Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Και στα εκατό, θα ‘μαι πάλι εδώ...

...να σου τραγουδώ

-ανταπόκριση από την πολιτ(ιστ)ική παρέμβαση του κκε

Το βασικό σημείο αναφοράς της χτεσινής μέρας κατά τη γνώμη μου ήταν το στάδιο ειρήνης και φιλίας (σεφ). Μπορεί να επιλέχθηκε για να τονίσει τη σύνδεση με την εργατούπολη του πειραιά, όπου 94 χρόνια πριν ιδρύθηκε το σεκε, αλλά σε τελική ανάλυση προσφερόταν για μια σειρά προεκτάσεις και συνειρμούς.

Αφενός γιατί είναι ιστορικό στάδιο, με ρετρό ονομασία μπρεζνιεφικής κοπής –από την εποχή που ήταν ακόμα ακμαίο το φιλειρηνικό κίνημα- όπου σου ‘ρχεται αυθόρμητα να συμπληρώσεις στο τέλος ένα «των λαών». Και το οποίο έχει φιλοξενήσει μεταξύ άλλων την πρώτη εμφάνιση του ενιαίου συνασπισμού και το 12ο συνέδριο του κκε –πριν μεταφερθεί η διεξαγωγή τους στην έδρα της κε, στον περισσό- την ίδια ακριβώς χρονιά με το ευρωμπάσκετ και το τιρινινί.

Το οποίο μας φέρνει στο αφετέρου. Που είναι η υγιής οπαδική διάθεση και το γηπεδικό κλίμα που ενέπνεε η περίσταση. Και το οποίο είχε ξεκινήσει ήδη από τις άτυπες προσυγκεντρώσεις στους σταθμούς του ησαπ: θρύψαλλα τα τζάμια στον ηλεκτρικό, ο λαός ποτάμια, μέτωπο λαϊκό, το μόνο που ‘χω στόχο από παιδί μικρό, τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό.
Ή εναλλακτικά.
Όλοι μπεί- όλοι μπεί- όλοι μπείτε μέσα, το τρένο να γεμίσουμε,
στον πειραιά να πάμε, σοσιαλισμό να χτίσουμε.
Κι ένα πάνω στη μεγάλη ένταση:
«τι-μή-στε» τον «ψεύ-τη» τον ο-πορ-του-νι-σμό.
Και αμέσως στο καπάκι η φωνή απ’ το άσπρο φορτηγάκι στα μεγάφωνα: Σύντροφοι και φίλοι. Προστατέψτε την ομάδα μας. Μην απαντάτε στις προβοκάτσιες. Όχι υβριστικά συνθήματα.

Εν τω μεταξύ όλα τα βαγόνια ήταν φίσκα: μη σπρώχνετε ρε παιδιά, χίλιοι σύντροφοι χωράνε, ένας φραξιονιστής περισσεύει. Τελικά παστωθήκαμε όλοι σα σαρδέλες. Κι όπως μας τράνταζε ο συρμός και πέφταμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου απ’ τους χειρισμούς του οδηγού, ήμασταν σίγουροι μέσα μας ότι θα πάμε άκλαυτοι κι ότι αυτή ήταν η προβοκάτσια που είχαμε προβλέψει και περιμέναμε. Κι ενώ πλησιάζαμε στο φάληρο, μία στάση μετά τη μικρή μόσχα στο μοσχάτο, το θυμικό έπαιζε περίεργα παιχνίδια κι επηρέαζε τις αισθήσεις:
Επόμενη στάση, ομόνοια. Μελλοντικά πλατεία μπελογιάννη. Next stop, Belloyannis square. Προσοχή στο κενό μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.

Στη διαδρομή συζητούσαμε αν η ομιλία της αλέκας θα είχε τίποτα σημαντικές ανακοινώσεις, συνεδριακού περιεχομένου, και σκεφτόμασταν τι ευρήματα θα (θέλαμε να) έχει η γιορτή για τα 94χρονα. Πχ τα μέλη της κετουκε να κάθονται στο ταρτάν, με τέτοιο τρόπο που τα καθίσματα να σχηματίζουν τον αριθμό 94. Ή να μας δώσουν να κρατάμε καρτέλες που να σχηματίζουν το σφυροδρέπανο του κόμματος, ή ένα τεράστιο κολάζ με τη μορφή της γγ να δακρύζει, όπως ο μίσα, η μασκότ των ολυμπιακών της μόσχας.
Σώπασε γραμματέα μας και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας είναι.

