Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Ο μαυρουδέας για τον ιμπεριαλισμό

Σε αυτή την ανάρτηση η κε του μπλοκ παρουσιάζει συνοπτικά την παρέμβαση του μαυρουδέα στη βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου του λιόση «ιμπεριαλισμός κι εξάρτηση» βάσει των σημειώσεων που κράτησε κατά τη διάρκειά της (οπότε αυτονόητα τυχόν κενά ή άστοχες διατυπώσεις και στρεβλώσεις βαραίνουν αποκλειστικά εμένα).

Μετά από κάποια εισαγωγικά σχόλια, ο μαυρουδέας μπήκε στην ουσία σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο θίγει πέντε βασικά ζητήματα: την θεωρία του ιμπεριαλισμού, την θεωρία της εξάρτησης, την ελληνική περίπτωση, τη συζήτηση στα πλαίσια της ελληνικής αριστεράς (όπου άφησε την απαραίτητη μπηχτή για την ηγεσία του κκε και την τραγική της θέση απέναντι στο μνημόνιο) και το πρακτικό πολιτικό διακύβευμα της περιόδου.

Στο πρώτο ζήτημα έχουμε αρχικά την προσπάθεια του μαρξ να συγκροτήσει μια ενιαία θεωρία για το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Η θεωρία του ιμπεριαλισμού εμφανίστηκε σε μια ενδιαφέρουσα συγκυρία, όπου η θεωρητική ορθοδοξία του κλασικού φιλελευθερισμού, με διανοητές ολκής όπως ο ρικάρντο, κατέρρευσε ξαφνικά.
Η φιλελεύθερη σχολή εκτιμούσε ότι οι εμπορευματικές σχέσεις είναι αμοιβαία επωφελείς για τα συμβαλλόμενα μέρη (ακόμα και για τις αποικίες) δημιουργώντας έναν επίγειο παράδεισο, όπου δεν υπάρχουν οξυμένοι ανταγωνισμοί. Κι αυτή η αντίληψη αποτυπωνόταν –εάν πρόλαβα να σημειώσω καλά- στο έργο του σάμουελσον και τη θεωρία του ρικάρντο περί συγκριτικών πλεονεκτημάτων.

Η αντίληψη αυτή κλονίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, με την πρώτη μεγάλη δομική κρίση του καπιταλισμού στα 1873 και την «αναπάντεχη» -για τους αστούς οικονομολόγους- επιστροφή στον προστατευτισμό. Διαψεύστηκε παταγωδώς η βασική ιδέα των φιλελεύθερων για τις ήπιες μορφές του ελεύθερου ανταγωνισμού που δεν οδηγεί σε οικονομικές και πολιτικές-στρατιωτικές συγκρούσεις. Μια ιδέα που συνοψίστηκε στη γνωστή φράση του σουμπέτερ: οι μπίζνες δε θέλουν πόλεμο.

Πατέρας της σύγχρονης έννοιας του ιμπεριαλισμού είναι ο αιρετικός αστός χόμπσον, που έκανε μια πρώτη συνεκτική –και κάπως πρόωρη- ανάλυση του φαινομένου. Το βασικό της πλεονέκτημα είναι ότι εντοπίζει τις ρίζες του στη σφαίρα της οικονομίας και πηγαίνει από το οικονομικό στο πολιτικό. Το μειονέκτημα είναι ότι θεωρούσε τον ιμπεριαλισμό παρέκκλιση από την ομαλή πορεία ανάπτυξης του καπιταλισμού και θεωρούσε ότι μπορεί να διορθωθεί με μεταρρυθμίσεις.

Ο χίλφερντινγκ ήταν ο πρώτος εκπρόσωπος του μαρξισμού που χρησιμοποίησε τον όρο και τον «πολιτογράφησε» στο λεξιλόγιό του. Η δική του θεώρηση του διεθνούς οικονομικού συστήματος ξεκινούσε επίσης από την οικονομία κι αντιμετώπιζε την εξέλιξή του ως μια συγκρουσιακή (και όχι αρμονική) πορεία, που είχε χαμένους και κερδισμένους.
Σε γενικές γραμμές ήταν μια πρωτοποριακή δουλειά, που είχε ωστόσο σοβαρά προβλήματα, καθώς η αντίληψη του χίλφερντινγκ για τον καπιταλισμό της εποχής του ήταν συγγενής με τις σύγχρονες θεωρίες περί καζινο-καπιταλισμού και τις μαρξίζουσες –αλλά όχι μαρξιστικές- αναλύσεις του κώστα λαπαβίτσα (σε αυτό το σημείο περίμενα να επεκταθεί περαιτέρω, αλλά προτίμησε να μην το κάνει).

