Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Η φάμπρικα δε σταματά...

Το περασμένο σάββατο πραγματοποίησα ένα απωθημένο χρόνων.
Πήγα μαζί με το παπαγαλάκι του κρεμλίνου σε κατάληψη αναρχικών. Συγκεκριμένα στην υφανέτ που είχε τριήμερο εκδηλώσεων για τις βιοτεχνολογίες.
Κάτι που ήθελα να κάνω καιρό κι ήταν στη λίστα με όσα είχε να κάνει το παπαγαλάκι πριν φύγει στο ναυτικό.

Πηγαίνοντας σε ένα τέτοιο μέρος με ψυχολογία κνίτη (την οποία δεν έχω χάσει κι ούτε θέλω μάλλον) νιώθεις περίπου σαν αρειανός στη θύρα τέσσερα. Δέος μπροστά στο άνδρο του εχθρού. Που δεν είναι ακριβώς ο ταξικός [εχθρός], αλλά εσύ μεγάλωσες ακούγοντας τα αγαπημένα σου παραμύθια που σε έπειθαν για το αντίθετο.

Ο μύθος ωστόσο απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Ούτε άγρια, ούτε επικίνδυνα είναι τα πράγματα. Ειδικά όσο δε φανερώνεις την ιδεολογική σου ταυτότητα, ή κάποιο κασκόλ στα χρώματα του κόμματος.
Τώρα που το σκέφτομαι μια μπουτίκ για κομμουνιστές θα έκανε χρυσές δουλειές. Χώρια τα ασφάλιστρα για τα τζάμια που θα της τα έσπαγαν κάθε τρεις και τόσο.

Το έτοιμο σχήμα που έχουμε στο κεφάλι μας για αυτά τα μέρη είναι σαν την εικόνα που έχει ένα μικρό παιδί για το δάσος το βράδυ, ή για μια σκοτεινή αποθήκη που δεν έχει μπει ποτέ. Ή σαν την εικόνα του μέσου φιλισταίου για τη σοβιετία.

Το μόνο αντίδοτο είναι να πας κατευθείαν στο φόβο σου. Έτσι τον απομυθοποιείς κι ησυχάζεις. Κρίμα που δε μπορούν να το κάνουν πια οι φιλισταίοι με τη σοβιετία.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο ήταν ο πολύς κόσμος κι η απήχηση στη νεολαία. Και δη σε βραδιά γιουροβίζιον. Την οποία είδαν πολλοί σύντροφοι και την επόμενη στην πορεία ειρήνης ήταν βασικό θέμα συζήτησης.
Και τι να λέγαμε δηλ, για τα ποσοστά μας που έπεσαν;

Δεν ξέρω αν η αναρχία παίρνει τα καλύτερα κομμάτια της νεολαίας. Σίγουρα όμως κερδίζει αρκετά.
Κι όπως λέγαμε και σε άλλο ποστ, είναι ζήτημα ποιος της στέλνει τα περισσότερα. Αυτοί που μένουν μακριά και της χαρίζουν πεδία δράσης, ή αυτοί που συμπορεύονται;

Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι της χαρίζουμε θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν άμεσα. Οι βιοτεχνολογίες είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Κάτι αντίστοιχο κάνουμε και με τις καταλήψεις ανοιχτών χώρων. Τους τις χαρίζουμε ως μέσο καθαυτό και τους αφήνουμε να παίζουν μπάλα μόνοι τους, χωρίς αντίπαλο.

Οι αναρχικοί έχουν βασικά φετιχοποιήσει το μέσο. Φτιάχνουν στο μικρόκοσμό τους μια εναλλακτική γυάλα για να ξεφεύγουν από το σύστημα. Θεωρούν τις γειτονιές προνομιακό χώρο γιατί ανταποκρίνονται στο πρότυπο του προυντόν με τις μικρές αμεσοδημοκρατικές κοινότητες (πέρα από τα όρια των οποίων ξεσκεπάζεται η ουτοπία της αμεσοδημοκρατίας).

