Εκλογικό φιλμ

Η πρώτη εικόνα του δικού μου εκλογικού άλμπουμ είναι προεκλογική, από την πάτρα. Περπατούσαμε με μια παρέα στο δρόμο κι είδαμε κάτω πεσμένη μια προκήρυξη. (Ανοίγει παρένθεση. Η προκήρυξη αυτή ήταν της νεολαίας του εαμ, της οργάνωσης του τεμπονέρα, το οποίο αφού έκανε το ιστορικό λάθος να στηρίξει πασόκ στις εκλογές του 93΄, τώρα στήριζε το νέο πασόκ του αλέξη, με ένα «αντι-ιμπεριαλιστικό» σκεπτικό, το οποίο κατέληγε σε δύο «διεθνή» αιτήματα: την προώθηση πανευρωπαϊκού συμφώνου ασφάλειας, που θα ξεπερνά το ψυχροπολεμικά μονοπολικό νάτο και τη διεύρυνση των μονίμων μελών του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, με την είσοδο της ινδίας, της ιαπωνίας, της γερμανίας κι έναν εκπρόσωπο από αφρική και λατινική αμερική!

Λίγο πιο κάτω πετύχαμε το συνεργείο που τις μοίραζε, αλλά το παιδί με το υλικό δεν είχε ψυχολογία, εξαιτίας της ψυχρής υποδοχής του κόσμου που περνούσε, κι έπρεπε να πάμε μόνοι μας να του ζητήσουμε να μας δώσει. Όταν πιάνεις κεντρικό πόστο στην αγορά, εν μέσω καταστημάτων, βρίσκεις κόσμο που έχει κατέβει για να δει εμπορεύματα να ξεχαρμανιάσει κι ας μην έχει μία να τα αγοράσει. Κι όχι για να καταναλώσει πολιτικά συνθήματα –όσο λάιτ κι εύπεπτα κι αν τα έχεις κάνει, όπως αυτά του σύριζα. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε).

Σκύβουμε λοιπόν το κεφάλι να τη διαβάσουμε κι ένας εξηντάρης περαστικός λέει: άφησέ τα αυτά και κοίτα να πάρεις κάνα πτυχίο..!

Τι να του πεις τώρα. Ότι έχω πάρει, αλλά μου είναι τελείως άχρηστο με την ανεργία που μαστίζει; Ότι δε μου φταίνε οι ξένοι μετανάστες ή ο n.ago –που θέλουν να τον απελάσουν- που δε βρίσκω δουλειά στον χώρο μου; Ότι και φοιτητής να ήμουνα, πάλι θα τη διάβαζα την προκήρυξη; Ότι δεν είμαι εαμ β’, ούτε σύριζα; Ή μήπως να του το παίξω συριζαίος για σπάσιμο;

Έτσι πρέπει να σκέφτηκε πολύς κόσμος και να ψήφισε σύριζα, όχι γιατί έφαγε το κουτόχορτο για τις ιστορικές αλλαγές που θα φέρει ο αλέξης, αλλά για σπάσιμο, σε όσους υποτιμούσαν τη νοημοσύνη του, θέτοντας ψεύτικα εκβιαστικά διλήμματα στο εκλογικό σώμα. Έτσι όμως έπεσε στην ίδια παγίδα από την ανάποδη. Και δεν ήταν εύκολο να ξεφύγει από τα ψευδοδιλήμματα που του έβαλε ο σύριζα.

Η δεύτερη εικόνα είναι από το εκλογικό πάνελ του μέγκα. Με τον χιόνη –που στροφάρει όσο λίγοι μπροστά στο φακό- να λέει ότι μας προβληματίζει η στήριξη που είχε ο σύριζα από τον ομπάμα και μια ορισμένη μερίδα μονοπωλίων και να αναρωτιέται τι διαμείφθηκε κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ του τσίπρα και των αρχηγών κρατών στη σύσκεψη του G20. Και με την (κουμουν)δούρου να λέει «ντούρου-ντούρου», αλλά από ουσία τίποτα.

Έλεγε ότι λυπάται πολύ και νιώθει προσβεβλημένη από τα υπονοούμενα...

-Μα εγώ σας ρώτησα να μας πείτε τι διαμείφθηκε, γιατί προσβληθήκατε; τη ρώτησε ο χιόνης.

Ότι θλίβεται από τα υπονοούμενα ότι ο τσίπρας έδωσε ανταλλάγματα, την εθνική κυριαρχία της χώρας...

-Αυτά είναι δικά σας, την έκοψε πάλι ο χιόνης, εγώ σας ρώτησα τι ειπώθηκε κεκλεισμένων των θυρών σε αυτήν τη σύσκεψη. Δε θέλω να μου πείτε μόνο την επίσημη ανακοίνωση, ότι τους διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχία για τα συμφέροντά τους, στην ουσία.

