Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Η Αριστερά του Κυρίου

Αν κάποιος έχει παιχνιδιάρικη διάθεση κι ασχοληθεί με τη σημειολογία θα βρει τόσες (επιφανειακές) ομοιότητες μεταξύ εκκλησίας κι αριστεράς (και σε ένα άλλο επίπεδο μεταξύ χριστιανισμού και κομμουνισμού), που μπορεί να στηρίξει ολόκληρη θεωρία.

Μπορεί να ξεκινήσει πχ από τον χριστό, που ήταν ο πρώτος κομμουνιστής και την (αγία) τριάδα των κλασικών του μαρξισμού (μαρξ, ένγκελς, λένιν) για να θυμηθούμε και τον τραμπάκουλα, που άναβε κεράκια στο εικονοστάσι του βλαδίμηρου –καλός άνθρωπος ήτανε, θεός σχωρέστον.
Να ψάξει για τον ιούδα του κινήματος, για τον οποίο υπάρχουν πολλές υποψηφιότητες, με επικρατέστερο φαβορί, μακράν του δεύτερου, τον πολυαγαπημένο γκόρμπι, με τα τριάντα αργύρια που πήρε για τη διαφήμιση της πίτσας χατ. Εκεί που κάποιος απ’ τους ρώσους θαμώνες της πιτσαρίας λέει σε κάποια φάση: because of him we have opportunities –χάρη σε αυτόν έχουμε ευκαιρίες. Και μάλλον μπέρδεψε τις λέξεις, που είναι κι ομόρριζες, γιατί κατά πάσα πιθανότητα ήθελε να πει: because of him, we had opportunism, δηλ εξαιτίας του είχαμε οπορτουνισμό –κι αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Μπορεί ακόμα να αναπαράγει τη γνωστή αστική κριτική για τη μεσσιανική τάχα αντίληψη που διέπει το μαρξισμό για το προλεταριάτο, το οποίο είναι η περιούσιος κοινωνική τάξη –αλλά χωρίς καμία απολύτως περιουσία- κι ο εκλεκτός του λαού για να λυτρώσει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ή για το παπικό αλάθητο των ηγεσιών, τα κομματικά ιερατεία και το ποίμνιο που τα ακολουθεί. Με την ειδοποιό διαφορά ότι αυτό το «ποίμνιο» δεν είναι ένα άτακτο κοπάδι που πορεύεται μπουλουκηδόν, αλλά οργανώνει συνειδητά την πάλη του ενάντια στους λύκους που το περιστοιχίζουν και δεν πάει ως πρόβατο επί σφαγή.

Μπορεί επίσης να μιλήσει για την κομμουνιστική ορθοδοξία και τις διάφορες αιρέσεις που διασπάστηκαν από το κυρίως σώμα της. Καθώς και για το σινοσοβιετικό σχίσμα με την κινέζικη εκκλησία για το φιλιόκβε και κάτι συνοριακές διαφορές. Ή για τους αναθεωρητές που πιστεύουν στην επανάσταση με το κρίνο, χωρίς σεξ και βία και θεωρούν δογματικούς όσους τους κριτικάρουν. Αλλά αν θεωρείς δόγμα το μαρξισμό –εξ ου και δογματικοί οι οπαδοί του- πιθανότατα δεν τον έχεις καταλάβει κι είναι εντελώς αμφίβολο αν είχες ποτέ οποιαδήποτε σχέση μαζί του.

Μπορείς να θυμηθείς τους κληρικούς που εντάχθηκαν στο εαμ και τους γενειοφόρους αντάρτες στο βουνό, που έμοιαζαν με ένοπλους ιεραπόστολους της λαοκρατίας και του κομμουνισμού. Ή αυτό που διάβασες κάπου ότι η βίβλος και το κομμουνιστικό μανιφέστο είναι τα δυο βιβλία που έχουν επηρεάσει τις μάζες και την ιστορική εξέλιξη, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο.

Μπορείς εν τέλει να συγκρίνεις την εκκλησία με την αμεσοδημοκρατία στην εκκλησία του δήμου και τις εκκλησιάζουσες του αριστοφάνη. Ή τη βασιλεία των ουρανών με την έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό, και το βασίλειο της ελευθερίας, όπως το ονόμασαν οι κλασικοί, που θα αντικαταστήσει το βασίλειο της αναγκαιότητας –με την έννοια του καταναγκασμού.