Η δική μας απάντηση δε μπορεί να είναι η δαιμονοποίηση του μέσου.
Ειδικά όταν έχουμε κακή παρέμβαση σε επίπεδο γειτονιάς, μέτρια συνοχή στις συνοικιακές (κ)όβες και μάλλον άσχημα αντανακλαστικά στα τοπικά θέματα.
Είναι κατάντια να σηκώνουν λαϊκές συνελεύσεις οι αναρχικοί με την παραδοσιακή περιφρόνηση προς το λαϊκό κίνμηα και μια στάση που έχει ως όριό της στην καλύτερη το συλλογικό εγωισμό.
Στην πράξη όμως ποιος δείχνει τελικά περιφρόνηση;

Οι καταλήψεις χώρων εκφράζουν μεταξύ άλλων την ανάγκη του κόσμου να απαντήσει άμεσα στη μιζέρια που τον περικυκλώνει.
Όχι για να βάλει μια γυάλα γύρω του, αλλά για να μην ξεχνάει να ζει συλλογικά και αλλοτριωθεί πλήρως.
Όχι για να φτιάξει μικρές νησίδες κομμουνισμού χτίζοντας τείχη με την κοινωνία γύρω του, αλλά για να φτιάξει πυρήνες που θα αναδεικνύουν άλλες αξίες. Θα λειτουργούν ως πόλος συσπείρωσης ενσωματώνοντας στοιχεία της κοινωνίας του μέλλοντος (χωρίς αυταπάτες για το ρόλο και τα όριά τους).

Να πιστεύεις ότι θα αλλάξεις τον κόσμο αλλάζοντας απλώς τη ζωή σου είναι καθαρά ιδεαλιστικό. Αλλά αν παραπέμπουμε μηχανιστικά το δεύτερο σε ένα απώτερο μέλλον, αφού έχει πραγματοποιηθεί το πρώτο το βλέπουμε αντιδιαλεκτικά.

Ο νέος τύπος ανθρώπου δεν θα προκύψει με μαγικό ραβδάκι στο σοσιαλισμό. Κι αυτό ισχύει και για τον άνθρωπο που θα πάρει την τύχη στα χέρια του και θα κάνει την επανάσταση.

Τέτοιες πρωτοβουλίες δεν φέρνουν από μόνες τους την επανάσταση, αλλά μπορούν να διαμορφώσουν ανθρώπους με άλλες παραστάσεις, μακριά απ' τις κυρίαρχες αξίες και τον ατομισμό.
Το να αφήνουμε αυτό το καθήκον στους αναρχικούς είναι μια πρωτοπόρα προσέγγιση της σχιζοφρένειας.

Οι καταλήψεις αυτές εκφράζουν σε τελική ανάλυση την ανάγκη του κόσμου να ζήσει μια ψευδαίσθηση έστω στο σήμερα, από το να ζήσει με την προσμονή μιας ψεύτικης ελπίδας για το μακρινό μέλλον.
Που βέβαια μόνο ψεύτικη δεν είναι. Αλλά αν μοιάζει με τέτοια, μάλλον σε εμάς ανήκει η ευθύνη, παρά στον κόσμο που το βλέπει έτσι.

Ναι, -θα πει κανείς- αλλά αυτές οι μορφές δεν ελκύουν κανέναν γείτονα. Το πολύ-πολύ φοιτητές από διάφορα σημεία της πόλης, που ανάγουν σε αυταξία τα κοινόβια και μένουν μακριά απ' τον παλμό της γειτονιάς του μέσου νοικοκυραίου (sic).

Ναι, -θα πω κι εγώ- αλλά κι εμείς (που του χαϊδεύουμε τα αυτιά υποτίθεται), στις προφεστιβαλικές έχουμε κατά βάση δικό μας κόσμο. Ελάχιστοι ντόπιοι έρχονται από περιέργεια έστω.

