Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Σήψη

Την αφορμή για το σημερινό κείμενο την έδωσε ένα παλιότερο εύστοχο σχόλιο του σεχτάρ του τρομερού (που τώρα μάλλον διακοπεύει κι έχει γίνει σεχτάρ ο θαλασσινός) σε εκείνη τη συζήτηση με τους φλογερούς φιλογερμανούς για τους γερμανούς που είναι (;) φίλοι μας. Έγραφε λοιπόν ο σεχτάρ: «λέμε πως οι «capitalies», λόγω ανεπτυγμένου καπιταλισμού είναι πιο ώριμες να περάσουν στο σοσιαλισμό. Έχω κάποιες ενστάσεις. Από πολλά χρόνια δε μιλάμε, και σωστά, απλά για ώριμο καπιταλισμό, αλλά για υπερώριμο καπιταλισμό. Καπιταλισμό που σαπίζει. Αν κάτι σαπίζει, τότε σαπίζει παντού. Σαπίζουν κι οι δυνάμεις παραγωγής, σαπίζουν κι οι άνθρωποι. Και διαπίστωνε ότι αυτές οι χώρες (σαν τη γερμανία, την αμερική και την αγγλία) ίσως να ήταν αντικειμενικά πιο εύκολο να περάσουν στο σοσιαλισμό πριν από 50-70 χρόνια, παρά σήμερα.

Η κοινωνική νομοτέλεια δεν είναι κάτι μονοσήμαντο, αλλά ένα ορισμένο φάσμα δυνατοτήτων με άξονα τη βασική αντίθεση της κάθε εποχής. Το γνωστό δίλημμα «κομμουνισμός ή βαρβαρότητα» δεν εξασφαλίζει την αναπόφευκτη νίκη της κομμουνιστικής προοπτικής, ούτε αποκλείει αυτομάτως το δεύτερο σκέλος. Αλλά προειδοποιεί την ανθρωπότητα για τις επιλογές και τις εναλλακτικές που έχει, για την καταστροφή που μας απειλεί ως αντίβαρο στο δρόμο της εξέλιξης.

Ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός που σαπίζει, έγραφε κάποτε ο βλαδίμηρος –και μας υπενθυμίζει ο σεχτάρ. Αλλά δεν πρόκειται να πέσει από μόνος του σαν (υπερ)ώριμο φρούτο. Αν δε φροντίσουμε εμείς για αυτό, θα ρημάξει στο ενδιάμεσο κάθε ικμάδα και ζωντανό πόρο της κοινωνίας, οδηγώντας την σε σήψη και παρακμή. Η οποία δεν αναιρείται από την αντιφατική πρόοδο και τα επιτεύγματα των επιστημών και της τεχνολογίας –απεναντίας τονίζει τις δυνατότητες που μένουν εγκλωβισμένες κι αναξιοποίητες (πίσω από την κουρτίνα δύο) στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ούτε και από την προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης και τις κοσμοκτονικές αλλαγές, όπου αναφέρεται εμμέσως και ο στίχος του τριπολίτη: ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε, και οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος.

Η σαπίλα του καπιταλιστικού κόσμου και της αστικής κοινωνίας αποτυπώνεται ανάγλυφα στα σημεία των καιρών. Σάπιες αξίες κι ιδανικά, μουχλιασμένες ιδέες. Άνεργοι που σαπίζουν άπραγοι και λιώνουν τα νιάτα μας στην ανεργία, με τα κομμάτια μας... (έλα ντε, τι μπορεί να κάνει καλή ρίμα; Η σαξεστορία;). Τόνοι φρούτων που σαπίζουν στοιβαγμένα και απούλητα, αντί να θρέφουν το λαό της χώρας που τα παράγει, ληγμένα προϊόντα για τους φτωχότερους, που δε μπορούν να έχουν και υψηλές απαιτήσεις. Παρασιτικές επενδύσεις κεφαλαίων για γρήγορο και μέγιστο κέρδος σε μη παραγωγικούς τομείς, σαπρόφυτα που παρασιτούν εις βάρος μας ως τσιράκια της εξουσίας στην τηλεόραση και σε άλλους αστικούς μηχανισμούς χειραγώγησης.  Ακόμα κι η δική μας εσωτερική σαπίλα, που επιβιώνει πολλές φορές ως κατάλοιπο κι αντανάκλαση όσων μας περιβάλλουν.

Κι η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως η κυρίαρχη προπαγάνδα αυτού του σάπιου κόσμου, επιχειρεί να απομονώσει τους κόκκινους ως λεπρούς, τους χλευάζει σα γραφικά απολιθώματα εκτός εποχής ή τους εξορίζει, όταν γίνονται πιο επικίνδυνοι, για να μη μολύνουν τους υπόλοιπους. Και αποδίδει σε αυτούς την εικόνα της, τη δική της σαπίλα, που μας τυλίγει από χίλιες μεριές κι όσο πάει σφίγγει τον κλοιό γύρω μας.

Γράφει επίσης ο σεχτάρ: τι να τον κάνει ο σοσιαλισμός αυτόν τον κυκεώνα, πχ το διαφημιστικό τομέα, το καρκίνωμα των ΜΜΕ, την «ανάπτυξη» της καταστροφής του περιβάλλοντος, τη βιομηχανία των ναρκωτικών, τη βιομηχανία των όπλων, όλον αυτόν τον εξαμβλωματικό καταναλωτισμό, κλπ, κλπ; Πόσο ώριμα για σοσιαλισμό είναι αντίστοιχα τα μυαλά των ανθρώπων, που είναι βουτηγμένα ως το λαιμό σε αυτή την αποχαύνωση, στη βία, στον ανταγωνισμό, στο “life-style” που μας προβάλλουν σαν πρότυπο τα παπαγαλάκια;

Κι αν η απάντηση στο «τι να (τα) κάνει/κάνουμε» φαντάζει αυτονόητη, ότι δηλαδή θα τα εξαλείψει και θα τα βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μαζί με όλο το ταξικό παρελθόν των ανθρώπινων κοινωνιών, το βασικό είναι αυτό που σημειώνεται στο δεύτερο σκέλος. Πόσο ώριμες και πεισμένες θα είναι για αυτό, οι συνειδήσεις που είναι χρόνια εκτεθειμένες σε αυτή τη σαπίλα;

Τις ίδιες πάνω-κάτω σκέψεις, σε κάπως διαφορετική κλίμακα, θα μπορούσαμε να κάνουμε ίσως και για την ελλάδα, συγκρίνοντας τα σημερινά δεδομένα με την εποχή του εαμ και την ευκαιρία που μας παρουσιάστηκε τότε. Εάν όμως έχασε τότε ένα τόσο δυνατό κίνημα, παλλαϊκό κι οργανωμένο, που αγκάλιαζε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής, κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας, και είχε σχέδιο, ευνοϊκούς συσχετισμούς, δυναμική και δυναμικό, για να τα αλλάξει, πόσο πιο δύσκολο είναι να τα καταφέρουμε σήμερα χωρίς αυτούς τους όρους; Πόσος πραγματικός χρόνος και δυνατότητες χάθηκαν μέσα σε αυτά τα εβδομήντα χρόνια; Πόσα πισωγυρίσματα έχουν γίνει, πόσο κόπο θα ‘χαμε αποφύγει. Και πόσο πιο σύνθετα είναι σήμερα οι δυσκολίες και τα καθήκοντα που έχει μπροστά του το επαναστατικό κίνημα;

Βαθύτερα ριζωμένες προκαταλήψεις, εκλεπτυσμένη (ή μη) προπαγάνδα για κάθε γούστο, οξυμένη αλλοτρίωση, τάσεις λουμπενοποίησης σε εργατικά στρώματα, χαμένες παραγωγικές δυνατότητες, τα εκτρώματα του αναπτυξιακού μοντέλου της αντιπαροχής, κατεστραμμένα φυσικά τοπία, ναρκωτικά, τζόγος, ο υπόκοσμος της νύχτας, μικροαστισμός... Αυτά και άλλα τόσα αποτελούν την κληρονομιά, που απαρνούμαστε και καλούμαστε να μετασχηματίσουμε επαναστατικά.

