Εμπρός Επαμ για την Ελλάδα

Kάθε φορά στις εκλογές κατεβαίνουν διάφορα νούμερα που δίνουν έναν ευχάριστο τόνο δροσιάς και γραφικότητας στην αναμέτρηση. Αλλά στις τελευταίες εκλογές το κακό παράγινε. Και δε μιλάω για τον τζήμερο του δημιουργία ξανά («πολιτική χωρίς τους πολιτικούς») που έχει περάσει τα όρια της γραφικότητας και γίνεται πλέον επικίνδυνος. Ούτε για το θρυλικό «παμε στο γσεεπ» που κόπηκε μπαμπέσικα από το πρωτοδικείο στα προκριματικά των εκλογών του μάη, ή άλλες παραδοσιακές αξίες όπως τους φίλους του ανθρώπου, το χαρίζω οικόπεδα –ανανεωτική δεξιά, ανανεωτικό πασόκ, κτλ.

Μιλάω κυρίως για αυτούς που ψάρευαν εκλογική πελατεία στα θολά νερά της κρίσης, πλασάροντας ένα δήθεν αντιστασιακό προφίλ για να παζαρέψουν από καλύτερες θέσεις τη μετεκλογική τους στάση. Ο καμμένος για τους αγανακτισμένους δεξιούς, η καμένη εξ αρχής υποψηφιότητα της κατσέλη για τους πασόκους, ο κουβέλης για τους εστέτ αριστερούς, ο τσίπρας για τους ντούρους αντιμνημονιακούς που θέλουν κυβέρνηση, η χρυσή αυγή για την πάνω πλατεία και για την κάτω ο καζάκης. Που έγινε όμως υπερ-πλατειακός κι έφερε τα πάνω-κάτω στο σκηνικό του αντιμνημονιακού χυλού, συμμαχώντας με τον παπαθεμελή –κι αφού πρώτα είχε χαλάσει η κολεγιά με τον καμμένο.

Η τελευταία συνεργασία ήταν κι η πλέον γραφική, με την επωνυμία «όχι», αλλά κι αυτή που απασχόλησε περισσότερο έναν δικό μας –με την ευρεία έννοια- κόσμο. Εδώ όμως προκύπτει εύλογα το ερώτημα: από πού κι ως πού θεωρείται δικός μας ο καζάκης;

Μια πιθανή εξήγηση είναι το πέρασμά του από το κουκουέ, μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ενενήντα. Τότε όμως ήταν ένας άσημος συνεργάτης του τμήματος οικονομίας της κετουκε, χωρίς την φήμη που απέκτησε αργότερα. Κι έκτοτε μεσολάβησαν δέκα και πλέον χρόνια, που έμεινε στην αφάνεια, πριν αρχίσει να εξαργυρώνει τα παλιά του κομματικά ένσημα, για το χτίσιμο της πολιτικής του καριέρας.

Μήπως τότε επειδή αρθρογραφεί στο ποντίκι, που το διαβάζουν από συνήθεια αρκετοί αριστεροί; Αυτό οπωσδήποτε συνέβαλε στην αναγνωρισιμότητά του, αλλά δε δικαιολογεί το ντόρο γύρω από το όνομά του στους «κύκλους μας». Αλλού πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια.

Ο καζάκης είναι εκκολαπτόμενος τηλεαστέρας, παιδί της κρίσης χρέους, που με την πάροδό της ασκούσε αυξανόμενη γοητεία στο απλό κοινό και σε οργανώσεις της πλην λακεδαιμονίων αριστεράς. Αν όμως αυτό (απ)έδειχνε κάτι δεν ήταν η μαρξιστική επάρκεια της ανάλυσης του καζάκη, αλλά η θεωρητική ανεπάρκεια των εν λόγω οργανώσεων. Οι οποίες υιοθέτησαν αυτούσια την ανάλυση και το μεταβατικό πρόγραμμα των αριστερών οικονομολόγων, για να καλύψουν τα δικά τους κενά και να «τη βγουν μαρξιστικά» στη «μονόχνοτη» ορθοδοξία, που έμεινε στις κλασικές αναλύσεις των κλασικών κι έχασε το τρένο των εξελίξεων. Ενώ για ένα διάστημα ανήγαγαν τον καζάκη σε θεωρητικό τους αγκιτάτορα σε θέματα κρίσης, περιφέροντάς τον στις εκδηλώσεις τους από πόλη σε πόλη.

Έτσι όμως του εξασφάλισαν προσωπικό ακροατήριο, τρέφοντας ακόμα περισσότερο το υπερτροφικό εγώ του. Κι επιτρέποντας στον πρόσφατο συνεδριακό απολογισμό του επαμ να αναφέρει: Ξεκινήσαμε με την υποστήριξη των ομιλιών του συναγωνιστή Δημήτρη Καζάκη, που τρέχει να μεταφέρειτις θέσεις του ΕΠΑΜ από άκρο σε άκρο της επικράτειας και δια μέσου αυτών των μικρών κατ’ αρχή εκδηλώσεων, που ολοένα γίνονταν μεγαλύτερες και πιο μαζικές,να εγγράφονται καινούργια μέλη, να προσεγγίζονται καινούργιοι φίλοι του μετώπου και αυτοί να συγκροτούν καινούργιους πυρήνες, καινούργια κύτταρα οργάνωσης στη κοινωνική βάση.