Εάν είσαι λοιπόν συριζαίος εν χριστώ αδελφέ, και θέλεις να δικαιολογήσεις κάπως το φλερτ του χώρου σου με την εκκλησιαστική ηγεσία, έχεις μπροστά σου πεδίο δόξης λαμπρό, με πλούσια και ευφάνταστα επιχειρήματα για κάθε χρήση. Πόσο μάλλον όταν έχεις πάρει φόρα τελευταία και έχεις αρχίσει να δικαιολογείς τα πάντα, όπως τα ραντεβού του αλέξη στις ενωμένες πολιτείες. Όσο να πεις είναι κάπως διασκεδαστικό, συν τοις άλλοις.

Όμως πέρα από την πλάκα και το βλαδιβοστόκ –που τώρα πια είναι κι εκεί πατρίδα με χριστιανισμό- πιστεύω πως σε ό,τι έχει να κάνει με το σύριζα, αυτή η σχέση και η σημειολογία της είναι πολύ εύστοχη και ταιριαστή. Κι είναι πολύ λογικό, εφόσον ο κλήρος πέφτει στο σύριζα για τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης, να σταματήσει να την πέφτει ο σύριζα στον κλήρο και την ηγεσία του, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι θα γίνει όντως κυβέρνηση.

Είναι λογικό γιατί η εκκλησία της ελλάδος κι ο σύριζα είναι δυο φιλόπτωχα ιδρύματα, που θέλουν να ανακουφίσουν και να προστατέψουν τους φτωχούς απ’ τις συνέπειες της κρίσης, χωρίς να πολεμήσουν το σύστημα που γεννά τη φτώχια και την αδικία, όπως το σύννεφο τη βροχή. Τη στιγμή που ο λαός ξανασταυρώνεται κι ανεβαίνει αγόγγυστα το γολγοθά του, αυτοί του αλείφουν μύρο στις πληγές, για να μην τσούζει, αλλά κάνουν τον πόντιο πιλάτο και δεν του λένε ότι πρέπει να σταματήσει να θυσιάζεται για σκοπούς ξένους προς του συμφέρον της τάξης του. Κι ο σύριζα της εποχής (και της ακοα) πχ, μπορεί να έδειχνε αμέριστη συμπάθεια στον πρωτόγονο κομμουνισμό των χριστιανικών κοινοτήτων –γιατί, και στην κοινοκτημοσύνη πιστεύομεν! Αλλά δε θα έκανε το παραμικρό για να τους γλιτώσει από το λάκκο των λεόντων και την αρένα της ενωμένης ευρώπης.

Είναι ταιριαστή η σχέση γιατί οι προγραμματικές διακηρύξεις του σύριζα θυμίζουν γλυκανάλατα κηρύγματα και την παπαδίστικη μεταφυσική, που θα αλλάξει την καπιταλιστική βαρβαρότητα μεταρρυθμίζοντάς της, με προσευχές και διαπραγμάτευση, χωρίς να πειράξουν τα ιερά και τα όσια της αστικής εξουσίας, που τα πάντα εν σοφία κι ελευθερία εποίησε, μέσα σε αυτό το δημοκρατικό σύστημα. Κι όταν μιλάει για το σοσιαλισμό, σαν τη δευτέρα παρουσία, στην ουσία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διακηρύσσει με τον τρόπο του, ότι αυτό το σύστημα είναι αιώνιο, κι αυτό που πρέπει να δούμε είναι πώς θα το βελτιώσουμε.

Κι έτσι φτάνουμε στο βασικό κοινό παρονομαστή των δύο φιλάνθρωπων φορέων. Τη μεταφυσική. Και συγκεκριμένα τη μεταφυσική ενός ανθρώπινου καπιταλισμού, καλού και φιλεύσπλαχνου, που θα βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη χωρίς να τα καταργεί, θα έχει φιλολαϊκές τράπεζες και φορολογική επανάσταση, ευρώ χωρίς μνημόνιο, ομελέτα χωρίς αυγά. Και θα γίνει το θάμα των βρυξελλών, ή μια αναπαράσταση του θαύματος στην έρημο, που πολλαπλασιάστηκαν τα ψάρια και τα καρβέλια, κι ο σύριζα θα χορτάσει τον πεινασμένο μας λαό, χωρίς να βάλει χέρι στα μονοπώλια και τη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Κι αυτό με τη σειρά του μας οδηγεί σε ένα ακόμα κοινό γνώρισμα. Την υποκρισία. Γιατί κι οι δυο γνωρίζουν πολύ καλά, ότι αυτή η γη της επαγγελίας είναι ψεύτικη. Κι ότι όσα ευαγγελίζονται δε μπορούν να πραγματοποιηθούν, αλλά ηχούν ευχάριστα και ναρκώνουν τη μέση λαϊκή συνείδηση.
Γιατί όμως χάφτει ο λαός τις παραβολές και τα παραμυθάκια που του σερβίρουν; Γιατί το σοσιαλδημοκρατικό και το θρησκευτικό αφιόνι είναι η απελπισία που μεταμφιέζεται σε ελπίδα και περιμένει απεγνωσμένα ένα σωτήρα να μεσολαβήσει για την επίτευξη του ονείρου της, λειτουργώντας ως αντίβαρο για τη δική της παραίτηση και τη λογική της ανάθεσης. Σώσον κύριε το λαό σου, και ευλόγησον την απραξία του.