Φτάσαμε σχετικά νωρίς, για να προλάβουμε να πάρουμε κλίμα από τις κερκίδες και την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο. Συναντήσαμε ακροβολισμένους συντρόφους που πουλούσαν τα πάντα: από ημερολόγια σε μορφή παλιάς εφημερίδας, μέχρι σοβιετικές κάρτες και άλλα πιο παραδοσιακά προϊόντα. Και σκεφτήκαμε με πρωτοπόρο επιχειρηματικό πνέυμα, τι πωλήσεις θα έκανε μια κομματική μπουτίκ, με αξεσουάρ κι αναμνηστικά του κουκουέ, της κούβας και του ευρύτερου κομμουνιστικού κινήματος.

Κάναμε το σχετικό χαβαλέ μεταξύ μας, για το αν έχουμε όλοι προσκλήσεις για την ίδια θύρα και αν θα μας κάνουν σωματικό έλεγχο για κέρματα στην είσοδο –που θα πάνε για την οικονομική ενίσχυση. Και πιάσαμε θέσεις για να παρακολουθήσουμε την είσοδο σε στιλ παρέλασης των σημαιοφόρων νέων, με μια θάλασσα κόκκινες σημαίες, και από καμιά ελληνική, εδώ κι εκεί. Στην οροφή του γηπέδου, αντί για λάβαρα με τους τίτλους και τα πρωταθλήματα, είχε άλλα δικά μας, με τους κλασικούς, το σήμα του κόμματος και διάφορα συνθήματα. Ενώ τα δημοσιογραφικά θεωρεία ήταν επενδυμένα με το έμβλημα του κκε.

Ο κόσμος συνέχισε να έρχεται για αρκετή ώρα ακόμα, καθυστερώντας για λίγο την έναρξη του προγράμματος και γέμισε ασφυκτικά το στάδιο, ακόμα και πίσω από την κεντρική εξέδρα, σε βαθμό που χρειάστηκε να μαζέψουν οι σύντροφοι κάποια πανό και κορδέλες που κάλυπταν τη «νεκρή ζώνη» για να χωρέσουν οι όρθιοι. Εμείς εν τω μεταξύ κάναμε πλάκα ότι αν δεν χωράμε στο σεφ, μπορούμε να μετακινηθούμε δίπλα στο καραϊσκάκη. Κι αν δεν κάνω λάθος, αυτή ήταν η πρώτη φορά που γέμισε φέτος το σεφ, πάλι με κόκκινα χρώματα, αλλά καμία σχέση με τα ειωθότα.

Ευτυχώς πάντως το σεφ έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα και δε μπορεί να δίνει ο καθένας τις δικές του αυθαίρετες εκτιμήσεις. 12 χιλιάδες χωράει συνολικά το στάδιο. Αν υπολογίσεις όμως και τις λυόμενες κερκίδες; Και αυτούς που ήταν κάτω, στο ταρτάν; Δε φτάνουμε κοντά στις 15 χιλιάδες; Βγάλε όμως το κενό πίσω από την εξέδρα. Μας κάνει... Κι η αστυνομία πόσους δίνει;
Ενώ το βασικό ερώτημα παραμένει: τι να ψήφισαν όλοι αυτοί άραγε στις τελευταίες εκλογές;

Η έδρα μας βέβαια ήταν κάπως κρύα, χωρίς παλμό κι οργανωτές κερκίδας, ή έστω ένα πέταλο με τους τιφόζι της σπουδάζουσας. Φταίνε ίσως κι οι αποστάσεις από τη σκηνή που ήταν πολύ μεγάλες –ενώ κι η γιγαντοοθόνη με τις προδιαγραφές της δεκαετίας με τις βάτες, δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Αν και το βασικό πρόβλημα είναι ότι συνήθως καλούμαστε να παίξουμε στο γήπεδο του αντιπάλου: στη βουλή, στο γυαλί και πάντα με επικοινωνιακούς όρους, χωρίς ουσία. Όταν παίζουμε στο δικό μας γήπεδο όμως, γενικά «τους έχουμε», σχεδόν άνευ αντιπάλου, καλή ώρα.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τους χαιρετισμούς του κκ των λαών της ισπανίας (που το όνομά του είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό του) και του κκ τουρκίας. Οι εκπρόσωποί τους διάβασαν στη γλώσσα τους μόνο τις πρώτες φράσεις και το κλείσιμο του χαιρετισμού. Έτσι η μετάφραση με το πλήρες κείμενο στα ελληνικά, έμοιαζε με διαλεκτική αντιστροφή των διερμηνειών στις αθλητικές συνεντεύξεις τύπου, όπου ο προπονητής μπορεί να μιλάει κάνα λεπτό συνεχόμενα κι ο μεταφραστής στο καπάκι εξηγεί: νικήσαμε δίκαια σήμερα. Και τέλος...
Υπ’ όψιν ότι στην ισπανική τα αρχικά του κόμματος διαβάζονται ως κα-κα-έ. Βίβα ελ κακαέ ι ελ σοθιαλίσμο, που είπε κι ο κομπανιέρος στο τέλος.

