Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Ρόδα τσάντα και κοπάνα τους φασίστες*

*ο τίτλος της ανάρτησης είναι αντιγραφή ενός αναρχικού συνθήματος στην είσοδο ενός σχολείου, που το θυμήθηκα συνειρμικά με αφορμή την επίθεση χρυσαυγιτών σε μαθητές που μοίραζαν απεργιακό υλικό στο λαγκαδά και την άμεση απάντηση με την αρωγή των απεργών της αγνο.




Ενώ η φασιστική απειλή θεριεύει και τα ανησυχητικά φαινόμενα αρχίζουν να παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας, στα χείλη των περισσότερων αρχίζει να σχηματίζεται ένα δραματικό «τι να κάνουμε;», που αναζητά επιτακτικά απάντηση. Ποια πρέπει να είναι η πολιτική του κόμματος απένανατι στο σύγχρονο (μονάρχο)φασισμό; Και τι θα γράψει το ιστορικό εγχειρίδιο του μέλλοντος για την τακτική των κομμουνιστών και την αποτελεσματικότητά της;

Σε μια προηγούμενη ανάρτηση θέσαμε ένα γενικό πλαίσιο με κάποια ερωτήματα προς απάντηση κι αναφερθήκαμε ακροθιγώς σε μερικά σημεία με κάποιες αρχικές παρατηρήσεις. Εδώ θα δούμε τα βασικότερα εξ αυτών και θα προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε και να προσεγγίσουμε μια συνολική απάντηση στο δια ταύτα των ημερών.

Το πρώτο σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι η ιστορική πείρα του κομμουνιστικού κινήματος ως προς τα αντιφασιστικά μέτωπα και η κριτική της εξέταση.
Υπάρχουν δύο βασικές πολιτικές εκτιμήσεις – που συνδέονται άμεσα και με την τρέχουσα συγκυρία- για την πορεία της κομιντέρν, με ορόσημο το 35’ και το 7ο συνέδριο της κδ. Η πρώτη εστιάζει την κριτική της πρακτικά στα χρόνια της κρίσης (τη λεγόμενη τρίτη περίοδο) και τη γραμμή του σοσιαλφασισμού, θεωρώντας την σεχταριστική και ως μία από τις βασικές αιτίες για την ήττα των κομμουνιστών στη γερμανία και την άνοδο των ναζί στην εξουσία. Στη συνέχεια όμως η κομιντέρν διόρθωσε το αρχικό λάθος της και επεξεργάστηκε την τακτική των λαικών, αντιφασιστικών μετώπων που οδήγησε τα επόμενα χρόνια στη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών και το τσάκισμα των ναζι.

Η δεύτερη δανείζεται στοιχεία από την τακτική της κομιντέρν στα χρόνια του μεγάλου κραχ (1929-33) για την αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης –πχ το σύνθημα τάξη εναντίον τάξης για την προετοιμασία του επαναστατικού άλματος. Θεωρεί προβληματική την ίδια τη λειτουργία της κομιντέρν μετά το 35’, που οδήγησε στο σταδιακό μαρασμό και την αυτοδιάλυσή της και επικεντρώνει την κριτική της σε δύο σημεία:

-την αποτυχία να συνδεθεί ο αντιφασιστικός και αργότερα εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας του αγώνα με το στρατηγικό στόχο και το κομβικό ζήτημα της εξουσίας.
-την αρνητική πρακτική πείρα από τα λαϊκά μέτωπα και τις κυβερνήσεις τους σε γαλλία και ισπανία. Στη γαλλία οι κομμουνιστές τέθηκαν εκτός νόμου από τους «σύμμαχους» σοσιαλιστές μετά την κήρυξη του πολέμου, το 39’. Ενώ στην ισπανία, η πλατιά κυβερνητική συμμαχία αποδείχτηκε πλαδαρή και κατέληξε σε αρκετές περιπτώσεις να υποθηκεύσει τον αντιφασιστικό αγώνα εναντίον του φράνκο και τη δυνατότητά του να νικήσει.

Θα μπορούσε να αντικρούσει κανείς ότι αυτά τα ιστορικά παραδείγματα δείχνουν ότι υπήρξαν κρίσιμα λάθη κατά την εφαρμογή της γραμμής των λαϊκών μετώπων, αλλά δεν καθιστούν λανθασμένη αυτή καθαυτή τη γραμμή. Από την άλλη όμως ακόμα και η γραμμή του σοσιαλφασισμού έχει ένα βασικό λογικό πυρήνα, που αν αναλογιστεί κανείς το ρόλο που έπαιξε ιστορικά η σοσιαλδημοκρατία σε διάφορες περιόδους και στις διάφορες εκδοχές της (είτε στην κλασική μορφή της στη γερμανία της βαϊμάρης, είτε στην ελληνική, βενιζελική εκδοχή της, πριν τη δικτατορία του μεταξά), δύσκολα θα μπορούσε να τον απορρίψει.
Επομένως τα πράγματα είναι αρκετά σύνθετα και χρειάζεται επισταμένη ιστορική μελέτη πριν βγουν οποιαδήποτε εύκολα συμπεράσματα.

Το δεύτερο σημείο είναι παρεμφερές: οι θεωρητικές επεξεργασίες του 7ου συνεδρίου της κομιντέρν κι η εισήγηση του ντιμιτρόφ για το φασισμό, που έχει κυκλοφορήσει και σε ξεχωριστή μπροσούρα (στα ελληνικά από τις εκδόσεις πορεία) και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά ιστορικά ντοκουμέντα του κομμουνιστικού κινήματος. Θα μπορούσε όμως αυτή η επίκαιρη ανάλυση να μεταφερθεί αυτούσια στη σημερινή πραγματικότητα, ή έστω να την προσαρμόσουμε στα σύγχρονα δεδομένα;

Ας δούμε πρώτα τα βασικά της σημεία κωδικοποιημένα. (Αντιγράφω από το κείμενο του πγ της κετουκε στην κομεπ που κυκλοφορεί, για το λένιν, τον πόλεμο και τη στάση των κομμουνιστών): το 7ο συνέδριο της κομιντέρν έθεσε ως κεντρικό καθήκον των κκ την πάλη ενάντια στο φασισμό (...), για την ειρήνη και την υπεράσπιση της εσσδ. Εκτίμησε ότι ο γερμανικός φασισμός παίζει το ρόλο της δύναμης κρούσης της διεθνούς αντεπανάστασης και της σταυροφορίας ενάντια στη σοβιετική ένωση. Κάλεσε όλα τα κκ να δυναμώσουν τις προσπάθειες για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης με τη δημιουργία ενός ενιαίου εργατικού μετώπου, με σκοπό την ενότητα δράσης όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων σε ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο. Τάχθηκε υπέρ της πολιτικής ενότητας της εργατικής τάξης κι έδωσε την κατεύθυνση να συγκροτηθεί ένα «ενιαίο κόμμα του προλεταριάτου» με τη συνένωση σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και μεμονωμένων οργανώσεων με τα κκ.

Αξίζει επίσης να σημειώσουμε τον ορισμό του φασισμού, όπως δίνεται στην εισήγηση του ντιμιτρόφ: όπως σωστά τον χαρακτήρισε η 13η ολομέλεια της εκτελεστικής επιτροπής της κομμουνιστικής διεθνούς, ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Σε αυτή τη βάση θα μπορούσαμε να κάνουμε επιγραμματικά τις εξής παρατηρήσεις.
-Σήμερα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι η πείρα της οργανωτικής συγχώνευσης του κκ με άλλες οργανώσεις –όπως εκφράστηκε πχ με τη διάχυση των οργανώσεων βάσης του κουκουέ στην ύπαιθρο στο αγροτικό κόμμα- ήταν αρνητική. Και ότι η οργανωτική αυτοτέλεια στα πλαίσια μιας μετωπικής συμμαχίας αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη συγκρότηση της τελευταίας.

-Η τακτική των λαϊκών μετώπων αναφέρεται σε μια εποχή που η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία έχει ισχυρή εργατική βάση, επηρεάζει μεγάλο αριθμό συνδικάτων και μπορεί να κινητοποιήσει ευρύτερες λαϊκές και εργατικές μάζες. Σήμερα που η πολιτική μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας έχει ολοκληρωθεί, τα δεδομένα αυτά έχουν μάλλον ανατραπεί. Η παραλυτική της δράση στο μαζικό κίνημα δείχνουν ότι δεν ενδιαφέρεται σε καμία περίπτωση να κινητοποιήσει τις μάζες και να δράσει με όρους κινήματος, ενώ κι η επιρροή της στον εργατόκοσμο έχει κλονιστεί και δεχτεί σοβαρά πλήγματα.

