Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Για τον «εμφύλιο» πόλεμο

Το κείμενο αυτό γράφεται με αφορμή την (65η) επέτειο από την τελευταία μάχη του κυρίως όγκου των μαχητών του δσε, την υποχώρησή τους στην αλβανία και τον επίλογο του δεύτερου αντάρτικου, που κράτησε το όπλο παρά πόδα, προτού τελικά αφοπλιστεί εκ των έσω. Κάνω συνειδητά λόγο για υποχώρηση και τελευταία μάχη, γιατί η λέξη ήττα είναι βαριά κι άδικη, πολύ φτωχή για να αποδώσει το μεγαλείο του άνισου κι ηρωικού αγώνα που έδωσε ο δημοκρατικός στρατός. Η μόνη πραγματική ήττα, πιο οδυνηρή κι ατιμωτική από αυτή στο πεδίο της μάχης, είναι από όσους βρήκαν πως πήραν λάθος τη ζωή τους και διέγραψαν το παρελθόν τους, καταθέτοντας οικειοθελώς και αμαχητί τα όπλα.

Στα χρόνια της πασοκικής (εν)αλλαγής, η ιστορία αυτού το αντάρτικου (που έμεινε φυσικά χωρίς να αναγνωριστεί από την πολιτεία επί ανδρέα) ονομάστηκε εμφύλιος πόλεμος. Έλληνες να ντουφεκάνε έλληνες, που έλεγε κι εκείνη η ατάκα του βέγγου, που τσαλάκωσε λίγο μια γωνιά από το κάδρο της υστεροφημίας του.

Μόνο που ο όρος αδυνατεί να σταθεί και προκαλεί την κοινή λογική. Γιατί στο δεκεμβριανό γύρο – προοίμιο αυτού του εμφυλίου, τους έλληνες τους ντουφεκούσαν οι εγγλέζοιι κι οι ιδνοί του τσώρτσιλ που απομακρύνθηκαν από το πεδίο της μάχης εναντίον των ναζί, για να υποτάξουν το εαμ. Και γιατί στον πόλεμο αυτό συγκρούστηκαν δύο διαφορετικοί κόσμοι και δύο αντιμαχόμενα «έθνη». Το έθνος των εκμεταλλευτών με το έθνος του εργαζόμενου λαού. Κι αυτή η αντίθεση δεν προκύπτει άμεσα απ’ την κοινωνική σύνθεση των δυο στρατών –κι οι ταγματασφαλίτες εξάλλου μπορεί νάταν φτωχόπαιδα με λαϊκή καταγωγή- αλλά από την ανάλυση των ταξικών συμφερόντων και των διαφορετικών κόσμων που υπηρετούσαν.

Ο νέος όρος «εμφύλιος πόλεμος» (που αντικατέστησε το συμμοριτοπόλεμο στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας και την επίσημη κρατική ορολογία) αποδείχτηκε πως συγκάλυπτε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ο προηγούμενος όρος την ταξική ουσία αυτής της σύγκρουσης, με την τακτική των ίσων αποστάσεων, του πένθους για τα τραγικά λάθη και τις απώλειες κάθε πλευράς, τη λύπη για το γεγονός ότι υπάρχει ταξική πάλη, σε τελική ανάλυση. Αποδεικνύοντας έτσι τη γενική εκτίμηση ότι ο σοσιαλδημοκρατικής κοπής αντικομμουνισμός είναι πολύ πιο αποτελεσματικός στο έργο του από την αντίστοιχη ωμή και χυδαία εκδοχή του.

Ο σύγχρονος σοσιαλδημοκρατικός μύλος (με κορμό το σύριζα) όλα τα αλέθει, αριστερόστροφες και δεξιόστροφες κριτικές, παντρεύοντας πχ αναρχίζοντες που φωνάζουν στους τοίχους «βάρκιζα τέλος», με τον κλασικό αντιζαχαριαδικό ευρωκομμουνισμό, που θεωρεί ως το πιο κομβικό λάθος την αποχή από τις εκλογές του 46’ (τις τόσο νόθες και διαβλητές εκλογές, που οδήγησαν ακόμα και ορισμένους αστούς πολιτευτές, υπεράνω κάθε υποψίας για τυχόν φιλοεαμική στάση, στην επιλογή της αποχής).

Υπάρχει όμως χώρος σήμερα για την ανάπτυξη της σοσιαλδημοκρατίας και των θέσεών της; Για να το πω διαφορετικά, τι ανάγκη έχει το σύστημα τη σοσιαλδημοκρατία στην παρούσα φάση ανάπτυξής του και με τους υπάρχοντες συσχετισμούς –με τους οποίους δε νιώθει ακόμα να απειλείται άμεσα και να χρειάζεται κάποιου είδους σωσίβιο; Με άλλα λόγια, το σύστημα δε φαίνεται να χρειάζεται σήμερα κάποια εκλεπτυσμένη μορφή αντικομμουνισμού -ως κυρίαρχη τουλάχιστον, γιατί πάντα θα κρατάει εφεδρείες και θα λειτουργεί παράλληλα εναλλακτικά σχέδια- κι έτσι επιστρέφει όλο και περισσότερο στον πατροπαράδοτο μεταπολεμικό κομμουνισμό –αφήνοντας πίσω τη μεταπολιτευτική παρένθεση.

