Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Η αποκατάσταση του ζαχαριάδη

Η κομματική αποκατάσταση του νίκου ζαχαριάδη έγινε με δόξα και τιμή ένα ωραίο κυριακάτικο πρωινό, στο πρώτο νεκροταφείο. Το οποίο ήταν γεμάτο από κόσμο και κόκκινες σημαίες. Κι αν περνούσε κανείς ανυποψίαστος απ’ έξω, θα αναρωτιόταν ποιος πέθανε και μαζεύτηκε τόσος κόσμος στην κηδεία του να τον αποχαιρετήσει. Κάποιος διάσημος, το δίχως άλλο.

Κι ούτε που θα φανταζόταν πόσο σπουδαία ήταν η ιστορική προσωπικότητα, για την οποία μαζεύτηκε τέτοιο πλήθος. Απ’ τις μεγαλύτερες που ανέδειξε ποτέ η χώρα και το κομμουνιστικό κίνημα. Και την ανέδειξε ο λαός, μέσα από τους αγώνες του, όχι το ντοκιμαντέρ του σκάι.

Στο νεκροταφείο ήταν όλοι οι μεγάλοι έλληνες του παπαχελά. Κάτι σαν μουσείο ιστορίας της αστικής τάξης. Κι ανάμεσά τους, ένας κόκκινος ηγέτης, με το σεμνό του τάφο, να τους χαλάει το σκηνικό. Όπως πήγε να τους το χαλάσει κι εν ζωή, επικεφαλής του δεύτερου αντάρτικου του δσε.

Οι μνήμες γυρίζουν στο –κάθε άλλο παρά σωτήριο- 91’, και τον επαναπατρισμό της σορού του ζαχαριάδη –λίγες μέρες μετά το συνέδριο της ανασυγκρότησης. Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη, των κουκουέδων τα ιερά. Επιτέλους, ξαναείμαστε με το στάλιν.

Λίγους μήνες πριν, είχε χωρίσει το στάρι απ’ τον ανανεωτικό χυλό, έτοιμο να ξαναδώσει καρπούς, παρά τη βαρυχειμωνιά που λίγο έλειψε να το καταστρέψει.
Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ νάχω. Απόλη μου την ψυχή εύχομαι σ’ αυτούς που φορτώθηκαν το πολύ δύσκολο έργο να ξαναστήσουν το κουκουέδικο στα πόδια του, να πετύχουν απόλυτα και ολοκληρωτικά, έγραφε ο ζαχαριάδης στο τελευταίο του γράμμα.
Οι ζευγάδες φεύγουν, αλλά η σπορά μένει. Και δεν είναι της τύχης, αλλά ώριμο τέκνο της οργής και της ανάγκης.

Εξίσου δραματική ήταν κι η διεθνής συγκυρία. Πέντε μόλις μέρες αφού κατέβηκε η κόκκινη σημαία απ’ το κρεμλίνο, σαν το τελευταίο σωληνάκι που κρατούσε στη ζωή ένα σώμα που ήταν από καιρό ήδη κλινικά νεκρό. Κι εμείς εδώ, παιδιά του σωλήνα, που νοσταλγούσαν το σωληνάκι μαζί με τους παππούδες –της κίνησης 18-55 κι άλλων ηρωικών και πένθιμων οργανώσεων του περιθωρίου- υποδεχόμασταν το φέρετρο του ζαχαριάδη, που έκλεινε μέσα του τον σοσιαλισμό που ξεψυχούσε. Και τους θάψαμε μαζί, με τις τιμές που τους αρμόζει.

Σε αυτό το φέρετρο ακουμπάν όλοι οι σύντροφοι.
Κι άλλοι λένε ότι ο υπαρκτός αυτοκτόνησε απ’ τα υπαρξιακά του αδιέξοδα και τις εσωτερικές του αντιφάσεις, σαν τον ζαχαριάδη. Ενώ άλλοι θεωρούν ατόπημα να γίνεται λόγος για αυτοκτονία, γιατί έτσι συγκαλύπτουμε την ουσία: δολοφονία κι αντεπανάσταση.

Αυτό έλεγε –μεταξύ άλλων- κι η εφημερίδα τοίχου (ντατζεμπάο) της οακκε, που γέμισε την αθήνα μες στον καύσωνα του αυγούστου, για την 38η επέτειο απ’ το θάνατο του νίκου ζαχαριάδη. Η οποία έλεγε ότι η διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων το 58’ στην ελλάδα, έγινε επειδή αρνούνταν να καταπιούν το χάπι της έβδομης ολομέλειας που διέγραψε τον ζαχαριάδη. Κι ίσως να ήταν κι αυτοί στην υποδοχή, ανάμεσα στους άλλους πιστούς.

Πόση φαντασία και δύναμη χρειάζεται για να χωρέσεις μέσα σου τέτοιες στιγμές. Με τα έφηβα γερ-οντ-άκια που αντιστάθηκαν μέχρι τέλους στα αρπακτικά του ιμπεριαλισμού, να φωνάζουνε συνθήματα για το στάλιν και τη σοβιετία που έχαναν. Στην πρώτη τους εξέγερση, πήραν φωτιά καήκαν.

Ίσως να έμοιαζε κάπως με όσα περιγράφει ο πάλαι ποτέ blogger σπαρίλας, σε μια σπάνια ανάρτηση για την υποδοχή του ιούδα γκόρμπι, δύο χρόνια αργότερα. Τι να σκέφτονταν, τι να φώναζαν, τι να ελπίζανε γι’ αυτά που θα ερχόντουσαν. Την ίδια απορία είχαμε και για τα συνθήματα στην εκδήλωση της κυριακής. Ενώ ο άθλιος φώναζε μέσα του: ο ζαχαριάδης ζει, έξω οι ανανεωτικοί.

Η μνήμη, η ζωή κι ο θάνατος, μπλέκουν σε ένα πολύπλοκο, διαλεκτικό παιχνίδι, με αξεδιάλυτες αντιφάσεις. Η ζωή δεν προχωράει με μελαγχολία και πολιτικά μνημόσυνα, αλλά χωρίς ιστορική μνήμη περπατά στα τυφλά. Το παρόν τακτοποιεί τους λογαριασμούς του με το παρελθόν, αντλεί διδάγματα κι έμπνευση, για να προχωρήσει στο μέλλον.

Οι κομμουνιστές δεν είναι νεκρόφιλοι που κυκλοφορούν στα νεκροταφεία της ιστορίας. Αλλά το φάντασμα που πλανάται ακόμα πάνω από την ευρώπη και τον αστικό κόσμο. Είναι η πρωτοπορία του κόσμου της ζωντανής εργασίας ενάντια στο βρικόλακα του κεφαλαίου, που ρουφάει άπληστα, σαν αίμα την υπεραξία, για να συνεχίσει να αναπαράγεται. Οι κομμουνιστές τιμούν τους νεκρούς που θυσιάστηκαν για ένα καλύτερο, συλλογικό αύριο, γιατί είχανε τη ζωή πάρα πολύ αγαπήσει. Κι αποκαθιστούν τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, στέκοντας κριτικά στα τακτικά λάθη τους που, δεν ήταν αρκετά ευλύγιστοι για να τα αποφύγουν.

Κι άμα δεις βρικόλακες, κόκκινους φιλάθλους, ψήσ’ τους για να βάλουν σφυροδρέπανα στους τάφους.


Στο δεύτερο μέρος ακολουθεί η σύντομη μαρτυρία μιας συντρόφισσας, που έδωσε το παρόν στην εκδήλωση, και διηγείται τις εντυπώσεις της.

Κυριακή πρωί στο πρώτο λοιπόν, δηλ. στην πλατεία απ’ έξω και μέσα να γίνονται μνημόσυνα –όχι πολιτικά, γενικώς. Κόσμος όχι πολύς, κλειστό και το κέντρο. Γέροι που περίμεναν χρόνια αυτή την στιγμή, νέοι που τώρα τα μαθαίνουν, κι αριστεριστές που τιμάν την ιστορία του κόμματος –με τους περιορισμούς του χώρου τους: εντάξει, καλές οι αποκαταστάσεις, αλλά γιατί όχι και τον άρη; Που κι αυτό να γινόταν, θα έβρισκαν κάτι άλλο να γκρινιάξουν.

Η ομιλία της αλέκας λιτή, αυτοκριτική, στα πλαίσια της απόφασης, με αυθόρμητα χειροκροτήματα όπου αναφέρονταν οι άδικες κατηγορείς, ο λαϊκός ηγέτης κι η αποκατάσταση. Από τα βιογραφικά στοιχεία ξεχώρισα ότι ο ζαχαριάδης ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το κίνημα μέσω μιας αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης, ως μέλος του κομμουνιστικού της τμήματος. Από την ομιλία, την αποστροφή της αλέκας για τους εκτός κόμματος κομμουνιστές που της ζητούσαν αυτή την αποκατάσταση, όποτε την έβλεπαν.

Αρχή καλλιτεχνικού προγράμματος. Ένας τενόρος α καπέλα, κατευθείαν από την χορωδία του κόκκινου στρατού, τραγουδούσε στα ρώσικα. Κι αν σκεφτείς ποιοι είναι θαμμένοι παραδίπλα, θα έτριζαν τα κόκαλά τους μέσα στους τάφους. Απαγγελία ποιήματος (του ρίτσου;) για το ζαχαριάδη, που ήταν κάπως υπερβολικό, για τον πατέρα μας που ήρθε σπίτι και τα κυπαρίσσια που περήφανα χαιρετούν, στα όρια της προσωπολατρίας σχεδόν. Αλλά είπαμε, άλλες εποχές (ηρωικές) άλλα ήθη.
Τελειώνει το πρόγραμμα, κι απ’ το βάθος ακούγεται παπάς να ψέλνει.

Και μετά η ώρα της βόλτας στο νεκροταφείο -πρώτη φορά πρέπει να ‘μπαιναν τόσοι ριζοσπάστες μέσα. Ψηλά, πάνω απ’ τα κεφάλια μας ένα πανό: εαμ-ελας-επον-όπλα-δσε. Κρεμασμένα σε ένα νεκροταφείο, αλλά πάντα ζωντανά κι επίκαιρα.