Κι η οποία μπορεί να μας οδηγήσει από άλλο δρόμο στα ίδια συμπεράσματα με το βλαδίμηρο, που έλεγε πως για την ημιφεουδαρχική ρωσία ήταν πιο εύκολο να ξεκινήσει το επαναστατικό άλμα, αλλά πιο δύσκολο να συνεχίσει και να το ολοκληρώσει, σε σχέση με τις δυτικές χώρες. Στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο του σήμερα, όπου οι συνθήκες είναι υπερώριμες για το πέρασμα στο σοσιαλισμό αλλά έχουν αρχίσει να σαπίζουν, το πιο δύσκολο βήμα θα είναι το πρώτο, αυτό δηλ που έκανε στον καιρό της η ρωσία, που θα είναι και το ήμισυ του παντός.


Υγ: κείμενο αφιερωμένο στη μνήμη του φιλολαϊκού blog, που χάρη στις άοκνες και αστείρευτες προσπάθειες του διαχειριστή του, έχει παραδοθεί στη σήψη, την παρακμή και την ανυποληψία.

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σίγουρα τα πράματα είναι πολύ πιο δύσκολα από παλιά, και αυτό φαίνεται βασικά από τους συσχετισμούς που είναι εναντίον μας.
Όμως θεωρώ λάθος την προσέγγιση ότι υπάρχουν χώρες που δεν μπορεί να γίνει πια επανάσταση.
Ποιος φανταζόταν ότι θα γινόταν η επανάσταση στην Ρωσία; Κανένας, πέρα από αυτούς που την προσπάθησαν.
Τέλος, όταν δεν έχεις άλλη επιλογή, δεν έχεις και περιθώρια να σκεφτείς τις πιθανότητες επιτυχίας της μόνης σου επιλογής!
Ας μην αφήνουμε την σαπίλα να μας πιάνει και εμάς. Εκτός και αν γεράσαμε από τώρα και λέμε να τα παρατήσουμε, εμείς που θα έπρεπε να είμαστε και οι πιο ανθεκτικοί στην απογοήτευση...

"Υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες." -Βλαδίμηρος

Κώστας Κ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ανώνυμε (θα χρειαστεί ψευδώνυμο την επόμενη φορά), ας μη δίνουμε αξία σε κάτι που δεν έχει κανένα νόημα.

Κώστα Κ, στις όντως πολύ δύσκολες συνθήκες ημιπαραονομίας της ρωσίας, υπήρχε παρόλα αυτά πλούσια πείρα από δύο επαναστατικά ξεσπάσματα, που προετοίμασαν τον οκτώβρη και τον υποκειμενικό παράγοντα, και σχετικά "άγουρες" παρά υπερώριμες αντικειμενικές συνθήκες -ή για να παραμείνουμε στο πνεύμα της ανάρτησης, ύστερο φεουδαρχικό καθεστώς που σάπιζε.
Στο δια ταύτα πάντως έχεις δίκιο. Τα παραπάνω σημειώνονται για να καταδείξουν κάποιες δυσκολίες, όχι για να σκορπίσουν απογοήτευση και μοιρολατρία -και είναι λάθος μου, αν βγαίνουν έτσι προς τα έξω.

Ανώνυμος είπε...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα, δεν θα σου κρύψω ότι διαβάζοντας τα, αισθάνθηκα μια μαυρίλα...
Νομίζω πάντως είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την τελευταία γενιά συντρόφων που ήρθε πριν από εμάς, παρά την αντεπανάσταση. Έχουμε πολύ σταθερή και καλή βάση στον κόσμο, δεν έχουμε πια αυταπάτες, οι αστοί (και οι οπορτουνιστές) σιγά σιγά και σταθερά ξεγυμνώνονται για τα καλά, ενώ οι αντιθέσεις δεν θα αργήσουν να βγάλουν και την καλύτερα κριμένη σαπίλα στο φως. Στο τέλος όταν όλοι θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα, ο πιο σταθερός και συνειδητοποιημένος, θα γίνει το καταφύγιο των φοβισμένων και αναποφάσιστων.
Μπορείς να με πεις και αθεράπευτα αισιόδοξο, αλλά όπως είπα και πάνω, δεν έχουμε άλλη επιλογή!

Κώστας Κ.

faros είπε...

Επιτρέψτε με ...

Η σαπίλα (πολιτική, κοινωνική, οικονομική κλπ.) είναι σαν τον ... έμπολα !

"Θέλει" να κολλήσει όλον τον κόσμο ...

(και μάλλον τα ... καταφέρνει)

Το αντίδοτο, βρίσκεται στους λαούς.
Στους ταξικά οργανωμένους λαούς, που με μπροστάρη το Κόμμα τους, θα αποτινάξει αυτήν την σαπίλα, θα την εξαφανίσει (δεν γίνεται να ... επιδιορθωθεί κάτι το σάπιο - όπως π.χ. δεν ξαναγίνεται φαγώσιμο ένα σάπιο ροδάκινο), ώστε να ξαναγίνουμε Άνθρωποι !

Αναυδος είπε...

Θα διαφωνησω με το κεντρικο νοημα
Ο ατομισμος διαβρωνει τις συνειδησεις γιατι ακριβως είναι μια επιτυχημενη συνταγη σε προσωπικο επιπεδο και κυριως στις ανοδικες φασεις των καπιταλιστικων κυκλων. Οσο οι ανοδικες φασεις θα γινονται συντομοτερες και οσο τα ψιχουλα λογω της δυσκολιας στη συσσωρευση θα μοιραζονται σε λιγοτερους θα αρχισει παλι η αναζητηση της συλλογικης εκφρασης και του αγωνα.
Στη χωρα μας αυτό εκδηλωθηκε με την κριση με τη διαφορα ότι η πλειοψηφια ακολουθησε αυτους που οδηγησαν το συνδικαλιστικο κινημα στον εκφυλισμό. Η εξηγηση κι εδώ βασιζεται στην πραγματικοτητα αρκει να θυμηθουμε ότι ακομη και σημερα την διαφθορα και την καταχρηση εξουσιας από την κρατικη γραφειοκρατια οι ιδιοι που την δημιουργησαν την ονομασαν σοβιετικη !!!

Αντικειμενικα μια κοινωνια με μεγαλο ποσοστο μισθωτων και ελαχιστο αυτοαπασχολουμενων εχει πολύ λιγοτερα ζητηματα να λυσει στη μεταβαση για το σοσιαλισμό. Μη ξεχναμε ότι οι επαναστατικες συνθηκες είναι αντικειμενικες και το μονο που θα εχουμε να διαλεξουμε τη κρισιμη στιγμη θα είναι σοσιαλισμος η βαρβαροτητα

υγ θα ελεγα να μη δημοσιευεις αλλα λινκ απο το νεο φρουτο μαλλον επιτηδες τα στελνουν. Ας τους να κουρευονται

