Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Ο έλεγχος της πρώτης εβδομάδας

…σε ρυθμούς τουίτερ και τραν-τραν, που θα ‘λεγε κι ο μεγάλος μανόλο μαυρομάτης, που έχει ταμπεραμέντο για ρίο και κόπα-καμπάνες κι όχι για βρυξέλλες και ευρωκοινοβούλια. Και άντε να καλυφτεί το χαμένο μέταλλο της φωνής του με τον ξενέρωτο δαπιτάκο μπακόπουλο, που μπερδεύει ως και το μέσι στη μετάδοση (αν και έχει το ελαφρυντικό ότι περιγράφει από το στούντιο) κι έφτασε να γίνει αρχισυντάκτης στην αξιοκρατική νεριτ. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα ο μεγάλος θεοφιλόπουλος να ομορφαίνει με τη λάμψη του ένα τόσο φτωχό (σε ατάκες και πρωτοπόρες αναλύσεις) μουντιάλ.

Στο χορτάρι βέβαια βλέπουμε ωραίο θέαμα μέχρι τώρα. Κι ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον ξεκίνημα σε μουντιάλ που έχει προλάβει η δική μας γενιά (συν-πλην 5-7 χρόνια). Μέχρι και διαιτησίες τύπου παράγκας έχει το πρόγραμμα, για να εξοικειωθεί το ελληνικό κοινό, που έχει ξενερώσει με τα πολλά γκολ και τις τρύπιες άμυνες. Σαν τη σούπερ λιγκ δεν έχει πουθενά.

Λέω τη δική μας γενιά, εννοώντας χοντρικά τις ηλικίες των παικτών που βλέπουμε να παίζουν στο γήπεδο: από τα πρωτοετή φιντανάκια, που τρέχουν όλη μέρα πάνω-κάτω σε ό,τι τους αναθέσεις ως τους ψημένους βετεράνους φοιτητοπατέρες, που έχουν φάει τα αμφιθέατρα με το κουτάλι και καθοδηγούν την ομάδα με πύρινους λόγους και τη φραπεδιά ανά χείρας. Η μόνη διαφορά είναι πως κάποιοι δικοί μας διεθνείς έμοιαζαν με βετεράνους, πριν καν πιάσουν τα τριάντα. Και στους πύρινους λόγους τους αντί για «επίδικο» και «ας πούμε», κοπανάν κάθε τρεις λέξεις για σιγουριά ένα «σίγουρα».

Ομορφιά υπάρχει κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Όχι τόσο στις μπάλες και τις καμπύλες των γυναικών όπου εστιάζει επιμελώς ο φακός, αλλά στο χρωματιστό μωσαϊκό στις κερκίδες και το λάτιν πάθος που ξεχειλίζει, ειδικά στους εθνικούς ύμνους, που συνεχίζουν να τους τραγουδάνε μόνοι τους, αφού σταματήσει η ανάκρουσή τους από τα μεγάφωνα. Αλλά αν είναι έτσι να πούμε κι εμείς και τις 158 στροφές του δικού μας ύμνου στην ελευθερία, να δούμε πότε θα ξεκινά κάθε παιχνίδι. Αυτό το πάθος (το μπραζιλέιρο), η ζωντάνια κι οι χυμοί χωρίς συντηρητικά (ακόμα) δίνει ένα ωραίο μάθημα πώς να φτιάξεις ατμόσφαιρα με φωνή, χορό και τραγούδι, χωρίς καφρίλες και χουλιγκανιές ή χλαμύδες και γραφικές περικεφαλαίες. Και μαζί την ποδοσφαιρική εκδοχή της εκτίμησης πως η λατινική αμερική είναι καζάνι που βράζει και δυνητικά ο πιο αδύναμος κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας της φιφα.

Την παράσταση έχει κλέψει και το καλτ σπρέι που χρησιμοποιούν οι διαιτητές, για να σημειώνουν τις αποστάσεις στα χτυπήματα φάουλ και να μην κλέβουν οι επιτήδειοι με ελαφρά πηδηματάκια. Και αν ζούσε ακόμα ο ντιέγκο, θα έπαιρνε πάνω στα νεύρα του το σπρέι από το κοράκι και θα έγραφε στο χορτάρι puta fifa, να το δει όλος ο κόσμος. Εμείς πάλι επιδοθήκαμε σε αστειάκια για τους παίκτες της κολομβίας, που θα άρχιζαν να σνιφάρουν τις γραμμές του σπρέι και του γηπέδου. Και αν είχαν παοκτσίδικο χιούμορ οι κολομβιανοί, θα έπρεπε να απαντήσουν με ένα αντίστοιχο πανό στο μεταξύ μας παιχνίδι: η μεγαλύτερη μετακίνηση ναρκωτικών στη λατινική αμερική.

Περνάμε τώρα και στα αμιγώς αγωνιστικά, να τα δούμε ξεχωριστά ανά όμιλο.
1ος όμιλος: η διοργανώτρια προχωρά με τα ψέματα, πειστική κι ευχάριστη σαν τον πολιτικό λόγο του φώτη κουβέλη. Φαίνεται να αποφεύγει όμως το δύσκολο σταύρωμα στο πρώτο νοκ-άουτ και ξέρει πως οι ομάδες της βραζιλίας που έφτασαν στον τίτλο δεν ήταν οι φαντεζί και αλέγρες που έπαιζαν φουλ επίθεση, αλλά αυτές που υστερούσαν σε ταλέντο, κερδίζοντας σε ορθολογισμό και ρεαλισμό.

2ος όμιλος: η ισπανία κατάφερε να αποκλειστεί πιο γρήγορα και από τη δική μας εθνική ομάδα, ενώ υπερασπίστηκε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας χειρότερα και από το ναυάγιο της ιταλίας του 10’. Παραδίδει τα σκήπτρα, όπως ο χουάν κάρλος λίγες μέρες πριν, κι αποκαθηλώνεται από μια άλλη βασίλισσα χωρίς στέμμα, την ολλανδία, με εντυπωσιακό σκορ και τρόπο. Αντί να συνδυάσει τη ψυχή της ατλέτικο με το καλό πρόσωπο της μπάρτσα και την τύχη της ρεάλ, ακολούθησε την πτώση του τίκι-τάκα και κατάφερε να πάρει τα χειρότερα από κάθε ομάδα –μέχρι και την κακή φόρμα του ίκερ κασίγιας.