Πρώτη στάση χριστόδουλος κι άλλοι μακαριστοί ιεράρχες –κομμάρες στο στομάχι. Δεύτερη και καλύτερη, ανδρέας κι η ελλάδα στους έλληνες. Να σε πιάνει το εακίτικό σου, για το τι ακριβώς θες να κάνεις στον τάφο του. Μετά διάφοροι διάσημοι και μεγάλοι έλληνες, θαμμένοι κάτω απ’ τα πόδια μας. Μεγαλοπρεπή γλυπτά και τάφοι, όπου θα χωρούσε να ζήσει ολόκληρη οικογένεια. Και κάπου στην άκρη λοιπόν, σε ένα λοφάκι –για να ‘χει αγνάντιο που έλεγε κι ο χαρίλαος- στο πιο παρατημένο σημείο κι ο τάφος του νζ. Σχετικά απλός –συγκριτικά με τους υπόλοιπους- γεμάτος γαρίφαλα κι αφημένο ριζοσπάστη, λόγω της ημέρας. Γειτονεύει με συντρόφους και φίλους, παρτσαλίδη, κιτσίκη, λειβαδίτη..

Φεύγοντας κρατούσαμε, σήμα κατατεθέν, ριζοσπάστες στο χέρι. Τους είδε ένας τύπος και μας έπιασε κουβέντα. Κι εγώ σύντροφος είμαι, με την ευρεία έννοια. Από αυτούς που διαφώνησαν το 55’, αλλά ήθελαν κομματική αποκατάσταση του άρη. Κάπως αντιφατικό μου φάνηκε, αλλά δε βαριέσαι. Και μας έλεγε ότι μιλάει με κομματικούς και για τη διαπάλη μες στο κόμμα. Αυτό με το κουκουέ, που είναι κλειστό και δε βγάζει τίποτα παραέξω, αλλά όλοι έχουν πληροφορίες από μέσα κι επαφές, δεν το ‘χω καταλάβει πώς γίνεται, αλλά δεν πειράζει.

Κάπου εκεί η εκδήλωση τελειώνει. Επόμενη στάση λαμία για τον άρη. Κι η έφοδος στους ουρανούς.

40 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΥ - ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ

Η κηδεία έγινε στις 28 Δεκέβρη 1991 στο Α΄ νεκροταφείο Αθήνας. Έκανε πολύ κρύο. Εκεί ήταν παλιά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ (πιστά στην ηγεσία Ζαχαριάδη), εξόριστοι στη Σιβηρία, μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού. Εκεί ήταν και οι δολοφόνοι του. Φλωράκης, Κουκούλου, Παπαρήγα, Κεπέσης, Λαφαζάνης, Τριγάζης, από "Κ"ΚΕ - ΣΥΝ και οι συκοφάντες του Γιαννόπουλος από ΠΑΣΟΚ, Καϊμάκης, Βουλέλης από "Κ"ΚΕ (εσ.)

Από οργανώσεις ήταν εκεί ΣΑΚΕ, ΕΚΚΕ, ΕΑΜ, ΟΑΚΚΕ. Τα συνθήματα που ακούστηκαν ήταν: "Ζει, ζει και θα εκδικηθεί"- "Νίκο σε σκοτώσαν και τόχανε κρυφό γιατί σε τρέμαν ακόμα και νεκρό-της εργατιάς το κόμμα να χτύσουμε ξανά, ζήτω το παλιο, μεγάλο ΚΚΕ" κλπ.

Την κηδεία νομικά την οργάνωσε ο γιός του Ζαχαριάδη Σήφης μαζί με την τελευταία γυναίκα του Ρ.Κουκούλου, μέλος του "Κ"ΚΕ.

Μίλησαν από τη μεριά του "Κ"ΚΕ οι Χαλβατζής, Κεπέσης. Κατά τη διάρκεια των λόγων τους ακούγονταν συνθήματα κυρίως από ΟΑΚΚΕ-ΣΑΚΕ, που έκαναν ενότητα δράσης εκείνη τη στιγμή. Από τους υπερασπιστές του Ζαχαριάδη οι "οίκογένειά" άφησε να μιλήσει μονο ο Τολούδης, που μίλησε γενικά καλά. Προς το τέλος της τελετής η ΟΑΚΚΕ έβαλε ζήτημα να συνεχιστεί η εκδήλωση πάνω στον τάφο, αφού έφευγε οι Σήφης-Κουκούλου και λοιποί. Την πρόταση δέχτηκε μονο το ΕΑΜ και όχι η ΣΑΚΕ. Δεν την δέχτηκαν επίσης οι Τολούδης-Ασπρίδης (στελέχη του παλιού ΚΚΕ) εκτιμώντας ότι λόγω κρύου θα έφευγε ο κόσμος και οι παλιοί αγωνιστές με προβλή΄ματα υγείας.

Μετά όμως την αποχώρηση της "οικογένειας" έμεινε πολύς κόσμος γύρω από τον ανοιχτό τάφο και δεν έφευγαν. τραγουδούσαν επαναστατικά τραγούδια και ύψωναν τις γροθιές, Έτσι άρχισαν να γίνονται ομιλίες. Μίλησαν εκπρόσωποι των εξορισθέντων και φυλακισθέντων της δικτατορίας, το ΕΚΚΕ, εκπρόσωπος τούρκων επαναστατών, ο Καραστάθης εκ μέρους των μελών του παλιού ΚΚΕ και η ΟΑΚΚΕ.

Έτσι τελείωσε η μεγάλη αυτή μέρα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πολύ ενδιαφέρον. Αλλά όχι κι ο νίκανδρος κεπέσης στους 'δολοφόνους' του ζαχαριάδη. Είπαμε..

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=IonKDyg119k#!

Πολλά 'προσκλητήρια νεκρών' έχουμε τώρα τελευταία.
Έχουνε ανάψει τα αίματα και συγκροτούμε συναισθηματικά το προλεταριάτο για τη μεγάλη μάχη.

Γερά και τους έχουμε.



κομμαντο '20 ΟΚΤΩΒΡΗ'

Giorgos bookhunter είπε...

Δυο ερωτησούλες

1. Η ανταποκρίτρια από Αθήνα είναι η Μαριορή;

2. ήταν εκεί και "αριστεριστές"; έτσι αφήνεται να εννοηθεί...

όσο για τους αναρχοσυνδικάλιστές, πρέπει να τους είχε μαγαρίσει το κομμουνιστικό κίνημα. Πρεπει να είχε παρει από τον αναρχοσυνδικαλισμό πάρα πολύ κόσμο. πχ το ΚΚ Ισπανίας, αποτελούνταν από πρώην αναρχικούς της CNT, το ΚΚ ΗΠΑ, είχε απίστευτα πολλούς από τους IWW, το Ριντ, το Χειγουντ, το Φόστερ και άλλους...

Ανώνυμος είπε...

Οι "αριστεριστές" δεν είχαν έρθει οργανωμενα, αλλά επειδή κάποιος ξέρει κάποιον και όλοι γνωριζόμαστε έβλεπες πρόσωπα που δεν περίμενες. Ήρθαν για να μάθουν, ήρθαν για να τιμήσουν, ήρθαν για να γκρινιάξουν. Αν η εκδήλωση για τον άρη ήταν στην αθήνα υπήρχε πρόθεση για πιο οργανωμένη παρουσία.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

1. Η ανταποκρίτρια από την αθήνα επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της.
2. Σίγουρα δεν ήταν μόνο κομματικοί στο πρώτο την κυριακή. Πληροφορίες μιλάνε ακόμα και για εκπρόσωπο της αρας.

Υγ: το πανό που αναφέρω στο κείμενο, τελικά δεν υπήρχε. Ήταν δημιουργική στρέβλωση της ανταπόκρισης κατά την μεταφορά στο μπλοκ, που βαρύνει αποκλειστικά την κε του.

Ευμένης είπε...

