Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Για την αριστερή κριτική

Εν αρχή ένα προεκλογικό σκηνικό. Πάει που λες σύντροφε αναγνώστη, μια δική μας υποψήφια περιοδεία σε ένα χωριό, κάθεται στο καφενείο κι έρχονται δυο αγρότες.
-Μα τι κακό είναι αυτό με την εργοδοσία, το λέτε και το ξαναλέτε, λες κι αυτή μόνο φταίει για όλα, κόβει ο ένας. –Δηλ εγώ που έχω είκοσι αλβανούς εργάτες στα χωράφια, είμαι κι εγώ «εργοδοσία»; ράβει ο άλλος.

Ε όχι δα. Από πού κι ως πού εξάλλου; Αφού ούτε ένσημα δεν τους κολλάς. Πιο πολύ σε τσιφλικά μου φέρνεις, έπρεπε να του πει η συντρόφισσα, αλλά κρατήθηκε. Δηλαδή τι; Επειδή έχει είκοσι δουλοπάροικους και καμιά τριανταριά είλωτες, πάει να πει ότι είναι φεουδάρχης; Πού ακούστηκε... Κι η πλάκα είναι πως αυτοί  ήταν αριστεροί υποτίθεται, της αξιωματικής αντιπολίτευσης!

Ο εργασιακός μεσαίωνας είναι εδώ και καιρό μια πραγματικότητα, που δε μπορεί παρά να ταιριάζει με ένα αντίστοιχο ρετρό κι αναχρονιστικό πολιτικό εποικοδόμημα, το οποίο επιστρέφει καταρχάς στο μεσοπόλεμο, παρουσιάζοντας πολλές ομοιότητες με εκείνα τα χρόνια. Το κραχ του 29’, η οικονομική χρεοκοπία της ελλάδας, η πολιτική χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας κι ο εκλογικός καταποντισμός ενός βενιζέλου, η δημοκρατία της βαϊμάρης και η άνοδος του φασισμού, η σημερινή επιστροφή του κόμματος -κατά τα φαινόμενα- στην τρίτη περίοδο της κομιντέρνας και στην τακτική του σοσιαλφασισμού, η επιλογή της συγκρότησης της ενωτικής γσεε σε διάκριση με την επίσημη γσεε.

Τότε επίσης μπορεί να μην υπήρχε διαδίκτυο, είχαμε όμως τη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές στις τάξεις του κόμματος. Για την οποία ο ελεφάντης έγραφε ότι μπορεί να της βγήκε το όνομα, αλλά είχε πολιτικό χαρακτήρα κι αντανακλούσε τις διαφωνίες πάνω στην τακτική και τη στρατηγική του κόμματος. Οπότε μπορεί να υποθέσει κανείς ότι αυτό το «χωρίς αρχές» αναφέρεται κυρίως στις ακρότητες και τον μη πολιτικό τρόπο με τον οποίο έγινε. Εντάξει ρε σύντροφοι να φραξιονίσουμε, αλλά να το κάνουμε τουλάχιστον με πολιτικές αρχές.

Ο ευρωκομμουνιστής ελεφάντης γράφει στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης για το μεσοπόλεμο, το κουκουέ και τη μεταφυσική επαγγελία της αδύνατης επανάστασης. Μερικά αποσπάσματα του βιβλίου θα φανούν αρκετά οικεία στον σύγχρονο αναγνώστη.

{Το κουκουέ} είναι ένα κόμμα εργατικό, αλλά κυρίαρχη ιδεολογία του είναι ο εργατισμός (ουβριερισμός). Η μη επίτευξη του οργανικού δεσμού μαρξισμού κι εργατικής τάξης είναι ολοφάνερη. Το κκε καλύπτει το πρόβλημα με την καταστατική διάταξη που λέει ότι είναι «το κόμμα της εργατικής τάξης» (...) Ο εργατισμός θα γίνει το όχημα που κουβαλά τον πολιτικό κι οργανωτικό σεχταρισμό. Μες στην πολιτική του απομόνωση του κκε ανάγει σε ιστορική αναγκαιότητα τη στρατηγική της «δρώσας μειοψηφίας».

