Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Εδώ θα μείνει(ς) για πάντα

Τις προάλλες έγινε ο τελικός του ισπανικού κυπέλλου μεταξύ Barcelona κι Athletic Bilbao, και η κε του μπλοκ δράττεται της ευκαιρίας για ένα μικρό αποχαιρετισμό στον πεπ γκουαρντιόλα που έδωσε την τελευταία του παράσταση ως προπονητής της μπάρτσα. Τελευταία μέχρι την επόμενη ίσως, γιατί οι μεγάλες αγάπες δεν τελειώνουν, απλώς πηγαίνουν στον παράδεισο των αναμνήσεων και ζουν εκεί για πάντα.

Είναι ένα τέλος εποχής, όχι όμως και «το τέλος της ιστορίας», όπως το παρουσιάζουν οι αντίπαλοι. Κανείς κύκλος δεν κλείνει την ιστορία η οποία εξελίσσεται διαλεκτικά σε στιλ σπιράλ. Εξάλλου όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Απλώς αυτή η ιστορία ήταν πολύ ωραία, για να μην έχει ένα (ακόμα) πιο ωραίο τέλος, με περισσότερους τίτλους. Ίσως όμως να ήταν καλύτερα που έμεινε έτσι χωρίς τυπικό χάπι εντ, για να δει ο κόσμος ότι δεν έβλεπε όνειρο, αλλά μια ομάδα όνειρο, με ατέλειες, όπως όλοι οι θνητοί.

Ίσως το θέμα της ανάρτησης να φαίνεται αδιάφορο σε κάποιους αναγνώστες, αλλά η μπάρτσα είναι η καλύτερη απόδειξη για τη σχέση της πολιτικής με το ποδόσφαιρο. Κι αυτό μπορούσε να το δει στον τελικό της παρασκευής, που οι ιθύνοντες προβληματίζονταν για το πώς θα παίξει ο ισπανικός ύμνος, χωρίς να τον σκεπάσουν οι αποδοκιμασίες βάσκων και καταλανών. Ενώ ο βασιλιάς προφασίστηκε ότι είχε στο πρόγραμμα σαφάρι και προτίμησε να μην παραβρεθεί στον τελικό του «δικού του» κυπέλλου, –copa del rey, όπως το λένε στην ισπανία- προκειμένου να γλιτώσει την γιούχα από την εξέδρα, που είχε ακούσει προ τριετίας στη βαλένθια, όπου είχε επαναληφθεί το ίδιο ζευγάρι στον τελικό.

Η μπαρτσελόνα είναι επίσης ο καλύτερος τρόπος να ισχυριστείς ότι το ποδόσφαιρο είναι μια μορφή τέχνης, ψυχαγωγία κι όχι μια απλή διασκέδαση. Μπορεί φέτος να μην έπιασε τα ίδια υψηλά επίπεδα άλλων χρονιών της pep team, αλλά έπεσε μένοντας πιστή στις ιδέες της –περίπου σαν τους κομμουνιστές. Κι αν η φανέλα της πλέον μολύνεται, για πρώτη φορά στην ιστορία της, από μια διαφήμιση χορηγού, η βασική της αντίθεση με τους υπόλοιπους υπάρχει κι αναπαράγεται με άλλους τρόπους.

Ο γκουαρντιόλα άφησε πίσω του μια τεράστια τούρτα –με κερασάκι το τελευταίο κύπελλο- κι έναν τρομακτικό απολογισμό με φιλολαϊκές κατακτήσεις τροπαίων. Και μια ομάδα με τη φιλοσοφία του κρόιφ που υπερέβη διαλεκτικά το δάσκαλο και τη δική του ντριμ τιμ, με τον ίδιο περίπου τρόπο που το έργο του λένιν συμπλήρωσε τη θεωρία του μαρξ (τηρουμένων πάντα των αναλογιών).

Μια φιλοσοφία που εκμεταλλεύεται όλους τους χώρους και φέρνει κοντά τις γραμμές, για να μη μένει «κανείς μόνος του», όπως λέει κι ένα κομματικό σύνθημα για την κρίση. Που αναγκάζει τον αντίπαλο να αναδιπλωθεί για να την αντιμετωπίσει και να στήσει ένα τείχος του βερολίνου, μπροστά στην εστία του για να αποκρούσει την υπεροχή της. Που δεν χρησιμοποιεί πλάγια μέσα, που τα αγιάζει ο σκοπός του αποτελέσματος. Αλλά ανάγει σε αυτοσκοπό το θέαμα και το παιχνίδι σε ευχαρίστηση, πιάνοντας παράλληλα τη μία νόρμα μετά την άλλη, γιατί όταν χαίρεσαι αποδίδεις πάντα καλύτερα.