Αυτό μπορεί να φανεί πχ και στο παρακάτω απόσπασμα.

(…) ουδόλως φανταζόμενοι ότι με την τακτικήν αυτήν θα έλθη κάποια στιγμή να μη υπάρχη όχι Κυβέρνησις διά να την διαδεχθούν, αλλ’ ούτε Κράτος και Έθνος διά να παριστάνουν έστω και τους πολίτας του!

Αλλ’ οι αρχηγοί δεν πρόκειται να σώσουν την Ελλάδα. Οι αρχηγοί, διά να υπάρξουν και να είναι αρχηγοί, πρέπει πρωτίστως να υπάρξη η Ελλάς, όπως οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιληφθούν, επί τέλους, ότι διά να αποκτήσουν καλυτέραν ζωήν πρέπει προηγουμένως να εργασθούν σκληρά και με στερήσεις, ώστε να μπορέση να κινηθή και η βιομηχανία και το εμπόριον και γενικά να μπη σε κάποιο ρυθμό η οικονομική ζωή του τόπου, πράγμα το οποίον δεν δύναται να γίνη με την σημερινήν νοοτροπίαν των μεγάλων ημερομισθίων και την τακτικήν της εργασίας των ολίγων ωρών.

Η πρόσκτησις αγαθών χρειάζεται θυσίας, και η μεγαλυτέρα θυσία σήμερον είναι να περιορίσωμεν όλοι τας ανάγκας μας και τας απαιτήσεις μας και να εντείνωμεν την εργασίαν μας, διότι μόνον η εργασία θα παραγάγη τον πλούτον και την άνεσιν που όλοι ζητούμεν και επιδιώκομεν. Χωρίς εργασίαν δε δύναται τίποτε να δημιουργηθή.

Εκτός εάν αναμένωμεν και πιστεύωμεν ότι με αυτά που διδάσκουν οι αριστεροί τους οπαδούς των υπάρχει πιθανότης να γίνωμεν όλοι αποτόμως πλούσιοι! Αυτοί όμως που έχουν αυτάς τας αντιλήψεις ας μάθουν και μίαν άλλην αλήθειαν εν προκειμένω, που είναι χρήσιμος ασφαλώς εις όσους πιστεύουν εις τις ανοησίες αυτές.

Εάν λοιπόν υποθέσωμεν πως αύριον έγινε κομμουνισμός, όπως το θέλουν και τον φαντάζονται αυτοί –δηλαδή να τα μοιράσουμε όλα- είναι τόσο φτωχός αυτός ο τόπος, που, εάν μοιράσωμε το εθνικό του εισόδημα, είναι ζήτημα εάν θα πάρουμε ο καθένας μας περισσότερο από 1.500 δραχμές! Και όταν τις φάμε και αυτές, τότε ασφαλώς μπορούμε να χτυπήσουμε στον τοίχο τα κεφάλια μας! Διότι κάπου εκεί βαδίζομεν με τα μυαλά που έχουμε και εάν δεν αφυπνισθούμε και δεν ριχτούμε στη δουλειά, πραγματικά με όρεξη, με κέφι , με διάθεση, δια να φτιάξουμε κάτι περισσότερο και καλύτερο και διά τον εαυτόν μας και διά τον τόπον.

Είναι εντροπή και αίσχος και ηλιθιότης και μωρία μας να μη μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τις τόσες τρομερές θυσίες που υπέστημεν διά το συμμαχικόν αγώνα, διότι ευρέθησαν ελάχιστοι ουτοπισταί που παραλογίζονται και ομιλούν περί Βαλκανικών Σοσιαλιστικών Συνομοσπονδιών και οι οποίοι (…) κτλ, κτλ.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «sos» του ιωάννου –sic-δ. πασσά, ως παράρτημα στο «πώς θα γίνη ο τρίτος γύρος» του ίδιου, γραμμένο το εθνοσωτήριο (για το έθνος των εκμεταλλευτών στην ελλάδα) 1945. Που το έδινε προσφορά στους αναγνώστες της η ακροδεξιά ελεύθερη ώρα, πριν από μερικούς μήνες.


Αν τυχόν όλα αυτά δε σας φαίνονται τόσο.. ακραία και γραφικά (πέρα από τις διατυπώσεις και την ωραία καθαρεύουσα), είναι επειδήέχουν καταστεί σήμερα ο κυρίαρχος λόγος του αστικού μπλοκ εξουσίας (κρατώντας χρυσή εφεδρεία το σοσιαλδημοκρατικό σενάριο). Ο εμφύλιος παραμένει στο σημερινό σκηνικό όχι απλά επίκαιρος, αλλά παρών. Μόνο που αφορά το έθνος των εκμεταλλευτών και του εργαζόμενου λαού από την άλλη. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερη θα ‘ναι κι η οργάνωση του αγώνα μας.