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κάπταιν, (και Αναυδε), δεν ξέρω αν τα προλάβατε εσείς (ο αναυδος πιθανόν) τα ιδεολογικά μας της εποχής του υπαρκτού. Βασική μας θέση, τότε, ήταν η ακόλουθη: "Οι βασικές τρείς κινητήριες δυνάμεις του παγκόσμιου προοδευτικού ( η "επαναστατικού", δεν θυμάμαι ακριβώς) είναι, ιεραρχικά και κατά σειρά σπουδαιότητας,
α) Το σοσιαλιστικό σύστημα (δηλ. ο υπαρκτός σοσιαλισμός)
β) Το εργατικό κίνημα των ανεπτυγμένων καπ. χωρών, και,
γ) Το παγκόσμιο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.
Ενας από τους βασικούς λόγους, που αναγνωρίζαμε την προτεραιότητα στο (β) (και προκαλώντας την μήνιν των πασόκων και λοιπών τριτοκοσμικών "αντιϊμπεριαλιστών"...), ήταν ακριβώς η διαπίστωση πως στις χώρες αυτές, λόγο ωρίμανσης των αντικειμενικών συνθηκών (σχέσεις παραγωγής, ανάπτυξη δυνάμεων παραγωγής, μονοπωλίων κλπ.), και πάνω σε αυτή τη βάση, είχε σχηματιστεί μια ακόμη πιο ώριμη εργατική τάξη, που με επικεφαλής τα κ.κ. (που τότε υπήρχαν, τουλάχιστον ...ποσοτικά...) πάλευε για την κατάκτηση της εξουσίας.
Μάλιστα λέγαμε, πως σε αυτές τις χώρες μόνο το ζήτημα της εξουσίας μένει να λυθεί. Με την κατάληψη της, τα μονοπώλια είναι έτοιμα να γίνουν ιδιοκτησία του Λαού σε ένα βράδι, και ...τσαφ!, νάτος ο Σοσιαλισμός, χωρίς ανάγκη για ΝΕΠ, εξόντωση κουλάκων, αναγκαστική εκβιομηχάνιση, κλπ.
Κατά την γνώμη μου, και παρά τα πολλά συζήτησιμα σημεία, το σχήμα ήταν βασικά σωστό, τουλάχιστον για κάποια χρόνια πριν από την εποχή, που διατυπώθηκε...., και ας μην επεκταθώ.
Μετά την διάλυση του υπαρκτού (τα υπολείματα αντικειμενικά δεν αποτελούν "σύστημα", ούτε καν κινητήρια δύναμη, καθώς αγωνίζονται να επιβιώσουν οπισθοχωρώντας συντεταγμένα) τι υποτίθεται πως μας έμεινε; Το (β) και το (γ), προφανώς.
Αλλά, βλέποντας την εξέλιξη, μετά το '91, και ιδίως σήμερα, με το ξεχείλωμα του Ιμπεριαλισμού, μπορεί κανείς να ελπίζει στις "capitalies" και στο εργατικό τους κίνημα; Δηλαδή στο ....ΚΕΑ, και στους ....σοσιαλδημοκράτες!;!
Θέλω να πω, μήπως πάλι πρέπει να ψάχνουμε για αδύναμο κρίκο, έστω κάποιας μορφής;
Δε θεωρώ πως η σήψη (και) του εργατικού κινήματος, που αναζητάει πάλι τις χαμένες συλλογικότητες (σ. Αναυδε) αλλά σε ...φασιστική κατεύθυνση(!), μπορεί να αναστραφεί, με την ώξυνση των αντιθέσεων, και μάλιστα τόσο σύντομα, ώστε να μπορέσει να φτάσει έγκαιρα στο ραντεβού του με την ιστορία.
Και πιστεύω πως η σήψη του "εργατικού" κινήματος, όλη αυτή η ξευτίλα, που σιγοντάρει, αν δεν υπερθεματίζει, την ιμπεριαλιστική εγκληματική έξαρση, βρίσκεται σε αιτιοκρατική σχέση με την σήψη των σχέσεων παραγωγής, που υπαινίχθηκα στο σχόλιο που αναφέρθηκε ο Κάπταιν.
Σκέψεις δικές μου είναι, δε λέω, αυτά τα ζητήματα θα λυθούν συλλογικά, απλώς τις καταθέτω σαν προβληματισμό.
Κατά τα άλλα, σ. Φάρε και Κώστα, σους κομμουνιστές ( και τους συνοδοιπόρους) δε συγχωρείται απαισιοδοξία. Ορίστε, πριν αποσώσω το λόγο μου, το Μισούρι, ξεσκεπάζει τη σαπίλα και προκαλεί την .....εθνοφυλακή!
Δε μπορεί, κάτι θάχει στο μυαλό του ο καλός θεός του Ιστ. Υλισμού.
Αρκεί να το βρούμε.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

....Η, η τσούλα η Ιστορία, που λέει κι ο Τριπολίτης!

Αναυδος είπε...

προσπερνωντας τον υπαινιγμο για τη δηθεν μεγαλη ηλικια μου….
Η αληθεια είναι ότι μερος της ε.τ στις ανεπτυγμενες καπιταλιστικες χωρες για περιπου 150 χρονια λιπαινοταν από μερος της υπεραξιας που παρηγαγαν τα αδερφια τους στις αποικιες και τις ημιαποικιες. Ωστοσο παραλληλα υπηρχαν εργατικα στρωματα σε αυτές τις χωρες (κυρια μεταναστες) που ζουσαν και τις καλες εποχες στην ενδεια. Οσο κι αν η παραπανω κατασταση δενει τη ε.τ. πισω από το δικο της καπιταλιστη αυτή πλεον μεταβαλλεται ραγδαια τα τελευταια 40 χρονια με τη μεταφορα της παραγωγης στους παραδεισους της φτηνης εργατικης δυναμης. Το αποτελεσμα το βλεπουμε σημερα με την μονιμη ανεργια, τους χαμηλους μισθους τις λιγοτερες ευκαιριες κοινωνικης ανελιξης, την υποβαθμιση της υγειας, παιδειας κλπ.
Οι σημερινες γενιες ισως θα ζησουν με την αναμνηση των χρυσων χρονων και θα προσπαθουν απεγνωσμενα να γυρισουν εκει αλλα οι νεες γενιες ακομη και στις μητροπολεις του καπιταλισμου είναι καταδικασμενες στη μονιμη φτωχεια και οι αναμνησεις από το συστημα θα τους προκαλουν μονο αηδια.

Το αν η επιλογη τους θα είναι η υποταγη και η προσαρμογη ή η ανατροπη αυτό μονο ένα κομμουνιστικο κινημα μπορει να το επηρρεασει ένα κομμουνιστικο κινημα που δεν θα αναζητα συμβιβασμους πριν ακομη αρχισει η μαχη αλλα που θα οργανωνει θα εξηγει και θα προετοιμαζει την επανασταση

Αναυδος είπε...

Θα προτεινα να βαλεις και το παρακατω ιστολογιο στα προτεινομενα

http://www.xatzikostas.gr/

τα ιστορικα του θεματα σκιζουν

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ. Αν θυμαμαι καλα ελεγε προο δευτικου και επαναστατικου κινημα τος. Την καλημερα μου και καλες δια κοπες ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Ακομα πιο ενδιαφερον,θα ηταν να συγκρινουμε τους προαναφερθεντες ρυθμους αναπτυξης,με τα ''χρονια της στασιμοτητας'' της ΕΣΣΔ.Με βαση τα στοιχεια των 5ετων πλανων απο ενα αντικομμουνιστικο βιβλιο πανω στην οικ. ιστορια της ΕΣΣΔ που διαβαζω αυτον τον καιρο,υπολογισα οτι την περιοδο 65-80,η ''στασιμη'' ΕΣΣΔ ειχε ρυθμους αναπτυξης 4-6%!Δηλαδη χοντρικα αν ηταν '65 ηταν στο 100,το 70 ηταν στο 125 κ.ο.κ.(Δεν θυμαμαι ακριβως τα πινακακια).

Το 81-85 ειχε κατα μεσο ορο ρυθμο αναπτυξης καθε χρονο 3,2%,το '86 2,3%,το '87 1,6%,το '88 4,4% και το '89 2,5%.Επισης,δε φαινεται να ειχε ποτε υφεσεις,ποσο μαλλον κρισεις.Πιθανον να ειχε υφεσεις σε μερικα τριμηνα,που υπερκαλυπτονταν απο την αναπτυξη αλλων τριμηνων (Οι ρυθμοι αναπτυξης μεχρι το '85,ηταν μεσοι οροι 5ετιας και δεν εχω annual στοιχεια).