Ας δούμε κι άλλο ένα απόσπασμα: Ο οικονομισμός του κκε καθήλωνε την πολιτική κινητικότητα των μαζών στο αρχικό σημείο εκκίνησης. Το κκε δε μεταπλάθει αυτόν τον πρώτο, αυθόρμητο θα λέγαμε ριζοσπαστισμό σε πολιτική συνείδηση, σε σοσιαλιστική ιδεολογία. (...) Αν έλειπε το λάιτ-μοτίβ ότι όλα αυτά τα ωραία και καλά για τους εργαζόμενους δε μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς την κατάλυση του καπιταλιστικού συστήματος –αντίληψη άλλωστε μεταφυσική μια και δε θέτει συγκεκριμένα το πρόβλημα της πολιτικής πάλης- θα νόμιζε κανείς ότι ακούει τη γλώσσα του ακραιφνέστερου οικονομισμού.
Η ηγεσία του κκε στην πραγματικότητα δεν προβάλλει καμιά συγκεκριμένη στρατηγική. Η στρατηγική «τάξη εναντίον τάξης» δεν ήταν παρά ένας επαναστατικός πλατειασμός, μια αφηρημένη δεοντολογία που απέρρεε απ’ τη μεταφυσική της επανάστασης.

Αν έβλεπε κανείς τα παραπάνω αποσπάσματα, χωρίς να ξέρει πότε γράφτηκαν, θα μπορούσε να πάρει όρκο ότι προέρχονται από σύγχρονα άρθρα πολεμικής για το σημερινό κουκουέ. Από τον ελεφάντη εξάλλου –εάν δεν κάνω λάθος- έχει πάρει ο μπιτσάκης και την ανάλυση για το δίπολο σεχταρισμού-ρεφορμισμού, εντός του οποίου –λέει- κινείται ιστορικά το πολιτικό εκκρεμές του κουκουέ. Συνεπώς κάθε κίνηση του κόμματος βρίσκεται εκ των πραγμάτων εντός αυτού του φάσματος και είναι εκ των προτέρων αρνητικά στιγματισμένη. Μονά ζυγά δικά τους. Ποιος θα τολμήσει να αμφισβητήσει μια τόσο διαλεκτική ανάλυση;

Το κουκουέ φταίει γιατί επιστρέφει στην τρίτη περίοδο του φασισμού, αλλά φταίει και για τα λαϊκά μέτωπα που ήταν λέει ταξική προδοσία και συνεργασία με την αστική τάξη. Είναι και σταλινικό και ρεβιζιονιστικό –και σε κάθε περίπτωση προδοτικό, ενώ οι άλλες δυνάμεις διακρίνονται απλώς από αδυναμίες και αντιφάσεις. Παλεύει για τη λαϊκή εξουσία, που άλλοτε έμοιαζε θολή και ρεφορμιστική, ένα ψευδώνυμο του σοσιαλισμού για να μην τρομάζουν οι μικροαστοί σύμμαχοι, ενώ τώρα θεωρείται μαξιμαλιστική κι αριστερίστικη.

Φταίει ακόμα και για τη συντηρητική αναδίπλωση του σύριζα, γιατί δεν κατάφερε να τον μεταπείσει και τον άφησε έρμαιο στις πιέσεις των μμε και του συστήματος! Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία αντιμετωπίζεται ως κάτι άβουλο, τελείως ρευστό, που αντανακλά απλώς τη διαπάλη τρίτων και δεν χρεώνεται με την ευθύνη των εντελώς συνειδητών της επιλογών. Ενώ το κουκουέ χρεώνεται δυσθεώρητα μεγέθη ευθύνης, που ξεπερνούν κατά πολύ το δικό του και φταίει περίπου για όλα. Κι όταν δε φταίει, βασικά φταίει που δε φταίει. Γιατί κάποιος πρέπει να φταίει.

Το βασικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να φαίνεσαι σοβαρός και διαλεκτικός. Και να διαλέγεις ένα δίπολο, όπως αυτό του μπιτσάκη. Από τη μία έτσι, από την άλλη γιουβέτσι, αλλά εσύ είσαι το διαλεκτικό κοκορέτσι, που τους υπερβαίνεις και βάζεις τέλος στο ψευτοδίλημμα. Από τη μία πλευρά πχ ο ευρωλιγούρης σύριζα με τις αντιφάσεις του (sic), από την άλλη το άθλιο κουκουέ, που έκανε, έρανε, κτλ. Και στη μέση ο εκάστοτε γράφων, που βγαίνει στον αφρό σαν παρθένα αφροδίτη, μαζί με τον χώρο του, ή τη συλλογικότητά του.

