Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Δύο κείμενα για το Μουντιάλ

Το παγκόσμιο κύπελλο ήταν και θα είναι –όχι ελληνικό, αλλά- μουντιάλ κι όχι world cup ή όπως αλλιώς σκεφτεί να το μετονομάσει η (πούτα) φίφα, με την ίδια έννοια που το ελληνικό πρωτάθλημα θα είναι πάντα η άλφα εθνική (κατηγορία), για να βγαίνει και το σύνθημα «εκεί-εκεί…» με τις ομάδες που πηγαίνουν για υποβιβασμό, και δε θα καθιερωθεί ποτέ στη συνείδηση του μέσου φιλάθλου ως σούπερ-λιγκ.

Το μουντιάλ είναι επίσης η ευκαιρία να θυμίσουμε στους εαυτούς μας πως παραμένουμε παιδιά, ένας απενοχοποιημένος παλιμπαιδισμός, όπου φωνάζουμε, χαιρόμαστε, χοροπηδάμε, κλαίμε καμιά φορά χωρίς σοβαρό λόγο, αφηγούμαστε δημιουργικά σπορ ιστορίες με αρκούδες και χιλιάδες υπερβολές, χωρίς να μεγαλώνει η μύτη μας. Και να φανταστείς πως τώρα υπάρχει ο αδιάψευστος μάρτυρας του βίντεο, σε αντίθεση με παλιές, (παρα)μυθικές εποχές, οπότε κάθε ιστορία πρέπει να κρατήσει και ένα άλλοθι αληθοφάνειας, χωρίς να απομακρύνεται πολύ από τα γεγονότα ή να εφευρίσκει δικά της. Μπορεί κάλλιστα όμως να επιλέξει εκείνα τα γεγονότα που θα τη βοηθήσουν να χτίσει το μύθο της. Η τεχνολογία προσδίδει φοβερή ισχύ στο ψέμα ή τις μισές αλήθειες (που είναι περίπου το ίδιο) και αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς από πρώτο χέρι, με το ρόλο του διαδικτύου στην πολιτική.

Η ιστορία των μουντιάλ είναι το ξετύλιγμα του νήματος των αναμνήσεών μας. Από τον χορό του ροζέ μιλά, το κλάμα του ντιέγκο στον τελικό του 90’ και τέσσερα χρόνια μετά, όταν πιάστηκε ντοπέ, τις καράφλες του μπαρτέζ και του ζιντάν (αν και κανείς δε φτάνει αυτή του βούλγαρου λέτσκοφ) και το keep walking του μπάτζιο, μέχρι την κουτουλιά στο ματεράτσι και την αφιέρωση του blaugrana ινιέστα στο μακαρίτη χάρτκε της μισητής γειτόνισσας εσπανιόλ. Και από το ναυάγιο του 94’ με το 4-4-2 του αλκέτα (τέσσερα από αργεντινή και βουλγαρία, δύο από νικηρία), στο πρώτο γκολ και την πρώτη νίκη με τη νιγηρία στη νότια αφρική το 10’.

Το μουντιάλ είναι η ανάγκη μας να χαμογελάσουμε, να κάνουμε καζούρα, και λίγο χαβαλέ, όχι γιατί μας τον επιβάλλουν, αλλά γιατί τον χρειαζόμαστε, χωρίς οπαδικά γυαλιά και στεγανά που τον κάνουν «άγουστο» και επικίνδυνο. Η ανάγκη να ξεφύγουμε λίγο από τη μίζερη πραγματικότητα, χωρίς να ξεχνάμε στιγμή όσα χρειάζονται για να την αλλάξουμε.

Κι ίσως φανεί τραγικό, αλλά το μουντιάλ κι όλες οι μεγάλες αθλητικές στιγμές είναι ίσως για πολύ κόσμο ό,τι πιο κοντινό θα βιώσει ποτέ σε μια κάποια αίσθηση διεθνισμού και συλλογικότητας, με τους λαούς του κόσμου να έχουν στραμμένα τα μάτια τους στη στρογγυλή θεά και τα καπρίτσια της.

Είναι επίσης η ευκαιρία να βρουν δικαίωση (ή να διαψευστούν παταγωδώς) κάποιες ποδοσφαιρικές εμμονές ή αντιπάθειές μας: η απέχθεια για την αβάσταχτη ελαφρότητα του βραζιλιάνικου φολκλόρ και τα ψυχρά πάντσερ του.. μερκελισμού· οι παράλληλοι βίοι του μέσι με το μαραντόνα· η λατρεία για τους αργεντινούς και τους μποέμ ολλανδούς, που ούτε τώρα θα το πάρουν· και οι μπλαουγκράνα ανταύγειες της ισπανίας.

Το μουντιάλ σε τελική ανάλυση είναι κάτι σαν λαϊκή προσομοίωση της τέχνης, με τους βιρτουόζους της μπάλας, τους ποιητές της κερκίδας, τις ντρίμπλες που χορεύουν τις άμυνες και αφήνουν άγαλμα τον τερματοφύλακα, τους θεατρίνους στο χόρτο, τους σκηνοθέτες του πάγκου κι όλα όσα σμιλεύουν την ψυχή του φιλάθλου και κάνουν το ποδόσφαιρο να θεωρείται το μπαλέτο της εργατικής τάξης.


Το μουντιάλ όμως δεν είναι μόνο η λάμψη των αστέρων, της μπάλας και των χορηγών, αλλά κυρίως η αθέατη πλευρά του. Είναι πρωτίστως η άλλη βραζιλία, που υποφέρει κι εξεγείρεται, οι παραγκουπόλεις με τις φαβέλες δίπλα στους ουρανοξύστες, η συσσωρευμένη δυστυχία και φτώχεια, που είναι μονίμως στη σέντρα και τρώει αλλεπάλληλα γκολ στην καθημερινή ζωή, οι εργάτες που θυσιάστηκαν για να στεριώσουν τα καινούρια γήπεδα, σα σύγχρονα γεφύρια της άρτας, και να είναι έτοιμα στην ώρα τους, οι συνάδελφοί τους στο μετρό που απεργούν, κτλ.

Ακόμα και με καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους να το δει κανείς, το μουντιάλ είναι η υπερκόπωση των καταπονημένων ποδοσφαιριστών, που είναι σα στυμμένες λεμονόκουπες και δεν μπορούν να παίξουν στο μάξιμουμ της απόδοσής τους, ο θρίαμβος της σκοπιμότητας, τα άνοστα ματς-σούπες μες στο κατακαλόκαιρο, κτλ.

Φέτος στην ευρώπη, πολλοί σύλλογοι έμοιαζαν με ακριβά αμάξια πολυτελείας που είχαν ξεμείνει από βενζίνη στην τελική ευθεία και πήγαιναν με κεκτημένη ταχύτητα. Στην ισπανία οι διεκδικητές του τίτλου δεν πέτυχαν ούτε νίκη τις τελευταίες αγωνιστικές. Στην αγγλία πάλεψαν για τον τίτλο ως το τέλος μία ομάδα που έμεινε νωρίς εκτός ευρώπης και μια άλλη που δεν είχε εξ αρχής ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Στον τελικό του τσου λου η φιναλίστ ατλέτικο κατέρρευσε σταδιακά μετά από μία ώρα παιχνιδιού κι έμεινε από λάστιχο στην παράταση. Ο πορτογάλος ρονάλντο μοιάζει σκιά του καλού του εαυτού εδώ και δύο μήνες, ενώ ο μέσι που μοίραζε κάποτε σακούλες για εμετό στους αντιπάλους του, τώρα υποφέρει ο ίδιος από εμετούς και ναυτίες. Ο κόσμος λαχταρά να δει καλό θέαμα κι ωραία παιχνίδια, αλλά οι οιωνοί δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικοί για αυτά που θα δούμε τον επόμενο μήνα.