Αρκετά σημαντική ήταν κι η θεωρητική συμβολή της ρόζας λούξεμπουργκ, που έδρασε περίπου την ίδια εποχή με το βλαντίμιρ λένιν. Ο λένιν εμπλούτισε την θεωρία του ιμπεριαλισμού με την διάκριση σταδίων (όχι με την πολιτική έννοια) στην εξέλιξη του καπιταλισμού. Παράλληλα, με τη μπροσούρα του (πανφλέτα) για τον ιμπεριαλισμό κάνει συγκεκριμένη ανάλυση για το πρόγραμμα και τα πολιτικά καθήκοντα της εποχής του (και όχι δια πάσα νόσο), ενώ τα πιο «βαριά οικονομικά» περιέχονται στα τετράδια για τον ιμπεριαλισμό.

Έκτοτε ωστόσο η θεωρία του λένιν για τον ιμπεριαλισμό δεν αντιμετωπίστηκε ευμενώς, από εχθρούς και φίλους. Ένα τυπικό παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας είναι το υπερ-αριστερό κάποτε ρεύμα που κατέληξε να εντοπίζει τη βασική αντιθετική σχέση μεταξύ των «μητροπόλεων» και των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών. Μια λογική που συμπυκνώθηκε στην παράφραση της ρήσης των κλασικών από το μάο «καταπιεσμένα έθνη όλου του κόσμου, ενωθείτε», υποβαθμίζοντας έτσι την προτεραιότητα της ταξικής πάλης.

Αυτή ήταν η πρώτη παρέκκλιση από τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό. Η δεύτερη που έχει ευρεία διάδοση κυρίως στο εξωτερικό, είναι η θεωρία της παγκοσμιοποίησης, που έχει ευρεία διάδοση κυρίως στο εξωτερικό, είναι η θεωρία της παγκοσμιοποίησης, η οποία είναι η εκδίκηση των φιλελεύθερων απέναντι στο λένιν, καθώς απορρίπτει στις διάφορες μορφές της (αιρετικές ή ορθόδοξες) τη θεωρία του κι επιστρέφει στις ιδέες του χόμπσον και του κάουτσκι (υπερ-ιμπεριαλισμός).
Τυπικό δείγμα αυτής της προσέγγισης είναι η ανάλυση του χάρβεϊ στο βιβλίο νέος ιμπεριαλισμός, την οποία ο μαυρουδέας χαρακτήρισε μεσοβέζικη κι αδύναμη (wet, μεταφορικά στα αγγλικά).

Αυτά ως προς το πρώτο κομμάτι. Ως προς την έννοια της εξάρτησης ο μαυρουδέας έκανε έναν διαχωρισμό μεταξύ της πολιτικής έννοιας και της οικονομικής θεωρίας της εξάρτησης, οι οποίες δεν ταυτίζονται πάντα. Κατά τις δεκαετίες 60-70 αναπτύχθηκε ένα ισχυρό ρεύμα με ετερόκλιτες αφετηρίες, από αιρετικούς αστούς μέχρι ριζοσπάστες μεταρρυθμιστές, το οποίο τα τελευταία χρόνια εκφράστηκε στο «λατινοαμερικάνικο δομισμό» και την επιδίωξή του να οικοδομήσει μια πιο κλειστή οικονομία, για να την περιφρουρήσει από τον ιμπεριαλισμό των γιάνκηδων.
Το ισχυρό σημείο αυτής της προσέγγισης είναι ότι έθετε χρήσιμα προτάγματα για τη σοσιαλιστική μετάβαση. Το βασικό πρόβλημα όμως ήταν ότι ακολουθούσε μια πολιτική σταδίων και συμμαχίας με την αστική τάξη, η οποία οδήγησε σε τραγωδίες.