Στη γειτονιά μου το μόνο πολιτιστικό σύλλογο με μια κάποια δραστηριότητα τον έχουν κάτι καλυμμένοι πασόκοι, απ' το πάλαι ποτέ ράδιο-φωνή της τούμπας.
Κι εγώ κάθε φορά που περνάω απ' έξω τους φωνάζω είστε πασόκοι, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα.

Όσο για το εξωκοινοβούλιο, πρακτικά δεν υπάρχει. Μόνο κάτι σεκίτες που κάνουν τη γνωστή δουλειά μυρμηγκιού με πενιχρά αποτελέσματα.

Πιο πολύ από οποιοδήποτε πάθος για τη λευτεριά, την αναρχία την δυναμώνουν τα δικά μας κενά (λάθη και παρεκκλίσεις).
Μας μένει τουλάχιστον η ιδεολογική υπεροχή.
Το επιβεβαιώσαμε μαζί με το παπαγαλάκι παρακολουθώντας τον πολιτικό προβληματισμό που αναπτύχθηκε στην εκδήλωση.
Το πώς ακριβώς θα το δούμε στο επόμενο κείμενο.

18 σχόλια:

compasso είπε...

η οπάδικες αντιλήψεις δε περιορίζονται στα μέσα πάλης αλλά φυσικά και ούτε μόνο στο κόμμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα συνθήματα. Δε θα ξεχάσω ποτέ το ύφος του συντρόφου που με είχε "επιπλήξει" επειδή φώναξα το σύνθημα "το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ όλα τα κελιά" ενώ εγώ το πληροφορούσα ότι αυτό είναι σύνθημα της ΕΔΑ και οι αναρχικοί το έχουν κλέψει από εμάς.

compasso είπε...

οι οπαδικές, όχι η οπαδικές.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Έτσι όπως τα λες κομπάσο.
Και πού να δεις βλέμμα όταν μαθαίνουν ότι ο τεμπονέρας δεν ήταν ναρίτης...

Εννοείται ότι δεν είναι αποκλειστικά δικό μας το πρόβλημα.
Απλά όταν το βλέπω σε εμάς, με τσούζει περισσότερο.

Ανώνυμος είπε...

Den lew oti to sinthima den einai ths EDA einai, alla moipos esi tou to eipes akrivos gia opadikous logous? (den thelw na se prosvalw apla na katalavoume to provlima kai gia tus dio oxi monoplevra)

Μικροαστός είπε...

Τα συνθήματα και τα μέσα που χρησιμοποιείς μπορούν να αλλάζουν, ανάλογα με το πως και αν υπηρετούν τον στόχο σου.

Δεν ειναι κακό να υιοθετείς ή να απεμπολείς ενα σύνθημα όταν χρειάζεται.

Αλήθεια compasso ηταν χρήσιμο το σύνθημα οταν το φώναξες; (το έθεσες στην κινητοποιήση να το υιοθετήσει σαν αίτημα δηλαδή)
Μπορεί, μπορεί και όχι.


Απολίθωμα,
Δυστυχώς ή ευτυχώς οι αξίες του νέου ανθρώπου δεν διαμορφώνονται μέσα στις καταλήψεις των ελεύθερων χώρων.
Χωρις να σνομπάρω τα πραγματικά ζητήματα ποιότητας ζωής στην πόλη,
αυτες οι καταλήψεις περισσότερο σαν αναζητήσεις ¨"επαναστατημένων" μικροαστών να καλύψουν την κενότητα τους μου φαίνονται.

Αν θέλεις πάντως να δεις τι μας κληροδοτεί ο καπιταλισμός από έμψυχο υλικό, καλύτερα να πας στο επόμενο πάρτυ της ΔΑΠ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δυστυχώς μικροαστέ το έχω θαυμάσει και σε δικά μας πάρτυ.