Ούτε η παράδοση εξάλλου, αν ξετυλίξουμε όλο το μίτο των αναμνήσεων.
Το 90’ η γερμανία σπρώχτηκε προς τον τίτλο, γιατί έπρεπε να σφραγίσει με μια αθλητική επιτυχία την ενοποίησή της (διάβαζε καλύτερα προσάρτηση της λδγ). Το 94’ η φίφα όρισε τον τελικό κι άλλα παιχνίδια ντάλα μεσημέρι μες στο κατακαλόκαιρο, για να πέσει σε βολική τηλεοπτική ώρα (prime time) για τις μεγάλες αγορές της ευρώπης. Το 98’ ο ρονάλντο είχε επιληπτικό επεισόδιο πριν από τον τελικό με τη γαλλία, αλλά έπαιξε κανονικά, για να μη μείνουν μπουκάλα οι χορηγοί, χωρίς τη λάμψη του φαινομένου, που ήταν σβηστός εκείνη τη μέρα στο γήπεδο.

Το καλοκαίρι του 02’ θυμάμαι αποχαιρετήσαμε στη σχολή τις συμφοιτήτριές μας, γιατί δε θα μας έβλεπαν τις επόμενες μέρες και καταλήξαμε να τις νοσταλγούμε με όσα είδαμε (κλοτσοσκούφι και κοράκια) στο χειρότερο μουντιάλ όλων των εποχών. Το 06’, το μουντιάλ συνέπεσε με τις καταλήψεις του μαϊούνη και θυμάμαι σε ένα απογευματινό ματς τον διπλανό να μου λέει: ευτυχώς που ήρθες, να πούμε καμιά κουβέντα, γιατί θα με είχε πάρει ο ύπνος. Το 10’ η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση ήταν ο.. γλυκός ήχος της βουβουζέλας, γιατί κανένα από τα αστέρια της εποχής (μέσι, ρονάλντο, ρούνεϊ, κακά) δεν πέτυχε έστω ένα γκολ, για να οδηγήσει την ομάδα του στα ημιτελικά τουλάχιστον.




Εν κατακλείδι. Αν το μουντιάλ και το ποδόσφαιρο γενικότερα είναι μια θρησκεία χωρίς απίστους, όπως μας λένε στο βιβλίο τους ο μπογιό κι ο μηλάκας, γίνεται όντως το όπιο του λαού, δηλ η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου και το παυσίπονο του κοσμάκη που θέλει να περάσει καλά και να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματα και την πραγματικότητα. Κι αν θέλουμε να μην καταλήξει κι αυτό μια κοιλάδα ατελείωτων δακρύων και χασμουρητών (και μια αθλητική εκδοχή της σίλικον βάλεϊ για τα μεγάλα συμφέροντα), οφείλουμε να καταπιαστούμε με αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα, όχι απλά για να την ερμηνεύσουμε με διάφορους τρόπους, αλλά για να την αλλάξουμε.

46 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πώς να την αλλάξεις αν κάθε πέρισυ και καλύτερα( που στην προκείμενη είναι κάθε 4 χρόνια και καλύτερα). Και υπάρχει η έλληψη του υπαρκτού να σου δίνει έναν Λεβ Γιασίν και μία άλλη αίσθηση(αντιμετώπιση) του θεάμτος. Και έτσι ξεμένεις να βλέπεις Ολ.Βόλου-Ξάνθη με τον Μπέο να κερδίζει στην αγάπη (των Βολιωτών), αλλά να χάνει στο παιχνίδι και την έφοδο στον ουρανό της superleague.
Υ.Γ.1 Λίγα με την Ατλέτικο...
Υ.Γ.2 Να στείλουμε τον Σταματόπουλο στην Βραζιλία να τους δείξει πώς να αποφύγουν την επίστράτευση.....

Ανώνυμος είπε...

άσχετο αλλα σημαντικό:

Μαζική απόλυση προλεταρίων από την Χαλυβουργία.

http://stokokkino.gr/article/9118/Apofasi-bomba-tou-ASE-apeleutheronontai-oi-omadikes-apoluseis

και η ένδοξη χαλυβουργία έμεινε με λιγότερους από 30 εργάτες από τους 400 πριν δύο χρόνια.

-Λαλαούνης-

Ανώνυμος είπε...

Στα πολύ γρήγορα:

Ωραίο το κείμενο ξυπνάς αναμνήσεις.

Μια ένσταση. Δεν ήταν το 2002 το χειρότερο (ίσως ήταν το πιο εκνευριστικό βέβαια με το σπρώξιμο της Ν. Κορέας). Το χειρότερο ήταν του '94 που νομίζω ότι νικά στο νήμα αυτό του '90 (γενικά η περίοδος 90-94 ήταν νομίζω η χειρότερη ποδοσφαιρικά περίοδος). Το καλύτερο ήταν του '86 (με πολύ κοντά του αυτό του '82 που όμως τότε ήμουν πολύ μικρός για να το θυμάμαι).

Είναι πραγματικά επείγον να γίνει κάτι με τον αριθμό των αγώνων. Είναι εντελώς οριακά νομίζω τα πράγματα για τους παίκτες.

Συγκίνηση για το γερό-Μιλά των λιονταριών του Καμερούν που θέτει το ερώτημα: Ποιος έπαιζε μπάλα σε μεγαλύτερη ηλικία; Ο Μιλά στο Καμερούν το '90 ή ο συμπατριώτης του ο Μιναλά (http://news.bbcimg.co.uk/media/images/72945000/jpg/_72945141_72945136.jpg) στη Λάτσιο το 2014 που δηλώνει 17χρονος; Εγώ βέβαια από το Καμερούν θυμάμαι το γίγαντα Ν'Κονο να κάνει εξόδους και να γραπώνει τη μπάλα στον αέρα με το ένα χέρι.

Ποια κουτουλιά του Ματεράτσι μπροστά στην έξοδο του Σουμάχερ στο Μπατιστόν το '82;

Ούτε Βραζιλία, ούτε Γερμανία, και βεβαίως εχθρικός και απέναντι στην Αγγλία (της οποίας υποστηρικτής είναι ο Μπογιόπουλος) και απέναντι στην Ολλανδία. Ούτε με τη μόδα της Ισπανίας.

Ουρουγουάη-Αργεντινή-Ιταλία με αυτή τη σειρά (και με την Ιταλία σε κάποια απόσταση από τις δυο πρώτες).

Σύστημα 4-1-2-1-2 (ρόμβος)
Σμάιχελ
Ζανέττι, Νέστα, Κανναβάρο, Μαλντίνι
Ρεντόντο
Σκόουλς (η μόνη εξαίρεση παρουσίας από μη συμπαθείς ποδοσφαιρικά χώρες) και Καμπιάσσο
Φραντσέσκολι
Ντελ Πιέρο Ντρογκμπά
Κι ας νομίσει κανα γατάκι ότι θα τους νικούσε αυτούς

ρα

ΥΓ. Μεγάλο πράγμα ο χρόνος. Ακόμα και την απέχθεια στο μαλλί του Βαλντεράμα μπορεί να μαλακώσει κάπως

Cos είπε...