4ος όμιλος, του θανάτου: οι ιταλοί έδειξαν χαρακτήρα στη νίκη επί της αγγλίας, αλλά ούτε καν αυτοί δεν μπορούν να κρατήσουν το (αγαπημένο τους) ένα-μηδέν σε αυτή τη διοργάνωση. Οι άγγλοι έχουν τα δικά τους ψυχολογικά προβλήματα, συνεχίζοντας να διασκεδάζουν τον κόσμο. Και η ουρουγουάη που τα μούσκεψε στο θεωρητικά ευκολότερο παιχνίδι του ομίλου, περιμένει σα μεσσία το σοάρες να επιστρέψει και να την πάρει από το χέρι ως τη δεύτερη φάση.

5ος-6ος όμιλος: η ελβετία είναι η μόνη ευρωπαϊκή ομάδα ως τώρα που νίκησε μια λατινοαμερικάνικη στο σπίτι της. Η γαλλία έκανε ζέσταμα στα ρηχά με την ονδούρα. Ενώ η αργεντινή, που θεωρητικά έχει το πιο βατό πρόγραμμα ως τον τελικό στο ταμπλό της, γέμισε την ενδεκάδα της με κεντρικούς αμυντικούς για ένα ημίχρονο απέναντι στη βοσνία, πριν έλθει στα ίσια της και δει επιτέλους το μέσι να απελευθερώνεται για ένα δεκάλεπτο.

7ος όμιλος: είναι απορίας άξιο πώς ο τόσο συμπαθής λαός του φερνάντο σάντος έχει βγάλει ίσως τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά σιχάματα (φίγκο, μουρίνιο, κριστιάνο ρονάλντο, πέπε με μεταγραφή από τη βραζιλία) κάνοντας ακόμα και τη μέρκελ στην κερκίδα να φαίνεται σχετικά συμπαθής (που λέει ο λόγος). Εν τω μεταξύ, ως τώρα στο μουντιάλ τα PIGS, απούσης της ιρλανδίας, έχουν μηδέν βαθμούς, ένα αποκλεισμό και συντελεστή τερμάτων 1-14! Πού πάμε σύντροφε αλέξη; Πού οδεύει η συμμαχία του νότου απέναντι στους μερκελιστές; Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά έχασε και ο ισημερινός του κορέα στην πρεμιέρα.

8ος όμιλος: το βέλγιο καλείται, σε πείσμα του παλιού, ραδιοφωνικού fight-club, να αποδείξει πως υπάρχει (ως ποδοσφαιρική δύναμη και γενικότερα ως χώρα). Ενώ στη ρωσία ο ακινφέγιεφ έκανε την γκάφα της χρονιάς, επειδή δεν υπολόγισε τα καπρίτσια της μπραζούκα, τις νομοτέλειες του προτσές της οικοδόμησης, τη διαβρωτική επίδραση του οπορτουνισμού, το βαρύ αγωνιστικό χώρο και κάτι αηδίες που είχαν φάει τα αγριογούρουνα (βλ. αστερίξ στους ολυμπιακούς αγώνες).

Κι η ελλάδα κύριε; Η ελλάδα έφαγε τρία από την κολομβία έχοντας καλύτερους παίκτες το αμυντικό δίδυμο (μανωλά-παπασταθόπουλο) και τον τοροσίδη, αλλά αδύναμο κρίκο στα αριστερά τον χολέβα –sic- και έμεινε κολλημένη στο μηδέν και το δοκάρι του γκέκα, που θύμισε πολύ ένα γκολ που έχασε με τη βοσνία στα προκριματικά. Το δοκάρι του γκέκα, το δοκάρι του γιου του γκέκα, το δοκάρι του γιου, του γιου του γκέκα, κοκ…

Τα γράφει ωραία κι ο (εντελώς αντιδραστικός κατά τα άλλα) πανούτσος στην χτεσινή sportday.
Έχω διαβάσει περισσότερες συμβουλές για το πώς πρέπει να γράφεις για την Εθνική μετά τα τρία από την ολομβία από όσες θα έδινε ο Ζαμπούνης για το αν μπεις στην τουαλέτα χωρίς να χτυπήσεις και μέσα είναι η Βασίλισσα Σοφία. Για παράδειγμα πώς γράφεις για την ευκαιρία που έχασε ο Φάνης Γκέκας στο ματς με την Κολομβία; Προφανώς είναι άδικο να γράψεις ότι από τα τρία μέτρα πέτυχε με κεφαλιά το δοκάρι. Γράφεις λοιπόν όλη την αλήθεια. «Στο 63ο λεπτό η Εθνική Ελλάδας που έχει χαρίσει τόσες χαρές στους Έλληνες φιλάθλους και μετά τον θρίαμβο της Πορτογαλίας το 2004 έχει προκριθεί σε τέσσερις μεγάλες διοργανώσεις βρέθηκε στην επίθεση. Ο άσος της Ρόμα Βασίλης Τοροσίδης γύρισε την μπάλα μέσα στην περιοχή όπου με τον τερματοφύλακα της Κολομβίας εξουδετερωμένο, ο Φάνης Γκέκας που όπως και τα άλλα παιδιά δεν έχει να αποδείξει τίποτα, έστειλε την μπάλα με κεφαλιά στο οριζόντιο δοκάρι. Δεν πειράζει Φάνη». Είναι βέβαια και αυτό κάπως σκληρό, αλλά τα παιδιά της Εθνικής αντέχουν τη σκληρή κριτική, όταν είναι δίκαια.


Σήμερα ο αγώνας με την ιαπωνία θα δείξει τι ψάρια μπορούμε να πιάσουμε στη διοργάνωση και αν θα γυρίσουμε σπίτι μας από την πρώτη φάση. Την επόμενη φορά πάντως που θα προκριθούμε στην τελική φάση και θα καταφέρουμε να συμπληρώσουμε το πρώτο δεκάλεπτο της πρεμιέρας χωρίς να δεχτούμε γκολ, θα πρέπει να διακοπεί το παιχνίδι και να μας αποδοθεί ειδικό βραβείο, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στη συνέχεια.