Η ομιλία της αλέκας δεν έβγαλε κάποια είδηση για το συνέδριο, πέραν του ήδη γνωστού ότι η «προσυνεδριακή περίοδος είναι κοντά» (έ-έ-έρχεται) κι ότι πρέπει να έχουμε ανοιχτά μάτια σε όλες τις παρατηρήσεις καλής προαίρεσης, ακόμα κι αν είναι άδικες, γιατί μας βοηθάν να δούμε τις αδυναμίες και τα κενά που καλύπτει η αστική προπαγάνδα.

Είχε όμως κάποια ενδιαφέροντα σημεία, από τα οποία η κε του μπλοκ ξεχώρισε τα εξής.
Τη βιβλική αναφορά στη στήλη άλατος: «αν ο λαός κοιτάξει πίσω, προς το 2009 και τις χαμένες κατακτήσεις του, θα την πατήσει σαν τη γυναίκα του λωτ»*. Το σχόλιο για τις διακηρύξεις του σύριζα (για φιλολαϊκή μετάλλαξη της εε κι έξοδο από την κρίση χωρίς σύγκρουση) που δε θα γίνουν πράξη ούτε στη δευτέρα παρουσία –την ίδια μέρα ένα άρθρο στον κυριακάτικο ρίζο, μιλούσε για τις υποσχέσεις του σύριζα και την τρίτη παρουσία, ενώ τα μεγάφωνα στο στάδιο τόνιζαν ότι «η πρόταση εξουσίας του κκε είναι για το σήμερα». Γίνεται φανερό με άλλα λόγια ότι προσπαθούμε να αντιστρέψουμε (και με επικοινωνιακούς όρους) το αφόρητο κλισέ για το σοσιαλισμό που αφορά τάχα τη μετά θάνατον ζωή.

Το λαϊκό απόφθεγμα «στραβοπατήματα γίνονται και στον ίσιο δρόμο». Την κλασική φράση ότι ο άνεργος κι ο μισθωτός δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από τη λαϊκή εξουσία, παρά μόνο να χάσουν τις αλυσίδες τους. Τον εύστοχο χαρακτηρισμό μιας πιθανής μελλοντικής κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» με κορμό το σύριζα και ολίγη από ανελ, ως συνάντηση κοσμοπολιτισμού κι εθνικισμού. Την παραδοχή ότι έχουμε κάνει λάθη κατά το παρελθόν, όχι όμως από φόβο ή επειδή προδώσαμε το λαό, σε αντίθεση με τα συνειδητά εγκλήματα των αστών.

Την εκτίμηση ότι η άρνησή μας το μάη του 12’ στην πίεση για συμμετοχή σε μια αριστερή κυβέρνηση είναι ιστορικής σημασίας –κάτι που η αλέκα ανέφερε μαζί με τη διάσπαση του 68’.
Το συμπέρασμα ότι το κκε δεν ετεροκαθορίζεται –όπως του καταλόγιζε κάποτε η νδ, η οποία έλεγε ότι κάναμε τα γλυκά μάτια στο πασόκ, το οποίο πήρε μετά τη σκυτάλη, με τη λογική του αριστερού ψάλτη της δεξιάς, την οποία αναπαράγει και σήμερα ο σύριζα, ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση ως προς το τι είναι δεξιά κι αριστερά σήμερα, η οποία έχει γίνει μια έννοια-χυλός, που χωράει σχεδόν τα πάντα. Μέχρι και τη μαριλίζα.