Η πολιτική διαδρομή της έννοιας της εξάρτησης έβαλε στο επίκεντρό της τις σχέσεις ανισοτιμίας και την εκμετάλλευση των ανίσχυρων οικονομιών από τις ισχυρότερες. Αυτό ήταν το αντικείμενο των επεξεργασιών του κουκουέ ήδη από το μεσοπόλεμο, και της μελέτης του μπελογιάννη για το ξένο κεφάλαιο στην ελλάδα. Αυτή ήταν επίσης κι η βασική αντίληψη της εδα, που εκφράστηκε στα βιβλία του χατζηαργύρη και του μπενά, αλλά σκόνταφτε πολιτικά στην «εθνική αστική τάξη», η οποία δεν ήρθε ποτέ, δε θα ερχόταν κι αν ερχόταν θα έπαιζε τελείως διαφορετικό ρόλοαπό αυτό που πίστευε η εδα. Στη συνέχεια ήρθε το πασοκ το οποίο οικειοποιήθηκε κι εκφύλισε με χυδαίο τρόπο (και) αυτές τις έννοιες.

Από τη δεκαετία του 90, η θεωρία της εξάρτησης παύει να είναι δημοφιλής κι εγκαταλείπεται τόσο στην αστική της εκδοχή –όπου τη διαδέχεται το ιδεολόγημα του εκσυγχρονισμού, της ευρωπαϊκής μεγάλης ιδέας και της «ισχυρής ελλάδας» που μπαίνει στην πρώτη ταχύτητα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας- όσο και στην αριστερή της. Η αριστερά στην πλειοψηφία της εγκαταλείπει τον όρο, εν μέρει με σωστό σκεπτικό αλλά και με μερικές πλήρως λανθασμένες πτυχές.

Ο μαυρουδέας άσκησε κριτική στις θέσεις και τις «Θέσεις» του μηλιού, ο οποίος «είναι φίλος, με σοβαρή προσφορά κι έργο, αλλά έχει πέσει τραγικά έξω στο θέμα του ιμπεριαλισμού και παίρνει εξαιρετικά προβληματικές θέσεις». Καθώς στο τελευταίο βιβλίο του, όχι μόνο θεωρεί την ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα που ανήκει στην πρώτη βαθμίδα του καπιταλισμού, αλλά στην ανάλυσή του καταργείται στην ουσία ο ιμπεριαλισμός.
Παράλληλα άσκησε κριτική και στην πολιτικά αδιέξοδη κι επιστημονικά ανεπαρκή θεωρία της αλληλεξάρτησης, η οποία περιγράφει τα πάντα και τίποτα, με το κουκουέ να κάνει απλώς μια κακή αντιγραφή του μηλιού.

Φτάνοντας στον επίλογο ο μαυρουδέας είπε ότι σήμερα το ζητούμενο για τη μαρξιστική θεωρία του ιμπεριαλισμολύ είναι η επαναθεμελίωσή της. Ο μαρξισμός δεν είναι βαγγέλιο, αλλά δυναμική θεωρία με βασικά σωστή δομή κι αδυναμίες που χρήζουν διόρθωσης. Το πρόβλημα που μπαίνει μπροστά στη μαρξιστική ανάλυση και την πολιτική πρακτική είναι οι ανισότιμες σχέσεις και η εκμετάλλευση μεταξύ χωρών. Κι αυτό δε μπορεί να λυθεί με χαζοχαρούμενες μεταμοντέρνες νεοκεϋνσιανές θεωρίες (παγκοσμιοποίηση, χρηματιστικοποίηση κτλ).

Κατά τη δική του γνώμη το ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι μια πυραμίδα με πάνω και κάτω πατώματα, όπου υπάρχει ιεραρχία, περιορισμοί και διαφορετικές βαθμίδες ελευθερίας κι οι χώρες μπορούν να αλλάζουν θέση. Επί της ουσίας δηλ –κατά τη δική μου αντίληψη τουλάχιστον- αυτό που έκανε ήταν να περιγράψει (χωρίς να κατονομάσει) το βασικό σχήμα της θεωρίας του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, στο οποίο εν παρόδω ασκείται σκληρή κριτική στο βιβλίο του λιόση. Κι αυτό είναι κάτι που το συνήθιζε ο μαυρουδέας, ήδη από τον καιρό που μιλούσε στις εκδηλώσεις και τις ημερίδες του κόμματος.