41 σχόλια:

Singularity είπε...

Σε προ(σ)καλώ να μου δείξεις έναν έλληνα που είναι ικανός να τραγουδήσει τις 158 στροφές του εθνικού μας ύμνου! Και μόλις ξεκινήσει το παιχνίδι, εγώ θα πάω να μείνω σε πιθάρι!

Ανώνυμος είπε...

Και η Ακτή Ελεφαντοστού; Τόση χαρά μας έδωσε προχτές, μην την ξεχνάμε!
Άσε που είδαμε πώς τρέχουν οι Ιάπωνες και να πω τη μαύρη μου αλήθεια, δεν τους πιάνει η Εθνική με τίποτα...

Α, παρεμπιπτόντως, εγώ ήμουνα μετην Κολομβία! Από θέση αρχής, στηρίζουμε φανατικά όλες τις λατινοαμερικάνικες και αφρικανικές ομάδες (καλά, όχι και κάτι ξενέρωτες Αλγερίες)όταν παίζουν με Ευρωπαίους και Ασιάτες! όταν παίζουν μεταξύ τους... Στο Βραζιλία - Μεξικό, Μεξικό δαγωτό!

a/s

Ανώνυμος είπε...

Με πόνο ψυχής δίνω λίγες πιθανότητες η έλευση Σουάρες να αλλάξει δραματικά την απογοητευτική εικόνα του πρώτου αγώνα της Ουρουγουάης. Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία. Με πόνο ψυχής (ίσως και μεγαλύτερο) οφείλω δυστυχώς να αναγνωρίσω ότι η Αγγλία είναι η πρώτη φορά που βλέπεται. Τρομάζω που το λέω αλλά πραγματικά δεν έπαιξε καθόλου άσχημα με την Ιταλία-ο Θεός να (ξανα)βάλει το χέρι του μη τυχόν και σπάσει ο διάολος κανα ποδάρι κι έχουμε τίποτε αναπάντεχα δυσάρεστες εξελίξεις στη συνέχεια του Μουντιάλ.

Εξαιρετική ΟΜΑΔΑ σε όλα της η Χιλή-μεγάλες εμφανίσεις και κόντρα στην τίμια Αυστραλία και κόντρα στην Ισπανία (δε πειράζει, ας πάνε για κανένα μπάνιο στην Κότα-Καμπάνα τα παιδιά-καιρός ήταν). Ομάδα με άρωμα από μεγάλες εποχές του ποδοσφαίρου κι ας μην έχει κανένα μεγάλο όνομα στις τάξεις της. Δηλώνω μαγεμένος.

Η Βραζιλία ψόφια-δεν έχει ίχνος ζωής μέσα της-ανάξια της πρόκρισης που πάνε να της χαρίσουν. Η Αργεντινή παραμένει ερωτηματικό-ας ελπίσουμε στο καλύτερο. Η Γερμανία έπαιξε με κάτι γελοίους τύπους, ας περιμένουμε να τη δούμε σε κανα στοιχειωδώς σοβαρό ματς. Με τους Ολλανδούς δεν ασχολούμαι. Ότι κι αν κάνουν-πάλι τα βρακιά τους θα λερώσουν στο τέλος. Καλή η Ιταλία-ουράνιος στο πρώτο ματς ο Πίρλο.

Εμάς δε μας έχω εντελώς ξεγραμμένους για σήμερα-αν και οι Ιάπωνες τρέχουν πολύ. Κάτι καλό μπορούμε να κάνουμε. Αναμένω πάντως "ενδιαφέρουσες" στιγμές Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ στο ερχόμενο πρωτάθλημα.

Πέρα και πάνω από το σκηνικό με την κριτική στους παίκτες μετά το (για μένα κάπως άδικο) 3-0, εθνικό "highlight" γύρω από τα του μουντιάλ ήταν η διαδικτυακή επίθεση στη Vergara μετά το ωμό ανθελληνικό της ξέσπασμα να τουϊτάρει με τη λήξη το ματς "Vamos Colombia" συνοδεύοντάς το με καρδούλες.

Το μουντιάλ πάντως από θέαμα και συγκινήσεις-μην το ματιάξω-είναι εξαιρετικό. Πάει ολοταχώς να λάβει θέση μέσα στα κορυφαία όλων των εποχών.

ρα

Cos είπε...

Σφυροδρέπανε μην πέφτεις θύμα της προπαγάνδας, ελάχιστα παιχνίδια έχουν κερδίσει σε Π.Κ. οι Ιταλοί με 1-0. Είναι ένας μύθος που δημιούργησαν οι φιλογερμανοί και οι φιλοεγγλέζοι δημοσιογράφοι. Ξέρεις στα κανάλια δουλεύουν κατά κανόνα αντιδραστικοί που θαυμάζουν την Γερμανία (σε όλα) και την Αγγλία (σε όλα).
Όσο για την Ισπανία, ποτέ, μέχρι πριν 6-7 χρόνια, δεν ήταν μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Τους βγήκε το τίκι-τάκα της Μπαρτσελόνα και πήραν ένα Π.Κ. και 2 γιούρο, αλλά γιούρο πήραμε και εμείς, σιγά το πράγμα.
Για μένα η φετινή πορεία τους δεν είναι τίποτα άλλο από την φυσιολογική κατάληξη μιας φούσκας που έσκασε. Δεν μπορεί βλέπεις να λύσει όλα τα προβλήματα η χημεία.

Ανώνυμος είπε...

Να σημειωθεί πως τόσοι λευκοί βραζιλιάνοι(τύπου Κακά) δεν έχουν συνευρεθεί ούτε σε όλες τις δεξιώσεις της αστικής τάξης της χώρας τα τελευταία χρόνια.Μπορεί να κουβαλάν και τα μπαστούνια του γκολφ, μαζί με τις πλαστικές κοπέλες τους.Ωραία ταξική ατμόσφαιρα γενικά... Θάνος

anonymous anonymous είπε...