Εάν λοιπόν κάποιος σήμερα προέκρινε ως τακτική επιλογή ένα πολιτικό αντιφασιστικό μέτωπο ή την αναβίωση του ενιαίου εργατικού μετώπου και την ενότητα δράσης με τη γσεε, απλώς θα έδινε το φιλί της ζωής στην ξεπουλημένη ηγεσίας της, νομιμοποιώντας το θεσμικό της ρόλο και δε θα κατάφερνε καν την «ποσοτική ενοποίηση» της εργατικής τάξης, εφόσον η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν επηρεάζει παρά ελάχιστο κόσμο και κατά βάση κάποιους κοντινούς παρατρεχάμενούς της.
Το βασικό ζητούμενο σήμερα είναι η επαφή κι η οργάνωση των μαζών που παραμένουν έξω από τις οργανωμένες δομές του συνδικαλιστικού κινήματος κι όχι η απεύθυνση στις οργανωμένες μάζες κάπου άλλου ρεφορμιστικού φορέα, για να τις πάρουμε με το μέρος μας –όπως ίσχυε ενδεχομένως ως ένα βαθμό κατά τη δεκαετία του 30’.

Στην εισήγηση του ντιμιτρόφ ο φασισμός ορίζεται ως δικτατορία των πιο αντιδραστικών τμημάτων του κεφαλαίου. Από αυτόν τον ορισμό κάποιοι συνάγουν το συμπέρασμα πως αυτό που χρειάζεται είναι ένα πανδημοκρατικό μέτωπο, όπου θα έχουν θέση τα λιγότερο αντιδραστικά τμήματα της αστικής τάξης που αντιτίθονται στο κεφάλαιο και η πολιτική συνεργασία με δημοκρατικές αστικές δυνάμεις και τα κόμματα που τις εκφράζουν. Μια άλλη εκδοχή αυτής της λογικής είναι ότι όσο πιο ευρύς είναι ο σκοπός που επιδιώκουμε, τόσο πιο ευρείες και πλατιές πρέπει να είναι οι μετωπικές συμμαχίες που τον υπηρετούν.

Αυτός ο συλλογισμός όμως έχει μια σειρά προβληματικά σημεία.
Ένα μέτωπο μπορεί να γίνει τόσο ευρύ, ώστε να περιλαμβάνει περίπου τους πάντες, πλην μιας ισχνής αντιδραστικής μειοψηφίας. Αυτό το μέτωπο μπορεί να καταγάγει ένα εύκολο και περιφανή θρίαμβο, αλλά είναι εντελώς αμφίβολο αν θα προωθήσει στο ελάχιστο την υπόθεσή μας.
                                                                                                                             
Ένα αντιφασιστικό μέτωπο με κόμματα από το αστικό, πολιτικό φάσμα, θα ήταν μάλλον εξίσου προβληματικό. Αφενός γιατί θα περιόριζε τον ορίζοντα του μετώπου ενάντια στην χρυσή αυγή, που δεν είναι παρά μόνο ο λαγός στην κούρσα του εκφασισμού της αστικής πολιτικής δημοκρατίας. Αφετέρου γιατί μια τέτοια συμμαχία, θα επιχειρούσε να αντιμετωπίσει το ζήτημα από κοινού με δυνάμεις που αποτελούν μέρος του προβλήματος κι όχι τη λύσης του –όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά και στο παρελθόν.
Ο φασισμός δεν είναι «σπορά της τύχης», αλλά συνειδητή επιλογή των αστών και του πολιτικού τους προσωπικού. Και με αυτήν την έννοια δε συνιστά κάποια εκτροπή, αλλά το απαραίτητο συμπλήρωμα της αστικής δημοκρατίας στο πολιτικό εποικοδόμημα της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Αυτό δε σημαίνει πχ ότι η αντιφασιστική συμμαχία που συνήψαν οι σοβιετικοί κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ήταν λανθασμένη. Οι κομμουνιστές πρέπει να παρακολουθούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να τις αξιοποιούν στο μέτρο του δυνατού. Αυτός όμως είναι ένας επιμέρους τακτικός ελιγμός κι όχι το επίκεντρο της λύσης. Και πρέπει να γίνεται έχοντας πλήρης επίγνωση, ότι το κύριο βάρος της επίθεσης θα κληθούμε να το σηκώσουμε μόνοι μας –όπως ακριβώς έγινε στο δεύτερο παγκόσμιο.

Η αντιφασιστική δράση των κομμουνιστών δεν πρέπει να περιοριστεί στον «αρνητικό» χαρακτήρα μιας αντίδρασης, αλλά να έχει θετικό, ουσιαστικό περιεχόμενο που να αφαιρεί από το φασισμό το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται. Δίπλα στην πολιτική απομόνωση της χρυσής αυγής από σωματεία, μαζικούς φορείς, κτλ πρέπει να αναπτυχθεί μια πολύπλευρη δράση που να προωθεί τους συλλογικούς δεσμούς και να σπάει τόσο την εξατομίκευση, όσο και τη λογική της ανάθεσης.

Αυτή η δράση πρέπει να ξεκινά από τα άμεσα ‘μικρά’ προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά επιβάλλεται να έχει συνολική στρατηγική στόχευση, φτάνοντας σταδιακά μέχρι και το ζήτημα της εξουσίας. Όχι επειδή η συμφωνία με το σοσιαλισμό είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη της αντιφασιστικής δράσης. Αφενός όμως επειδή όποιος ζητά άμεση λύση ‘εδώ και τώρα’ (κι όχι στη δευτέρα παρουσία) σε θέματα όπως το μεταναστευτικό, χωρίς να μιλά και να δρα με όρους «κεντρικής πολιτικής», θα «σπάσει τα μούτρα του» στην ουτοπία του εφικτού.
Κι αφετέρου γιατί ο φασισμός είναι η απάντηση του συστήματος –όχι μόνο όταν ο σοσιαλισμός είναι προ των πυλών, αλλά και- σε οξυμμένες συνθήκες, όπου παραφράζοντας το βλαδίμηρο θα λέγαμε ότι: οι από πάνω δε μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν, αλλά οι από κάτω δεν έχουν οργανώσει ακόμα τη δύναμή τους για να επιβάλουν τη δική τους εναλλακτική. Κι ο φασισμός έρχεται ως «τιμωρία» για τις αδυναμίες τους και το στρατηγικό τους έλλειμμα.

Παραμένουν ακόμα ανοιχτά προς εξέταση μια σειρά ζητήματα (όπως η οργάνωση της αλληλεγγύης, ή των πολιτοφυλακών που θα αποκρούσουν με οργανωτικούς όρους τους θρασύδειλους τραμπούκους της χρυσής αυγής). Αλλά αυτά θα τα δούμε σε δεύτερο στάδιο, καθώς η ανάρτηση έχει ήδη ξεφύγει σε έκταση.

23 σχόλια:

demis είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=cTYioipgArI

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=B01s_4Gbgpg

Ανώνυμος είπε...

Μερικές σκέψεις και ερωτήματα πάνω στο θέμα, για να τροφοδοτήσω τη συζήτηση:

1) Υπάρχει άραγε και κάποιος «πιο σωστός» ορισμός του φασισμού από αυτόν του (γίγαντα στους γίγαντες…) σ. Γκ. Ντιμιτρόφ; Αν ναι, ποιος είναι και που υπερτερεί έναντι του πρώτου; Το μόνο που διαβάσαμε είναι ότι «κάποιοι» (ποιοι; πότε; γιατί; σε ποιες συνθήκες; για όλα αυτά σιγή ιχθύος…) «τον χρησιμοποίησαν για να συνάγουν μια γραμμή συνεργασίας με τους αστούς σήμερα». Είναι αυτό απάντηση επί της ουσίας;;;

2) Ποιος μίλησε στο σήμερα για την ανάγκη «αντιφασιστικού μετώπου» με τη σοσιαλδημοκρατία (τονίζω τη λέξη);;; Το ενιαίο εργατικό (ή εργατοαγροτικό) μέτωπο αφορά αυτό που λέει το όνομά του: την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και του λαού και, ασφαλώς, τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες που σήμερα (τονίζω τη λέξη) εκφράζουν αυτές τις τάξεις και στρώματα. Ποιος και γιατί έχει ανάγκη να εισάγει το «μπαμπούλα» της σοσιαλδημοκρατίας σε μια συζήτηση που (σωστά λέμε ότι) δεν την αφορά;;;

3) Δέχομαι ότι κάποιος μπορεί να κρίνει τα πάντα με υποθετικούς θεωρητικούς συλλογισμούς και κάποιος άλλος να κρίνει εκ του αποτελέσματος. Αναρωτιέμαι όμως ποια κίνητρα έχει εκείνος που εκλεκτικίστικα κρίνει, πότε έτσι και πότε αλλιώς. Δηλαδή: ο σοσιαλφασισμός, ενώ πουθενά (τονίζω τη λέξη) δεν οδήγησε το κίνημα σε νίκη, να κρίνεται ως «γραμμή που έχει λογικό ειρμό και συνέπεια» με κριτήριο μια (σωστή ή λάθος, δεν έχει σημασία, εδώ μιλάμε για τη μεθοδολογία) θεωρητική ανάλυση, ενώ για τα λαϊκά μέτωπα (α) να μην απαντιέται τεκμηριωμένα η θεωρητική βάση συγκρότησής τους που απορρέει από τον ορισμό του σ. Ντιμιτρόφ και την ανάγκη υπεράσπισης της ΕΣΣΔ, (β) να αποσιωπάται ότι οδήγησαν στην κατάκτηση της εξουσίας στη μισή Ευρώπη (Τσεχία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Σερβία, Αλβανία, Βουλγαρία) και (γ) να απομονώνεται η ήττα και οι παλινωδίες σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και Ελλάδα και να γενικεύεται ως μοναδική «ιστορική πείρα» από την εφαρμογή της συγκεκριμένης γραμμής. Επιτέλους, πόσα μέτρα και πόσα σταθμά στην κριτική μας, σύντροφοι;;; Με αυτό τον τρόπο αδικούμε την κάθε γραμμή που υιοθέτησε το κομμουνιστικό κίνημα ιστορικά – δε λέω ότι δεν υπάρχουν αντιφάσεις και διαφορές – αν δεν κρίνουμε ολοκληρωμένα το πότε, το ποιοι, το γιατί, το τι παιζόταν στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ και τι συσχετισμοί υπήρχαν στο κίνημα στη μια φάση και στην άλλη.