Κι έτσι μπορείς να κάνεις σοβαροφανείς τοποθετήσεις με τις πιο χοντροκομμένες αφαιρέσεις, που δίνουν ως εικόνα μια καρικατούρα, αντί για ανάλυση της πραγματικότητας. Μπορείς πχ να κάνεις μια σχετικά αντικειμενική προσέγγιση κάποιων θεωρητικών αναζητήσεων του κουκουέ, για να καταλήξεις στην κλασική σου ανάλυση για το παν-αριστερό μέτωπο, κατά βάση με το σύριζα.
Ή μπορείς να μηδενίζεις το κοντέρ χωρίς καμία ουσιαστική αυτοκριτική και να μιλάς φιλοσοφικά για το δίπολο αλήθειας-πλάνης, που πρέπει να αντικαταστήσει την ένταξη των πάντων στο δίπολο αλήθεια-προδοσία (όποιος δε συμφωνεί μαζί μας, προδίδει την υπόθεσή μας) λες και το σημαντικό είναι εάν ένας πολιτικός τυχοδιώκτης είναι ένοχος ή βλαξ και μπορεί να απαλλαχθεί λόγω βλακείας. Αλλά την ίδια στιγμή να είσαι αμείλικτος απέναντι στη γεροντική νόσο θνησκόντων μορφωμάτων που αποστατούν από την υπόθεση της επανάστασης και του κομμουνισμού!

Σε αυτή την υπαρξιακή αγωνία του ετεροπροσδιορισμού τους από αυτό που αντιλαμβάνονται ως κύριο εχθρό, πολλοί καταφέρνουν να περιχαρακωθούν επαρκώς κι οριστικά απ’ αυτούς που ξέχασαν να πεθάνουν, αλλά πέφτουν στην παγίδα των «ίσων αποστάσεων» (που μεροληπτούν ολοφάνερα) και κινδυνεύουν να τους καταπιεί άμεσα το άμορφο ποτάμι των επιγόνων του ευρωκομμουνισμού (όψιμων είτε ύστερων). Το μίσος τους για τους "ορθόδοξους", τους οδήγησε αργά αλλά σταθερά στην αγκαλιά των ευρωκομμουνιστών, που ήταν ανέκαθεν πιο διαλλακτικοί και γλυκούληδες, δηλ οπορτουνιστές. Κι όσοι πίστεψαν ότι σταδιακά θα άλλαζαν το πρώτο συνθετικό τους, της ευρωλαγνείας, έκλεισαν τα μάτια στη μετάλλαξη του δεύτερου, του κομμουνιστικού, και κινδυνεύουν να πάθουν κι αυτοί το ίδιο. Το βασικό πρόσωπο του δεξιού οπορτουνισμού σήμερα είναι ο πάλαι ποτέ αριστερός, που σπεύδει να καλύψει το κενό που άφησε η προελαύνουσα σοσιαλ-δημοκρατία.

Κι αν κάποιοι αρέσκονται στις απλοϊκές ιστορικές αναλογίες, μπορούμε εύκολα να τις συνεχίσουμε. Να βρούμε τους σύγχρονους μενσεβίκους, που παραπέμπουν την επανάσταση στη δευτέρα παρουσία –κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Τους σύγχρονους μπερνστάιν που λένε ότι το κίνημα είναι το παν, κι ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα, ή τουλάχιστον δεν είναι άμεσος. Τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία που καλλιεργεί αυταπάτες, αλλά στην κρίσιμη καμπή μπορεί να βαδίσει στα χνάρια του έμπερτ και του νόσκε. Τους σύγχρονους μπρεζνιεφικούς, που ομνύουν στο απεμπλουτισμένο πρόγραμμα, αλλά βασικά στο ρεφορμισμό της χρυσής δεκαετίας με τις βάτες. Τους σύγχρονους σοσιαλσωβινιστές, που μιλάνε για πατριωτικά μέτωπα και θάβουν το ταξικό κριτήριο. Τους σύγχρονους τροτσκιστές, με τα μεταβατικά αιτήματα. Και πάει λέγοντας.

Και το κουκουέ δηλ τα κάνει όλα σωστά; Όχι, σε καμία περίπτωση. Αλλά έμεινε όρθιο στα πιο μαύρα χρόνια της αντεπανάστασης κι έκτοτε έχει βασικά σωστό μπούσουλα, κι ας στραβοπατάει πότε-πότε. Ψάχνει ψηλαφητά το δρόμο του μες στα βαθιά σκοτάδια, που μπορεί να είναι πριν την αυγή, ή το φασισμό της χρυσής αυγής. Κι αν καμιά φορά χάνει το μέτρο κι υπερβάλλει, θα το βρει στην πορεία και θα το διορθώσει. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Όλα τα υπόλοιπα μένουν ανοιχτά. Και χρήζουν πολύ σοβαρής κουβέντας, που σχεδόν πάντα υπονομεύεται από ανόητες σοβαροφανείς πολεμικές.