Συγγνώμη, σε φιλο-ΚΚΕ βρίσκομαι;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ευκολάκι η πρό(σ)κλησή σου Singularity: η καλομοίρα με πρώτο επιλαχόντα τον χολέμπας. Υγ: Τα χαιρετίσματά μου στο διογένη.

a/s η ακτή είναι φέτος η βασική ελπίδα των αφρικανόφιλων για μια καλή πορεία, αλλά θα έχει δύσκολο σταύρωμα μάλλον στους 16. Κι όταν λέμε αφρικανούς εννοούμε προφανώς από σαχάρα και κάτω.
Έχω κρατήσει κάβα ως ιστορία για το επόμενο μουντιάλ μια ανάμνηση για το αργεντινή-ελλάδα του 10', που το είδα μαζί με μουλάδες κι ήταν όλοι φυσικά με την πατρίδα, διαψεύδοντας τις διεθνιστικές μου προσδοκίες. Αλλά αυτά σε τέσσερα χρόνια, καλώς εχόντων των πραγμάτων

Ρα το ανθελληνικό ξέσπασμα της σοφίας ήταν η βασικότερη παράλειψη του κειμένου, αλλά για αυτό είναι τα σχόλια, για να συμπληρώνεται διαλεκτικά η ανάρτηση από τους σφους αναγνώστες.
Αγγλία που βλέπεται είχαμε κι άλλες φορές, με ταβάνι τους 4 το 90'. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να αποκλειστούν κι από σήμερα. Αν όχι, έχουν και πάλι ταβάνι κατά τη γνώμη μου. Το μόνο που συνηγορεί υπέρ τους είναι κάτι συμπτώσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά, που τους δίνουν θάρρος κι ελπίδα. Την τελευταία φορά που πήρε και σήκωσε τη γιουροβίζιον η αυστρία (δηλ το 66'), πήρε πρωτάθλημα η ατλέτικο (τσεκ), το πρωταθλητριών η ρεάλ (τσεκ) και μουντιάλ η αγγλία (δε νομίζω).

Cos, έχεις δίκιο για το σκορ, αλλά το κατενάτσιο του ερέρα μόνο στην ιταλία μπορούσε να ευδοκιμήσει και να εξελιχθεί σε επιστήμη και όχι στην μπάρτσα πχ, όπου επίσης είχε δουλέψει ο ερέρα. Πάντως ο σαφώς ιταλοθρεμμένος καρπετ είχε πει για τους ιταλούς ότι αντιμετωπίζουν το 1-0 ως τυπική νίκη, το 2-0 ως μια σπουδαία νίκη, το 3-0 ως μεγάλο κι ανεπανάληπτο θρίαμβο, ενώ στο 4-0 αρχίζουν να κάνουν κριτική στον προπονητή, που δεν έκανε οικονομία δυνάμεων για το επόμενο παιχνίδι.
Η ισπανία είναι η μόνη ευρωπαϊκή ομάδα που έχει πάρει τρεις τίτλους στη σειρά (αλλά σιγά το πράγμα, ε;), έχει τρία γιούρο (όσα μόνο οι γερμανοί από τους υπόλοιπους) και ένα μουντιάλ, είναι στην έκτη θέση της ειδικής μουντιαλικής βαθμολογίας κι έχασε μάλλον την ευκαιρία να περάσει την αγγλία που είναι ένα βαθμό μπροστά της. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μη θεωρείται δικαιωματικά η τρίτη τουλάχιστον ευρωπαϊκή δύναμη.
Η τελευταία παγκόσμια πρωταθλήτρια από την ευρώπη που δεν αποκλείστηκε στο επόμενο μουντιάλ από τη φάση των ομίλων ήταν η γερμανία το 94'. Ενδιάμεσα είχαν αποτύχει η γαλλία το 2002 και η ιταλία το 10'. Αλλά η κυριαρχία του τίκι-τάκα έχει δημιουργήσει εύλογα πολλούς εχθρούς που την περίμεναν στη γωνία και τώρα μετά από τόσα χρόνια και τίτλους, ήρθε η ώρα να τους λουστούμε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

"Σε φιλοκκε βρίσκομαι;"

Και σε άλλη διάσταση πολλές φορές..

Ανώνυμος είπε...

Μεγαλη συγκινηση για την προσπαθεια της Ουρουγουαης. Ματσαρα (αλλη μια σε τουτο το καταπληκτικο μουντοιαλ). Τι παικταρας ο Σουαρες.

Ειναι τρελλο αλλα μαθηματικα (μονο μαθηματικα ομως) οι αγγλοι εχουν ακομα ελπιδες. Επιμενω παντως οτι μονο τουτη η Αγγλια θεωρω οτι βλεπονταν.

Γιατι ρε anonymous anonymous; Τι σε ενοχλησε τοσο πολυ;

ρα

zhukov είπε...

Όταν ξεκίνησε το ματς Κολομβία - Ελλάδα (κόκα εναντίον χόρτου) κανονικά αντί για αναμνηστικά έπρεπε να αλλάζουν προϊόντα...
Εγώ Βραζιλία ήμουν πάντα αλλά αυτοί οι παίχτες δεν είναι Βραζιλιάνοι δυστυχώς...Η παγκοσμιοποίηση γάμησε και το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο μου φαίνεται...Θα τα βλέπουν ο Πελέ ο Ριβάλντο ο Ρομάριο και θα κλαίνε...

Ανώνυμος είπε...

Nαι γιατι ο ρομαριο ειχε πολλους μπαλαδορους συμπαικτες... η χειροτερη νικητρια μουντιαλ της ιστοριας ηταν η βραζιλια του 1994...

Απο το 1982 εχει να παιξει "βραζιλιανικη" μπαλα,το 2002 ειχε παιχταραδες μεν, αλλα δεν επαιζε σταθερα καλο φαντεζι ποδοσφαιρο.

Vamos Argentina

Ανώνυμος είπε...

Ε ενταξει ο Μπεμπετο ηταν μπαλαδοφατσα, οχι Ρομαριο φυσικα αλλα μπαλαδοφατσα. Ειχε και Καφου το 94. Παντως τοτε ηταν αδικονκαι κριμα που το πηρε η Βραζιλια για τον Ρ.Μπατζιο που εκανε τα παντα.