Την αναφορά στην αντίθεση μονοπώλια-λαός (μαζί με το δίπολο κεφάλαιο-εργασία) και στην απαλλαγή από τις ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις. Με την προσθήκη ότι μόνο το κουκουέ μπορεί να δώσει σήμερα νόημα σε έναν αγώνα για την εδαφική ακεραιότητα.
Αυτό το σημείο το είχε αναπτύξει πιο διεξοδικά στην ομιλία της στη διεθνή συνάντηση των κκ, στη βηρυττό, που δημοσιεύτηκε και στον κυριακάτικο ρίζο με τον πρωτοσέλιδο τίτλο: ο αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αντικαπιταλιστικός. Κι η οποία έχει πολύ ζουμί και ενδιαφέρον –όσο κι αν θελήσουν κάποιοι να την παρουσιάσουν ως ντροπιαστική, αντι-προγραμματική και γενικώς «νέα συμφωνία της βάρκιζας». Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης και μιας άλλης ιστοσελίδας, βασικά.

Απ’ το καλλιτεχνικό μέρος η κε του μπλοκ σημείωσε την αρχή με τους τυμπανιστές, που θύμισε κάπως την τελετή έναρξης του αθήνα 04’. Τους υψίφωνους από την ορχήστρα «εμπρός» -αν σημείωσα καλά- που έμοιαζαν με παλαίμαχους του κόκκινου στρατού, καθώς τραγουδούσαν τον «ιερό πόλεμο». Τον τρόπο εκτέλεσης των κομματιών του πρώτου μέρους, που μας έκανε να νιώσουμε... της λυρικής και μάλλον απέτυχε να πιάσει το σφυγμό του κόσμου στο στάδιο –κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον. Και το σαφώς καλύτερο δεύτερο μέρος το οποίο τελείωσε με το «παιδιά σηκωθείτε» (να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους). Κι είχες την αίσθηση ότι ο κόσμος ήταν έτοιμος να κάνει πράξη το στίχο και να βγει στους δρόμους για την επανάσταση.
Σύντροφοι αφήνουμε τις σημαίες και τα όπλα στο άσπρο φορτηγάκι.

Βγαίνοντας από το στάδιο μπορεί να είχαμε μια ελαφρά νοσταλγία για τη μαρία δημητριάδη, που εξέφραζε το πάθος άλλων πιο ηρωικών καιρών. Αλλά ίσως να είναι πιο ηρωικό τελικά να μένεις όρθιος σε καιρούς δύσκολους και εντελώς αντιηρωικούς. Κι αυτό είναι που κρατάμε από την χτεσινή μέρα.

Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα δείτε και στην ιστοσελίδα του 902  που εκτός από τη ζωντανή κάλυψη της εκδήλωσης είχε και ζωντανό σχολιασμό, κάνοντας συνολικά πολύ καλή δουλειά.

Και του χρόνου...

*το οποίο ταίριαζε και με το όνομα ενός κιθαρίστα από τους μουσικούς που έπαιξαν (νώε).

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα και ένα σχόλιο για ένα εκ των εμετικότερων συριζοκειμένων που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια http://www.left.gr/article.php?id=14589
Φαίνεται ότι τους έχει πειράξει που κάποιοι ακόμα και απο το 4,5% μπορούν να μαζεύουν 15 χιλιάδες ότι ώρα θελήσουν και κάποιοι άλλοι παλεύουν να βρουν κόσμο να κρατήσει κανένα πανό ένα βήμα πριν τον κυβερνητικό θώκο.
Και τώρα κυβέρνηση Αριστεράς με Ανεξάντλητους Έλληνες, Νίκο Νικολόπουλο (άρθρο στην Αυγή του Σαββάτου), Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου (άρθρο στην Αυγή της Κυριακής) και τον Κολλά που δηλώνει εθνικοσοσιαλιστής.

Μετά τιμής, Μπάμπης ο Σουγιάς

L. είπε...

Ορεξάτος βλέπω, κάθε μέρα κι ένα σεντονάκι ανεβάζουμε. Λοιπόν μάζεψε τα καλύτερα άρθρα σου και κάντα ένα ι μπουκ σε πι ντι εφ αρχείο , θα γίνουν ανάρπαστα (σοβαρολογώ).
Κατά τα άλλα δεν το βλέπω να έχει πολλά σχόλια το άρθρο, γιατί μπροστά στα 94 χρόνια, ότι και να πει κανείς, μόνο σαν τον Καssιδιάρη θα φανεί.
γεια χαρά

zhukov είπε...