Και δε μιλάμε για την πνευματική καθυστέρηση ενός αγροτικού λαού, που ζούσε πρακτικά για αιώνες στο μεσαίωνα, κι έβλεπε τον τρότσκι σαν τον άι γιώργη με το δόρυ, και προσευχόταν στα θεία στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο κατά των ναζί, αλλά την ίδια στιγμή πάλευε με το όπλο στο χέρι για το δίκιο του –γιατί δεν είναι πολύ σοφό να τα περιμένεις όλα από τη θεά της σοφίας, χωρίς να κινήσεις κι εσύ λίγο το χεράκι σου.
Αν καλλιεργείς εσύ στο λαουτζίκο το αφιόνι και τις αυταπάτες μιλάμε για μια διαφορετική ποιότητα φαινομένου.

Σε τελική ανάλυση η σχέση αυτή είναι αγαστή, γιατί τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε και τον καλό χριστιανό. Όπως οι φραστικές διακηρύξεις δεν κάνουν τον κομμουνιστή, ούτε και τον αριστερό –έτσι γενικά και αόριστα. Πόσο μάλλον όταν ακόμα και σε καθαρά διακηρυκτικό επίπεδο, ο σύριζα έχει βάλει μπόλικο νερό στο κρασί του και μετατοπίζεται συνεχώς προς τα δεξιά.

Το αποτέλεσμα θα είναι ότι ο σύριζα θα χάσει και το τελευταίο φύλλο συκής και του ψευδεπίγραφου ριζοσπαστισμού του, ακόμα και με τα αστικά κριτήρια για το τι είναι προοδευτικό και τι όχι. Γιατί θα κάνει πίσω στο θέμα του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους, όπου μέχρι τώρα κέρδιζε ανέξοδες δάφνες προοδευτισμού, ξιφουλκώντας με άσφαιρα πυρά εναντίον του κλήρου.

Αυτή είναι η αριστερά του κυρίου που εκφράζει ο σύριζα. Κι αν αυτή η ιστορία βοηθήσει να πέσουν τα καφάσια από τα μάτια ενός κόσμου, για να γλιτώσει από τις αυταπάτες του μια ώρα αρχύτερα, τόσο το καλύτερο. Γιατί η καμπάνα δεν χτυπά χαρμόσυνα για την κυβέρνηση της αριστεράς που έρχεται, ούτε πένθιμα για την επίπλαστη ευημερία που χάσαμε εξαιτίας της κρίσης. Αλλά χτυπά σαν καμπανάκι κινδύνου, για να καταλάβουμε πως
Θεοί αρχόντοι βασιλιάδες, με πλάνα λόγια μας γελούν
Της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες μοναχοί τους θα σωθούν

Και να πάρουμε επιτέλους την κατάσταση στα χέρια μας..

23 σχόλια:

χριστιανοσταλινιστής είπε...

Φίλε μου, απλά θα ήθελα να επισημάνω πως υπάρχουν θρησκευόμενοι και μέσα στα ταξικά σωματεία, που είναι οπαδοί και φίλοι του Κόμματος. Υπάρχουν θρησκευόμενοι που η πίστη τους, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, τους προτρέπει σε ανειρήνευτη πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της ανισότητας και της αδικίας. Εν τέλει, υπάρχουν θρησκευόμενοι με ταξική συνείδηση, και αυτό το γνωρίζω αρκετά καλά.

Ανώνυμος είπε...

Ένα απολαυστικό άρθρο από ακροδεξιό μπλογκ με μια εντελώς διαφορετική ανάλυση αλλά με τον ίδιο τίτλο (κλέφτη απολίθωμα). Enjoy!

http://redskywarning.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html

neophyte_commie είπε...