Και γω Αργεντινη γουσταρω αλλα δεν την εχω δει ποτε να παιζει μπαλα παρα τους παιχταραδες της. Ειχα κλαψει για τον Μπατιγκολ οταν αποκλειστηκε η Αργεντινη απο τους ομιλογς το 2002 παρολο που κατεβαινε ως φαβορι γθα να το παρει! Ελπιζω να μην φυγει και ο Μεσι χωρις να παρει μουντιαλ.

ratm

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Singularity, ίσως γίνομαι σχολαστικός, αλλά ο εθνικός μας ύμνος δεν έχει 158 στροφές. 158 στροφές έχει ο Ύμνος εις την ελευθερία, το ποίημα του Διον. Σολωμού. Ο Εθνικός Ύμνος είναι μόνο οι πρώτες στροφές του ποιήματος. Οι 2 πρώτες ή οι 24 πρώτες. (Θα μου πεις, και ποιος ξέρει τις 24).

Singularity είπε...

Σαραντάκο, όντως γίνεσαι σχολαστικός, αλλά δεν με ενοχλεί.
Ο Σφυροδρέπανος πρώτος ήρξατο λέγειν "Αλλά αν είναι έτσι να πούμε κι εμείς και τις 158 στροφές του δικού μας ύμνου στην ελευθερία, να δούμε πότε θα ξεκινά κάθε παιχνίδι". Εγώ ταύτισα τον ύμνο εις την ελευθερία (158 στροφές), με τον εθνικό μας ύμνο (24 στροφές). Δεν τα είχα ποτέ χωριστά στο μυαλό μου. Όχι ότι ξέρω απ' έξω τις 158, ή τις 24 στροφές. (Για τα πρακτικά ξέρω τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ γιατί χρειάστηκε να τον τραγουδήσω με την χορωδία σε μια αποφοίτηση ενός κολλεγίου. Που με φέρνει μπροστά από πολλούς αμερικανούς που δεν τον ξέρουν, αλλά με τσατίζει που μου έχει εντυπωθεί και δεν μπορώ να τον ξεμάθω. Πλέι μπόλ!)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Και τώρα ρα, ήρθε η ώρα να αποφασίσεις με ποιους ουρουγουανούς θα πας και ποιους ιταλούς θα αφήσεις. Χαμός στο ίσιωμα την τελευταία αγωνιστική, με την αγγλία να μη μένει απλά εκτός, αλλά να αποκλείεται ως τελευταία και την κόστα ρίκα να μην επιβιώνει απλά στον όμιλο του θανάτου αλλά να περνάει και ως πρώτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα περαιτέρω σταυρώματα και το νικητή του ακτή-ελλάδα, που θα παίξουν την ίδια μέρα. Και μετά περιμένει η ολλανδία. Και μετά η αργεντινή (αν και προλαβαίνουν να γυρίσουν κι εδώ όλα ανάποδα).

Ανώνυμος είπε...

Όντως ήρθε η δύσκολη ώρα στον κολασμένο αυτό όμιλο. Με την Ουρουγουάη σαφώς-οι πιθανότητες όμως μάλλον εξακολουθούν να είναι με τους Ιταλούς που αρκούνται και στο Χ νομίζω. Μπράβο στην Κόστα Ρίκα, οι ποδοσφαιρικά "μικροί" (συγκρτιτικά πάντα) της Λατινικής Αμερικής έχουν δώσει πολύ καλές ομάδες σε αυτό το Μουντιάλ. Το οποίο αγωνιστικά πάει τόσο καλά που ίσως πρέπει να γίνεται μόνιμα στη Λ. Αμερική.

ρα

ΥΓ. Στη Βραζιλία του '94 αν της έβαζες φανέλλες πχ της Γερμανίας, πιθανότατα δε θα καταλάβαινες τη διαφορά

Ανώνυμος είπε...

Αυτοι οι παίκτες του Καμερούν πόσο σιχαμένοι πια; Και με την Κροατία και με την Βραζιλια. Και δεν παιζανε χαλια ποδοσφαιρο. Αλλα το fair play πηγε περιπατο.

Partydog

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Δε μπα να φωνάζει "Γκόόόλ" ο Μπογιόπουλος!
Στην παρέα χτές βράδυ, ο κλασσικός και αμετανόητα "δυσκοίλιος" Σεχταριστής, την ώρα που τώβαζε ο Σαμαράς, ανέκραξε: "Ωχ, πάνε οι συντάξεις μας"!
Καλά, καλά, μη βαράτε, ξέρω: Δε φταίει το ποδόσφαιρο, αυτοί, που το διακονούν φταίνε, η FIFA, ο Μαρινάκης, κλπ....
Και μήπως και για την Θρησκεία το ίδιο δε λέμε: Δε φταίει η Θρησκεία, φταίνε οι μεγαλοπαπάδες και λοιποί θρησκευτικοί παράγοντες, η σύμφυση της Εκκλησίας με το Κράτος, μπλα-μπλα-μπλα....
Αλλά, γιατί ο Κάρολος ήταν ξερός και δυσκοίλιος ("η Θρησκεία είναι το όπιο του Λαού"), και αρνιόταν να πνιγεί στις "λεπτές διαφορές";
Πάντως, στην παρέα, από όλους αυτούς, που πετάχτηκαν απάνω ("γκόόόλ") κανείς δε βρήκε το κουράγιο να αντιδράσει. Για άλλη μια φορά ένας δυσκοίλιος σεχταριστής, φαρμάκωσε την άδολη χαρά του τρία-πουλάκια-κάθουνταν-Λαού, που θέλει ποδόσφαιρο χωρίς "παράγκα", καπιταλισμό χωρίς "μνημόνια", και πολιτική "χωρίς κόμματα"....
Καλή-νύχτα, Νίκο Μπογιόπουλε!

Ανώνυμος είπε...

