Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Για το θάνατο του Βαζιούλιν

Σήμερα το απόγευμα απεβίωσε στη μόσχα ο σοβιετικός φιλόσοφος βαζιούλιν. Ως συμβολικό φόρο τιμής, η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από παλιότερο κείμενό του, όπου ασκείται κριτική στο ζιουγκάνοφ και τον εθνικο-πατριωτικό χαρακτήρα της πολιτικής πλατφόρμας του κκρο.


Φρονούμε λοιπόν πως το γεγονός ότι ο Γ. Α. Ζιουγκάνοφ δεν παραθέτει τα χαρακτηριστικά των ιδιαίτερων στρατηγικών στόχων του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο «Μανιφέστο της ΛΠΕΡ», δεν είναι τυχαίο.

Στρατηγικοί στόχοι είναι εκείνα τα βασικά σημεία προσανατολισμού της δραστηριότητας οι οποίοι καθορίζουν την κατεύθυνσή της. Λειτουργούν ως ιδιότυπος «μαγνήτης» ο οποίος θέτει σε τάξη το σύνολο της δραστηριότητας. (Φυσικά και οι στρατηγικοί στόχοι πρέπει με τη σειρά τους να τεθούν σε τάξη. Εδώ όμως θα κάνουμε αφαίρεση από αυτό το ζήτημα).

Ωστόσο δημιουργείται η εντύπωση ότι ο Γ. Α. Ζιουγκάνοφ, αφ’ ενός μεν, εκδηλώνει ανεπάρκεια ως προς την ορθότητα και τη σαφήνεια της αντίληψής του περί των στρατηγικών στόχων του Κομμουνιστικού Κόμματος, αφ’ ετέρου δε, - γεγονός που συνδέεται με την πρώτη εντύπωση – συχνά λησμονεί την στρατηγική προς εξυπηρέτηση της τακτικής είτε ακόμα και προς εξυπηρέτηση τρεχουσών «μικροϋποθέσεων», πλέοντας με το ρεύμα των γεγονότων.

Ας σταθούμε στα λεγόμενα του Γ. Α. Ζιουγκάνοφ που έγιναν πλέον έπεα πτερόεντα: «η Ρωσία έχει εξαντλήσει τα περιθώρια για επαναστάσεις», είτε σε μιαν άλλη παραλλαγή: «το περιθώριο για τις επαναστάσεις έχει εξαντληθεί». Το κύριο επιχείρημα του Γ. Α. Ζιουγκάνοφ είναι το εξής: η επανάσταση επιφέρει αναπόφευκτα εμφύλιο πόλεμο, και εμφύλιος πόλεμος στην εποχή του πυρηνικού όπλου και των πυρηνικών σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας θα φέρει θανατηφόρες επιπτώσεις για τη χώρα και για το σύνολο του κόσμου.

Πρώτα απ’ όλα, και χωρίς την παραμικρή διάθεση «εξόντωσης του Ζιουγκάνοφ» (την οποία μας προσάπτει ένας από τους ετερόφρονες κριτικούς), έχω να επισημάνω το εξής: ο Γ. Α. Ζιουγκάνοφ δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει επανάσταση.

Τι είναι λοιπόν η επανάσταση;
Επανάσταση (εξυπακούεται επανάσταση εντός της κοινωνίας, κοινωνική επανάσταση), είναι αφ’ ενός μεν η ριζική και αφετέρου η προοδευτική αλλαγή του κοινωνικό – πολιτικού καθεστώτος. Στον αντίποδα της επανάστασης, εάν αναφερθούμε στο δεύτερο από τα προαναφερθέντα ουσιώδη γνωρίσματα, βρίσκεται η αντεπανάσταση. Αντεπανάσταση είναι η ριζική μεν, πλην όμως οπισθοδρομική αλλαγή του κοινωνικό – οικονομικού, του κοινωνικό – πολιτικού καθεστώτος.

Στη χώρα μας κατά τη δεκαετία του 1990 – 2000 έλαβε χώρα μια αστική (κεφαλαιοκρατική) αντεπανάσταση, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη μετατροπή της Ρωσίας από σοσιαλιστική σε κεφαλαιοκρατική χώρα.