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ενας ηρωικος αγωνας ταξη εναντιον ταξης με ασχημο τελος πριν 65 χρο νια ενω ειχε ολες τις προ υποθεσεις να ειναι νικηφορος. Ας δουμε τη εφταιξε για ολα αυτα. Το ΕΑΜ και η ηγεσια του ΚΚΕ Στην γερμανικη κατοχη εγκλοβιστηκανε στην λογικη της εθνικης ενοτητας δεσανε το κινημα χειροποδαρα και με τις απαραδεκτες συμφωνιες που υπογραψανε με την αστικη ταξη δεν πηρανε την εξουσια τον οκτωβρη του 1944 δινοντας το χρονο στον αντιπαλο να μαζεψει στρατο και να μας χτυπησει το δεκεμβρη ενω εμεις πολεμησαμε με το εφεδρικο ΕΛΑΣ ενω ο τακτικος ητανε στην ηπειρο. ετσι χαθηκε πολυτιμος χρονος μεχρι να φτιαχτει ο ΔΣΕ που παρα την καθυστερηση εφερε πολλες φορες τον εχθρο σε αδιεξοδο. Και χρειαστηκε η προδοτικη σταση της κλικας του ΤΙΤΟ το 1948 που εκλεισε τα συνορα και σε πολλες μαχες χτυπουσε και πισωπλατα ωστε να μπορεσει να λυγισει τον ΔΣΕ. και βεβαια την καταπτυστη σταση του βαφειαδη που απο το 1948 περασε με την κλικα και στην ελλαδα οταν ηρθε εδωσε το χερι στον τσακαλωτο φτυνοντας του νεκρους του αγωνα. οτι χαραχτηρι σμο και να δωσει καποιος ειναι μεσα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Νίκος Σαραντάκος είπε...


** Βασίλη, επειδή βγήκε σεντόνι, αν κρίνεις σκόπιμο καθυστέρησε τη δημοσίευση ώσπου να γράψουν 2-3 ακόμα (και μη δημοσιέψεις αυτόν τον πρόλογο!**


Γαλουχήθηκα από τον παππού και τον πατέρα μου με την άποψη ότι η αποχή από τις εκλογές του 46 ήταν τραγικό λάθος γιατί "θα βγάζαμε εκατό έδρες" και ότι το "δεύτερο αντάρτικο" ήταν μια αναγκαστική επιλογή στην οποία μάς έσπρωξε ο μοναρχοφασισμός.

Συναφές με τούτο ήταν η τάση του κόμματος σε όλο το διάστημα της ΕΔΑ αλλά και μετά τη νομιμοποίησή του, να προβάλλει πολύ περισσότερο την εθνική αντίσταση και το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ παρά το δεύτερο αντάρτικο και τον ΔΣΕ.

Από τα διαβάσματά μου, κυρίως μάλιστα από τις εφημερίδες της εποχής, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι και να συμμετείχε το ΕΑΜ στις εκλογές λίγα πράγματα θα άλλαζαν. Ακόμα θεωρώ λάθος την αποχή, αλλά όχι καθοριστικό, όχι λάθος που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας.

Ωστόσο, από κάποια στιγμή και μετά, τα 10 τελευταία πάντως χρόνια, συνειδητοποίησα ότι το ΚΚΕ στον καθημερινό του λόγο, τις εκδόσεις του, την εφημερίδα, άρχισε να προβάλλει τον αγώνα του ΔΣΕ ολοένα και περισσότερο και ταυτόχρονα να τον ανάγει σε "κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης". Ολοφάνερα υπάρχει διαφορά ριζική από την προηγούμενη θέση.

Ομολογώ ότι η μαρξιστική μου παιδεία ποτέ δεν ήταν πολύ καλή, αλλά αυτό το "τάξη εναντίον τάξης" στον εμφύλιο δεν το καταλαβαίνω. Αν συμμετείχε μια τάξη στον ΔΣΕ αυτή ήταν η αγροτιά, κατά συντριπτικά ποσοστά. Τέλος πάντων, ίσως δεν είναι βασικό.

Στην τοποθέτηση του Παναγιώτη βλέπω να επαναλαμβάνεται η (κατ' εμέ) αυταπάτη για το πισώπλατο χτύπημα του Τίτο. Κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα των εφεδρειών ήταν άλυτο για τον ΔΣΕ ύστερα από τα αμερικανόπνευστα μέτρα εκκένωσης των χωριών και η κατάληξη θα ήταν ίδια όποια κι αν ήταν η εξέλιξη των σοβιετογιουγκοσλαβικών σχέσεων. Πάντως, και ο Πάρνης, όποτε το συζητάμε, το ίδιο λέει, ότι αν δεν ήταν η προδοσία του Τίτο θα είχαμε αναγκάσει το κράτος της Αθήνας σε συμβιβασμό -πρόκειται δηλαδή για παλιά αυταπάτη.