Το ζήτημα είναι οι κομμουνιστές να μπορούν έστω και τώρα, διαλεκτικά κρίνοντες να βγάλουν τα σωστά ιστορικά συμπεράσματα, και με γενναιότητα να αναγνωρίσουν τα "λάθη" τους.
Και να τιμούν όπως πολύ σωστά κάνουν στην περίπτωση του Νίκου Ζαχαριάδη, τον ηγέτη που συνέχισε έστω και ετεροχρονισμένα την επανάσταση, που ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 44.
Το ίδιο όμως πρέπει να τιμούν και όλους τους πρωτοπόρους, που θυσιάστηκαν για ένα καλύτερο κομμουνιστικό αύριο, αποκαθιστώντας τους και τυπικά στην συνείδηση του λαού μας.
Δεν ανήκω στους "γκρινιάρηδες" της συντρόφισσας, αλλά είναι ζήτημα ουσίας η μή κομματική αποκατάσταση του Άρη.
Γιατί δείχνει την οπτική, της αποτίμησης των ιστορικών γεγονότων από το κόμμα, τότε και τώρα.
Δεν μπορείς να είσαι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ!!
Ούτε ολίγον έγκυος.
Τα "εγκλήματα" του Άρη για τους κατήγορους του, είναι δύο.
1ον Η υπογραφή της δήλωσης.
2ον Η παραβίαση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.
Η εκδοχή του Άρη ήταν ότι ήταν κατ' εντολή του Ζαχαριάδη, πράγμα που ο Ζαχαριάδης ουδέποτε διέψευσε.
Αποδεικνύεται από τα ιστορικά γεγονότα ότι η δήλωση δεν έκρυβε την αποστασιοποίηση του από το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα.
Όπως φαίνεται από την έκθεση του Ανδρέα Τζήμα [Σαμαρινιώτη] συνέβαλε τα μέγιστα στην αποκάλυψη ότι ο Μιχαηλίδης, και η προσωρινή επιτροπή ήταν χαφιέδες του Μανιαδάκη, και της ασφάλειας, και είχε ήδη στήσει παράνομο τυπογραφείο για τις πρώτες ανάγκες.
Το όνομα του έγινε θρύλος, ο λαός τον λάτρεψε, αυτό όμως ήταν μαχαιριά στην καρδιά για ορισμένους απο τους τότε "τρανούς", ο φθόνος φώναζε παρόν.
Είναι γνωστό το επεισόδιο με τον Γυφτοδήμο [Κ. Καραγιώργης]
Από το τέλος του 1943 ήθελαν να τον διώξουν μακριά από τα κέντρα λήψης
των αποφάσεων.
Η αποστολή του στην Πελοπόννησο είναι δίκοπο μαχαίρι, δεν στέλνεις ελαφρά την καρδία τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ με 20 μόνο μαυροσκούφηδες ενάντια σε 30000 ταγματαλήτες.
Αλλά και πάλι έκανε το θαύμα του Καλαμάτα, Σπάρτη, Άργος, Τρίπολη, οι μεν Γερμανοί μιλούσαν για Σοβιετική δημοκρατία της Πελοποννήσου, οι δε Άγγλοι έστειλαν άρον άρον τον Π. Κανελλόπουλο να σώσει τον Παπαδόγγωνα, και όσους άλλους προλάβει.
Τότε που ήταν παντοδύναμος υπάκουσε δεν μπήκε στην Αθήνα, αλλά πήγε στην Λαμία στις 14 -10 - 1944 όπου και εκφώνησε τον περίφημο λόγο του.
Ξαναχτύπησε τον κώδωνα του κινδύνου στις 17 Νοέμβρη με την σύσκεψη των καπεταναίων, σιγή νεκροταφείου.
Τον ματωμένο Δεκέμβρη στάλθηκε στην Ήπειρο να διώξει τον Ζέρβα, που τρέχοντας και κολυμπώντας πέρασε στην ασφάλεια των νησιών και των Άγγλων.
Η μάχη της Αθήνας όμως χάθηκε, και ήρθε η Βάρκιζα.
Η ίδρυση του ΜΕΑ έμεινε στα χαρτιά, αφού "πείστηκε" να πάρει εξουσιοδότηση από το κόμμα, και να μεταφέρει τις απόψεις του στα αδελφά κόμματα, και στον Στάλιν.
Ο Ζαχαριάδης ήρθε στην Αθήνα στις 29-5-1945 και στις 31-5-1945 δήλωνε "η συμφωνία της Βάρκιζας να εκτελεστεί γρήγορα και 100%. Αν κάποιος μέσα από τις γραμμές μας στις πόλεις είτε στα βουνά αντιδρά ακόμα, εμείς θα τον χτυπήσουμε ανοιχτά και θα τον διώξουμε.
Στον γνωστό Ζαχαριαδικό Αχιλλέα Παπαϊωάννου στην "Διαθήκη του Νίκου Ζαχαριάδη" εξομολογείται.
"Το μεγάλο βάρος στην συνείδηση μου είναι ο Άρης Βελουχιώτης. Οι ευθύνες μου είναι μεγάλες. Θυσίασα αυτόν τον αητό της αντίστασης, υποκύπτοντας στις πιέσεις, και τις διαβολές ορισμένων μελών του ΠΓ"
ΥΓ στις προτάσεις του Άρη προς το ΠΓ της ΚΕ στις 22-9-1943 φαίνεται η μέχρι δουλικότητας πειθαρχεία του στο κόμμα.
"....Δεν γράφω για να παραστήσω τον έξυπνο, αλλά από πόνο και μόνο. Χίλια καλά να 'χουμε κάνει, αν χάσουμε τώρα το παιχνίδι θα μας μουτζώσουν όλοι. Αν κερδίσουμε όμως και να 'χουμε κάνει και κάτι σκληρότερο θα μας το συγχωρήσουν και θα μας χειροκροτήσουν. Αυτή δυστυχώς είναι η φιλοσοφία του κόσμου.
Εγώ βέβαια ήμουν, και θα είμαι ο ΠΙΣΤΟΤΕΡΟΣ στρατιώτης και θα δουλέψω σκυλίσια και παλικαρίσια για οποιαδήποτε γραμμή και αν χαράξετε.
Νομίζω όμως ότι είχα ιερά υποχρέωση να πω το τι νοιώθω στις στιγμές τούτες έστω και για την ιστορία..."

haridimos είπε...

“Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους”

και ένα άρθρο για Ζαχαριάδη από ΟΑΚΚΕ

haridimos είπε...

Λίγο ρεπορτάζ

από την εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

ΕΝΑ ΠΡΩΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ Για τη χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική κωμωδία των ηγετών του «Κ»ΚΕ «αποκατάστασης του Νίκου Ζαχαριάδη» στο αστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ και τη σημερινή φιέστα χυδαίας προσβολής και ακραίας μορφής βεβήλωσης της μνήμης του

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

«….Η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Σοσιαλισμό και στον Καπιταλισμό προβάλλει σήμερα πιο έντονα. Οπως και πριν βασική στρατηγική επιδίωξη των Αμερικανών, μέσα από τον λαβύρινθο το σύμπλεγμα των περισυλλεγμένων περιπλοκών της πολιτικής τους παραμένει ακλόνητα και πεντακάθαρα το χτύπημα ο εκμηδενισμός της ΕΣΣΔ…..»

Από : «ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΥΚΟΥΕΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ». 23-5-67, Ν. Ζ.

«…Για το Λαό μας και για το ΚΚΕ, και τις παραδόσεις μας, ο Μαοϊσμός είναι απόλυτα ξένος, και σαυτόν βρίσκουν καταφύγιο τόσο αυτοί που υποκύπτουν στον υποκειμενισμό, όσο και οι εχθροί του ΚΚΕ (αρχειοτροτσκιστές κλπ).

Από : «ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΕΔΕΣ ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ» 20-11-68, Ν.Ζ.

«…Οι διαφωνίες αυτές δείχνουν οτι παρεισφρύουν ανεδαφικές λαθεμένες απόψεις που ξεκινάν από έναν απαράδεχτο και ασυγχώρετο αντισοβιετισμό. Για αφετηρία τους έχουν το γεγονός ότι το ΚΚε, το Κόμμα μας, χτυπήθηκε και στραπατσαρίστηκε αντιλενινιστικά, αντιδιεθνιστικά. Το γεγονός αυτό, όσο και αν εξακολουθεί νάναι οδυνηρό, για τους κουκουέδες, όμως παραμένει μερικό, δευτερεύον, σε σχέση με το όλο το παγκόσμιο κίνημά μας, και όποιος δεν το βλέπει αυτό…. . ….Ο κουκουεδισμός γαλουχήθηκε,δυνάμωσε και άντρωσε και μέσα στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού, και κάθε αντισοβιετισμός είναι γι αυτόν, για το κουκουέδικο επαναστατικό πνεύμα και φρόνημα απαράδεχτος και αποτελεί άρνησή του.»

Από : « ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΕΔΕΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ (ΤΑΣΚΕΝΤΗΣ)» 16-ΧΙ-1967

«…Η συνεπής πολιτική αριστερή κίνηση (ΣΠΑΚ) με τις διακηρύξεις της δεν προσφέρει ούτε ίχνος θετικού προγράμματος, αποτελεί μονάχα άρνηση του ΚΚΕ, ….. …. Και διεθνώς αποτελεί απόφαση (σημ. Εννοεί «απόφυση») του Μαοϊσμού, με τον λυσσασμένο αντισοβιετισμό της…..»

Από : (γράμμα χωρίς επικεφαλίδα: «Σύντροφοι, γειά χαρά, κλπ ) Σουργούτ 15-Ι-1968, Ν. Ζ.

«…6) Ο Μαοϊσμός στη θεωρία και στην πράξη αποτελεί αντιλενινισμό…
…..Το ΚΚΕ θεωρεί σαν εξαιρετικής σημασίας παράγοντα ειρήνης ισορροπίας δυνάμεων και σταθερότητας την παρουσία του Σοβιετικού στόλου στην Μεσόγειο. Τα πιό πάνω δέκα σημεία προβάλλονται σαν προτάσεις για μια πανκουκουέδικη συζήτηση….κλπ»

Από : «ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ» Ν.Ζ. μέσω Κομμ. Οργάνωσης Τασκένδης. Το 1969-70

Την ίδια εποχή και λίγο μετά οι ΕΚΚΕ-τζήδες ορύονταν για τον …»σοσιαλφασισμό» και …»έξω οι στόλοι από την Μεσόγειο»!
Πάνω-κάτω τα ίδια λένε και σήμερα οι πολιτικοί τους απόγονοι, του ευρύτερου ΑΝΤΑΡΣΥΡΙΖΑ-νικου αλλά και …αντιεξουσιαστικού (!) χώρου, OAKKE και Σία, που τους έπιασε οπόνος για τον Νίκο Ζαχαριάδη.

Zhukov είπε...

@Ευμενης

Η αποστολή του Άρη στην Ήπειρο μόνο για να τον απομακρύνουν δεν ήταν. Οι μάχες στην Ήπειρο ήταν μεγάλες και σκληρές. Το 24ο Σύνταγμα του Ελλάς Ζαλόγγου μαζί με το Εφεδρικό ΕΛΑΣ της περιοχής περικυκλώθηκε και αφανίστηκε από τους Χίτες. Οι εναπομείναντες διέφυγαν στο Ξηρόμερο Αιτ/νίας με την βοήθεια του ηρωικού ΕΛΑΝ. Πιο αιματηρές ακόμα ήταν οι μάχες στον κάμπο του Φαναρίου, με τον Καπεταν Τσουκνίδα και τον εκεί ΕΛΑΣ να πολεμά ηρωικά τους Τσάμηδες και τον Ζέρβα. Αποκορύφωμα της ανοιχτής σύγκρουσης με τον Ζέρβα είναι η μάχη της Πρέβεζας (Λεγόμενα και Δεκεμβριανά Πρέβεζας) τραγικό επιστέγασμα της οποίας είναι η εκτέλεση των αλύγιστων ΕΠΟΝΙΤΩΝ της φρουράς του Γυμνασίου ( http://www.ipiros.gr/portal2/images/stories/March16_31/gouv3.png ).

http://metwpoistorias.blogspot.com/2009_10_01_archive.html

Μην βίαζεσε να κρίνεις σύντροφε...

Ευμένης είπε...