Το γίγνεσθαι της κεφαλαιοκρατίας στη Ρωσία από οικονομικής πλευράς δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Ωστόσο από πολιτικής πλευράς η αστική (κεφαλαιοκρατική) αντεπανάσταση νίκησε τον Οκτώβριο του 1993, με το βομβαρδισμό του Ανωτάτου Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δηλαδή της ανώτατης σοβιετικής εξουσίας στη Ρωσία. Όποιο και αν ήταν το ποιόν των ευρισκόμενων εκεί λαϊκών αντιπροσώπων, το Ανώτατο Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας ήταν η ανώτατη πολιτική εξουσία της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Η απόρριψη του επαναστατικού αγώνα στον κόσμο και συγκεκριμένα στη νυν κεφαλαιοκρατική Ρωσία, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρ’ εκτός απόρριψη του αγώνα για τη μετάβαση στην σοσιαλιστική, στην κομμουνιστική κοινωνία, δηλαδή απάρνηση των στρατηγικών κομμουνιστικών στόχων. Εάν κάποιος άνθρωπος απορρίπτει τον επαναστατικό αγώνα, εξυπακούεται ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι κομμουνιστής.

Εάν ο Γ. Α. Ζιουγκάνοφ υποστηρίζει τη θέση αναφορικά με το γεγονός ότι έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια για επαναστάσεις, δυο πράγματα μπορεί να σημαίνει: είτε απορρίπτει κατ’ αρχήν τον αγώνα υπέρ του σοσιαλισμού, υπέρ του κομμουνισμού, δηλαδή συμβιβάζεται με την ύπαρξη του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος στον κόσμο, της Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης και επίσης συμβιβάζεται με την αστική, κεφαλαιοκρατική εξουσία, δεν επιθυμεί κατ’ αρχήν να παλέψει με την κεφαλαιοκρατία επί ριζικών ζητημάτων ούτε τώρα ούτε και στο μέλλον, είτε δεν έχει συναίσθηση του γεγονότος ότι συγχέει την έννοια «επανάσταση» με τις έννοιες «δρόμοι της επανάστασης» και «μέσα διεξαγωγής της επανάστασης».


(…) Ας περάσουμε τώρα στο γεγονός ότι ο Γ. Α. Ζιουγκάνοφ με τη θέση του περί εξάντλησης των περιθωρίων για επαναστάσεις ουσιαστικά προσανατολίζει το ΚΚΡΟ και τους οπαδούς του σε προοδευτικές – μεταρρυθμιστικές θέσεις σε αντιδιαστολή με τις επαναστατικές θέσεις και ως άρνηση αυτών των θέσεων.

Η έννοια «μεταρρύθμιση της κοινωνίας» σε αντιδιαστολή με την έννοια «επανάσταση» συνιστά ποσοτική και όχι ριζική ποιοτική αλλαγή, μετασχηματισμό της κοινωνίας. Οι μεταρρυθμίσεις της κοινωνίας μπορούν να είναι τόσο προοδευτικές όσο και οπισθοδρομικές. Οι επαναστατικές θέσεις προϋποθέτουν μεν απαραιτήτως μεταρρυθμίσεις, πλην όμως ως υποταγμένες συνιστώσες τους.

Δεδομένου ότι τόσο στη Ρωσία, όσο και σ’ όλο τον κόσμο κυριαρχεί η κεφαλαιοκρατία, ο περιορισμός της δραστηριότητας του Κομμουνιστικού κόμματος μόνο σε μεταρρυθμίσεις συνιστά συναίνεση με την κυριαρχία της κεφαλαιοκρατίας και στην καλύτερη περίπτωση – επιδίωξη τελειοποίησης της κεφαλαιοκρατίας. Εάν κάποιο κόμμα υιοθετεί τέτοια θέση, το κόμμα αυτό δεν είναι κομουνιστικό, αλλά σοσιαλδημοκρατικό είτε «σοσιαλιστικό» κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση με τα διάφορα «σοσιαλιστικά» κόμματα των δυτικών κεφαλαιοκρατικών χωρών.

(…)Τέτοιου τύπου κόμμα είτε δεν θέτει καν το καθήκον της κατάργησης της κεφαλαιοκρατίας, είτε το θέτει μεν, αλλά ως ζητούμενο ενός νεφελώδους μέλλοντος , ως ένα ζητούμενο η διευθέτηση του οποίου θα αφορά το απώτερο μέλλον και το οποίο δεν έχει σχέση με την τακτική του παρόντος, με την καθημερινή δραστηριότητα του κόμματος, με τα εγγύτερα καθήκοντά του.