4) Η στρατηγική του επαναστατικού κινήματος είναι, τελικά, άσχετη με το συσχετισμό δυνάμεων, έξω από τόπο, χρόνο, συνθήκες;;; Ξαναλέω, η στρατηγική και όχι ο στρατηγικός στόχος που είναι πάντα η επανάσταση και ο σοσιαλισμός. Αν είναι έτσι, τότε γιατί ο σ. Στάλιν όταν μιλά για τη στρατηγική και την τακτική στα «Ζητήματα λενινισμού», αποκαλεί την τακτική «μέρος της στρατηγικής» που «αλλάζει ανάλογα με την άνοδο και την ύφεση του κινήματος»; Ο σ. Λένιν στις «Θέσεις του Απρίλη» όταν πρότεινε την εγκατάλειψη του παλιού προγράμματος των μπολσεβίκων και την υιοθέτηση της ανάλυσης της δυαδικής εξουσίας που οδήγησε στο σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» τι έκανε; «τακτικό» ή «στρατηγικό ελιγμό»;;; Πόσο αθεράπευτα προσκολλημένος στον μεταφυσικό, μηχανιστικό τρόπο σκέψης μπορεί να είναι κάποιος και πόσο μακριά από το διαλεκτικό υλισμό για να υψώνει «σινικά τείχη» που χωρίζουν τη μια έννοια από την άλλη;;; Έχουμε καταλάβει σε όλη της την έκταση και το βάθος την έννοια της μεταβατικής «στιγμής» στον ιστορικό χρόνο ή απλά μένουμε δογματικά προσδεδεμένοι στη «σιγουριά» των προκάτ σχημάτων που η ζωή και η ταξική πάλη τα σαρώνει στην πρώτη, πραγματικά μεγάλη θύελλα;;;

Ελπίζω η συζήτηση που θα επακολουθήσει να είναι γόνιμη…

Ανώνυμος των 21:15

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Καλησπέρα Κάπταιν.
Δεν έχω εντρυφήσει και πολύ στα σχετικά αλλά, αναρωτιέμαι, "ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου", ενάντια σε ποιούς ακριβώς;.
Αν σε αυτούς περιλαμβάνονται, έστω και απαλά, τα "λιγότερο αντιδραστικά", "λιγότερο σωβινιστικά" κλπ. στοιχεία του κεφαλαίου (και όχι δα στενά του χρηματιστικού!), τότε μάλλον μας χρειάζεται ένας πιο σύγχρονος ορισμός, και δεν ξέρω αν και για την εποχή του ήταν επιτυχημένος.
Και δεν βλέπω γιατί πρέπει να συγχέεται η εκτίμηση περί φασισμού με τις τακτικές καταπολέμησής του. Η αντιφασιστική συμμαχία μπορεί μια χαρά να περιλαμβάνει και ...φασίστες (όρα Μεταξά...)! Και στο κάτω-κάτω τι διαφορά είχαν π.χ. οι άγγλοι του Σκόμπυ (Τσώρτσιλ κλπ) από τους ναζήδες για τον ελληνικό Λαό; Η μαγκιά είναι να βάλεις τους εχθρούς σου να πλακωθούνε μεταξύ τους, αντί να τους ενώσεις όλους εναντίον σου. Αλλά αυτές οι μαγκιές θέλουν μεγάλη αυτοπειθαρχία και απόλυτο έλεγχο, γίνονται με κεντρική καθοδήγηση και όχι "κινηματικά". [Κι εδώ ο Μουστάκιας "έγραψε", όχι μόνο για τους μεγαλοφυείς χειρισμούς, με τους οποίους το μεθόδευσε (να ξεκινήσει ο πόλεμος από την Δύση), αλλά και για το σωστό "κλείσιμο" αυτής της συμμαχίας, με την περίφημη συμφωνία της Γιάλτας, που κατοχύρωσε με τον ιδανικό τρόπο, το maximum από ό,τι μπόρεσε να κερδίσει το παγκόσμιο προλεταριάτο σε εκείνη την επική μάχη κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες - αυτά σαν παρένθεση για την σκοπιμότητα της αντιφασιστικής συμμαχίας στον Β' ΠΠ.]
Σωστά το γράφεις παρακάτω: "Ο φασισμός δεν είναι «σπορά της τύχης», αλλά συνειδητή επιλογή των αστών..". ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ! Ο Φασισμός δεν υπηρετεί μόνο τον "ξένο" Ιμπεριαλισμό, αλλά και τον "εντόπιο": Μάνεσης, Μυτιληναίος, Κωστόπουλος, Λατσαίοι κλπ. Λύνει και προβλήματα και των μικροκαπιταλιστών: Αντί για μετανάστες εργάτες, τους εξασφαλίζει έλληνες με ακριβώς τα ίδια μεροκάματα - ούτε στον ύπνο τους δεν τώβλεπαν!
Και, όχι εκτροπή, όχι καν συμπλήρωμα, αλλά, θάλεγα, είναι η ανώτερη μορφή της πολιτικής οργάνωσης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η ιδανική ολοκλήρωση της αστικής δημοκρατίας, ακριβώς όπως (και μήπως αυτό δεν αντανακλά;) το μονοπώλιο είναι η ιδανική ολοκλήρωση της ελεύθερης αγοράς.
Δε συμφωνώ ότι "το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο φασισμός" είναι η ακρίβεια της πατάτας η οι μετανάστες. Αντίθετα, το μεταναστευτικό και η πατάτα ανθίζουν πάνω στο έδαφος του Φασισμού-ΕΕ-Καπιταλισμού, πάνω στην βάση των σχέσεων παραγωγής του Καπιταλισμού που σαπίζει και εκφράζεται ιδανικά με τον Φασισμό.
Τι θα μπορούσαμε ως κομμουνιστές (ακόμη κι αν είχαμε 25%, όχι 4.5), ως οτιδήποτε, να κάνουμε με τα "μικρά" προβλήματα; Ακόμη κι αν τρέχαμε όλοι από το πρωϊ μέχρι το βράδι; Μια τρύπα στο νερό. Μόνο να δείξουμε την "καλή μας πρόθεση", να γίνουμε αρεστοί χαϊδεύοντας αυτάκια και άδεια στομάχια, και να ελπίζουμε πως γι αυτό τον λόγο θα ακούσουν με ευμένεια την διαφώτισή μας. Αλλά κανείς δεν δίνει βάση στον δάσκαλο, που άλλα λέει και άλλα κάνει...
Σήμερα ο κόσμος δεν μας πλησιάζει, όχι γιατί δεν του πάμε πατάτες. Απλά έχει ελπίδες ότι δεν μπορεί όλο αυτό που έζησε να ήταν ένα ψέμα, ότι "στο τέλος κάτι θα γίνει". Αυτό πρέπει να πολεμήσουμε. Ας του μιλήσουμε για αυτά, που δεν ξέρει. Για την Κρίση, για το πλασματικό κεφάλαιο, για την συσσώρευση, για τον παρασιτισμό του Κεφαλαίου. Ας του πούμε πια με αυτοπεποίθηση και παρρησία, πως "ο Καπιταλισμός τελείωσε". Πως πρέπει να βγεί από το σπίτι, όχι για να κουβαλάει πατάτες η να ψάχνει στα σκουπίδια, αλλά για να παλέψει οργανωμένα να βάλει ένα τέλος στο μαρτύριό του εδώ και τώρα. Ας του μιλήσουμε επιτέλους για Επανάσταση, εμείς, και πριν από τον Φασίστα.
Δεν βλέπω (ως μή "ειδικός"...) άλλο τρόπο να πολεμηθεί ο Φασισμός-ΕΕ-Καπιταλισμός.