Η δούρου έλεγε ότι πρέπει να την απαλλάξουν γιατί πρέπει να πάει επιτέλους στα προπύλαια (στο εκλογικό του σύριζα) όπου την περίμενε η μαρίζα, μια ευρωβουλευτής του πορτογαλικού (κοκο)μπλόκο (της είχε στείλει δύο μηνύματα κι είχε κάνει τρεις αναπάντητες). Κι αφού είδε κι απόειδε, πιάστηκε από το δρίτσα που ερχόταν στο πάνελ: α, βλέπω το θανάση το δρίτσα –γεια σου θανάση!- που ήταν κι αυτός στη συνάντηση, οπότε μπορεί να σας τα πει ο ίδιος..

Κι έφυγε! Κόκαλο..

Κατάφερε να ρεζιλευτεί περισσότερο κι από τον παπαδημούλη (δες τα τελευταία λεπτά αυτού του βίντεο), που σε μια προεκλογική συζήτηση στριμώχτηκε, αλλά αρνήθηκε να δώσει μια σαφή και λογική απάντηση στο απλό ερώτημα: θα ψηφίσετε την πρόταση νόμου που θα φέρει το κουκουέ για κατάργηση-καταγγελία του μνημονίου; Ναι ή ου; Κι αφού έσπασε κάθε ρεκόρ ασάφειας και μαζί τα νεύρα όσων ήταν γύρω του, συνέχισε απτόητος να λέει τα δικά του.

Η πλάκα είναι ότι τώρα δε θα χρειαστεί καν να έρθει στη δύσκολη θέση να απαντήσει με τις πράξεις του, γιατί –αν δεν κάνω λάθος- δεν έχουμε καν τη δύναμη να φέρουμε πρόταση νόμου, εφόσον δεν πιάνουμε το ελάχιστο απαιτούμενο όριο των 15 εδρών ως κοινοβουλευτική ομάδα. Μια φορά στα χρονικά είχαμε κι εμείς μια έξυπνη ιδέα ουσίας, που να είναι καλή κι από επικοινωνιακή άποψη κι έτυχε μέρα σάββατο. Τη γκαντεμιά μου μέσα...

Τρίτη εικόνα από την ομιλία του τσίπρα το βράδυ της κυριακής στα προπύλαια, στο εκλογικό του σύριζα, μαζί με τον γλέζο. Αφού έκανε μια ανιστόρητη αναφορά στις ιστορικές στιγμές που ζούμε με τα ιστορικά ποσοστά του σύριζα και το 28% της εδα –που 24 κάτι ήταν, αλλά τέλος πάντων- είπε ότι ο μανώλης θα προλάβει να μας δει και σε άλλες στιγμές, όχι μόνο ως δύναμη της αντιπολίτευσης.

Τώρα λοιπόν που γυρίσαμε στο 58’, ας περιμένουμε να βγει το κόμμα στην παρανομία και να ζήσουμε –πέραν της νοθείας στα συνέδρια της γσεε και τη βία. Όχι την ψυχολογική, που την υφίσταται ανέκαθεν ο λαός, με τα εκβιαστικά διλήμματα, αλλά τη φυσική βία των φασισμού που θέριεψε κι εκλογικά πλέον. Όσο για το μανώλη, μην ανησυχείς αλέξη, αυτός τα έζησε και το 81’ ως βουλευτής του πασόκ. Εσύ ήσουν μικρός τότε και ίσως δεν τα θυμάσαι, αλλά θα έχεις την ευκαιρία σου την επόμενη φορά, να ξαναφέρεις την αλλαγή του 81’.

Έτσι λοιπόν αντί για 81, μας προέκυψε καινούριο 93’, με ποσοστά που είχαμε να δούμε από τα χρόνια της πιο μαύρης αντεπανάστασης, που μας είχε περάσει κι ο σαμαράς με την πολάν. Παραλίγο να γίνουμε και σαν τον συνασπισμό της δαμανάκη, που είχε μείνει οριακά εκτός βουλής. Ίσως όμως ακολουθήσουμε την τύχη του στις επόμενες εκλογές. Γιατί αν ο σύριζα το παίξει «σκληρή αντιπολίτευση» με ανένδοτο και μας πιέσει κι άλλο, ίσως να μην είναι αυτό το ταβάνι της πτώσης μας. Θα έρχονται μετά οι λίγοι πιστοί του εξωκοινοβουλίου, που δε θα παρασυρθούν από την παναριστερή λαίλαπα, και θα μας λένε: έλα να σου δείξω πως γίνεται, εγώ ξέρω. Κι εμείς θα απαντάμε: άσε ξέρω, έχω κι εγώ πείρα από ανασυγκρότηση. Από το μακρινό 93’ με την αντεπανάσταση. Ενώ τώρα κάποιοι ονειρεύονται ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά και τη βελούδινη (αντ)επανάσταση του αλέξη.

Με την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων, ήταν σχεδόν απαραίτητο να είναι κανείς προστατευμένος σε στενό συντροφικό περιβάλλον, για να πει κάνα πικραμένο αστείο μπας και διασκεδάσει κάπως τη στυφή γεύση του αποτελέσματος. Που αρχικά φαινόταν ότι δε θα ‘ταν πολύ άσχημο, αλλά τελικά το πουλί ήταν πιο μεγάλο, σαν αυτό που είχε μπροστά του ο μιχαλολιάκος στις δηλώσεις του, μαζί με τους δυο μπούφους δίπλα του. Και δε βλεπόταν και η μπάλα στην ετ1 (δύο γκολ ο αχώνευτος ρονάλντο κι αποκλεισμός για τους ολλανδούς).