Αντί κατακλείδας, κράτησα μια σκόρπια σημείωση από το κλείσιμο του μαυρουδέα, για το βασικό πολιτικό ζήτημα του μνημονίου, που είναι υπαρκτό και κρίσιμο, αλλά παρουσιάζεται με ψευδείς απολήξεις (αντιμνημονιακό μέτωπο κτλ).
Και με αυτό έφτασε στο τέλος κι ο λόγος πέρασε στους επόμενους.

14 σχόλια:

Λαμογιος είπε...

Ο Λενιν ειχε γραψει ποτε αναλυτικα το πως επηρεαζονται οι βασικοι νομοι,τασεις και κατηγοριες που διατυπωσε ο Μαρξ στο Κεφαλαιο,στις συνθηκες του Ιμπεριαλισμου? Το πολυσελιδο εγχειριδιο πολιτικης οικονομιας της ΕΕΣΔ που εχω βρει σε ηλεκτρονικη μορφη-δυστυχως μονο στα αγγλικα,το χω βρει στην Συγχρονη Εποχη αλλα πρεπει να ειναι πολυ τσουχτερο στην τιμη-εχει κομματι που αναφερεται στον Ιμπεριαλισμο,αλλα δεν εχω κοιταξει αν εχει μεσα αυτο που σε ρωταω.

Επισης,μια αλλη θεωρια περι Ιμπεριαλισμου,αρκετα πιο περιθωριακη που κυκλοφορει σε (κρυφο)ακροδεξιους κυκλους και ελληνορθοδοξα μπλογκς σε Αμερικη και Ελλαδα,ειναι εκεινη περι Νεας Ταξης Πραγματων,που στις πιο ''πυροβολημενες'' εκδοχες αυτης της θεωριας συνομωσιας,καταφερνουν και μπλεκουν την Αποκαλυψη του Ιωαννη. Θα ηθελα να ακουσω μια φορα σχολιασμο σου για αυτην την παρανοια.

Παντως σκεφτομουν αυτες τις μερες να παρω το βιβλιο του Λιοση και σε δευτερο χρονο αυτο του Μηλιου.Εχεις διαβασει κανενα απο τα δυο?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μάλλον θα σε απογοητεύσω λίγο. Για το πρώτο ερώτημα δε γνωρίζω να απαντήσω συγκεκριμένα αν υπάρχει κάτι πέρα από όσα γράφει στη μπροσούρα του για τον ιμπεριαλισμό και τα τετράδια για τον ιμπεριαλισμό, που νομίζω ότι είναι κι αυτά στον ίδιο τόμο των απάντων.
Για τα εγχειρίδια είναι πάντα πολύ σημαντικό να κοιτάς την χρονολογία έκδοσης. Άλλα πράγματα θα λέει πχ το εγχειρίδιο του 50' κι άλλα αυτό του 60' επί χρουτσώφ.
Αυτά για την αποκάλυψη του ιωάννη δεν έχω δυστυχώς την υπομονή ούτε να τα διαβάσω ούτε να τα σχολιάσω. Στις λιγότερο πυροβολημένες εκδοχές τους αναπαράγουν την γνωστή ιστορία για τον ιμπεριαλισμό που εξαφανίζει τα έθνη.

Και τα δύο βιβλία που αναφέρεις τα πήρα πριν από μία εβδομάδα. Δεν έχω προλάβει να τα διαβάσω ακόμα, οπότε δε μπορώ να εκφέρω άποψη. Σίγουρα πάντως έχουν ενδιαφέρον. Μπορείς να συμπεριλάβεις στα υπ' όψιν και ένα άλλο βιβλίο από τις εκδόσεις καψιμί για τον ιμπεριαλισμό, με εισηγήσεις διαφόρων ομιλητών σε μια ημερίδα.

Ανώνυμος είπε...