Οι καταλήψεις από κάποιον που τις έχει ως αυτοσκοπό κατά κανόνα καταλήγουν πράγματι όπως το περιγράφεις. Αν και καλό θα ήταν να το διαπιστώνουμε αυτό εξ ιδίων κι όχι έχοντας μια έτοιμη εικόνα στο κεφάλι μας.
Ο τρόπος που βλέπουν κάποιοι ένα μέσο μπορεί να το οδηγεί σε εκφυλισμό. Αυτό δε σημαίνει ότι φταίει πάντα το μέσο.
Η αλλοτρίωση στις καθημερινές μας σχέσεις είναι ένα πεδίο πάλης (που πάει μαζί με τα υπόλοιπα). Κι οι καταλήψεις ανοιχτών χώρων ένα μέσο που μπορεί κατά τη γνώμη μου να το προωθήσει (αυτό το πεδίο) όταν δε γίνονται φετίχ.

xamogelo είπε...

ενδιαφέρον ποστ :-p συμφωνώ μάλλον στα περισσότερα. Όπως και να έχει σε φακελώνω στα rss μου :-)
Επίσης πριν φύγεις για ναυτικό όσο ακόμα απολαμβάνεις μια ελευθερία κινήσεων ψάξε λίγο για την ΑΚ αλλά και ρίξε μια ματιά και εδώ http://www.inclusivedemocracy.org/pd/
πιστεύω ότι θα τα βρεις αρκετά ενδιαφέρον και μάλλον καλύτερο πολιτικό επίπεδο.

υγ.το άρθρο θα το στείλω σε μπόλικους κνίτες :-p

Yannis Theocharis είπε...

xamogele, χτες στην Αλέκα που μου είπες για το περιεχόμενο της περιεκτικής δημοκρατίας, αυτό το post του απολιθώματος μου ήρθε στο μυαλό!
Κατά τα άλλα, δεν πάει το απολίθωμα στο ναυτικό, ένας φίλος του πάει.

Yannis Theocharis είπε...

Α xamogele, έμαθα και πως ξεφύτρωσε το μέλος της εθνικής επιτροπής του Εργατικού Κόμματος Βελγίου που χαιρέτησε τη συγκέντρωση. Οι πληροφορίες μου λένε ότι διάφορα στελέχη του έχουν έρθει στην Ελλάδα, να δουν πως "δουλεύει" το ΚΚΕ. Μεταφορά τεχνογνωσίας δηλαδή:)

compasso είπε...

@ανώνυμος:
για όποιο σκοπό και να το φώναξα εγώ (δεν είναι το θέμα), συνηθίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα οπαδικά (είναι το θέμα-πρόβλημα).
Αλήθεια αυτό το μανιάτικο που κρατάμε στο ΝΑΡ, πόσα χρόνια θα κρατήσει? Μετά από πόσα χρόνια θα στείλουμε αντιπρόσωπο στο συνέδριο του? (αν δεήσουν και κάνουν κι αυτοί συνέδριο ποτέ βέβαια :) ). Με το ΣΥΝ τα ίδια. Το θέμα της διάσπασης σημαντικό δε διαφωνώ. Αλλά ρε αδέλφια, στέλνουμε αντιπρόσωπο στο συνέδριο της ΝΔ, του κομμουνιστοφάγου θείου Καραμανλή, που έχει το Παπάγο για ήρωα.
@μικροαστέ:
έχεις απόλυτο δίκιο κι εγώ ακριβώς αυτό πιστεύω. Αναρωτιέμαι άρα γιατί το σύνθημα που συσπειρώνει πιο πολύ στις πορείες μας είναι το "9 δεκαετίες αγώνας και θυσία". Γιατί όχι και το "πάθος για τη λευτεριά" ? Αν δε σου αρέσει το ένα γιατί σ αρέσει τ άλλο. Προσωπικά προτιμώ πιο σύγχρονα συνθήματα. Επιμένω, δεν είναι θέμα συνθημάτων αλλά αντιλήψεων. Ίσως και να έκανε καλά ο σύντροφος, που μου την "είπε". Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο τρόπος σκέψης του τον έκανε να αντιδρά σε ένα σύνθημα που ίσως να φώναζε ο παππούς του.

