Οι νεκροί περιμένουν

Οι κομμουνιστές μπορεί να μην είναι υπαρξιστές με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά μετά από την πτώση του υπαρκτού ήταν λογικό να τους πιάσουν τα υπαρξιακά τους για ένα διάστημα. Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω. Τι γίνεται όμως εάν πάψεις να υπάρχεις; Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ..

Τότε λοιπόν το οπορτουνιστικό σινάφι αποφάσισε ότι ο υπαρκτός ήταν εξ αρχής ανύπαρκτος και εμείς απολιθώματα που πρέπει να ακολουθήσουμε τη μοίρα του και να εξαλειφθούμε. Έβαλαν τον υπαρκτό σε εισαγωγικά και τους κομμουνιστές εντός παρένθεσης, που βιάστηκαν να την κλείσουν γιατί δεν τους ήταν ευχάριστη. Εξ ου και το γνωστό ανέκδοτο για την ελληνική αντιπροσωπία που μένει ακόμα ανοιχτή, ενώ τα κεντρικά γραφεία στη μόσχα έχουν κλείσει.

Ξέβρασε ο βλάκας ο σλαβόι ότι ξοφλήσαμε. Αλλά ευτυχώς οι σύντροφοι ξέχασαν να πεθάνουν. Αντίθετα με αυτούς που έγραψαν «ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» κι όσους (ευτυχώς που) ξέχασαν να μεγαλώσουν κι έμειναν πάντα παιδιά, με πολιτικές αρρώστιες της ηλικίας τους. Ξέχασαν να πεθάνουν στοιχειώνοντας τους χειρότερους εφιάλτες των αστών, σα φαντάσματα που πλανώνται πάνω από την ευρώπη και όλο τον κόσμο, ενώ όσοι περιμένουν το τέλος τους, πλανώνται απλώς πλάνην οικτράν.

Οι ζωντανοί οργανισμοί εξελίσσονται, ζούνε αλλάζοντας, προσαρμόζονται στην πραγματικότητα και στα δεδομένα της. Κάποιοι όμως μεταλλάχτηκαν για να είναι επίκαιροι εντός του κλίματος, προσαρμόζοντας με οσφυοκαμπτική δεινότητα τις θέσεις τους και τον χαρακτήρα τους στη νέα τάξη πραγμάτων, καταπώς φύσηξαν οι άνεμοι της αλλαγής.

Σαν εκείνο το παράδειγμα με τα φτερωτά έντομα που έχασαν κάποτε τα φτερά τους για την έφοδο στον ουρανό, αλλά αυτό θεωρήθηκε εξελικτικό πλεονέκτημα, γιατί στο νησί τους φυσούσαν δυνατοί άνεμοι. Κι έμειναν έτσι προσκολλημένα στο δέντρο της αστικής εξουσίας, χάνοντας το δάσος της επανάστασης, και με τη γλίτσα που εκκρίνουν ανέπτυξαν ακατάλυτους δεσμούς μαζί του.

Έκτοτε υπάρχουν ως ζωντανοί νεκροί, που απαρνήθηκαν τις καταβολές τους, πεθαίνοντας οριστικά ως ριζοσπάστες κι επαναστάτες. Σκότωσαν τις έννοιες και τη σημασία των λέξεων (αριστερός, σοσιαλισμός, δημοκρατία) για να μην τους θυμίζουν το θάνατό τους. Κι απειλούν όσους κατάφεραν να επιζήσουν από τη λαίλαπα της αντεπανάστασης πως –αφού ξέχασαν να πεθάνουν οικειοθελώς από μόνοι τους- θα τους σκοτώσουν πολιτικά. Θα σας πεθάνουμε στην ενότητα, που λένε.

Απέτυχαν να το κάνουν προ εικοσαετίας και διδάχτηκαν πολλά από το (παραλίγο θανάσιμο) λάθος τους. Και δείχνουν ποιος είναι ο βασικός τους καημός, μαζί με κάτι μαύρους φίλους τους που πριν από μερικά χρόνια έγραφαν στους τοίχους: ενενήντα χρονών κόμμα, τι περιμένει για να πεθάνει; Ενώ για το σύστημα παίρνουν τον πόλεμο χαρακωμάτων του γκράμσι και τον ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Ό,τι δε μπορείς να πολεμήσεις, αγάπησέ το, μπας και το αλώσεις από μέσα.

Θάνατος όμως είναι οι κάριες που χτυπιούνται. Είναι τα παπαγαλάκια του συστήματος που καμώνονται τα εξυπνοπούλια και τις αθώες περιστερές. Νεκρά είναι τα παμπάλαια σοσιαλδημοκρατικά αναμασήματα και οι νεοκεϋνσιανές ουτοπίες που έχουν πεθάνει προ πολλού, χωρίς ελπίδα νεκρανάστασης. Νεκρές είναι οι θνησιγενείς ελπίδες που πλασάρουν στον κόσμο για φρέσκιες.