Όταν είχαμε στη σπουδάζουσα τόσο άσχημα αποτελέσματα στις φοιτητικές, που είναι σε μικρότερη κλίμακα, αρχίζαμε (για πλάκα) να κοιτιόμαστε μεταξύ μας: μήπως εσύ (δε μας ψήφισες) σύντροφε; Τώρα τα ερωτήματα είναι διαφορετικού τύπου. Πώς γίνεται να μην πιέζεται ο κυβερνητικός χυλός του κουβέλη, αλλά να πέφτουμε εμείς, που έχουμε συνήθως πολύ υψηλή συσπείρωση; Πώς γίνεται να είμαστε η μεγαλύτερη οργανωμένη δύναμη στο δρόμο, να έχουμε τις μεγαλύτερες προεκλογικές συγκεντρώσεις, την πιο ενεργή «περιφέρεια» οπαδών και φίλων, την καλύτερη οργάνωση στους εκλογικούς αντιπροσώπους σε πολλά τμήματα που ούτε η εφορευτική δεν πατάει –κι αναγκάζονται οι δικοί μας πολλές φορές να παίξουν το ρόλο της- και να μην εκφράζεται αυτό σε εκλογικά ποσοστά;

Θεωρητικά πετύχαμε αυτό που θέλαμε εξ αρχής, κι αυτό που είναι το αντικειμενικό όριο σε μια οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση. Να βγει μια αδύναμη αστική κυβέρνηση που να δυσκολευτεί να εφαρμόσει τα επόμενα μέτρα και να αρχίζουν να καίγονται οι εφεδρείες του αστικού, πολιτικού σκηνικού. Αλλά αυτό μπορούσαμε να το βρούμε με πολύ καλύτερους όρους και σε καλύτερη συσκευασία. Όχι σαν ηχηρό χαστούκι του κασιδιάρη στο μάγουλό μας, με 50% κούρεμα σε ποσοστά και ψήφους.

Γιατί σε αυτές τις εκλογές δυστυχώς καταποντίστηκε το σφυροδρέπανο. Και δεν εννοώ αυτό της κοε, που έχει πάει τόσο κάτω δεξιά στη σημαία, που δεν χρειάζεται καν φότοσοπ για να κρυφτεί. Νιώθεις πως με δυο-τρία κουνήματα, θα τιναχτεί και θα φύγει από μόνο του μες σε ένα λεπτό. Εβδομήντα χρόνια μετά το ανδραγάθημα του γλέζου με την υποστολή της γερμανικής σημαίας στην ακρόπολη, η αυγή ανδραγαθεί κατά των μαοϊκών και λοιπών κομμουνιστών. Πού και να κάνει δηλ κάνα αφιέρωμα στη συντριβή του φασισμού και την κλασική σκηνή με το μέλιτον καντάρια να σηκώνει την κόκκινη σημαία στο ράιχσταγκ.

Κι έρχεται ο προβληματισμός για την επόμενη μέρα. Ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να πεισμώσει το δυναμικό μας και να δουλέψει με όρους και ρυθμούς ανασυγκρότησης, όπως η νεολαία επί σοφιανού. Απαλλαγμένο από τη σκουριά και τυχόν αυταπάτες για τα όρια μιας εκλογικής διαδικασίας, που τρυπώνουν ενίοτε αθόρυβα στις συνειδήσεις μας. Αλλά χρειάζεται και ένας ουσιαστικός προβληματισμός. Τι παραπάνω πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων;

Κι αν "εφαρμόζαμε τη γραμμή του 15^ου"; Αν είχαμε μεταβατικά αιτήματα; Αν επιμέναμε στην κοινή δράση; Δε νομίζω ότι θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Το κουκουέ πιέζεται γιατί είναι κομμουνιστικό κόμμα. Αν είχε χάσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά, οι αστοί θα το πριμοδοτούσαν. Κι αυτή τη στιγμή δεν πέφτει –κυρίως- λόγω υποκειμενικών αδυναμιών, αλλά για τους λάθος λόγους. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, με γεια του και χαρά του, αλλά μάλλον έχει συγκεκριμένες αιτίες και «δικαιώσεις που εκκρεμούν» που του βάζουν καφάσια στα μάτια και τον εμποδίζουν να δει την πραγματικότητα.

Και το χειρότερο είναι ότι δεν αφήνει περιθώρια για ουσιαστική και γόνιμη (αυτο)κριτική, που να πιάσει τόπο και να δώσει καρπούς, πέρα από ανόητους αφορισμούς για τα εγκλήματα της ηγεσίας και την καταστροφή, όπου μας οδηγεί. Αυτά ελάχιστα πράγματα μπορούν να ερμηνεύσουν –και κατά συνέπεια να διορθώσουν. Και αν ήταν τόσο απλό, τότε θα την αλλάζαμε (την ηγεσία) κι όλα μέλι-γάλα. Και μελιγαλάς για τους φασίστες..