Το επαναστατικό, το αυθεντικά κομμουνιστικό κόμμα, τουναντίον, ακόμα και όταν δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση και είναι ανέφικτη η διεξαγωγή της επανάστασης τώρα είτε στο εγγύς μέλλον, διαφωτίζει τον λαό, προετοιμάζει και τον εαυτό του και το λαό για την επανάσταση, δηλαδή για τη ριζική αλλαγή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, για την κατάργησή της, και ποτέ δεν λησμονεί αυτό το στόχο στην καθημερινή του δραστηριότητα (όταν επιδιώκει τους εγγύτερους στόχους, όταν συνασπίζεται είτε έρχεται σε συμφωνίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις, στην προπαγάνδιση των θέσεών του και κατά την πολιτική διαφώτιση…)


Ολόκληρο το κείμενο του Βαζιούλιν –που είναι αρκετά εκτενές για να δημοσιευτεί στο μπλοκ- μπορείτε να το βρείτε εδώ. Επέλεξα αυτό, γιατί το θέμα του (Τακτικισμός, εθνικοπατριωτισμός, γεωπολιτική και μεσαιωνικά ιδεολογήματα) γίνεται εκ νέου επίκαιρο, κατά ειρωνικό σχεδόν τρόπο, για έναν εκ των μεταφραστών του.

Άλλα κείμενά του, που προτείνει ως ενδεικτικά ο σοβιετικός κυριούλης, είναι:
-Η Λογική της Ιστορίας και οι προοπτικές της ανθρωπότητας.
-Ιστορία και κομμουνιστικό ιδανικό
(πατήστε στον τίτλο για να μεταβείτε σε αυτά).
Τα δύο βιβλία του που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά μπορείτε να τα βρείτε σε ηλεκτρονική μορφή εδώ, σε ένα πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο (για το βιβλίο και τη φιλοσοφία) ενός εκ των μαθητών του.

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πράγματι ο Πατέλης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τραγικός με τις πολιτικές επιλογές που έχει κάνει. Στο μέλλον, όχι το κοντινό, θα προσπαθήσω να μελετήσω τον Βαζιούλιν, γιατί έχω την απορία αν η ένταξη του Πατέλη στο εθνικοσοσιαλιστικών τάσεων ΕΠΑΜ είναι συνέπεια των θεωριών του Βαζιούλιν ή δική του παρερμηνεία/παρέκκλιση.

Μήπως ξέρεις αν στο ΕΠΑΜ έχει ενταχθεί και ο σοβιετικός κυριούλης;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σε καμία περίπτωση.

Το εν λόγω κείμενο μπήκε ακριβώς για να μην χρεωθεί στο βαζιούλιν το επαμ κι ο όποιος καζάκης. Δεν το επέλεξα τυχαία.

Ανώνυμος είπε...

...Το παραπάνω σχόλιο και η αποκάλυψη ότι ένας από τους βασικούς Έλληνες ακαδημαϊκούς ακόλουθους του φαιοκόκκινου αυτού Ρώσου αντιδραστικού, είναι μέλος της ΠΕ του φασιστικού ΕΠΑΜ του πάλαι ποτέ στελέχους του Περισσού Καζάκη, είναι ενδεικτικό ενός και μόνο πράγματος.

Πέρα από το "μαρξισμό" των Παπαρήγα-Τσίπρα-Λαφαζάνη-Δελαστίκ, βλέπουμε και τι σόι "επαναστατικό" μαρξισμό υπερασπίζεται η κνιτο-ναρίτικη "διανόηση" των εντός, εκτός και επί τ' αυτά ιστολογίων.

Μέσα σε ένα κυκεώνα λέξεων και φράσεων, ας μας απαντήσει κάποιος:

ένας "φιλόσοφος" που θεωρούσε κατά βάση "συντρόφους", έστω κι αν τους έκανε "σκληρή κριτική από τα αριστερά" (για γέλια - επί της ουσίας ανθυπολεπτομέρειες), τους φασίστες θαυμαστές των Τσάρων και του Ιησού Χριστού, ρατσιστές και αντισημίτες, φιλομιλιταριστές και επεκτατιστές του "Κ"ΚΡΟ του Ζιουγκάνοφ, μπορεί να ενταχθεί όχι στο μαρξισμό, αλλά έστω και με την πιο πλατιά έννοια στο προοδευτικό στρατόπεδο;;

Το ερώτημα, για κάθε νοήμονα άνθρωπο, είναι φυσικά ρητορικό... Για τους πάσης φύσεως κνίτες όμως... (ας το αφήσω εδώ)

Vankas είπε...

