Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Μουσικές ταξιαρχίες

Όταν άνοιξε το κουτί της πανδώρας, ως πύλη του κακού, κράτησε μέσα του, φυλακισμένη στον πάτο, την ελπίδα και κάποιες νότες να τη συνθέσουν. Κι οι άνθρωποι, που σκορπίζουν τις δικές τους ελπίδες στους πέντε ανέμους, εναποθέτουν αυτή που τους απέμεινε στο πεντάγραμμο, για να την εκφράσουν, ενώ τα συναισθήματά τους είναι κατ’ εικόνα κι ομοίωση των τραγουδιών που φτιάχνουν –ή μάλλον το αντίστροφο.

Ζαχαρωμένα σοκολατόπαιδα, άγριοι κι ανήσυχοι στίχοι που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν το στιλ τους, κλασικά απολιθώματα που αντιστέκονται στη φθορά του χρόνου, νευρικά και θορυβώδη μπιτάκια, που δεν μπορούν να μείνουν στον εαυτό τους και πρέπει να τα υποστούν οι πάντες γύρω τους στη διαπασών, ανάκατες, μπερδεμένες μελωδίες, εναλλακτικές ή μεταμοντέρνες, έντεχνες ευαισθησίες ή μίζερες κλάψες, κοκ.

Κάποιοι μένουν κολλημένοι χρόνια στις ίδιες κασέτες κι ακούγονται σαν αυτές, αναμασώντας χρόνια τώρα τα ίδια τσιτάτα μαζί με την ταινία. Άλλοι έρχονται με γυαλιστερό περιτύλιγμα, πολυτελή κασετίνα, κρυστάλλινη ποιότητα ήχου, αλλά κενοί χωρίς περιεχόμενο. Οι απλές μελωδίες και οι απλοί άνθρωποι μπορεί να κρύβουν μια ιδιοφυή σύλληψη, ενώ τα επιτηδευμένα και περίτεχνα άσματα να κρύβουν απλώς μια τρύπα στο νερό. Άλλα τραγούδια σε ξεσηκώνουν και σε κάνουν να ξεχυθείς στο δρόμο ή στην αγκαλιά κάποιου, κι άλλα σε οδηγούν σε βουβά εσωτερικά ξεσπάσματα και γίνονται στήριγμα, ο καλύτερος φίλος σου στις δύσκολες στιγμές.

Πολλές φορές κολλάμε με ανθρώπους και τραγούδια που δε μας αρέσουν κατά βάθος ή τουλάχιστον δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, στον εαυτό μας πρωτίστως. Αλλά σύντομα ξεχωρίζει το πρόσκαιρο κόλλημα κι οι στάσεις της μιας βραδιάς (πχ στα μπουζούκια) από τον πραγματικό έρωτα με τους δίσκους που ακούς ξανά και ξανά κι ανακαλύπτεις συνεχώς καινούρια επίπεδα ανάγνωσης-ακοής, που δεν τα είχες προσέξει αρχικά.

Ποτέ δε θα ξαναβρείς βέβαια τη μαγεία της πρώτης φοράς, το χάσιμο και την απογείωση, είτε μείνεις σκόπιμα μακριά τους λίγο καιρό, για να τα ξεχάσεις και να τα πεθυμήσεις, να τα αναζητήσεις, είτε ακολουθήσεις την αντίστροφη τακτική και τις φάσεις του εξαρτημένου χρήστη, που αναζητά συνεχώς μεγαλύτερη δόση για διαρκώς μικρότερη απόλαυση, που χάνεται σταδιακά σαν το φεγγάρι, για να φτάσει στην ολική έκλειψη και να μείνει μόνο η ψεύτικη ανάγκη της εξάρτησης. Το συναίσθημα όμως δεν χάνεται, απλά εξελίσσεται και γίνεται κομμάτι του εαυτού μας, της προσωπικότητάς μας, πυξίδα που χωρίς αυτήν πελαγώνουμε και μένουμε λειψοί και μετέωροι.

Με τον καιρό ξεχωρίζουν και τα πρώιμα ακούσματα, οι πρώτες και παντοτινές αγάπες που μας άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους, από αυτά που αφήνουμε πίσω μας, γιατί εξελισσόμαστε και ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας, που τα άκουγε και του αρέσανε κάποτε. Ήταν κι αυτά όμως (μουσικά) κομμάτια της προσωπικής μας διαδρομής, μικρά ζιγκ-ζαγκ και ξεστρατίσματα από την ανοδική εξελικτική γραμμή, που μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα. Άλλο αν κάποιοι συνεχίζουν να εξελίσσονται, σαν τα progressive κομμάτια κι άλλοι μένουν με τη βελόνα κολλημένη στα ίδια ρεφρέν.