Σύντροφε Zuhkov πράγματι έγιναν οι μάχες που λες αλλά στις 19-9-1944 και όχι τον Δεκέμβρη του 1944 στην εκστρατεία του Άρη και του Σαράφη.
Την εποχή που αναφέρεις ο Άρης ήταν στην Πελοπόννησο από 22-4-1944 έως 14-10-1944.

demis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
demis είπε...

Με γεια το νέο λουκ!
http://www.youtube.com/watch?v=koo0_bag_h8
http://kokkinompaloni.files.wordpress.com/2009/10/velouxiwtis.jpg
Είναι πολλά τα χρόνια της αναμονής! Σημασία έχουν οι συνειδήσεις. Όχι οι κομματικοί αφορισμοί. Και εκει ο Άρης ήταν δικαιωμένος πάντα. H χρόνική απόσταση -όσο σεμνή και λιτή κι αν είναι μια τελετή αυτού του είδους- κάνει τα πράγματα περίεργα και, ίσως, κάπως ξεκάρφωτα. Είναι και οι άτιμες οι συγκυρίες... (70χρονα)
(Για τον Ζαχαριάδη επέτρεψέ μου να έχω -πολύ- διαφορετική γνώμη).

haridimos είπε...

με γεια το νέο λουκ !

Ανώνυμος είπε...

απο που προκυπτει οτι ο Αρης ειχε κανει δηλωσει κατ εντολη Ζαχαριαδη?
εχω διαβασει αρκετα βιβλια και δεν το εχω δει πουθενα να το ισχυριζεται ο συγγραφεας, αν και στα περισσοτερα εμφανιζεται ως πιθανοτητα ή καλυτερα ως φημη.αν το εχει δει καποιος ας μου πει σε πιο βιβλιο

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο το νέο λουκ αλλά το γκριζάκι στα links είναι λίγο περίεργο, ειδικά δε όταν περνάει το ποντίκι από πάνω δεν καταλαβαίνεις τι ετοιμάζεσαι να κλικάρεις. Μήπως να το ξανασκεφτόσουν?

parekklisi είπε...

"Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους..."

"Όσο κι αν προσπάθησαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα όργανα της Ασφάλειας της Σοβ. Ένωσης και οι διορισμένοι στο ΚΚΕ δεν απόδειξαν απόλυτα τίποτα και αναγκάστηκαν να γλείψουν αφτού όπου φτύναν."

Ευμένης είπε...

Ανώνυμο 6.08
"Η πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη"
Χατζηπαναγιώτου [καπετάν Θωμάς]
"Ο αδερφός ο Άρης"
Μπάμπης Κλάρας

Αναυδος είπε...

πολυ ωραια η νεα μορφη, πολυ σημαντικες και οι παραθεσεις του Σεχταρ αλλα και το αποσπασμα απο το τελευταιο γραμμα στο ποστ σου που δειχνουν οτι οι δηθεν επιγονοι του ΝΖ καμμία σχεση δεν ειχαν με το μεγαλειο του αλλα και την πολιτικη του θεση και αντιληψη. Εγιναν αυτο που δεν εγινε ποτε ο ΝΖ αντικομμουνιστες και ακομη και σήμερα ψαχνουν να βρουν πως θα χτυπησουν το ΚΚΕ που τον αποκαθιστα. Κατάντια, εμπάθεια τυφλωση

Ανώνυμος είπε...

Ζήτω το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ!


Νικήτας

kokkinosdromos είπε...

Ο αναθεωρητισμός χτυπάει και το σφυροδρέπανο. Το τελευταίο κάστρο πέφτει. Η πόλις εάλω.

Το '56, η Τασκένδη και το Βουκουρέστι επαναλαμβάνονται.

λαθραναγνώστης είπε...

Με γιές, με γιες!
Κούκλα το κανες το μπλόγκ!
Τελικά είσαι ταλέντο όχι μόνο στο γράψιμο αλλά και στα εικαστικά!
Υ.γ Το χρώμα των λινκς να προσέξεις.
Έχει δίκιο ο ανώνυμος απο 12:09μμ

ναντιεζντα είπε...

χμ..η αθηνα σε χαλασε. οι κακες παρεες με ορισμενους και ορισμενες επηρεασε την καθαρα μπρεσνιεφικη cult ματια σου και παραδοθηκες στην εναλλακτικη αισθητικη του διανοουμενου...εμενα παντως μ'αρεσει!

α! ραντεβου και στην πολιτικη αποκατασταση του αρη! προλαβαινεις να κατεβεις

Ανώνυμος είπε...

Tου Ηλια Μαγκλινη

«Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο Ζαχαριάδης, θα τον είχαμε επινοήσει». Η πρόταση αυτή προέρχεται από το τελευταίο μυθιστόρημα «Πορφυρά γέλια» του Μισέλ Φάις, μέσα από το οποίο πραγματεύεται, μεταξύ των άλλων, και την αμφιλεγόμενη, ακόμα και στους κόλπους της Αριστεράς, ιστορική αυτή μορφή. Την περασμένη Κυριακή, πάντως, το ΚΚΕ επινόησε εκ νέου τον Νίκο Ζαχαριάδη, στον προαύλιο χώρο του Α΄ Νεκροταφείου, προβαίνοντας σε πλήρη -πολιτική και κομματική- αποκατάστασή του. Η όλη εκδήλωση έφερε στο ακέραιο έναν άκρως «σοσιαλιστικό σουρεαλισμό», ο οποίος είχε δείξει τα πρώτα του ίχνη λίγες ημέρες πριν: οι τοίχοι και οι κολώνες πέριξ του Α΄ Νεκροταφείου είχαν γεμίσει με αφίσες του Ζαχαριάδη. Ως αισθητική, η αφίσα, όσο και τα λεγόμενα πλάι στο πορτρέτο του άλλοτε πανίσχυρου άνδρα του ΚΚΕ (περί «αγωνιστή του διεθνισμού» κ. ο. κ.), σε έκανε να νιώθεις ότι είχες μπει σε κάποια μηχανή του χρόνου και βρισκόσουν στην Αθήνα του Δεκεμβρίου του 1944.

Πριν από πέντε-έξι χρόνια περίπου είχαμε δοκιμάσει έναν άλλου είδους χρονοσεισμό, όταν οι δρόμοι γύρω από τα Εξάρχεια κυρίως άρχισαν να γεμίζουν με αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου. Το φαινόμενο επαναλήφθηκε κάμποσες φορές (από μέλη του παλαιού, νοσταλγικού ΠΑΣΟΚ), ειδικά μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Αυτή τη φορά, με την τελετουργική αποκατάσταση του Ζαχαριάδη, το ταξίδι στον χρόνο ήταν ακόμα πιο βαθύ.

Το ιλιγγιώδες όμως αυτό time warp ουδεμία σχέση είχε με τη νωχέλεια της κυριακάτικης σύναξης. Βεβαίως, μετά την ομιλία της κυρίας Παπαρήγα, στήθηκε ένα μικρό μουσικό σύνολο και ακούσαμε τον ύμνο του Κόκκινου Στρατού, ζωντανά από έναν -ομολογουμένως εξαιρετικό- τενόρο, τον θούριο «ΕΛΑΣ ΕΛΑΣ για την Ελλάδα», αφηγήσεις επικών στιγμών του Δημοκρατικού Στρατού (με ηχητική υπόκρουση μια φυσαρμόνικα), διαβάστηκε η κατάθεση του Ζαχαριάδη όταν ήταν κρατούμενος της Γκεστάπο στη Βιέννη και άλλα πολλά.

Το πιο σουρεαλιστικό, όμως, ήταν όταν η κυρία Παπαρήγα έκανε ξαφνικές παύσεις στον λόγο της, περιμένοντας να συμβεί κάτι, και στα λίγα εκείνα δευτερόλεπτα της σιωπής που μεσολαβούσαν, προλαβαίναμε να κοιταχτούμε απορημένοι. Η απορία όμως λύθηκε αμέσως: η γενική γραμματέας του ΚΚΕ έκανε σκόπιμα παύση περιμένοντας τους νεολαίους της ΚΝΕ να φωνάξουν κάποιο σύνθημα (μπορούσα να φανταστώ στο γραπτό κείμενο που είχε μπροστά της, η ροή του λόγου να διακόπτεται από τη μέσα σε παρένθεση λέξη «Σύνθημα»). Η ίδια αυτή νεολαία συμπεριέλαβε μέσα σε ένα και μόνο σύνθημα τη δοξολογία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, καθώς και -άκουσον, άκουσον- της ΟΠΛΑ.

Κάποιοι αναρωτήθηκαν γιατί η εκδήλωση αυτή πραγματοποιήθηκε έξω από το Α΄ Νεκροταφείο. Απάντηση: διότι από τον Δεκέμβριο του 1991, τα οστά του Ζαχαριάδη, αφότου έφτασαν από τη Σιβηρία, μεταφέρθηκαν στο Α΄ Νεκροταφείο. Πραγματικά, αν απουσίαζαν οι κόκκινες σημαίες και τα σφυροδρέπανα, η όλη εκδήλωση δεν θα διέφερε σε τίποτα από σύναξη απόστρατων αξιωματικών. Βεβαίως, στους τελευταίους θα παρίστατο και ιερέας, πράγμα που φυσικά δεν συνέβη κατά την εκδήλωση του ΚΚΕ. Ωστόσο, με τον τρόπο της, η όλη συγκέντρωση είχε κάτι θρησκευτικό, σχεδόν χριστιανικό ορθόδοξο: επιστροφή στη ζεστή φωλιά του παρελθόντος, εσχατολογία (στη θέση της Αποκαλύψεως βάζετε την Επανάσταση), νοερή θέαση ενός άλλου, ιδεατού κόσμου, έξω από αυτόν που ζούμε τώρα, η σωτηρία δεν θα έρθει από τις δικές σου, προσωπικές, ατομικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες, εδώ, σε αυτή τη ζωή, αλλά από κάποιον άλλο, πάνω και πέρα από σένα, σε κάποιο μεταφυσικό ή μεταεπαναστατικό Επέκεινα.