Σήμερα είναι μια δύσκολη απ' όλες τις απόψεις μέρα. Φαφλατάδες σαν τον ανώνυμο θα έχουν πολλές άλλες μέρες να φλυαρούν τζάμπα στην άσκοπη και μάταια ζωή τους όπως συνηθίζουν. Σήμερα καλά θα κάνουν να το βουλώσουν. Η υπογραφή αυτή για όποιον ξέρει είναι καλύτερη και από βουλοκέρι.

raskolikas είπε...

Ο ανώνυμος ψευτο-"μαο"ϊκός 9 Ιανουαρίου 2012 12:29 π.μ. πρέπει να σταλθεί στα γκουλάγκ για αναμόρφωση, επειδή παρενέβη τον κανόνα της τριάδας:

"των Παπαρήγα-Τσίπρα-Λαφαζάνη-Δελαστίκ" (4, ένας πρέπει να φύγει)

"η κνιτο-ναρίτικη διανόηση" (2, το σωστό θα ήταν κνιτο-ναριτο-ανταρσιακή)

"Μέσα σε ένα κυκεώνα λέξεων και φράσεων" (πάλι 2, το σωστό θα ήταν λέξεων-φράσεων-τσιτάτων)

"θαυμαστές των Τσάρων και του Ιησού Χριστού" (2 πάλι, σύντροφε το παρατραβάς!)

"ρατσιστές και αντισημίτες, φιλομιλιταριστές και επεκτατιστές" (τώρα αυτό πώς να το εκλάβω, ως δύο δυάδες ή ως μία τετράδα? αποκαλύφτηκες είσαι οπαδός της συμμορίας των τεσσάρων)

Ανώνυμος είπε...

Και μας το λεγε ο σοβιετικος κυριουλης πριν αρκετες μερες.

Ο θανατος του Βαζιουλιν ειναι τοσο λυπηρο γεγονος, που ουτε καν τα κακαρισματα στο τριτο σχολιο και η απαντηση του ρασκωληκα δεν με εκαναν να γελασω.

Κασπερ

Ανώνυμος είπε...

Είσασται όλοι Χαβαλέδες, και το χειρότερο θεωρήται ότι κάνεται πολιτική ανάλυση-τοποθέτηση! Κοινοί 'πολιτικοί' χαβαλέδες! Την βρίσκεται ε;; Επίπεδο μείον ... μηδέν!!!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Από πλευράς μου θα προσθέσω τα εξής.
Το κκρο έχει αναμφισβήτητα πολλά καλά στοιχεία που έχουν παραμείνει για διάφορους λόγους στις γραμμές του, ανεξάρτητα από το ζιουγκάνοφ και την πολιτική του γραμμή.
Ο βαζιούλιν ουδέποτε είχε πολύ καλή σχέση με το επίσημο καθεστώς -εννοώ την κατάσταση που προέκυψε μετά το εικοστό συνέδριο, γιατί πριν ήταν αρκετά νέος. Ενδεικτικό παράδειγμα ήταν το βιβλίο η Λογική της Ιστορίας, που ενώ ήταν έτοιμο απ τις αρχές της δεκαετίας του 70' κυκλοφόρησε μόλις το 88', εν είδει τραγικής ειρωνείας. Κι αυτό γιατί επί περεστρόικα είχαν ξελασκάρει κάπως οι μηχανισμοί, και το πράγμα πήγαινε ήδη προς διάλυση.

Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρουσες απόψεις είχε να επιδείξει ο αποθανών και σίγουρα καλές προθέσεις. Αν επιτρέπεται μία μικρή παρατήσρηση ωστόσο. Η θέση του ανάμεσα στους υποστηρικτές του υπαρκτού, έστω και κριτικούς, και τους επικριτές είναι επαμφοτερίζουσα. Δηλαδή, αναγνωρίζει μειονεκτήματα, αλλά τους αποδίδει αναγκαιότητα μέσα από την αντίληψη του κατ' ανάγκη πρώιμου σοσιαλισμού. Αυτό ίσως δείχνει μία θεώρηση της ανατροπής του παρόμοια με εκείνη του "ώριμου φρούτου". Θέλησε να υπερβεί τον ιστορικό υλισμό, αλλά με την αντίληψή του για την αυτοματοποίηση ίσως καταλήγει σε παραγωγισμό. Την πιο μονόπλευρη εκδοχή του ιστορικού υλισμού, γιατί δεν τον αντιλαμβάνεται ως μέρος του διαλεκτικού υλισμού. Το ίδιο με ξένισε η λογική άρσης της διάκρισης υλισμού-ιδεαλισμού και της αντιπαλότητάς τους.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι εμένα με είχε ξενίσει αυτό το τελευταίο, αλλά μου είχαν δώσει ικανοποιητικές επεξηγήσεις, τις οποίες δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να επαναλάβω.
Οι παρατηρήσεις επιτρέπονται κι ενθαρρύνονται. Προσωπικά νομίζω ότι ο βαζιούλιν κατατάσσεται στην κατηγορία του κριτικού υποστηρικτή του υπαρκτού, κι αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η μόνη γόνιμη θέση που πρέπει να έχει ένας σύγχρονος κομμουνιστής απέναντι στην εσσδ και τα άλλα εγχειρήματα του 20ού.
Το βασικό καθήκον ως προς τις αντιφάσεις του σοσιαλισμού, δεν είναι να τις θεωρήσουμε αναγκαίες για να τις δικαιολογήσουμε, αλλά να ερμηνεύσουμε τα αντικειμενικά τους αίτια, για να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε ουσιαστικά. Αλλιώς θα σκοντάφτουμε συνεχώς πάνω τους, όσο αγνές κι αν είναι οι προθέσεις μας.

Ονειρμός είπε...

Mια ερώτηση σύντροφε Σφυροδρέπανε: σε ποιό σημείο ο Βαζιούλιν επιδεικνύει λογική άρσης ιδεαλισμού-υλισμού? Με ενδιαφέρει αυτό, το ρωτάω με αληθινή απορία. Εννοείς στον κομμουνισμό με την άρση της αντίθεσης πνευματικής-χειρωνακτικής εργασίας?

Δυστυχώς το ανέστειλα το blog και δεν θα μπορέσω να κάνω μια επιδοκιμαστική αλλά και κριτική σε ορισμένα σημεία ανάρτηση για τον B.A.Bαζιούλιν. Κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η σοβιετία στον μαρξισμό και τη φιλοσοφία, και αν η σοβιετία ήταν μεγάλη, αυτός είναι ένας σπουδαίος τίτλος. Η σκέψη του είναι πολύτιμο κεκτημένο, και κάθε μελλοντική προσπάθεια θεωρητικής ανασυγκρότησης θα πρέπει να αξιοποιήσει κριτικά την παραταθήκη του. Γιατί σύντροφοι αν ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ, απέχουμε πολύ από την επανάσταση και την χειραφέτηση γιατί απέχουμε πάρα πάρα πολύ από την πραγματικά επαναστατική θεωρία. Η θεωρία δεν είναι εγκεφαλικό κατασκεύασμα αλλά έχει υλικότητα γιατί πυροδοτεί την συνειδητή, χειραφετητική και οργανωμένη πρακτική δράση.

Αν μπορείς Σφυρ. πες μου λίγο για το παραπάνω ερώτημα.

Vankas είπε...