Μια φιλοσοφία που προτιμά να αναδείξει από τις δικές της γραμμές καθοδηγητές και προπονητές (όπως ο γκουαρδιόλα και τώρα ο τίτο βιλανόβα) παρά να αποταθεί στην αυθεντία των αστών ειδικών, σαν το μουρίνιο. Που βασίζεται πρωτίστως στα «δικά της παιδιά» και τις δικές της δυνάμεις, με έναν τρόπο που θυμίζει κάπως το juche του κιμ ιλ σουνγκ. Διαπλάθει συνειδήσεις παικτών που συνηθίζουν από μικροί σε μια διαφορετική λογική ανώτερου τύπου, στην οποία ενσωματώνει τους καλύτερους παίκτες της υφηλίου (αρκεί να έχουν αποβάλει τα αστικά τους κατάλοιπα. Αν όχι, τότε ακολουθούν τη μοίρα του ιμπραήμοβιτς).

Η οποία προτιμά να παίζει χωρίς καθαρό σέντερ φορ, με τον ίδιο ίσως τρόπο που οι μπολσεβίκοι δεν είχαν εκλέξει κάποιον γενικό γραμματέα τα πρώτα χρόνια. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε το λένιν να καθοδηγεί πολιτικά και θεωρητικά τους μπολσεβίκους και το μέσι να σκοράρει κατά ριπάς, φτάνοντας τα 73 γκολ μες στη σεζόν.
Η οποία τέλος συνδυάζει διαλεκτικά την ομάδα με τη μονάδα, που αναδεικνύει το σύνολο και αναδεικνύεται μέσα από αυτό. Γι’ αυτό δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σκεφτόμαστε αν ο μέσι θα τα κατάφερνε το ίδιο καλά έξω από το περιβάλλον που τον δημιούργησε. Ή όπως θα λέγαμε στη δική μας διάλεκτο, είναι αντιδιαλεκτικό ερώτημα. Ο λένιν δε θα υπήρχε χωρίς τους μπολσεβίκους κι αντιστρόφως.

Όταν ανέλαβε την πρώτη ομάδα της μπάρτσα ο γκουαρδιόλα, αυτό που ακολούθησε ήταν ένα είδος εκκαθάρισης της παλιάς φρουράς των fantasticos. Ο ντέκο έφυγε για την αγγλία, ο ροναλντίνιο έφυγε για να πάρει ο μέσι τα κλειδιά της ομάδας και της παραγωγής, κι ο ετό έφυγε με έναν χρόνο καθυστέρηση, γιατί λέει δεν υπήρχε feeling στη σχέση τους με τον προπονητή. Κι έκτοτε η μπάρτσα κουβαλά την κατάρα της φανέλας με το νούμερο εννιά.

Τα αποτελέσματα όμως τον δικαίωσαν, από την πρώτη κιόλας χρονιά. Κι έτσι μετά από τις «δίκες της μόσχας» της παλιάς φρουράς, ο γκουαρδιόλα απέκτησε και το «αλάθητο της μόσχας». Ίσως το μοναδικό λάθος του να ήταν αυτό που είχε κάνει ως παίκτης –και επαναλαμβάνει ως προπονητής- όταν έφυγε στο απόγειο της καριέρας του από τη μπάρτσα, για να αντιμετωπίσει νέες προκλήσεις και να ξαναβρεί κίνητρο. Παίρνοντας κατ’ αναλογία το ίδιο ρίσκο που είχε πάρει ο Guevara φεύγοντας από την κούβα, για να μεταλαμπαδεύσει το αντάρτικο στη λατινική αμερική.