Κι εμενα μου βγαινει το "μιζερο" και το "δυσκοιλιο", οσο πιο χαζοχαρουμενη μαλιστα η παρεα, τοσο πιο πολυ, σαν αμυντικος μηχανισμος. Οι απεναντι ας πουμε, στον αγωνα της εθνικης με την ακτη ελεφαντοστου, ειχαν βουβουζελες! Καλα διαβασατε. Το αντικειμενο που μισησε ολος ο πλανητης πριν τεσσερα χρονια στη νοτια αφρικη, το ειχε πριν λιγες μερες ο ελληναρας που εβγαλε την τηλεοραση στο μπαλκονι, για να ακουμε καλυτερα τις κραυγες του. Κι απο αντιδραση φωναξα "γκολ" στο τερμα των ιβοριανων. Νομιζω ομως οτι ειναι αστοχος ο παραλληλισμος θρησκειας-μπαλας. Η θρησκεια ειναι "εκ φυσεως" το οπιο των λαων, η μπαλα οχι. Η θρησκεια δεν αποκτα κανενα αλλο νοημα στο σοσιαλισμο, δεν αλλαζει, δεν "βελτιωνεται" και δεν αρχιζει να εξυπηρετει την εργατικη εξουσια, η μπαλα ομως? Στον καπιταλισμο ειναι κομματι της βιομηχανιας του θεαματος και νανουριζει συνειδησεις, στη δικη μας κοινωνια ειναι παιχνιδι, αθληση, κοινωνικοποιηση και χαρα. Δηλαδη στο χερι μας ειναι να ειναι ετσι.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Δηλαδή ο Κουτσούμπας που έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στην εθνική συμμετέχει στη χορήγηση ποδοσφαιρικού οπίου στο λαό; Νομίζω ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο αυστηροί με τη χαρά του κόσμου, είτε για την εθνική είτε για το Μουντιάλ γενικότερα. Ξεκαθαρίζω βέβαια ότι παρότι διαφωνώ, έχω απόλυτο σεβασμό σε όσους απορρίπτουν τον επαγγελματικό αθλητισμό, όχι μόνο ως αντίληψη (νομίζω σε αυτό δε θα διαφωνήσουμε οι περισσότεροι γράφοντες εδώ) αλλά και ως θέαμα άξιο παρακολούθησης γενικότερα. Δεν τρέφω βέβαια καμία εκτίμηση σε κάτι τύπους ανύπαρκτους από κάθε διεκδίκηση (κι εννοείται εδώ δεν αναφέρομαι στο Σεχτάρ)που η αγωνιστικότητα τους εξαντλείται σε tweets αλληλεγγύης στις φαβέλες.

Amor omnia vincit

Ανώνυμος είπε...

H θρησκεια,το ποδοσφαιρο,ο μαρξ 150 χρονια πριν,ο μπογιοπουλος χτες,ολα παρεα σε 10 σειρες για να μας πεις οτι αν ξανακοπουν οι συνταξεις θα φταιει το πεναλτυ στο 92 (λες και οταν μαζευαμε τρια απο τη βοσνια οι συνταξεις δεν κοβοντουσαν),και οτι η παρεα σου ξενερωσε.Α,και για να την πεις στον μπογιοπουλο που ειναι ενας απο τους 5-10 γαυρους σε αυτη τη χωρα που σκαμπαζει απο μπαλα και πολιτικη ταυτοχρονα.

Δεν εισαι δυσκοιλιος, μαλλον μυρωδιας εισαι.

Vamos Argentina

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Δεν είναι ανάγκη να είσαι μίζερος και δυσκοίλιος για να πεις την αλήθεια, δηλαδή πως τα πανηγύρια για την εθνική πολλές φορές μετατρέπονται σε κυνήγι μεταναστών, πως πάρουμε δεν πάρουμε το μουντιάλ δεν θα καλυτερέψει η ζωή μας, πως με ευκαιρία την επικαιρότητα της εθνικής περνάνε πράγματα στη βουλή που θα έπρεπε να μας απασχολούν,πως η Βραζιλία αναστενάζει στις φαβέλες.

ΑΛΛΑ, αυτό δεν σημαίνει πως όποιος φώναξε γκολ όταν το έβαλε ο Σαμαράς δεν τα συμμερίζεται όλα αυτά. Προσπαθώ να καταλάβω, λοιπόν, τι εννοεί ο Σεχτάρ.

Κατά τα άλλα και γω τις ίδιες αντιδράσεις είχα την ώρα της "μεγάλης χαράς", μίζερος και γω.

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Πιάσατε πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση και μενδιαφέρει διότι έχουμε κιεμείς πολλούς με την άποψη του Σεχτάρ.

Μια παρατήρηση ωστόσο: τα πανηγύρια για τις νίκες της Εθνικής δεν μετατρέπονται σε κυνηγητά μεταναστών. Όποιος είχε κατέβει στην Ομόνοια το 2004 ξέρει ότι εξίσου πανηγύριζαν, μαζί με τους ντόπιους, Αλβανοί και Πακιστανοί. Το πογκρόμ έγινε μετά την ήττα από την Αλβανία, λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού.

Ανώνυμος είπε...

Vamos Argentina εισαι απαραδεκτα κακοπροαιρετα αδικος. Ο Σεχταρ βεβαια δεν εχει καμια αναγκη απο συνηγορους.

Εισαι αδικος ομως κ απεναντι στη θεση που προσπαθησες να εκφρασεις.

Κ ο Μπογιοπουλος παντως να την πει σε καποιους προσπαθησε. Νομιζω οτι δεν το εκανε με πολυ επιτυχημενο τροπο αλλα δεν εχει κ πολυ σημασια.

ρα

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Μην γινομαστε υπερβολικοι,αλλιως γινομαστε μουντρουχοι και δε θα μας πλησιαζει κανεις.Σε οτιδηποτε να σηκωσεις μια πετρα,θα βρεις απο κατω τον καπιταλισμο,ειδικα στον τομεα της ψυχαγωγιας με την ευρεια εννοια.Πχ μια ταινια του Χολυγουντ να δεις,ακομα και αν δεν ειναι ψυχροπολεμικα προπαγανδιστικη,θα περναει αμερικανιες στα μηνυματα της.Τι θα κανεις,θα γκρινιαζεις παντου και θα γινεσαι σπαστης?

Εγω χαρηκα με την νικη της Εθνικης.Εκει που σφιχτηκε η καρδια μου,ηταν οταν εβλεπα στην τηλεοραση,κλαρινογαμπρους ντοπιους ή της ομογενειας να βγαινουν στους δρομους με την γαλανολευκη,σε σημειο που ευχηθηκα να μην κερδιζαμε το πεναλντι.Αλλαξα καναλι προτου μου μπουν αλλες ιδεες.