Έχω υπ' όψιν μου δύο σημεία σύντροφε Ονειρμε. Το πρώτο είναι ότι ο Βαζιουλιν στη λογική εξέταση της ουσίας της κοινωνίας, δηλαδή την εργασία ξεκινάει τη μελέτη της από το σκοπό. Την ιδεατή προτρέχουσα σύλληψη. Εδώ ο Βαζιούλιν έχει δεχτεί κατηγορίες για ιδεαλισμό. Στο βαθμό που ο Βαζιούλιν στο τέλος του κύκλου της επαναλαμβανόμενης εργασίας ξαναγεννά το σκοπό μέσα από την υλική διαδικασία της εργασίας ο σκοπός προκύπτει σαν αποτέλεσμα μιας υλικής διαδικασίας. άρα ο Βαζιουλιν εδώ είναι υλιστής. Μα πως διάολο μπορεί να ναι και τα δύο; Κι όμως. Εδώ εμπλέκει επίσης μια ανώτερη σφαίρα που δεν έχει αναλύσει ακόμα τη συνείδηση. Έτσι η συνείδηση δεν είναι πια απλά εποικοδόμημα έχει ήδη τρυπώσει και στην ουσιώδη σφαίρα. Το παραπάνω εμφανίζεται μετασχηματισμένο και στον τρόπο που περιγράφει ο Βαζιουλιν την μεταβολή των σχέσεων εργασίας από την εργασιακή διαδικασία και τη συναρμογή των σχέσεων εργασίας με τα μεσα εργασίας. Εκεί λέει ότι τα μέσα εργασίας τίθενται σε κίνηση με βάση το πλέγμα των υπαρχόντων σχέσεων εργασίας με δεδομένη λοιπόν και τη συμμετοχή της συνείδησης στο βαθμό που αυτές είναι συνειδητές και μέσα από την υλική διαδικασία της παραγωγής μετασχηματίζονται σε ορισμένα πλαίσια και ξανά κινούν τα μέσα εργασίας τροποποιημένες ακόμα και στον ίδιο "κοινωνικοοικονομικό" σχηματισμό. Τι είναι το πρωτεύον λοιπόν η συνείδηση ή η υλική παραγωγή στη μεταβολή των σχέσεων εργασίας.Η πρωταρχική παρατήρηση μεταμορφώνεται σε όλη τη συνθετική πορεία του Βαζιούλιν και είμαι σίγουρος ότι από εδώ και κάτω θα την εντοπίσεις πιο εύκολα από μένα.
Όπως και αν έχει μη μας στερήσεις το κείμενο για τη Λογική της Ιστορίας και την προσφορά του Βαζιούλιν. Δεν είσαι μόνος πάντως όπως και αν έχει.

Ανανεωτικός κομμουνιστής είπε...

Ο σημερινός "Ριζοσπάστης" δεν γράφει τίποτα για το θάνατο του Βαζιούλιν.

Συγγνώμη, αλλά εγώ αυτό το λέω μικροψυχία.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Για το ερώτημα του ονειρμού με έβγαλε από τη δύσκολη θέση ο vankas. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να πω κάτι περισσότερο.

Τάξις κι ηθική επικρατεί στην άθλια μπλογκόσφαιρα μετά τις αλλεπάλληλες αναστολές λειτουργίας πολλών μπλογκ που ήταν αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα.
Περιττό να πω ότι η κε του μπλοκ καταδικάζει απερίφραστα αυτό το κύμα διαδικτυακών αυτοκτονιών. Αν για κάποιο λόγο θέλεις να γράψεις κάτι για το βαζιούλιν, χωρίς να άρεις την αναστολή λειτουργίας του δικού σου μπλοκ, το σφυροδρέπανο είναι ανοιχτό και τα σκυλιά δεμένα.
Το αυτό ισχύει και για τον vankas, στο γνωστό μέιλ..

Υγ: εμένα μάλλον με προβλημάτισαν αυτοί που έγραψαν για το βαζιούλιν και το σκεπτικό με το οποίο μπορεί να το έκαναν. Κι αυτό δεν το λέω για να αναιρέσω αυτό που γράφεις..

Ονειρμός είπε...

@Vankas

Δεν θεωρώ λοιπόν καθόλου ''ιδεαλιστικό'' αυτό που λέει ο Βαζιούλιν για την σκοποθεσία. Ωστόσο νομίζω ότι υπάρχει μια κάποια ασυνέπεια-αν η συνείδηση εντοπίζεται και στην ''ουσία'' της κοινωνίας ως σκοποθεσία, στην ''απλούστερη σχέση'', στο κύτταρο της κοινωνίας, την κατανάλωση όπως την παρουσιάζει ο Βαζιούλιν ως μορφή της σχέσης/αντίφασης έμβιου όντος-περιβάλλοντος, πού βρίσκεται αυτή η ''μη υλική'' (με πολλα εισαγωγικά) πτυχή? Η απλούστερη σχέση ως ο πλέον αφηρημένος προσδιορισμός θα πρέπει να περιέχει ήδη την πτυχή αυτή της ''συνείδησης''. Βέβαια θα μπορούσε να απαντήσει κανείς ότι έχουμε ένα είδος ψυχισμού, επενέργειας κλπ το οποίο δεν αναδεικνύεται κατηγορικά ως συνείδηση πριν φτάσουμε στην ''ουσία''. Εν πάσει περιπτώσει στην ''απλούστερη σχέση'' για μένα κρύβεται όλο το ζουμί, και φυσικά η απάντηση επηρεάζει και την ''ουσία'' και όλο το οικοδόμημα.