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζω ξανά και ξανά το κείμενο του σ. Σεχτάρ και δεν κρύβω την ανησυχία μου για το πόση απομάκρυνση διαπιστώνεται στις σκέψεις και στις τοποθετήσεις αρκετών συντρόφων από πάγιες θέσεις των κλασσικών του μαρξισμού. Και, το χειρότερο, αυτό γίνεται χωρίς καν επίγνωση αυτής της απομάκρυνσης, γίνεται με πλήρη πίστη περί «ιδεολογικής καθαρότητας». Μερικά παραδείγματα το αποδεικνύουν:

1) Χρηματιστικό κεφάλαιο, αγαπητέ, αποκαλεί ο Λένιν το προϊόν της σύμφυσης του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Μην ανησυχείς, δεν αφορά τους τραπεζίτες μόνο, ο σ. Ντιμιτρόφ δεν ήταν Αλέξης (θου κύριε…)!!! Μια απλή, «διαγώνια» ανάγνωση στον «Ιμπεριαλισμό», το πιστοποιεί πέραν πάσης αμφιβολίας. Δε χάνεις τίποτε να «φρεσκάρεις» τις γνώσεις σου, στο συνιστώ…

2) Τρομάζω όταν διαβάζω απόψεις (που περνιούνται και για «τελευταία λέξη» του «συνεπούς μαρξισμού»), ότι ο φασισμός είναι η «ανώτερη μορφή» πολιτικής οργάνωσης της αστικής κοινωνίας. Προφανώς, για τους «συνεπείς» αυτούς «μαρξιστές» η θέση του Ένγκελς στην «Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» και του Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση», ότι η αστική ρεπουμπλικανική (κοινοβουλευτική) δημοκρατία είναι η πιο σίγουρη μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, χωρίς καθόλου αυτό να αποκλείει – ίσα-ίσα το αντίθετο – τη στροφή στον αυταρχισμό και στην αντίδραση που είναι γενικό χαρακτηριστικό του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Το να συγχέει όμως κανείς το φασισμό με κάθε παραβίαση της αστικής δημοκρατίας γενικά, με τον αυταρχισμό, την καταστολή, την αντίδραση γενικά, είναι απλούστατα απόδειξη παντελούς, τραγικής ιδεολογικής και πολιτικής αγραμματοσύνης.

3) Το να αμφισβητείς το γεγονός ότι στο εσωτερικό των αστικών τάξεων των ιμπεριαλιστικών (αλλά και των εξαρτημένων) χωρών υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο επιθετικές στις εκάστοτε συγκεκριμένες συνθήκες μερίδες, είναι σα να λες ότι από πολιτική άποψη (κι όχι αφηρημένα ιδεολογικά, η πολιτική δεν είναι εγχειρίδιο ιδεολογικών μαθημάτων) οι μερίδες που στήριξαν την κυβέρνηση των δημοκρατικών στην Ισπανία και οι μερίδες που στήριξαν το Φράνκο είναι το ίδιο πράγμα, αστοί οι μεν, αστοί και οι δε. Αυτή η απίστευτη ανοησία δεν ξεπερνιέται με γενικόλογες αναφορές στην ανάγκη εκμετάλλευσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, πολύ απλά διότι υπάρχει το αμείλικτο ερώτημα: να τις εκμεταλλευτούμε με ποιον και ενάντια σε ποιον; Σύμφωνα με την ανεκδιήγητη εκδοχή «μαρξισμού» του σ. Σεχτάρ, η ΕΣΣΔ θα μπορούσε εξίσου καλά να συνάψει συμφωνία με τη Γερμανία, ενάντια στους Αγγλογάλλους και Αμερικανούς, εκτός και αν θα μας πούνε τώρα ότι το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ ήταν απόδειξη ότι οι μπολσεβίκοι τους έβλεπαν όλους το ίδιο. Επειδή βαριέμαι να γράφω, μια απλή ανάγνωση των ιστορικών πηγών (δες π.χ το θαυμάσιο βιβλίο του Θανάση Παπαρήγα για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) θα σε πείσει για το πώς έφτασε η ΕΣΣΔ να κάνει τη συγκεκριμένη κίνηση και πόσο προσπάθησε ως την τελευταία στιγμή να την αποτρέψει. Το γεγονός ότι μετά τον πόλεμο τα ηνία του αντισοβιετισμού τα ανέλαβαν οι ΗΠΑ δεν αλλάζει την αμείλικτη (για τους διάφορους Σεχτάρ αυτού του κόσμου) πραγματικότητα ότι τη δεδομένη στιγμή που έπρεπε να παρθεί απόφαση και να δοθεί κατεύθυνση για δράση (κι όχι αναλύσεις και «θεωρητικολογούσες» κοινοτυπίες) ο φασισμός ήταν πιο επικίνδυνος για το εργατικό κίνημα και το πρώτο προλεταριακό κράτος από ό,τι η αστική δημοκρατία. Και συγχρόνως, η αξιοποίηση του ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού μαζί με την οικοδόμησης της λαϊκής, αντιφασιστικής ενότητας δράσης μπορούσε (και αποδείχθηκε αυτό σε μια σειρά χώρες) να οδηγήσει στο σπάσιμο μιας σειράς «αδύνατων κρίκων» και στην κατάκτηση της εξουσίας. Τι να γίνει, αυτή είναι η αλήθεια, όσο και αν δεν αρέσει σε διάφορους «μαρξιστές» της κακιάς ώρας…

(σύνέχεια αμέσως μετά)

Ανώνυμος είπε...

(συνέχεια από πάνω)

4) Όσα κεφαλαία γράμματα κι αν χρησιμοποιούνται, χάριν εμφάσεως, η ιστορική αλήθεια είναι ότι, ο φασισμός δεν υπήρξε καθολική επιλογή της αστικής τάξης, ως απάντηση στην κρίση του ’29-’31. Στις ΗΠΑ, στη σύγκρουση ανάμεσα στη φασιστική και στη «δημοκρατική» μερίδα της αστικής τάξης (που δόθηκε από τη σκοπιά του New Deal με πολιτικό εκφραστή τον Ρούσβελτ), η πρώτη ηττήθηκε – όχι φυσικά για ηθικούς και ιδεολογικούς λόγους (όπως ανησυχεί μήπως και παρασυρθούμε σε τέτοιο λάθος ο σ. Σεχτάρ), αλλά γιατί η στρατηγική του κεϋνσιανισμού και του New Deal ανταποκρινόταν καλύτερα στα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στην προσπάθειά του να κατακτήσει ηγεμονική θέση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Στη Γαλλία, η αντίστοιχη σύγκρουση ήταν εξίσου σκληρή και οδήγησε στην διάσπαση της αστικής τάξης στη Γκωλική πτέρυγα και στους φασίστες του Πεταίν. Είναι άλλο πράγμα η προσπάθεια των άγγλων και των γάλλων να στρέψουν το Χίτλερ ενάντια στην ΕΣΣΔ, προτείνοντάς του ένα καλύτερο «μοίρασμα» της «ανατολικής λείας» κι άλλο το να αποκαλέσεις «φασιστικά καθεστώτα» όλες τις αστικές κυβερνήσεις της εποχής. Μπορεί για κάποιους η ιστορική αλήθεια να μην είναι τίποτε άλλο παρά «ενοχλητικές λεπτομέρειες» άνευ σημασίας, αλλά ας μας επιτρέψουν να έχουμε την άποψη ότι αν δεν είχε ακριβώς μια τέτοια πολιτική η Διεθνής – που μεταξύ άλλων άσκησε τεράστια πολιτική πίεση στο εσωτερικό ΗΠΑ, Αγγλίας και Γαλλίας σε βάρος των φασιστικών μερίδων – είναι αμφίβολο αν θα είχε αποδώσει η «πολιτική του Μουστάκια» την οποία πολλοί μεταχειρίζονται περίπου ως εικόνισμα: ορκίζονται σ’αυτήν χωρίς να έχουν ιδέα για το σε τι ακριβώς συνίσταται…