ΥΓ Ελπιζω να μην το παρεις στραβα Σεχταρ αυτο που λεω.

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Εγώ πάλι νομίζω πως η αναφορά στον Μπογιόπουλο δεν είχε να κάνει σε τίποτα με το τελευταίο του άρθρο, αλλά με άλλα πράγματα, τα οποία όμως εγώ δεν γνωρίζω γιατί είμαι εντός εκτός και επί τα αυτά.

Ανώνυμος είπε...

Παντως το καλυτερο απο ολα ειναι το καπιταλισμος χωρις μνημονια.Εγω νο μιζω οτι εκει ειναι ολο το νοημα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

zhukov είπε...

Επειδή αναφέρθηκε το 2004...
Μετά τη νίκη της Γαλλίας αν θυμάμαι καλά στην Ομόνοια έγινε πογκρόμ μεταναστών (Αλβανών κυρίως) αλλά δυστυχώς μέσα στα πανηγύρια δεν δόθηκε έκταση...
Όμως μετά τον ημιτελικό με την Τσεχία μαζεύτηκαν κάτι Αλβανοί οικοδόμοι στη γωνία Γ Σεπτεμβρίου και μετατράπηκαν οι πανηγυρισμοί για μερικά λεπτά σε πογκρόμ χρυσαυγιτών...

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ 10.02. υποβαλω ταπεινα τα σεβη μου στο σχολιο σου. Ενα μπραβο ειναι πολυ λιγο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Αναυδος είπε...

δυστυχως ενα αλλο ποδοσφαιρο ειναι εφικτο σε μια αλλη κοινωνια η εστω αν παραμενει ερασιτεχνικο (αλλα ακομη κι εκει χρειαζεται υποδομες, υλικο, προπονητες να πληρωθούν διατητες, γιατρους ρευμα, νερο χορτο να συντηρηθει κλπ)

από την άλλη δεν μπορουμε να παραβλεψουμε ότι η προσπαθεια του κάθε αθλητη (και η υπερβαση που ορισμενες φορες επιτυγχανεται) διαπαιδαγωγει ακομη και σημερα θετικα την κοινωνια και το θεαμα ψυχαγωγει (ειδικα από τον καναπε)

ειμαστε αθεοι αλλα δεν περναμε τη μερα μας βριζοντας τους παπαδες και τη θρησκεια για τον απλουστατο λογο ότι μαζι τους θα ασχοληθουμε σε δευτερο χρονο

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ να διευκινήσω αρχικά ότι είμαι του "ασθενούς" φύλου. Αφετέρου, χωρίς να απορρίπτω καθόλου τη θεωρητικά σωστή βάση των ενστάσεων σου, πρακτικά δεν ξέρω εφόσον ενστερνιστούμε αυτή τη λογική, σε ποιο είδος θεάματος ή αθλήματος στον καπιταλισμό, που δεν κινείται σε αυστηρά ερασιτεχνικά πλαίσια θα πρέπει να σταματήσει η απόρριψη μας. Αν η απόρριψη μας είναι μερική, ποια θα έπρεπε να είναι τα κριτήρια ανοχής στα υπόλοιπα, αν αντίθετα είναι καθολική, μήπως διακινδυνεύουμε να δώσουμε στον κόσμο την εντύπωση πως αντί για σοσιαλισμό ονειρευόμαστε τη Γενεύη επί Καλβίνου;

Amor omnia vincit

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ακριβή μου Amor,
Αυτό ήθελα να πώ, πως, τόσο το "ερασιτεχνικό" (τι ακριβώς μπορεί να είναι "ερασιτεχνικό" σήμερα; - τίποτε!), όσο και ο "καλβινισμός" είναι υποκρισίες, συνήθως μικροαστικής προέλευσης, στα πλαίσια του διπόλου: ψευδο-"αληθινό" vs. "πραγματικό"-κακό.
Αυτή είναι και η ένστασή μου, στη θέση, που, ιδανικά, εξέφρασε ο Μπογιό: "Εγώ δεν χειροκροτώ την κακή πλευρά του ποδοσφαίρου, χειροκροτώ την καλή, για να την αναδείξω σαν αντίθεση".
Η δική μου θέση είναι πως δεν ψάχνω ένα ιδεολογικό περιτύλιγμα για να (τελικά και πρακτικά) χειροκροτήσω.
Δεν είμαι καλβινιστής, αυτό θα τους βόλευε. Κάθομαι στην εξέδρα, αλλά δε χειροκροτάω - θέλω μόνο να τους χαλάσω την παράσταση.
Θα μου πείς, σχιζοφρενής είσαι;
Νομίζω, πως σε αυτή την κοινωνία, η "σχιζοφρενής" θα είσαι, η ευτυχισμένος πολίτης της, η "γραφικός", που είναι απλά μια παραλλαγή του ευτυχισμένου.
Κάτι, ανάλογο, με την στάση του ΚΚΕ, π.χ., στην Ευρωβουλή. Να μην συμμετέχει, (όπως π.χ. το μλ) θα ήταν "γραφικότητα" και θα τους βόλευε. Να συμμετέχει θετικά, με διάφορους βαθμούς "ευρωσκεπτικισμού", όπως όλοι οι υπόλοιποι, δεν το συζητάω. Το σωστότερο είναι αυτό το "σχιζοφρενικό" (όπως, ορθώς από την πλευρά τους, του επισημαίνουν όλοι οι υπόλοιποι), που κάνει. Συμμετέχει σε κάτι, που δεν πιστεύει. Δυσκολεύει, όσο μπορεί, την αντιδραστική πολιτική της ΕΕ, και ξυνίζει την σούπα.
Η δουλειά του κομμουνιστή σήμερα, είναι να ακούει χριστοπαναγίες.

Κρίμα, που θα λείψω το διήμερο, για βαρετές (αντι)-"κοινωνικές" υποχρεώσεις (γιατί δυστυχώς, και το να μην είσαι καλβινιστής έχει ένα κόστος...), και δε θάχω τη δυνατότητα μιας ενδεχόμενης συνέχειας.
----
Παναγιώτη, και λοιποί, "ψυχή βαθειά".

anonymous anonymous είπε...

