Euro γιούρο όλοι

Αν βιώνεις εσωτερικά την αντίφαση μεταξύ φίλαθλης και (φιλο)κομμουνιστικής ιδιότητας, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς για το euro που αρχίζει αύριο είναι ότι στη συνδιοργανώτρια πολωνία της αλληλεγγύης και του βοϊτίλα απαγορεύονται τα κομμουνιστικά σύμβολα και τα σφυροδρέπανα κι επιτρέπονται οριακά τα μπλουζάκια με τον τσε γκεβάρα. Μιλώντας δηλαδή με όρους πολιτικής σημειολογίας είναι σα να τίθεται εκτός νόμου η κνε αλλά η εαακ να είναι στα όρια της ανοχής κι ίσως μελλοντικά να το ανταποδώσει και με μια ψήφο ανοχής, ενώ για την κοε μπορεί να γίνει κάτι στο photoshop και να τη γλιτώσει. Εμείς μια φορά δεν αλλάζουμε φανέλα και δε θα γίνουμε μηλιά, αχλαδιά ή o,τι άλλο σαν το πε-τσε-ι, όπως είπε ο σοφιανός για το ιταλικό κκ. Εμείς δεν την κουνάμε την αχλαδιά –με την πολιτική έννοια.

Ούτε μηλιά μπορούμε να θεωρηθούμε όμως γιατί θα έπρεπε τότε τα μήλα που διασπάστηκαν να πέφτουν ακριβώς κάτω μας και να μας μοιάσουν λιγάκι. Αυτά όμως πέφτοντας ανακάλυψαν το μηλιό και το νόμο της αβάσταχτης πολιτικής ελαφρότητας, που στη διάλεκτο μας λέγεται οπορτουνισμός. Και πλέον μαζεύουν κάθε λογής φρούτο στις τάξεις τους, γυρνώντας στον (φρ)ουτοπικό σοσιαλισμό. Είναι μία, μόνο μία η ονειρεμένη σοβιετία. Σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα. Κι αν δεν έβγαλε κανείς μιλιά (με ήτα) την ώρα που έπεφτε, φταίει που είχαμε σαπίσει εκ των έσω και δεν εκκαθαρίσαμε εγκαίρως τα σκουλήκια και τα σάπια ροδάκινα. Γιατί και ένα μόνο φτάνει για να κάνει τη ζημιά σε ολόκληρο το καφάσι.

Η σοβιετική ένωση υπήρχε ως χώρα, δε μπορούμε να απαγορέψουμε τις φανέλες με τα αρχικά cccp. Τα σφυροδρέπανα όμως απαγορεύονται, λέει ο πολωνός πρέσβης στη μόσχα. Σαν αυτά τα τρέντι μπλουζάκια που κυκλοφορούν σκέτα με το λογότυπο κι όσοι τα φοράνε νομίζουν ότι είναι κάποια καινούρια μάρκα.

Ή σαν την επιδίωξη ενός μέρους της σοβιετικής νομενκλατούρας στα χρόνια της περεστρόικα, που ήθελε να συνεχίσει να υπάρχει κάποιο είδος ένωσης, αλλά να μην είναι σοβιετική, ούτε σοσιαλιστική. Απλώς μια ένωση δημοκρατιών, χωρίς τα δύο σίγμα της εσσδ, που θα τα αντικαθιστούσαν οι απόγονοι των ες-ες, όπως στις βαλτικές χώρες, που βαλτώνουν στο βούρκο του αντικομμουνισμού.

Ευτυχώς δεν μπορούν να αλλάξουν τον εθνικό ύμνο της ρωσίας, που έχει την ίδια μελωδία με το σοβιετικό. Προσπάθησαν δηλαδή αλλά αναγκάστηκαν να τον επαναφέρουν και άλλαξαν απλώς τους στίχους. Αυτούς όμως έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι τους καταλάβαιναν. Ενώ η μουσική προκαλεί ακόμα και σήμερα ρίγη συγκίνησης στους συντρόφους, παλιούς ή νεότερους, που αντιδρούν αντανακλαστικά επιβεβαιώνοντας το γερο-παβλώφ. Όπως το 04’ στην πορτογαλία, πριν το ελλάδα-ρωσία.