Πάρα πολύ ωραίο κείμενο! Εύγε :)

@Χριστιανοσταλίνα: Υπάρχουν, κι ο ίδιος ο Λένιν δεν είχε πρόβλημα μ' αυτό. Υπάρχουν και lgbt παρά τις τριβές παλαιότερα (για τις οποίες ψάχνω υλικό, παρεμπιπτόντως, αν μπορεί κανείς να μου στείλει κανα κομματικό λινκ). Μπορεί να παραφράσει κανείς και να πει «τὰ τοῦ Κόμματος τῷ Κόμματι» :)

Ανώνυμος είπε...

Επιβεβαιωνω οτι υπαρχουν θρησκευομενοι. Γιατι να σας ενοχλουμε ντε κ καλα ρε παιδια;

χριστιανοσταλινιστής είπε...

@ neophyte_commie

Ένας ανοιχτά ομοφιλόφιλος ( http://youtu.be/Fzfr-h6AymA ) και φίλος του Κόμματος ( http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6826753 ), είναι ο ηθοποιός Χρήστος Σιμαρδάνης.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω το κείμενο δεν τα βάζει με τους θρησκευόμενους γενικά.
Μόνο, μ'αυτούς που περιμένουν τα πάντα από τον ουρανό. Ακόμα και από τους επίγειους σωτήρες.

Παράκελσος

TRASH είπε...

"Επιβεβαιωνω οτι υπαρχουν θρησκευομενοι. Γιατι να σας ενοχλουμε ντε κ καλα ρε παιδια;"
Το γεγονός πως είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τους λειτουργούς μίας θρησκείας στην οποία δεν πιστεύουμε, είναι αρκετό ή να αναφέρω τα υπόλοιπα που κάνουν την Ελλάδα λιγότερο ανεξίθρησκη από το Ιράν; (ούτε καν εκεί η εκλησσία δεν έχει έως και ...πολεοδομικές[!!!!] αρμοδιότητες).
Η ελλ.ορθόδοξη εκλησσία εξάλλου, κάθε άλλο παρά με την πίστη κάποιων έχει σχέση. Είναι ένας παρακρατικός οργανισμός, με μία γνωστή και απόλυτα αντιδραστική ιστορία. Αν κάποιος ταυτίζει την "πίστη" του με την ιστορία και την πρακτική αυτή, δεν έχουμε απλά πρόβλημα, αλλά ζητηματάρα.

Anonymous anonymous είπε...

@neophyte_commie: όντως στο παρελθόν κυκλοφορούσε πλατιά η φήμη ότι λόγω κάποιου άγραφου κανονισμού απαγορευόταν στους lgbt να γίνουν μέλη του Κόμματος. Πρόκειται για ψεύδος (κλασική περίπτωση αστικού μύθου). Μην τσιμπάμε κι εμείς οι ίδιοι στην αστική προπαγάνδα.

Ανώνυμος είπε...

Trash νομιζω οτι η υπερβολη δε βοηθα κανεναν οσων αφορα την ορθοτητα των επιχειρηματων του.

Πρωτα πρωτα το ζητημα του διαχωρισμου κρατους-εκκλησιας δεν ειναι ζητημα πιστης. Καλλιστα ενας θρησκευομενος μπορει να ειναι υπερ του διαχωρισμου.

Κατα δευτερο η εκκλησια δεν ειναι μονο ο ανωτατος κληρος ουτε καν μονο ο κληρος αλλα ολοι οι "πιστοι". Υποθετω οτι αναφερεσαι μονο στον ανωτατο κληρο με τους ορους που χρησιμοποιεις-δε θελω να πιστεψω οτι κατατασεις στους παρακρατικους κ απολυτα αντιδραστικους το συνολο των "πιστων". Πρεπει παντως να σου πω οτι ουτε καν το συνολο του κληρου θα πρεπει να κατατασσεται εκει αν κ σαφως μιλαμε για μειοψηφικο ρευμα (ισως κ εξαιρεσεις απλα).

Προφανως κ η Ελλαδα δεν ειναι πιο θεοκρατικη απο το Ιραν. Δεν ειναι λογικες αυτες. Υπο αυτη την εννοια η Μ. Βρετανια οπου ο ανωτατος πολιτειακος αρχοντας (ο μοναρχης) ειναι ταυτοχρονα κ ο αρχηγος της Εκκλησιας θα πρεπει να ειναι το ακρον αωτο της θεοκρατικοτητας. Ενω προοδευτικο θα πρεπει να θεωρειται a priori το κοσμικο βασιλειο των τηλε-ευαγγελιστων κ του in god we trust στο νομισμα που βαζει την "εξυπνη δημιουργια" (αν την αποδιδω σωστα) σε σχολεια.