5) Αν δεν ήταν τόσο κρίσιμες οι περιστάσεις, θα έβαζα τα γέλια διαβάζοντας τις τελευταίες αράδες του σ. Σεχτάρ. Προφανώς, θεωρεί ότι εδώ και δεκαπέντε χρόνια δε «μιλάμε στους εργάτες για την επανάσταση» και μάλιστα (πολύ) «πριν από το φασίστα». Βεβαίως, δε βλέπω οι εργάτες να συγκινήθηκαν από τη ζύμωσή μας, αντίθετα είδα τον ίδιο να παραδέχεται ότι ακόμα και τώρα πιστεύουν «ότι ζουν ένα ψέμα, ότι κάτι θα γίνει στο τέλος και θα τη γλυτώσουν». Και ανησυχώ ειλικρινά όταν βλέπω ανθρώπους που παριστάνουν τους «ορθόδοξους μαρξιστές» να ισχυρίζονται με περισπούδαστο ύφος ότι την επανάσταση θα την φέρουμε έστω και έναν πόντο πλησιέστερα, μόνο και μόνο με το να κάνουμε διαρκή και επίμονη ζύμωση για την αναγκαιότητά της. Πάντως, στη χώρα μας, τις δυο (και μοναδικές μέχρι τώρα) επαναστάσεις που κάναμε, τις κάναμε (με τις αδυναμίες μας και με τα λάθη μας, βεβαίως αλλά τις κάναμε) όχι τότε που μιλούσαμε από το πρωί ως το βράδυ για τη «σοβιετική ελλάδα» (βλέπε περίοδος Πουλιόπουλου), αλλά τότε που ενώσαμε όλο το λαό στην πάλη για να φύγουν οι καταχτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους από την πατρίδα μας. Τότε που δε φοβηθήκαμε να συνενώσουμε την πάλη για το μεροκάματο με την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και δε φοβηθήκαμε πως κάτι τέτοιο, τάχα, θα απομάκρυνε «το ταξικό ζήτημα» ή θα «αθώωνε την ντόπια αστική τάξη». Κι αυτό γιατί είχαμε περίφημα καταλάβει πως αυτό το καθήκον δε μπορούσε να το αναλάβει στις πλάτες της καμία μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης, γιατί αυτή ήταν και είναι και σήμερα ως το λαιμό χωμένη στο βούρκο της εξάρτησης και της πρόσδεσης με τα ξένα αφεντικά, για να παίρνει από το μεγάλο τραπέζι τα ψίχουλα της λείας που της αφήνουν και για να στηρίζεται στους ιμπεριαλιστές «προστάτες» της για να θωρακίζει την εξουσία της ενάντια στο λαό. Θλίβομαι που πρέπει να ξαναμιλάμε για αυτά που (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητα, αλλά…

Συγγνώμη φίλε «σφυροδρέπανε» για το σεντόνι. Είναι και αργά και κάπως παρασύρθηκα σε λεκτικές ακρότητες. Ελπίζω η συζήτηση να μείνει στην ουσία, προσπερνώντας κάποιους φραστικούς βερμπαλισμούς του κειμένου μου, για τους οποίους ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη.

Ανώνυμος των 3:08 (πέρασε βλέπετε και η ώρα)

Αναυδος είπε...

Απλως 2 συμπληρωματικές παρατηρήσεις στο κείμενο σου

- Αναφορικά με το αντιφασιστικό μέτωπο της δεκαετιας του ’30 καταλυτικο ρόλο έπαιζε η υπεράσπιση της ΕΣΣΔ. Ο βασικός και βάσιμος φόβος ήταν ότι ο ρεβανσισμός του Χιτλερ θα κατευθυνοταν εναντια στην ΕΣΣΔ με την υποστηριξη αγγλων-γάλλων και αμερικάνων που χρηματοδοτούσαν την ανάταξη τοσο της γερμανικης οικονομιας οσο και της πολεμικης της μηχανης. Η εισβολή το 1931 της ιμπεριαλιστικης Ιαπωνιας στην Κινα ήταν στην ουσία η αρχή του Β’ΠΠ . Υπήρχε περίπτωση η ΕΣΣΔ να επιβίωνε σε μια συνδιασμένη επίθεση εναντίον της απο τον Αξονα που θα υποστηριζόταν απο την (πρώην) Ανταντ?. Πολύ πιθανά όχι γι αυτο και η τεράστεια προσπάθεια αλλα και αγωνια να βρεθούν σύμμαχοι ακομη και αναμεσα στους χειρότερους εχθρούς (σοσιαλφασίστες). Οποιος συνεπώς ακριτα μετεφερει τις τότε συνθηκες για να επεξεργαστει στρατηγικη για το σημερα οδηγει το κινημα στην ηττα ακομη και οταν επικαλειται την κομ.διεθ και τον διμιτροφ ή και αυτον ακομη τον Στάλιν. ΕΣΣΔ δεν υπάρχει σήμερα και το πρώτο και μόνο καθηκον των κομμουνιστών είναι να χτίσουν μια άλλη.

- Η ΧΑ είναι μια παραφυαδα του κράτους. Η σύγκρουση μαζί της στο τέλος θα καταληξει στη σύγκρουση με τις δυνάμεις ασφαλείας του κράτους Εχω την εντυπωση οτι σημερα προσπαθουν να παρασυρουν σε μια παραπλευρη συγκρουση το λαικο κινημα με δυο στόχους
- να το τσακίσουν ενώ ακομη βρίσκεται στην αρχή μιας μακρόχρονης προσπάθειας οργάνωσης και δυνάμωσης του
- να επικεντρώσουν την ατζέντα μονο στο μεταναστευτικο που δίνει τη δυνατοτητα στα αφεντικά να οικοδομήσουν συμμαχίες με ορισμένα κοινωνικά στρώματα σχεδόν δωρεάν. Το μνημόνιο είναι εχθρός των πάντων αλλά ταυτόχρονα η μετανάστευση αποτελεί πρόβλημα για αρκετούς

Wgdw? είπε...

"ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου"


Ένας ορισμός που σημαίνει ότι υπάρχουν και λιγότερο αντιδραστικά, σωβινιστικά, ιμπεριαλιστικά στοιχεία στο κεφάλαιο.
Και για να τον φέρουμε στα ελληνικά δεδομένα του σήμερα, ότι ο Εμφιετζόγλου είναι πιο ιμπεριαλιστής από τον Μπόμπολα και ότι εμείς πρέπει να προκρίνουμε κυριαρχία του Μπόμπολα αντί του Εμφιετζόγλου (στο καταστατικό θα γράφουμε για εργάτες αλλά αυτά δεν είναι της στιγμής).


Αυτός είναι ένας ορισμός με τον οποίο νομίζω πρέπει να διαφωνήσουμε. Δεν ξέρω πολλούς δημοκράτες καπιταλιστές στη Γερμανία που να έκαναν "παραγωγικό σαμποτάζ" στη χώρα ή που να πήραν δα και τα όπλα ενάντια στο καθεστώς. Αντιθέσεις υπάρχουν ανάμεσα σε διάφορα τμήματα του κεφαλαίου αλλά αυτές είναι στα επιμέρους, στο βασικό ζήτημα της εκμετάλλευσης πάντα συμφωνούν και πάντα επιδιώκουν οι όποιες αντιθέσεις έχουν στα επιμέρους να μένουν εκεί και να μην γίνονται κυρίαρχες.

Αυτό που μπορεί ν' αλλάζει είναι η "συνισταμένη" των δυνάμεων του κεφαλαίου που μπορεί να γίνεται πιο αντιδραστική όταν είναι πχ απαραίτητο σε αυτό να αυξήσει τον βαθμό εκμετάλλευσης των εργατών.
Έτσι σήμερα ο Συριζα θυμίζει Πασόκ του 2009 και όλοι οι άλλοι ΛΑΟΣ. Αυτή η ανάγκη της αστικής τάξης -που σε αυτό το σημείο δρα συντεταγμένα- να γίνει πιο αντιδραστική γεννά και τον φασισμό.
Και στη Γερμανία άλλωστε οι "εκπρόσωποι εργατικών στρωμάτων" σοσιαλδημοκράτες πολλάκις είχαν εκτελέσει εργάτες.

Μόνο στο πώς προσεγγίζουν οι αστοί το ζήτημα της αντιμετώπισης του κινήματος υπάρχουν διαφορές. Κάποιοι θέλουν να το ποδηγετήσουν, να εξαγοράσουν στελέχη του, να του βγάλουν τα δόντια. Άλλοι προτιμούν την ανοιχτή καταστολή. Συνήθως επιλέγεται ένα μείγμα των δύο τρόπων, ανάλογα με τις ανάγκες. Αν όμως θεωρούμε τους πρώτους δημοκρατικότερους των δεύτερων είναι σαν να χουμε ήδη κάτσει στην καρέκλα του οδοντίατρου και μάλιστα εθελοντικά.


Τέλος για τα ζητήματα της επιτυχίας ή μη. Επιτυχία τύπου Πολωνίας ή Ουγγαρίας (κατά τη γνώμη μου θνησιγενή σοσιαλιστικά μοντέλα ακριβώς εξαιτίας της περιορισμένης επιρροής των κομμουνιστών στις χώρες αυτές αλλά και τον θολών σημείων στην πολιτική τους) δε μου φαίνεται τόσο επιθυμητή. Όχι αν δεν θέλουμε σε λίγα χρόνια να απορούμε αν αυτό που ζούμε είναι σοσιαλισμός. Και ας μη μιλήσουμε για Βάρκιζες.

Ανώνυμος είπε...