Λέει όμως και κάτι άλλο ο Πάρνης, ότι σε εκείνο το μικρό κομμάτι ελληνικής γης "εμείς κυβερνήσαμε και ήμασταν ελεύθεροι". Είναι σημαντικό αυτό θαρρώ.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Παναγιώτη, θα συμφωνήσω με όλα τα υπόλοιπα, εκτός από τούτο: "...είχε όλες τις προϋποθέσεις...". Νομίζω, πως το '44 είχαμε την βασική προϋπόθεση, δηλαδή το Λαό με το μέρος μας, αλλά οι υπόλοιπες ήταν ...βράστα! Ετσι κι αλλιώς, το ζήτημα της εξουσίας στην Ελλάδα δεν ήταν ΜΟΝΟ (η, έστω, κυρίως) ένα εσωτερικό ζήτημα (οπότε θα έφτανε η βασική προϋπόθεση), αλλά είχε και διεθνικές παραμέτρους, καθώς απειλούνταν οι μεταπολεμικές ισορροπίες, κι αυτό το γνώριζαν οι αστοί/ιμπεριαλιστές, το γνώριζε και ο Στάλιν. Κράταγε ακόμη ο Πόλεμος, που καθόλου δεν ήταν δεδομένο το είδος της λήξης του. Καλά-καλά δεν είχε οριστικοποιηθεί η Γιάλτα, όπου κατοχυρώσαμε, σαν διεθνές κίνημα εννοώ, έστω σαν συμφωνία, κάποια πράγματα, θετικά για μας, (όπως ξέρεις Βάρκιζα και Γιάλτα έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα): Οι "Σύμμαχοί" μας, ανά πάσα στιγμή ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν, και να έρθουν σε συνεννόηση με την Γερμανία, αν ένοιωθαν, πως απειλούνται από την Σοβιετία. Με τα χίλια ζόρια, κι έπρεπε να συμβεί το Στάλινγκραντ, για να ανοίξουν το Δεύτερο (ψευτο)Μέτωπο. Οι Αμερικανοί ήταν στα τελειώματα της πυρηνικής βόμβας, κι εμείς απείχαμε περίπου οχτώ χρόνια από αυτό. Η αμερικανική οικονομία είχε ανακάμψει χώρη στον πόλεμο, που είχε γονατίσει όλους τους υπόλοιπους, και εμάς (δηλ. την ΕΣΣΔ). Δεν είχαμε ναυτικό για να ισορροπήσουμε τα αποβατικά αγήματα των αγγλοαμερικανών (ο Στάλιν, μας το κατέστησε σαφές).
Ολα τα υπόλοιπα, από συσχετισμούς δηλαδή, σκατά ήταν.
Βέβαια, θα μου πείς, αυτό δεν ήταν λόγος να κατεβάσουμε τα βρακιά, ο αγώνας πρέπει να δίνεται σωστά, ακόμη και κόντρα στις αντιξοότητες, ακόμη και αν προδιαγράφεται ήττα. Αλλο να πολεμήσεις την ήττα και άλλο να την αποδεχτείς, και μάλιστα προκαταβολικά. Ακόμη και μια ένδοξη ήττα, προκαλεί μεγάλη φθορά στον εχθρό, σε αντίθεση με μια ξεφτιλισμένη ήττα, που ξετυλίγει το γαϊτανάκι της κατηφόρας.
Και καθόλου δε λέω, πως, έστω και με τις δυσμενείς συγκυρίες, ήταν δεδομένη η ήττα μας το '44. Αλλά είναι σωστό να έχουμε την πραγματική εικόνα των δυσκολιών, που αντιμετώπισαν οι πατεράδες μας, πέρα από τα γνωστά υποκειμενικά προβλήματα του κόμματος και του κινήματος τότε.

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ. Πιστευω οτι δεν ειχανε περιθωρια ελιγμων για συνενοηση με την γερμανια. τρεχανε να προλαβουνε να φτασουνε στο βερολινο. Δεν ειχε γινει ακομα η μαχη στις αρδενες που ειχανε τεραστιο προβλημα. Συμφωνω οτι το θεμα του ναυτικου θα επαιζε ρολο στην νησιωτικη χωρα αλλα στην ηπειρωτικη δεν νομιζω. και σε καθε περιπτωση θα ειχαμε πολυ καλυτερες εξελιξεις απο αυτες που συνεβησαν σαν χτες το 1949 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ. Και χωρις καμμια προσωπολα τρεια η γνωμη μου ειναι οτι αν δεν υπηρχε η φυσικη παρουσια του ΖΑΧΑ ΡΙΑΔΗ η προηγουμενη ηγεσια ΣΙΑΝΤΟΣ ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ δεν ειχε σκοπο να παει σε ΔΣΕ. Στο 7ο συνεδριο ολα ψηφι στηκανε οτι γινανε καλα. ο χιτλερ ειχε κανει προσπαθειες να συνενοηθη με τους δυτικους πριν τελειωσει ο πολεμος για να ξεκινησουνε μαζι τον ψυχρο πολεμο αλλα αυτο δεν μπορουσανε να το κανουνε θα ειχανε προβλημα με τους λαους τους στο εσωτερικο. το βασικο προβλημα ητανε οτι οι οπο ρτουνιστες θεωριτικοποιησανε τους ελιγμους και θεωρουσανε τον φασισμο κατι διαφορετικο απο τον καπιταλισμο πραγμα που γινεται και σημερα. Την καλημερα μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΝΣ, δεν έχω τη δυνατότητα να επεξεργάζομαι τα σχόλια και να αφαιρώ ή να προσθέτω λέξεις και φράσεις, όπως σου τη δίνει το wordpress, παρά μόνο να τα εγκρίνω ή να μην τα δημοσιεύω το καθένα ως σύνολο. Για τα υπόλοιπα εντός της μέρας πιθανότατα.