@Σφυροδρέπανος

Ευχαριστώ για την δυνατότητα, όταν ετοιμάσω το κείμενο θα στο στείλω. Ψύγματα όσων έχω να πω, με τη μορφή ερωτημάτων, βρίσκονται στην ανάρτηση για την σχέση Μάρξ-Χέγκελ. Κωλύομαι γιατί η θέση των ερωτημάτων θα υπονοεί και μια ορισμένη απάντηση, μια ορισμένη καταφατική διατύπωση σαν κατοπτρικό είδωλο των ερωτημάτων-παρατηρήσεων, για την οποία κατάφαση δεν είμαι καθόλου έτοιμος. Εν πάσει περιπτώσει, συμφωνώ μαζί σου ότι δυστυχώς πολλοί από όσους σχολίασαν το έπραξαν με έναν τρόπο επιεικώς απαράδεκτο. Με τρομάζει, αλήθεια λέω, το πόση σιγουριά, ασφάλεια και βεβαιότητα υπάρχει στα μυαλά κάποιων, για τους οποίους δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, είμαστε τζιτζί και το μόνο που μένει είναι η παθητική, μη κριτική προσχώρηση στις δικές τους αντιλήψεις.

Vankas είπε...

Συμφωνώ απόλυτα, και ευχαριστώ για την πρόσκληση. Κάποιοι αλλάζουν και μας τρομάζουν. Θα χουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε διεξοδικά όλα αυτά σύντομα. να δούμε τι θα πει και το γνωστό παπαγαλάκι.

Ανώνυμος είπε...

"Επέλεξα αυτό, γιατί το θέμα του (Τακτικισμός, εθνικοπατριωτισμός, γεωπολιτική και μεσαιωνικά ιδεολογήματα) γίνεται εκ νέου επίκαιρο, κατά ειρωνικό σχεδόν τρόπο, για έναν εκ των μεταφραστών του."
Η ειρωνία είναι ότι κάποιοι μάλλον δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν:
"Γι’ αυτό οι μαρξιστές, 1). όταν αναφέρονται στο έθνος, στο λαό δεν δίνουν έμφαση στο έθνος που ανήκει ο καθένας, αλλά στο εάν συγκαταλέγονται οι μεν, είτε οι δε εκπρόσωποι του έθνους, του λαού στους καταπιεστές ή στους καταπιεζόμενους, σε αυτούς που καρπώνονται, είτε σε αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση. Βάσει αυτής της θέσης είναι εγγύτερος προς τον καταπιεσμένο ρώσο που υφίσταται την εκμετάλλευση ο καταπιεσμένος εβραίος που εξίσου υφίσταται την εκμετάλλευση, απ’ ότι ο ρώσος καταπιεστής και εκμεταλλευτής. 2). Εάν ο αστικός κοσμοπολιτισμός καταστρέφει άρδην κάθε τι το εθνικό, ότι προσιδιάζει στο δεδομένο λαό και ο εθνικισμός επιδιώκει να διατηρήσει άκριτα κάθε τι το εθνικό, κάθε τι το ιδιότυπο για το δεδομένο λαό, οι μαρξιστές διεθνιστές, εφόσον και στο βαθμό που είναι πράγματι διεθνιστές, επιδιώκουν να διατηρήσουν από το κάθε έθνος και από τον κάθε λαό, ότι δεν αντιφάσκει στη νομοτελειακή πορεία της ιστορίας, ότι διατηρεί τη σημασία του για την οικοδόμηση ενός κόσμου χωρίς το διχασμό μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων, όλα εκείνα που καθιστούν εφικτή μια τέτοια ζωή επί Γης, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα αποτελεί τον όρο της ελεύθερης ανάπτυξης όλων. Και μάλιστα αυτό είναι κατ’ αρχήν εφικτό, από την άποψη του μαρξιστή, μόνο χωρίς άσκηση βίας επί εθνών και λαών που υφίστανται καταπίεση και εκμετάλλευση, διότι η βία συνιστά τρόπο καταπίεσης."
Επίσης:
"Από την άποψη της γενικής ιστορίας και εξετάζοντας την πορεία της σύγχρονης ιστορίας εν συνόλω πρέπει να πούμε ότι ο κύριος αντίπαλος των μαρξιστών είναι ο αστικός κοσμοπολιτισμός και σωβινισμός. Όσον αφορά δε τον αμυντικό εθνικισμό, η εθνική αστική τάξη μπορεί να αποτελέσει προσωρινό σύμμαχο, πρόκειται όμως για σύμμαχο εξαιρετικά ασταθή. Η εθνική αστική τάξη εν μέρει μπορεί μερικές φορές να προβεί σε συμμαχίες με τους κομμουνιστές, όσο αισθάνεται την αδυναμία της. Ωστόσο η εθνική αστική τάξη είναι μάλλον επιρρεπής προς εκποίηση των συμφερόντων του έθνους στην αστική τάξη των ανεπτυγμένων κεφαλαιοκρατικών χωρών, είτε στο βαθμό που ενισχύει τη θέση της υιοθετεί σοβινιστικές θέσεις"