Με λιγα λογια,η ΕΣΣΔ ακομα και οταν εμενε ''στασιμη'' και σαπιζε απο τις καταστροφικες μεταρρυθμισεις του '60,ετρεχε πολυ πιο γρηγορα απο τις σημερινες καπιταλιστικες οικονομιες.Και αυτο δειχνει ποσο αστοχο ειναι το επιχειρημα οτι ''ο σοσιαλισμος κατερρευσε γιατι απετυχε σαν συστημα'',απο την στιγμη που ο καπιταλισμος φαινεται να εχει ''αποτυχει'' στο τεχνικο μερος πολυ χειροτερα απο οτι απετυχε ποτε η ΕΣΣΔ,αλλα κανεις δεν ζητα την ανατροπη του.

Για να κλεισω το ποστ μου και να το συνδεσω με εκει που ξεκινησα την σκεψη μου,η στασιμοτητα αυτη,με ο,τι αυτο θα συνεπαγεται για την λεγομενη κοινωνικη κινητικοτητα και τις δυνατοτητες ενσωματωσης των λαικων στρωματων,μπορει να γινει συμμαχος του εργατικου κινηματος.Θα χρειαστουν δεκαετιες ομως μεχρι να σβησουν και οι τελευταιες αναμνησεις και ελπιδες για την ''χρυση'' μεταπολεμικη (ή μεταπολιτευτικη σε ο,τι αφορα εμας) περιοδο,και γινει κτημα του ''κοινου νου'',οτι ο ιδιος και τα παιδια δε θα ζουν καλυτερα καθε χρονο,αλλα στην καλυτερη περιπτωση το ιδιο και πολυ πιθανο χειροτερα.

Ολα αυτα τα περιγραφω ως τασεις και δυνατοτητες καθως μονο η δραση του ΚΚ μπορει να δρασει ως καταλυτης και να τις μετατρεψει σε πραγματικοτητα.

Ανώνυμος είπε...

Παπουτσομένε γάτε, πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά! Εγώ θέλω μόνο να ξαναπώ αυτό που είπε και ο Βλαδίμηρος, οι δεκαετίες υπό συνθήκες μπορούν να περάσουν μέσα σε βδομάδες!
Είναι απόλυτα λογικό να φαντάζουν ακούνητοι, αλλά η συνεχόμενη αναιμική ανάπτυξη δεν θα τους βγει σε καλό. Νομίζω η επόμενη κρίση και η ταυτόχρονη κατάρρευση των ονείρων των "χρυσών χρόνων" είναι πολύ κοντά.

Κώστας Κ.

Ανώνυμος είπε...

(συνέχεια)
Μου μοιάζει δηλαδή ότι είναι ακριβώς στις κρίσεις ή στις όχι έντονα ανοδικές φάσεις των κύκλων εκεί υπάρχει μια στροφή στην αυτό-απασχόληση. Κάτι που εγώ το ερμηνεύω ως ένα είδους "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" κάτι που δείχνει ότι και σε περιόδους κρίσης, ο ατομισμός είναι δυνατόν να νικήσει. Σαφώς και δεν πρέπει να υπερισχύει η απαισιοδοξία, σαφώς δε πρέπει να αποκλείεται εκ των προτέρων κάποια χώρα από τη περίπτωση να ξεσπάσει επανάσταση σε αυτή, σαφώς και η οικοδόμηση στις πιο ανεπτυγμένες θα είναι πιο εύκολη. Από την άλλη όμως, τόσο λόγο της παρούσης κατάστασης όσο και λόγο της ιστορίας (και δεν αναφέρομαι μόνο στο μεσοπόλεμο ή τη μεταπολεμική περίοδο αλλά και μέσα στον ίδιο το Β’ ΠΠ που στις έντονα ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες που κατακτήθηκαν, οι κοινωνίες τους έδωσαν ρεσιτάλ συνεργασίας με τους ναζί) δίνω λίγες πιθανότητες να ξεσπάσει η επανάσταση πρώτα σε κάποια εκ των πολύ ισχυρών χωρών. Σωστά αναφέρει ο Άναυδος ότι η δυνατότητα «λίπανσης» της ε.τ. στις πιο ανεπτυγμένες χώρες περιορίζεται με αποτέλεσμα η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί να έρχονται για να μείνουν, από την άλλη όμως η σήψη είναι τέτοια που επειδή, συγκριτικά με τις πιο «αδύναμες» χώρες, πάντα θα υπάρχει περισσότερη δυνατότητα για ένα παραπάνω ξεροκόμματο βλέπω τις κοινωνίες τους περισσότερο διατεθειμένες να κολλήσουν σε αυτό (πουλώντας και οι ίδιοι στον εαυτό τους το παραμύθι ότι είναι παιδιά ενός ανώτερου Θεού) παρά να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω από αυτό. Με μια σαφή δόση υπερβολής-μικρή ή μεγάλη είναι άλλη κουβέντα- θα έλεγα (κι ας πέσει το ταβάνι να με πλακώσει) ότι βλέπω την ετ στις χώρες αυτές κάτι σαν τη δημοσιο-υπαλληλία (την ευρύτερη που περιλαμβάνει και όσες ΔΕΚΟ απέμειναν) στην Ελλάδα που παραμένει παγερά ακούνητη (στις πράξεις, εκεί που μετράει, όχι στα λόγια που είναι αλλουνού παππά Ευαγγέλιο ) παρόλα τα χαστούκια που τρώει το ένα μετά το άλλο. Δυστυχώς βλέπω πιο πιθανό τον εκφασισμό των κοινωνιών αυτών. Μάλλον από πιο αδύναμους κρίκους θα ξεκινήσει πάλι η Επανάσταση. Κάποιος συναναγνώστης του μπλογκ-δε θυμάμαι το όνομά του-είχε γράψει ότι θα έβλεπε πιο πιθανό να ξεσπούσε πρώτα επανάσταση σε κάποια χώρα που να είχε επιχειρηθεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Δε μπορώ να πω ότι διαφωνώ με το σκεπτικό του. Αν ήταν πάντως να κάνω την έκπληξη όσον αφορά τη μαντεψιά πάνω σε αυτό-και χωρίς να αποκλείω καθόλου να έχουμε εμείς την τιμή να είμεθα οι πρώτοι-θα ανέφερα ότι για κάποιο μυστήριο λόγο μου έχει κάτσει στο μυαλό η περίπτωση της Ινδίας.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Σε σχέση με όσα είπε ο Παπουτσωμένος Γάτος θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω κάποια στοιχεία από δυο πίνακες στο βιβλίο «Η Τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων» του John J Mearsheimer (o οποίος βέβαια μάλλον στα «γεράκια» συγκαταλέγεται και βεβαίως είναι και αντικομμουνιστής).
Δίνει στη σελ 158 πιν 3.3, αυτό που ονομάζει ως σχετικά μερίδια επί του ευρωπαϊκού πλούτου. (Με τη λέξη «πλούτο» αναφέρεται σε ένα συνθετικό δείκτη ο οποίος αποδίδει ίσο βάρος στην παραγωγή σιδήρου/χάλυβα και στην ενεργειακή κατανάλωση. Σύμφωνα με αυτά:
1816 Αγγλία 43%, Πρωσία 8%, Γαλλία 21%, Ρωσία 19%, ΑυστοΟυγγαρία 9%
1820 Αγγλία 48%, Πρωσία 7%, Γαλλία 18%, Ρωσία 18%, Αυστρο-Ουγ 9%
1830 Αγγλία 53%, Πρωσία 5%, Γαλλία 21%, Ρωσία 15%, Αυστρο-Ουγ 7%
1840 Αγγλία 64%, Πρωσία 5%, Γαλλία 16%, Ρωσία 9%, Αυστρο-Ουγ 6%
1850 Αγγλία 70%, Πρωσία 4%, Γαλλία 12%, Ρωσία 7%, Αυστρο-Ουγ 7%
1860 Αγγλία 68%, Πρωσία 10%, Γαλλία14%, Ρωσία 4%, Αυστρο-Ουγ 4%
1870 Αγγλία 64%, Γερμανία 16%, Γαλλία 13%, Ρωσία 2%, ΑυστροΟυγ 5%
1880 Αγγλία 59%, Γερμανία 20%, Γαλλία 13%, Ρωσία 3%, Αυστρο-Ουγ 4%, Ιταλία 1%
1890 Αγγλία 50%, Γερμανία 25%, Γαλλία 13%, Ρωσία 5%, Αυστρο-Ουγ 6%, Ιταλία 1%
1900 Αγγλία 37%, Γερμανία 34%, Γαλλία 11%, Ρωσία 10%, Αυστρο-Ουγ 7%, Ιταλία 1%
1910 Αγγλία 30%, Γερμανία 39%, Γαλλία 12%, Ρωσία 10%, Αυστρο-Ουγ 8%, Ιταλία 2%
1913 Αγγλία 28%, Γερμανία 40%, Γαλλία 12%, Ρωσία 11%, Αυστρο-Ουγ 8%, Ιταλία 2%
1920 Αγγλία 44%, Γερμανία 38%, Γαλλία 13%, ΕΣΣΔ 2%, Ιταλία 3%
1930 Αγγλία 27%, Γερμανία 33%, Γαλλία 22%, ΕΣΣΔ 14%, Ιταλία 5%
1940 Αγγλία 24%, Γερμανία 36%, Γαλλία 9%, ΕΣΣΔ 28%, Ιταλία 4%
Προφανώς και κάθε δείκτης έχει τις αδυναμίες του είναι νομίζω όμως ότι είναι αρκετά χρήσιμος.
Στη σελ 163, στο πιν 3.5 και με βάση τον ίδιο δείκτη δίνει τα σχετικά μερίδια πλούτου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ για τη περίοδο 1945-1990.