Αναυδος είπε...

Και να θελει κάποιος ν’ αγιασει δεν μπορει

Τα ιδια επιχειρηματα αναμασουνται στον αιωνα τον απαντα από τους οπαδους του καουτσκυ, μπερσταιν, δρακοπουλου κυρκου λαφαζανη

Ο ανθρωπος γραφει την ιστορια σε συνθηκες που ουτε οριζει ουτε διαμορφωνει ο διιος από πριν εγραφε ο Μαρξ. Το αυτό ισχυει για τον ελληνικο εμφυλιο. Τα φαινομενα λενε ότι εξωθηκαμε στον εμφυλιο και ότι η ταξη που πολεμησε ηταν οι αγροτες. Μια τετοια θεωρηση όμως δεν απαντα στο γιατι η αστικη ταξη εξωθησε το ΚΚΕ στα οπλα γιατι δεν μπορεσε να ακολουθησει το δρομο της Ιταλίας ή της Γαλλίας. Δεν απαντα επισης στο ποιο ηταν το ποσοστο εργατων στις ταξεις του ΔΣΕ και πιο το αντιστοιχο στην ελληνικη κοινωνια Το ότι ο εμφυλιος αναγκαστικα ξεκινησε στην υπαιθρο επαιξε ρολο στη φυση του ΔΣΕ αλλα όχι στο σκοπο του ουτε αλλαξε την αντιθεση την οποια προσπαθησε να λυσει. Τέλος ας είναι καλα ορισμένοι αντικομμουνιστες ιστορικοι που ανακαλυπτουν στα τσεχοσλοβακικα αρχεια τα στοιχεια για τη σημαντικη βοηθεια που έλαβε ο ΔΣΕ από τις λαικες δημοκρατιες

Ταξη συνεπως εναντιον ταξης όπως σημειωνει ορθοτατα ο απολιθωμας για να παρουν τα ονειρα εκδικηση

Αναυδος είπε...

υγ. αρθρο σαλονι του Πετροπουλου του κομμουνισταρα στην μεσημβρινη του συριζα. το μετωπο σε δραση

που σουν νιοτη που δειχνες οτι θα γινομουν αλλος

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

1)Απο τα υπολοιπα ΕΑΜικα κομματα,εμεινε κανενα στο πλευρο μας στον εμφυλιο?Ξερω πως μετα τα Δεκεμβριανα,εφυγε το κομμα Τσιριμωκου μαζι με καποιους αλλους,αλλα ηρθαν αλλοι στην θεση τους

2)Εχω την ιδια απορια με τον Αναυδο σχετικα με την διαφορα της Ελλαδας,απο Γαλλια και Ιταλια.

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΑΥΔΟΣ. η νιοτη τους δεν εδειχνε αλλα θεατρο παιζανε προσπαθωντας να κρατησουνε το ΚΚΕ καθηλωμενο στο προγραμμα του 1978. Και το 2012 παιξανε την μεγαλη προβοκατσια ταχα μου οτι ειναι με το 15ο συνεδριο πιστευοντας οτι θα λυγισουμε. Το αρχειο του ριζοσπαστη με τους προσυνεδριακους διαλογους ειναι απο καλυπτικο για το τη ακριβως εγινε χωρια οτι τα θυμομαστε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ούτε συμμοριτοπόλεμος, ούτε εμφύλιος πόλεμος, αλά ούτε και δεύτερο αντάρτικο.
Πολεμούσε τάξη εναντίον τάξης.
Ήταν ταξικός ένοπλος αγώνας.
αντωνης

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Για την ερώτηση του Παπουτσωμένου Γάτου.
Από τα κόμματα του ΕΑΜ, σίγουρα έμεινε στο πλευρό του ΚΚΕ το Αγροτικό Κόμμα (ΑΚΕ), που τέθηκε εκτός νόμου μαζί με το ΚΚΕ και στελέχη του συμμετείχαν και στην ΠΔΚ. Βέβαια, το ΚΚΕ είχε δώσει γραμμή στα κομματικά μέλη της υπαίθρου να γραφτούν στο ΑΚΕ.

Τότε τέθηκαν εκτός νόμου και οι Δημοκρατικοί Σύλλογοι, που ιδρύθηκαν το 1945 και είχαν επικεφαλής τον στρατηγό Οθωναίο. Μαζί συμπορεύτηκε και το μικρό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Πασαλίδη.

