Βάρα μας Μαλάμη

Στο προηγούμενο κείμενο, ο ηλίας από το μελιγαλά άφησε ένα μεστό σχόλιο για τις απεργίες στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου τις παρουσίαζε σα μια μικρογραφία του πολέμου με διοίκηση, τακτική και εφεδρείες. Συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, όπως θα έλεγαν ο βλαδίμηρος κι ο φον κλαούζεβιτς. Αμφιβάλλω όμως αν είχε φανταστεί ότι το σχόλιό του, θα 'ταν προφητικό. Κι ότι σε αυτόν τον πόλεμο θα θρηνούσαμε και νεκρό.

Σήμερα θα έπρεπε κανονικά να μιλάμε για το πλήθος των απεργών που διαδήλωσαν και τις προοπτικές που ανοίγει. Ή να σχολιάζουμε τα παραλειπόμενα και τα ευτράπελα της πορείας. Τον καντινιέρη με τα χοτ-ντογκ, που έμεινε ατάραχος και δεν το κούνησε ρούπι, όταν χόντρυνε το σκηνικό. Το κομμάτι της περιφρούρησης απέναντι απ’ τους απόστρατους των ειδικών δυνάμεων, που αν έκαναν ντου για να περάσουν, ίσως και να τις τρώγαμε. Μέχρι που μιλήσαμε στη διάλεκτό τους κι υποχώρησαν.

Τις διαρκείς αναφορές στα μεγάφωνα για τη λυκοσυμμαχία της εε και την πλουτοκρατία. Και τους απαραίτητους συνειρμούς με τον ντίσνεϊ. Κάτω ο κακός λύκος κι οι μουργόλυκοι. Κάτω η τρόικα των μικρών εξερευνητών κι η χούντα των χιούι-λιούι-ντιούι. Να εθνικοποιηθεί το θησαυροφυλάκιο του σκρουτζ μακ ντακ.

Και μια σπανιόλα, εδώ στο βορρά, που ρωτούσε ποια διαδήλωση είναι αυτή. Και της τα είπα σπαστά κι απλοϊκά, για να συνεννοηθούμε. Εδώ είναι οι comunistas.
Κι ίσως να τρόμαξε η κοπέλα. Μα τόσο πολλοί είναι αυτοί οι comunistas; Κι όλο αυτό το ποτάμι που συσπειρώνουν; Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκαν και τα αστικά επιτελεία, κι έδρασαν αναλόγως, για να μη γίνουν οι φόβοι τους πραγματικότητα.

Η χτεσινή μέρα είχε εντελώς διαφορετικές προοπτικές. Πρώτα και κύρια, γιατί ήταν απ’ αυτές που ανοίγει το μάτι να πιάσει όλο τον κόσμο, τη λαοθάλασσα γύρω του, και ανοίγει μαζί κι η ψυχή σου, η περηφάνια για την τάξη σου και τον αγώνα της. Και πάντα μένει κάτι απ’ έξω. Αδύνατο να το χωρέσεις, να το υπολογίσεις, να το διατρέξεις πάνω-κάτω, με τα πόδια, ή με το βλέμμα.

Δεύτερον γιατί συνέβη κάτι πραγματικά σπουδαίο, ανεξάρτητα απ’ τις -μη- διαρροές του κομματικού λόχου που γαντζώθηκε απελπισμένα στις έδρες του και ψήφισε τα πάντα, γιατί –ξέρει πως- δε θα τις ξαναβρεί. Το παμε συγκρούστηκε με τους μηχανισμούς του παρακράτους, κατάφερε να περιφρουρήσει την πορεία του και να κρατήσει την πλατεία, κάνοντας αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό τώρα, από άλλους χώρους. Αλλά δεν το έκαναν.

Γιατί; Γιατί εμείς δεν είμαστε κνατ... γιατί τα παιδιά είναι κομμάτι του κινήματος, και συγκρούονται με το κράτος... κι άλλα τέτοια που ακούγονται κάθε φορά που τα παιδιά διαλύουν τις πορείες μετά το δεκέμβρη του 08’. Όμως τα παιδιά είναι βαθύ παρακράτος. Κι αν υποθέσουμε πως δεν είναι, τότε τους αξίζει ειδικός έπαινος, γιατί ούτε το κράτος δε θα τα κατάφερνε καλύτερα στη θέση τους.

Γενικά, η προβοκατορολογία δεν είναι ωραίο πράγμα. Άσε που μπορεί να γίνει ενίοτε εύκολο άλλοθι και να χαθεί η ουσία. Αλλά πώς αλλιώς να το ονομάσεις, όταν γίνεται κατά σύστημα σε κάθε απεργία; Τι άλλο να σκεφτείς, όταν βλέπεις διαδικτυακό συντονισμό και συμβουλές να μας βαράν στα πόδια και στα γεννητικά όργανα, γιατί εκεί δε φοράνε κράνη; Ή όταν μαθαίνεις ότι το ίδιο σκηνικό στήθηκε επί της ουσίας στα γιάννενα και σε άλλες πόλεις;

Όχι, δεν ήταν εμφύλιος μεταξύ διαδηλωτών, όπως έλεγαν κάποιοι. Αυτή η εκδοχή πήγε να γίνει στη θεσσαλονίκη, με τη διαφορά ότι λύθηκε γρήγορα, υπήρχε χώρος για όλους γύρω απ’ το υπουργείο κι οι πιο θερμόαιμοι έριξαν μόνο δυο-τρεις σακούλες με σκουπίδια, από κάδους που έστεκαν ξέχειλοι παραδίπλα. Στην αθήνα ξεκίνησε υποτίθεται έτσι, με τη διαφορά ότι στη συνέχεια έπεσαν μάρμαρα, μολότοφ και κρότου-λάμψης που βρέθηκαν όλως τυχαίως στα χέρια τους.