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλα είναι γεγονός ότι τα καθαρματα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εκστομίσει ένα σωρό αλητείες και ανοησίες τους τελευταίους μηνες. δεν υπαρχει ωστόσο μεγαλύτερη αλητεία και ανοησία από τον ισχυρισμό ότι δήθεν "ο ΣΥΡΙΖΑ παει (η θα παει) δεξιά γιατί το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν γίνονται συνιστώσες να τον πιέσουν από τα αριστερά"

αυτός ο ισχυρισμός κάνει ότι δε βλέπει τα ρεζιλίκια της ΚΟΕ, που είναι το μεγαλύτερο ανεκδοτο μεσα στα ανεκδοτα.

αυτός ο ισχυρισμός κάνει ότι δε βλέπει πως η κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ ΤΡΕΜΕΙ τη σοσιαλιστική επανάσταση.

αυτός ο ισχυρισμός κάνει ότι δε βλέπει πως οι πανεπιστημιακοί του ΣΥΡΙΖΑ( δεν είναι και λίγοι, τυχαίο;) είναι πρωτα από όλα αντιλενινιστες και μετά αντισταλινικοί.

αυτός ο ισχυρισμός κάνει ότι δε βλέπει πως η δήθεν πρόσκληση για ..βοήθεια στην περίφημη ..αριστερή στροφή , δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εκλεπτυσμένη προσπάθεια διάλυσης του κομμουνιστικού ρεύματος στη χώρα.

αυτός ο ισχυρισμός προσποιείται τον κουφό στην εκπληκτική παραδοχή του Τσιπρανόσκε ότι "εγγυαται την προστασία του τόπου από τα άκρα", μόλις δύο μερες μετα την υπερψήφιση του από χιλιαδες κομμουνιστων. (φανταστειτε τι ερχεται)

(αυτη η δήλωση πρέπει να γίνει ΣΗΜΑΙΑ, ΑΜΕΣΑ. Να τη μοιράσουν οι κομματικές οργανωσεις σε όλες τις πόλεις, πως το λενε. να τη μαθει όλη η Ελλάδα)

γενικότερα: καθαρματα του ΣΥΡΙΖΑ, θα σας λιωσουμε.

drazen

Ανώνυμος είπε...

σφυροδρέπανο , νομιζω ότι κάνεις μία πολεμική στην κριτική των αριστερών και "αριστερών" για το ΚΚΕ . Τονίζεις στο κενό και την αδυναμία αυτών αλλά γενικά καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ άντεξε και ότι γενικά καλά αρμενίζει .
Νομίζω ότι είτε δεν θέλεις να κάνεις κριτική δημόσια και την κρατάς για τα όργανα είτε δεν βρίσκεις κάτι λάθος .

Unknown είπε...

κατα την προσωπικη μου εκτιμηση η λεγομενη "αριστερη" κριτικη ελαχιστα επηρεαζει τις πλατιες μαζες για τις οποιες ολα αυτα ειναι τουλαχιστον "ψιλα γραμματα", ή οπως λεει ο λαος οποιος δε θελει να ζυμωσει. . . Η κριτικη στην οποια πρεπει να εστιασει το ΚΚΕ ειναι στο πως θα ενστερνιστουν οι μαζες το εφικτο του προγραμματος του και θα ξεσκεπαστουν οι ανεφικτες διαχειριστικες, μεταβατικες, εναλλακτικες, αντικαπιταλιστικες-μπορει το αντικαπιταλιστικο να ειναι κατι αλλο απο σοσιαλιστικο;- λυσεις

Ανώνυμος είπε...

έρχεται να συμπληρώσει πάρα πολύ ωραια την προηγούμενη ανάρτηση

το κκ έχει λάθη εδώ εδώ και ίσως εδώ αλλά παραμένει τπ στήριγμα και η μοναδική ελπίδα της εργατικής τάξης της ελλάδος και ας έχει και 1002 στραβά...και η αλήθεια ειναι οτι η γκρίνια που ρίχνουμε κατά καιρούς εμείς οι "φίλοι/πρωην/νυν/ελευθερη σχέση/δεν ξερω τι θέλω/δεν ειμαι έτοιμος/η ακόμα" στο κόμμα οφείλεται ακριβώς εκεί στο ότι βλέπουμε όλα όσα περιέγραψες στην σημερινη αναρτηση ( και ας μου χαλάς λίγο το ονειρο της συνεργασιας κκε-ανταρσυα-κλπ(στο κλπ οχι σοσιαλδημοκρατες) )

Ανώνυμος είπε...

http://antrikos.wordpress.com/2012/06/19/tipote_den_katalabate/

Ανώνυμος είπε...

πείτε σας πληρώνει η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., έτσι;

Ανώνυμος είπε...

http://neaspora.blogspot.gr/2012/06/blog-post_3363.html

Ανώνυμος είπε...

Ρε μπαγασα , την κοπανησες για μπανιο και μεις περιμενουμε να δουμε τα σχολια !!!!

Black Bidet είπε...