Πρώτη φορά θα διαφωνήσω μαζί σου...Από πλευράς κόσμου αν το ΣΕΦ χωράει 12000 κόσμο στα πολύ αισιόδοξα να ήταν 9 με 10000...Ακόμα κι εκεί που ήταν τίγκα έβλεπες κενά καθίσματα...Άσε που αν δεν κάνω λάθος δεν υπήρχαν και τα ξύλινα γιατί θα φαινόμασταν λιγότεροι...Το ΣΕΦ με τα άλλα κόκκινα γέμισε για πλάκα τουλάχιστον 3 φορές φέτος...Μην κάνεις τέτοιες συγκρίσεις γιατί εκτιθόμαστε χωρίς λόγο...Μία επιτυχημένη εκδήλωση δεν εξαρτάται μόνο από τον κόσμο...Εγώ πιο πολύ από το πρόγραμμα βαρέθηκα...
Το λάθος ήταν ότι συνδυάσαμε την είσοδο με την εκδήλωση και πολύς κόσμος που ήθελε να έρθει δεν έδινε οικονομική 5 ευρώ...Τελικά το εισιτήριο σε κανέναν δεν ζητήθηκε και ήταν λογικό...Εγώ πιστεύω ότι η προσέλευση θα μπορούσε να ήταν διπλάσια...Να λέγαμε προαιρετικά εισιτήριο προς τιμή του Κόμματος...

Ανώνυμος είπε...

Εμένα μου προκάλεσε εντύπωση η εκτέλεση του Ιερού Πολέμου σε άπτεστα ρωσικά (!). Στην αρχή βέβαια, από την πρώτη τραγουδίστρια, γιατί μετά η χορωδεία με γείωσε πάλι στην Ελλάδα.

Ο έχων την ίδια μέρα γενεθλίων με τον Λιγκατσώβ.

Ανώνυμος είπε...

Τα ξύλινα υπήρχαν. Ο καλαμούκης έδινε τζάμπα προσκλήσεις στην ελληνοφρένεια :).Ήταν πολιτική-πολιτιστική-οικονομική παρέμβαση. Ο κόσμος πολύς ήταν, το πρόγραμμα μάλλον λίγο. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Σιγά σιγά. Το portal έδωσε ρεσιτάλ. Αυτό ήταν το πιο θετικό μάλλον.
Από εδώ και περά καλά χριστούγεννα; Μην πω και καλό πάσχα.

mariori

Ανώνυμος είπε...

Οργανώθηκες ή όχι ακόμα;

Αν όχι, τι περιμένεις ρε;

Τη Δευτέρα Παρουσία;

Άιντε

Ανώνυμος είπε...

Το αρθρο στο left.gr ειναι χαρακτηριτικη περιπτωση μισοχαζου που πεταει εξυπναδες οταν αδυνατει να καταλαβει για ποιο λογο τον κατηγορεις.

Γιώργος είπε...

Το ΣΕΦ χωράει 14500 κόσμο με τις πτυσσόμενες εξέδρες. Μέσα είχε 16-17000 κόσμο.
Τυχαίνει να έχω πάει και σε άλλη εκδήλωση εκεί (το 2001 ή το 2002, δεν θυμάμαι)και τότε είχε σαφώς λιγότερο κόσμο.
Όσο για τον Μαρουλιάδη και το άρθρο στο alterthess δεν δείχνει τίποτε άλλο από μικροψυχία και κόμπλεξ. Τους έγραψα σχόλιο αλλά το έφαγε η μαρμάγκα...
Βέβαια, ο εν λόγω κύριος που του φαίνεται παράξενο ότι το ΚΚΕ γιορτάζει τα 94 χρόνια του, δεν μας εξηγεί αν του φαίνεται λογικό να γιορτάζει ο ΣΥΡΙΖΑ τα γενέθλια του ...ΠΑΣΟΚ.
Να τα χιλιάσουμε...
ΥΓ. Είναι ιδέα μου, ότι οι φασίστες χάνουν έδαφος παρά την αβάντα από τα ΜΜΕ και τις εταιρίες δημοσκοπήσεων;

Ανώνυμος είπε...

A. Προσωπικά εγώ στο παρατσάκ δεν θα πήγαινα, γιατί νόμιζα όπως πολύς κόσμος οτι το 5ευρω είναι υποχρεωτικό. Τελικά μάζεψα με τα πολλά ένα τάληρο σε πολύ ψιλά(μεγαλύτερο κέρμα ήταν 50λεπτο!) και πηρα μια πρόσκληση απο τα συντροφάκια που τις πουλάγαν στην είσοδο, αν και τελικά δεν χρειάστηκε. Παρόλα αυτά, λεφτά που πάνε στο κόμμα δε τα κλαίω ποτέ.