@ΡΑ
Επειδή συμφωνούμε ως προς τις συμπαθείς ποδοσφαιρικά χώρες, οι επιλογές μου:
α) Ιταλία- Αργεντινή- Ουρουγουάη οι συμπαθέστερες, με αυτή την σειρά.
β) Αντί Σμάιχελ, Μπουφόν. Αντί Καναβάρο, Μπαρέζι. Αντί Σκόουλς (πως σου ήρθε αυτό το κρέας;) φυσικά Μαραντόνα. Αντί Καμπιάσο, Μπράιτνερ (αριστερό μπακ στα νιάτα του, αμυντικό χαφ μετά). Αντί Ντρογκμπά, Πάολο Ρόσι.
Το καλύτερο του '82 με εκπληκτικά παιχνίδια της Ιταλίας εναντίον μιας σπουδαίας Βραζιλίας (το καλύτερο παιχνίδι που έγινε ποτέ σε Μουντιάλ), αλλά και Αργεντινής, Γερμανίας.

Ανώνυμος είπε...

Σκεφτόμουν αν έπρεπε να σχολιάσω κάτι στην ανάρτηση για το μεγάλο Στίβενσον αλλά είπα να μη τη χαλάσω με κανενός είδους γκρίνια. Μου δίνει όμως πάσα ο Ζαχαρίας Αποστόλου. Δυστυχώς στο χώρο του αθλητισμού (αλλά και άλλων χόρων όπως πχ του μπαλέτου) δε μου έρχονται στο νου πολλά παραδείγματα από το ανατολικό μπλοκ σαν το Στίβενσον. Κι ένα κάπως κοντινό παράδειγμα είναι πάλι από την Κούβα-που ήταν λιγότερο "επιστημονικά" τα πράγματα σε σχέση με την ευρώπη-(του Σοτομαγιόρ). Moυ έρχονται στο μυαλό κάτι Χόνβεντ, κάτι Κομανέτσι, κάτι Νουρέγιεφ κάτι σαν τη Πλισέτσκαγια (τι γυναίκα όμως η bitch ακόμα και στα 80+ της)... Δυστυχώς έπρεπε να είχαν δουλευτεί πολύ περισσότερο κάποια πράγματα. Θυμάμαι σε ένα βίντεο (δεν το βρίσκω τώρα) είχα δει στιγμιότυπα από την υποδοχή στο Βουκουρέστι της Στεάουα όταν πήρε το πρωταθλητριών το '86. Μου έμοιαζε δυστυχώς πολύ με άλλες υποδοχές που έχουμε γνωρίσει. Μπορεί να κάνω λάθος βέβαια αλλά αυτή τη στιγμή δε μου έρχονται πολλά καλά παραδείγματα. Ένα ωραίο πάντως που μου έρχεται είναι με το Μπάγεβιτς που ξάπλωσε κάτω (τους πήρε φορείο) με γροθιές δυο αντιπάλους του λίγο πριν τη λήξη ενός παιχνιδιού (με τη Παναχαϊκή νομίζω) επειδή σε όλο το ματς έβριζαν το Τίτο.

ρα

TRASH είπε...

Μια αφιέρωση για σένα απολίθωμα:
http://fadomduck2.blogspot.gr/2014/06/blog-post_4845.html

Εϊτίλα, σοβιετίλα και μπάλλα, να φχαριστηθεί το φυλλοκάρδι σου...

Ανώνυμος είπε...

χαίρε χαίρε ελευθεριά....

http://www.mixanitouxronou.gr/antidrasis-prokali-ektelesi-tou-ethnikou-imnou-apo-tin-kalomira-sto-filiko-tis-ethnikis/

και μη χειρότερα!

Cos είπε...

Ξέχασα και το Π.Κ. του '70 στο Μεξικό με απίστευτα παιχνίδια (Γερμανία - Αγγλία 3-2 και Ιταλία - Γερμανία 4-3, και τα δυο κρίθηκαν στην παράταση). Στον τελικό οι καταπονημένοι από την παράταση με την Γερμανία και από το υψόμετρο Ιταλοί, έπαιξαν στα ίσα στο α' ημίχρονο την Βραζιλία, αλλά έμειναν από δυνάμεις στο β', με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο θρύλος της μεγάλης Βραζιλίας του Πελέ. Αν οι ομάδες είχαν μπει στο γήπεδο το ίδιο καταπονημένες από τα ημιτελικά (τότε οι παίκτες κουραζόντουσαν πιο εύκολα, βλέπε λιγότερο ντοπάρισμα)οι Ιταλοί θα είχαν νικήσει.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Αισθανομαι μωρο διαβαζοντας τα σχολια και το κειμενο.Η πρωτη διεθνης διοργανωση που παρακολουθησα ηταν το Γιουρο 2000.Τα προηγουμενα Γιουρο ή Μουντιαλ,ειτε ημουν πολυ μικρος να τα θυμαμαι,ειτε δεν ασχολουμουν με την μπαλα.

Ακομα θυμαμαι τον τελικο του '06 και πως ο Ζινταν εχασε μεσα απο τα χερια του τον τιτλο,και τελειωσε την καριερα του με το χειροτερο δυνατο τροπο.Μ$#%@πανο Ματερατσι!!

Τα τελευταια χρονια ειμαι παλι σε φαση να μην ασχολουμαι με την μπαλα,αλλα σιγουρα θα δω τους σημαντικους αγωνες και τα ντερμπυ του Μουντιαλ.Παραπονο το χω που ποτε η ομαδα που υποστηριζα στον τελικο δεν κερδιζε.Το 02 με Γερμανους,το 06 με Γαλλους και το 10 με Ολλανδους αν θυμαμαι καλα.

Πλακα θα ειχε να προλαβαινα και τις εποχες του Ανατολικου Μπλοκ,καζουρες με δεξιους και πασοκους.Το μαιοικο/χοτζικο στρατοπεδο δεν νομιζω να ειχε καλες εθνικες.

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνησω καθε περσι (4 χρονια πριν) και καλυτερα.
Προσωπικα σαν πιτσιρικας και αντιδραστικος ημουν κοντρα στο ρευμα το 94 και στηριζα Ιταλια για χαρη του τρισμεγιστου Μπατζιο και μετα συνεχισα να τη συμπαθω για χαρη του εφηβικου μου ηρωα Ντελ Πιερο. Μεγαλωνοντας αγαπησα Αργεντινη γιατι συνηδειτοποιησα ποσο μεγαλος παιχτης ηταν ο Μαραντονα που τον προλαβα ελαχιστα και φυσικα λογω Μπατιστουτα και Φιορεντινα οπου μαζι με τον Ενρικο Κιεζα ηταν φονικο διδιμο. Την 3αδα μου την συμπληρωνει η Ολλανδια με τις χαφαρες Νταβιντς και Ζεεντορφ.
Απο κει και περα θεωρω τον ημιτελικο του 98 Βραζιλια-Ολλανδια απο τα πιο ωραια ματς που εχω δει αλλα δυστυχως η καταρα των πεναλτυ ισχυσε για την τοτε ομαδαρα των Ολλανδων.
11αδα. Με 4-2-3-1
Σμαιχελ, Ζαμπροτα,Καναβαρο,Αγιαλα,Μαλντινι,Νταβιντς,Ζινταν(Γαλλος μεν παιχταρα δε) , Ντελπιερο μπροστα τους, Μπατζιο και Μαραντονα στα εξτρεμ και Μπατιστουτα κορυφη.

Οι μοναδικες αλλαγες που θα επετρεπα θα ηταν Να χωθουν Καφου και Νεστα αντι Ζαμπροτα και Αγιαλα.


ratm

Ανώνυμος είπε...

Σοβιετική Ένωση 1986! Μετά τέλος. Από το 1988 μισώ τους Ολλανδούς με πάθος που ξεπερνιέται μόνο από το αντίστοιχο ενάντια στην Ιταλία. Α, και από το πανάθλιο μουντιάλ του '90 για πολλά χρόνια μετά δεν μπορούσα να δω μπάλα ούτε ζωγραφιστή...