"Ανώνυμος είπε...

πείτε σας πληρώνει η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., έτσι;
23 Ιουνίου 2012 5:01 μ.μ. "

δηλαδή;

Adelante είπε...

Εκτός από το ΚΚΕ που μείωσε τα ποσοστά του στο μισό, είχαμε και την Ανταρσύα και τους Οικολόγους των οποίων τα ποσοστά μειώθηκαν πολύ περισσότερο από του ΚΚΕ(αναλογικά εννοείται).
Μήπως κι αυτοί πρέπει ν' αλλάξουν ιδεολογική πορεία; μήπως κι αυτών η ηγεσία και η γραμμή τους φταίει;
Μήν ακούω ηλιθιότητες.
Το ζήτημα είναι κοινωνιολογικό. Προκειμένου για αλλαγές, ο κόσμος ακολουθεί το πλήθος. Σ'αυτό το φαινόμενο βασίζονται κι οι πλασματικές δημοσκοπήσεις. Δημιουργούν ένα φανταστικό ρεύμα και συμπαρασύρουν κόσμο.
Μήπως νομίσατε ότι αυτοί που ψήφισαν Σύριζα αποκήρυξαν μεμιάς το πρόγραμμα του ΚΚΕ;;; ή μήπως δεν είδαν τις κωλοτούμπες των στελεχών του Σύριζα μέσα σ' ένα μήνα;

ΥΓ. Drazen, είναι πολύ μεγάλο λάθος ότι η κοινωνική βάση του Σύριζα τρέμει τη σοσιαλιστική επανάσταση. Μάλλον εσύ την τρέμεις μου φαίνεται...
Θα σου πω κι άλλα...λίγα-λίγα όμως...

Ανώνυμος είπε...

Tο ΚΚΕ είναι αυτοαναφορικό κόμμα. Και αυτό δυστυχώς τα λέει όλα.

@drazen
είπαμε το μπλκ προσφέρεται για ψυχοθεραπεία. εσύ χρειάζεσαι ψυχοφάρμακα αδερφέ μου.ηρέμησε λίγο και κοίτα μη την πάθεις στο τέλος όπως την πάθανε οι μανιασμένοι του κκκούβας. στο τέλος ο μπρέζνιεφ με τον φιντέλ πήγε να συννενοηθεί, οι άλλοι απλά ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ.



κομμαντο μεταποιητής ύλης

Ανώνυμος είπε...

Τέτοια ξευτίλα, τέτοιο φτύσιμο από τα αστικά ΜΜΕ, που μέχρι τώρα όλο καλά λόγια είχαν να πουν για την ΔΗΜΑΡ, την «υπεύθυνη αριστερά» όπως έγραφαν κατά κόρο ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του δεν το περίμενε ο Φ. Κυβέλης. Αφού τώρα πια εξασφάλισαν ότι έγινε το άλλοθι σε μια μνηνονική κυβέρνηση του ρίχνουν χλαπάτσες και ούτε λίγο ούτε πολύ τον χαρακτηρίζουν κερδοσκόπο και τον παραλληλίζουν στα ίσια με τον Καρατζαφύρερ όπως κάνει το «Βήμα της Κυριακής», από όπου είναι και το σκίτσο που παραθέτουμε.

Η φυλλάδα που μέχρι χτες έκανε ύμνους για τον «συγκροτημένο και υπεύθυνο λόγο» του Φ. Κουβέλη σήμερα αφού ο ηγέτης της ΔΗΜΑΡ έγινε το επίσημο δεκανίκι της μνηνονικής συγκυβέρνησης τον παρουσιάζει πρωτοσέλιδα σαν ένα τυχάρπαστο πολιτικάντη –κακέκτυπο Καρατζαφέρη- γράφοντας: «Το φιλόδοξο σχέδιο του προέδρου της ΔΗΜΑΡ. Το έχουν αντιληφθεί ουκ ολίγοι συνομιλητές του. Για να ευοδωθεί ίσως χρειαστεί να διαλύσει το κόμμα του )όπως δηλαδή ακριβώς έκανε και ο κύριος Κωστής Στεφανόπουλος με τη ΔΗΑΝΑ πριν αναλάβει πρόεδρος της Δημοκρατίας)».

Απόλαυση.

Ασχετο: Οι Γερμανοί όταν υποχωρούσαν απ’ την Ελλάδα το 1944 τους έλληνες προδότες που μέχρι τότε συνεργαζόταν με τις δυνάμεις κατοχής του εκτελούσαν.

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Ανώνυμος είπε...

πες τα πολλά-πολλα , μη με κρατας σε αγωνια.

πες μου επίσης γιατί τρεμω τη σοσιαλιστική επανασταση. θελω πολυ να ακουσω τη σκεψη σου.

drazen

Κ.Μ. είπε...