Φαντάσου να μην είχε αλλάξει και το 40τόσο επί στάλιν και να έπαιζε τώρα η διεθνής που ήταν ο πρώτος ύμνος του σοβιετικού κράτους. Θα έπαιζε πχ η μπάντα τον ύμνο της διεθνούς και μετά οι πολωνικές αρχές θα έπαιρναν τους μουσικούς για εκτέλεση, όπως γινόταν στην ομώνυμη τούρκικη ταινία.

Αντίστοιχα ρίγη προκάλεσαν και το 92' στη βαρκελώνη οι σύντροφοι αθλητές της κοινοπολιτείας που είχαν κάτω από τις επίσημες στολές τους τα σοβιετικά σύμβολα της άρτι διαλυθείσας εσσδ. Η κε του μπλοκ ήταν πολύ μικρή για να τα προσέξει αυτά τότε, αλλά θυμάται από τα στερνά της σοβιετίας τον τίμιο επικοντιστή γκαταούλιν –και γαμώ τα ονόματα- το αντίπαλο δέος του «τσάρου» μπούμπκα που έγινε πιο αντιδραστικός και απ’ τον κασπάροφ μετά την παλινόρθωση και την όμορφη λευκορωσίδα γυμνάστρια σβετλάνα μπογίνσκαγια.

Σήμερα αυτά μπορεί να τα δει κανείς μόνο στις κερκίδες. Πολλοί σφοι κρατάνε μέσα τους ζωντανό το συναίσθημα για τη ρώσικη αρκούδα, αν και υπάρχουν μερικά μη συνειδητά στοιχεία που συγκινούνται απλώς με τις ξανθές ρωσίδες στην εξέδρα, ή τις γυμνόστηθες ουκρανές «ακτιβίστριες».

Φέτος η αναμέτρηση ελλάδα-ρωσία θα γίνει στη βαρσοβία, παραμονές των δικών μας εκλογών. Και η κε του μπλοκ απευθύνει διεθνιστικό κάλεσμα στις κερκίδες των δύο εθνικών ομάδων να αγνοήσουν τη ντιρεκτίβα των πολωνών και να σπάσουν το αντικομμουνιστικό άβατο στην χώρα του βαλέσα. Θα μπορούσε πχ ο τζίμι τζαμπ να σαλτάρει στο γήπεδο στον εναρκτήριο αγώνα και να κάνει το κομμάτι του στο χορτάρι φορώντας τη σημαία της σοβιετίας μέχρι να τον μπουζουριάσουν οι σεκιουριτάδες.

Αυτά όμως είναι τα αδιέξοδα του ατομικού δρόμου. Η πραγματική λύση βρίσκεται στο συλλογικό αγώνα και τα ανθρώπινα κολάζ στις κερκίδες. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο μίσα το 1980 στους ολυμπιακούς της μόσχας. Να φτιάξουμε ένα ανθρώπινο τείχος στον αντικομμουνισμό. Σαν αυτό της γελοιογραφίας του ρουγγέρη.

                 

Θα είναι μαζί μας νοερά κι ο σύντροφος μπλαχίν, σημαίνον στέλεχος του ουκρανικού κκ και προπονητής της ουκρανίας, που είναι η έτερη συνδιοργανώτρια χώρα.