Β. Η ακουστική του ΣΕΦ είναι απαράδεχτη. Η ηχομόνωση πνίγει τα πάντα, σε σημείο να φωνάζουν άτομα 100 μέτρα απο μένα και να μην ακούω τίποτα. Το ίδιο και όταν αργότερα ανέβηκα στις κερκίδες με τη μουσική. Σουρεάλ εμπειρία.

Γ.Απο κόσμο μια χαρά ήταν, μη τρελαθούμε. Αυτό που δεν πάυει να με εκπλήσει, είναι οτι ο κόσμος έσπασε όταν τελειώσαν οι ομιλίες. Οι κουκουέδες είναι το μοναδικό είδος ανθρώπου στη χώρα που σε μια πολιτική-πολιτιστική εκδήλωση, δίνουν πιο πολύ σημασία στο πολιτικό παρά στο πολιτιστικό(εν αντιθέσει, ακόμα και άλλοι πολιτικοί χώροι, κάνουν το ακριβώς αντίθετο).

Δ. Οι διασκευές των τραγουδιών με έμφαση στη μελωδία, τραγουδιών που γραφτήκαν με βάση το ρυθμό ακριβώς για λειτουργικούς λόγους, ηταν πολύ επιτυχημένες. Μακάρι να μπούν και στο στούντιο κάποια φάση.

Τα φιλιά μου σε όλους.


metalorixos

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κατά σειρά εμφάνισης

Μπάμπη σουγιά, ο σχολιασμός περισσεύει. Επίσης η τελευταία σελίδα της αυγής σήμερα λέει ότι αν ο σύριζα ξανακάνει συνδιάσκεψη σε έξι μήνες, το κκε θα γιορτάσει τα 94,5 χρόνια του για να τους κλέψει την παράσταση. Το γαρ πολύ των βουλευτών γεννά παραφροσύνη..

L, αν προσφέρεσαι για την επιλογή, την επιμέλεια ή την υλοποίηση, το συζητάμε.

Ζούκοφ, νομίζω ότι είχε ελάχιστα κενά στο πάνω διάζωμα, αλλά πρέπει να σκεφτείς ότι πολύς κόσμος απλώς καθόταν όρθιος στο διάδρομο στη μέση, οπότε ίσα βάρκα, ίσα νερά.
Για το σεφ δε βάζω όλο το 2012, αλλά τη φετινή σεζόν και δε νομίζω ότι υπάρχει έστω ένα παιχνίδι που να γέμισε. Απογοητευτική προσέλευση για όσα έχει πετύχει αυτή η ομάδα.

Ανώνυμε που γιορτάζεις ίδια μέρα με τον (γίγαντα στους γίγαντες) λιγκατσόφ, εξ όσων γνωρίζω, η πρώτη τραγουδίστρια γνωρίζει τη ρωσική. Οι άλλοι προφανώς όχι.

Mariori, καλό καλοκαίρι, κι ευτυχισμένο το 2017, που θα γιορτάσουμε στην πράξη την επέτειο της οκτωβριανής.

Επόμενε ανώνυμε, δεν απαντάμε σε προκλήσεις. Μόνο στις προκλήσεις των καιρών. Αλλά επιλεκτικά.

And the oscar goes to...
τελευταία πρόταση στο σημείο γάμα από το σχόλιο του μεταλλωρύχου

KOMMANTO είπε...

Yπάρχει ενδεχόμενο ανταπόκρισης από την εκδήλωση των χιλίων την Πέμπτη στο Τιτάνια???

Ανώνυμος είπε...

ποιο ειναι εκεινο το site που σχολιαζει ην ομιλια της Αλεκας στη Βυρηττο τοσο ασχημα;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν την έχει σχολιάσει ακόμα -όλως παραδόξως είναι κάπως ντεφορμέ τον τελευταίο καιρό κι απογοητεύει το κοινό της. Αλλά δεν είναι δύσκολο να μαντέψεις ποια είναι.

Ανώνυμος είπε...

Παίδες ,, η μαύρη αλήθεια είνα οτι το πολιτιστικό μέρος της εκδήλωσης με τρόμαξε..μιλάμε για σοσιαλιστικό κιτς απειρου τραγωδίας...ειμαι ΚΚΕ με ενδοφλέβια αλλά αυτο που ειδα ήταν μια τραγωδία άνευ προηγουμένου ..ειδικά η στιγμη που ντράπηκα ήταν όταν τραγούδησε η τυπισα με το σγουρο τον ιερό πόλεμο αντιγράφωντας αυτο:http://youtu.be/8Y4_2Qa0QQs
Έυχομαι το πλιτιστικό να μην απηχεί και το πολιτικό....