Το ΣΚ-ΕΛΔ (Σβώλος. Τσιριμώκος) ήταν αντίθετο με την ένοπλη σύγκρουση αλλά οι εαμικές εφημερίδες όσο ήταν νόμιμες πρόβαλλαν πολύ τις δηλώσεις τους κατά της τρομοκρατίας και αποκαλούσαν συναγ. τον Τσιριμώκο.

Ανώνυμος είπε...

εαν εβρισκαν τα ζορια οι αστοι λετε να μας εριχναν την μπομπα την ατομικη οι αμερικανοι.....γγ

Ανώνυμος είπε...

Να θυμισω απλα για την ιστορια οτι ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΣΑΛΙΔΗΣ ητανε υπουργος της κυβερνησης των μενσεβικων στην ΓΕΩΡΓΙΑ την οποια ανατρεψανε οι ΜΠΟ ΛΣΕΒΙΚΟΙ ΤΟ 1921 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Δε νομιζω οτι ηταν τοσο ευκολο αυτο το σεναριο. Η Ιαπωνια ηταν κομματιντου φασιστικου αξονα και παλι η διεθνης κοινη γνωμη αντεδρασε εντονα στη ριψη των ατομικων εκει. Αν ηταν τοσο απλο θα τη εριχναν και αλλου...

ratm

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Τελικά το πιο καυτό θέμα των πολιτικών συζητήσεων στην Ελλάδα είναι η περίοδος '44-'49... Τότε κρίθηκαν πολλά.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, το ζήτημα με το ναυτικό, που δεν είχε η ΕΣΣΔ το '44, δεν ήταν αν θα μπορούσαμε να αποτρέψουμε την απόβαση των εγγλέζων στα νησιά και στο Φάληρο. Ηταν κυρίως θέμα συσχετισμών και ισορροπιών. Οπως ξέρεις, για πρώτη φορά η ΕΣΣΔ κατέβασε πολεμικά πλοία στη Μεσόγειο επί χούντας, το 1969-70, και το γεγονός έκανε αίσθηση σε όλη την Ευρώπη. Αγκυροβολούσαν σε κάτι βραχονησίδες στα Κύθηρα και στο ΝΑ Αιγαίο, και η Χούντα έκανε την ...πάπια! (Τι νάκανε, δεν την έπαιρνε....). Αν θυμάσαι ήταν το ελικοπτεροφόρο "Μοσκβά" και το "Κίεβ" και άλλα πλωτά, που δεν ήταν μεν αεροπλανοφόρα, αλλά κουβαλάγανε αεροπλάνα Ιλιούσιν, VTOL, (=κάθετης προς-απογείωσης) και άρα κάνανε την ίδια περίπου δουλιά. Δούλευα τότε σαν φοιτητής σε πρακτική εξάσκηση στην BRD (Δυτ. Γερμανία), και θυμάμαι ότι οι γερμανοί συνάδελφοί μου, μου λέγανε τρομοκρατημένοι οτι "η Ελλάδα θα περάσει στο σιδηρούν παραπέτασμα", αυτά τους έλεγαν. Αλλά αυτά γινόντουσαν το '70. Αν η ΕΣΣΔ είχε ναυτικό το '44, και αν το είχε κατεβάσει στη Μεσόγειο, για τις ανάγκες του πολέμου, καταλαβαίνεις, πως θα ήταν διαφορετικές οι ισορροπίες. Η ίδια η Γιάλτα θα είχε άλλο περιεχόμενο...
Οσο για την προέλαση στο Βερολίνο, προφανώς και έχεις δίκηο, αυτό κυρίως τους έκαιγε - το είχαν υποτιμήσει σαν εκδοχή, και οι "σύμμαχοι" και ο Χίτλερ. Ομως η προέλαση αυτή δεν ήταν "δωρεάν". Ηταν σα να προσπαθείς να σταματήσεις ένα μηχανικό πριόνι κρατώντας την λάμα με τα ...χέρια! Κάποια στιγμή θα το σταματήσεις, αλλά τι θάχεις μετά από χέρια... Και να σου θυμίσω πως ό ίδιος ο στρατηγός Αλεξάντερ (συμμαχικό αρχηγείο Μέσης Ανατολής-δεν θυμάμαι αν ήταν αυτός η ο Γουέϊβελ) είχε αντιδράσει σφοδρά στην απαίτηση (διαταγή...) του Τσώρτσιλ για απόσπαση 60.000 ανδρών για την εμπλοκή στην Ελλάδα. Ο καραβανάς έβλεπε τον πόλεμο ενάντια στη Γερμανία, και δεν καταλάβαινε γιατί θα έπρεπε να αποδυναμωθεί κατά 60 χιλ. άνδρες για μια επιχείρηση, που του φαινόταν "άσχετη" με το κυρίαρχο πρόβλημα της εποχής, που είχε και ο ίδιος να επιλύσει. Ομως ο αστός πολιτικός Τσώρτσιλ έβλεπε πιο μακρυά από τον καραβανά, για τα συμφέροντα της τάξης του.
Θέλω να πω, πως ήταν μια εποχή, που όλοι ήταν στριμωγμένοι και στα όριά τους, ....εκτός από τους αμερικανούς.
Και δεν ήταν θέμα αν θα μας ...ρίχνανε την μπόμπα (RATM), έτσι και αλλιώς αυτό έγινε τον επόμενο Αύγουστο (από την Βάρκιζα, άρα δεν το ξέραμε τότε, οι δε δοκιμές ήταν απόρρητες), όμως αλλιώς κατεβαίνεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όταν ξέρεις πως έχεις έναν άσσο στο μανίκι. Και, επαναλαμβάνω, το κύριο ήταν πως τότε ο μοναδικός κερδισμένος από τον πόλεμο
(μέχρι εκείνη τη στιγμή) ήταν το USA, κι αυτό βάραινε στους συσχετισμούς.
Και δεν χρειάζεται να ρίξεις την μπόμπα περισσότερες φορές. Την έρριξες μια φορά στη Χιροσίμα, άλλη μία στο Ναγκασάκι (για επιβεβαίωση) και ... όλοι κατάλαβαν ποιός είναι το αφεντικό...
Οσο για την κοινή γνώμη των capitalies, σίγουρα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα των αστών, αλλά ξέρουν αυτοί, πως να το κουμαντάρουν...
Θέλω να πώ με όλα αυτά, πως δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα το '44.
Απλά πιστεύω πως η Βάρκιζα ήταν η χειρότερη δυνατή λύση, κι αυτό κανει πιό μεγαλειώδη τον αγώνα του ΔΣΕ, που διόρθωσε πολλά τότε....