Πολιτική είδηση δεν είναι ο χαρακτηρισμός, σε εκτενές δημοσίευμα του Ριζοσπάστη, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως «δέκατης τρίτης συνιστώσας τουΣΥΡΙΖΑ». Αυτό αποτελεί πλέον ρουτίνα που φέρνει ποικίλες σκέψεις. Νέο δεν είναι ούτε ο χαρακτηρισμός ως ...κυβερνητικών λιγούρηδων πέντε επιλεγμένων αγωνιστών του κομμουνιστικού κινήματος. Εδώ μόλις προχτές χαρακτήριζε τον Ευτύχη Μπιτσάκη, φυλακισμένο, θανατοποινίτη, μάχιμο μαρξιστή διανοούμενο και υλιστή φιλόσοφο, ως «ναυάγιο της ταξικής πάλης». Και την επομένη του δημοσιεύματος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιτέθηκε στον Γ. Ρούση, κατηγορώντας τον για «κροκοδείλια δάκρυα». Ως γνωστόν, ο καθένας βγάζει από μέσα του τις αξίες που κρύβει και με αυτές μετρά το μπόι της ζωής και της δικιάς του και των άλλων. Εξάλλου, ο όρος σεκταρισμός περιγράφει τη στενότητα πνεύματος και την έλλειψη ανεκτικότητας όσον αφορά τη στάση και συμπεριφορά ατόμων.

Εκδηλώνεται με την προσκόλληση σε μια πολιτική ή θρησκευτική ιδεολογία, δόγμα ή παράδοση με αδιαλλαξία και φανατισμό και καταλήγει συχνά σε ωμές διακρίσεις προς εκείνους που είναι εκτός σέκτας.

Είδηση εντούτοις αποτελεί η ερμηνεία που δίνει στο ίδιο άρθρο, το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ για την κριτική που ασκεί στο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Η αργοπορημένη αυτή αρθρογραφία, οι κριτικές στο ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή κυβέρνηση, ...μάλλον θα πρέπει να κατανοηθούν ως κινήσεις εξασφάλισης της πολιτικής επιβίωσης και διαπραγμάτευσης των όρων συμμετοχής στο μετεκλογικό παιχνίδι αναδιάταξης στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού», δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαστρέβλωση, επισημαίνει ο Λένιν, συχνά προέρχεται από τα πιο υψηλά κίνητρα, απλώς και μόνο επειδή οι διαστρεβλωτές δεν έχουν καλοχωνέψει ορισμένες θεωρητικές αλήθειες, δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, όπως λέμε «πού ταιριάζει το κάθετι»... «Ο δεξιός δογματισμός», συνεχίζει, «έχει χρεοκοπήσει πέρα για πέρα γιατί δεν είδε το νέο περιεχόμενο, γιατί επιμένει να αναγνωρίζει μόνο τις παλιές μορφές».

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ στην αποτίμηση της εκλογικής μάχης εκτιμούν πως «μετά και το αποτέλεσμα των εκλογών μπαίνουμε σε μια περίοδο κυβερνητικής και πολιτικής αστάθειας ... Το επόμενο διάστημα θα είναι περίοδος κοινωνικής πόλωσης και όξυνσης της ταξικής πάλης, όχι ανέμελων κυβερνητικών λύσεων. Για να μην πισωγυρίσει η κατάσταση, για να πάει ένα βήμα μπροστά στον δρόμο των μεγάλων αγώνων ... απαιτείται o λαός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, με την ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και να επιβάλλει, εδώ και τώρα, την κατάργηση των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και των νόμων που τα συνοδεύουν, τη διαγραφή του χρέους ... την ακύρωση στην πράξη του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ ... Απαιτείται η παραπέρα ενίσχυση της Aριστεράς και ειδικά της αντικαπιταλιστικής - επαναστατικής Aριστεράς. Εκείνων δηλαδή των δυνάμεων που δεν ταλαντεύονται».

Λύτης των μεγάλων λαϊκών προβλημάτων, διδάσκει η ιστορία, είναι πάντα η δύναμη. Το ΚΚΕ δεν θα συμπορευθεί σε αυτό το πολιτικό κίνημα, παρά μόνο αν υπάρξει η κοινωνικοπολιτική δύναμη που θα το εξαναγκάσει.

Ανώνυμος είπε...

Για τους παρανοϊκους που αναφερεσαι ξεκινησαν απο ακραίους προτεσταντικούς κύκλους στην αμερική και εχουν μεταγγιστει και στους εδω ορθοδοξους.
Στην "σιδερενια φτερνα" του τζακ λοντον εχει μια επιτυχημενη αναφορα στο φαινόμενο αυτο (της εσχατολογιας).

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=E1DtQIFgGzg


πολύ πλάκα!!! αυτός θα ήταν ΓΓ της ΚΕ αν δεν κέρδιζαν οι κομμουνιστές το συνέδριο!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=Kf_XEjIIC_M

Λαμογιος είπε...