Πώς είναι ο καρβέλας, λέει κάπου στους απαράδεκτους ο σπύρος, που βάζει εκατό φορές την ίδια λέξη: «φωτιά-φωτιά» και στο τέλος πλακώνει η πυροσβεστική; Άσε που η μελωδία είναι κλεμμένη από τους ramones. Somebody put something in my dream, όπως το παράκουγε λέει στα νιάτα του στην πρώτη ο ελευθεράτος, που του άρεσε πολύ έτσι ο στίχος και άργησε αρκετά να καταλάβει το λάθος του.


Η μουσική υπάρχει –ή γίνεται αισθητή δια της απουσίας της- στο λόγο μας, τις κινήσεις μας, στον αθλητισμό, στον τρόπο που λειτουργούμε γενικότερα. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ρυθμό, τα (μουσικά) κλειδιά του, τα δικά του κρουστά στο στήθος του (εσωτερικά κι εξωτερικά), θέλει το χρόνο, τις παύσεις του, την κατάλληλη εισαγωγή και τις γέφυρες με άλλα ρεφρέν-άτομα. Τις στιγμές που σολάρει κάτω από τον προβολέα ή μένει δεύτερη φωνή στο βάθος, που βγάζει τις πιο δύσκολες συγχορδίες ή μοιάζει με ξεκούρδιστη κιθάρα. Μπορεί να κουμπώσει σε μια παρέα και να γίνει το πρώτο βιολί της ορχήστρας ή να μοιάζει παραφωνία σκέτη σε ένα περιβάλλον που δεν του ταιριάζει.

Η μουσική εξημερώνει τα ήθη, τα ανθρώπινα πάθη και τα ζώα ενίοτε. Και αντιστρόφως μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να τραγουδούν σα σκυλιά και τα κανονικά σκυλιά (τα εκτός πίστας) να αλυχτούν με φάλτσο παράπονο από τη φασαρία. Γιατί η ελευθερία είναι συνήθως άγρια και η εξημέρωση έρχεται και ως μια μορφή σκλαβιάς, αν το δεις από τη σκοπιά του ζώου και της αρκούδας που χορεύει στο ρυθμό που της κρατάει το ντέφι του αφεντικού της.

Η μουσική, όπως ακριβώς ο άνθρωπος, είναι ένα γαϊτανάκι φυλών και διαφορετικών σχολών χωρίς σύνορα, όπου δεν έχει θέση ο ρατσισμός απέναντι σε κανένα είδος της και συνήθως οι πιο ωραίες συνθέσεις είναι οι «μιγάδικες» που παντρεύουν πολλά στοιχεία, αρκεί να μην περάσεις τα λεπτή, διαχωριστική γραμμή με το μεταμοντέρνο χυλό, που θέλει να τα έχει καλά με όλους και να παίρνει λίγο απ’ όλα, για να καταλήξει πολύ από τίποτα, ένα (πολύ) τίποτα που γεμίζει με το κενό του τα αυτιά και τα κακοποιεί.

Κι επειδή στο τέλος της ιστορίας, ο κακοφωνίξ είναι πάντα δεμένος και φιμωμένος (άρα ακίνδυνος) στο δέντρο, και δε νομίζω πως έχω κάποιο καλό ριφάκι ή ένα κύκνειο άσμα για εντυπωσιακό φινάλε και έξοδο, θα το κάνω απότομα, χωρίς επίσημες νότες και διαβουλεύσεις.

Finitο la musica.

12 σχόλια:

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Είναι ενισχυμένο το μουσικό πρόγραμμα του φεστιβάλ φέτος σφυροδρέπανε ή είναι ιδέα μου;
Βέβαια έχει και αυτό τις συνηθισμένες "ανορθογραφίες" του (βλ. Παπουτσάκη(;) να απαγγέλει Ρίτσο, Μύρωνα Στρατή και Ησαΐα Ματιάμπα και τη συνήθεια που έγινε λατρεία Πάνο Μουζουράκη), αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Από την άλλη δεν έχω ακούσει ποτέ τον Μεράτζα ζωντανά και ίσως μου δοθεί η ευκαιρία τώρα.

Singularity είπε...

Κολλημένη εντελώς μπορεί όχι, αλλά αν πετύχω πουθενά τα τραγούδια που άκουγα στο Γυμνάσιο χαμογελάω σαν χαζή.
Heavy D & The Boyz - Now That We Found Love ft. Aaron Hall

Erasure - I Love To Hate You

Army Of Lovers - Crucified (πω πω φίλε, πόσο κιτς!)

