. Προσπάθησε περισσότερο.
"...Το “ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω” του Λένιν, ενός έξοχου μέλους της ομάδας της Ισκρα, είναι μια μεθοδική έκθεση των ιδεών της υπέρ-συγκεντρωτικής τάσης στο ρωσικό κίνημα. Τα επιχειρήματα που στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται με ασύγκριτη δύναμη και λογική, είναι αυτά του ανελέητου συγκεντρωτισμού. Σαν αρχή παρουσιάζεται η αναγκαιότητα της επιλογής και της συγκρότησης ως ξεχωριστό σώμα, όλων των ενεργών επαναστατών, σε διάκριση με την ανοργάνωτη, αν και επαναστατική , μάζα που πλαισιώνει αυτή την ελίτ.
Η άποψη του Λένιν είναι ότι η κεντρική επιτροπή του κόμματος θα πρέπει να έχει το προνόμιο να συγκροτεί όλες τις τοπικές επιτροπές του κόμματος. Θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διορίζει τα αποτελεσματικά όργανα όλων των τοπικών σωμάτων από τη Γενεύη ως τη Λιέγη και από το Τομσκ ως το Ιρκουτσκ. Πρέπει επίσης να έχει το δικαίωμα να επιβάλλει σε όλες τις επιτροπές τους δικούς της έτοιμους κανόνες διοίκησης του κόμματος. Πρέπει να έχει το δικαίωμα να καθορίζει χωρίς αμφισβήτηση ζητήματα όπως η διάλυση και η επανασύσταση των τοπικών οργανώσεων. Με τον τρόπο αυτό, η κεντρική επιτροπή θα μπορεί να καθορίζει, όπως την βολεύει, την σύνθεση των υψηλότερων οργάνων του κόμματος. Η κεντρική επιτροπή θα είναι το μόνο σκεπτόμενο στοιχείο στο κόμμα. Οι υπόλοιποι κομματικοί σχηματισμοί θα είναι απλά τα εκτελεστικά άκρα της..."
Και παρακάτω
"...Με το να παραχωρούμε, όπως θέλει ο Λένιν, τέτοιες απόλυτες εξουσίες αρνητικού χαρακτήρα στα ανώτερα όργανα του κόμματος, ενδυναμώνουμε σε επικίνδυνο βαθμό, τον συντηρητισμό που είναι έμφυτος σε τέτοια όργανα. Αν η τακτική ενός σοσιαλιστικού κόμματος δεν αποσκοπεί στη δημιουργία μιας κεντρικής επιτροπής αλλά ενός ολόκληρου κόμματος ή ακόμη καλύτερα ενός ολόκληρου εργατικού κινήματος, τότε είναι ξεκάθαρο ότι οι κομματικές οργανώσεις και οι ομοσπονδίες χρειάζονται την ελευθέρια στη δράση που μόνο αυτή μπορεί να τους επιτρέψει να αναπτύξουν την επαναστατική τους πρωτοβουλία και να εκμεταλλευτούν όλες τις δυνατότητες της κατάστασης. Ο υπέρ-συγκεντρωτισμός που ζητάει ο Λένιν είναι γεμάτος από το αποστειρωμένο πνεύμα του επιστάτη. Το πνεύμα αυτό δεν είναι ούτε θετικό, ούτε δημιουργικό. Η αγωνία του Λένιν δεν είναι το πώς θα κάνει την δραστηριότητα του κόμματος πιο καρποφόρα, αλλά το πώς θα ελέγξει το κόμμα- το να περιορίσει το κίνημα αντί να το αναπτύξει, να το δέσει παρά να το ενώσει..."
ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ Ή ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ;
(Οργανωτικά ζητήματα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας)
της ΡΟΖΑΣ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ
Κατά καιρούς ο τροβατόρε μας έχει πει ότι είναι εργάτης τιμημένος- σήμερα ότι είναι γιατρός. Α, α μάλιστα...
Και λίγο πιο κάτω: τα λάθη των μαζών είναι ιστορικά πιο γόνιμα από το αλάθητο της καλύτερης κεντρικής επιτροπής.
Αυτό γιατί το ξέχασες; Με απογοήτευσες.