Τα ζητηματα πιστης κ μεταφυσικης ειναι ζητημα προσωπικο του καθενος κ δε βλεπω γιατι αν καποιος επιθυμει να γινουν κοινωνικη ιδιοκτησια τα μεσα παραγωγης να μην πρεπει να αντιμετωπιζεται ως συναγωνιστης 'η κ συντροφος ακομη. Αν αυτος δεν εχει προβλημα γιατι πρεπει να εχουν μαζι του.

Υγ. Ακομα κ αθεος να ειναι ενας κομμουνιστης νομιζω οτι δε θα πρεπει να στεκεται ελιτιστικα απεναντι σε τετοια ζητηματα. Οπου υπαρχει ανθρωπινος πονος κ δυστυχια ο κομμουνιστης θα πρεπει να ειναι διπλα συμπαραστατης κ εμπνευστης. Κ στην εκκλησια υπαρχει παντα πολυ κι απο τα δυο.

Ανώνυμος είπε...

ρε παιδια με τον προσυνεδριακο τι γίνεται
όλο και κνιτες γράφουν και νέα στελέχη

οι μεγαλύτεροι είναι όλοι ενάντια στην γραμμή

Ανώνυμος είπε...

γιατί τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ κρύβονται?
περιμένουν να δουν πως θα διαμορφωθεί η κατάσταση για να τοποθετηθούν, έτσι ωστε να πανε με τους δυνατους?

Ανώνυμος είπε...

φίλε σφυροδρέπανο γράφεις πάρα πολύ ωραία

Ανώνυμος είπε...

παντως το κομμα δεν εχει πει λιγα ατσαλα για το lgbt.

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4900980&publDate=15/1/2009

Ανώνυμος είπε...

Ελα ανωνυμε των 7:44 και 7:46, πες την αληθεια. Πριν αποφασισεις να ασχοληθεις με το ΚΚΕ ασχολιοσουν μονο με τ' αθλητικα, ετσι δεν ειναι?

KOMMANTO είπε...

"ο που σταυροκοπήθηκε μια φορά
δε χάθηκε στον αιώνα."

(Ν.Καρούζος)



Η ορθοδοξία αποτελεί στοιχείο της παράδοσης του ελληνικού λαού και πάντα τα στοιχεία της όποιας λαϊκής παράδοσης μπορούν να βοηθήσουν το κίνημα.
Ας μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ είναι το κόμμα που είχε στις τάξεις του ανθρώπους σαν τον Κωστή Μοσκώφ.

Ανώνυμος είπε...

εγω πριν ασχοληθω με το ΚΚΕ ασχολιομουν με τα αθλητικα
αλλά θέση τα μέλη της ΚΕ μέχρι στιγμης δεν παίρνουν
αυτό δείχνει φτώχεια και έλλειψη ουσιαστικου διαλογου πάνω σε τόσο σοβαρά ζητήματα

ποια η ερμηνεία της φτωχειας του προσυνεδριακου την στιγμη που γινεται διαδικτυακος χαμός????

Ανώνυμος είπε...

ο διαδικτυακος χαμος απο που προκυπτει απο το κοιταγμα στον καθρεφτη η απο την αναγνωση ισκρας και ρουφιανικου αγωνα ?

Ανώνυμος είπε...

τον ρουφιανικο αγώνα και την νεα σπορα προφανως πιστευεις οτι την γράφουν απλά μέλη του κομματος που δεν έχουν επαγρύπνηση στα ζητηματα του διαδικτυου
εγω λέω ότι πρόκειται για πολύ κατατοπισμένους ανθρώπους που είναι από μέσα

near east είπε...