Το επιχείρημα των κάθε λογής σοσιαλδημοκρατών είναι ότι τα Κ.Κ. ακολούθησαν τη γραμμή των αντιφασιστικών μετώπων μόνο όταν απειλήθηκε η ΕΣΣΔ. Το επιχείρημα των ντόπιων φασιστών και δωσιλόγων είναι ότι το Κ.Κ.Ε. ύψωσε τη σημαία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα όταν απειλήθηκε η ΕΣΣΔ. Τα κομματικά ντοκουμέντα απαντάνε και στις δύο κατηγορίες, με εξέχουσα τη θέση των γραμμάτων του Ζαχαριάδη. Ας προσέξουμε μη συμμετάσχουμε στην αντικομμουνιστική διαστρέβλωση της ιστορίας στο όνομα ενός αριστερίστικου ψευτοεργατισμού.

Π.Δ.

kk είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε,
Πριν σχολιάσω την άποψη σου, θα ήθελα να κάνω κάποιες επισημάνσεις:
1) Κάνεις ένα αφθαίρετο ξεχώρισμα στρατηγικού στόχου, στρατηγικής και τακτικής, που τελικά καταλήγει στην απόσπαση της τακτικής από την στρατηγική. Άρα μακρινός στόχος η σοσιαλιστική επανάσταση(στρατηγική), συνεργασίες για κυβέρνηση διαχείρισης ως άμεσο στόχο. Αυτή είναι η λογική σου. Και σε αυτό δεν επιτρέπεται να διαστρεβλώνεις τα γραπτά του Λένιν και του Στάλιν, που είναι σαφείς, ότι η τακτική πρέπει να υποτάσσεται στην στρατηγική, να την υπηρετεί. Καθορίζεται από τον χαρακτήρα της επανάστασης, άρα συγκέντρωση δυνάμεων για να γίνει η επανάσταση.
Αυτό που γράφεις είναι τουλάχιστον διαστρέβλωση όσων γράφει ο Στάλιν.
Επίσης να μην διαστρεβλώνεις τον Λένιν, με συνδικαλιάρικα ερωτήματα και αλχημείες.
2) Η στρατηγική δεν προσδιορίζεται σε σχέση με τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων. Κάτι τέτοιο είναι οπορτουνισμός.
3)Αναφέρεσαι στο βιβλίο του Θ. Παπαρήγα. Μόνο που το βιβλίο καταλήγει σε εντελώς αντίθετα συμπεράσματα και προβληματισμούς από αυτά που θέτεις σαν άποψη, ειδικά για τα Λαϊκά Μέτωπα.
4)Γράφεις: "Ποιος μίλησε στο σήμερα για την ανάγκη «αντιφασιστικού μετώπου» με τη σοσιαλδημοκρατία (τονίζω τη λέξη);;; Το ενιαίο εργατικό (ή εργατοαγροτικό) μέτωπο αφορά αυτό που λέει το όνομά του: την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και του λαού και, ασφαλώς, τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες που σήμερα (τονίζω τη λέξη) εκφράζουν αυτές τις τάξεις και στρώματα. Ποιος και γιατί έχει ανάγκη να εισάγει το «μπαμπούλα» της σοσιαλδημοκρατίας σε μια συζήτηση που (σωστά λέμε ότι) δεν την αφορά;;;". Επειδή όμως μιλάμε για την καπιταλιστική Ελλάδα του σήμερα και όχι την Ελλάδα του 1930, για πες μας, ποιές είναι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις σήμερα που μπορούν να συμμετέχουν σε λαϊκή συμμαχία ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια; Ή μήπως θεωρείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σοσιαλδημοκρατική δύναμη, και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οπορτουνιστική-ρεφορμιστική; Και για τα ενιαία μέτωπα έχει γράψει ο Λένιν. Και πάλι τον διαστρεβλώνεις γιατί δεν τα έκανε και σημαία, έθετε όρους και προϋποθέσεις σαν κινήσεις τακτικής. Ούτε τα θεωρητικοποίησε, ούτε μίλησε ποτέ για πολιτική συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό.
5) Από που βγαίνει το συμπέρασμα με βάση τον Λένιν, ότι το κόμμα της εργατικής τάξης και η εργατική τάξη, πρέπει να υπερασπίζει την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία απέναντι στο φασισμό και όχι να θέτει στόχο της εργατικής-λαϊκής εξουσίας; Η μη ταύτιση του φασισμού με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν σημαίνει υπεράσπιση της μίας απέναντι στην άλλη, όπως υπονοείς και καταλήγεις στη λογικά του αντιφασιστικού μετώπου για την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας. Το απέδειξε ο Λένιν πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά και σε άλλα γραφτά του...που τα "ξεχνάς"!!!
6) Είναι τουλάχιστον ανιστόρητο να συσχετίζεις την ταχτική που εφαρμόζει ένα σοσιαλιστικό κράτος για να προστατευτεί με την στρατηγική και ταχτική του κομμουνιστικού κινήματος.

kk είπε...

7) Είναι τουλάχιστον αυθαιρεσία να συγκρίνεις πως κατακτήθηκε η εξουσία στην Αν. Ευρώπη. Άσε που και το ζήτημα της πάλης ενάντια στο φασισμό λύθηκε στην πράξη επαναστατικά και όχι από τις κυβερνήσεις των αντιφασιστικών μετώπων!
Φυσικά για κάθε χώρα της Ευρώπης χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη για το πώς εξελίχθηκε η ταξική πάλη και σε ποιες συνθήκες. Χρειάζεται ολοκληρωμένη μελέτη για το πώς τα Κ.Κ. διαμόρφωσαν την στρατηγική και την τακτική τους σε διάφορες φάσεις.
Ιδιαίτερα την περίοδο 1940 -1945 εμφανίζονται έντονα τα προβλήματα στρατηγικής των Κ.Κ. για να μετεξελιχθεί ο εθνικοαπελευθερωτικός-αντιφασιστικός αγώνας σε πάλη για την επικράτηση της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μια προσεκτική ματιά στα γεγονότα επιβεβαιώνει τις υποδείξεις του Λένιν, ανεξάρτητα από την ποικιλία των μορφών που εκφράστηκαν και την κατάληξή τους. Το ίδιο ισχύει και για τις καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης που αναπτύχθηκαν ισχυρά Λαϊκά Μέτωπα ή εθνικοαπελευθερωτικά-αντιφασιστικά κινήματα, αλλά δεν έγιναν σοσιαλιστικές επαναστάσεις.

kk είπε...

Σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να γίνεται σπέκουλα με την επικράτηση της εργατικής εξουσίας στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Η παρουσία του Κόκκινου Στρατού, το τεράστιο κύρος της ΕΣΣΔ και των Κ.Κ. εμπόδιζαν και αφόπλιζαν κάθε αντεπαναστατική δράση ή στρατιωτική επέμβαση του ιμπεριαλισμού σε αυτές τις χώρες. Από το 1943 μέχρι το 1949 αναπτύχθηκε-στον ένα ή τον άλλο βαθμό-και σε αυτές τις χώρες σκληρή ταξική πάλη και διαπάλη.
Έτσι και αλλιώς από το 1944 τέθηκε το «ποιος-ποιόν» και διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση. Ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή των Κ.Κ. που όχι μόνο οργάνωσαν αλλά και κατέκτησαν στο καμίνι της πάλης τον ηγετικό πρωταγωνιστικό ρόλο στα εθνικοαπελευθερωτικά ή αντιφασιστικά μέτωπα, με εξοπλισμένη και οργανωμένη την πλειοψηφία της εργατικής τάξης. Στην ουσία οι αστικοί μηχανισμοί ήταν σμπαραλιασμένοι. Κατά συνέπεια τα Κ.Κ. και η εργατική τάξη είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων και τον ηγετικό ρόλο, οπότε τα μικροαστικά στρώματα στράφηκαν προς την εργατική τάξη. Αυτή η εξέλιξη καθόρισε στην πράξη τους συσχετισμούς, τους ελιγμούς και τις συμμαχίες.
Επί της ουσίας πρόκειται για μεταβατικές στιγμές και οι λόγοι της επιτυχίας δεν έχουν να κάνουν με τη θεωρητικοποίηση εκλογικών επιτυχιών και συμμαχιών ή «μετώπων» και σταδίων ή «της πάλης για εθνική ανεξαρτησία ως ζήτημα κρίκος». Στην πραγματικότητα οι επιτυχίες σημειώθηκαν λόγω των προαναφερόμενων συνθηκών σε συνδυασμό με την στρατηγική κατάκτησης της εξουσίας-επικράτησης της δικτατορίας του προλεταριάτου και όχι το αντίστροφο.
Από την άλλη πλευρά, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των Κ.Κ. και το πως εξηγούσαν πολιτικά την τακτική τους, επιλογές συμμετοχής σε «αντιφασιστικές δημοκρατικές» ή «λαϊκομετωπικές» κυβερνήσεις σε πολλές χώρες δεν δικαιώθηκαν. Ούτε στην Γαλλία και στην Ισπανία την περίοδο 1936-1939, ούτε στην Γαλλία και στην Ιταλία την περίοδο 1945-1947. Ούτε στη Χιλή το 1973…Και αυτές είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, γιατί υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα.
Η συμμετοχή ή η στήριξη των Κ.Κ. σε «λαϊκομετωπικές» ή «αντιφασιστικές» κυβερνήσεις στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες (και πριν το 1940 αλλά και ιδιαίτερα μετά το 1944 όπου δεν μπήκε ο Κόκκινος Στρατός) δεν εμπόδισαν την άνοδο του φασισμού και τον πόλεμο. Δεν έγιναν πουθενά η «σπίθα» για την έναρξη επαναστατικής διαδικασίας. Αντίθετα συνοδεύτηκαν από απαράδεκτες υποχωρήσεις των Κ.Κ. που αποδείχτηκαν ολέθριες και για την εργατική τάξη και για τα ίδια τα Κ.Κ. Χρησιμοποιήθηκαν από την αστική τάξη κάθε χώρας για να κερδίσουν χρόνο και να σταθεροποιήσουν την εξουσία τους.

kk είπε...