Και το πραγματικό ερώτημα για τους μεταλλαγμένους κομμουνιστές είναι αν υπήρξε ποτέ γι’ αυτούς ζωή πριν το θάνατο. Εκεί δηλ όπου τοποθετούν μεταφυσικά το σοσιαλισμό, μιλώντας για Δευτέρα Παρουσία και τη μετά θάνατον ζωή. Αφού πρώτα σκοτώσουν τους κομμουνιστές και τις παραφυάδες τους, με απλή ευθανασία ή με όποιον άλλο τρόπο, αφού ξέχασαν να πεθάνουν μόνοι τους. Θάνατος να γίνω αθάνατος.

Αυτοί που ξέχασαν τον μαρξισμό και τις αρχές τους και θεωρούνε «περασμένα-ξεχασμένα» τα λάθη του κομμουνιστικού τους παρελθόντος. Που ανασύρουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας για τις εκλογές το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», αλλά ξέχασαν όσα έλεγαν προεκλογικά για το μνημόνιο.

Αλλά εμείς δεν ξεχνάμε, ούτε συγχωρούμε. Γιατί η λήθη στέκεται απέναντι από την αλήθεια. Και για να παραφράσουμε –χωρίς να στρεβλώνουμε- το γκράμσι: η λήθη είναι αντεπαναστατική.

-.-.-.-

Εν τω μεταξύ, όσο πλησιάζουν οι εκλογές κι η αριστερή κυβέρνηση (μακάρι να βγει για να καεί γρήγορα κι αυτή η αυταπάτη) κορυφώνεται η αγωνία για τις πρώτες κινήσεις της. Ποιες θα ‘ναι αυτές; Το διάταγμα για τη γη; Μήπως το διάταγμα για την παύση των εχθροπραξιών και του πολέμου; Ή έστω για την παύση πληρωμών; Τσ, τσ, τσ, τρε μπανάλ αυτά τα μπολσεβίκικα.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δυο δεδομένα. Αφενός δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με το εαμ, για να το/τους αναγνωρίσει ο αλέξης με το πασοκ της νέας εποχής και να λεηλατήσει εκλογικά την βάση του. Αφετέρου δεν υπάρχουν περιθώρια για φιλολαϊκές παραχωρήσεις και νεοκεϋνσιανές πολιτικές. Επομένως ο σύριζα πρέπει να ψάξει για υποκατάστατα και κινήσεις εντυπωσιασμού, χωρίς ωστόσο να θίγουν στο παραμικρό την εξουσία των μονοπωλίων.

Η κε του μπλοκ προβλέπει –μάλλον παρά προτείνει- μερικά μέτρα που θα σπεύσει να πάρει μια τέτοια κυβέρνηση, προβάλλοντάς τα ως ριζοσπαστικά.

Αποποινικοποίηση «μαλακών» ναρκωτικών ουσιών και δωρεάν χορήγησή τους στη νεολαία για να την παλέψει και να ξεφύγει από τα προβλήματά της.

Δικαίωμα γάμου στους ομοφυλόφιλους και ανακήρυξη του athens pride σε εθνική παρέλαση που θα αντικαταστήσει τις στρατιωτικές.

Ανακήρυξη της 6ης δεκέμβρη σε επίσημη σχολική αργία, στη μνήμη της μεγάλης εξέγερσης.

Επαναφορά του εγχειριδίου ιστορίας της ρεπούση με δώρο dvd τα ντοκιμαντέρ του σκαι και αυτόγραφο του πέτρου τατσόπουλου.

Κατάργηση των ματ και αντικατάστασή τους με τον «αστυνομικό της γειτονιάς» που θα είναι στο πλευρό του πολίτη. Όπως και το γκλομπ του.

Δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα διορθώνει τις αδικίες. Φόρος 75% σε όσα ατομικά εισοδήματα (κι όχι μετοχικά κεφάλαια) υπερβαίνουν το ένα φανταστικομύριο και στην τυχερή δεκάρα του σκρουτζ.

Έκτακτος φόρος στο  μεγάλο κεφάλαιο, με γενναίες φοροαπαλλαγές στους πατριώτες εφοπλιστές που θα μείνουν στην ελλάδα για να πληρώσουν. Στους υπόλοιπους θα κρατάμε ομαδικά μούτρα.

Σύλληψη, διαπόμπευση και λιθοβολισμός με πέτρες από κομφετί των διασπαθιστών του δημοσίου χρήματος. Ο άκης ήταν μόνο η αρχή, εμπρός να του βρούμε παρέα στο κελί.

Συνάντηση με τους αντισπισιστές και ικανοποίηση των βασικών αιτημάτων τους.

Σταδιακή απεμπλοκή με στόχο την κατάργηση μέσω επαναδιαπραγμάτευσης, πολιτικής καταγγελίας και αντικατάστασης των επαχθών όρων του απεχθούς μνημονίου. Για τη δανειακή σύμβαση θα σκεφτούμε εν καιρώ καινούρια ουσιαστικά που θα δείχνουν την οργή μας συγκαλύπτοντας την ουσία.

του πάνου ζάχαρη από το ποντίκι

Πιστή εφαρμογή του δόγματος παπαδημούλη: «στους μήνες πουδεν έχουν ρο, το κρασί θέλει νερό». Μετονομασία των μηνών που περιέχουν υγρά σύμφωνα.

Περιμένουμε και τις ιδέες των σφων αναγνωστών για να εμπλουτιστεί η λίστα.