ΡΓ

ΥΓ. Ρώτα παλιό κνίτη όπου κι αν βρίσκεται τώρα για το ΕΣΣΔ - Βέλγιο. Υπάρχουν πολλές σπαρταριστές ιστορίες

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καταρχάς οφείλω να ευχαριστήσω τον τρας για την αφιέρωσή του. Είχα δει από πριν το κείμενό κι αν δε με προλάβαινε, θα το πόσταρα κι εδώ, κυρίως για το φοβερό υλικό με την ανάλυση του λομπανόφσκι, που ανέβασε ο ζάχος τούφας από τον οδηγητή του 90'.

Σε άλλο στιλ, αλλά εντός του θέματος και σπαρταριστό ως κείμενο, είναι κι αυτό που μπορείτε να δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο από το σομπρέρο για ένα παλιότερο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα

http://www.sombrero.gr/2013/12/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81/

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λαλαούνη καλά έκανες και το πόσταρες κι ας μην κολλάει με το θέμα της ανάρτησης, είναι σαφώς πιο σημαντικό

Κατά τα άλλα και κατά σειρά εμφάνισης
-έλα τώρα που γίναμε όλοι ατλέτικο
-Ρα το 90 και το 94 δεν είχαν θέαμα αλλά είχαν πολλές συγκινήσεις και τις τελευταίες εμφανίσεις πολλών μεγάλων ομάδων, οπότε δεν τίθεται σύγκριση κατά τη γνώμη μου. Το 82' ήταν όντως καλύτερο από αυτό του 86', όπως λέει ο κος, ίσως το μόνο που μπορεί να συγκριθεί με αυτό του 70' και είχε και μία από τις καλύτερες μασκότ κατά τη γνώμη μου μαζί με τον τσάο του ιτάλια 90.
Η ισπανία για έναν οπαδό της μπάρτσα δεν είναι μόδα, απλώς αυτονόητη επιλογή. Όπως ήταν πιο πριν η ολλανδία, τον καιρό του φαν χάαλ και των οκτώ ολλανδών -όποιος μπορεί να τους θυμηθεί απέξω χωρίς να τους γκουγκλάρει έχει τα σέβη μου και δικαίωμα για παραγγελιά ενός κειμένου.
Έχω πολλές ενστάσεις για την 11άδα σου αλλά όχι ολοκληρωμένη αντιπρόταση. Μπορεί να επανέλθω αργότερα επί του θέματος
Όσο για τον χρόνο, εδώ μαλάκωσε την απέχθεια του ράικαρντ για τις ανταύγειες του φέλερ με τη θρυλική φτυσιά στο μουντιάλ του 90' όπου αποβλήθηκαν κι οι δύο.

Αντιγράφω από άρθρο του πανούτσου για την καλομοίρα

http://www.sportday.gr/%CE%91%CE%A1%CE%98%CE%A1%CE%9F/42101/%CE%9C%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CF%8C-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CF%85%CE%B1%CE%BB%CF%8C-%CE%BB%CE%AD%CF%89-%CE%B5%CE%B3%CF%8E

Mια χαρά είπε τον Ύμνο η Καλομοίρα στο ματς της Εθνικής στο Σικάγο. Δεν μπέρδεψε την «όψη» με την «κόψη» και αν έφαγε το «ω» στο «χαίρε ω χαίρε» και που υπάρχει τι κάνει;

Ο ελληνικός εθνικός ύμνος εντυπωσιάζει τους ξένους με τους στίχους του. Το 2010 που το «Four Four Two» είχε μεταφράσει τους ύμνους όλων των ομάδων που παίζανε στο Μουντιάλ, ο δικός μας είχε πάρει το βραβείο για τους πιο ροκ στίχους. Επειδή τον τραγουδάμε χωρίς να δίνουμε σημασία τι λένε οι λέξεις, εμάς δεν μας εντυπωσιάζει αλλά σκεφτείτε ένα ξένο που θα άκουγε στα αγγλικά έναν ύμνο να λέει «Extracted from the holy bones of the Greeks, like the old times brave, hello brave oh hello freedom». Τον ακούει και περιμένει την εκτέλεση των Slayer για να τον αγοράσει σε CD.

Εκείνο που αξίζει είναι οι δηλώσεις της Καλομοίρας πριν από το ματς. Ερώτηση: «Παρακολουθείς την πορεία της Εθνικής από το 2004 μέχρι σήμερα;». Καλομοίρα: «Στο ποδόσφαιρο εννοείτε;». Εκεί χάνεται η μεγάλη ευκαιρία να τις πει: «Στο χόκεϊ στον πάγο» και η Καλομοίρα το μαζεύει: «Α, ναι... Ο.Κ. Στο ποδόσφαιρο εννοείτε. Ναι. Και ξέρεις τι; Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω όλοι πάνε. Εννοώ όλες οι ομάδες, όλοι οι άνθρωποι και έτσι νιώθω ότι έχει πάλι έρθει η στιγμή και θα τους δούμε στην Μπρζ». Το οποίο θα μπορούσε να είναι «Μπριζ» αλλά είναι «Μπραζίλ» στα Πενσιλβανικά.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρατμ, η δική μου παιδική αδυναμία ήταν ο κλάιφερτ και ο ημιτελικός με τη βραζιλία το ματς που δεν μπόρεσα ποτέ να χωνέψω μαζί με τον ημιτελικό του γιούρο 00' με τους ιταλούς.

Η ανταπόκριση της φίλαθλης βάσης του μπλοκ πάντως, με έψησε να γράψω ίσως κάποιο καθαρά ποδοσφαιρικό κείμενο και μετά το τέλος της διοργάνωσης ή και ενδιάμεσα, όπως στο συχωρεμένο το γκράνμα, πριν από 4χρόνια

http://mygranma.wordpress.com/2010/06/22/%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AC-%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC/

Ανώνυμος είπε...

Μερες που ειναι ας φτιαξω κι εγω την αγαπημενη μου ενδεκαδα

Συστημα
4-3-3

Τερμα
Μπουφον

Αμυνα
Ζαμπροτα
Νεστα
Καναβαρο
Ρομπερτο Καρλος

Μεσαια γραμμη
Τσαβι
Ινιεστα
Ζινταν

Επιθεση
Οβερμαρς
Ντρογμπα
Μεσσι

Καρυπιδης ο Συριζοχρυσαυγιτης

Αναυδος είπε...

@ρα

Θα διαφωνησω μαζι σου
Η διαφορά του αθλητισμου των σοσιαλιστικών χωρων από αυτων των καπιταλιστικων ηταν ακριβως η μη επικεντρωση στο προσωπο και τη διαφημιση του. Ωστοσο μεγαλοι αθλητες αφησαν το στιγμα τους σε πολλά αθληματα όπως ο Μπουπκα, ο Σεντιχ, η Κοχ η Κρατοσβιλοβα, ο Ζατοπεκ ο Αλεξεγιεφ ο Μπορζοφ ο Σαλνικοφ και δεκαδες αλλοι και άλλες. Οι αθλητες αυτοι δεν ηταν επαγγελματιες (π.χ. η Νελυ Κιμ ηταν δασκαλα κλπ). Στο χορό μεγάλη μορφή ήταν ο Βασιλιεφ ο Γκριγκαροβιτς η Μαξιμοβα η Ουλάνοβα

Προσωπικα στα δεκα χρονια που ασχοληθηκα με τον πρωταθλητισμο ειχα την τυχη να εχω ανάμεσα σε άλλους τρεις προπονητες από τις σοσιαλιστικές χωρες (ελληνα που σπουδασε στην ΕΣΣΔ, βουλγαρο και κουβανο) Οι ανθρωποι απειχαν αιωνες από τους ελληνες συναδελφους τους όχι μονο στις τεχνικες γνωσεις τους στις γνωσεις τους στη φυσιολογια ψυχολογια κλπ αλλα πάνω από όλα στη διαπαιδαγωγηση προς τους αθλητες τους. Μαλιστα ο κουβανος μερος του μισθου του το εδινε στην πρεσβεια της Κουβας Ηταν τετοια η επιδραση τους που ορισμενοι δεξιοι από οικογενειακη παραδοση ψηφισαν ΚΚΕ όχι σαν αποτελεσμα πολιτικης συζητησης αλλα αιγλης.