Η ουσία όλων των οπορτουνιστικών αντιλήψεων-που εμφανίζονται σήμερα με τη μορφή προγράμματος υπεράσπισης του λαού από την κρίση και δημιουργίας αντίστοιχου «μετώπου» που θα οδηγήσει σε μια «λαϊκή» κυβέρνηση-είναι η σοσιαλδημοκρατική, αργότερα ευρωκομμουνιστική, αντίληψη ότι κατακτώντας το κοινοβούλιο ή τα Τοπικά Όργανα Διοίκησης, γενικότερα τον κρατικό μηχανισμό, θα αλλάξει τάχα ο χαρακτήρας του κράτους και θα οδηγήσει στο σοσιαλισμό μέσω ενός «ειρηνικού» και «δημοκρατικού» δρόμου. Τελικά παντού και πάντα έγινε το αντίθετο. Τα Κ.Κ. γρήγορα ενσωματώθηκαν ή μεταλλάχτηκαν στην πορεία, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Ιταλικό Κ.Κ.
Ανάμεσα στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό δεν μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, επομένως δεν μπορεί να υπάρχει και κάποιος ενδιάμεσος τύπος εξουσίας. Ο χαρακτήρας της εξουσίας θα είναι ή αστικός ή εργατικός. Αποδείχτηκε στην πράξη ότι ήταν λάθος η υιοθέτηση, από το ΚΚΕ και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, «ενδιάμεσου» στόχου εξουσίας που χαρακτηριζόταν είτε ως επαναστατική εξουσία αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα» ή «Λαϊκή Δημοκρατική Κυβέρνηση», είτε ως «αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή εξουσία» ή ως «αντιμονοπωλιακή διακυβέρνηση».

kk είπε...

Και κάτι τελευταίο Ανώνυμε. Επειδή δεν είναι κανείς ανόητος. Αυτά που γράφεις είναι απόψεις που εμφανίζονται σε συγκεκριμένο Blog και εκφράζουν συγκεκριμένα κάποιον...Και επειδή είναι φανερό ότι είσαι επιστήμονας, μάλλον θεωρείς ότι απευθύνεσαι σε ανθρώπους που δεν μελετούν Λένιν, Μάρξ και γενικά ιστορία. Πολύ μας υποτιμάς και δεν στο επιτρέπει κανένας. Σε κάθε περίπτωση σου εύχομαι να μην έχεις την κατάντια του Ρούσση και στο τέλος να καταντήσετε νεροκουβαλητές της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ... Πάντως το ΚΚΕ δεν πρόκειται να σας ακολουθήσει στο βάλτο. Ας πάτε να πνιγείτε μόνοι σας! Και μην αρχίσεις τις ιστορίες περί τροτσκισμόυ. Γιατί οι απόψεις που γράφεις είναι ακριβώς οι θέσεις των τροτσκιστών, ακόμα και του Πουλιόπουλου, ο οποίος αρνιόταν τη δυνατότητα να γίνει η επανάσταση στην Ελλάδα, ισχυριζόμενος ότι δήθεν δεν μπορεί να γίνει σε μια μόνο χώρα υποανάπτυκτη!

Αναυδος είπε...

ΠΔ
Επειδη η συζήτηση κανει κυκλους ναι η διαφορά στην τακτικη των κομμουνιστών μεταξυ του Α’ΠΠ και του Β’ΠΠ ήταν η ανάγκη υπεράσπισης της ΕΣΣΔ και τιποτε παραπάνω

1. Ο ιδιος ο Ζαχαριαδης ήταν αναλυτικοτατος στην εξηγηση που εδωσε για το 1ο του γραμμα του

(...)Μπορεί στα 1914 μια τέτοια θέση για μια μικρή χώρα να 'ταν εσφαλμένη. Σήμερα εκτός από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό υπάρχει και η ΕΣΣΔ βασική κατάχτηση της παγκόσμιας επανάστασης και πρωταρχικό στήριγμα για κάθε λαϊκό απελευθερωτικό και επαναστατικό κίνημα. Και με τη σημερινή κατάσταση σε Μεσόγειο - Βαλκάνια - Ευρώπη η θέση του ΚΚΕ στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, όπως μπαίνει στο "ανοιχτό" γράμμα μου και όπως ξεκαθαρίζεται πιο πάνω, σε τελευταία ανάλυση δεν ωφελεί ούτε τον Μουσολίνι - Χίτλερ, ούτε τον Μεταξά, ούτε την Αγγλία, παρά μόνο τον λαό της Ελλάδας και την Παγκόσμια Επανάσταση (....)

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=1488124&publDate=27/10/2002

(συνεχίζεται)

Αναυδος είπε...

2. Ορισμένα αποσπασματα απο τις απόφασεις του 7ο συνεδριου της Κομιντερν ππυ δειχνουν το βασικό λόγο για τη στρατηγική της στα μέσα της δεκαετίας του’30

(...)
Ο συσχετισμος της δύναμης σε παγκοσμια κλιμακα αλλάζει ολοένα και περισσότερο προς οφελος των δυναμεων της επαναστασης. Σε αυτη την κατασταση η μπουρζουαζια ψαχνει τη σωτηρια ολο ενα και περισσοτερο στο φασισμό και στην εγκαθιδρυση μιας ανοικτής τρομοκρατικής δικτατορίας των πιο αντιδραστικων των πιο σωβινιστικών των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματισηριακού κεφαλαίου με σκοπό να θέσει σε ισχυ έκτακτα μετρα ληστείας σε βάρος των εργαζομένων και προετοιμασίας ενός κατακτητικού ιμπεριαλιστικού πολέμου επιτιθεμενη στην ΕΣΣΔ, σκλαβώνοντας και διαμοιράζοντας την Κινα και με τον τροπο αυτο να εμποδισει την επανασταση.
(...)
Παρόλο που η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων κάνει το σχηματισμό ενος αντι-σοβιετικού μπλοκ δυσκολο τη συγκεκριμένη στιγμή οι φασιστικές κυβερνησεις και τα κόμματα του πολέμου στις καπιταλιστικές χώρες σκοπεύουν να λύσουν αυτές τις αντιθεσεις σε βάρος της πατρίδας ολων των εργαζομενων σε βαρος της Σοβιετικης Ενωσης
(...)
Το πρωταρχικό καθήκον της εργατικής τάξης και των εργαζομένων όλου του κόσμου και όλων των Τμηματων της Κομ.Διεθνούς:
Να βοηθησουν με όλη τους τη δυναμη και όλα τα μέσα την ισχυροποιηση της ΕΣΣΔ και να αγωνιστούν ενάντια στους εχθρούς της ΕΣΣΔ
(...)

Συνεχιστε σαν γνήσιοι αναθεωρήτες οπως και οι μικροαστοι της ανταρσυα και του συριζα να βάζεται το δευτερευον στη θεση του πρωτευοντος.

Ανώνυμος είπε...

Δαλαδή αν δεν υπήρχε ΕΣΣΔ τα ΚΚ δεν έπρεπε να πρωτοστατήσουν στα αντιφασιστικά μέτωπα; Ψευτοδίλημμα, ε; Στα εθνικοαπελευθερωτικά; Ψευτοδίλημμα και αυτό; Καλύτερα βάζε όλο το απόσπασμα και φυσικά μην επικαλείσαι κείμενα με τα οποία διαφωνείς, όπως τις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου της Διεθνούς. Εκτός αν συμφωνείς με τα αντιφασιστικά μέτωπα, έστω με αυτό: "Σε αυτη την κατασταση η μπουρζουαζια ψαχνει τη σωτηρια ολο ενα και περισσοτερο στο φασισμό και στην εγκαθιδρυση μιας ανοικτής τρομοκρατικής δικτατορίας των πιο αντιδραστικων των πιο σωβινιστικών των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματισηριακού κεφαλαίου με σκοπό να θέσει σε ισχυ έκτακτα μετρα ληστείας σε βάρος των εργαζομένων και προετοιμασίας ενός κατακτητικού ιμπεριαλιστικού πολέμου επιτιθεμενη στην ΕΣΣΔ, σκλαβώνοντας και διαμοιράζοντας την Κινα και με τον τροπο αυτο να εμποδισει την επανασταση." Γιατί κάποιοι διαβάζοντάς το θεωρούν ότι ανοίγει το δρόμο για οπορτουνίστικες συμμαχίες με ανιφασιστικά, ή έστω μη φασιστικά τμήματα της αστικής τάξης.