Και πόσες άλλες ομοιότητες δεν μπορεί να σκεφτεί κάποιος απολίθωμα;
Τους διωγμούς και τα μαρτύρια που υπέστησαν από τους ρωμαίους αυτοκράτορες οι πρώτοι χριστιανοί που ονειρεύονταν τη “βασιλεία” των ουρανών και την "επί γής ειρήνη" και σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια μετά, τους διωγμούς και τα μαρτύρια από τα αστικά καθεστώτα των κομμουνιστών που διεκδικούσαν "τον άρτο ημών τον επιούσιο" και πάλευαν για να κάνουν πραγματικότητα το “βασίλειο της ελευθερίας”;
Το γεγονός ότι με την μουμιοποίηση του Λένιν μπήκαμε κι εμείς με έναν τρόπο στο "κλάμπ": Η τίμια κάρα του Αγίου Βλαδίμηρου της Σοβιετίας, προστάτη των φτωχών και των κατατρεγμένων εκτίθεται στο μαυσωλείο του στην Κόκκινη πλατεία. (Κι ευτυχώς που έκαναν καλή δουλειά και η κατάστασή του είναι άψογη. Γιατί οι χριστιανοί αναγκάζονται συνήθως να προσκυνούν κάτι κεφάλια, χέρια, ότι έχει μείνει εν πάσει περιπτώσει από το μακαρίτη.)
Το ότι οι χριστιανοί είχαν τον Βησσαρίωνα, ενώ εμείς έχουμε το Βησσαριόνοβιτς; Κι αν ο πρώτος έλιωσε μόλις εκτέθηκε στο οξυγόνο ο δικός μας δεν καταλαβαίνει Χριστό, γιατί είναι και ατσάλινος και ανοξείδωτος...
Ότι αυτοί έχουν τη διδασκαλία του εβραίου Χριστού, ενώ εμείς έχουμε τη διδασκαλία του εβραίου Μαρξ;
Ότι και οι δύο προσμένουμε τη “δευτέρα παρουσία”;

Οι ομοιότητες είναι πολλές και έχω την αίσθηση ότι δεν είναι όλες επιφανειακές, αντίθετα μερικές είναι βαθιές. Άλλωστε τόσο ο χριστιανισμός όσο και ο κομμουνισμός είναι ουτοπίες (που λέγαμε και τις προάλλες.) οι οποίες βασίζονται στην πίστη σε μία κοινωνία με αδελφοσύνη, ισότητα, ειρήνη και προκοπή. Ο χριστιανισμός εξέφρασε μία εποχή που ξεκινούσε η μετάβαση, από τη δουλοκτητική κοινωνία στη φεουδαρχία και συμπύκνωνε τα οράματα των πλατιών μαζών, κυρίως δούλων και άλλων αποκλεισμένων στρωμάτων όπως οι γυναίκες, για κάποιου είδους κοινωνική απελευθέρωση. Για την εποχή του ο χριστιανισμός, ήταν όντως προοδευτικό, «επαναστατικό» κίνημα: με την ιδέα ενός θεού που ήταν πιο δυνατός από τους βασιλείς και τους αυτοκράτορες, με την πρωτοφανή ισότητα που εκφραζόταν στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες, όπου φτωχοί και πλούσιοι, ελεύθεροι και σκλάβοι, άνδρες και γυναίκες ήταν όλοι ίσοι ενώπιον του θεού. Κάτι τέτοιο αποτελούσε πραγματική βόμβα στα θεμέλια της πολυθεΪστικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που ταλανιζόταν στο εσωτερικό από τις κοινωνικές αντιθέσεις που εκφράζονταν με τις συχνές εξεγέρσεις των σκλάβων. Η ιστορία έδειξε πως αυτό το “επαναστατικό κίνημα” οδήγησε ή για να είμαι πιο ακριβής, χρησιμοποιήθηκε στο χωρισμό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και τη μετακόμιση της αιώνιας πόλης που σηματοδότησε πάνω κάτω και την είσοδο στην εποχή της φεουδαρχίας. Ένας άλλος -ισμός, ο αστικός διαφωτισμός αποτέλεσε την άρνηση του χριστιανισμού, εκφράζοντας κι αυτός με τη σειρά του το αναγκαίο πέρασμα από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, ενώ για να συμπληρωθεί η διαλεκτική αγία τριάδα ήρθε και ο επιστημονικός σοσιαλισμός ως άρνηση της άρνησης του αστικού διαφωτισμού.
Θα έλεγα ότι ο μαρξισμός είναι κατά κάποιο τρόπο παιδί του αστικού διαφωτισμού και εγγόνι του χριστιανισμού. Έχει μέσα στο DNA του το ανθρωπιστικό μήνυμα του χριστιανισμού και παράλληλα την λογική που διακατέχει το έργο των διαφωτιστών. Ξέρει πως δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον, αλλά ταυτόχρονα πιστεύει ακράδαντα ότι ο «παράδεισος», το βασίλειο της ελευθερίας, μπορεί να φτιαχτεί σε τούτη τη ζωή από της γης τους δούλους και τους ραγιάδες…

near east είπε...