Αγαπητέ Σεχτάρ, γνώμη μου είναι (αυστηρά προσωπική φυσικά) πως ο Μπογιόπουλος εδώ και καιρό έχει διαβεί το Ρουβίκωνα...

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ. Την καλημερα μου

Ανώνυμος είπε...

Ο κομμουνιστής ως μόνιμος
party pooper και αλεξικέραυνο χριστοπαναγιών της κοινωνίας δε βλέπω σε τι διαφέρει ουσιαστικά mutatis mutandis από έναν καλβινιστή του 16ου ή 17ου αιώνα. Μπορεί βέβαια να αντιτείνει κανείς πως ο καλβινισμός είχε για την εποχή του έναν ριζοσπαστικό ρόλο, ή ότι η Γενεύη που προανέφερα πρόκοψε σημαντικά επί Καλβίνου (χωρίς να θέλω να υπερτιμήσω την επίδραση του εποικοδομήματος στη βάση, πολλώ δε μάλλον να υπερασπιστώ μια καθαρά ιδεαλιστική προσέγγιση της ιστορίας). Από τη στιγμή βέβαια που δε δέχεσαι αυτή την παρομοίωση δε θέλω να επιμείνω και να δημιουργώ αχυρανθρώπους. Εξακολουθώ πάντως να μην αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο είναι (δυνάμει έστω) πιο αποτελεσματική στην πράξη για τη διάδοση της ιδεολογίας μας η "σχιζοφρένεια" που προτείνεις (δεν αναφέρομαι στην ευρωβουλή εδώ, που θεωρώ άλλης τάξεως ζήτημα, αλλά καθαρά στα θεάματα ή αν θες ευρύτερα τη διασκέδαση στον καπιταλισμό)από την -μερική, ανάλογα και με τα γούστα του καθενός- συμμετοχή/παρακολούθηση χωρίς ψευδαισθήσεις. Αν δεν σε έχω κουράσει αφόρητα, θα χαρώ να απαντήσεις μόλις αποδεσμευτείς από τις υποχρεώσεις.

Amor omnia vincit

Ανώνυμος είπε...

Mπορει και να ημουν αδικος (οχι πολυ νομιζω,αλλα οκ) αλλα εχω βαρεθει να κανω αυτη τη συζητηση εδω και πολλα χρονια.

Kαλη επιτυχια στην εθνικη μας,και κυριως στην αργεντινη.

Vamos Argentina!

Ανώνυμος είπε...

10.01 Αυτη ακριβως ειναι και η δικη μου προσωπικη αποψη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Σεχταρ

Δε εχω λογο να σου πεταω σποντες,γιατι σε εκτιμω,αλλα θεωρω αυτη τη σταση παραλογη και αναποτελεσματικη.Ειναι θεμα κοινωνικοτητας πανω απ ολα,αν ειναι να πας σε μια παρεα να κανετε κατι,και συ να γκρινιαζεις για αυτο το κατι(ο,τι και αν ειναι),και τις προσωπικες σου σχεσεις χαλας,και τους κανεις να κλεινουν τα αυτια σε ο,τι σωστο πεις.

Οι στιγμες μετα την νικη της Εθνικης,δεν ηταν οι καταλληλες για να ανοιξεις τετοιες κουβεντες κατα την γνωμη μου,θα μπορουσες να το κανεις σε δευτερο χρονο,με καλυτερα αποτελεσματα.

@Αμορ

Αν εισαι αυτη που νομιζω,εχουμε γνωριστει παλιοτερα (διαδικτυακα μονο).Κ. δε σε λενε απο Θεσ/νικη (πλεον Κρητη)?Γραφεις και αλλου με το ιδιο νικ.Αν ναι,ελπιζω να εισαι καλα στην ζωη σου.Αν οχι,συγγνωμη για την αδιακρισια.

Ανώνυμος είπε...

Π.Γ, c'est moi τωόντι (μικρή διόρθωση: έχω σπουδάσει, αλλά δεν είμαι από τη συμβασιλεύουσα). Μόνο που θα με συγχωρέσεις επειδή με τόσο κόσμο που ξέρω (διαδικτυακά ή μη) δε μπορώ να σε συνδέσω αυτή τη στιγμή με κάποιον. Αν θες θύμισε μου νικ ή αρχικό.

Amor omnia vincit

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Σεχταρ

Ελπιζω να μην εννοεις εμενα οταν λες για σουπιαντζηδες :)
Αυτο που λες για τον ντομπροσυνη και τον Ελληνα,δεν το εχω δει.Ισα ισα,εχω δει να αρπαζονται μαζι σου,ακομα και για το πιο ανωδυνο θεμα.Δυσκολα αποδεχονται την διαφορετικη αποψη,ακομα και αν δεν ειναι προσβλητικη,και προσωπικα εχω ''χασει'' κοσμο,επειδη τα λεω εξω απο τα δοντια,οχι παντα,αλλα σιγουρα περισσοτερο απο το μεσο ορο των συνανθρωπων μου.Ισως να ειναι απλως τα βιωματα μου αυτα μονο.

Επι της ουσιας,πανω σε αυτα που λες για την μπαλα δε διαφωνω.Ουτε και γω ειμαι μεγαλος φαν,απο τοτε που πηγα λυκειο.Αλλα πιστευω οτι το καθε τι θελει τον τροπο και τον χρονο του για να ειπωθει.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Π.Γ.,
ασφαλώς και δεν εννούσα εσένα! Πως σούρθε;
Πάντως, νομίζω πως είσαι σε καλό δρόμο. Τα αποτελέσματα αργούν, γιατί το καλό πράμα θέλει καιρό για να ωριμάσει. Βέβαια, όπως σωστά λές, κάθε τι πρέπει να λέγεται (και να γίνεται!) στην ώρα του, και με τρόπο μελετημένο. Και πάντα η τεκμηριωμένη άποψη κερδίζει - άρα διάβασμα/αυτομόρφωση. Τα υπόλοιπα στη σχετική μπροσούρα του Ν. Ζαχαριάδη: "Ο κομμουνιστής, λαϊκός αγωνιστής, μέλος του ΚΚΕ".
Ψυχή, βαθειά!