Σύμφωνα με αυτά:
1945 ΗΠΑ 84%, ΕΣΣΔ 16%
1950 ΗΠΑ 78%, ΕΣΣΔ 22%
1955 ΗΠΑ 72%, ΕΣΣΔ 28%
1960 ΗΠΑ 67%, ΕΣΣΔ 33%
1965 ΗΠΑ 67%, ΕΣΣΔ 33%
1970 ΗΠΑ 65%, ΕΣΣΔ 35%
1975 ΗΠΑ 63%, ΕΣΣΔ 37%
1980 ΗΠΑ 65%, ΕΣΣΔ 35%
1985 ΗΠΑ 66%, ΕΣΣΔ 34%
1990 ΗΠΑ 68%, ΕΣΣΔ 32%.
Ο συγγραφέας αναγνωρίζει ότι δεν εκδηλώθηκε κάποια απότομη πτώση του ΑΕΠ της ΕΣΣΔ ενώ από τα στοιχεία φαίνεται ότι μέχρι το 1960 και παρά τις καταστροφές που ο Β ΠΠ προκάλεσε στην ΕΣΣΔ η ψαλίδα μεταξύ ΗΠΑ-ΕΣΣΔ έκλεινε. Άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ τους-και αυτό όχι και τόσο μεγάλο-φαίνεται να υπάρχει από το 1975 και μετά. Ο συγγραφέας, από όσο κατάλαβα όταν είχα διαβάσει το βιβλίο, απέδιδε τις ανατροπές στη πεποίθηση που διαμορφώθηκε σε ανώτατα κλιμάκια ότι το τρένο της τεχνολογίας είχε χαθεί και το ότι αυτό θα υπέσκαπτε μακροπρόθεσμα το ΑΕΠ.

ρα

ΥΓ. Άσχετο. Ξέρει κανείς τι έχει γίνει ο ΤRASH; Πάει πολύ καιρός να δω σχόλιο ή αναρτησή του.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Ωραιος ρα,ενδιαφερουσες πληροφοριες.

Προσφατα διαβαζα οτι θα συμπεριλαβουν στο ΑΕΠ,τον τζιρο της πορνειας και της διακινησης ναρκωτικων,αναθεωρωντας το ΑΕΠ ολων των χωρων της ΕΕ κατα 2-3 μοναδες.Μαλιστα,κατι παρομοιο ειχε ζητησει πριν 10 χρονια ο Αλογοσκουφης απο τους Ευρωπαιους,αλλα ειχαν αρνηθει.

Φαινεται η κατασταση ειναι ζοφερη και προσπαθουν να δειξουν ενα καλο αποτελεσμα εστω και λογιστικα.Θα εκαναν ''κρα'' για τους ρυθμους αναπτυξης της Μπρεζνιεφικης ΕΣΣΔ.

Ανώνυμος είπε...

Από ιστορίες που έχω ακούσει από δικούς μου που ζήσανε σε Βουλγαρία και Ρωσία, παρά τη στασιμότητα του 70 και των αρχών του 80 (εξαιρώ την περεστρόικα γιατί εκεί μιλάμε για ξεκάθαρη αντεπανάσταση) το βιοτικό επίπεδο ήταν ικανοποιητικό. Δεν ζούσες ας το πούμε βασιλικά ή όπως το έχει στο νου του ένας κάγκουρας που φαντάζεται γκόμενες λιμουζίνες και βιλάρες αλλά το κυριότερο που θα σου πουν ανεξαιρέτως όλοι όσοι έζησαν εκεί, ήταν ότι δεν είχαν καθόλου μα καθόλου άγχος. Δεν υπήρχε καθόλου ανεργία, μόλις παντρευόσουν σου δίναν τζαμπα η σχεδόν τζαμπα σπίτι, η πρόσβαση στον πολιτισμό ήταν δωρεάν όπως και η πρόσβαση στην περίθαλψη φάρμακα εξετάσεις κλπ επίσης οι διακοπές σου ήταν εξασφαλισμένες αφού μπορούσες να ταξιδέψεις από το ανατολικό Βερολίνο μέχρι την Σιβηρία με ελάχιστα χρήματα. Οπότε η ζωή σου ήταν πάνω κάτω εξασφαλισμένη. Βέβαια σε απόλυτες τιμές οι μισθοί ήταν χαμηλοί αλλά αφού ήταν όλα πληρωμένα δεν λέει και κάτι αυτό. Βέβαια υπήρχε και μεγάλη ανισομετρία δυστυχώς υπήρχαν περιοχές όπως πχ στα σύνορα Βουλγαρίας Ελλάδας στα Βουνά της Ροδόπης ή στον Καύκασο πχ στην ΕΣΣΔ που εκεί υπήρχε αρκετά μεγάλη υπανάπτυξη. Το μεγαλύτερο καρκίνωμα πάντως του σοσιαλισμού τις τελευταίες του δεκαετίες ήταν η χαλάρωση του εργατικού ελέγχου σε τέτοιο βαθμό που οδήγησε στη γιγάντωση της παραοικονομίας και της μαύρης αγοράς ενώ υπήρχαν και μαζικές απουσίες από εργαζομένους στις δουλειές τους αφού δεν υπήρχε πιθανότητα να απολυθούν. Και έτσι ο Γκόρμπι εμφανίστηκε σαν αναμορφωτής και σωτήρας του σοσιαλισμού.
ΑΡΙΣΤΟΝΙΚΟΣ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, (19-8-14, 9:37) μάλλον έχεις δίκηο για την ακριβή διατύπωση. Ευχαριστώ για τις ευχές, αν και δεν αισθάνομαι καλά, μαθαίνοντας τα νέα από το δίκτυο (εδώ τιβί δεν έχω, και Ρίζο μόνο με κανέναν περαστικό παραγγέλνω). Ο κόσμος καίγεται κι εμείς, νομοταγείς πολίτες του Ιμπεριαλισμού, κάνουμε …ψαροντούφεκο(!) στην καλύτερη, αν δεν πίνουμε φραπέ στην ξαπλώστρα μαλαφαρίζοντας ένα τάμπλετ για να παρακολουθούμε το ..χρηματιστήριο....όπως βλέπω τριγύρω μου. Η σήψη μέσα μας, που λέει κι ο Κάπταιν….τέλος πάντων…
Ας την βγώ λίγο από τα αριστερά στον Αναυδο, (που ξεχνάει πως μόνος του καρφώθηκε, τότε, που διηγιόταν πως έσπασαν το άβατο των Ναυπηγείων με τον Κάππο), έτσι, να δώσω κι ένα τόνο κινηματικής αισιοδοξίας γιατί φαίνεται πως το παραμαύρισα το πράγμα. Είναι αλήθεια, πως η εργατική τάξη των capitalies «λιπάνθηκε», ήγουν εξαγοράστηκε, και απόκτησε νοοτροπία εργατικής αριστοκρατίας. Αλλά οι αστοί δε δίνουν ποτέ παραπάνω από όσο χρειάζεται για να κάνουν τη δουλειά τους. Ακόμα και στις capitalies δεν λαδώθηκαν περισσότεροι από όσους επέβαλε η ανάγκη πολιτικής ευστάθειας. Κι εκεί υπήρχαν οι εξαθλιωμένοι, όχι μόνοι μετανάστες η έγχρωμοι αλλά και «κανονικοί». Στην ΟΔΓ, ακόμη και στα καλύτερα χρόνια της Σοσιαλδημοκρατίας (Βίλι Μπραντ) οι συνοικισμοί των γερμανών (= «αρίων») obdachlosen (= αστέγων) υπήρχαν παντού, αλλά ήταν επιμελώς καμουφλαρισμένοι παράμερα, να μη χαλάει και η μόστρα… Το τι γινόταν δε στο USA, στο Νότο αλλά και στην καρδιά του Νιού-Γιόρκ, Μπρούκλιν κλπ., φαινόταν ακόμη και στις ταινίες. Η εξαγορά ήταν το καρώτο, τα γκέτο το μαστίγιο. Σημασία έχει πως μέχρι σήμερα οι αστοί έκαναν τη δουλειά τους στη διαμόρφωση της συνείδησης της Ε.Τ.
Σήμερα, όπως φαίνεται, τα γκέτο απλώνουν, γιατί το χρήμα, παρότι πιο άφθονο από ποτέ, δεν περισσεύει για παραχωρήσεις, ίσως ακριβώς επειδή είναι άφθονο…. (άλλο μεγάλο θέμα – τι να πρωτοπιάσεις;). Το σύστημα πάει φορσέ σε αυταρχικότερες μορφές, που όμως χρειάζονται φασισμό και νέες μορφές οργάνωσης της υποταγής. Πάμε σε έναν κόσμο γκετοποιημένων μεγαλουπόλεων, όπου προμηνύονται εντάσεις και άρα καταστολή. Οι αστοί τώχουν καταλάβει και προετοιμάζονται – μια δοκιμή «facing conflicts in urban regions» στο γκούγκλ βγάζει πολύ υλικό. Το ΝΑΤΟ και οι αμερικανοί πρετοιμάζονται για ταχείες επεμβάσεις και επιχειρήσεις σε κατοικημένες περιοχές – πάνε τα αγαπημένα μας πεδία των μαχών, τώρα όλοι στη φρίκη. Αλλά πάλι ξεστρατίζω…, μιλάγαμε για τον (αντ-) επαναστατικό ευνουχισμό της Ε.Τ. των capitalies σε συσχέτιση με τις εκεί διαμορφωμένες αντικειμενικές συνθήκες. Και έβαλα το θέμα της επανεξέτασης των αντικειμενικών αυτών συνθηκών, με το πρίσμα της σήψης, του παρασιτισμού, των δυνάμεων παραγωγής, που μπορεί να είναι εξόχως «παραγωγικές» για τους κεφαλαιοκράτες (όπως και η ληστεία για τους ληστές) αλλά για την υπόλοιπη κοινωνία και ιδίως για τους προλεταρίους είναι μάλλον καταστροφικές. Δε φτάνει μόνο η υψηλή υπαλληλοποίηση (και άρα προλεταριοποίηση) για να προσδιορίσει την καταλληλότητα για επαναστατικό μετασχηματισμό. Προϋποθέτει και αντιστοίχως ανεπτυγμένες δυνάμειςπαραγωγής . Τι συμβαίνει, όταν οι αντίστοιχες αυτές δυνάμεις δεν είναι δυνάμεις παραγωγής αλλά δυνάμεις καταστροφής ; Πρέπει να επιστρατεύσουμε το διαλεκτικότατο ερώτημα: «Παραγωγικές» για ποιόν; Στα χρόνια που ο Καπιταλισμός έπαιζε προοδευτικό ρόλο τέτοια ερωτήματα δεν έμπαιναν. Ο,τι ήταν παραγωγικό για τους καπιτάλες ήταν παραγωγικό και για την υπόλοιπη κοινωνία. Είχαμε ακόμη κοινή γλώσσα, έστω κι αν είχαμε αντίθετα συμφέροντα. Εξακολουθεί να ισχύει αυτό στην εποχή της παρακμής του Καπιταλισμού; Κι αν όχι, έστω και με αστερίσκους, τι ακριβώς συνεπάγεται;
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
[ Με την ευκαιρία, και σε ελαφριά παρέκβαση, είναι πολύ διδακτική η φάση με την νομιμοποίηση των ναρκωτικών-πορνείας-όπλων κλπ., που έχει ήδη ξεκινήσει μαζικά στο πρώην πουριτανικό USA, εκτός από το περιθωριακό ξέκωλο, που λέγεται Ολλανδία. Η εισαγωγή τους στο ΑΕΠ, που μας υπέμνησε ο ΠΓ (20/8, 6:54) είναι αναγκαία συνέπεια της δικής τους ταξικότατης, και γι αυτό αντικοινωνικής, λογικής].
Θα έλεγα, Ρα, ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία η αναλογία των αυτοπασχολουμένων, που έκλεισαν, σε σχέση με τους μισθωτούς, που πέρασαν στην ανεργία. Σίγουρα οι προλετάριοι πληρώνουν πρώτοι και βαρύτερα την νύφη αλλά η ουσία είναι πως και οι αυτοπασχολούμενοι τούτης της κρίσης μπαίνουν ,οριστικά στις γραμμές του προλεταριάτου (από οικονομικής πλευράς) ενώ οι μισθωτοί, είτε εργάζονται είτε άνεργοι, σε αδρές γραμμές είναι πάντα προλετάριοι, κι αυτό έχει σημασία μακροπρόθεσμα. Λίγη υπομονή, άλλωστε, μέχρι να ξεκοκκαλίσουν όλοι τις περιουσίες τους (το «λίπος»), αυτοπασχολούμενοι πρώην και νυν, μισθωτοί και άνεργοι, να κοπούν και οι συντάξεις των γέρων, και τότε θάρθουν όλοι στα ίσα τους και θα μετρήσει ο καθένας το μπόϊ της αυτεπίγνωσής του…
Συμπληρωματικά μόνο να προσθέσω, πως καθόλου δε θεωρώ ότι οι capitalies είναι πολιτικά σταθεροί κοινωνικοοικονομικοί σχηματισμοί. Υποψιάζομαι πως η (για μένα βέβαιη) αποσταθεροποίησή τους θα απελευθερώσει επαναστατικές αλλαγές σε άλλα μέρη της γής. Αυτές οι χώρες θα καταστραφούν, πληρώνοντας το τίμημα της καπιταλιστικής σήψης τους. Και η φασιστικοποίησή τους θα είναι ο βασικός μοχλός της καταστροφής τους.
Υποψιάζομαι, σαν ...μοναχός Παϊσιος(!), χωρίς να είμαι σε θέση να το τεκμηριώσω.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον το θέμα, εξαιρετικές και οι παρεμβάσεις φίλων και σ., ελπίζω να έχουμε συνέχεια και στο μέλλον, έτσι και αλλιώς, νύξεις και ερωτήματα μπορούμε να βάζουμε.
Όταν είμαστε τυχεροί και δεν έχουμε τα γνωστά τρολ, μανιαδακικά η εξ απαλών ονύχων…

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ.να συνεχισεις τις διακοπες και το ψαροντουφεκο χωρις τυψεις χρειαζεται και αυτο. Εγω παντως για να πειραξω και εγω τον αναυδο ηλικια δεν εκρυψα 50 χρονων ειμαι. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Αναυδος είπε...