H diki mu paremvasi gia thn arisreri kritiki klp: http://left-nerd.blogspot.gr/2012/06/blog-post_25.html

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι η κε του μπλοκ είναι για μπάνια, εγκρίνει σχόλια δια αντιπροσώπου και δεν έχει δυστυχώς χρόνο να απαντήσει.
Αλλά σύντομα θα αλλάξει αυτό..

Δημήτρης Κ. είπε...

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει ποιά είναι η τακτική του ΚΚΕ; Να μου αποδείξει έστω, ότι δεν ταυτίζεται με τη στρατηγική;
Γιατί εγώ καταλαβαίνω το εξής σχήμα:

Στόχος είναι η Λαϊκή Εξουσία και Λαϊκή Οικονομία.
Ο δρόμος (η τακτική δηλαδή) είναι...η Λαϊκή Εξουσία και η Λαϊκή Οικονομία.
Σαν να λέμε, έχουμε στόχο να πάρουμε το κάστρο.
"Με ποιόν τρόπο;"
Μα...παίρνοντας το κάστρο!

ψηφοδέλτια μύριζα και βγαίναν σύριζα είπε...

ρε σφυροδρέπανε καλά τα άρθρα σου για την αριστερή κριτική, το γλωσσικό ζήτημα κλπ
αλλά έχεις σοβαρέψει υπερβολικά πολύ.
οι μάζες απαιτούν άρθρα για προλεκάλτ κουλτούρα, φοιτητικά αμφιθέατρα, αριστεριστές, ΕΑΑΚ, γράψα, ΟΑΚΚΕ.

Ανώνυμος είπε...

Σε αυτον που ρωτα τον τροπο:

Με την αναπτυξη μιας κοινωνικης συμμαχιας μεσα απο το χτισιμο κ δυναμωμα ενος πραγματικα ταξικου συνδικαλιστικου κινηματος που ειναι το ΠΑΜΕ.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ρε Δημήτρη, 26 Ιουνίου 2012 12:09 μ.μ.
με προκαλείς να σε παραπέμψω στην Ιστορία.
Και ο ...Κολοκοτρώνης (!) ένα ανάλογο πρόβλημα αντιμετώπιζε: "Να πάρουμε την Τριπολιτσά", έλεγε, "και πως να πάρουμε το κάστρο;" ρωτούσαν οι αιώνιοι αμφιταλαντευόμενοι, "μα , με πολιορκία!" τους απαντούσε ο Γέρος. Οι αιώνιοι αμφιταλαντευόμενοι αντιπρότειναν ...ένα "μεταβατικό πρόγραμμα"(!): "Πρώτα να πολιορκήσουμε τα περιφερειακά κάστρα (Μεθώνη, Χλεμούτσι, κλπ) και μετά, αφού δυναμώσουμε, να πάμε στην Τρομπόλιτσα".
Ο Γέρος δεν τους άκουσε, και με τρακόσια παληκάρια (σ.σ.:πολύ λιγώτερο από 4.5%) τράβηξε να πολιορκήσει την Τρομπόλιτσα....

(Για την ιστορία, πρέπει να συμπληρώσουμε πως οι αιώνιοι αμφιταλαντευόμενοι, τότε, επηρεάζονταν από τους κοτζαμπάσηδες (το ...χρήμα!), που δεν την πολυθέλανε την επανάσταση. Ολα έχουν τις αιτίες τους)

Ανώνυμος είπε...

Το ΠΑΜΕ δεν είναι κοινωνική συμμαχία. Είναι ένας συντονισμός σωματείων στα οποία πλειοψηφει η παράταξη του κκε. Δύο φορείς επιχείρησε να δράσει ως ΓΣΕΕ με μεγάλη αποτυχία.

Π.Δ.

Δημήτρης Κ. είπε...

Προς Ανώνυμο 27 Ιουνίου 2012 3:37 μ.μ.

Αν μιλάς για το ΑΑΔΜ, πότε το διάβασες τελευταία φορά στον Ριζοσπάστη; Πότε μίλησε τελευταία φορά κάποιο μέλος της ΚΕ για αυτό; Κάνε μία αναζήτηση με τον όρο «ΑΑΔΜ» στο site του Ριζοσπάστη. Είναι ή δεν είναι προγραμματικός στόχος η συγκρότηση του ΑΑΔΜ; Το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ κλπ, αποτελούν οργανωτικές δομές και πολύ σωστά δημιουργήθηκαν . Το ερώτημα είναι, πόσο έχουν στελεχωθεί αυτές οι δομές, πέρα από τα μέλη και τις επιρροές του κόμματος;