Από αυτή την άποψη γεφυρώνεται κάπως η αντίφαση ανάμεσα στο να είσαι χριστιανός και να είσαι κομμουνιστής. Γιατί ένας πραγματικός χριστιανός δεν αρκείται στο να δίνει φαγητό στους φτωχούς, κάποια στιγμή αναρωτιέται όπως ο Dom Helder Camara «γιατί οι φτωχοί δεν έχουν να φάνε;» Την απάντηση στο ερώτημα την έχει υπαινιχθεί η χριστιανική διδασκαλία, την υπέδειξε ο διαφωτισμός αλλά οριστικά την έδωσε ο Μάρξ, αναλύοντας τον τρόπο λειτουργίας της σύγχρονης κεφαλαιοκρατικής οικονομίας. Να λοιπόν γιατί ένας πραγματικός χριστιανός έχει κάθε λόγο να παλεύει για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Όμως ένας πραγματικός κομμουνιστής δεν μπορεί -κακά τα ψέματα- να παλεύει παρά ενάντια στο χριστιανισμό και σε όλες τις θρησκείες. Η θρησκευτική πίστη είναι ιστορικό φαινόμενο που ολοκληρώνει τον κύκλο της ύπαρξής του, αρχικά ως μέσο για την ερμηνεία του κόσμου, εν συνεχεία ως μηχανισμός επιβολής της κυρίαρχης ιδεολογίας και εν τέλει ως το όπιο του λαού, το παυσίπονο των καθημερινών του βασάνων. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσει να υπάρχει από μόνο του, αλλά ούτε ότι πρέπει να το πολεμήσουμε με καταστολή. Οι μεγάλοι κλασικοί του μαρξισμού ήταν ιδιαίτερα αναλυτικοί σε αυτό το θέμα, ενώ και ο Στάλιν είχε χρησιμοποιήσει την εκκλησία κατά το μεγάλο πατριωτικό πόλεμο για να τονώσει το ηθικό του ορθόδοξου ρωσικού λαού, με θεαματικά αποτελέσματα.
Η αντιμετώπιση του ζητήματος της αντιμετώπισης της θρησκευτικής πίστης από τους κομμουνιστές περιγράφεται πολύ εύγλωττα με έναν μύθο του Αισώπου: Εκείνον όπου ο άνεμος, η βροχή ο χιονιάς και ο ήλιος έβαλαν στοίχημα για το ποιος θα αναγκάσει έναν βοσκό να βγάλει το χοντρό μάλλινο πανωφόρι του. Ο άνεμος φύσηξε όσο πιο δυνατά μπορούσε αλλά μάταια, η βροχή απέτυχε επίσης, ενώ ο χιονιάς ανάγκασε το βοσκό να τυλιχτεί ακόμη πιο σφιχτά το πανωφόρι του. Ο ήλιος το μόνο που έκανε ήταν να λάμψει τόσο-όσο χρειαζόταν για να ζεσταθεί ο βοσκός και να πετάξει από μόνος του την κάπα του. Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Να φωτίσουμε και να ζεστάνουμε τον κόσμο έτσι που να μην χρειάζεται να τυλιχθεί με το μανδύα μίας θρησκείας για να ζεσταθεί. Όμως ένας άνθρωπος που δεν πιστεύει είναι γυμνός. Γι’ αυτό ξεριζώνοντας σιγά-σιγά τη παλιά πίστη θα πρέπει να του δώσουμε μία νέα πίστη, που θα βασίζεται στη γνώση και όχι στην άγνοια, που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και όχι έναν θεό, που θα μιλά για την κοινωνία των ανθρωπων και όχι για την κοινωνία των αγγέλων…


ΥΓ. Για το ΣΥΡΙΖΑ και τις «υποκύψεις» που κάνει προς την εκκλησία και όχι μόνο, δεν θέλω να κάνω κάποιο σχόλιο. Να πω απλώς να προσέξει τι θα κάνει όταν κάποια στιγμή ακούσει και το “σκύψε ευλογημένη(αριστερά)”….

Ανώνυμος είπε...

Και αφού διάβασε το παρακάτω κείμενο η Λιάνα Κανέλη έκανε τον σταυρό της!!!

"Τους βουλευτές όρκισε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος και μελών της Ιεράς Συνόδου.

Κατά την είσοδο και αποχώρησή του Αρχιεπισκόπου από την αίθουσα τον συνόδευε, ο νεοεκλεγείς βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Χρήστος Δήμας.
Από την πλευρά του ΚΚΕ θρησκευτικό όρκο έδωσε μονάχα η Λιάνα Κανέλλη"

ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ: «ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟ»

http://www.agioritikovima.gr/2011-07-14-22-28-56/3754-liana-kanelli-we-have-the-virgin-of-the-commander-%CE%9B%CE%99%CE%91%CE%9D%CE%91-%CE%9A%CE%91%CE%9D%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%97

Ανώνυμος είπε...