Londonbeat - I've Been Thinking About You

Δεν ήταν και τόσο καλά τα αγγλικά μου για να καταλαβαίνω μέχρι κεραίας, αλλά ακόμα θυμάμαι να χορεύουμε το τελευταίο σε μια εκδρομή με έναν συμμαθητή μου που μου άρεσε πριν το πρώτο μας φιλί μέσα στο λεωφορείο. Πού στο καλό ήταν αυτή η εκδρομή; Μετέωρα; Δελφούς; Δεν έχει καθόλου σημασία. Και κάποια στιγμή είχα αγοράσει μια μεταλλική κασσέτα, που ούτε καν θυμάμαι τί της έγραψα τελικά, για τον κρυστάλλινο ήχο και τελικά ήταν πολύ βαριά για να την κουβαλάω και την μασούσανε τα περισσότερα κασετόφωνα. Γαμώτο πρέπει να ψάξω στο πατρικό μου μήπως και τις βρω αυτές τις κασσέτες..

Ανώνυμος είπε...

Όντως οι επιλογές είναι πολύ καλές οι περισσότερες που όσους δεν είμαστε Αθήνα μας κάνουν να ζηλεύουμε. Πολύ ωραία πινελιά ο Ζαραλίκος. Standing Ovation βέβαια για το Μεράντζα-ελπίζω να μείνει και λίγο ελεύθερος ώστε να πει και κανα τραγούδι από τα μέρη του.

Αν και σαφώς είμαι στο στρατόπεδο όσων υποστηρίζουν και θα υποστηρίζουν ότι λάθος Παπακωνσταντίνου συμμετέχει δε θα γκρινιάξω γι' αυτό. Θα γκρινιάξω μόνο για το εξής: Συμμετέχει από ότι βλέπω ο Πετρο-Λούκας στη Θεσσαλονίκη. Συγχαρητήρια και μπράβο. Δεν είναι δυνατό όμως να μένει η Αθήνα χωρίς την ίδια ή έστω μια κάπως ανάλογη συμμετοχή. Ειδικά τη στιγμή που το φεστιβάλ γίνεται πια στο πάρκο Τρίτση εκεί που τριγύρω (σε Περιστέρι, Λιόσια, Καματερό) υπάρχει πολύ μεγάλος αριθμός παροικούντων που θα πήγαιναν να τον ακούσουν. Αν ο- πραγματικά τεράστιος καλλιτεχνικά-Πετρο-Λούκας δε μπορούσε για κάποιο λόγο να συμμετέχει στην Αθήνα, θα μπορούσε να συμμετέχει κάποιος άλλος. Για να μη θεωρηθεί ότι κάνω διαφήμιση σε κανένα, δε θα γράψω ονόματα. Θα προσθέσω μόνο ότι θα ήταν και αρκετοί Αλβανοί μετανάστες που θα πήγαιναν.

Με τον Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικό θα διαφωνήσω λιγάκι όσον αφορά τη Παπουτσάκη. Θα διαφωνήσω στη βάση ότι θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλη μαγκιά του φεστιβάλ να καταφέρνει να φέρνει ανθρώπους και να τους βγάζει από το καλούπι που τους έχουμε γνωρίσει και να προσπαθούν να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους πάνω σε κάτι πιο διαφορετικό, σε κάτι πιο απαιτητικό από όσα μας είχαν συνηθίσει. Να αφήνει δηλαδή κάτι το φεστιβάλ και σε αυτούς, όχι μόνο να "διαφημίζουν" τη τελευταία τους δουλειά στο κοινό. Οπότε χαιρετίζω τη προσπάθεια της Παπουτσάκη ανεξαρτήτως του πόσο καλό θα είναι τελικά το αποτέλεσμα. Και για να φτάσω στα άκρα αυτό μου το συλλογισμό χωρίς φόβο και πάθος (το επιτρέπει και η ώρα) θα χαιρέτιζα ακόμα και το να έρχονταν η Πάολα με ένα κανονικό ντύσιμο και χωρίς εξαλλοσύνες να τραγουδίσει κανένα τραγούδι της Βιτάλη (κατά προτίμηση την Αρκούδα, που νομίζω ότι μπορεί-αν το θελήσει-να το πει πραγματικά πολύ καλά)

ρα

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Η μομφή μου για όλους αυτούς τους "τύπου Παπουτσάκη καλλιτέχνες" που έρχονται στο φεστιβάλ, δεν έχει να κάνει με το αν έχουν το ταλέντο να κάνουν κάτι διαφορετικό, αλλά με το lifestyle που έχουν αποφασίσει να προβάλουν και για το οποίο έγιναν γνωστοί.