Προς Σεχτάρ:
Η πολιορκία συνιστά τακτική. Η αντιστοιχία με το σήμερα και την τακτική του κόμματος είναι «παίρνοντας το κάστρο» και όχι «κάνοντας πολιορκία» . Δεν υπάρχει πουθενά περιγραφή του ΠΩΣ παίρνουμε το κάστρο. Απλά λέμε ότι πρέπει να το πάρουμε και μάλιστα, απευθυνόμαστε και σε όσους δε συμφωνούν να το πάρουμε (ελάτε μαζί μας ακόμα κι αν δε συμφωνείτε σε όλα μαζί μας). Διότι π.χ. κάποιος δε συμφωνεί με τον σοσιαλισμό (συνήθως γιατί έχει στρεβλή εικόνα για αυτόν) αλλά συμφωνεί σε επιμέρους ζητήματα τα οποία μπορούν να αποτελέσουν βήματα ΠΡΟΣ τον σοσιαλισμό.
Ε, αυτό τον κόσμο δε μπορείς να τον κερδίσεις, άρα δε μπορείς να τον επηρεάσεις και να του αλλάξεις σε δεύτερη φάση την άποψή του για τον στρατηγικό σου στόχο.
Τέλος, πιστεύω τα σχόλια για τους «αιώνια αμφιταλαντευόμενους» να μην τα απευθύνεις σε μένα, αλλά και ούτε σε όποιον προβληματίζεται από τα αποτελέσματα της τακτικής.
Όποιος ανησυχεί για την υπόθεση της εργατικής τάξης και κριτικάρει τις επιλογές του Κόμματος, δεν είναι απαραίτητα ούτε εχθρός, ούτε προδότης, ούτε αργυρώνητος.

Δημήτρης Κ. είπε...

Δείτε και αυτό:

4. Το ζήτημα της κυβέρνησης των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δημοκρατικών δυνάμεων μπαίνει ως ενδεχόμενο, ότι μπορεί και να προκύψει και όχι ως διεκδίκηση του ΑΑΔ Μετώπου, πολύ περισσότερο του ΚΚΕ. Αλλωστε, αν το Πρόγραμμα του ΚΚΕ το τοποθετούσε όπως το βάζουν οι «όψιμοι υπερασπιστές του Προγράμματος», πολέμιοι του ΚΚΕ, είναι σαν το ΚΚΕ να αποδεχόταν ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό υπάρχει ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, αλλά τέτοιο δεν υπάρχει. Είναι σαν να έπρεπε στη στρατηγική του ΚΚΕ, να υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο και στόχος, η κυβέρνηση του ΑΑΔ Μετώπου, ανάμεσα στην εξουσία του κεφαλαίου και στην εργατική λαϊκή εξουσία.

http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6881046

Το κείμενο υπογράφεται από την Συντακτική επιτροπή του Ριζοσπάστη.

Τι μας λέει; Ότι η κυβέρνηση με χαρακτηριστικά ΑΑΔ είναι ενδεχόμενο και όχι ενδιάμεσος στόχος.
Τότε γιατί απορρίπτεται από τις δηλώσεις της Αλέξας περί καθολικής άρνησης για κυβέρνηση;
Στην πρόταση για κυβέρνησης της Αριστεράς, έναν χυλό τίγκα στις αυταπάτες δηλαδή, εμείς δεν πρέπει να απαντάμε ότι είμαστε ανοικτοί στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και σκοπό, αντί να απορρίπτουμε εξ αρχής μία τέτοια προοπτική;
Ποιός λοιπόν είναι ενάντια στο πρόγραμμα;

Ανώνυμος είπε...

Δημήτρη Κ.
Συμφωνώ απόλυτα σχετικά με το πρόγραμμα του Κόμματος. Το ζήτημα είναι επί του πρακτέου τι μπορεί να γίνει στην κατεύθυνση της υπέρβασης του προβλήματος. Πολύ σωστά ο εργατικός αγώνας εκτιμά ότι η ηγεσία είναι απόλυτα κυρίαρχη... Όσα μέλη αντιλαμβάνονται την κατάσταση και το αναφέρουν οδηγούνται στην έξοδο.

Π.Δ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μερικές αργοπορημένες απαντήσεις.
-Διεθνιστή, δεν είμαι οργανωμένο μέλος για να κρατάω κάτι να το πω στα όργανα.
-Ο πδ επικροτεί τον δκ κι όλοι μαζί τον εργατικό αγώνα. Γιατί δεν πάτε να τα πείτε εκεί τότε ρε παιδιά; Στείλτε τους και "γνώμες αναγνωστών" να τις δημοσιεύσουν.
-Σχετικό με το θέμα της ανάρτησης
http://antarsyavkp.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html#more

Δημήτρης Κ. είπε...