Ανώνυμος είπε...

ευχαριστλω Μπρεζνεφικο απολίθωμα.
Πιστεύω ότι πρέπει να γράψεις ένα σημείωμα για τη Χαλυβουργία και το ζήτημα των μαζ. απολύσεων που εγκαινιάστηκαν (τυχαία;) εκεί.

Λαλαούνης

Ανώνυμος είπε...

Άναυδε δεν είχα πρόθεση να υποτιμήσω την αξία των αθλητών (ως αθλητών) που βγήκαν από εκεί. Και αναγνωρίζω ότι είχαν γίνει προσπάθειες για να μη γίνεται επικέντρωση στο άτομο. Έχω την αίσθηση όμως οι προσπάθειες αυτές έβαιναν συνεχώς μειούμενες. Έχω μεγάλες αμφιβολίες κατά πόσο ήταν αποτελεσματικές. Κατά τη γνώμη μου δεν ήταν και κακώς μάλιστα συμμετείχε η ΕΣΣΔ στις ολυμπιάδες (νομίζω καλύτερα να επέμενε στις Σπαρτακιάδες). Θεωρώ ως μεγαλύτερο επίτευγμα το μαζικό αθλητισμό στις χώρες εκείνες.

Αναφέρεις πχ το Μπούμπκα. Τεράστιος αθλητής. Κατά πόσο όμως η κατάρριψη κατά 1cm τη φορά του παγκόσμιου ρεκόρ που ο ίδιος είχε ήταν "τυχαία" και όχι υπαγορευμένη από το να στοχεύει στο προσωπικό όφελος; Ειδικά στη περίπτωση που τα περισσότερα τα έκανε νομίζω σε μίτινγκ; Ο Ζάτοπεκ πάλι άλλος τεράτιος αθλητής. Στο 1968 όμως ήταν με μια συγκεκριμένη πλευρά πολιτικά. Ανέφερα τη Χόνβεντ που ουσιαστικά ήταν η εθνική Ουγγαρίας (η πιο σπουδαία ίσως ομάδα στην ιστορία της Ευρώπης). Στα γεγονότα της Βουδαπέστης όλη η Χονβεντ αυτομόλησε αν δεν κάνω λάθος. Ο παππούς μου μου έλεγε ότι άκουγε στο ραδιόφωνο μαζί με κάποιους άλλους και τον δεξιό αδερφό του το ματς της Ουγγαρίας στο γουέμπλει με την Αγγλία, το ιστορικό 3-6. Ο αδερφός του παππού ως δεξιός ήταν με την αγγλία. Φαρμακώθηκε από το αποτέλεσμα και σηκώθηκε και τους παράτησε μέσα στο βράδυ. Πήγε από τα Πατήσια στη Βάθης με τα πόδια. Λεπτομέρεια; Είχε ένα πόδι-τό άλλο του ήταν κομμένο από τη ρίζα. Ήτν τεράστια νίκη από συμβολικής πλευράς κι όμως λίγο μετά η Χόνβεντ αυτομόλησε. Από τέτοια περιστατικά μου δημιουργείται η αίσθηση ότι οι προσπάθειες δεν ήταν επιτυχημένες. Και από το δικό σου παράδειγμα πάντως πάλι προκύπτει ότι στην Κούβα κάτι πήγαινε σωστότερα σε σύγκριση με τα της Ανατ. Ευρώπης.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Γράφω για τη σοβιετία του 86 και ο μόνος που σχολιάζει είναι ο Σαραντάκος. Να προβληματιστώ? :-) Κανένα σχόλιο για τους πολυαγαπημένους σας και χιλιογ@&%*%&(νους πρεζάκηδες Ολλανδούς που τόλμησαν να στερήσουν το ευρωπαϊκό από την πατρίδα το 88?

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνησω με τον ΡΑ οτι κατι πηγαινε πολυ καλυτερα και στο θεμα του αθλητισμου στην ΚΟΥΒΑ απο την ΕΣΣΔ και την αν. ευρωπη.οσο επικρατουσε η λογικη του προσωπικου πλουτισμου τοσο και στον αθλητισμο γινοτανε τα ιδια. Και η δικη μου γνωμη ειναι οτι επρεπε να ειχε συνεχισει με ΣΠΑΡΤΑΚΙΑΔΕΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Cos ήμουν σε μεγάλο δίλημμα μεταξύ Μπουφόν και Σμάιχελ. Προτίμησα το Σμάιχελ αν και ο Μπουφόν μάλλον είναι λίγο καλύτερος επειδή θεωρώ ότι ήταν πιο ηγετική προσωπικότητα στο γήπεδο-κάτι που είναι εξαιρετικής σημασία για τη θέση αυτή.

Ο Μπαρέζι πραγματικά μεγάλος, ανώτερος του Κανναβάρο στον οργανωτικό τομέα αλλά σωματικά θα υστερούσε πολύ, κάτι σέντερ φορ που βγήκαν μετά από αυτόν όπως πχ Βιέρι, Ντρογκμπά, Ιμπραήμοβιτς, Καβάνι θα τον έλιωναν. Και επιπλέον είναι αδύνατο να ξεχωρίσω Νέστα από Κανναβάρο. Αυτοί πάνε μαζί.

Διαφωνούμε για τον Σκόουλς, τον θεωρώ μεγάλο παίκτη και καλή προσωπικότητα.

Πρέπει βέβαια να πω ότι η ενδεκάδα που έδωσα δε σημαίνει ότι είναι και όσοι θεωρώ καλύτερους παίκτες. Απλά θεωρώ ότι αυτο το σύνολο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το νικήσει κάποιος. Βέβαια μου είχα βάλει και κάποιους περιορισμούς. Παίκτες που να έχω προλάβει να δω εγώ και όχι να τους ξέρω από ποδοσφαιρικές αναδρομές στο παρελθόν (οπότε το πρώτο ουσιαστικά μουντιάλ που είδα ήταν του '86, από το 82 έχω αμυδρές αναμήσεις μιας και τότε δεν είχα κλείσει καν τα έξι), κανένας βραζιλιάνος (αν έκανα εξαίρεση θα την έκανα μόνο για τον Σόκρατες), κανένας γερμανός, κανένας ολλανδός (το 1988 είναι ο βασικότερος λόγος), κανένας γάλλος και κανένας που να έχει φορέσει τη φανέλλα της Μπαρτσελόνα. Καμιά εξαίρεση. Ούτε καν για το σπουδαιότερο παίκτη όλων των εποχών, το Μαραντόνα. Κανονικά ούτε για άγγλο θα έκανα εξαίρεση αλλά αυτοί είναι τόσο άχρηστοι ως εθνική που είναι να τους λυπάσαι-οπότε την έκανα την εξαίρεση.

Δε συμφωνώ με το κάθε τέσσερα χρόνια πριν και καλύτερα, τα τελευταία 15 χρόνια έχουν βγει τεράστιοι παίκτες.

TRASH μπράβο για το άρθρο, η ΕΣΣΔ του '86 είναι ένας από τους λόγους του γιατί εκείνο το μουντιάλ ήταν το καλύτερο. Το 4-1-3-2 που έπαιζε είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να το παίξεις σύστημα καθώς σε άσχημη μέρα μπορεί να σε αφήσει πολύ εκτεθειμένο πίσω. Μπορεί η διαιτησία να ήταν αποφασιστικής σημασίας αλλά έφαγε αστεία γκολ από το Βέλγιο.

Το μουντιάλ του 86 είχε νομίζω περισσότερες καλές ομάδες από αυτό του 82. Μπορεί η Βραζιλία του 82 να ήταν όντως καλή αλλά το 86 εκτός των φιναλίστ και της ΕΣΣΔ υπήρχαν η Γαλλία του Πλατινί, η Δανία των Έλκερ και Μ. Λάουντρουπ, το Βέλγιο του Σίφο. Και είχε τεράστιες συγκινήσεις με μεγαλύτερη το 2-1 της Αργεντινής επί της Αγγλίας που δεν ξεχνιέται ποτέ.

Όντως για τους μπαρτσελόνιους απολύτως κατανοητό να υποστηρίζουν τους Ολλανδούς-αιώνιους losers :)

Η βάση περιμένει με αγωνία το υπεσχεθέν ποδοσφαιρικό κείμενο...

ρα

ΥΓ. Ξεφτίλα το πέναλτι αλλά τουλάχιστον ήταν Κροάτες που το χρεώθηκαν οπότε δε πειράζει και πολύ

Ανώνυμος είπε...

Σχολίασα κάτι χωρίς να έχω δει το δεύτερο σχόλιό σου ΡΓ. Δε θα βρεις άνθρωπο που να είχε δει την ομάδα της ΕΣΣΔ του 86 και να μην την αναπολεί. Και ήταν όντως ομάδα συνόλου. Παρόλα αυτά ξαναλέω ότι το σύστημά της μου φαίνεται ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να παιχτεί σωστά. Αν όμως παιχτεί σωστά, τότε απλά δεν παίζεται...

ρα

Ανώνυμος είπε...

Μιας και μιλάμε πάντα με ένα κοινωνικό-πολιτικό κριτήριο δείτε εδώ (http://www.contra.gr/Soccer/World/WorldCup/mundial2014/oi-32-ethnikoi-umnoi-toy-moyntial-sta-ellhnika.2832986.html) τους Εθνικούς ύμνους των χωρών που συμμετέχουν. Είναι κυριολεκτικά αυτό που θα λέγαμε λαικά τραγούδια. Ξεκάθαρα δεμένα με την ιστορία του καθε λαού. Λατινική Αμερική και Αφρική κατά κύριο λόγο βγάζουν αυτοθυσία, λεβεντιά, εργατικότητα, αγάπη για τον τόπο τους. Οι Ευρωπαίοι (και άλλοι) κατακτητές απλά τραγικοί (πχ Ολλανδία, ΗΠΑ), αλλά το χρυσό βατόμουρο όπως πάντα στον πιο ΜΑΛΑΚΑ λαό του κόσμου και τη Βασίλισσά του...

ΥΓ 1 Τραγικοί και οι Ιάπωνες. Για πολύ γέλιο

ΥΓ 2 Το έκανε πάλι το έγκλημα η FIFA στο Βραζιλία - Κροατία

ΥΓ 3 Βίβα Μαραντονία, άντε και Ουρουγουάη, Ισπανία

Ιάκωβος Δανιηλίδης

Ανώνυμος είπε...

1)Tυπικά, Ιάκωβε Δανιηλίδη, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχει εθνικό ύμνο (όπως δεν έχει και Σύνταγμα). Έχει βέβαια επικρατήσει να χρησιμοποιείται ως τέτοιο το God Save the Queen (ή Κing αν είναι βασιλιάς) αλλά τυπικά δεν είναι ο εθνικός ύμνος. Νομίζω ότι υπάρχει εδώ και χρόνια μια συζήτηση περί του αν θα έπρεπε να αποκτήσουν εθνικό ύμνο αλλά δεν έχουν καταλήξει. Υπάρχει και το "Rule, Britannia" που παίζει κι αυτό ένα τέτοιο ρόλο.

Ως λαό δε θα τους χαρακτήριζα μαλάκα λαό. Νομίζω ότι είναι σκληρός λαός

2) Μιας και σήμερα το πρωί ο Ιάπωνας διαιτητής έχει την τιμητική του ας σημειώσω οτι η Βραζιλία είναι μάλλον η χώρα που θα βρεις τους περισσότερους Ιάπωνες εκτός Ιαπωνίας. Είχαν μεταναστεύσει Ιάπωνες εκεί (αρχές του εικοστού αιώνα) για να εργαστούν στα χωράφια του καφέ.

ρα

Cos είπε...

Μια και αναφέραμε την σοβιετία, η μεγαλύτερη απογοήτευση δεν ήταν στο ποδόσφαιρο (όσο και αν σπάσαμε τις τηλεοράσεις για τον, σε διατεταγμένη υπηρεσία, διαιτητή στο στημένο με το Βέλγιο) αλλά το '87 με την πορτοκαλί μπάλα.

Ανώνυμος είπε...

Εγω την ΕΣΣΔ και το Μουντιαλ του 86 δεν τα θυμαμαι μαλλον με κυνηγαγε η μαμα μου μη βαλω κανενα χερι στην πριζα τοτε. Αυτο που θυμσμαι ομως ειναι σε κουβεντες με τον δεξιο αλλα ποδοσφαιροφιλο πατερα μου ηταν να μου λεει οτι η ΕΣΣΔ οχι μονο το 86 αλλα και αλλες φορες ειχε καλη ομαδα αλλα "δεν την αφηναν οι διαιτητες" ισως η αγαπη του για Μαραντονα, Χατζηπαναγη και Ολυμπιακο με Προτασοφ-Λιτοφτσενκο να τον ειχε κανει φιλοσοβιετικο! Παντως θυμαμαι συχνα να μου λεει για τα Μινγκ της ΕΣΣΔ που τα ειχε παρει ο Θρυλος και παρολα αυτα επαιρνε πρωταθλημα ο Καλιτζακης, ο Μαραγκος και Λαγωνικακης.... Εγω να πω την αληθεια στις κρισιμες ηλικιες εζησα την κυριαρχια Κοκκαλη αυτα δεν τα θυμαμαι καλα. Απο το Μουντιαλ του 94 και μετα καταλαβαινω πιο καλα ποδοσφαιρο.

Υγ. Εβλεπα αυτες τις μερες επαναληψη τους αγωνες της Ελλαδας το 94. Αν παραβλεψουμε κατι δρεπανηφορα που ειχαμε νομιζω οτι υπαρχαν τοτε παιχτες με πιο πολυ ποδοσφαιρικο ταλεντο απο τη σημερινη εθνικη αλλα με δυσκολια τους ελεγες αθλητες. Ατελειωτος σεβασμος στο μηχανακι εκεινης της ομαδας και πιο καλτ μορφη Σαββα Κωφιδη!

ratm

Ανώνυμος είπε...

Α να μην ξεχνιωμαστε. Οι σφαγες αρχισαν νωρις σε αυτο το μουντιαλ.
Πιστευω οτι αυτη η Βραζιλια χωρις σπρωξιμο δυσκολα θα φτασει στους 8.
Μακαρι να το σηκωσει εκει μεσα η Αργεντινη αν και ο Μεσι ειναι φλωρος. Ντιεγκο με τατου τον Τσε χρειαζοταν εκει μεσα η ομαδα.

ratm

chemist είπε...

Εγώ θυμάμαι την ομαδάρα της ΕΣΣΔ και το 86 και κυρίως το 88.
Και ήταν πράγματι ομαδάρα.
Η ικανότητα της στο να βγαίνει μπροστά ταχύτατα με δυο μπαλιές ήταν εκπληκτική.
Με το Βέλγιο το χειρουργιο ήταν επιστημονικό και μας στέρησε εναν μεγαλο ημιτελικό με την Αργεντινή του Ντιέγκο.
Νομίζω ότι το μειονέκτημα αυτής της ομάδας ήταν η έλλειψη αποφασιστικότητας στα δύσκολα,η έλλειψη σκληράδας.
Αυτό φάνηκε και στον τελικό του γιούρο το 88 απέναντι στη φοβερή βεβαία Ολλανδία.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απογοήτευση μετά από κείνο το ματς.
Μέγιστος παικταράς της ομάδας αυτής Ιγκόρ Μπελάνωφ

Ανώνυμος είπε...

Ρε αντεπαναστάτες ο μοναδικός τέρμας που έχει χρυσή μπάλα και είναι έξω από τις ενδεκάδες σας; Ντροπή και όνειδος...
Ρα
Ωραίος με τον Ρεδόνδο. Σου βγάζω καπέλο για αυτή την επιλογή.
Σφυροδρέπανε
Στηρίξαμε την Ατλέτικο στα πέτρινα χρόνια. Τώρα άντε γειάαααααααααααααα.
Υ.Γ. πουθενά ο Πλατινί;

TRASH είπε...

ΕΣΣΔ 1986-88:
Μια ομάδα από πάρα πολύ καλούς ποδοσφαιριστές που όμως έπαιζε ποδόσφαιρο συνόλου.

Θα έλεγα πως ήταν η μοναδική προσπάθεια για επανάληψη ενός είδους total football, μετά τους "Ιπτάμενους Ολλανδούς" του Κρόιφ και πριν την Μπαρτσελόνα λίγα χρόνια πριν.

Σε εκείνη την ομάδα συνόλου της ΕΣΣΔ ξεχώριζαν δύο κατά την γνώμη μου προσωπικότητες. Ο εκ των καλύτερων τερματοφυλάκων όλων των εποχών (και καλύτερος στον κόσμο τότε κατά γενική παραδοχή), τρισμέγιστος, Ρενάτ Ντασάεφ, και ο "στρατηγός" της ομάδας Βαλερί Λομπανόφσκι.

Καμμιά φορά θέλω να φαντάζομαι εκείνη την ομάδα και με τον τεράστιο Χατζηπαναγή στην σύνθεση της...

Και ένα υστερόγραφο εδώ:
-Η άμυνα της ΕΣΣΔ στο Mexiko '86 δεν είχε αμυντικά κενά κυρίως λόγω "συστήματος" αλλά διότι έλειπαν τα δύο βασικά στόπερ της ομάδας που είχαν τραυματιστεί πριν την διοργάνωση.
-Όταν έχεις τον Ντασάεφ κάτω από τα δοκάρια, ένα μικρό αμυντικό ρίσκο είναι επιτρεπτο...

TRASH είπε...

Ρενάτ Ντασάεφ: ένα όνομα για μια ιστορία

http://blog.costinho.gr/%CE%A4%CE%97%CE%A3-MASHA/10-subbuteorema-best/206-renat-ntasaef3a-ena-onoma-gia-mia-istoria

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Η Αγγλια γιατι ειναι παντα ΓΤΠΚ σε εθνικο επιπεδο?

Ανώνυμος είπε...

Γιατί δεν έχουν τέρμα, γιατί έχουν τουλάχιστον 50 παιχνίδια τον χρόνο ο καθένας και γιατί οι περισσότεροι εκτός από εξαιρέσεις δεν πέζουν σε ομάδα προταθλητισμού και οι υπόλοιποι δεν πρωταγωνιστούν στις ομάδες τους άρα είναι looser εκ φύσεως.
Αυτά
Υ.Γ. people fuck the queen

Ανώνυμος είπε...

Γιατι εχουν μια ταση να μπερδευουν το μποι με τον ισκιο τους.
Ξεχναν οτι τα αστερια των αγγλικων ομαδων ηταν παντα ξενοι πλην Τζορτζ Μπεστ και Τζεραρντ. Ετσι νομιζουν οτι ειναι σε εθνικο επιππεδο οπως σε συλλογικο. Αλλα η καλη Αρσεναλ ειχε Ανρι,Βιειρα, Λιουμπεργκ και Πιρες, η Μαντσεστερ ειχε Καντονα,Γιορκ,Γκιγκς,Νιστελροι κλπ, η Τσελσι Ντρογκμπα,Ραμιρεζ, Σεφτσενκο,Μπαλακ κλπ η Σιτι εχει Αγκουερο,Τουρε κλπ η Λιβερπουλ πλεον εχει ηγετη το Σοαρες.
Οι Αγγλοι ειναι μια μετρια σχολη που επειδη ανακαλυψαν το αθλημα νομιζουν οτι δικαιουνται ανευ αγωνα το τροπαιο γι'αυτο εχουν παρει μονο 1 το 66 στην εδρα τους και αμφιλεγομενο.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Ουτε ο μπεστ ηταν αγγλος.

Ανώνυμος είπε...

Νταξει καλο το μουντιαλ και εννοειται ειμαστε με αργεντινη και εννοειται δεν χωνευουμε βραζιλια και εννοειται μας κουραζει η ισπανια (το παιχνιδι της οποιας δεν ειναι και τοσο "μπαρτσα" οσο εχει διαφημιστει) και εννοειται η μεγαλυτερη σφαγη ειναι αυτη των σοβιετικων το 86 και εννοειται οτι στο ψευτοδιλημμα "πελε ή μαραντονα", διαλεγουμε αυτον που μπορουσε να παει οπου ηθελε και πηγε στη ναπολι, απο αυτον που πηγε αμερικη για τα φραγκα. Αλλα αυτες τις πρωτες μερες κοιταξτε λιγο πιο βορεια, γιατι ο τιμ ντανκαν ετοιμαζεται να παρει πρωταθλημα.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Κατι ασχετο-σχετικο.
Στη Βραζιλια υπαρχουν 2 ΚΚ νομιζω το 1 στηριζε την κυβερνηση Λουλα. Στηριζει και την κυβερνηση Ρουσεφ? Και αν ξερει κανεις τι δυναμη εχει το ΚΚ που δεν συμμετεχει στην κυβερνηση και αν παιζει ρολο στις κινιτοποιησεις εναντια στο Μουντιαλ.

ratm

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
The Catcher in the Rye είπε...

http://en.wikipedia.org/wiki/Yeltsin_Tejeda

η μητέρα του λέει τον βάφτισε γέλτσιν επειδή θαύμαζε τον μπόρις. αναρωτιέμαι αν είναι πιο αστεία εικόνα ένας μεθύστακας αντεπαναστάτης αμυντικός χαφ ή ένας κοσταρικανός να διαλύει τη σοβιετική ένωση σκαρφαλωμένος σ' ένα τανκ στη μόσχα.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Σαραντάκο,
στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είστε μάλλον αδιάβαστος (σε αντίθεση με εκείνη της λογοτεχνίας και γραμματολογίας).
Η διάσπαση του ΚΚ Βραζιλίας δεν έγινε το 1989 αλλά το 1961. Ήταν συνέπεια της διεθνούς διάσπασης μετά από το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και την στάση του ΚΚ Κίνας. Τότε λοιπόν, μερίδα της καθοδήγησης του ΚΚΒ διέλυσε το κόμμα (που ήταν παράνομο) και δημιούργησε το ΒΚΚ, καταργώντας από το καταστατικό του τις αναφορές σε μαρξισμό-λενινισμό και προλεταριακό διεθνισμό (με την δικαιολογία της δυνατότητας νόμιμης δράσης). Έξι μήνες μετά, 8 μέλη της ΚΕ και πολλά μέλη που διαφωνούσαν με τη στροφή αυτή, ανασύστησαν το ΚΚΒ με σαφή φιλοκινέζικο προσανατολισμό και με ιδεολογικές αναφορές στο μαοϊσμό. Στη διαμάχη που προέκυψε ανάμεσα στα δυο ΚΚ, επικράτησε το μαοϊκό πλέον ΚΚ Βραζιλίας. Η πορεία του όμως ήταν ανάλογη με τις εσωτερικές αντιφάσεις που υπήρχαν εξαιτίας των διαφορετικών ρευμάτων στο εσωτερικό του. Έτσι πέρασε μια περίοδο που οργάνωσε αντάρτικο στις περιοχές του Αμαζονίου, μετά ακολούθησε τη γραμμή του ΚΚ Αλβανίας και απαρνήθηκε το μαοϊκό του παρελθόν, μετά το 89 και τις ανατροπές ξανασυναντήθηκε και αποκατέστησε σχέσεις με τα ΚΚ που είχαν συνεχίσει να έχουν αναφορές στη Σοβιετική Ένωση (οργάνωσε μάλιστα και μια από τις διεθνείς συναντήσεις) και σήμερα κατέληξε να συνεργάζεται με τον πρώην τροτσκιστή Λούλα.

Αμετανόητος (καμμιά σχέση με αυτόν της παλιάς ιστοσελίδας)

Ανώνυμος είπε...

Ρε Αμετανόητε, καλές οι πληροφορίες σου, αλλά όχι και να βγάζεις τον Σαραντάκο διαβασμένο στην ιστορία της λογοτεχνίας και της γραμματολογίας! Απλά, ενώ στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος είναι ντιπ για ντιπ σκράπας, στα λογοτεχνικά και γραμματολογικά κάτι κολλυβογράμματα σκαμπάζει που τα σερβίρει για δήθεν σοφίες που τις χάβουν όσοι το παίζουν γραμματιζούμενοι διαβάζοντας ή γράφοντας στο ιστολόγιό του. Βασικά είναι παραμύθι μεγάλο ο λεγάμενος άμα λέει ότι προτιμάει να λεξιλογεί παρά να πολιτικολογεί και άλλα εξυπνακίστικα αυτού του τύπου, αλλά τι περιμένεις, αυτό είναι το επίπεδο στην έρμη την Ελλάδα. Είναι αυτό που λένε, στο βασίλειο των τυφλών ο μονόφθαλμος βασιλεύει. Άστα να πάνε και μην τα ψάχνεις, μόνο μη λες τον ξερόλα διαβασμένο στα λογοτεχνικά και γραμματολογικά, γιατί αδικείς κάποιους που κάτι ξέρουν σχετικά και μην πάσχοντας από σύνδρομο ασυγκράτητης αυτοπροβολής και φιγούρας δεν κάθονται μέρα-νύχτα να μας ζαλίζουν με τα σεντόνια που γράφουν.

Ένας που δε χάβει σαραντακίες

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λοιπόν, ένα που δε χάβεις κτλ, εάν θέλεις μπορείς να πας στο μπλοκ του σαραντάκου και να του τα πεις χύμα και τσουβαλάτα, για όποιον τομέα θέλεις. Εδώ όμως και ειδικά σε αυτή την ανάρτηση δεν πρόκειται να ξανανοίξουμε τις γνωστές ιστορίες σαραντακιάδας. Το λέω και σε εσένα και σε όποιον άλλο θέλει να αφήσει κάποιο σχετικό σχόλιο, να μην κάνει τον κόπο. Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση.

Ανώνυμος είπε...

Ναυάγιο δυστυχώς η Ουρουγουάη χτες-μεγαλύτερο κι από την Ελλάδα (για την Ελλάδα όμως δικαίως ακολουθεί η φράση κλισέ "το σκορ δεν αντικατοπτρίζει την εικόνα του (ψιλοχάλια) αγώνα". Όχι ότι δεν ήμασταν κακοί αλλά δεν ήταν καλή η Κολομβία).

Πολύ ωραίο ματς το Αγγλία-Ιταλία.

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για να μπει και ο Πίρλο στο κλαμπ των πραγματικά μεγάλων παικτών στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Ρα συμφωνω για Πιρλο.
Για την Ελλαδα νομιζω οτι οσο και να ποναει ειναι μεχρι στιγμης η χειροτερη ομαδα απο οσες εχουμε δει. Και μαλλον τεχνικα ειναι η χειροτερη και απο τους 32. Απορω πως απο ολη την 23αδα παιχτων εχεις 1 παιχτη καλο τεχνιτη , τον Φετφατζιδη και τον εχεις εξω. Για μενα αν βγαλει τους παλαιμαχους Κατσουρανη,Γκεκα,Σαλπιγγιδη και βαλει Σαμαρη ή Ταχτσιδη, Μητρογλου και Φετφατζιδη αντιστοιχα καθως και αν περασει αριστερο μπακ τον εστω δεξιοποδαρο Βυντρα και βαλει τον τραγικο αμυντικα Χολεβα στα χαφ πετωντας εξω το πιο σοφτ,νωχελικο και αδιαφορο παιχτη που εχω δει (Σαμαρας) , τοτε θα μπορουμε να δουμε τα παιχνιδια αυτης της ομαδας χωρις να πονανε τα ματια μας που δεν μπορουν να κανουν ενα κοντρολ ξαι μια πασα σωστη. Δυστυχως ο Σαντος ειναι ανυπαρκτος ως προπονητης και αυτο το λεγαν ολοι. Χθες βαζει στο 2-0 Φετφατζιδη και για 10 λεπτα ειναι ο καλυτερος ως δεξι εξτρεμ και ξαφνικα τον περνα στον αξονα και τον εξαφανιζει χωρις λογο και αιτια...

ratm

Ανώνυμος είπε...

ratm, στις βελτιωτικές κινήσεις που προτείνεις συμφωνώ-αν και δυστυχώς δε βλέπω να τις υιοθετεί ο Σάντος (τουλάχιστον όχι όλες). Είμαι λίγο πιο ελαστικός όσον αφορά το αν είμαστε η χειρότερη εθνική-το συγκεκριμένο παιχνίδι στράβωσε άσχημα από την αρχή, ας περιμένουμε και το δεύτερο ματς(δυσκολεύομαι να πω άσχημα λόγια για εθνική ποδοσφαίρου μιας και πάντα υπάρχει η σύγκριση με το αίσχος που αποκαλούσαμε εθνική το '94). Δε θα τον έλεγα κακό προπονητή τον Σάντος (σε γενικές γραμμές οι ομάδες του είχαν αρχή μέση και τέλος, κάτι που είναι βασικό) αλλά στις παρεμβάσεις του στην εξέλιξη ενός ματς, οπωσδήποτε υστερεί. Νομίζω επίσης ότι έπεσε σε ένα λάθος που πέφτουν πολλοί προπονητές. Παίρνουν στα τουρνουά τους παίκτες που πήγαν την ομάδα εκεί, ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Την ώρα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η παρουσία της ομάδας στο μουντιάλ προκειμένου να πάρει μεγάλη εμπειρία η "νέα φουρνιά".

ρα

ΥΓ. Όχι σπουδαία πράγματα χτες η Αργεντινή δυστυχώς. Θετικό όμως το ότι σκόραρε ο Μέσσι-ίσως πάρει μπροστά να κάνει καμιά καλή εμφάνιση με την εθνική του ομάδα.