Υγ: επειδή στο γραπτό λόγο και ειδικά στα comments είναι δύσκολο να καταλάβεις το ύφος του άλλου ξεκαθαρίζω:
γράφω πάντα φιλικά και πάντα με διάθεση για συζήτηση και όχι για αντιπαράθεση.
την καλημέρα μου.

Υγ2: και άντε εγώ φώναξα τραβηγμένο σύνθημα πες. Για το Τεμπονέρα που βάζει το απολίθωμα πότε θα φωνάξουμε ένα σύνθημα?

xamogelo είπε...

@kritia καλά το βέλγιο φαντάζομαι δεν θα έχει και πολύ σχέση με την ελλάδα. Διαφορετικές συνθήκες κτλ. Anyway όπως και να έχει θα πω την κακία μου!!! τους κάψαμε!!! :-p

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η συνήθης απάντηση κομπάσο είναι ότι ο συν και το ναρ προσπάθησαν να διαλύσουν το κόμμα στην περίοδο της διπλής διάσπασης.
Ενώ οι δεξιοί απλώς μας σκότωναν κι οι νεοδεξιοί λεηλάτησαν κόσμο και συνθήματά μας χαντακώνοντας την πιο ευνοϊκή πολιτική συγκυρία των τελευταίων πενήντα χρόνων.
Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι το ίδιο.
Αναρωτιέμαι πάντως πόσοι σύντροφοι πείθονται στα αλήθεια από το περίφημο σχήμα για κέντρα αριστερών και δεξιών οπορτουνιστών που αλληλοτροφοδοτούνταν το 89-91.

Χρειάζονται άτομα με τους ορίζοντές σου στην οργάνωση. Για αυτό να προσέχεις...

-Χαμόγελο, απ' όσα λίγα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι δε μας λέει κάτι πολύ καινούριο ο φωτόπουλος. Αλλά θα το ξαναεπιχειρήσω με περισσότερη προσοχή (και λιγότερη προκατάληψη).
Προς το παρόν θα σου ανταποδώσω το φακέλωμα...

Yannis Theocharis είπε...

compasso και μικροαστέ και οι δύο βάζετε σωστούς προβληματισμούς. Η μόνη διαφοροποίηση (προσθήκη) από (σε) αυτά που αναφέρθηκαν είναι ότι τα συνθήματα παίζουν και ένα (επιφανειακό βέβαια) συσπειρωτικό ρόλο στο εσωτερικό της οργάνωσης και μ' αυτή την έννοια είναι λογικό ένα σύνθημα που μιλά για το ΚΚΕ και την ΚΝΕ να είναι πιο "δυνατό" από κάποιο που μιλάει για μια επιμέρους δράση τους (πχ. δημοκρατικά δικαιώματα). Γενικά τα συνθήματα αυτά είναι ένα στοιχείο της οργανωμένης ζωής, όχι αναγκαστικά κακό.

Εμένα αυτό που μου τη σπάει πραγματικά είναι κάποια συνθήματα που λέγονται από τις σπουδάζουσες της οργάνωσης με σεξιστικό περιεχόμενο, πχ. πρόσφατα είδα στο youtube ένα εμετικό βιντεάκι με δικούς μας σπουδαζουσέους (της Αθήνας νομίζω) που μιλάγαν για την "ψωλή του ΚΚΕ" και τη δράση της σε αντίπαλους κόλους! Αυτά είναι απαράδεκτα. Είπαμε συσπείρωση, αλλά σε ποια βάση; Αναρωτιέμαι, αν αυτά είναι σε γνώση του κόμματος και αν έχει τραβήξει κνίτικα αυτιά για αυτές τις πολιτικές πρακτικές.

Τέλος πιστεύω πως τα αιμοβόρικα συνθήματα (πχ. αυτό με το Μελιγαλά) πρέπει να αποφεύγονται. Άλλο να καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα της άσκησης βίας σε κάποιες καμπές του κινήματος (δες Μελιγαλάς) και άλλο να τις κάνεις σημαίες. Γενικά, καλύτερα να προβάλουμε το σκοπό και όχι τα μέσα.

Απολίθωμα, αν και δεν έζησα τα γεγονότα εκείνης της εποχής, αυτό που λέει το κομματικό σχήμα για κέντρα αριστερών και δεξιών οπορτουνιστών που αλληλοτροφοδοτούνταν το 89-91 δε μου φαίνεται λάθος. Αυτό το σχήμα ακουμπάει στη λενινιστική ρήση ότι ο αριστερός οπορτουνισμός είναι αποτέλεσμα του δεξιού οπορτουνισμού στην πολιτική του κόμματος. Και ναι, τότε είχαμε δεξιά οπορτουνιστική πολιτική από το κόμμα και αριστερό οπορτουνισμό που αναπτύσσονταν ταυτόχρονα. Ενώ η έννοια της αλληλοτροφοδότησης ακουμπά στη διαλεκτική που πολύ λογικό μου φαίνεται να εξηγεί (και) αυτή την αντίφαση. Κάνω κάπου λάθος;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν ξέρω αν κάποιος από τους δυο μας κάνει λάθος, αλλά θα σου πω πώς το βλέπω εγώ.
Η αλληλοτροφοδότηση πατά στη διαλεκτική, αλλά η διαλεκτική δεν είναι χυλός, τα πάντα όλα. Υπάρχει και πρωτεύον και πρωταρχική αιτία.
Το τσιτάτο του λένιν (αν δεν κάνω λάθος) είναι ότι ο αριστερισμός είναι η αντίδραση των μαζών στη δεξιά πολιτική του κόμματος. Αυτό το σχήμα εξηγεί εν πολλοίς το 89. Αν είναι έτσι, δε μπορεί να γίνεται λόγος για αλληλοτροφοδοτούμενα κέντρα που ήθελαν να διαλύσουν το κόμμα. Ποιο κέντρο ήθελε δηλ να διαλύσει το κόμμα από τα αριστερά; Η κνε του γράψα;

Η δεξιά παρέκκλιση τη δεκαετία του 80 σηκώνει πολλές ερμηνείες.
Η γραμμή των σοβιετικών για ειρηνικό πέρασμα, η σοσιαλδημοκρατική περεστρόικα του γκόρμπι μετά, οι δικές μας αυταπάτες(;) για το πασοκ κι άλλα πολλά.
Δε μπορεί η δική μας ανάλυση για τη δάσπαση να επικεντρώνει στην αλληλοτροφοδότηση και να εξισώνει τις δύο πλευρές. Ίσα κι όμοια είναι ανδρουλάκης, δαμανάκη και σια με τον κάππο κι άλλους που έφυγαν δυο χρόνια πριν; (άλλο αν ο κοτζιάς αποδείχτηκε όμοιός τους).

Και κάτι τελευταίο.
Δε μοιράζομαι το κόλλημά τους για το 89 και τον τζανετάκη, αλλά επιδή η τελευταία επίσημη απόφαση του κόμματος για αυτό είναι από το 14ο συνέδριο το 91, όπου χαρακτηρίζεται θετική κίνηση, θα ήθελα να έχει γίνει μια πιο ουσιαστική αυτοκριτική πάνω στο θέμα (και να μην περειμένουμε τον τρίτο τόμο της ιστορίας του κόμματος για να γίνει αυτό). Έτσι θα είναι πιο ειλικρινές και το κάλεσμα σε διάφορους πρώην εκείνους της περιόδου να συστρατευτούν εκ νέου με το κόμμα.

Yannis Theocharis είπε...

Σωστά, κατάλαβα. Το πρόβλημα δε βρίσκεται στα "αλληλοτροφοδοτούμενα κέντρα", αλλά στο "που ήθελαν να διαλύσουν το κόμμα" που συνιστά τσουβάλιασμα.