Στην ουσία ο καζάκης παρουσιάζεται περίπου σαν ιησούς, που διέτρεξε την ελλάδα από άκρη σε άκρη, για να διακηρύξει τη διδασκαλία Του, κερδίζοντας πιστούς και μαθητές ή κάνοντας ίσως πότε-πότε και κάνα θαύμα.

Ο καζάκης αξιοποίησε αυτή την προβολή και την καλλιεργούμενη προσωπολατρία, για να φτιάξει το δικό του προσωπικό μέτωπο, και να εκδώσει το χωνί, την εφημερίδα του νέου εαμ. Η κορυφαία καλτ στιγμή της εφημερίδας ήταν η δημοσκόπηση με την ερώτηση: ποιος πιστεύετε ότι είναι ο υπεύθυνος για την πολυδιάσπαση της αριστεράς; Κι οι πιθανές απαντήσεις δεν ήταν κόμματα: δημαρ, κουκουέ, σύριζα. Αλλά πρόσωπα: παπαρήγα, τσίπρας, κουβέλης, κτλ. Περιττό να σημειώσω ότι η αλέκα σάρωσε και βγήκε πρώτη με αυτοδυναμία. Κάτι κοντά στο 60%.

Η κατοπινή εξέλιξη των πραγμάτων ήταν νομοτελής. Το νέο εαμ αποδείχτηκε προσωποκεντρικό μέτωπο γύρω από τον αρχηγό του. Τα δημοκρατικά αιτήματα γύρω από το χρέος έδωσαν τη θέση τους σε χυδαίες επιθέσεις κατά του κουκουέ και το χουντικής έμπνευσης κάλεσμα να αναλάβει η αριστερά μαζί με το στρατό να συλλάβουν τους δωσίλογους (!). Η καταγγελία του «οικονομίστικου» πνεύματος των εργατικών αγώνων, στην υποβάθμιση του ταξικού πόλου και τη διάχυσή του σε ένα πατριωτικό μέτωπο. Κι ο «αντιιμπεριαλιστικός» ζήλος με την άρνηση του χρέους και της ευρωζώνης εξατμίστηκαν για να καταλήξουν ως φυσική τελική συνέπεια στο πατριωτικό φλερτ με τον καμμένο και τον εθνικό γάμο με την αναγέννηση του παπαθεμελή στο ρόλο του εδες.

Η ανακοίνωση αυτής της συνεργασίας έκανε μερικούς αριστερούς να πέσουν από τα σύννεφα με την επιλογή του λαϊκού ηγέτη κι άλλους να αναστενάξουν με ανακούφιση γιατί το θεώρησαν αυτογκόλ που μείωνε τη διεισδυτικότητα και την επιρροή του στην εκλογική τους βάση. Τουλάχιστον οι δεύτεροι δε βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να απολογηθούν, όπως οι πρώτοι. Κακώς βέβαια. Γιατί φέρουν αμφότεροι εξίσου μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την «αριστερή νομιμοποίηση» της καζακιάδας σε μεγάλο κομμάτι του κόσμου.

Το θέμα δεν είναι να διαφωνείς με τις πολιτικές επιλογές του καζάκη, υιοθετώντας όμως σχεδόν αυτούσιο το βασικό πολιτικό του σκεπτικό. Ούτε αντιστοίχως να γίνει μιααυτοκριτική για την «έλλειψη εγρήγορσης» χωρίς ουσιαστική και έμπρακτη πολιτική αυτοκριτική. Το θέμα επίσης δεν είναι να διαχωρίσεις τη θέση σου από τον καζάκη όταν συμμαχεί με αστούς πολιτικούς και περνάει φανερά στο δικό τους στρατόπεδο. Ή όταν ο ανυπόφορος βοναπαρτισμός του συγκρούεται με τις αντοχές των άλλων θυμίζοντας το μπάτσο πέτρο φιλιππίδη στους απαράδεκτους. Σκασμός εγώ μιλάω! Ούτε καν να τον χλευάσουμε τώρα που δε θα κατέβει στις εκλογές και μοιάζει προς το παρόν ξοφλημένος, ενώ τον κράζει ακόμα και ο γραφικός παπαθεμελής για οικονομική ασυνέπεια.

Το ζήτημα είναι να διαβλέψεις τον κίνδυνο. Να μην αφήσεις το πολιτικό σου κριτήριο να θολώσει από λαοπλάνους ρήτορες. Να μη μπεις στον πειρασμό να τους χρησιμοποιήσεις για μικροπολιτικούς και ευκαιριακούς σκοπούς. Να εξοπλιστείς εν τέλει θεωρητικά, για να αποτρέψεις ή να αποκρούσεις τον κίνδυνο μελλοντικών καζάκηδων.

Επίλογος

Ειδικά για μία περίπτωση κάποια γεγονότα θα ήταν σχεδόν ξεκαρδιστικά, αν στην πραγματικότητα δεν ήταν μάλλον θλιβερά. Ακολουθώντας αυτόν το σύνδεσμο (στο βουνό) μπορείτε να δείτε μια κριτική πρώην μελών του ομίλου (που στην ουσία δεν υφίσταται πλέον) και να πάρετε μια ιδέα για τις εξελίξεις στα ενδότερα της ΛτΙ και του «βαζιουλινισμού».

Περιττό να επισημανθεί με ποιους συμφωνεί η κε του μπλοκ.