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Και, επιτέλους, έχω βαρεθεί αυτή την παπαριά ...για τους "αγρότες" (!), που σήκωσαν το βάρος των δύο ενόπλων αγώνων!
Κατάγομαι από αγροτική οικογένεια (όπως και το ~80-90% των συμπατριωτών μου), και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είμασταν οι ...{μικρο)αστοί του χωριού! Το "αγρότης" δεν είναι ταξικός προσδιορισμός. Και ο "αγρότης" είναι είτε προλετάριος, είτε γαιοκτήμονας, είτε πούρος αστός. Σημασία έχει πως η αγροτιά (αυτό το συνοθύλευμα-στρώμα) για τους ειδικούς λόγους, που όλοι γνωρίζουμε, συντάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Αν νικούσαν αυτά, πιστεύει κανείς πως θα πανηγυρίζαμε για νίκη της ..."αγροτιάς" και όχι του εργατικού-κομμουνιστικού, και μάλιστα παγκόσμιου, κινήματος;
Ας σοβαρευτούμε λίγο.

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ σωστα ειναι οσα λες και ο προβληματισμος που βαζεις για τον πολεμο. Να σου συμπληρωσω μονο για το θεμα του ναυτικου οτι υπηρχε βαση υποβριχιων στον αυλωνα της αλβανιας τα οποια αποσυρθηκανε το 1961 και μετα εμφανιστηκανε οπως πολυ σωστα λες μετα το 1970. Θα επιμεινω στο εξης συντροφε. Ακομα και με τις συμφωνιες που κακος υπογραψαμε και με τον λαθος τροπο που εγινε η μαχη του δεκεμβρη στην υπολοιποι χωρα δεν ειχαμε χασει μπορουσαμε να συνεχισουμε τον αγωνα απλα δεν υπηρχε αυτη η λογι κη Ακομα και η σκορπιες ομαδες που υπηρχανε στα βουνα αρχισανε να καθοδηγουνται κεντρικα με την επιστροφη ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Ότι μέσα στην αγροτιά υπάρχουν διαφοροποιήσεις ταξικές, το ξέρουμε. Αλλά να μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι ήταν φτωχομεσαίοι, πολύ περισσότεροι από αλλού. Μεγαλογαιοκτήμονες δεν είχε η Ελλάδα πολλούς. Το γεγονός ότι το ΕΑΜ στηρίχτηκε στην αγροτιά εξηγεί πολλά στον χαρακτήρα του και απορώ γιατί το αρνείστε ή το προσπερνάτε. Όσο για τον ΔΣΕ, είναι ολοφάνερα κίνημα των χωριών -άλλωστε, ιδίως στο τέλος, μεγάλο ποσοστό της δύναμής του ήταν σλαβομακεδόνες χωρικοί. Που έχουν πάει άκλαφτοι και ούτε να γυρίσουν δεν μπορούν.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Γιατι κατεβηκε ο σοβιετικος στολος στο Αιγαιο το 70 Σεχταρ?

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ.Πιστευεις οτι αν δεν ειχαμε υπογραψει της συμφωνιες με τους Αγγλους και την αστικη ταξη και ειχαμε την λογικη να συγκρουστουμε μαζι τους το 1944 για την εξουσια θα ερχοντουσαν για επαμβαση. Εγω πιστευω σιγουρα οχι αλλα με ενδιαφε ρει η γνωμη σου. ευχαριστω ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Σεχταρ,

ασημαντη παρατηρηση, αλλα, συμφωνα με τη wikipedia, τα kiev class carriers μετεφεραν yak-38 και οχι illyushin. η δευτερη δε φαινεται να εχει vtol.