@απολιθωμα

Πρεπει να εννοεις το ιμπεριαλισμος:αντιθεσεις και αντιστασεις που εχει μεσα ομιλιες-αναμεσα στους αλλους-απο ρουση,μπιτσακη,χρυση,μαυρουδεα,πρεβε και σωτηρη.Φαινεται δυνατο ως προς τα ονοματα αλλα δεν με ελκουν τοσο βιβλια-συλλογες κειμενων,γιατι φοβαμαι δε θα εχουν την συνοχη ενος κανονικου βιβλιου.

Σχετικα με τα τετραδια,δηλαδη ουτε εκει αναφερεται αυτο που ρωτησα ε?

Οσο για τους ''αντινεοταξιτες'',εχω ακουσει και αυτην την λιγοτερο πυροβολημενη εκδοχη που λες,που στην ουσια ειναι μερος της μεινστρημ θεωριας της παγκοσμιοποιησης.Θυμαμαι στο σχολειο-παντα πρωτο στην προπαγανδα-μας μαθαιναν οτι η παγκοσμιοποιηση ειναι πρωτιστως ενα πολιτιστικο φαινομενο που τεινει να εξαφανισει την ποικιλοτητα και μονο δευτερευοντως αναφεροταν καπου καπου το οικονομικο σκελος.

Τωρα που το πα θα ηταν ωραια και μια παραθεση των προπαγανδιστικων θεσεων του σχολειου για την οικονομια και την κοινωνια,αλλα ισως δε θα σου εφταναν ουτε 10 αναρτησεις για να το ολοκληρωσεις...

@μικροαστος

Ισως ειναι καταλοιπα της προτεσταντικης επιρροης που υπηρχε στην εκκλησια μας μεχρι πριν 30-35 χρονια με οργανωσεις τυπου Σωτηρ,οχι πως ο χριστιανισμος εν γενει δεν ειναι ο ιδιος ενας σκοταδισμος.

Λαμογιος είπε...

(σορρυ για το διπλο ποστ)

Με αφορμη το παραληρηματικο ποστ του πρωτου ανωνυμου,γιατι θεωρειτε οτι η γενικοτερη πολιτικη σταση του ανταρσυα,ακομα και του συριζα,αποτελει εμποδιο για την εστω περιστασιακη συνεργασια με τις δυναμεις του συριζα και της ανταρσυας σε συνδικαλιστικο επιπεδο?

Δεν πιστευω οτι χρειαζεται ο αλλος να ειναι ''αγιος'' για να συμφωνησεις μαζι του σε μερικα αμεσα ζητηματα σε συνδικαλιστικο επιπεδο.

Αλλωστε οταν το ΚΚΕ μιλουσε για ΑΑΔΜ και συμμαχιες με δυναμεις που δεν εχουν απαραιτητα ως στοχο τον σοσιαλισμο,φανταζομαι ειχε υπ οψιν του τις υπαρχουσες ρεφορμιστικες και οπορτουνιστικες δυναμεις,οχι καποιους φανταστικους αγνους ρεφορμιστες φιλους.Προφανως καποιος που δεν ειναι κομμουνιστης ολο και καποιο ''ελαττωμα'' θα εχει η δραση του και η θεωρια του,δεν περιμενουμε ιδανικα πραγματα.

Εκανα την ιδια ερωτηση σε ενα φορουμ προσφατα αλλα δεν πηρα πειστικη απαντηση απο τα εκει μελη-υποστηρικτες του ΚΚΕ...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εξακολουθώ να μη μπορώ να απαντήσω συγκεκριμένα, γιατί δεν έχω διαβάσει λένιν από άπαντα, ούτε έχω τον τόμο μαζί μου.

-Στο δεύτερο ερώτημα: για να γίνει μια τακτική συμμαχία, δεν πρέπει απλώς να πιάνει ένα μίνιμουμ, αλλά να υπηρετεί το στρατηγικό σου στόχο.
-Το ποστ του πρώτου ανώνυμου είναι το άρθρο του τελευταίου πριν για το κκε.
-Η εντύπωσή μου στην παρούσα φάση είναι ότι τη βασική ευθύνη για το εργατικό κίνημα την φέρουν άλλοι, όχι το παμε.

Ανώνυμος είπε...