Δυο σημείωσεις αναφορικά με το σχόλιο του ρα,

1. Η ατομική ανέλιξη στον καπιταλισμό (για μισθωτους και αυτοαπασχολούμενους) είναι μια πιθανότητα που μετατρεπεται σε πραγματικότητα για ένα μικρό μέρος των εργαζομένων (κοντα σε μονοψηφιο ποσοστό) και για αρκετους για πεπερασμένο χρονικό διάστημα. Ωστόσο λειτουργει στο επίπεδο της ιδεολογίας όπως ακριβώς ο τζόγος. Ελάχιστοι είναι οι παικτες που πιστευουν ότι θα κερδίσουν το τζοκερ εκκατομμυιρα όμως είναι αυτοι που καταθετουν τα λεφτα τους στον οπαπ σε δισεβδομαδιαια βαση. Ετσι και το ονειρο του εγω θα τα καταφερω διαβρωνει τις συνειδησεις εφ’ όρου ζωης ειδικα στις μεταπολεμικες γεννιες που εζησαν ή ακουσαν για τη ‘χρυση τριακονταετία’ όπως ονομάζονται τα πρωτα 30 χρονια μετα τον β’ππ. Όταν το όνειρο ξεθωριαζει μένουν τα δανεια και οι καρτες και όταν και αυτά δεν εξυπηρετουνται μένουν τα χρεη και οι κατασχεσεις ισως τα ισχυροτερα δεσμα του συστηματος περα από την προπαγανδα.

2. Από καθαρα οικονομικη σκοπια σε περιοδους κρισης ο αυτοαπασχολουμενους (ειδικα σε ορισμενους κλαδους) εχει μεγαλυτερες πιθανοτητες να επιβιωσει από ότι ο μισθωτος ή ακόμη κι ο επιχειρηματίας. Ο λόγςο βρίσκεται στο γεγονός ότι μπορει να επιβιωσεί ακόμη και με αποδοχες μικρότερες της ελάχιστης αμοιβής εργασίας. Π.χ. ένα περίπτερο που το καθαρό έσοδο είναι ας πουμε 500€ το μήνα επιβιώνει αν ο ιδιοκτήτης του είναι αυτοαπασχολούμενος που δουλευει επι 14 ωρες αλλα δεν επιβιώνει αν ανήκει σε μλια αλυσίδα που πρπειε στοιχιωδώς να δώσει αυτά τα 500€ σε έναν υπάλληλο για 12 ώρες

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρα, είχα ακούσει από κάποιον τρίτο (σφο φίλο και συμπλόγκερ) πως ο τρας είναι καλά, αλλά συνεχίζει έκτοτε να είναι εξαφανισμένος.
Ελπίζω τουλάχιστον να κάνει διακοπές σε εξωτικά νησιά -αν και η θάλασσα δεν είναι ακριβώς η αδυναμία του, γιατί είναι για τους κοκοβιούς, όπως έχει πει μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Κι αυτός προτιμά το υγρό στοιχείο σε άλλες αλκοολούχες μορφές.

Κατά τα άλλα η κε του μπλοκ παρακολουθεί τη συζήτηση χωρίς να παρέμβει, όχι επειδή τη σνομπάρει, αλλά γιατί καλύπτεται εν μέρει από τοποθετήσεις άλλων σφων, και δεν έχει κάτι ουσιαστικό να προσθέσει.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Να προσθεσω στις παραπανω παρατηρησεις,οτι ολα αυτα που συμβαινουν,συμπεριλαμβανομενης και της ολο πιο εντονης στρατικοποιησης της αστυνομιας,δεν ειναι κατι καινουριο,αλλα απλως επιστροφη στον κανονα σε ο,τι αφορα τον καπιταλισμο.

Δεν αργουν οι εποχες που θα πυροβολουν απεργους σε καθε πορεια,οπως πριν τον πολεμο.

Επιπλεον,μια εξτρα ενδειξη για την στασιμοτητα των παραγωγικων δυναμεων,περα απο το ποσοστο αυξησης του ΑΕΠ,ειναι η αυξηση της ανεργιας κατα μεσο ορο στις δυτικες χωρες,καθως και η αυξηση εργατικων στρωματων,που ειναι εξω απο την παραγωγη και ζουν με επιδοματα.

Οι αστοι ιδεολογοι και οικονομολογοι,θεωρουν οτι ειναι ανεργοι επειδη τους ταιζει το κρατος αρκετα καλα και δε χρειαζεται να δουλεψουν.Ειναι ακριβως το αναποδο,τα κρατη δεν ειναι χαζα να πετανε λεφτα αδικα.Επειδη δεν βρισκουν δουλεια,χρειαζεται να τους κρατανε χορτατους τοσο οσο ωστε να μην προκαλουν προβληματα.Και ειναι ενα θεμα το πως επιδρα αυτη η κατασταση στην συνειδηση των στρωματων αυτων,που κατα την γνωμη μου,τους οδηγει σε λουμπενοποιηση.

Ανώνυμος είπε...

Xαίρομαι σφυροδρέπανε που ο TRASH φαίνεται να είναι καλά.

Σεχτάρ σε οικονομικό επίπεδο η αναλογία σίγουρα δεν έχει σημασία (για τους λόγους που αναφέρεις). Δεν είμαι όμως τόσο σίγουρος ότι δεν έχει σημασία σε συμβολικό επίπεδο μέσα στην κοινωνία. Αν μέσα σε ένα περιβάλλον κρίσης περάσει στον κόσμο η εικόνα (έστω και ψευδής) ότι κάποιοι διπλανοί μας τα περνούν ασχημα μεν, κάπως λιγότερο άσχημα από μας δε, μήπως υπάρχει ο κίνδυνος, όταν αυτοί οι κάποιοι είναι αυτοαπασχολούμενοι, να λειτουργήσει (για κάποιο διάστημα έστω) ως σύμβολο του "μόνος μου καλύτερα"; Στην Ελλάδα βέβαια οι αυτοαπασχολούμενοι δεν το γλιτώνουν το πολύ χοντρό μανίκι-μπορεί να πήρα αφορμή από την Ελλάδα, σκεφτόμουν όμως κάποιες ακόμα πιο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες που το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων είναι πολύ χαμηλότερο. Ακόμα και στην Ελλάδα όμως, που αν δεν αλλάξει ριζικά το σύστημα μεγάλο μέρος των αυτοαπασχολουμένων θα καταστραφεί, βλέπω ότι όλο και πληθαίνουν κάτι σχέδια του τύπου "νεανική επιχειρηματικότητα", γυναικεία επιχειρηματικότητα", "νέοι αγρότες", "νεανικότητα και καινοτομία", κάτι προγράμματα κατάρτισης κτλ. Σχέδια που δεν είναι ασφαλώς ελληνικά αλλά πανευρωπαϊκά. Μπορεί να κάνω λάθος, τα εκλαμβάνω όμως ως προσπάθεια να λειτουργήσει συμβολικά στο να στραφούν οι νέοι (γιατί εκεί υπάρχει η μεγάλη στόχευση) στην αναζήτηση ατομικών διεξόδων απέναντι στα προβλήματα που ήρθαν για να μείνουν. Και επιπλέον είναι στοχευμένα στο να εκπαιδεύσουν τους νέους στο να έχουν χαμηλές απαιτήσεις από τη ζωή τους. Αν έμπαινε πχ κάποιος στο τελευταίο πρόγραμμα για τους νέους αγρότες, το ανώτερο που θα μπορούσε να ελπίζει ήταν 18000 για την πρώτη εγκατάσταση. Ποιός αλήθεια μπορεί να πιστέψει ότι μπορεί να γίνει κάτι σοβαρό με 18000 στον αγροτικό τομέα, πέρα από το να φυτοζωεί κάποιος μόνος του (κι αυτό στην καλύτερη, ούτε λόγος για οικογένεια); Κι όμως, ενώ τα χρήματα ήταν λιγότερα από όλες τις προηγούμενες φορές, το ενδιαφέρον ήταν μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά νομίζω.