Επί της ουσίας, μπορεί να έχουν δίκιο οι ιστορικοί του ΚΚΕ: μπορεί ο Ζαχαριάδης να μην ήταν χαφιές, προδότης, αλλά ένας πιστός ιδεολόγος που μετά την πτώση του Στάλιν εκδιώχθηκε αδίκως. Οσην ώρα πάντως παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα, θυμήθηκα τον τίτλο ενός άλλου βιβλίου, γραμμένο από έναν άνθρωπο που κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου πλάι στον Μπελογιάννη, του Τάκη Λαζαρίδη: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι».

λαθραναγνώστης είπε...

Ποιός είναι ο Η. Μαγκλίνης?

Γρηγόρης είπε...

Συγγραφέας,γράφει και στην Καθημερινή.Από εκεί και το άρθρο...

Ανώνυμος είπε...

τα κείμενα που παρέθεσε ο Σεχτάρ είναι πλαστά ή έστω η γνησιότητά τους δεν επαληθεύεται.Μόλις μερικές ΚΟΒ των κομμουνιστών της Τασκένδης (εννοείται, των μ-λ) τα αναγνώρισαν και ο Δανιηλίδης, που είχε προσωπικά μαζί του, και τον βόλευαν.
Όμως, και μόνο η αναφορά τους δείχνει ότι αυτούς θεωρούσε ως ΚΚΕ ο Ζαχαριάδης, σε αυτό το κόμμα απευθυνόταν, όχι στα μέλη του κόμματος που είχε ηγέτη τον Κολιγιάννη.
Σχετικά με την άποψη του Ζαχαριάδη για το Μάο μπορεί κανείς να την μάθει όταν είχε απόλυτη ή σχετική ελευθερία. Το 1949, κυκλοφορούσε βιβλιαράκι του Μάο στο βουνό. Το 1952, στα "Προβλήματα Καθοδήγησης" αναφέρει ότι τη μαοϊκή στρατηγική για το ΔΣΕ διάλεξαν. Στα γράμματά του στον Πάρνη μιλά με καλά λόγια για το 8ο συνέδριο του ΚΚ Κίνας, δείγμα του ότι από την ίδια πλευρά πάλευαν.ΤΟ 1963 ζητά να πάει στην Κίνα "για ιατρικούς λόγους".

Ανώνυμος είπε...

Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ νάχω. Απόλη μου την ψυχή

εύχομαι σ’ αυτούς που φορτώθηκαν το πολύ δύσκολο έργο να αναστήσουν το κουκουέδικο στα πόδια του,

να πετύχουν απόλυτα και ολοκληρωτικά, έγραφε ο ζαχαριάδης στο τελευταίο του γράμμα.


Το παιδί του δεν ξέρει η γυναίκα του δεν ξέρει τελικά ουτε ο ιδιος ο ζαχαριαδης ξερει

ξερει ομως η σακε ξέρουν τα μ-λ και καλύτερα απο ολους ξερει η οακκε(οακε) και

συμφέρει.

Τυμβωρυχοι της κακιας ώρας .Γιατι ο Ν.Ζ θα τους εφτυνε που απλα υπάρχουν για να

φλυαρούν και να τον εχουν για ακαδημαϊκή χρήση στα σπίτια τους και να ειναι

ασήμαντες καρικατούρες όλες αυτες οι γκρουπες μακρια απο τα κινήματα αδύναμοι και θλιβεροί .

Αυτος ειναι ενας ευνουχισμένος Ν.Ζ ετσι προσπαθούν να τον καταντήσουν

Ειναι τόσο γραφικοί που το 91 έκαναν πανηγύρι το νεκροταφείο με ντουντουκες

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ανώνυμε (12.44)
"τα κείμενα που παρέθεσε ο Σεχτάρ είναι πλαστά ή έστω η γνησιότητά τους δεν επαληθεύεται.Μόλις μερικές ΚΟΒ των κομμουνιστών της Τασκένδης (εννοείται, των μ-λ) τα αναγνώρισαν και ο Δανιηλίδης, που είχε προσωπικά μαζί του, και τον βόλευαν."
Δεν είναι ένα και δύο τα γράμματα. Και λένε κι άλλα μέσα αρκετά ενδιαφέροντα για την Κ.Ο. Τασκένδης. Από τα ίδια γράμματα προκύπτει ότι όντως υπήρχε μαοϊκή επιρροή στην Τασκένδη, την οποία αντιπάλεψε επίμονα και αποτελεσματικά ο Ν. Ζ. Να θυμηθούμε ότι αναφερόταν στην πολιτική του Μαο μετά το '56-60, όταν άρχισε το διαζύγιο του Μαο με τον Σοσιαλισμό.
Ο υποφαινόμενος τα παρέλαβε από κομμουνιστές αντάρτες στην Οστράβα Σλοβακίας την Ανοιξη του '74. Ολοι αυτοί (δεν ήταν ένας και δύο...) διατηρούσαν ένα σύνδεσμο μεταξύ τους και με τον Ν.Ζ. μετά το '56, καθώς δεν αποδέχτηκαν εκείνες τις διαδικασίες, και βέβαια ήταν εκτός κόμματος τότε.
Τους έλεγαν "ζαχαριαδικούς" αλλά οι ίδιοι δεν αποδέχονταν τον τίτλο και δήλωναν "μ-λ, πιστοί στο Κόμμα μέχρι το '56". Η στάση τους απέναντι στην νέα (τότε) καθοδήγηση του 9ου Συνεδρίου ήταν θετική και επιθυμούσαν να αποκατασταθούν από το Κόμμα, αυτό μπορώ να το βεβαιώσω από πολλές επαφές και συζητήσεις, που είχα τότε. Καθώς επίσης και ότι ήταν μαχητικά επικριτικοί απέναντι στις τότε μαοϊκές γκρούπες, ΟΜΛΕ, Αναγέννηση, ΕΚΚΕ, κλπ.. Και επίσης υποστήριζαν, κριτικά μεν, με πάθος δε, την ΕΣΣΔ, επισημαίνοντας μου ότι ήταν λάθος να ταυτίζονται οι σοσιαλιστικές χώρες με την γραμμή της ηγεσίας τους, θεωρούσαν τον Ντούπτσεκ πράκτορα-προδότη κλπ. Με τον θάνατο του Ν.Ζ. έκαναν τιμητική εκδήλωση στην πόλη τους με πολύ κόσμο, και τον σχετικό λόγο τον έχω επίσης.
Το να λέμε ότι όλα αυτά "είναι πλαστά" δείχνει απλά πως θέλουμε να χώσουμε το κεφάλι μας στην άμμο.

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ, μετά βίας κρατιέμαι να μην εκφύγω από τα όρια του ευπρεπούς πολιτικού διαλόγου, με τις βρώμικες πλαστογραφίες που ανακυκλώνεις.

Λες για το 1974 και τους Ούγγρους "μ-λ" πρόσφυγες που σου δώσανε-δείξανε τα "γράμματα", που ήταν τόσο "μ-λ" που θέλανε να αποκατασταθούνε στο ανύπαρκτο στις μάζες της Ελλάδας τότε ψευτοΚΚΕ του Φλωράκη. Αν ήξερες έστω και λίγο το τι σημαίνει μετά το 1956 "κομματική" καθοδήγηση στις ανατολικές χώρες, το πόσο απαξιωτικά φερόταν στις μάζες των πολιτικών προσφύγων, που τις άρμεγε οικονομικά, τις χαφιέδευε στα όργανα ασφαλείας, τις ταπείνωνε και τις εκμεταλλευόταν η δράκα των παλιανθρώπων με επικεφαλής σε κάθε χώρα τους διάφορους Τσολάκηδες και Καλαμπόγιες (ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΕΙΣ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ), θα έβγαζες και ορθό συμπέρασμα για το "ποιόν" των συγκεκριμένων, που δεν αντιλέγω, μπορεί να ήταν καλοί άνθρωποι, αλλά πολιτικά...βράσε ρύζι. Εκτός αν ήσουνε και συ μέρος της, με όποιο τρόπο.

Αυτά ΟΛΑ που παραθέτεις είναι χαλκεμένα από την ΚΑΓΚΕΜΠΕ, κι απόδειξη γι' αυτό είναι τα τεράστια προσκόμματα που βάζανε σε οποιαδήποτε μετακίνηση του Ζαχαριάδη από το 1962 έως το 1973 οι αρχές της ΕΣΣΔ, ενώ οι κνίτες του κατάσχανε και τα γραφτά κάθε τόσο. Ένας σχετικός "αριστερισμός" του Ζαχαριάδη στα εσωτερικά του ΚΚΕ, αν αυτός δεχόταν τη γενική γραμμή της ΕΣΣΔ, δε θα ενοχλούσε παρά ελάχιστα. Στο κάτω κάτω κι ο Μπρέζνιεφ έκανε ένα αριστερό - σοσιαλφασιστικό ρετούς στη γραμμή Χρουστσόφ, απ' τα ακόμη δεξιότερα - ιμπεριαλιστικά φυσικά.

Δε ντρέπεσαι ρε καθόλου;; Τι άνθρωπος είσαι συ;; Παρακολουθούσες στις Βουλγαρίες στις φασιστικές κομματικές σχολές του Ζίφκοφ και των ελλήνων κνιτών, ενώ το πτώμα του αρχηγού του ΚΚΕ ήταν ακόμα ζεστό (δολοφονία 1973), για να μην κατέβει στην Ελλάδα το 1974 και σας κάνει φύλλο και φτερό. Κι έχεις σήμερα το θράσος να βάζεις όλα αυτά τα εμετικά στο στόμα του, ειδικά αυτό για το σοβιετικό στόλο, που δε θα το έγραφε τόσο ωμά ούτε ο πιο πουλημένος λακές του σοσιαλιμπεριαλισμού, όχι ο ΗΡΩΑΣ και θύμα του τελευταίου Νίκος Ζαχαριάδης.