(για καποιο λογο μου φανηκε καλη ιδεα να το ψαξω - ελαχιστα πραματα ξερω για το θεμα)

jo.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ, έχεις δίκηο για τα υποβρύχια της Αυλώνας, αλλά για νάχεις ναυτική παρουσία με επιχειρησιακή δυνατότητα χρειάζεσαι αεροπορική κάλυψη, αλλιώς....στα βουλιάξανε τα καράβια! Τα υποβρύχια είναι ατελής ναυτική δύναμη, βασικά ένα ανασχετικό όπλο, αλλά δεν εξαντλεί ό,τι εννοούμε λέγοντας "ναυτικό". Η ναυτική παρουσία της ΕΣΣΔ στη Μεσόγειο έγινε εφικτή, έστω και χωρίς πανάκριβα αεροπλανοφόρα, όταν εξοπλίστηκαν τα καράβια με τα Γιάκοβλεφ (και όχι Ιλιούσιν, ευχαριστώ για τη διόρθωση jo, έχουν περάσει πολλά χρόνια...). Σκέψου, λοιπόν, από το '44 χρειαστήκαμε 69-44=25 χρόνια για να καλύψουμε κάπως το κενό.
Τώρα, για το άλλο, που ρωτάς, αν θα κάνανε επέμβαση οι Αγγλοι αν είχαμε δείξει μεγαλύτερη αποφασιστικότητα εμείς, τι να πω; Νομίζω πως ακόμη αυτά τα θέματα δεν είναι λυμένα από άλλους και σοβαρούς ιστορικούς. Είναι κρίσιμο γεωστρατηγικό μετερίζι η Ελλάδα, δε θα το παράταγε τόσο εύκολα ο Τσώρτσιλ, αλλά μέχρι που θα ήτανε διατεθειμένος (η μπορούσε) να το τραβήξει, πως να το ξέρω; Μόνο μια ...δοκιμή (!) θα μπορούσε να δώσει την απάντηση. Η δική μου άποψη είναι η τωρινή του κόμματος: Λάθος η Βάρκιζα (και τα προεόρτιά της, ΑΣΟ, Λίβανος, Καζέρτα, αλλά ας πούμε πως εκείνα μπορούσαν να είναι και ελιγμοί, αν πράγματι ξέραμε τι θέλαμε...), έπρεπε το '44 να δοθεί η μάχη της εξουσίας, που τελικά δεν αποφύγαμε το '47-'49. Ανεξαρτήτως βαθμού δυσκολίας.
Ωστόσω επισημαίνω πως η κουβέντα μας ξεκίνησε από την εκτίμηση των αντικειμενικών προϋποθέσεων και όχι των υποκειμενικών (=πολιτική γραμμή και ωριμότητα του κόμματος) για τις οποίες είναι σαφή τα κομματικά ντοκουμέντα, και δεν το συζητάω. Νάσαι καλά πάντως, γιατί συζητάς εποικοδομητικά και συντροφικά.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Π.Γ., αν καλά θυμάμαι, υπήρχε έξαρση της επιθετικότητας του Ιμπεριαλισμού τότε, με αιχμή το Ισραήλ. Νομίζω είχε προηγηθεί και ό λεγόμενος πόλεμος των "έξι ημερών" ανάμεσα σε Ισραήλ και Συρία-Αίγυπτο, (που τελικά κατέληξε σε ήττα των τελευταίων);
[Τότε έχασε η Συρία τα υψώματα του Γκολάν και η Αίγυπτος όλη τη χερσόνησο του Σινά, που της επιστράφηκε μετά από ταπεινωτικές συνθήκες]. Επρεπε να κατεβεί ο στόλος, αφού υπήρχε πια η δυνατότητα, και εξ άλλου η Αίγυπτος τότε είχε στενές σχέσεις με την ΕΣΣΔ (στρατιωτική βοήθεια, Ασουάν, κλπ). Επρεπε να αποθαρρυνθεί ενεργότερη ανάμειξη των ιμπεριαλιστών, κατά το προηγούμενο του Σουεζ (~1956;)
Αλλά και γενικότερα, από τη στιγμή που οι αμερικανοί είχαν ζωσμένη την ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (=το αντι-ΝΑΤΟ) με σχεδόν ~800 βάσεις και facilities, έπρεπε κάπως να "απλωθεί" και ο σοσιαλισμός, για να σπάσει τον κλοιό και να ισορροπήσει το πράμα.
Η προσωπική εκτίμησή μου πάντως είναι πως δεν τώκαναν και με πολλή ζέση οι Σοβιετικοί τότε - άλλα είχαν στο μυαλό τους, όπως τελικά αποδείχτηκε το '89....












σ

Ανώνυμος είπε...

ΣΕΧΤΑΡ. Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια και για την εκτιμηση. Ειναι οπως τα λες οτι μονο τα υποβρυχια δεν φθανουνε χρειαζονται και αερο πλανα. απλα θεωρω οτι αργησανε γιατι δεν ητανε σε αυτην την λογικη. πολυ σωστα λες οτι δεν το κανανε με πολυ ζεση αλλα ειχανε στο μυαλο τους οπως φανηκε το 89