Το θέμα είναι τριτεύον αλλά σύμφωνα με την επίσημη ερμηνεία του νέου καταστατικού:
το μέλος του ΚΚΕ δεν μπορεί να είναι υποστηρικτής διαφόρων μεταφυσικών δογμάτων, θρησκειών κ.λπ.

http://www.902.gr/eidisi/19o-synedrio-kke/7854/shetika-me-tis-allages-sto-proteinomeno-katastatiko-gia-19o-synedrio

Μπράβο, μετά από αυτό το μέτρο η επενάσταση είναι ακόμα ποιο κοντά.

471 και άθεος από 11 χρονών

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Είναι φανερό πιστεύω ότι το κείμενο δεν καταφέρεται ενάντια στους πιστούς και τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις αλλά ενάντια στον ανώτατο κλήρο, την πολιτική του σύριζα και τη λογική της ανάθεσης, που καλλιεργείται έντεχνα και συστηματικά.
Αν τώρα τα κοινά σημεία που μπαίνουν στο κείμενο κι αναφέρει κι ο νήαρ ηστ στο σχόλιό του, μπορούν να πείσουν κάποιον πιστό να παλέψει για το σοσιαλισμό, όπως αυτός τον εννοεί και τον καταλαβαίνει, τόσο το καλύτερο, και δε νομίζω πως θα βρεθεί κάποιος να τον απομακρύνει και να αρνηθεί τη βοήθειά του.
Αν πάλι θέλουμε να χωρέσουμε όλο το ποίμνιο μαζί με το ανώτερο ιερατείο ως ενιαίο σύνολο κάτω από το γενικό όρο εκκλησία, νομίζω ότι είναι το ίδιο αποπροσανατολιστικό με το να μιλάμε γενικά για κοινωνία και για πατρίδα, χωρίς να σημειώνουμε την ταξική διάκριση που τις διαπερνά ως έννοιες.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλές ακόμα ομοιότητες για αυτόν τον ιδιότυπο εβραιο-μπολσεβίκικο σύνδεσμο φιλίας αλλά αυτό που αξίζει να τονίσουμε κατά τη γνώμη μου είναι μια συνήθης παρανόηση για το γνωστό τσιτάτο του καρόλου για τη θρησκεία που είναι το όπιο του λαού.
Το όπιο εδώ δεν είναι το ναρκωτικό που κοιμίζει συνειδήσεις, αλλά ένα παυσίπονο που παράγει από μόνος του ο λαός, για να μπορέσει να αντέξει στην κοιλάδα των δακρύων. Με αυτήν την έννοια άλλωστε η θρησκεία είναι η καρδιά ενός άσπλαχνου κόσμου όπως σημειώνει ο μαρξ στο ίδιο απόσπασμα
Αν λοιπόν οι κομμουνιστές θέλουν να αντιμετωπίσουν το θρησκευτικό όπιο, δεν πρέπει να τα βάζουν με τον απλό χρήστη, ούτε μόνο να κυνηγούν τους ναρκέμπορους που δίνουν το αφιόνι στις μάζες, αλλά να παλέψουν για να αλλάξουν τον κόσμο για να μην είναι μια άσπλαχνη κοιλάδα των δακρύων, ώστε κανείς να μην χρειάζεται να καταφύγει στην παρηγοριά του.

Το θέμα που σημειώνει πάντως ο 471 είναι σημαντικό. Αν πχ ίσχυε αυτός ο κανόνας στο βουνό, το κκε θα είχε χάσει τις μισές του δυνάμεις. Από την άλλη βέβαια πρέπει να το δούμε ιστορικά και στην εποχή του. Αρκεί να μη γίνει αιτία αποκλεισμού για έναν κόσμο που θέλει να αγωνιστεί, δεν έχει απαλλαχτεί ακόμα από τις θρησκευτικές του προλήψεις, αλλά δεν υστερεί σε τίποτα στη δράση του

Τα μέλη της κε έγραψαν τις θέσεις, οπότε είναι κυρίως δική μας σειρά να βγούμε από την "κρυψώνα μας" και να θέσουμε καίρια ζητήματα, για να τα "αναγκάσουμε" να τοποθετηθούν σε έναν γόνιμο κι ουσιαστικό διάλογο.
Κι επειδή αυτό δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, εμένα μου φαίνεται λογικό, οι επιστολές των παλιότερων και πιο έμπειρων συντρόφων, να έχουν ζουμί και περισσότερα κριτικά σημεία.