Ανώνυμος είπε...

(συνέχεια)
Ως παράδειγμα το ανέφερα αυτό για τους "νέους αγρότες", νομίζω ότι ισχύει για όλα τα παρόμοια προγράμματα και για όλες τις χώρες της ΕΕ. Μπορεί να υπερβάλλω, σαφώς και δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις, δε μοιάζει όμως ότι την ώρα που γίνονται οι πιο μεγάλες υποχωρήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, την ίδια στιγμή προβάλλεται (πολύ στοχευμένα στους νέους) το σύμβολο του μικρού ιδιοκτήτη που τίμια και έξυπνα που θα βρει τη λύση; Όλα αυτά τα περί "στροφής σε ποιοτικά προϊόντα" σε αντιπαράθεση με τη μαζική παραγωγή άντε και τίποτα "κοινωνικές επιχειρήσεις" δε μοιάζουν σα να γίνεται προσπάθεια να ενθαρρυνθεί η ατομική προσπάθεια εις βάρος της συλλογικής; Και όλα αυτά, σε ένα περιβάλλον καταναλωτισμού (από το οποίο καθόλου δε με εξαιρώ) μήπως είναι πιο εύκολο να γίνουν; Μήπως από εκεί που παλιότερα έλεγε ο κόσμος "να αποκτήσουμε σπίτι", "να μορφώσουμε τα παιδιά", "να μπορούμε να πάμε είκοσι μέρες διακοπές τον Αύγουστο", τώρα είμαστε κατάλληλα εκπαιδευμένοι στο να θεωρούμε εαυτούς ικανοποιημένους με την απόκτηση ενός απλού αλλά "λαχταριστού" προϊόντος (μια τελευταία τηλεόραση, ένα τελευταίο smartphone κτλ);
Για να επιχειρήσω να κάνω μια σύνδεση με το σχόλιο του Άναυδου θα έλεγα ότι συμφωνώ με το ότι η ατομική ανέλιξη λειτουργεί στο πεδίο της ιδεολογίας όπως ο τζόγος. Νομίζω όμως ότι οι σειρήνες του τζόγου (και ούτε από αυτό το "σπορ" με εξαιρώ καθόλου, αν και όχι για το τζόκερ) είναι δυστυχώς ακόμα πιο δυνατές σε περιόδους κρίσης. Πράγματι τα όνειρα ξεθωριάζουν μήπως όμως τότε-αναλόγως της εξέλιξης της κρίσης-θα μας χτυπήσει την πόρτα κάτι χειρότερο από τον κατασχέτη; Για μας κάπως παίζεται ακόμα, για τα capitalies νομίζω ότι οι κοινωνίες αρχικά θα αντιδράσουν όπως το 1914 και ακόμα χειρότερα. Για το πώς θα αντιδράσουν στο τέλος εκεί ναι, ίσως υπάρχει κάποια ελπίδα. Στο 2 του Άναυδου συμφωνώ απολύτως. Η ένστασή μου για τον ατομισμό στην ανοδική φάση των κύκλων αφορούσε την αυτο-απασχόληση ως παράμετρο του ατομισμού (που σαφώς και είναι πιο ειδικό ζήτημα σε σχέση με τη γενικότερη βάση που το έθεσε ο Άναυδος).

ρα

Ανώνυμος είπε...

..αν και δεν είναι ακριβώς εντός θέματος θα ήθελα να παραθέσω κ΄ποια στοιχεία απο ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που διάβασα πρόσφατα: "Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουιγκάν" του Τζωρτζ Οργουελ. Καταλαβαίνω εξαρχής τον αντίλογο σε σχέση με τον συγγραφέα,παρολαυτά μου φάνηκε αν μην τι άλλο έντιμο. Πρόκειται για ένα οδοιπορικό του συγγραφέα στις πόλεις των ανθρακωρύχων στην Αγγλία, γύρω στο 1935-36 όπου περιγράφει τις συνθήκες τις σκληρές συνήκες της ζωής τους. Τα εξής πράματα μου έκαναν εντύπωση:
1.Περιγράφει μια εργατική τάξη που διακρίνεται για την έλλειψη τοπικισμού και σωβινισμού και παράλληλα ζει και δρα συλλογικά
2.ήδη απο τότε είχε ξεκινήσει η "εξαγορά" της μέσω του καταναλωτισμού.Χαρακτηριστικά γράφει: "φυσικά η ανάπτυξη των φτηνών πολυτελειών μεταπολεμικά ήταν ευτυχές γεγονός για αυτούς που μας κυβερνούν. Το "φις εντ τσιπς", οι μεταξωτές κάλτσες, οι κονσέρβες σολωμού, οι φτηνές σοκολάτες, οι κινηματογραφικές ταινίες, τα ραδιοφωνα, το καλής ποιότητας τσάι και τα προγνωστικά ποδοσφαίρου έχουν μέσα τους την αποφευχθείσα επανάσταση"
Μανουήλ

Ανώνυμος είπε...

3. Υπήρχε πολύ ανεργία και δεν ήταν σπάνιο κάποιος να δουλέψει κάποια χρόνια και μετά να μείνει ανεργος για πολύ περισσότερα. Υπήρχε ένα αρκετά περίπλοκο σύστημα επιδομάτων, επιδοτησης ενοικίου κτλ ώστε όλοι κάπως να φυτοζωούν
4. Η εργατική τάξη ουσιαστικά κατέβαζε τον πήχη των απαιτήσεων της, ώστε να κάνει την ζωή της πιο ανεκτή. Ενδιαφέρον έχει ότι προτιμούσε κάποιες "πολυτέλειες" πχ τσάι και φις εντ τσιπς αντί για γάλα,πορτοκάλια κτλ
5. Στο τέλος του βιβλίου αναφέρεται στον φασιστικό κίνδυνο,λέγοντας ότι η μόνη αντιμετωπιση του είναι ο κομμουνισμός, ο οποίος όμως δεν κερδίζει την εργατική τάξη. Μιλώντας τουλάχιστόν για το σοσιαλιστικο κόμμα της Αγγλίας θεωρεί ότι φταίει η απόσταση που είχε απο την ζωή, την γλώσσα κτλ του απλού εργάτη. Τους περιγράφει σαν Συριζαίους (φαφλατάδες, κουλτουριαρηδες,σανδάλια, σαλδάρι,μούσια κτλ) με πομπώδη μαρξιστική ορολογία
Μανουήλ

Ανώνυμος είπε...

6. Τέλος βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το κομμάτι που αναφέρεται στην συμμαχία με μικροαστικά-μεσοαστικά στρώματα όπως παραδέχεται εμφανώς ότι είναι και ο ίδιος.Την θεωρεί απαραίτητη τόσο για την εργατικήτάξη όσο και για τα στρώματα αυτά που καθώς συμπιέζονται καταλήγουν ενίοτε να ζουν υπο παρόμοιους αν όχι χειρότερους όρους ζωής με τους εργάτες. Καθότι βρισκόμαστε όμως σε μια εποχή και σε μια χώρα που οι κοινωνικοί διαχωρισμοί ήταν πολύ έντονοι ο συγγραφέας απαιτεί επι της ουσίας να σεβασθούν την ιδιαιτερότητα του πχ την διαφορετική προφορά, τους τρόπους κτλ και να μην απευθύνονται μόνο στον τυπικό χειρονάκτη εργάτη (στηλιτεύει πχ την κλασσική εικόνα του ευσταλή εργάτη με το κράνος και το σφυρί ως απευθυνόμενη σε πολύ συγκεκριμένο τμήμα της κοινωνίας)
Φυσικά μιλάμε για την Αγγλία του μεσοπολέμου με τις αποικίες που μπορούσε πχ να δίνει παροχες σε εκτεταμένα τμήματα του πληθυσμού, για διαφορετική εποχή κτλ αλλά κάποια πράματα παραμένουν επίκαιρα,έστω και ως ερωτήματα
Μανουήλ