Εκτός κι αν κάνει μια μικρή αγρανάπαυση για να «ξορκίσει» το «ξόδεμα», το desgaste όπως το είπε ο ίδιος στα ισπανικά, το εσωτερικό άδειασμα, μέχρι και την τριχόπτωση –που χτύπησε και τον ινιέστα- και να αφοσιωθεί ξανά ψυχή τε και σώματι στην ομάδα του, που όπως λέει και το βασικό της σύνθημα είναι mes que un club: κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Έτσι κι αλλιώς, με τον ένα ή άλλο τρόπο, εδώ θα μείνει για πάντα... Hasta siempre

Επίλογος

Το αντίο του γκουαρδιόλα ήταν σεμνό, χωρίς παράτες, ταρατατζούμ και συναισθηματικές εξάρσεις, αλλά με ιδανικό τρόπο: σε έναν αγώνα με τους βάσκους της αθλέτικ, που χώριζε στα δύο την καρδιά της πλατείας και των πολιτικοποιημένων χούλιγκαν. Γιατί όπως θα ‘λεγε ίσως κι ένας σύγχρονος μεγαλέξανδρος: αν δεν ήμουν μπαρτσελόνα, θα ήθελα να είμαι αθλέτικ μπιλμπάο.

Ο αρχηγός Πουγιόλ με τις σημαίες της Βασκονίας και της Καταλονίας ανά χείρας

Απέναντι στη μπιλμπάο ο γκουαρδιόλα είχε κατακτήσει και το πρώτο από τα δεκατέσσερα τρόπαια που πήρε στη θητεία του στη μπάρτσα, και έκλεισε τον κύκλο του, όπως ακριβώς τον άνοιξε. Αλλά η βασική διαφορά σε εκείνο τον τελικό –πέρα από την παρουσία του χουάν κάρλος και τις γιούχες που έφαγε- ήτανε στις φανέλες των δυο ομάδων, που ήταν καθαρές από χορηγούς. Σήμερα τα τελευταία κάστρα έχουν λυγίσει. Αν και ούτως ή άλλως, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο-επιχείρηση, λειτουργούσαν καθαρά σε συμβολικό επίπεδο, μοιάζοντας με αυτόν που είναι βουτηγμένος στη λάσπη ως τον λαιμό, αλλά θέλει να κρατήσει καθαρά τα νύχια του.

Επειδή δε γίνεται όμως να είναι γύρω-γύρω κυριακή και στη μέση σάββατο, κι επειδή οι ρομαντικοί ιδεαλισμοί δεν έχουν θέση στο εμπόριο, τα κάστρα έπεσαν εκ των έσω, με αποφάσεις της διοίκησης. Και η βασική αντίθεση «του καλού με το κακό» που λέγαμε προηγουμένως, αναπαράγεται πλέον σε άλλο επίπεδο.

Υστερόγραφο

Εντός της εβδομάδας μπορεί να ακολουθήσει μία ακόμα «αποκαθήλωση», σε άλλη χώρα κι άθλημα, αλλά με πολλές συμπτώσεις και ομοιότητες. Ένας κύκλος κλείνει για το ζέλικο ομπράντοβιτς, χωρίς ευρωπαϊκό ή πρωτάθλημα (εκτός και αν γίνει η ανατροπή), με ένα κύπελλο μόνο ως επίλογο για μια ονειρική διαδρομή, που πετούσε από κορυφή σε κορυφή, σαν τα πιο αγνά, ιδεαλιστικά μας όνειρα.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πρωτον εισαι αθλιος και απορω πως γινεται να μη σου την εχει πει ακομα ο Ανωνυμους. Εισαι εκτος γραμμης γιατι το κομμα στηριζει Μπαγερν. Δευτερον, φοβερες οι παρομοιωσεις με Μαρξ, Λενιν και δε συμμαζευεται. Και τριτον, οχι να συγκρινουμε το βαζελο που εγινε η πλουσιοτερη ομαδα στην ευρωπαικη ιστορια (μαζι με το γαυρο) με τη φιλοσοφια της Μπαρτσα για το ποδοσφαιρο. Οχι να συγκρινουμε αυτους που κατακτανε τιτλους με αυτους που τους αγοραζουν. Και τελος, εμεις ειμαστε με το λεμονι της Γερμανιας (Ντορτμουντ). Και του χρονου θα το σηκωσουμε.

Ανώνυμος είπε...

Αποκαθηλωση για Ζοτς και ΠΑΟ?

Κρατατε μια πισινη,τιποτα δεν εχετε μαθει ακομα?

Επικεινται κωλοτουμπες διαστασεων ιωαννη μελισσανιδη...

Anonymous anonymous είπε...