Όλα αυτά μας δίνουν την ευκαιρία να πούμε δυο λόγια και για το αγωνιστικό κομμάτι. Το φετινό Euro έχει υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού και μοιάζει με ένα μικρό μουντιάλ, χωρίς ωστόσο το λάτιν χρώμα της αργεντινής, της βραζιλίας και κατά δεύτερο λόγο της ουρουγουάης. Το βασικό ερώτημα όμως είναι αν θα καταφέρουν να δικαιώσουν τις προσδοκίες οι ξεζουμισμένοι αστέρες με πενήντα κι εξήντα παιχνίδια στα πόδια τους μες στη σεζόν, ή αν θα φάμε στη μάπα μια σειρά ζεστές σούπες μες στο κατακαλόκαιρο. Θυμίζω ότι πρόπερσι στο μουντιάλ της νότιας αφρικής τα μεγαλύτερα αστέρια (μέσι, ρονάλντο, κακά, ρούνεϊ) έμειναν σε πολύ ρηχά νερά κάνοντας μια τρύπα στη μέση τους.

Όλοι οι όμιλοι είναι φωτιά, με εξαίρεση αυτόν της ελλάδας, που είναι ο πιο βατός. Αυτό δε σημαίνει ότι θα περάσουμε κιόλας στην επόμενη φάση. Η ελλάδα δίνει και πάλι το εναρκτήριο παιχνίδι με την διοργανώτρια, όπως το 04’ που το σήκωσε στην πορτογαλία. Τότε όμως ήταν το «χρυσό καλοκαίρι» της «ισχυρής ελλάδας», που ολοκληρώθηκε με το μεγάλο φαγοπότι των ολυμπιακών της αθήνας.

Ενώ τώρα η λογική λέει πως όπου φτωχός κι η μοίρα του. Μετά το στραπάτσο στη γιουροβίζιον, ο γρήγορος αποκλεισμός από το Euro, μοιάζει πιο πιθανός κι από τον αποκλεισμό από την ευρωζώνη. Αν παρόλα αυτά η εθνική ανατρέψει τα προγνωστικά και περάσει στην προημιτελική φάση υπάρχουν πολλές πιθανότητες να διασταυρωθεί στους οκτώ με τη γερμανία της μέρκελ και του σβάινστάιγκερ, και να ζήσουμε μεγάλες πατριωτικές στιγμές αντιμνημονιακού ζήλου: έτσι πηδάνε, αυτοί που σας χρωστάνε.

Παρόλα αυτά οι πιο σημαντικές «παρενέργειες» του Euro είναι πολιτικής φύσης και μπορούν να συνοψιστούν σε ένα καλό κι ένα κακό. Ξεκινάμε από το δεύτερο για να κάνουμε –σχετικά- ευχάριστο φινάλε.

Από τη στιγμή που το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα συμπίπτει χρονικά με την προεκλογική περίοδο, σημαίνει –πέραν της λίγο-πολύ δεδομένης χουλιγκανοποίησης της πολιτικής- ότι δεσμεύεται μία συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης και οι δύο που μένουν μπορούν να επικαλεστούν διάφορες δικαιολογίες για να μην καλύψουν κάποιες προεκλογικές δραστηριότητες του κόμματος, ή κάποιες ομιλίες της αλέκας, με το σκεπτικό: εμείς θέλαμε, αλλά την ίδια ώρα ξέρετε...

Το σχετικά θετικό είναι ότι την κυριακή των εκλογών, στις δέκα παρά τέταρτο παίζει ολλανδία-πορτογαλία. Αν η πρώτη εκτίμηση αποτελέσματος του υπουργείου στις εννιάμιση μας δείχνει πολύ χαμηλά, το γυρνάμε στο καπάκι στην ετ-1 και ξενοιάζουμε χωρίς τύψεις για δύο ώρες. Εκτός κι αν είναι μεγαλύτερο ντέρμπι το νδ-σύριζα.

Ο λαός μίλησε. Ματσάρα από τις λίγες, που δεν χάνονται.


Υστερόγραφο

Τη λιάνα χτύπησαν, αλλά ποιος βγήκε νοκ άουτ είναι το θέμα..