ΝΤΡΟΠΗ - ΑΙΣΧΟΣ στους πλαστογράφους και στα χαλκεία τους. Αλλά μην επαναπαύεσαι και μη χαίρεσαι, δε θα σας περάσει. Τα 11 χρόνια του μαρτυρίου του αρχηγού μας, του αρχηγού του ΚΚΕ και ΜΕΓΑ ΤΡΙΤΟΔΙΕΘΝΙΣΤΗ, άξιου πολιτικού παιδιού του Λένιν και του Στάλιν, όπου ΑΡΝΙΟΤΑΝ ΜΕ ΠΕΙΣΜΑ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΓΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, ΚΑΙ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΑΣ, συμπυκνώνουνε όλη τη δύναμη και τη σταθερότητα χαραχτήρα του ελλαδίτικου προλεταριάτου. Αυτή είναι η τάξη που τρέμετε, γιατί αυτή είναι η τάξη που θα σας λιώσει. ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΕ.

Ανώνυμος είπε...

http://kokkinometerizi.blogspot.com/2011/10/1962.html

http://dangerfew.blogspot.com/2011/10/blog-post_06.html

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ,
ας ξεκαθαρίζουμε καποια πράγματα. 1)Αν ο Ζαχαριάδης έλεγε άσχημα πράγματα για το Μάο μεταξύ 68-73 (μα κανένα γράμμα να μην πέσει στα χέρια της Κάγκεμπε νωρίτερα;),τότε ακριβώς εκείνη την εποχή οι κομμουνιστές των ανατολικών χωρών δεν θα έστελναν τα γράμματα του ΝΖ και δεν θα επικοινωνούσαν με αυτές τις "γκρούπες" όπως λες, ΕΚΚΕ και ΟΜΛΕ (έστω και με αμφίβολα ενδιάμεσα άτομα).
2)Αν πράγματι έγιναν όλα αυτά, τότε η ΜΛΟ δεν θα ενωνόταν με την ΟΜΛΕ.
3)Αν θεωρούσε κόμμα του αυτό του Κολιγιάννη, θα έστελνε γράμματα στους οπαδούς του Κολιγιάννη, και θα έλεγε στους οπαδούς του να μπουν στο κολιγιαννικό κόμμα και να το "αλώσουν" από μέσα.Δεν θα τους αναγνώριζε ούτε για λεπτό την (νέα) οργάνωση.Είναι μεθοδολογικό λάθος σας η επίκλησή τους.
4) Τα πλαστά γράμματα βγήκαν ακριβώς όταν το διεθνές μ-λ κίνημα προσανατολίστηκε στην ίδρυση νέων κομμάτων και ιδιαίτερα μετά την πρώτη ένοπλη επίθεση της ΕΣΣΔ σε ευρωπαϊκή χώρα(Τσεχοσλοβακία).Και πέτυχαν το στόχο τους τα πλαστά αυτά γράμματα. Ήταν ο μόνος τρόπος να διασπάσουν το ενιαίο ως τότε αντιρεβιζιονιστικό μπλοκ των ΚΚΕδων.Αν ο Ζαχαριάδης ήταν τόσο ιδεολόγος αντιμαοϊκός, τότε θα τον είχατε ανακαλέσει από τη Σιβηρία, και θα τον κάνατε γ.γ. στο κόμμα σας.
5) Μιας και έχεις γνώση για την ανατολική Ευρώπη, τότε θα ξέρεις πως οι συσχετισμοί ήταν καλύτεροι ήδη από το '56 για τους Κολιγιαννικούς (ποσοστό 25%, ενώ στην Τασκένδη 15%), ενώ ήδη το 1974, οι συσχετισμοί είχαν γίνει καλύτεροι, τόσο λόγω ενόψει επιστροφής, όσο και λόγω των διώξεων που είχαν "πιάσει τόπο", τσακίζοντας και σωματικά πολλούς ηγέτες των μ-λ.Αλήθεια, γιατί δεν αναφέρεις και τα ονόματα όσων σου παρέδωσαν τις "επιστολές";
6)Την Κουκούλου δεν θα έπρεπε να την επικαλείσαι.Αυτομάτως υιοθετείς ξανά ό,τι πρόσφατα κατήργησες.
7)Ανεξαρτήτως του τι λέει η ΟΑΚΚΕ ή η Κίνηση για Ανασύνταξη, οι πολιτικοί πρόσφυγες πράγματι δεν θεωρούσαν την ΕΣΣΔ εξίσου επικίνδυνο εχθρό με τις ΗΠΑ.
8) Πάνω από όλα, γεγονός παραμένει πως κάνουμε μια συζήτηση, χωρίς να έχετε διαβάσει τις αναλύσεις του Ζαχαριάδη για την Ελλάδα, οι οποίες συμπίπτουν μεθοδολογικά με εκείνες του Μάο για την Κίνα. Πραγματικά, απομένει να διαβάσετε και τους δύο,γιατί τα επιχειρήματά σας αντλούνται μόνο από το τι απέγιναν οι "γκρούπες" και από την Κάγκεμπε, με τα γράμματά της.
9)Εν κατακλείδει, σημασία έχει η αποκατάσταση της πολιτικής του και όχι η κομματική αποκατάσταση καποιου, που δεν λέει πρακτικά κάτι.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ανώνυμε (7.23 μ.μ.)
Είναι απόλυτα λογικό ότι ο Ν.Ζ. άφησε λίγο «τράτο» στον Μάο, μέχρι να δεί «πού θα το πάει». Αλλωστε η ολική αποστασιοποίηση του Μάο από τον Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό (πρίν από όλα σαν ιδεολογία) ξεκίνησε από μια παραπλανητική, όπως αποδείχτηκε τελικά, αντίθεση σε μιαν αληθινή αφορμή (20 Συνέδριο) και ξεδιπλώθηκε σε έναν πόλεμο εφόλης της ύλης (και θερμό στα σύνορα ΕΣΣΔ-Κίνας, όπως ξέρεις...), ουσιαστικά μετά το ‘60. Αν πρόσεξες το πρώτο γράμμα που ανέφερα έχει ημερομηνία Μάη του ’67. Είναι κατανοητό ότι σκέφτηκε καλά πριν τοποθετηθεί ανοιχτά. Ηγέτης ήταν, όχι επιπόλαιος φοιτητής.
Αν ο Ν.Ζ. και οι πολυπληθείς κομμουνιστές, που τον ακολούθησαν, η έστω συμμερίζονταν τις θέσεις του, το έκριναν, ΔΕ ΘΑ ΔΙΣΤΑΖΑΝ να προχωρήσουν σε ίδρυση η επανίδρυση του ΚΚΕ. Ο Ν.Ζ. δεν ήταν τροτσκιστής ούτε μικροαστός να πιστεύει σε εισοδισμούς και τέτοιες βλακείες σαν πολιτικά όπλα. Αλλωστε ο ίδιος επέμενε ότι το πρόβλημα του ΚΚΕ θα έπρεπε να λυθεί κύρια στο εσωτερικό, στην Ελλάδα, από την μεγάλη μάζα των κομμουνιστών, που ήταν εκεί, και όχι στις λαϊκές δημοκρατίες.
Αν πρόσεξες δεν μιλάω για αδέσποτα γράμματα. Κυρίως αναφέρομαι σε υπαρκτούς ανθρώπους, που ενστερνίζονταν ό,τι γράφουνε τα γράμματα. Ονόματα δε θα δόσω και μάλιστα σε στύλ ανάκρισης. Τράβα ρώτα ποιοί ζούσαν τότε στην Οστράβα η την Μπρατισλάβα και θα καταλάβεις. Αν δε με πιστεύεις χαρακτήρισέ με και σύ «πλαστογράφο» και …συνεννοηθήκαμε! Τα «πλαστά» γράμματα δεν ήταν δύσκολο να πέσουν στα χέρια της ΚGB αφού τα διακινούσαν χέρι-με-χέρι αλλά ανοιχτά.
Αλλά να χαρακτηρίζετε όλον αυτό τον κόσμο «…πλαστό» (!), η, έστω, ενεργούμενο από κάποιους δαιμόνιους γκαγκεμπίτες, που μάλιστα τον «έσπασαν» (!! Τόσο σεβασμό σε χαλκέντερους και μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές;), ε, δείχνετε απλά ότι είστε στριμωγμένοι από μιαν αμείλικτη πραγματικότητα, που, σαράντα χρόνια μετά, δεν θέλετε να αποδεχτείτε. Ακρατος ιδεαλισμός.
Δε μίλησα πουθενά για την Ρούλα Κουκούλου.
Για αποκατάσταση της πολιτικής του θα μπορούσαμε να συζητήσουμε αν γινόταν εκείνα τα χρόνια. Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και έχουν αλλάξει πολλά. Θα ήταν ρετρό. Αν εννοείς το πνεύμα του και τις αρχές του να συμφωνήσω. Αλλωστε σε πολλά δικαιώθηκε στην πορεία, κάποια λάθη του και ο ίδιος παραδέχτηκε, και οι πρόσφατες αποφάσεις του ΚΚΕ (δεν είμαι οργανωμένο μέλος, για να μην σε μπερδεύω…) ουσιαστικά τον δικαιώνουν. Και η αποκατάστασή του επιβλήθηκε από την ίδια την ζωή και την θέληση των χιλιάδων στελεχών, μελών και υποστηρικτών του ΚΚΕ αλλά και ευρύτερων προοδευτικών ανθρώπων. Αν το ΚΚΕ ανταποκρίθηκε σε αυτό, δεν είναι λόγος να το κατηγορούμε. Αν μπορούσε να γίνει νωρίτερα, μακάρι, αλλά είναι μια άλλη και μεγάλη κουβέντα.

Ανώνυμος είπε...