Περίμενα επίσης ένα απόσπασμα από τη ρώσικη επανάσταση της ρόζας. Όπου στηλιτεύει την κατάργηση της εθνικής συνέλευσης και κάνει μια εκπληκτική προφητεία για την ατροφία της πολιτικής ζωής που θα γυρίσει εις βάρος του προλεταριάτου της ρωσίας.
Βέβαια σε κάποια φάση καταλαβαίνουμε ότι στα ελληνικά δεδομένα η εθνοσυνέλευση μεταφράζεται ως κοινοβούλιο κι αρχίζεις να απορείς. Η ρόζα ήταν υπέρ του αστικού κοινοβουλίου;
Αρχίζει και μπερδεύεται το πράγμα.
Στο καπάκι διαβάζεις και το βιβλίο του λένιν, όπου μεταξύ άλλων εξηγεί πως οι προλετάριοι έχουν πλεονέκτημα από οργανωτικής άποψης απέναντι στους διανοούμενους γιατί είναι μαθημένοι στην εργοστασιαρχική πειθαρχία.
Ο γιατρός μέσα σου αγανακτεί. Αυτή είναι η πειθαρχία που χρειαζόμαστε στο κόμμα; Η υποδουλωτική πρωτοβουλία του εργοστασίου, όπου ο εργάτης δεν παίρνει καμία πρωτοβουλία;
Αλλά ο εργάτης που συνυπάρχει κρυφά μαζί με το γιατρό μπερδεύεται χειρότερα. Η ρόζα δε αναγνωρίζει σττους προλετάριους το συγκριτικό πλεονέκτημα που επισημαίνει ο λένιν;
Αν το έπαιρνα αντιπαραθετικά, θα μπορούσα να κάνω συγκρίσεις και να πω ότι αυτός είναι μεταξύ άλλων ο λόγος που ο λένιν το 17 πέτυχε, ενώ η ρόζα δυο χρόνια μετά απέτυχε ακολουθώντας το αυθόρμητο και δολοφονήθηκε σε μια εξέγερση που η ίδια θεωρούσε πρόωρη και καταδικασμένη σε αποτυχία.
Αλλά το θέμα έχει μπει σε πολύ λάθος βάση.
Το θέμα δεν είναι ποιος από τους δυο είχε δίκιο. Το θέμα είναι ότι ο καθένας είχε σε γενικές γραμμές δίκιο για τις συνθήκες της χώρας του. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, σκέφτεται αφηρημένα, δηλ αντιδιαλεκτικά.
Ακόμα χειρότερο είναι να προσπαθούμε να βάλουμε βαθιές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη ρόζα και το λένιν, κατατάσσοντάς τους σε διαφορετικά στρατόπεδα.
Οι οργανωτικές αρχές του κόμματος είναι σημαντικότατο ζήτημα και κακώς θεωρείται κλεισμένο.
Αλλά το βασικό είναι αν δεχόμαστε την έννοια της πρωτοπορίας και κατ' επέκταση την αναγκαιότητα του πρωτοπόρου κόμματος. Κι η ρόζα αυτή την αναγκαιότητα ποτέ δεν την απαρνήθηκε.
θα μου πεις, σε τελευταία ανάλυση, αυτή η ανάλυση για την πρωτοπορία δείχνει μια δυσπιστία προς τις μάζες και το αυθόρμητο.
Ε, ναι, τα έχει κατά μία έννοια αυτά ο μαρξισμός. Κι η λενινική του ανάγνωση -sic- ακόμα περισσότερο.
Δεν ξέρω κατά πόσο τα αποδέχεσαι.
Αν ναι, να συζητήσουμε πάνω σε αυτή τη βάση.
Αν όχι, έχουμε τουλάχιστον μια πρωτότυπη, ενδιαφέρουσα ομολογία. Καλή επιτυχία με τους αναρχικούς στο επόμενο κίνημα.
Υγ: μη μπερδέυεσαι ρε ανώνυμε, ο εργάτης ήταν ο σάμις.
Ο λένιν έφυγε απο την Γερμανία με τεθωρακισμένο τραίνο που το μίσθωσε μιά απο τις μεγαλύτερες εταιρείες της Γερμανίας .
Τον έστειλε το γερμανικό κεφάλαιο στην καρδιά της Ρωσίας ως εκδίκηση για τον πόλεμο που είχε προηγηθεί.
Τήν πάτησαν οι Γερμανοί? Ναί.
Η επανάσταση στη Ρωσία έγινε σε συνθήκες ήττας του κράτους στον πόλεμο.
Σε συνθήκες μια αχανούς χώρας που το προλεταριάτο ήταν η έσχατη μειοψηφία .
Σε συνθήκες καθυστερημένου καπιταλισμού και με αιτήματα όπως "ειρήνη" και γή σους αγρότες.
Η Ρόζα όταν δολοφονήθηκε πήγαν στην κηδείας της 100.000 ένοπλοι προλετάριοι γερμανοί(πάππου προς πάππου εργάτες βιομηχανίας)
------------------------------
Η βιομηχανική επανάσταση παρήγαγε τον πειθαρχημένο προλετάριο.
Αυτό το πρότυπο μεταφέρθηκε σε ολόκληρη την κοινωνική συγκρότηση.
Τω καιρώ εκείνω είχαμε το πειθαρχικό σχολείο. Τον βλοσυρό παππά, τον αμείλικτο λοχαγο, την αυστηρή οικογένεια κοκ.
Απο την δεκαετία του εξήντα ο καπιταλισμός εισέρχεται σε μιά νέα φάση της εξελιξής του και η τεχνολογική επανάσταση δημιουργεί αυτό που λέμε στην μαρξιστική γλώσσα "αναντιστοιχία των παραγωγικών σχέσεων με τις παραγωγικές δυνάμεις".
Τότε ακριβώς συμβαίνει αυτό που έπρεπε να συμβεί.
Δημιουργούνται κινήματα παντού με αίτημα την "Ελευθερία" και την κατάργηση του πειθαρχικού μοντέλου.
Απο τους χίππιδες μέχρι τον μάη του 68 και απο τη τσεχοσλοβακία μέχρι τα φεμινιστικά κινήματα.
Η ισσοροπία αποκαθίσταται για είκοσι χρόνια.
Τώρα πιά ζούμε σε μιά επόμενη στιγμή άκρως ενδιαφέρουσα.
Ο πειθαρχημένος προλετάριος χαθεί για πάντα. Μαζί του και οι πειθαρχικές μορφές οργάνωσης της πειθαρχημένης εργατικής τάξης του πειθαρχημένου εργοστασιακού καπιταλισμού .
Ολόκληρο το πειθαρχικό μοντέλο είναι παρελθόν εδω και χρόνια.
Σε αγαπώ αλλά έχουμε άλλες προκλήσεις σήμερα.
νομιζω οτι ειναι λιγο απλοικο να ισχυριζομαστε οτι ο καπιταλισμος ακολουθει ενα συγκρκριμενο νεο τροπο παραγωγης ή οτι εχει αποποιηθει πληρως της χρησης του φορντικου μοντελου.απλως δεδομενου οτι ειναι ενα συστημα το οποιο δουλευεται στην πραξη διαρκως και ειναι συνυφασμενο εν πολλοις με την ιδια τη ζωη εχει τη δυνατοτητα να εξελισεται και εγκολπωνει ενα ευρυ φασμα νεων δυνατοτητων.Ετσι μια αναλυση που λεει οτι εχουμε ξεμπερδεψει δια παντως με την πειθαρχηση και εχουμε μπροστα μας ενα νεο μοντελο εργαζομενου που apriori οφειλει να εξυπηρετει τις δημιουργικες του ικανοτητες δεν ειναι σε θέση να εξηγήσει πως σε εναν κατεξοχην μηχανισμο αναπαραγωγης της κυριαρχης ιδεολογιας και των παραγωγικων σχεσεων οπως το πανεπιστημιο, επιχειρηθηκε μια αναδιαρθρωτιικη τομη με το νομο πλαισιο που στοχευεε κυριως σε αυτο.Στην περαιτερω δλδ πειθαρχηση και εντατικοπιηση των σπουδων(με αναλογη εισαγωγη ιδιωτικοοικονομικων κριτηριων).Και ακομα περισσοτερο δεν μπορει να εξηγησει πως βγηκε το πρωτο κινημα επειτα απο χρονια εχοντας ως κυριες αιχμες του ζητηματα εναντια σε αυτες τις επιχειρουμενες τομες.Εναντια πειθαρχηση και εντατικοποιηση με επιμερους αιχμες οπως η διαγραφη των αιωνιων,η εισαγωγη αλυσιδων και το πολλαπλο συγραμμα.Κατα τη γνωμη μου αυτο που υπηρχε και συνεχιζει να υπαρχει στον καπιταλισμο περα απο τις επιμερους του διαφοροποιησεις ειναι έννοιες οπως οι αλλοτριωση ,αποξενωση και εμπορευμα και η αντιμετωπιση του εργαζομενου ως αντικειμενικο παραγοντα της παραγωγικης διαδικασιας μπορει να εχει αμβλυνθει ή να μη συνανταται τοσο συχνα με τη μορφη ενος εργατη που βαζει μια βιδα(παρολαυτα
υπαρχει η καθαριστρια που καθαριζει σκαλες ή το ντιλιβερι-ουπς αυτοι δεν ειναι εργατες...)
αλλα αυτο δε σημαινει οτι αυτη εχει εξαφανιστεi,αντιθετως εχει διαχυθει και στους υπολοιπους τομεις του κοινωνικου εργοστασιου εκτος αυτου της παραγωγης καθιστωντας ακομα πιο κραταια την παρουσια του. Σε αυτες τις συνθηκες αν και σιγουρα δεν εχει καθολου μικρη σημασια του αν το κομμα ή οργανωση θα επιλεξει να αναπαραγει στο οργανωτικο αστικες μορφες λειτουργιας που καθρεφτιζουν μια κυριαρχη πτυχη του καπιταλισμου (που ειναι η υπαγωγη σε διαχειριστες και διαχειριζομενους) .Το αποφασιστικο ειναι αν θα παλεψει να διαχυσει το αντικαπιταλιστικο (τζιζ) του προταγμα σε υπαρχουσες ή νεες δομες οικοδομωντας νεες συνθηκες απο τωρα και οχι σε ενα αβεβαιο μελλον .
Κακέ Λύκε
Δεν ήθελα να πώ αυτό.
Το κομμάτι που λές για "δημιουργικες δυνατότητες" είναι δικό σου συμπέρασμα.
Λέω ότι στη θέση του πειθαρχημένου προλετάριου της Βιομηχανικής περιόδου του καπιταλισμού, τώρα έχουμε ένα νέο είδος δουλοπάροικου της ψηφιακής εποχής.
Η εργατική τάξη όχι μονο διευρύνεται αριθμητικά αλλά υπάγεται και ολοκληρωτικά στο κεφάλαιο.
Προφανώς και δεν υπάρχει (ούτε υπήρξε ποτέ μια καθαρή τομη) ενώ όμως άλλοτε μπορούσες εύκολα να μιλήσεις για το βιομηχανικό προλεταριατο ως συμπαγή και συγκολητική δύναμη τώρα δεν μπορείς να το κάνεις.
Οι υπόλοιποι προβληματισμοί σου αφορούν και εμένα.
Trovatore, όχι τομή, επανάσταση το λεει αυτό η μαρξιστική φιλοσοφία, τη στιγμή του περάσματος από τις ποσοτικές αλλαγές στην ποιοτική δηλαδή. H εικόνα της τομής δεν είναι σωστή.
Για το προτελευταίο σχόλιο του σάμις.
Το αίτημα της ελευθερίας γενικά κι αόριστα δε σημαίνει απολύτως τίποτα.
Σκλαβιά μπορεί να θεωρεί κάποιος την εργασία (όχι τη μισθωτή, γενικά), άλλος το κράτος (χωρίς ταξικές διακρίσεις) κι άλλος το φύλο (να το καταργήσουμε αν είναι). Κι ελευθερία να θεωρεί το επιχειρείν (δηλ την εκμετάλλευση), την ιδιοκτησία, τα ναρκωτικά και τη φυγή από τα προβλήματα.
Στο σχόλιό σου φτιάξαμε το μέτωπο των μαχητών της ελευθερίας.
Τον λένιν τον έστειλε για εκδίκηση το γερμανικό κεφάλαιο κι εσύ συνάντησες τη μεγάλη αγκαλιά των μενσεβίκων (πρώτο ραντεβού, μην τα δώσεις όλα από τώρα). Στη συνέχεια βρήκαμε τα κινήματα των χίπις, τις φεμινίστριες και τους αντισοβιετικούς [όχι ενάντια στα τανκς που χορεύουν -που έλεγε ο ρίτσος- αλλά στα σοβιέτ γενικά. Η αγορά που ήθελαν στην άνοιξη της πράγας τα καθιστούσε περιττά. και δεν ξέρω καμιά αστική δημοκρατία που να τα σηκώνει δηλ].
Μήπως να φτιάχναμε κανά συριζα;
Τόσες νέες μαζεμένες προκλήσεις παραείναι πολλές για μένα.
Άσε που μου έχει κολλήσει ένας συνειρμός ότι συνώνυμο της πρόκλησης είναι η προβοκάτσια και το δογματικό μου μυαλό δε μπορεί να ξεκολλήσει.
Μήπως εν παρόδω γνωρίζεις κάποια από αυτές τις προκλήσεςις ή τους προγόνους της που να κέρδισε ποτέ και πουθενά;
Αναρωτήθηκες ποτέ το γιατί;
Μόνο ο μάης του 68 ξεφέυγει από το γιούχου και βάζει το θέμα της αλλοτρίωσης, αλλά πολύ θολά. Θέμα εξουσίας όμως δεν έβαλε ποτέ σοβαρά, κάποιοι μάλιστα αυτό το θεωρούν πλεονέκτημά του (η εξουσία είναι πολύ μπανάλ και αυταρχική για τα φιλελεύθερά τους γούστα).
Ακόμα και στο μαη βέβαια τον τόνο τον έδωσαν οι μαζικες απεργίες των πειθαρχημένων ξεπερασμένων προλετάριων, κι ας λυσσάνε εχθροί και φίλοι να θάψουν το ρόλο τους.
Οι πωρωμένοι μαοϊκοί φοιτητές κι επιστήμονες που στη μέθη της εξαγωγής της πολιτιστικής επανάστασης στην κίνα πήγαιναν και δούλευαν στις φάμπρικες για να φτιάξουν προλεταριακή συνείδηση σε εμπνεύσαν να γίνεις γιατρός το πρωί, εργάτης το βράδυ.
Πριν από τη δεκαετία του 60 δεν είχαμε αναντιστοιχία σχέσεων-δυνάμεων στην παραγωγή;
Ο πειθαρχημένος προλετάριος με τις πειθαρχικές μορφές οργάνωσης της πειθαρχημένης εργατικής τάξης του πειθαρχημένου εργοστασιακού καπιταλισμού δεν ήταν ώριμο κι ικανό επαναστατικό υποκείμενο για την κοινωνία του μέλλοντος; ο μαρξ γεννήθηκε νωρίς;
Δεύτερη συνάντηση με τους μενσεβίκους, μπορείς να προχωρήσεις στο ψητό.
Αφού η πειθαρχία πέθανε, τι τους θέλουμε τους σοσιαλισμούς με τα κράτη, τις αναβλητικές μεταβάσεις και τα άλλα παλιοπράγματα;
Γιατί δεν πάμε κατευθείαν για κομμουνισμό;
Και γιατί είσαι σε κόμμα (λέμε τώρα); Τι χρειάζεται αλήθεια; Δεν έχουν πεθάνει τα κόμματα μαζί με το πειθαρχημένο παρελθόν; Αρνήθηκαν να πειθαρχήσουν στο θάνατο;
Τουλάχιστον έκανες πολύ ενδιαφέρουσες ομολογίες. Με ποιους θέλουμε να πάμε και ποιους θα αφήσουμε.
Το εκτιμώ αυτό.
Μακάρι κι οι υπόλοιποι σύντροφοί σου να ήταν πιο ειλικρινείς, σαν κι εσένα.
Στις διαδηλώσεις της Γένοβα (τότε που το ΚΚΕ ήρθε απο το ξενοδοχείο του Μιλάνο το σαββάτο στις 11οο πμ και έφυγε το σαββάτο στις 12οο), συνάντησα έναν ιταλό βιοκαλιεργητή που μαζί με τους συντρόφους του μας μοίραζαν αποξηραμένα φρούτα δωρεάν. Ταξίδεψαν με τις νταλίκες του συνεταιρισμού τους απο την Απούλια μέχρι την Γένοβα για να μας ταίσουν.
Ο συνεταιρισμός του λειτουργούσε και ως κοινότητα .
Πήρα και γώ ύφος και του λέω
-Το πειραμά σας έχει ιστορικά αποτύχει( εννοώντας το πείραμα των σοσιαλιστικών νησίδων)
και μου απάντησε
- Γιατί? το δικό σου πέτυχε?
Γιαυτό σου λέω (Στέλλα), ασε το ποιός νίκησε και το ποιός όχι, δεν μας "παίρνει".
Παρεμβαίνοντας και εγώ ο άμοιρος "δεξιός οπορτουνιστής" (μπορεί και νάναι αλήθεια όρκο δε παίρνω) σε μια καθαρή αλλά αληθινή θεωρητική κουβέντα θα θελα να σημειώσω τα εξής...Απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο της Ρόζας έφερα κι εγώ κάπου σαν παράδειγμα και πέσανε να με φάνε....Όμως και το έχω απαντήσει και αλλού...Μας διαφεύγει κάτι σημαντικό (ίσως). Αυτοί οι άνθρωποι μιλούσαν έκαναν θεωρητική συζήτηση και δεν αλληλοκαπελλώνονταν..κι αυτό είναι μία αξιακή αρχη την οποία η σημερινή αριστερά όπου αναφέρεται αυτός ο όρος δεν έχει κατακτήσει στο ελάχιστο....Πρέπει λοιπόν να μαθουμε να κουβεντιάζουμε χωρίς ιδεοληψίες....να μάθουμε να αμφισβητούμε την ίδια την εξουσία μας, να θέλουμε περισσότερα από τον εαυτό μας και από τη "καθοδήγηση" μας...να την ανατρέπουμε αν δεν μας κάνει...αυτό ήταν που έλειπε από την Σοβιετία, η διαρκής αμφισβήτιση, η επαναύπαυση και αγκαλίτσες με την εξουσία....δηλαδή έλειψε η επανάσταση....
Καλώς τον. Είχα αρχίσει να πιστέυω ότι είχες παρεξηγηθεί κι απείχες.
Αυτό που έλειπε στη σοβιετία κατά τη γνώμη κι εμένα του δογματικού σταλινικού (μπορεί να είναι κι έτσι, σας βεβαιώνω για αυτό) ήταν πρωτίστως μια στρατηγική για το πού πάμε και δευτερευόντως ο έλεγχος στους ιθύνοντες, ο οποίος είχε και αντικειμενικούς περιορισμούς τους οποίους συνηθίζουμε να υποτιμάμε και να κρίνουμε με βάση τα σημερινά κριτήρια.
Να σημειώσω επίσης ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αποτελούσαν σε καμία περίπτωση φετιχιστές της ενότητας κι έρχονταν συχνά σε ρήξη με τους όμορους χώρους όταν αυτό χρειαζόταν (πχ τον απρίλη του 17).
Επίσης όσο κι αν τα βάζω κάτω, δε βλέπω τίνι τρόπω δεν υπήρξε επανάσταση στη σοβιετία. Αν δεν υπήρχε, δεν θα χρειαζόταν καμία αντεπανάσταση για να νικηθεί κάτι ανύπαρκτο.
Για την καθοδήγηση και για τη συζήτηση έχεις δίκιο. Εδώ δηλ με τέτοιους όρους δε συζητάμε;
Εγώ να παρεξηγηθώ;;....α μπα...ισα-ίσα που διαβάζω και θαυμάζω τις αναρτήσεις σου....Είπες πολλά...για έλεγχο...για ύπαρξη επανάστασης και αντεπανάστασης.....
Ο έλεγχος της εξουσίας, της οποιαδήποτε εξουσίας είναι ένας...έπανάσταση φυσικά υπήρξε, αλλά η αντεπανάσταση κυριάρχησε μετά το Θάνατο του Βλάδίμηρου...του Λένιν εννοώ...
έλειψη επανάστασης = αντεπανάσταση.
Δημοσίευση σχολίου