Χωρίς να κάνω τον έξυπνο, γιατί δεν ξέρω τι θα έκανα αν ζούσα ενεργά τα γεγονότα εκείνης της εποχής, θέλω να σε ρωτήσω: οι του ΝΑΡ, πως βοήθησαν το κόμμα να αποκρούσει την προσπάθεια της δεξιάς τάσης του να το διαλύσει;

Το οριακό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για τον γραμματέα το 91 που έβγαλε Παπαρήγα και όχι Δραγασάκη θα μπορούσε άνετα να ήταν αντίστροφα. Τι μέρος της ευθύνης για τη διάλυση του ΚΚΕ θα αντιστοιχούσε τότε σε όσους πήγαν στο ΝΑΡ;

Yannis Theocharis είπε...

Και όσον αφορά την ουσιαστική αυτοκριτική έχεις πολύ δίκιο. Την ίδια σωστή κριτική μας έκανε και το μλ για τις θέσεις μας για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το ερώτημα θα μπορούσε να αντιστραφεί. Τι μέρος της ευθύνης για τη διάλυση θα αντιστοιχούσε σε όσους αντιπροσώπευαν οι 57 που πλειοψήφησαν των 53, που φτάσαμε σε μια οριακή ψηφοφορία για να αποφευχθεί το μοιραίο αντί να αντιμετωπιστεί νωρίτερα το θέμα;

Γενικά για τις σχέσεις μας με τον εν λόγω χώρο υπάρχει κάτι το ακαθόριστα διαλεκτικό. Έχω ακούσει πολλούς ναρίτες να λένε ότι αν το κόμμα κράτησε τότε τα μπόσικα και δεν ακολούθησε τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κκ στον βούρκο της σοσιαλδημοκρατικής τους μετάλλαξης, έχει να κάνει σε ένα βαθμό και με τη δική τους στάση που λειτούργησε ως αντίρροπο.
Εγώ από την πλευρά μου σκέφτηκα συνειρμικά το σύνθημα των αναρχικών που τους λέει μεταλλαγμένους κνίτες. Πιστεύω ότι αν έχουν μια ποιότητα ως μεταλλαγμένοι δεν είναι άσχετη με το κομματικό τους παρελθόν. Με άλλα λόγια μόνο ένας ποιοτικός φορέας σαν το κόμμα θα μπορούσε να δώσει μια αξιόλογη μετάλλαξη. Αλλιώς θα ήταν αμφότεροι ανάξιοι λόγου.

Σοφό αυτό που λες ότι δε ζήσαμε τα γεγονότα. Ποτέ δεν ξέρεις.
Την 11η σεπτέμβρη κάναμε κάτι προετοιμασίες γιατί μιλούσε η αλέκα στη θεσσαλονίκη. Κι ήμασταν με έναν σύντροφο που ήταν τότε στην κνε, αλλά όταν έγινε η διάσπαση ήταν στο στρατό και έμεινε μακριά από τα γεγονότα. Και μου είπε πολύ ειλικρινά ότι δεν μπορεί να ξέρει τι θα έκανε τότε αν τα ζούσε από πρώτο χέρι.
Το χάρηκα πολύ που μίλησε τόσο ανθρώπινα. Τώρα είναι στην κεντρική επιτροπή...

Γενικά τον αριστερισμό και τον δεξιό οπορτουνισμό δεν τα τσουβαλιάζω. Το δεύτερο έχει να κάνει με προδοσία του κινήματος, το άλλο σχεδόν πάντα με καλές προθέσεις που έρχονται ως αντίρροπο σε μια δεξιά απόκλιση.
Κατά μία έννοια κι η ρόζα είχε στοιχεία αριστερισμού εκφράζοντας τις μάζες που ξεπερνούσαν τη συμβιβασμένη ξεπουλημένη ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας.
Η ρόζα όμως είναι επαναστάτρια. Καιροσκόπο δεν τη λες...
Δε θέλω να συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Καταλαβαίνεις πιστεύω τι εννοώ...

Yannis Theocharis είπε...

Ναι, απολύτως.