Απολίθωμα,

Δεν επικροτώ τον Εργατικό Αγώνα. Αυτές τις απόψεις τις είχα και πριν τις διατυπώσει αυτή η ιστοσελίδα.
Θα προτιμούσα να δώσεις τη δική σου απάντηση στο ερώτημα αν πράγματι ταυτίζεται η τακτική με την στρατηγική, αντί να μας παραπέμπεις σε άλλες ιστοσελίδες με το περιεχόμενο των οποίων διαφωνείς.
Προσωπικά, βρίσκω εξαιρετική τη γραφή σου σε όλα τα επίπεδα. Και μακάρι να έγραφαν κι άλλοι έτσι έξυπνα και διεισδυτικά.
Αλλά βλέπω ότι όταν γίνεται κριτική, παίρνεις μια αμυντική στάση, λες και όποιος διαφωνεί στο κόμμα ή με το κόμμα, είναι εξ ορισμού απέναντί του.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν αμφιβάλλω ότι είχες από πριν αυτές τις απόψεις, αλλά είμαι λίγο καχύποπτος προς τα ανώνυμα σχόλια -όχι ειδικά προς σε σένα- που επαινούν τον εργατικό αγώνα. Αν ήθελε ας είχε επώνυμους ιστογράφους και ανοιχτά σχόλια, για να βλέπαμε εκεί μαζί τα εγκώμια και τις κριτικές. Κατά τα άλλα διάφορα πράγματα που διαβάζω με προβληματίζουν σε ένα βαθμό, κυρίως όμως εκνευρίζομαι με τη μονομέρεια και την εμπάθεια που αποπνέουν στο σύνολό τους.

Για το άλλο που με ρωτάς, δε θέλω να πω κάτι αναλυτικά πέρα από το εξής: η σχέση τακτικής στρατηγικής είναι διαλεκτική. Αυτό σημαίνει ότι οι δύο πόλοι της αντίθεσης μπορεί να έχουν και στιγμές ταύτισης. Και σε αυτή τη συγκυρία ο άμεσος τακτικός στόχος που είναι η έξοδος από την κρίση τείνει να ταυτιστεί με το στρατηγικό μας στόχο, γιατί φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση δε νοείται χωρίς έξοδο από το σύστημα που τις γεννάει. Κι αυτό δεν είναι αριστερίστικη ιδεοληψία, αλλά ένα σημείο το οποίο πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.

Δημήτρης Κ. είπε...

Καταννοώ την καχυποψία σου. Γι αυτό δεν την παρεξηγώ.
Δεν με ενοχλεί γενικά και αόριστα η ταύτιση.
Με ενοχλεί πρώτον η άρνηση (όχι από εσένα) της παραδοχής της ταύτισης γιατί δε μπορεί να αποτελεί, σημείο τριβής διότι είναι αυταπόδεικτη.
Δεύτερον, η τακτική, σε αντίθεση με τον στόχο, οφείλει να κρίνεται από το αποτέλεσμα.
Δυστυχώς, οι επικριτές της τακτικής και δεν αναφέρομαι σε όσους ασκούν κριτική επειδή διαφωνούν με τον στόχο - αυτοί μας είναι έως και αδιάφοροι, δείχνουν να δικαιώνονται από τις εξελίξεις.
Δε θα έπρεπε λοιπόν να γίνει τουλάχιστον μια σοβαρή επεξεργασία της τακτικής και να αναλυθούν οι επιμέρους πλευρές της; Να εξηγηθεί στον κόσμο ΓΙΑΤΙ επιλέγει το κόμμα σε αυτή τη συγκυρία να ταυτίσει τον προορισμό με τον δρόμο; Να εξηγήσει γιατί δε φτιάχνει γέφυρες μετάβασης από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό;
Λυπάμαι, αλλά δε βλέπω να πείθεται κανείς όσο δεν έχουμε ένα λεπτομερές, κατά το δυνατόν, πλάνο με εφικτούς ενδιάμεσους στόχους που να απαντούν άμεσα, στα άμεσα προβλήματα.
Επίσης, οφείλουμε να αντιληφθούμε τον πολύ θετικό αντίκτυπο που έχει στην κοινωνία ο ακτιβισμός της ΧΑ. Είναι αδιανόητο να αφήνουμε πεδίο δράσης στους νεοναζί σε τομείς που παραδοσιακά κυριαρχούσαμε.
Δε μπορώ να χωνέψω ότι οι ιδεολογικοί απόγονοι των SS που αποδεκάτισαν τους πληθυσμούς των πόλεων στην κατοχή, διοργανώνουν συσσίτια...