Με ζήτησε κανείς;

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=gujD_uZeHH8&feature=related


Δεν κολλάει με τη στήλη. αλλά έλεος δηλαδή!!!!!! στην επόμενη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ μετά το "ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες" θα φωνάζουν αλά Εληνοφρένεια : "και με το σημίτη και με το σημίτη"!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Αθλετικο Μπιλμπαο πρωτα κ με τρελλα. Απο εκει κ μετα ας ειμεθα σοσιαλιστικα ΡΕΑΛιστες.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο τελικός του φετινού γιουρόπα λιγκ ήταν μια καλή ευκαιρία για αρκετούς να μάθουν τη διαφορά μεταξύ Αθλέτικ Μπιλμάο κι Ατλέτικο Μαδρίτης. Τελικά πέρασε ανεκμετάλλευτη. Εκτός κι αν μιλάμε για κάποια διαλεκτική υπέρβαση, με τον όρο αθλέτικο.

Η αποκαθήλωση μπήκε σε εισαγωγικά και είχα και μια παρένθεση, εκτός και αν. Δηλ τι άλλη πισινή να κρατήσει κανείς;

Ανώνυμος είπε...

Μόνο ένα υστερόγραφο; Κρίμα

Κ. Γκ.

Ανώνυμος είπε...

Εισαι πολυ μεγαλη τσουχτρα ομολογουμενως...
Ειναι ομως μια ματια στο παλιο μεσω του νεου μιας κ η ομαδα της Μαδριτης ειναι δημιουργημα φοιτητων της Μπιλμπαο.

kontoxontros είπε...

Το αρθρο ειναι πολυ καλό, αλλά οι παρομοιώσεις και συμβολισμοί με τον Λένιν και τον Μαρξ εκτιμώ πως είναι μια πολύ καλή απόδειξη των ορίων που έχει η κριτική που έκανες και εσύ και ο Ρίζος για τον "Κυνόδοντα". Με λίγη καλή θέληση μπορείς να βγάλεις μεταφορές φιλομμονουνιστικές και αντικομμουνιστικές από οποιοδήποτε ανθρώπινο δημιούργημα, πόσω μάλλον από την τέχνη.

ΥΓ.Ο Γκουαρντιόλα δεν έδιωξε και τον σύντροφο Ολεγκέρ?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όχι, ο σύντροφος ολεγέρ έφυγε πριν να αναλάβει ο γκουαρδιόλα.
Κατά τα άλλα οι παρομοιώσεις είναι σαφώς συναισθηματικές και τραβηγμένες από τα μαλλιά, δεν περιμένω να τις πάρει κανείς τοις μετρητοίς. Το ακριβώς αντίθετο δηλ από το κείμενο για τον κυνόδοντα. Αν θες το συζητάμε με επιχειρήματα, όχι αφοριστικά.

barche είπε...

Έξοχο!Πες πως το γράψαμε μαζί.Som i serem cules!!

Kostas είπε...

να και ένα άρθρο ώαση στη καθημερινή μαυρίλα μας.Το ευχαριστήθηκα πολύ (αν και πλέον προτιμώ την μπιλμπάο από την μπαρτσελόνα αν και πιο πολύ τοπικιστές από τους καταλανούς)
υγ1: BOIXOS NOIS reeeee
υγ2: Στη γερμανία υποστηρίζουμε φανατικά SANCT PAULI

barche είπε...

Κώστα,στους Boixos nois των πρώτων χρόνων λέμε ναι,αργότερα-δυστυχώς-επωάστηκαν...χρυσά αυγά.

petr είπε...

πάντως το επιπεδο του blog,και σε αναρτησεις αλλά και σε σχόλια αναγνωστών,ειναι πολυ ευχαριστα υψηλο(παντα υποκειμενικά,και με συναισθηματικα κριτηρια)...η αναγνωση εδω ειναι παντα ευχαριστη και λογος για να κατσω στο πισι...αυτο με τη μπαρτσα ηταν λιγακι εξω απο τη σφαιρα των ενδιαφεροντων μου,αλλα ηταν ωραια τοποθετημενο...επειδη ομως κανείς δεν μπορει να σου αφαιρεσει το πληρεξουσιο πανω στο αν και για ποιο θεμα θα γραφεις,με συντροφικες παρακλησεις,απλως συνεχισε αναλογως...

zamorano είπε...

Oι boixos nois ειναι ολιγον τι φασιστες φιλε Κωστα,δικιο εχει ο barche.

Οσο για το μπασκετ,ας περιμενουμε να τραγουδησει η χοντρη πρωτα,γιατι και πριν 7-8 χρονια τα ιδια λεγανε μερικοι και μετα ψαχνανε τρυπες να κρυφτουν.

Εμπρος για ενα νεο 1999

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ ευχαριστεί για τα καλά λόγια και κρύβει την αμηχανία της πίσω από τη σιωπή της