Αντωνης είπε...

Χαιρετίζουμε την προσφορά στην κριτική παράδοση του μαρξισμού του Βαζιούλιν με ευγνωμοσύνη και σεβασμό.

Και προσυπογράφουμε την δήλωση του Μπρεζνιεφικού απολιθώματος στο δεύτερο κατά σειρά σχόλιο ως διαλεκτικά δεμένη και δογματικά ορθή.

Η ΚΕ του Lenin Reloaded.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πιστεύω ότι καταλαβαίνω πολύ καλά αυτά που διαβάζω γι' αυτό και τα τσίταρα, άλλωστε. Το τσιτάτο εξάλλου αυτό σημαίνει, όπως θα γνωρίζετε. Από το ρώσικο ρήμα διαβάζω βγαίνει.

Μήπως εσείς Κύριε, μπορείτε να μου πείτε τι καταλαβαίνετε όταν διαβάζετε κάτι σαν το παρακάτω;

http://orthodox-world.pblogs.gr/2011/12/ta-aitia-ths-krishs-kai-protaseis-yperbashs-estia-paterikwn-mele.html

Φιλική προειδοποίηση, να κλείσετε τον ήχο από το ηχείο σας ανοίγοντας το ως άνω αρχείο, για να μη βρεθείτε προ δυσάρεστων εκπλήξεων.

tsimarasm είπε...

Ανοίχτε τα ηχεία στο φούλ!!!!να ακούσετε καλή μουσική!!!
Δεν κάνω πλάκα. Είναι η δική μας κλασσική μουσική, και δεν υστερεί ως σύνολο και ποιότητα από την Ευρωπαϊκή.
Σφυροδρέπανε! shame on you! βέβαια αν δεν την γουστάρεις μια, δεν τρέχει και τίποτα!

kisses!!!

Ανώνυμος είπε...

Μ' αυτά την βρίσκεις εσύ;
Γιατί εμείς ακούμε:
http://www.youtube.com/watch?v=AshKNKFB6YM
και
http://www.ilhs.tuc.gr/gr/omilies.htm
Αυτό έχεις μόνο να απαντήσεις; Εύγε!

Vankas είπε...

Θα θέλαμε να καλωσορίσουμε στην παρέα μας κυρίους όπως ο Πιότρ Μπερνγκάρντοβιτς Στρουβέ. They are always in vogue but never on time!

comgpaga είπε...

Για τον Βαζιούλιν μπορείς να μιλάς μέρες,μια παρατήρηση μόνο.Είναι λίγο αστείο οι μισοί μαρξιστές να τον κατηγορούν για ιδεαλισμό-χεγγελιανισμό και άλλοι μισοί για τεχνολογικό ντετερμινισμό.

Ονειρμός είπε...

@comgpaga

Δεν είναι αντιφατικά αυτά τα δύο, αν σκεφτείς ότι η κλασική κατηγορία ενάντια στον σοβιετικό μαρξισμό γενικά, από τους Δυτικούς, ήταν ότι η ''ύλη' και οι παραγωγικές δυνάμεις έγιναν το ''πνεύμα'' του Χέγκελ. Έτσι γίνεται ιδεαλισμός ο υλισμός, και τα άκρα περνούν το ένα μέσα στο άλλο. Βέβαια η ίδια αυτή γραμμή επιχειρηματολογίας ίσως αποδεικνύει ότι η ίδια η σχέση ιδέας και ύλης σχετικοποιείται διαλεκτικά, όπως και η σχέση υποκειμένου-αντικειμένου στις ''θέσεις για τον Φόυερμπαχ''.