Εδώ λοιπόν δεν χωράνε μεσοβέζικα πράγματα. Ή θεωρείς τα «παιδιά» κομμάτι του κινήματος που συγκρούεται με το κράτος, οπότε τους δικαιολογείς και τους λούζεσαι. Ή τους θεωρείς κομμάτι του κράτους που συγκρούεται με το κίνημα, ή έστω το προβοκάρει αντικειμενικά, ανεξαρτήτως προθέσεων, και κάνεις κάτι για να ξεκόψεις. Και να κοπεί μαχαίρι αυτή η ιστορία των τελευταίων χρόνων, όπου έχεις χορτάσει χημικά και συγκρουσιακές εκτονώσεις που δεν τις διαλέγεις, δεν τις διεξάγεις με τους όρους σου, και πληρώνεις τα σπασμένα των «παιδιών».

Αντ’ αυτού οι πιο πολλοί χώροι έπαιξαν το παιχνίδι των ίσων αποστάσεων. Με πιο θλιβερή περίπτωση αυτή του μ-λ, που είχε μπει στο στόχαστρο των ίδιων μηχανισμών το καλοκαίρι, στην ίδια πλατεία. Εξίσου τρανταχτή κι η η στάση της ακ, που στους νεκρούς της μαρφίν είχε τελείως διαφορετικό κριτήριο κι έκανε κριτική στις –δολοφονικές- πρακτικές του χώρου, ενώ τώρα θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνο το κουκουέ(!). Και τιμητική εξαίρεση η ανακοίνωση της ανταρσύα, που είναι αξιέπαινη, όχι τόσο για τα αυτονόητα που γράφει, αλλά επειδή για αυτά τα αυτονόητα, θα ακούσει τα εξ αμάξης, απ’ τους συμπαθούντες πέριξ των παιδιών.

Το θέμα είναι αν η ανακοίνωση εκφράζει και τη βάση τους, κι έναν ευρύτερο κόσμο του χώρου, που έχει αναπτύξει σε ανησυχητικό βαθμό αντικομματικά αντανακλαστικά. Όταν μένει το κουκουέ, είναι δεκανίκι του συστήματος, αλλά όταν φεύγει είναι προδοτικό. Φταίει που δε μένει να περιφρουρήσει το σύνολο της πορείας, φταίει όμως κι όταν μένει, γιατί δεν αφήνει να εκδηλωθούν οι συγκρουσιακές διαθέσεις του κόσμου. Αντιφατικές κριτικές, χωρίς ειρμό και νόημα. Επίκριση για την επίκριση.

Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι αυτό που προβοκάρεται σε τελική ανάλυση –μεταξύ άλλων- είναι οι όποιες προοπτικές κοινής δράσης –ή έστω ένα λιγότερο ψυχροπολεμικό κλίμα- που θεωρητικά επιδιώκουν. Ποιος θα τολμήσει πχ τώρα να ξαναβάλει θέμα παραμονής του παμε στο σύνταγμα; Και γιατί να μείνει στην τελική; Για να έχουμε πάλι τα ίδια;

Μένεις στο τέλος να αναρωτιέσαι τι ακριβώς θα έλεγαν αν οι ρόλοι ήταν μοιρασμένοι διαφορετικά. Και αν τελικά επιθυμούν πραγματικά κάποιας μορφής ενότητα (στη δράση ή στο περιεχόμενο) όταν η όποια δική τους συνοχή υπάρχει στη βάση του ετεροπροσδιορισμού και σε αυτό το πλην λακεδαιμονίων.

Κι έτσι στον τελικό απολογισμό μένει μια παγωμάρα. Για το νεκρό σύντροφο, και τους γνωστούς που τραυματίστηκαν. Παγωμάρα γιατί κρατήσαμε την πλατεία, αλλά το πληρώσαμε με πολύ ακριβό τίμημα. Ένα θάνατο, που θα πεισμώσει τους συντρόφους και το στενό μας κύκλο, αλλά μπορεί να παγώσει τον πολύ κόσμο, όπως οι θάνατοι στη μαρφίν (και το κίνημα έκανε πολύ καιρό να σηκώσει κεφάλι απ’ την 5η μάη). Και τέλος ένας κάποιος προβληματισμός για το επόμενο χρονικό διάστημα, όπου έχουμε το πολυτεχνείο και τα παιδιά μπορεί να επιδιώξουν βεντέτα.

Η ψυχραιμία αναδεικνύεται στο απόλυτο ζητούμενο των ημερών.