Σύμφωνοι, αλλά το ότι υπηρετεί το στόχο δε σήμαινει ότι ο σύμμαχος τον υιοθετεί, απλά μπορείτε να κινηθείτε μαζί μέχρι ένα σημείο. Από εκεί και πέρα, θα δείξουν οι συγκυρίες του τότε.

Ανώνυμος είπε...

ΤΥΧΑΙΟ; ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ…

Και μια παρατήρηση, στα πεταχτά όμως, για λόγους ανεξάρτητους από την θέλησή μου.

Για τον οπορτουνιστικό εσμό εν Ελλάδι —ο πολύς Μαυρουδέας που είναι κριτικά (;;;) φίλος (!!!) του πολλού Μηλιού αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα— είναι εντελώς χαρακτηριστικό ότι όταν αναφέρονται στις συζητήσεις για τον ιμπεριαλισμό προ της Οκτωβριανής Επανάστασης, επιμελώς «ξεχνούν» δύο τινά:

Πρώτο, την πραγματικά εξοντωτική κριτική που άσκησε ο Ι. Β. Λένιν το 1916 στους Μπουχάριν-Πιατάκοφ για την θεωρία τους και τις θέσεις τους περί ιμπεριαλισμού.

Και δεύτερο, το γεγονός ότι ο μοναδικός που την εποχή εκείνη —αλλά και αργότερα— δεν είχε και, φυσικά, δεν διατύπωσε θέση περί ιμπεριαλισμού ήταν ο Τρότσκι.

Καθόλου τυχαίο…

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

ΠΑΡΟΡΑΜΑ

Άντε, όλο και κάτι μου ξεφεύγει, ακόμα και στα πεταχτά: όχι «Ι. Β. Λένιν», αλλά «Β. Ι. Λένιν».

Pardon…

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

@μη απολιθωμένε

ως κε του μπλοκ θα σου πρότεινα μια συνεργασία: να γράψεις αν θέλεις ένα -σχετικά σύντομο κι εκλαϊκευτικό κατά προτίμηση- κείμενο για τη διαμάχη λένιν-μπουχάριν, για να δημοσιευτεί στο σφυροδρέπανο. Με χρονικό ορίζοντα το τέλος του μήνα που άρχισε σήμερα. Αν φυσικά σε ενδιαφέρει κι έχεις τον χρόνο και τη διάθεση.

Αν η απάντηση στα παραπάνω είναι καταφατική μπορείς να επικοινωνήσεις στο vaskrits@gmail.com

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΤΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ευχαριστώ για την πρόταση, αλλά προς το παρόν αδυνατώ να ανταποκριθώ για λόγους υγείας.

Προτείνω για ανάγνωση σχετικά με το θέμα τα εξής γραπτά του Β. Ι. Λένιν (οι παραπομπές γίνονται με βάση την 5η ρωσική έκδοση των «Απάντων» στην μετάφραση της «Σύγχρονης Εποχής», αριθμούς σελίδων δεν έχω, δυστυχώς, πρόχειρους):

— «Για τις δυο γραμμές της επανάστασης» (τόμος 27ος)
— «Τετράδια για τον ιμπεριαλισμό» (τόμος 28ος)
— «Απάντηση στον Π. Κιέβσκι (Γκ. Πιατακόφ)» (τόμος 30ός)
— «Σχετικά με την γελοιογραφία του μαρξισμού και τον “ιμπεριαλιστικό οικονομισμό”» (τόμος 30ός)
— «Για την μπροσούρα του Γιούνιους» (τόμος 30ός)
— «Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης» (τόμος 30ός)
— «Για την επαναστατική λογοκοπία» (τόμος 35ος)

Εννοείται ότι εκτός απ’ αυτά εντελώς απαραίτητος είναι ο «Ιμπεριαλισμός». Εξαιρετική σημασία έχουν επίσης οι σημειώσεις του Β. Ι. Λένιν πάνω στα περιθώρια των σελίδων του βιβλίου του Ν. Ι. Μπουχάριν «Η οικονομία της περιόδου του μετασχηματισμού» (1920) που μάλλον θα κατέληγαν σε άρθρο ή βιβλιοκρισία που δεν γράφτηκαν και οι οποίες δεν έχουν περιληφθεί στα «Άπαντα» (δεν ξέρω αν υπάρχει μετάφραση στα ελληνικά).

Και πάλι ευχαριστώ για την πρόταση και λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο.

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής