Ο έλεγχος της πρώτης εβδομάδας

…σε ρυθμούς τουίτερ και τραν-τραν, που θα ‘λεγε κι ο μεγάλος μανόλο μαυρομάτης, που έχει ταμπεραμέντο για ρίο και κόπα-καμπάνες κι όχι για βρυξέλλες και ευρωκοινοβούλια. Και άντε να καλυφτεί το χαμένο μέταλλο της φωνής του με τον ξενέρωτο δαπιτάκο μπακόπουλο, που μπερδεύει ως και το μέσι στη μετάδοση (αν και έχει το ελαφρυντικό ότι περιγράφει από το στούντιο) κι έφτασε να γίνει αρχισυντάκτης στην αξιοκρατική νεριτ. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα ο μεγάλος θεοφιλόπουλος να ομορφαίνει με τη λάμψη του ένα τόσο φτωχό (σε ατάκες και πρωτοπόρες αναλύσεις) μουντιάλ.

Στο χορτάρι βέβαια βλέπουμε ωραίο θέαμα μέχρι τώρα. Κι ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον ξεκίνημα σε μουντιάλ που έχει προλάβει η δική μας γενιά (συν-πλην 5-7 χρόνια). Μέχρι και διαιτησίες τύπου παράγκας έχει το πρόγραμμα, για να εξοικειωθεί το ελληνικό κοινό, που έχει ξενερώσει με τα πολλά γκολ και τις τρύπιες άμυνες. Σαν τη σούπερ λιγκ δεν έχει πουθενά.

Λέω τη δική μας γενιά, εννοώντας χοντρικά τις ηλικίες των παικτών που βλέπουμε να παίζουν στο γήπεδο: από τα πρωτοετή φιντανάκια, που τρέχουν όλη μέρα πάνω-κάτω σε ό,τι τους αναθέσεις ως τους ψημένους βετεράνους φοιτητοπατέρες, που έχουν φάει τα αμφιθέατρα με το κουτάλι και καθοδηγούν την ομάδα με πύρινους λόγους και τη φραπεδιά ανά χείρας. Η μόνη διαφορά είναι πως κάποιοι δικοί μας διεθνείς έμοιαζαν με βετεράνους, πριν καν πιάσουν τα τριάντα. Και στους πύρινους λόγους τους αντί για «επίδικο» και «ας πούμε», κοπανάν κάθε τρεις λέξεις για σιγουριά ένα «σίγουρα».

Ομορφιά υπάρχει κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Όχι τόσο στις μπάλες και τις καμπύλες των γυναικών όπου εστιάζει επιμελώς ο φακός, αλλά στο χρωματιστό μωσαϊκό στις κερκίδες και το λάτιν πάθος που ξεχειλίζει, ειδικά στους εθνικούς ύμνους, που συνεχίζουν να τους τραγουδάνε μόνοι τους, αφού σταματήσει η ανάκρουσή τους από τα μεγάφωνα. Αλλά αν είναι έτσι να πούμε κι εμείς και τις 158 στροφές του δικού μας ύμνου στην ελευθερία, να δούμε πότε θα ξεκινά κάθε παιχνίδι. Αυτό το πάθος (το μπραζιλέιρο), η ζωντάνια κι οι χυμοί χωρίς συντηρητικά (ακόμα) δίνει ένα ωραίο μάθημα πώς να φτιάξεις ατμόσφαιρα με φωνή, χορό και τραγούδι, χωρίς καφρίλες και χουλιγκανιές ή χλαμύδες και γραφικές περικεφαλαίες. Και μαζί την ποδοσφαιρική εκδοχή της εκτίμησης πως η λατινική αμερική είναι καζάνι που βράζει και δυνητικά ο πιο αδύναμος κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας της φιφα.

Την παράσταση έχει κλέψει και το καλτ σπρέι που χρησιμοποιούν οι διαιτητές, για να σημειώνουν τις αποστάσεις στα χτυπήματα φάουλ και να μην κλέβουν οι επιτήδειοι με ελαφρά πηδηματάκια. Και αν ζούσε ακόμα ο ντιέγκο, θα έπαιρνε πάνω στα νεύρα του το σπρέι από το κοράκι και θα έγραφε στο χορτάρι puta fifa, να το δει όλος ο κόσμος. Εμείς πάλι επιδοθήκαμε σε αστειάκια για τους παίκτες της κολομβίας, που θα άρχιζαν να σνιφάρουν τις γραμμές του σπρέι και του γηπέδου. Και αν είχαν παοκτσίδικο χιούμορ οι κολομβιανοί, θα έπρεπε να απαντήσουν με ένα αντίστοιχο πανό στο μεταξύ μας παιχνίδι: η μεγαλύτερη μετακίνηση ναρκωτικών στη λατινική αμερική.

Περνάμε τώρα και στα αμιγώς αγωνιστικά, να τα δούμε ξεχωριστά ανά όμιλο.

1^ος όμιλος: η διοργανώτρια προχωρά με τα ψέματα, πειστική κι ευχάριστη σαν τον πολιτικό λόγο του φώτη κουβέλη. Φαίνεται να αποφεύγει όμως το δύσκολο σταύρωμα στο πρώτο νοκ-άουτ και ξέρει πως οι ομάδες της βραζιλίας που έφτασαν στον τίτλο δεν ήταν οι φαντεζί και αλέγρες που έπαιζαν φουλ επίθεση, αλλά αυτές που υστερούσαν σε ταλέντο, κερδίζοντας σε ορθολογισμό και ρεαλισμό.

2^ος όμιλος: η ισπανία κατάφερε να αποκλειστεί πιο γρήγορα και από τη δική μας εθνική ομάδα, ενώ υπερασπίστηκε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας χειρότερα και από το ναυάγιο της ιταλίας του 10’. Παραδίδει τα σκήπτρα, όπως ο χουάν κάρλος λίγες μέρες πριν, κι αποκαθηλώνεται από μια άλλη βασίλισσα χωρίς στέμμα, την ολλανδία, με εντυπωσιακό σκορ και τρόπο. Αντί να συνδυάσει τη ψυχή της ατλέτικο με το καλό πρόσωπο της μπάρτσα και την τύχη της ρεάλ, ακολούθησε την πτώση του τίκι-τάκα και κατάφερε να πάρει τα χειρότερα από κάθε ομάδα –μέχρι και την κακή φόρμα του ίκερ κασίγιας.

4^ος όμιλος, του θανάτου: οι ιταλοί έδειξαν χαρακτήρα στη νίκη επί της αγγλίας, αλλά ούτε καν αυτοί δεν μπορούν να κρατήσουν το (αγαπημένο τους) ένα-μηδέν σε αυτή τη διοργάνωση. Οι άγγλοι έχουν τα δικά τους ψυχολογικά προβλήματα, συνεχίζοντας να διασκεδάζουν τον κόσμο. Και η ουρουγουάη που τα μούσκεψε στο θεωρητικά ευκολότερο παιχνίδι του ομίλου, περιμένει σα μεσσία το σοάρες να επιστρέψει και να την πάρει από το χέρι ως τη δεύτερη φάση.

5^ος-6^ος όμιλος: η ελβετία είναι η μόνη ευρωπαϊκή ομάδα ως τώρα που νίκησε μια λατινοαμερικάνικη στο σπίτι της. Η γαλλία έκανε ζέσταμα στα ρηχά με την ονδούρα. Ενώ η αργεντινή, που θεωρητικά έχει το πιο βατό πρόγραμμα ως τον τελικό στο ταμπλό της, γέμισε την ενδεκάδα της με κεντρικούς αμυντικούς για ένα ημίχρονο απέναντι στη βοσνία, πριν έλθει στα ίσια της και δει επιτέλους το μέσι να απελευθερώνεται για ένα δεκάλεπτο.

7^ος όμιλος: είναι απορίας άξιο πώς ο τόσο συμπαθής λαός του φερνάντο σάντος έχει βγάλει ίσως τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά σιχάματα (φίγκο, μουρίνιο, κριστιάνο ρονάλντο, πέπε με μεταγραφή από τη βραζιλία) κάνοντας ακόμα και τη μέρκελ στην κερκίδα να φαίνεται σχετικά συμπαθής (που λέει ο λόγος). Εν τω μεταξύ, ως τώρα στο μουντιάλ τα PIGS, απούσης της ιρλανδίας, έχουν μηδέν βαθμούς, ένα αποκλεισμό και συντελεστή τερμάτων 1-14! Πού πάμε σύντροφε αλέξη; Πού οδεύει η συμμαχία του νότου απέναντι στους μερκελιστές; Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά έχασε και ο ισημερινός του κορέα στην πρεμιέρα.

8^ος όμιλος: το βέλγιο καλείται, σε πείσμα του παλιού, ραδιοφωνικού fight-club, να αποδείξει πως υπάρχει (ως ποδοσφαιρική δύναμη και γενικότερα ως χώρα). Ενώ στη ρωσία ο ακινφέγιεφ έκανε την γκάφα της χρονιάς, επειδή δεν υπολόγισε τα καπρίτσια της μπραζούκα, τις νομοτέλειες του προτσές της οικοδόμησης, τη διαβρωτική επίδραση του οπορτουνισμού, το βαρύ αγωνιστικό χώρο και κάτι αηδίες που είχαν φάει τα αγριογούρουνα (βλ. αστερίξ στους ολυμπιακούς αγώνες).

Κι η ελλάδα κύριε; Η ελλάδα έφαγε τρία από την κολομβία έχοντας καλύτερους παίκτες το αμυντικό δίδυμο (μανωλά-παπασταθόπουλο) και τον τοροσίδη, αλλά αδύναμο κρίκο στα αριστερά τον χολέβα –sic- και έμεινε κολλημένη στο μηδέν και το δοκάρι του γκέκα, που θύμισε πολύ ένα γκολ που έχασε με τη βοσνία στα προκριματικά. Το δοκάρι του γκέκα, το δοκάρι του γιου του γκέκα, το δοκάρι του γιου, του γιου του γκέκα, κοκ…

Τα γράφει ωραία κι ο (εντελώς αντιδραστικός κατά τα άλλα) πανούτσος στην χτεσινή sportday.

Έχω διαβάσει περισσότερες συμβουλές για το πώς πρέπει να γράφεις για την Εθνική μετά τα τρία από την ολομβία από όσες θα έδινε ο Ζαμπούνης για το αν μπεις στην τουαλέτα χωρίς να χτυπήσεις και μέσα είναι η Βασίλισσα Σοφία. Για παράδειγμα πώς γράφεις για την ευκαιρία που έχασε ο Φάνης Γκέκας στο ματς με την Κολομβία; Προφανώς είναι άδικο να γράψεις ότι από τα τρία μέτρα πέτυχε με κεφαλιά το δοκάρι. Γράφεις λοιπόν όλη την αλήθεια. «Στο 63^ο λεπτό η Εθνική Ελλάδας που έχει χαρίσει τόσες χαρές στους Έλληνες φιλάθλους και μετά τον θρίαμβο της Πορτογαλίας το 2004 έχει προκριθεί σε τέσσερις μεγάλες διοργανώσεις βρέθηκε στην επίθεση. Ο άσος της Ρόμα Βασίλης Τοροσίδης γύρισε την μπάλα μέσα στην περιοχή όπου με τον τερματοφύλακα της Κολομβίας εξουδετερωμένο, ο Φάνης Γκέκας που όπως και τα άλλα παιδιά δεν έχει να αποδείξει τίποτα, έστειλε την μπάλα με κεφαλιά στο οριζόντιο δοκάρι. Δεν πειράζει Φάνη». Είναι βέβαια και αυτό κάπως σκληρό, αλλά τα παιδιά της Εθνικής αντέχουν τη σκληρή κριτική, όταν είναι δίκαια.

Σήμερα ο αγώνας με την ιαπωνία θα δείξει τι ψάρια μπορούμε να πιάσουμε στη διοργάνωση και αν θα γυρίσουμε σπίτι μας από την πρώτη φάση. Την επόμενη φορά πάντως που θα προκριθούμε στην τελική φάση και θα καταφέρουμε να συμπληρώσουμε το πρώτο δεκάλεπτο της πρεμιέρας χωρίς να δεχτούμε γκολ, θα πρέπει να διακοπεί το παιχνίδι και να μας αποδοθεί ειδικό βραβείο, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στη συνέχεια.