Να μου επιτρέψεις να συνεχίσω να διαφωνώ με τη μεθοδολογία σου. Συγχέεις ιδεολογικά ζητήματα με αντικειμενικές καταστάσεις.
Πρώτον, οφείλεις προτού συκοφαντήσεις, να δηλώσεις συγκεκριμένα γιατί ο Μάο μόλις το Μάη του ’67 έπρεπε να «αποκαλυφτεί» και όχι νωρίτερα ή αργότερα. Τι έκανε συγκεκριμένα τότε, αρχές του 1967, που «ξεχύλισε το ποτήρι»; Τι έκανε μεταξύ 1963, που ζητούσε να πάει στην Κίνα, και 1967; Εγώ που έχω διαβάσει και τους δύο, παρατηρώ πως και οι δύο είχαν αντίστοιχα «λαρτζ» κοινωνικές συμμαχίες, αλλά πάντα με οργανωτική και πολιτική αυτονομία και ηγεσία του προλεταριάτου. Επίσης, εγώ μπορώ να το συνδέω πως το 1967 ήταν μόλις που η ΣΠΑΚ εξελισσόταν σε οργάνωση και επιβαλλόταν και δικτατορία στην Ελλάδα. Περισσότερο, λοιπόν, μπορώ να συνδέσω την αναγκαιότητα να βρεθεί κάτι ώστε να διασπαστούν οι αντιρεβιζιονιστές, παρά τα όσα(τίποτα) που (δεν) λες.
Ακόμα, μιας και ρωτάς γιατί δεν επανίδρυσε ΚΚΕ, ο Ζαχαριάδης προέβη στη «λαθεμένη» (κατά την απόφαση «αποκατάστασης») ενέργεια του 1962, σε μια προσπάθεια να επανιδρύσει ντε φάκτο το ΚΚΕ στην Ελλάδα (στην Αν.Ευρώπη υπήρχε ήδη). Το 1962, υπήρχε ο Άι Στράτης, προπύργιο των αντιρεβιζιονιστών. Δεν είχε πέσει ακόμα το «κάστρο» «ελλαδίτες κομμουνιστές». Γιατί εσύ πιστεύεις πως αποπειράθηκε να κατέβει Ελλάδα; Απλώς για να δικαστεί για τα «εγκλήματα του εμφυλίου»;
Επίσης, πρέπει να ξέρεις πως ανέκαθεν ο «εισοδισμός» υπάρχει ως πολιτικό όπλο σε ένα κόμμα που επιβάλλεται ο ρεβιζιονισμός. Αυτό, για την ακρίβεια, συμβαίνει στη συντριπτική πλειοψηφία των μελών ακόμα και σήμερα (το κόμμα δεν είναι εντάξει, αλλά μόνο από μέσα το διορθώνεις). Στην περίπτωση, δε, της Τασκένδης, εκφράστηκε εμπράκτως από μια μερίδα αντιρεβιζιονιστών μ-λ κομμουνιστών μια τέτοια τάση, που αποκρυσταλλώθηκε στις κομμουνιστικές οργανώσεις με ηγέτες τους Ζορζοβίλη και Ζώτο.
Βλέπεις, εγώ μιλώ για υπαρκτούς ανθρώπους και τους κατονομάζω, χωρίς να τους κατηγορώ, ασχέτως αν θεωρώ πως η τακτική τους αντιμετώπισης του ρεβιζιονισμού, αντικειμενικά, δεν δικαιώθηκε. Εσύ, όμως, δεν παραθέτεις το παραμικρό στοιχείο, αφήνοντας…εμένα να σε βοηθώ. Όμως, ας ξέρεις πως η Τσεχοσλοβακία ήταν η δεύτερη Τασκένδη, από την άποψη αντίδρασης στο ρεβιζιονισμό και ίδρυσης νέας οργάνωσης μ-λ.
Έτσι, μη παρέχοντας στοιχεία, αναγκάζεσαι να αναφέρεις δύο ανώνυμους πρώην αντιρεβιζιονιστές ως «όλον αυτό τον κόσμο». Να μου επιτρέψεις να διαφωνώ με αυτό, να υποθέτω πως ήταν αυτά τα αμφίβολα ενδιάμεσα άτομα ή απλώς υιοθέτησαν την ενδιάμεση τακτική αντιμετώπισης του ρεβιζιονισμού.
Και κάτι άλλο: αν και δηλώνεις εξωκομματικός, παρατηρώ πως είσαι βασιλικότερος της βασιλέως (Παπαρήγα). Δεν αποκαλείς «κομμουνιστές» όσους είναι κομμουνιστές αλλά παραμένουν εκτός του κόμματος της Παπαρήγα. Κάτι τέτοιο αντιστρέφει το ερώτημά σου για την άποψή «μας» για τους «χαλκέντερους». Αλήθεια, οι άλλοι που θυσίασαν και τις σπουδές των παιδιών τους δεν ήταν κομμουνιστές;
Τέλος, μερικά ακόμη:
-Δεν απαντάς καθόλου για το γεγονός των παρόμοιων αναλύσεων Μάο-Ζαχαριάδη για τις χώρες τους.
-Κάνεις πως δεν ξέρεις ποιος είναι υπαίτιος για την ένοπλη σύγκρουση Μπρέζνιεφ-ΛΔ Κίνας.
-Δεν απαντάς στο γιατί ο Ζαχαριάδης επικοινωνούσε με τους διαγραφέντες και όχι με τα μέλη που «υπάκουσαν» στην 6η Ολομέλεια (σημειωτέον πως ο εκβιασμός για την απόσπαση της υπακοής περιελάμβανε και τη διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής).
-Δεν απαντάς στο γιατί, αν πράγματι ο Ζαχαριάδης ήταν αντιμαοϊκότερος του Μπρέζνιεφ, τότε αφ’ενός παρέμενε εξόριστος, αφ’ετέρου, γιατί συλλήβδην τα ηγετικά στελέχη των αντιρεβιζιονιστών της Τασκένδης ιδιαίτερα, ήταν φανατικοί Μαοϊκοί (ιδιαίτερα οι Ράφτης-Λακαρέας, που, παρεμπιπτόντως, τους κλείσατε σε ψυχιατρείο-για αυτούς θα υπάρξει αποκατάσταση;).Δεν απαντάς ούτε γιατί οι ίδιοι, έστελναν τα γράμματα του ΝΖ στις «γκρούπες» ΕΚΚΕ-ΟΜΛΕ, και γιατί οι ίδιοι, ενώθηκαν με την ΟΜΛΕ.
-Εν τέλει, σε παρακαλώ, απάντησε. Γιατί μόνο σε γράμματα που η πλειοψηφία των παραληπτών τα θεώρησε πλαστά, δεν μπορείς να βασίζεσαι επί μακρόν. Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, κι ας έχει και κρατική υποστήριξη.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ανώνυμε (12.45, 7/10/2011)
Εστήσαμε καυγά σε ξένον αχερώνα. Δεν τελειώνουν αυτές οι ιστορίες, ιδίως όταν αρχίζουν να χάνονται σε λεπτομέρεις και να χάνουν το δάσος.
Για το αν ήταν πλαστά η όχι τα τελευταία γραφτά του Ν.Ζ., νομίζω ότι τα εκατέρωθεν επιχειρήματα έχουν γίνει (εκατέρωθεν) αντιληπτά. Η παραπέρα επιμονή στο θέμα έχει σχέση περισσότερο με την ερμηνεία της προσωπικής θέσης του Ν.Ζ. και λιγώτερο με συλλογικές κινήσεις αγωνιστών. Προφανώς συμφωνούμε ότι μεγάλη μάζα (μάλλον πλειοψηφία) των αγωνιστών προσφύγων (και πολύ περισσότερο στο εσωτερικό, εδώ) δεν αποδέχτηκε την ουσιαστικά "επανίδρυση" του Κόμματος, που έγινε το ΄56. Διαφωνούμε στον χαρακτήρα αυτής της αντίθεσης και στην ειδικότερη προσωπική στάση του Ν.Ζ., που ασφαλώς διατηρούσε μεγάλη επιρροή.
Η άποψή μου είναι οτι επιχειρήθηκε από πλευράς Μαοϊσμού (που τότε επιχειρούσε να διαμορφωθεί σαν ξεχωριστό ιστορικό κίνημα με κομμουνιστικές αναφορές) να γίνει καπηλεία υπαρκτών προβλημάτων και να παρασυρθεί το ελληνικό κομμ. κίνημα σε θέσεις αντισοβιετικές καταρχήν και μικροαστικές στη συνέχεια. Προφανώς διαφωνείς.
Αλλά νομίζω ότι η ιστορική εξέλιξη, μετά από 45 χρόνια δικαιώνει τον Ζαχαριάδη που κατανοώ εγώ μέσα ΚΑΙ από τα "πλαστά" του γραφτά.
Τι έγιναν οι πλειοψηφίες της Τασκέντης και της Σλοβακίας; Αρκετοί (αυτοί, που γνώρισα εγώ) επανέκαμψαν στο ΚΚΕ. Για τους υπόλοιπους κοίτα στο ΠΑΣΟΚ.
Στο εσωτερικό, εδώ στην Ελλάδα, όλοι είδαμε τι θέση πήραν οι έλληνες κομμουνιστές (και κόντρα σε τι πιέσεις...)
Τα αυτοαποκαλούμενα μλ κινήματα έσβησαν η μεταλλάχτηκαν στις σύγχρονες καιροσκοπικές γκρούπες.
Το θανάσιμο τους λάθος ήταν ο υπαρξιακός αντισοβιετισμός τους.
Εχω ξαναγράψει πως όποιος ταυτίζει την ΕΣΣΔ με την καθοδήγησή της (ιδίως Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ, για Γκορμπατσώφ δε συζητάω) αγνοεί την ύπαρξη και την θέληση εκατομμυρίων, κομμουνιστών και μη, ανθρώπων εκεί και σε όλο τον κόσμο, και ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΝ 20στό ΑΙΩΝΑ.
Κατά τα άλλα, τα ποδάρια ενός "ψέματος" που έχουν μήκος 45 χρόνια καθόλου "κοντά" δεν τα βλέπω και τα περι "πλαστών" εγγράφων και "κρατικής υποστήριξης" (::!!::!!) περισσότερο σε απελπισμένη (και τραβηγμένη από τα μαλλιά) προσπάθεια διατήρησης μιας εικονικής πραγματικότητας παραπέμπουν.
Αυτά από μένα, συγγνώμην αν τυχόν σε στενοχώρησα και αισθάνομαι άσκημα, που φόρτωσα υπέρ το δέον και τον τόπο του Μπρεζνιεφικού Απολιθώματος, καλά νάναι.

Ανώνυμος είπε...

-Επαναλαμβάνω πως το να κατηγορείς το «Μαοϊσμό» για «καπηλεία» και «μικροαστικές θέσεις» χωρίς να κατονομάζεις ποιες είναι αυτές, που εγώ σου λέω ότι είναι παρόμοιες, έχοντας διαβάσει και Ζαχαριάδη και Μάο, δεν είναι θέμα προσωπικής μας διαφωνίας, αλλά ουσίας.
-Επίσης, με το να λες ότι «επανέκαμψαν στο ΚΚΕ» δεν ξεφεύγεις από το γεγονός ότι δεν επανέκαμψαν ως μέλη, αλλά το πολύ ως ψηφοφόροι, και κυρίως μετά την καταστροφή των μ-λ οργανώσεων.
-Ακόμα, στο εσωτερικό, μετά το 1958, όπου δεν υπήρχαν κομματικές οργανώσεις, παρά μόνο εκείνη του Άη Στράτη (που ήταν στα χέρια των αντιρεβιζιονιστών), η κατάσταση ήταν μάλλον υπέρ των αντιρεβιζιονιστών, οι οποίοι είχαν μεγαλύτερες πιέσεις από τους ΕΔΑίτες, οι οποίοι δεν άφηναν τους πρώτους ούτε στα γραφεία να μπαίνουν. Το κόμμα του Κολιγιάννη στην Ελλάδα, πόσα μέλη είχε μεταξύ 1958 και 1965; Μπορείς να πεις συγκεκριμένα;
-Το λάθος των «αυτοαποκαλούμενων γκρουπών» δεν ήταν ο «υπαρξιακός αντισοβιετισμός τους», γιατί αυτό δεν ίσχυε, ούτε στις οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων, ούτε στην ΟΜΛΕ, παρά μόνο μετέπειτα, στο ΕΚΚΕ και το ΜΛΚΚΕ. Η ανεπάρκειά τους οφειλόταν στο ότι δεν διαμορφώθηκε ομοιόμορφο στελεχιακό δυναμικό, κυρίως επειδή τα ερωτήματα που είχαν να απαντήσουν ήταν περισσότερα και συνθετότερα από εκείνα του 1918 (μεταξύ των οποίων και η παλινόρθωση,η αναγκαιότητα ή μη νέου διεθνούς "κέντρου", και η επανίδρυση κομμουνιστικού κόμματος σε συνθήκες χειρότερης παρανομίας και με πιο συκοφαντημένη -από κομμουνιστές, μάλιστα-την ιδέα του κομμουνισμού).
-Αν πράγματι σου έχουν παραδώσει κείμενα του ΝΖ οι «αντιρεβιζιονιστές» ανώνυμοι (και μετά θάνατον;) πολιτικοί πρόσφυγες, τότε, για ιστορικούς λόγους, καλό θα είναι να σκανάρεις τα ίδια τα γράμματα και να τα ανεβάσεις στο διαδίκτυο.
-Επαναλαμβάνω ότι οι πλαστές επιστολές χαρακτηρίστηκαν πλαστές από τη συντριπτική πλειοψηφία των παραληπτών τους, δηλαδή, τις οργανώσεις στις οποίες υποτίθεται ότι απευθύνονταν. Αυτό δεν μπορείς να το ξεπερνάς έτσι, επειδή έτσι λέει η αποκαταστάτρια ΚΕ.
-Εξάλλου, μη έχοντας καμία πολιτική-οργανωτική σχέση με αυτές, δεν μπορείς να ξέρεις ποια κριτήρια χρησιμοποίησαν και τις χαρακτήρισαν πλαστές.
-Τέλος, κρατική υποστήριξη είχε η διακίνηση αυτών των «επιστολών», δεν υπονόησα κάτι για εσένα ή για το κόμμα το οποίο υποστηρίζεις.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σεχτάρ ο τόπος αντέχει κι άλλα, δεν φορτώνεται σε καμία περίπτωση. Αν δε συμμετέχω, είναι γιατί δεν έχω κάτι να συνεισφέρω στην κουβέντα, κι όχι επειδή τη βαριέμαι, ή κάτι άλλο.

Scorpion49 είπε...

Πρόσφατη σύντομη αφήγηση ενός γέροντα 88 ετών, κυρίως για τα γεγονότα που στιγμάτισαν τον Άρη Βελουχιώτη ως Δηλωσία, κυρίως όμως για την ανωριμότητα των στελεχών της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ (η καταγραφή σχεδόν κατά λέξη):
Ερώτηση: Για πες μου παππού τι ξέρεις για τον Άρη, εσύ που έζησες τα γεγονότα της περιόδου εκείνης;
Απάντηση-αφήγηση: Ο Άρης Βελουχιώτης παιδί μου λεγότανε Θανάσης Κλάρας, ήταν από το Βελούχι της Λαμίας και γι’ αυτό τον ονομάσανε Άρη Βελουχιώτη. Ήταν στέλεχος του ΚΚΕ, πιάστηκε από το Μεταξικό καθεστώς και φυλακίστηκε στις φυλακές Συγγρού. Οι συναγωνιστές του, περίπου 18, είχαν κόψει τα κάγκελα τού παραθύρου μέσα στο κελί που ήταν φυλακισμένος, και το οποίο έβλεπε στο προαύλιο, τα είχαν κολλήσει προσωρινά με λουκούμια. Στην υπόθεση της απόδρασης έλαβε μέρος και ένας λοχίας της φρουράς των φυλακών, που ήταν μυημένος στο κόμμα, και όταν ήρθε η στιγμή της απόδρασης παραπονέθηκε στο δεύτερο φρουρό ότι είχε φοβερό πονοκέφαλο, τον παρακάλεσε δε να πάει να του φέρει κάτω από τα σφαγεία ασπιρίνες. Να πάω του απαντάει ο άλλος, αφήνει το όπλο του στον πρώτο και φεύγει. Έτσι, μέχρι να επιστρέψει ο δεύτερος φρουρός, ο λοχίας μαζί με τους κρατουμένους, με τη χρήση σχοινιών πέρασαν το μαντρότοιχο και έγιναν άφαντοι, μιας και μετά το μαντρότοιχο υπήρχαν μόνο χωράφια. Ο Άρης, κατ’ εντολή όπως λέγετε του Ζαχαριάδη, και επειδή ήταν άρρωστος με ελονοσία και υψηλό πυρετό παρέμεινε στο κελί του. Ανακρίσεις κακό μετά την απόδραση, με τον Άρη στο επίκεντρο τους. «Πως και εσύ δεν δραπέτευσες μαζί τους; Πως κόψανε τα κάγκελα και εσύ δεν το πήρες χαμπάρι;» Ο Άρης λέγεται ότι απάντησε: «εγώ είχα θερμασά (δηλαδή υψηλό πυρετό από ελονοσία) και δεν κατάλαβα τίποτα». Λέγεται επίσης ότι ο Ζαχαριάδης διέκρινε στον Άρη το χάρισμα του ηγέτη και ήταν λαοφιλής, και ήθελε με κάποιο τρόπο να τον μειώσει ώστε να μην έχει πιθανότητες να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Έτσι έδωσε εντολή στον Άρη να βγει από τη φυλακή υπογράφοντας «Δήλωση Μετανοίας», με το αιτιολογικό ότι το κόμμα τον χρειάζεται να δουλέψει επειγόντως έξω. Ο Άρης το δέχτηκε με τη διαβεβαίωση βέβαια του Ζαχαριάδη ότι το κόμμα θα αποκαθιστούσε άμεσα το όνομά του, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη για την εν λόγω δήλωση. Έτσι και έγινε. Βγαίνοντας ο Άρης λέει στο Ζαχαριάδη: «Νίκο τι θα γίνει; Πότε θα αποκατασταθεί το όνομά μου στο Κόμμα; Περίμενε θα έλθει η ώρα του έλεγε ο Ζαχαριάδης». Εντωμεταξύ οι άλλοι σύντροφοι, μη γνωρίζοντας προφανώς την πραγματική αλήθεια, ή λόγω ζηλοφθονίας, με την πρώτη αφορμή του ρίχνανε τη μπηχτή «άντε πίενε ρε δηλωσία», με λίγα λόγια τον κοροϊδεύανε, τον χλευάζανε. Με όλα αυτά, και χωρίς ο Θανάσης Κλάρας να αποκαθίσταται, ήρθε ο πόλεμος, ήρθε η κατοχή, και ο Άρης πνεύμα ανυπόταχτο και μυαλό στρατηγικό συγκροτεί μικρή ένοπλη ομάδα. Τον είχα συναντήσει λέει ο γέροντας τον Άρη. Είχε βλέμμα διαπεραστικό, ψυχολογούσε τον άλλο, και είχε διαλέξει καλά παλικάρια για τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Κατάφερε μαζί με τα παλληκάρια του να προκαλέσει πολλά πλήγματα στον εχθρό, με αποκορύφωμα την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου σε συνεργασία με Άγγλους αξιωματούχους, αλλά και την υποχρεωτική συμμετοχή του Ζέρβα και της ομάδας του, αν και δεν τους ήθελε μαζί του. Με το τέλος του πολέμου και τη συμφωνία της Βάρκιζας, το Φλεβάρη του 45, όπου συμφωνήθηκε η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, ο Άρης και η ομάδα του κλήθηκαν να υπακούσουν στις αποφάσεις της Κ.Ε. του Κόμματος. Ο Άρης αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα, ζήτησε δε από τα παλληκάρια του, όσα από αυτά δεν ήθελαν να τον ακολουθήσουν, να προσέξουν πολύ τα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν.
-Συνεχίζεται-

Scorpion49 είπε...

-Συνέχεια-
Ό Άρης, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ στις 16 Ιουνίου του 1945 στη χαράδρα της Μεσούντας, κυκλωμένος από ομάδες της Εθνοφυλακής, έπεσε κατ’ άλλους μαχόμενος, κατ’ άλλους δολοφονημένος από συντροφικά όπλα, ή κατά μια άλλη εκδοχή θέτοντας μόνος τέλος στη ζωή του. Τα όσα είχε προειδοποιήσει ο Άρης τους συντρόφους του βγήκαν δυστυχώς αληθινά. Μετά την παράδοση των όπλων άρχισε το κυνηγητό των κομμουνιστών, εξορίες φυλακές, βασανιστήρια, όμως ο Άρης είχε πλέον χαθεί!!
Τίτλος τέλους: Τραγικά ιστορικά λάθη!! - Ελπίδα : Να μην επαναληφθούν ποτέ στο μέλλον!!