Το γράμμα του Ζαχαριάδη περιλαμβάνει ακόμα 4,5 σημεία, τα οποία ξέχασες, αφού παρέθεσες το μισό του πέμτου.
α) Το ΚΚΕ είναι ενάντια στην υποδούλωση της Ελλάδας από τον Μουσολίνι και ενάντια στη φασιστική τάξη πραγμάτων του Αξονα.

β) Το ΚΚΕ είναι το ίδιο ενάντια στην υποδούλωση της Ελλάδας από τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό, που μας ληστεύει απ' το 1821 και που είναι σήμερα η συνισταμένη της αντεπαναστατικής και αντισοβιετικής πλουτοκρατίας σ' όλο τον κόσμο.

γ) Για τον εργαζόμενο λαό της Ελλάδας ο πόλεμος ενάντια στον Μουσολίνι είναι πόλεμος ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Είναι ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα από οικονομικούς - εθνικούς - κοινωνικούς - πολιτικούς αγώνες που κάνει, ανοίγοντας το δρόμο προς την ολόπλευρη, ολοκληρωτική, προς τη σοσιαλιστική, σοβιετική του απελευθέρωση.

δ) Ο Μεταξάς αποκρούοντας το Εθνικό - Παλλαϊκό μέτωπο κάνει σήμερα πόλεμο φασιστικό - πλουτοκρατικό - αγγλόφιλο.

ε) Το ΚΚΕ πρέπει τον τέτοιο δρόμο του Μεταξά να τον μετατρέψει σε εθνικό - παλλαϊκό - αντιφασιστικό - αντιπλουτοκρατικό - αντιιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο εργαζόμενος λαός στο μέτωπο και σ' όλη τη χώρα πρέπει να καταχτήσει την ηγεμονία στο σημερινό πόλεμο. Αυτή είναι ολόκληρη η θέση του ΚΚΕ. Πολεμά με τον Μουσολίνι όχι για χάρη του Μεταξά και της Αγγλίας, μα προς όφελος του εργαζόμενου λαού της Ελλάδας, της Βαλκανικής και όλου του κόσμου.


Π.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Όποιος νομίζει ότι με ψεύδη και στοχευμένες ανακρίβειες γίνεται κομμουνιστική πολιτική, σύντομα θα καταλήξει στο επίπεδο παραγοντίσκου αριστερίστικης γκρούπας.

1.Ο Λένιν έκανε σημαία τα μέτωπα στον "Αριστερισμό", επίσης μίλησε για συνεργασία ακόμα και με τη σοσιαλδημοκρατία, προκειμένου να αποκαλυφθεί ο ρόλος της.

2.Οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν δε θεώρησαν ποτέ ψευτοδίλημμα τους όρους κάτω από τους οποίους διεξάγεται η ταξική πάλη, τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης, ποτέ δεν απαξίωσαν τα αστικοδημοκρατικά αιτήματα, μάλιστα ο Λένιν μιλάει για ιμπεριαλισμό που θέτει σε κίνδυνο και την αστική δημοκρατία.

3.Ακριβώς η συμμετοχή των Κ.Κ. στα μέτωπα και η επίτευξη της ηγεμμονίας σε αυτά οδήγησε στην ανατροπή του καπιταλισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Εκτός και αν βρίσκονταν υπό σοβιετική κατοχή. Ακόμα και στην Ελλάδα, παρά τα λάθη, χωρίς την παρέμβαση των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών η υπεροχή του ΕΑΜ ήταν προφανής και η νίκη σχεδόν σίγουρη, γι' αυτό άλλωστε ήρθαν να σώσουν τους υποτελείς έλληνες αστούς.

3. Αντίθετα, ο χώρος του Πουλιόπουλου εξαφανίστηκε πολιτικά, αφού τα παρέπεμψε όλα στην εργατοαγροτική εξουσία. Μην ξεχνάμε ότι είχει γράψει το "Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα;", ως υπερεπαναστάτης έναντι της γραμμής της Διεθνούς γα τη χώρα μας.

4."Αποδείχτηκε στην πράξη ότι ήταν λάθος η υιοθέτηση, από το ΚΚΕ και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, «ενδιάμεσου» στόχου εξουσίας που χαρακτηριζόταν είτε ως επαναστατική εξουσία αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα» ή «Λαϊκή Δημοκρατική Κυβέρνηση», είτε ως «αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή εξουσία» ή ως «αντιμονοπωλιακή διακυβέρνηση»."

Εδώ απαντάει αυτό:"Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.

Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.

Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. " (ελπίζω να το θυμάται κανείς)

Π.Δ.

Αναυδος είπε...

ΠΔ συνεχιζεις να παπαγαλιζεις και να μην κατανοεις.

Εναν ιμπεριαλιστικο πολεμο οι κομμουνιστες εχουν χρεος να τον μετατρεψουν σε εμφυλιο. Αυτο εκανε ο Λενιν το 1917 και μονο τοτε αλλαξε ο πλανητης οψη.
Στην ιδια κατευθυνση η υπεράσπιση της πρώτης σοσιαλιστικης χωρα ήταν το υπέρτατο καθηκον. Η προδοτικη σταση των τροτσκιστων στον Β’ΠΠ ξεκινουσε από το οτι δεν θεωρουσαν την ΕΣΣΔ σοσιαλιστικη συνεπώς δεν εδιναν δεκαρα για την υπεράσπιση της. Δεν εχω καταλαβει αναπολεις το Βερντεν και τα χαρακωματα του Σομ ?

Το προγραμμα λεει μπορει εσυ ειδες τη πιθανοτητα αυτη να γινεται πραγματικοτητα τον Μαιο ή τον Ιουνιο του 2012 ?. Εκτος κι αν αντι-ιμπεριαλιστες και αντι-μονοπωλιακοι ειναι και άλλα πολιτικα κομματα σημερα στην Ελλαδα εκτος απο το ΚΚΕ

Τελος γιατι κατανταει βαρετη η επανάληψη σαν μαντρα της λεξης μετωπου δεν εχω καταλαβει τι ακριβως προτεινεις ενα συμφωνο Σοφουλη-Σκλάβαινα ? Και ποιος προτεινεις να παιξει το ρολο του Σοφουλη σήμερα ?

Ανώνυμος είπε...

Διάβασε το αρχικό μου σχόλιο. Μιλάω για το ξαναγραψιμο της ιστορίας, δεν είπα να αντιγράψουμε κάτι. Εσύ αντιγραφεις τον πουλιοπουλο. Το πρόγραμμα γιατί το λέει? Υπήρχε περίπτωση το 96 να γινόμασταν κυβέρνηση? Ο Ζαχαριάδης λέει κάτι για εθνική ανεξαρτησία, δεν ξέρω αν το πρόσεξες. Επίσης, ο Λένιν για τη γελοιογραφία του μαρξισμού γράφει για εκείνους που θεωρούν ότι την εποχή του ιμπεριαλισμού δεν υπάρχουν εθνικοί πόλεμοι και ο ΑΠΠ είναι μοντέλο για όσες συγκρούσεις γίνουν. Οι δύο θέσεις που παρέθεσα, δεν πιστεύεις ότι αλλήλουαναιρουνται? Μιλάω για το ζήτημα της κυβέρνησης όπως το βάζει το πρόγραμμα και η άλλη που το καταδικάζει ως αντεπαναστατικό στάδιο? Αντιιμπεριαλιστικη δύναμη δεν είναι το ΚΚΕ? Άρα δεν είναι και τόσο καλό ανέκδοτο η κυβέρνηση του Κόμματος.

Π.Δ.

ΑρΜΑρΤΩΛΟC είπε...

http://redskywarning.blogspot.gr/2012/11/blog-post_20.html

salot sor είπε...

εκει στο http://redskywarning.blogspot.gr ολοι "αγαπανε αλληλους" . . .
δε μας φταναν οι ΟΑΚΚΕ & Σια πλακωσανε και "χριστιανοι".
ποιοι αλλοι θα μαζευτουν ρε απολιθωμα, προστατεψε τα ματια μας δεν αντεχουμε αλλο . . .

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ είναι σχεδόν περήφανη για το διάλογο που έγινε και για το επίπεδο που κρατήθηκε σε όλη σχεδόν τη διάρκειά του. Αδυνατεί αυτή τη στιγμή να απαντήσει κάτι ουσιαστικό, λόγω και της έκτασης που απαιτεί το θέμα. Αλλά καταγράφει το σχόλιό της, για να δείξει ότι δε σνομπάρει τη συζήτηση που έγινε. Ακριβώς το αντίθετο..