Dreaming Neon Red είπε...

Sniper, εξαιρετική δουλειά η αντιστοίχιση που έκανες! Αν και ίσως να διαφωνώ με κανά δυο επιλογές...
Όντως φάουλ να ξανάρχονται οι ΜΠΛΕ μετά από όσα έχουν γίνει...

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Πρέπει να έχω γεράσει πάρα πολύ, εδώ μαλώνουν για την Παπουτσάκη κι εγώ δεν ξέρω ποια είναι....

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστω DNR. Δεν εχουμε βεβαια ολοι τα ιδια βιωματα και γουστα, οποτε λογικες ειναι οι αντιρρησεις. Διαφωνεις με τους dream theater και pantera ή κανω λαθος?

sniper

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Ε όχι και μαλώνουμε, ας έρχεται όποιος θέλει, αυτά είναι για να κάνουμε χαβαλέ, άλλα είναι τα σημαντικά.
Αν μπορεί κάποιος να ενημερώσει τι έχει γίνει με τους μπλε και για μας τους "χαμουτζήδες".

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αναρχοκτλ, δε θα τις έλεγα ακριβώς ανορθογραφίες. Αλλά φεστιβάλ χωρίς αμφιλεγόμενες επιλογές και λίγη γκρίνια από τα κάτω, τι φεστιβάλ θα ήταν, ε;
Για τους μπλε μπορείς να ανατρέξεις στο αρχείο του μπλοκ στην ετικέτα φεστιβάλ και να δεις μία παλιότερη ανάρτηση-ανταπόκριση από το τριήμερο της θεσσαλονίκης.

Singularity, κι εγώ στο BAD του τζάκσον, άκουγα και τραγουδούσα "απέ, απέ". Ωραίο το I love to hate you κι έχει καλτ διασκευή και στα ελληνικά από μαντώ, όπου ειδικά σε ένα σημείο, αναρωτιέσαι αν είναι βρώμικο το μυαλό σου, τα αυτιά σου και το μέσα σου γενικώς κι αν μόνο εσύ ή και οι υπόλοιποι γύρω σου ακούνε κάτι διαφορετικό από το "να αγαπηθούμε"
https://www.youtube.com/watch?v=fQnVW3KNu8g

Sniper, η δική μου ένσταση είναι μία και συγκεκριμένη. Το "κολλημένοι χρόνια στις ίδιες κασέτες" δεν είναι δική μου φράση και πάει δικαιωματικά με αυτό το τραγούδι (που κατά τη γνώμη μου ρα και μόνο αυτό θα αρκούσε να δείξει ποιος είναι ο σωστός παπακωνσταντίνου που συμμετέχει στο φεστιβάλ)>
https://www.youtube.com/watch?v=mUtoVRp5fGc
Για τα άλλα δεν έχω ολοκληρωμένη αντιπρόταση. Ενδεχομένως να επανέλθω με μία, αλλά νομίζω ότι η βάση του μπλοκ θα συμφωνήσει με τα δικά σου γούστα περισσότερο.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Εγω νομιζα οτι η αναφορα στην Παπουτσακη ηταν τρολια ή συνωνυμια?

Μιλαμε για την ιδια Παπουτσακη <3?

Μαρια Κορινθιου παιζει?

Dreaming Neon Red είπε...

Sniper, όντως το πέτυχες. Εγώ αντί για DT θα έβαζα Pain of Salvation που έχουν χάσει τελείως το δρόμο τους τα τελευταία χρόνια. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τέτοιος συσχετισμός στους Pantera. Τέλος, το Rebellion είναι το μόνο Grave Digger που μπορώ να ακούσω, ποτέ δεν μου κάθησαν καλά στο αυτί...

ΥΓ. Για καμιά μουσική που ακούγαμε ή ακούμε ακόμα δεν (πρέπει να) ντρεπόμαστε Απολίθωμα.

Ανώνυμος είπε...

DNR, το οτι εβαλα τα συγκεκριμενα τραγουδια δεν σημαινει οτι δεν ακουω dream theater και pantera. Και οι δυο μου αρεσουν πολυ, ειδικα οι dream theater. Τα εβαλα ως ενδεικτικα μιας εποχης που οι dream theater ηταν φλυαροι και πομπωδεις χωρις ουσια (αυτο φανηκε να αλλαζει με τον τελευταιο τους δισκο) και το walk των pantera το αντιμετωπισα κυριως βιωματικα-αρνητικα. Οι pain of salvation ουτε που μου ηρθαν στο μυαλο, εχω σταματησει να τους ακουω εδω και 3-4 χρονια, δεν εχω ιδεα για το προσφατο υλικο τους.

sniper